بھرام ءِ گوں وتن ءَ مھر ءِ لیکہ -ڈاکٹر جلال بلوچ |مھروز ھمّل

بھرام ءِ گوں وتن ءَ مھر ءِ لیکہ

نبشتہ کار :ڈاکٹر جلال بلوچ
رجانک : مھروز ھمّل

دی بلوچستان پوسٹ

سرڈگار ءَ گوں مھر ءِ گوستانک ھما وھد ءَ بندات کنگ بیتگ وھدیکہ مردماں چاگردی زند ءِ گوازینگ بندات کتگ ءُ سرڈگار پہ سرجمیں چاگرد ءَ کشار ءِ وسیلھے جوڑ بوتگ، زمین ءَ چہ کشار گرگ ءِ پگر ءَ زمین ماتے ءِ ارزشت دیگ بوتگ ءُ مات مھر ءِ شرپ گوشگ بیت، چُکے ءِ گوں مات ءَ مھر درشان کنگ نہ بیت، مات ءِ دلبند ءَ کہ ھما آسودگی رس ایت آئی ءِ ھچ درور نیست ءُ پد ءَ ھما مات (سرڈگار) ءِ دلبند ءَ کہ ترا روگی اِنت پگر بہ کن اِت کہ آئی ءِ کجام وڑیں مھرے بیت — آیا آ مھر ءِ درشان کنگ ءَ پہ گال شوھاز کنگ بوتگ –

مھر ءُ وپا ءِ شرپ داریں مات، ءُ درساں مستریں ھما مات کہ گوں سرڈگار ءَ مھر ءُ وپا ءِ درونت ءَ دنت ھمے ھاتر ءَ تئی دل پہ مات ءَ مرگ لوٹ اِیت کہ مردم ءِ رگ رگانی تہ ءَ ھوار بیت ءُ پد ءَ ھاک ءُ مردمانی کہ مدامی سیادی یے بیت آ چد ءُ گیشتر مھکم بیت، ءُ مردم ھمک وھد ءَ وتی ھوناں گوں اے ھاک ءِ سیراپ کنگ ءَ سرین بند بیت اِنت –

اگاں بلوچستان ءُ بلوچانی گپ ءَ بجن ایں جوانتر اِنت پرچا کہ مئے بنگپ ھم ماتیں سرڈگار ءِ بلوچستان ءِ یک پرزندے ءِ سر ءَ اِنت –

بلوچستان ءِ گوستانک اے گپ ءِ گواھی ءَ دنت کہ ھر ھما وھد ءَ اے سرڈگار ءِ سر ءَ درآمداں اُرش کرتگ، آئی ءِ سر ءَ کبزہ کنگ ءِ جھد کتگ، یا گوں بدیں نگاھاں چار اِتگ گڑا زمین زادگاں ماتیں سرڈگار ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ گھگیری ءِ راہ گچین کتگ ءُ ھنچیں وڑے ءَ گھگیری کتگ کہ آئی ءِ درور نیست اِنت —— اشی ءَ من ھمے واستا گوشگ ءَ آں کہ ارباں سَے سال ءِ کسانیں وھدے ءِ تہ ءَ سِند گپتگ ، ءُ آیاں دہ سال پہ ایران ءِ گرگ ءَ لگ اِتگ بلے بلوچستان ءِ گرگ پہ آیاں تاں ھما وھد ءَ بس وابے بوت وھدیکہ آیاں دمگی مردم ھاکمی کنگ ءِ زمہ واری نہ دات اَنت –

ھمے گوں ھاک ءَ مھر ءُ وپا اِنت کہ آئی ءَ سائرس برباد کت ءُ یلہ دات، یونانی ھنچوش کُت اَنت کہ آیانی تگِرد چپی بوت – سرڈگار ءَ گوں مھر ءِ اے جزبگ مھر گڑھ ءُ مروچیگیں راج ءِ پرزندانی تہ ءَ یکیں وڑ ءَ گندگ بنت –

بلوچانی کہ وتن یا سرڈگار ءَ گوں مھر ءِ بازیں درور ھست اَنت – چوش کہ ابداللہ ھان وتی شائری ءِ تہ ءَ گُش اِیت کہ:
“کوھنگ اے کوھیں کلات
کسی پت ءِ میراس نہ اِنت”
ھمے وڑ ءَ “وائے وتن ھشکیں دار ” ھم گوں سرڈگار ءَ مھر کنگ ءِ درورے – اے دابیں سک باز درور بلوچی شائری ءُ داستانانی تہ ءَ دست کپ اِیت – اے بلوچانی گوں سرڈگار ءَ مھر ءِ جزبگ اِنت کہ جھان ءِ مزن مزنیں تاکتانی دیم ءَ سر ءِ جھل کنگ ءِ بدل ءَ سرڈگار گوں وتی ھوناں سیراپ کنگ گیشتر ارزشت داتگ، ءُ انگت دیان اَنت –

