پہ شئے مُرید
نبشتہ کار آر ۔ اس بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اِے لبز ھما وھد ءَ تئی دیم ءَ کپ اَنت وھدے تو ھَم زان ئے اِے لبزانی چینچو لوٹ بوتگ ترا برے برے باز الّمی بیت کِہ مارا کسے بئیت ءُ دست بِہ گیپت چہ مئے گرانیں کترھانی سرگوز کنگ ءَ ءُ زندگی ءِ نیمگ ءَ آرگ ءَ وتسرا ناگتا انچیں جاور کا اَنت مردُم چٹ پروش وارت، زِندگی ءَ چَہ نا اُمیت بیت ءُ پدا ھمے نا اُمیتیں ساھت ھزاراں ردیں راھاں اومیت دے اَنت ءُ اِنسان باریں چی جیڑ اِیت ءُ پیسلہ زوریت کِہ اِے جیڑگانی توجیل تھنا وتی نُکس دیگ اِنت من مہ باں اِے جیڑہ ھَم نہ بنت ءُ کدی اِے وڑ ھَم جیڑیت اِنسان کِہ منی روگ بازیں کارانی کارگوشادی اِنت ءُ پدا یار چہ گم ءُ گڑتے ءَ انسان رکّ اِیت کسیمں زلیل اِنت چہ ھروچ ئیں مسیبتاں اِے زندمان ءِ نگیگیں جاوراں من زاناں تو ھَم نِشتگ ءُ وتا گوں توجیل سازگ ءَ ئے کِہ چون بِہ گیشیناں وتا چہ اِے اِلتاں ءُ آجو بِہ باں پہ مُدامی ۔
تو چوناھا ھما مردُم ئے کِہ مُدامی ترا چی مردُماناں سیکین رَس اِتگ کسمیں کِہ اِے ستاھے نئے بلکیں راستی یے منی جِند کدی کدی انچیں جاھاں سر بوتگ کِہ من جیڑ اِتگ نوں ھِچّی نہ بیت کُل چیز ھِلاس اَنت نوں تھنا مرگ اِنت بَلے تو من ءَ دست گِپتگ ءُ زِند ءِ نیمگ ءَ آرتگ گڑا پمے ھاتِرا واللہ بَس من کدی جیڑ اِت نہ کناں کِہ تو دمبُرت کن ئے یا مایوس بئے تو دِگہ ھبرے زانئے کِہ تئی ھبر پہ من بلائیں ھاٹیگ ءُ سکین اَنت نوں تئی بوھگ الّمی اِنت داں اِے جھان ءِ اڈ ءُ جنجالاں چی بالا بوت بِہ کناں تئی ھستمانی منی زِندگی ءِ ھما لوٹ اِنت کِہ بید ایشی زند بوت نہ کنت مرچی ماہ ءَ را چاردہ اِنت من ڈن ءَ نیشتگاں ءُ جیڑگ ءَ آں کِہ تو اِے ساھت ءَ ماھ ءِدیم ءَ کِہ نشتگ ئے گڑا تو جیڑگ ءَ ئے چی! پہ مناں!! من اِے ھم زاناں تو انوں ماھے شوکیں اکسے ھَم گیپتگ ءُ پہ من روان دے ئے زوت ۔
مِھروان من تو تھنا چندے روچانی ھمراہ نئے بلکیں مِدتے بیت اِے زِندمان ءِ چندے سال کِہ من گوں تو گوازینتگ اَنت گُڑا اِے سالانی تھا وڑ وڑیں رنج ءُ ملوری بوتگ ءُ ما بازیں وابے دیستگ بازیں وابے سینگار اِتگ ماں دیدگاں ءُ پہ ھمے وابانی مانا ءَ من تو وتی شپ ءُ روچ آسر کُتگ اَنت مِھر ھما مارِشت اِنت کِہ اِنسان وت ھَم نہ زانت کِہ کَد ءُ کجا مناں اِے نادراھی گیپت ءُ پد ءَ چونی ءَ من وتا دراہ بِکناں پمیشکا اگاں ترا یات بیت من ترا مُدامی گُشتگ اَت یار مِھر ماں کنگ ءَ ئے بَلے اِے مِھر کُربانی ھَم لوٹ اِیت اَچ ما ءُ مارا وتی مارشت ءُ بے پناھیں مِھر ءَ را الّم شوکیں آسرے دیگی اِنت ۔
