بالگتر ماں راجی دپتر ءَ – کمبر بلوچ

0

بالگتر ماں راجی دپتر ءَ

نبشتہ کار: کمبر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

اگاں ما بلوچ راجدپتر ءَ چمشانک بہ دے اِیں ءُ  بچار اِیں، گُڑا مارا ھمے گِندگ ءَ کیت کہ بلوچ راجدپتر گْوستگیں دَور ءُ نوبتاں چہ نبشتاری دْروشم ءَ گیشتر سینگ پہ سینگ ساٹگ ءُ  گْوشگ بیتگ داں پہ نوکیں پدریچ ءَ سر کُتگ ۔
اے درگَت ءَ شَیر ءُ شائِری  بِہ بیت  یا کِسّہ ءُ چاچ ، بتلانی دْروشم ءَ پمّا مئے کماشاں سینگ پہ سینگ پَھاز اِتگ کہ مرچی ما وتی  راجدپتر ءِ سر ءَ پَھر بند اِیں ۔

ھمے رنگ ءَ مئے پیر ءُ کماشیں مردمانی گْوشگ اِنت کہ بالگتر ءِ بُنکّی نام وھد ءُ زمانگاں بالگتر نہ ، بلکیں باگ تر بیتگ کہ ھر وھد ءَ سرسبز ءُ شاداب بیتگ ۔ ھَور ءُ رگاماں  پہ موسم گْورتگ ۔

کیلکور ءِ مزنیں کَور ءَ کہ وھدے ھار کُتگ گُڑا  چہ بالگتر  ءَ دیم پہ زاؔل ءُ کاشؔی ءِ کنڈگ ءَ ھما دیم  پُلُیں کیچ ءَ جھلاد بیتگ ۔

اے دَور ءُ زمانگ ءَ بلوچستان ءِ سر ءَ  کْوزہ گیریں پرنگیانی ھاکمی بیت ۔ چرے پرنگیانی نیمگ ءَ باگ تَر ءَ را بالگتر گْوشگ  بیتگ ، پمیشکا باگ تر گوں بالگتر ءَ  مٹ بیتگ ءُ نام کپتگ ۔ داں ھما روچ ءَ بگر داں روچ ء مروچی باگ تر ءِ نام بالگتر اِنت ۔آ وھداں  باگ تَر ءُ کیلکور یک بیتگ اَنت کہ کیلکور ھمے  مزنیں کَور ءِ نام اِنت ،مرچی سرجمیں دمگ کیلکور ءِ نام ءَ نامان اِنت ، بلے داں مرچی ھم کیلکور ءَ بالگتر کیلکور ءِ نام ءَ زانگ ءُ گْوشگ بیت کہ بالگتر کیلکور اِنت ۔

ھمے سر سبز ءُ شادابیں جاہ ءُ دمگ بلوچ پُسّگاں پہ  ھُُشک ءُپلاری ءَ نیشتگ ۔

ھر وھد ءَ زالمانی زُلم ءُ زُوراکیانی  دیم ءَ اُوشتاتگ ءُ باگیں ھنکین پہ مھلبیں  ھون سبزینتگ۔ ھمے وڑ ءَ واجہ میرو ھم وتی باگ ءِ جوان مردیں باگپاں بیتگ۔ اے درگَت ءَ ھم کماشانی گْوشگ اِنت وھدے کہ گور پہ میرو ءِ  باگ ءَ  چرگ ءَ کا اَنت، گُڑا میرو ھر روچ وتی لُڑاں بند اِیت ءُ روت باگ ءَ چار اِیت داں دو گور ءِ پد ءُ رند اَنت کہ دوشی باگ اِش چَرتگ ۔

واجہ میرو مزنیں تر ءُ گردے کنت ،بلے گوراں نہ گِند اِیت ءُ واتر  دیم پہ گس ءَ کیت ءُ گوں وتی لوگبانُک ءَ گپ کنت کہ گوراں دوشی باگ وارتگ ءُ شُتگ اَنت ۔ من پد ءُ رنداں باز پٹ ءُ پول کُتگ، بلے نہ دیستگ اَنت ۔

