راھبلد مُلا اِنت مزنبند ءِ
نبشتہ کار: گنی ھیات
دی بلوچستان پوسٹ
بلوچ ءِ آؤکیں پدریچ ءُ مسکّیں زمین ءُ درائیں ساھدار مُلّا ءُ ملا ءِ سنگتانی سَر ءَ ناز کن اَنت ءُ مُلّا ءِ تلاریں بالاد ءِ گْواچنی ءَ دے اَنت ءُ پَہ پھر ءُ شان گوش اَنت “ مَرد نہ تُرسے بوتگ ، ھر وھد کہ بالی گراب ئِے دیستگ ، جنگانی داب ئِے مَٹینتگ ، مَرگ ئِے وکاب ءِ روبرو ءَ دیستگ باریں چُنت سنگتانی میچلّتگیں کُنٹ گوں رژنائیں دیدوکاں دیستگ ءُ کوپگ ئِے داتگ اَنت ءُ پشت نہ کنزوکین ءُ تمرد ئِے بوتگ ۔
اے گْواچنی ءَ سِنگ ءُ سِک ، کَورجو ءُ سبزتگیں آپ ءُ گواڈگانی نازرکیں پُل دے اَنت کہ مُلّا ءَ وتی زند ءِ گیشتریں بھر گوں زمین ءِ پَچگِرگ ءَ گْوازینتگ ءُ ھمے مزنبند ءَ بِہ گر داں شور پارود ءَ بُرو آ کُجام بند ءُ کُجام کوہ ءُ گَرّ ءُ کوچگ اِنت کہ پَہ مُلا ءَ آشنا نہ اِنت ۔
مُلا ءِ زِندمان پنت بکشوکیں کِتابے ءِ درور اِنت ۔ مُلّا وانندھے اَت “ مُلّا ءَ وانگجاہ ءَ نہ ونتگ ۔ ” بلے راستی اِش اَت “ کہ آ وانگجاہ ءِ وانندھاں چَہ ھما دیم اَت “اِلم ءُ زانت ءَ چَہ سَریچ اَت ءُ آلمے اَت “ مُلا جنگولی ءَ ابید “ استادے اَت “ رَھشونے اَت “ راھبلدے اَت ۔
مُلّا ءَ ستک ءُ یکین اَت کہ آجوئی الّم مئے نوکیں پدریچ ءِ نسیب ءَ بیت ڈیھ ءِ آجوئی ءِ ھاتر ءَ کربان بوگ المی اِنت اد ءَ آ ھنچیں سیادی ءَ گوں بندوک اِت اَنت کہ آئی ءَ ھرچ وڑیں زند ءِ سبک ءَ دنت آ سیادی لَس انسانانی دسرس ءَ چہ دور اِنت آ انکلابیانی سیادی اِنت ، مھر ءُ جُھد ءِ سیادی اِنت ، اے ھما سیادی اِنت کہ اود ءَ انساناں جوان ھیالی ، ایمانداری ءُ جوانیں راھشون بوگ ءِ درونت ءَ دربرائین اِیت –
مُلّا مُدام پہ بلوچ ءِ باندات ءَ جِیڑگ ءَ اَت ، مُلّا یک دم نہ بَرّوکیں جنگولے اَت ، مُلّا ھر وھد پَند ءَ اَت ، بَرے وادی مشکے ءِ کوھانی سَرشمّان اَت ءُ بَرے اواران ءُ سْیاجی ءَ سنگر ءَ اَت، برے شیراز ءِ ترشتیں تلارانی سر ءَ درنگ اَت ، مُلّا پہ دژمناں چّم ءِ کُنٹگ اَت ۔ مزنبد وَت اے شاھدی ءَ دنت کہ مُلّا ءِ ناپگ مزنبند ءِ نْیام ءَ بانسر ءَ کَل اِنت آئی ءَ گوں اے زمین ءَ انچوش مھر اَت پرچاکہ آئی ءَ ھمے مزنبند ءِ نْیام ءَ وتی چَمّ پچ کُرتگ اَت اَنت ءُ ھمد ءَ وتی سُھر چَکّ ءُ تالکار ءُ مَلار ءُ وش بوئیں ھون ئِے ریتک اَنت گوں سنگتاں شھید بوت پہ بانداتگیں بام ءِ رُژن ءُ ترپوکیں استالاں ۔
مُلّا ءَ گوں سنگتاں پیشداشت کہ بلوچ راج وتی سراں ندر کُرت کنت بلے ایردستی ءَ اوپار کُرت نہ کنت ، مُلّا ءِ سنگتانی توکل ءِ روبرو ءَ مَرگ اوشوک اَت آ زمین ءِ هاتر ءَ هرچ وڑیں دیمونی دیَگ ءَ پد نہ کِنز اِت اَنت اے گپ مروچی بلوچ شھیداں کازماس ءِ تہ ءَ منّارینتگ کہ پہ زمین ءِ ھاتر ءَ مَرگ ءَ ساڈی اِنت ۔