گوستانک اے گپ ءِ گواھی ءَ دنت کہ ھر ھما وھد ءَ درامداں بلوچ دمگانی سر ءَ اُرش کتگ گڑا بلوچاں آیانی بگیری ءَ گھگیری ءِ راہ گچین کتگ ءُ اے درچ انگت برجاہ اِنت – ھزرت ایسٰی ءِ ودی بوگ ءَ پیسر بگر تاں روچ ء مروچی ھزاراں، بلکیں لکاں بلوچ پرزنداں پہ سرڈگار ءِ رکینگ ءَ وتی جانانی دیمھونی داتگ کہ آیاں ما برے بابا ھمزہ بلوچ ءِ دروشم ءَ گند ایں برے ھمل ءِ جیئند، برے مھراب ھان ءُ برے نورا ءُ بلوچ ھان ءِ ، برے سلیمان (شیھک جان) ءُ پیرک، برے کریم ءُ ھکیم ءِ ، برے دلوش ءُ دلجان ءِ دروشم ءَ گندگ بنت، ءُ برے امیرالملک ءُ سمیئ بلوچ جوڑ بنت ءُ پہ سرڈگار ءَ زند ءِ کربان کنگ ءَ چک ءُ پد نہ بنت –

سرڈگار ءِ ھمے آشکانی تہ ءَ یکے “بھرام” اِنت کہ پہ سرڈگار ءَ دیوانگ اَت – کہ آئی پگر وتن، سنگتانی دیوان ءَ بنگپ وتن، ھیال ءُ وابانی تہ ءَ وتن، آئی ءِ دین ءُ ایمان وتن، آئی ءِ ھر چیز وتن، پہ آئی ءَ اول وتن ءُ گڈی ءَ ھم وتن –

سرڈگار (وتن) ءَ گوں ھمے مھر ءِ جزبگ ءَ آ آجوئی ءِ جنگ ءِ نیمگ ءَ کش اِت وھدیکہ آئی ءَ وتی گام اے راہ ءَ ایر کُت اَنت گڑا پد ءَ پُشت ءَ چک ئِے نہ جت ءُ نہ چار اِت ئِے –

گوں سرڈگار ءَ بے کساس آئی ءِ ھمے مھر اَت کہ سرڈگار ءِ آجوئی ءِ ھاتر ءَ مدامی پہ مَرگ ءَ ساجو اَت، آئی ءَ اے شری ءَ زانتگ اَت کہ یک ماتے من ءَ نُھ ماہ ءَ وتی لاپ ءَ جاگہ دنت ءُ پہ ھما مات ءَ ھر یکے وتی پِدا کنگ ءَ مدامی ساجو اِنت ءُ گڑا یک ماتے ھما اِنت کہ مدامی ھمائی ءِ لاپ ءَ بوگی اِنت، ھما راستیگیں جاہ اِنت ءُ مارا درستاں روگی اِنت—– من ءَ ھم ھمود ءَ روگی اِنت ھمے ھاتر ءَ وھدیکہ مردم من ءَ مات ءِ لاپ ءَ ایر دیگ ءَ بنت گڑا من شرمندگ مہ باں —– وھدیکہ من مات ءِ ‘دلبند ءَ واب بہ کپ آں گڑا ھما مات ھم پہ من ءَ پھریگ بہ بیت – ھمے جزبگانی سوب ءَ آ مدامی سرڈگار ءِ پرز پیلو کنگ ءَ سریں بند اَت –

براھوئی ءِ تہ گُشنے ھست کہ:

“ڈگارنازی آ تینا گام تے مدانا تخ
دُن دِرک ءُ سِت کہ کیسہ دا گلزمین نے پِٹو ” بزاں کہ زمین ءِ سر ءَ ترّدکی بہ جن ئے گڑا اے گلزمین ترا بد دوا کنت –

من بھرام ھر وھد ءَ کہ دیستگ اَت زمین ءِ شرپ دیگ ءَ دیستگ اَت، وھدیکہ آئی ءَ گام جتگ گڑا آئی ءَ کدم ھنچیں اندازے ءَ چست کتگ اَنت کہ منی سوب ءَ مات (زمین) درد مہ بیت –

آ مھر ءُ دوستی ءِ چیدگ اَت — آئی ءِ سرجمیں زند پہ سرڈگار ءِ ھزمت ءَ گوست، ءُ آ اے سرڈگار ءَ پہ آیوکیں پدریچ ءَ بھشتے جوڑ کنگ لوٹگ ءَ اَت، آئی ءِ ھمے واھشت اَت کہ آئی ءَ پانزدہ سال یکشل ءَ جھد کت کہ منی سرڈگار آجو بہ بیت، ھنچیں آجوئی یے کہ اے سرڈگار یک گُلستانے جوڑ بہ بیت، اے وتن امن ایمنی ءِ ھارے جوڑ بہ بیت، آئی ءِ تہ ءَ ھچ وڑیں پرک ءُ درک مہ بیت کہ آئی ءِ تہ ءَ روھ ءِ آسودگی ءِ ھر وڑیں آسراتی بہ بیت اِنت –