گُڑا ھمد ءَ میرو ءِ لوگبانُک میرو ءَ شِگان جنت (چو کہ من میرو ءَ گوں لُڑاں گنداں  باگ تَر گورانی چراگجاہ اِنت)۔ واجہ میرو گوں ھمے  گپ دل ءَ سک زھر بیت، بلے دپ ءَ ھچ نہ گْوش اِیت۔ واجہ میرو شپ ءَ وپسیت ءُ سُھب ءَ مھلہ  پاد کیت ءُ روت گورانی پد ءُ رنداں کہ گور وتی دیم ءَ تچک ءَ گوریچان ءِ بند ءَ دَے اَنت ۔

میرو وھدے کہ بند ءِ سر ءَ درکپ اِیت، گُڑا  ھمد ءَ گوراں چہ دُوری ءَ گِند اِیت، دو گور اَنت ، بزاں  گْور مات ءُ چُک بنت کہ  ساری ءَ چُک ءَ جنت ءُ دیم ءَ کیت مات ۔  اے گپ راستی ءَ مرچی ھم منتگ کہ ھما جاھانی نام چُکّیں گوران ءُ ماتیں گْوران اِنت کہ ھر یکّے آیاں زانت ءُ جاہ کار اِیت ۔

اے بھشتیں  باگ ھما باگ اِنت کہ ایشی ءِ  پَھازگ ءَ آئی ءِ واھُنداں  پہ ھون ءُ ھید ریچی  سبزینتگ ، بلے باگ ءَ را گیمُرگ ءَ نیشتگ ۔ سردارانی دَور بیت یا پرنگیانی، یا ھوک ، لدیگ ءُ گورانی ، یا رستر رنگیں پاکستان بِہ بیت باگ تر ءِ  کُنگراں دُژمِن پُشت نہ داتگ ۔

 انچوش کماش گپ ءُ کِسّہ کن اَنت کہ ھاران ءِ سردار وھدے  بزگ ءُ بے دزرسیں مھلونک ءِ مالیت ءُ گٹّ گرگ ءَ کیت، چہ پنجگور ، بُلیدہ ءَ مھلونک ءِ مال ءُ مڈّیاں تاراج کنان کنت  داں باگ تَر ءَ (بالگتر) سر بیت ،وتی کاسد ءَ پیسر ءَ  راہ دنت کہ بُرو اے ھند ءِ مستر ءُ کماش  پکیر مھمد ءَ بُگش سردار ءَ گْوشتگ منی مالیت ءُ گٹّاں  تیار کن من تئی نزیک ءَ سر بیتگ آں ۔  کاسد وھدے ھمے اھوالاں پہ کماش پکیر مھمد ءَ سر کنت ،گُڑا  واجہ پکیر مھمد کاسد ءَ ھمے پسّو ءَ دنت بُرو وتی سردار ءَ بُگش  کہ منی  ھند ءُ دمگ ءَ ترا  گٹّ ءُ مالیت نہ رس اِیت ، نیکہ من پتّو  اِد ءَ میش ءُ بُزگلگ چارینتگ ۔

اگاں  ترا جنگ کنگی اِنت، گُڑا بیا من پہ وتی  نام ءُ ننگ ءِ پھازگ ءَ ساڑی آں ۔ تو  منی پنجگور ، پروم ءُ بُلیدہ ءِ بْراسانی  مال ءُ مڈّی لُٹّ ءُ پُل کُتگ اَنت ،ھمایانی مالاں واپس کن ، اگاں نہ منی سرسبز ءُ شادابیں سر ڈگار ءَ تو چو ارزان ءَ لگت نہ کن ئے ءُ  پہ ھلو ھالو  ھاران ءِ لد ءُ گْواشاں واتر نہ بَہ ئے ۔