پرچا من تو ھردو زانیں کِہ مئے مھلوک ءِ کِرّا مھر بستار سک کمّ اِنت مارا وتی مھر بستار دیگی اِنت ءُ آسرے ءَ سر کنگی اِنت۔ مِھر ءِ بِندات مُدامی کئولے مردُمانی ءَ شیرکن ءُ شوک اِنت مئے ھَم زِندمان وشّیں ساھت گوزگ ءَ اِت آں گوں یَک دومی ءِ ھیال دارگ ءُ وھد دیگ ءَ ما زندگی ءِ کسان کسانیں زیبائیاں مارگ ءَ اِت اِیں پہ ما زندمان نوک ءُ جلواناک اَت اِے شکر ورنائی مارا وتی دوست بوھان اَت ءُ ما یک دومی ءِ ھیالاں مُدامی ھست ءُ ساجو اِت اِیں وھد گوزان اَت مئے نزیکی گیش بوھاں بوت نوں مارا انچو سما بوت کِہ پہ مارا اِے روچ ءِ بیست ءُ چاریں ادار ھَم کمّ اَنت پہ یک دومی ءِ وھد دیگ ءُ مِھر دیگ ءَ ما ھِچّ چیز ءِ کِمار نہ اُت اِیں تو گوشئے زندگی وشتریں ساھت پہ ما ھمیش اِت آں کہ ما یک دومی ءِ ھیالان اِت اِیں ۔
مِھر پدا انچیں وبالے کِہ روچ پہ روچ ءَ انسان ءَ چہ توک ءَ وران کنت انسان بے کرار بیت لوٹ اِیت من وتی مِھروان زوت دوچار بِہ کپاں آئرا وتی ھمبازاں بزوراں انچوں سما کنت برے برے کِہ بید آئی ھستمانی ءَ دُگنیا شوک نہ اِنت نِدارگ ملور اَنت زِند بے رنگ اِنت جلوانکی نیست ھر کُجا تھنا بے تامی ءُ بے لزتی بس کدی اِے داب ءَ ھَم ما ھردو بوتگیں کِہ مارا یک دومی ءِ ھاجت بوتگ تو گُشت ءَ زِند نوں ھمِد ءَ کُٹ اِتگ ساہ بُرز ءَ نیتکگ بالاد ءَ چی وتی جھلاد بوتگاں انسان بے سکونی ءِ روچاں گوازینان بوتگ ما چُش جیڑ اِتگ کِہ زِند نوں آسر بِہ بیت انچیں بے اوستی ءَ جاہ جتگ ماں باتن ءَ کِہ انسان ءِ کرار پروشتگ آئی دِل ءَ نالتگ پہ دوستدار ءِ یک دیدے ءَ مھروان اِے اُمر کِہ ما گوں ھوری ءَ گوازینتگ من لوٹاں تو اِے ھبر ءَ کدی ھَم مہ شموش ئے کِہ بِلے توری ھرچیز بِہ بیت زندمان تھا مارا چہ اولی ھبر ءَ بے ھال بوھگی نہ اِنت کہ من ءُ تو یک دومی ءِ مھریں ءُ مئے نیام ءَ ھرچیز کِہ ھست بوتگ آ تھنا منی ءُ تئی راز اَنت مئے گوماں کلّ بنت ۔
تو تھنا ھمے یکیں ھبر ءَ مُدامی دِل ءَ بِدار کِہ من ھرکُجا بِہ باں من تئی آں انچوش کِہ زمین ءِ مھر انسان ءِ ھون ءَ کِہ ھوار بیت کدی در نئیت ءُ داں مرگ انسان پہ زمین زِند بیت ءُ پہ زمین تھنا کربان بیت زندمان گْران اِنت ھِچّ نہ زانت مردُم کِہ کد ءُ کجا گوں آئی چی بیت بَلے تو ھم زان ئے کِہ مِھر ابدمانیں شے یے مِھر ھمروچ ودّان اِنت گیش بوھان اِنت دودانی پاسداراں من ءُ تو بِہ گِندئے اِے دوداں مناں ءُ ترا چہ یک دومی ءَ سک دور کُت بَلے ھما کِشک کِہ من ءُ تو گوں وتی ارواھاں کَشّ اِتگ ماں وتی زِرد ءَ آ کِشک مُدام اباد بیت آئی ءَ ھِچّ دودانی گرز نیست لاڑی تئی دود انچوشاں کہ مناں دارگی اِنت وتی دل بَلے تو ھَم زان ئے اِے دِل بے تو ساھتے نہ بیت ءُ پرتو مُدامی زندگ اِنت ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