کاسد کلوہ ءَ زُور اِیت ءُ واتر  بیت پہ سردار  ءَ کہ من ءَ اے ھند ءُ دمگ ءِ کماش  پکیر مھمد ءَ چُش گْوشتگ ۔ گُڑا سردار اے گپّ ءَ اِش کنگ ءَ پد وتی کاسد ءَ دوبر راھی کنت کہ تو بُرو پکیر مھمدءَ بُگش تیار بو من پہ جنگ ءَ  پیداکاں، مرد ءُ نامردی ھمود ءَ جنگ ءِ پڑّ ءَ زانگ بیت ۔

کاسد کہ سردار  ءِ کُلوہ ءَ پد ءَ دوبارگ سر کنگ ءَ پیداک بیت کہ  واجہ پکیر مھمد ءِ گس باگ تر سے پادگ توج ءِ گز ءَ بیت ۔ آ چہ گس ءَ درکیت ءُ پہ سے پادگ سے بوٹان (گونڈیں کوہ اِنت) گِرگ ءَ روگ ءَ بیت کہ کاسد ئِے  گِند اِیت پکیر مھمد پہ کوہ ءِ سنگر کنگ ءَ روگ ءَ اِنت، اے اَلّم جنگ کنت ءُ مارا جنت ۔

کاسد چمود ءَ پیداکی ءَ کمان ءِ تیر ءَ پکیر مھمد ءَ نِشانگ کنت، انچو پکیر مھمد  تَپُرز گیت کاسد ھمے پھم اِیت کہ کمان ءِ تیر ءَ پکیر مھمد پاداں گِپتگ، پمیشکا تپرز گِران  بیتگ ۔

ھمے تپرز گِرگ ءَ ھوار ءَ  کاسد ءَ توار پرجنت کہ نہ روئے بُرشالیں ورنا تو نوں وارتگ؟
گُڑا ھمد ءَ پکیر مھمد زھر گیپت ءُ گْوش اِیت کہ بس کن  اَھمّک تو کُجا ءُ جَنگ کُجا ؟

من ءَ  چگرد ءِ کُنٹگ ءَ لگ اِتگ ، ھمد ءَ چہ  کاسد ءَ تاچین اِیت ءُ انگت  روت ءُ  سے پادگ ءِ بوٹان ءَ سنگر گیت ءُ نند اِیت ۔ سردار ءِ لشکر وھدے کہ نزیک ءَ کیت، گُڑا  لشکر ءَ ھمد ءَ تیر ماں تیر ءُ دیم ءَ جُنزگ ءَ نیل اِیت ۔

 موسُم گرماگ بیت، آ وھدی  آپ چات بنت ، گُڑا  لشکر ءَ پہ  آپ ءَ چاتاں روگ ءَ نیل اِیت ۔۔ لشکر تُن ءُ ھوشام ءِ ھلاھوشی ءِ سَوَب ءَ سِلاھاں چگل دیان کنت ءُ دستاں چِست کنت کہ جنگ بس اِنت ،ما چتو مالیت ءُ گٹّ نہ لوٹ اِیں، بلے پکیر مھمد سَلاہ نہ کنت۔

سردار گُڈسر ءَ لاچار بیت ءُ واجہ پکیر مھمد ءِ ماس ءَ لوٹاھنیت ءُ  لھتیں دَوا ءُ درمان ئِے دنت ءُ گْوش اِیت بُرو ایشاں پکیرمھمد ءَ بِہ دئے کہ وتی  آزگّ ءُ زیمّیان  ٹپّاں بجن ءُ  ترا گٹّ ماپ اِنت۔ اے گٹ ءُ مالیت ءِ نیم تو نیم من، مارا یل کن کہ منی لشکر ءَ ھوشامے  کُش اِیت  ۔ مُشکل اِنت  کہ چہ ترا  رند دِگہ  یک انچیں بچّے ماس ودی بِہ کنت چو تئی رنگ ءَ بِہ بیت پہ وتی راج ءِ پاسپانی ءَ سر ءُ ساہ ءِ تْرس ءَ لگور ءُ سر جھل مہ بیت ۔

بلے! سردار چرے ھبر ءَ پکّ بے ھبر اَت کہ  اے باگ ھچبر بے باگپان نہ بیت، بلکیں  اے باگ وتی باگپان ءَ وت ودی کنت۔ دومی  اِد ءِ ماس سنٹ ھم نہ اَنت، بلکیں پکیر مھمد ءِ دابیں ھزاراں شیر ءُ مزاریں بچّ پیداک کن اَنت کہ وتی  ماتیں وتن ءِ رکّینگ ءَ ھچ چک ءُ پد نہ بنت۔

ھمے وڑ ءَ وھد وتی پاداں نہ دار اِیت ءُ گاماں دیم ءَ شھار دنت ءُ  روان کنت۔ پرنگیانی ءُ سردارانی کْوزہ کہ ھَلاس بیت، کسانیں مُدّتے ءَ رند ناپاکیں پاکستان وھدے کہ کیت بلوچستان ءِ سر ءَ کْوزہ کنت، گُڑا شھید اسلم جان ھمراھی ءَ باگ تَر ءِ مھلونک کیت ھما میرو ءِ گورانی شِکار جاہ ءَ پاکستانی لجوزیں پوج ءَ شِکار کنت ءُ تیر ءُ توپکان  زُور اِیت ءُ روت ھمے  پیگام ءَ دنت کہ میرو ءِ اے باگ چہ میرو ءَ پد  بے واجہ نہ اِنت ۔

 ھمے  گوران باگ تَر ءَ کسان سالیں ورنا شھید سالم جان پنام ءِ نِھال جان گوں وتی دو سنگت ءَ شھید گنی جان ءُ شھید ھلیم جان ءِ ھمراھی ءَ گوں پاکستان ءِ زرھریداں جنگ دے اَنت ءُ شھیدی ءِ جام ءَ نوش کن اَنت ،بلے پد ترّگ ءَ پہ کبول نہ کن اَنت ۔

 ھمے وڑ ءَ واجہ میرو ءُ واجہ پکیرمھمد ءِ اُوبادگ یکرندے پد ءَ پہ مِسکیں ڈگار ءِ پھازگ ءَ شھید ابدُاللہ جان پنّام ءِ پراز جان گوں شھید ولی جان پنّام ءِائید جان ءِ ھمراھی ءَ  گوں پاکستانی ھوک ءُ لدیگیں لشکر ءَ دیم پہ دیم جنگ کن اَنت ءُ  وتی نُگرّھیں جان ءَ کُربان کن اَنت، پمے ھاتر ءَ کہ مئے پُشپد ءِ نام راجدپتر ءَ لگور نبشتگ مہ بیت ۔  ما مِرگ زان اِیں، بلے گلامی ءَ نہ منّ اِیں ءُ چہ  وتی پت ءُ پیروکی کَولاں نہ بجیں، داں راج ءِ دیم ءَ  شگانی مہ بَہ ِایں ۔

 ھمے  داب ءَ شھید اسلم بِہ بیت ، شھید ریاز جان ، گُھار شمساتون یا شھید اسد جان پنّام ءِ شیھک جان بِہ بیت کہ وتی نُگرّھیں جان اِش ندر کتگ، بلے باگ تَر ءِ سیرکگّیں ڈاک ءَ گوں دُژمِن ءَ جنگ دَے اَنت ءُ کُربان بنت، بلے اے سبز شادابیں باگ ءِ ابیل ءَ  نیل اَنت ۔

مرچی ھم سداں ورنا باگ تر ءِ کوہ ءُ تلاراں نشتگ ءُ وتی سرجمیں باگ تر بزاں ماتیں وتن ءِ پاسپانی ءَ سنگر اِش داشتگ اَنت ۔
گُڑا کَے گْوش اِیت کہ باگ تر گورانی چراگجاہ اِنت ؟
چیاکہ مات ءِ کُنگریں بچّاں اے ھبر وت پدّر کُتگ،  ما پہ ھما روچاں زندگیں کہ مئے گُلیں راج زندگ بِہ مان اِیت ءُ وتی  میزریں باگ تر ءِ ھُدابُند بِہ بیت ۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