مُلّا ھما نیزگار ءُ تنگدستاں گوں ھمگْرنچ اَت کہ کُڈّک ءَ شپے نگن ھست اَت ءُ شپے نیست اَت ، مُلا ءَ اے مار اِتگ اَت تنگدستی ھمے گُلامی ءِ زَھر اَنت کہ مئے سَر ءَ دژمن اِش شانَگ ءَ اِنت “چُش مہ بیت کہ باند ءَ دژمن ھمے ھوکارتگیں زَھراں مئے چُک ءُ زَھگانی سَر ءَ بہ شان اِیت ۔
تھنا مُلّا ءَ ھمے گْوشت کہ مئے زندمان گوں ھمے جنگ ءَ بندوک اِنت ، اے جنگ مارا ءُ مئے زھگانی باندات ءَ رَکینت کُرت کنت ، جنگ کنگی اِنت گوں دژمن ءَ ءُ دژمن چَہ زمین ءَ تاچینگی اِنت ءُ زمین پچگرگی اِنت ، چُک ءُ زھگانی باندات ءِ چار راھانی کشّک روپگ ءُ پلگارگی اَنت کہ باند ءَ زھگانی شگانے مئے سَر ءَ مہ بیت زھگانی زندمان وشّ ءُ دِلکَش بہ بیت ۔
مروچیگیں جنگ ءِ زھریں گولدر نوشگی اَنت جنگانی تہ ءَ ھون ریچگی اِنت ءُ سَرانی دیمونی دیگی اِنت “زندمان بَزگی گوزینگی اِنت “ گرم ءُ سرد گُژن ءُ تُن اوپار کنگی اَنت “ ھمے جنگ ءَ ھون ءُ ھون ریچی اِنت ، اے ھلاس نہ بووکیں کھر سازیں زوراکی داں گُلامی ءَ بلوچ ءِ سر ءَ تَوک اِنت ، اے گُلامی ءِ تَوک ءِ سندگ ءَ مُلّا دْروشمیں درویشے ءُ آئی ءِ سنگتانی ڈولیں پُلنگ رواجیں ورنا درکار اِنت ۔ اگاں نا گڑا ھمُک روچ انچو ھون ءُ ھون ریچ بہ بہ اِت ءُ گُلامی ءِسانکلاں گیشتر مُھکم کن اِت ۔
ھرچ مردمے پَہ وت ءَ را زندگ بہ بیت آئی ءِ اُمر زِیت ھلاس بیت ءُ ھرچ مردمے پہ زمین ءَ زندگ بہ بیت آ مدامی ءَ زندگ مان اِیت ءُ نمیران بیت ۔ کَسے کہ پہ زمین ءَ وتی زند ءَ بکشائیت گڑا آئی ءَ زمین ءِ نشتگیں لَس مھلوک ھچبر پراموش ءُ شمُشکار نہ بیت زمین ءِ مھر ھنچیں مھرے کہ آ ترا وت زندگ بوگ ءِ سکین ءَ دنت اے جنگ بلوچ ءِ زندگ بوگ ءِ گُڈی منزل اِنت ۔
آ راج ءِ لیکہ گھگیری ءُ دیمونی بہ بیت گڑا آ راج چوش ھلاس نہ بیت ، اے جھد نوں اوشت ءِ آماچ نہ بیت اے جھد ءَ را ھمُک دروشمیں بلوچ ھست ، ھرچ ھما پڑّ ءَ کہ بلوچ بندوک اِنت آ بلوچ ءَ را زمین ءِ گَم پر اِنت ، مزاھمت بزاں گھگیری کنوک ءُ جنگولانی بے مٹیں کسہ ءُ سرگوست راجدپتراں نبشتہ کنگ بوتگ اَنت ءُ ھمُک روچ جنگول گوں بچکنداں پہ ھاک ءَ شھید بوان اَنت ءُ شھید بوتگیں پُسگانی دراجیں لڑے ھَست ۔ ماں بلوچستان ءَ اےشھیدانی کُربانی اَنت کہ بلوچ راجی جُنز پُرزور کُرتگ ءُ راج ءَ را نوں شھیدانی مکسد ءِ ھمراھی ءَ دیم ءَ جنزگی اِنت ۔
مُلّا ءِ سنگت مُلّا ءِ باسک اِت اَنت ، کپٹن منظور اَرواہ ھمے منزل اَت ، واب چَمّانی ھردیں ھَزا اَت ، اِیمنیں مِھر ءِ دیوانگیں آصف اَت ، سَجّیگیں دل ءِ آدِنیک ءِ ساہ مولابکش اَت ، چہ رُژن ءِ آس ءَ چراگیں شھزاد بلّان اَت پہ روچ ءِ باندات ءَ کلکشان اَت پہ سُھر دپّیں بام ءَ سرگِران اَت ، بْرمش اَت بشّی ھور ءَ بْرمش ءِ شنز کودکیں دِل ءِ تارانی لَرزینگ ءُ زرد ءِ وشنودیا بھر ءُ بانگ کنگ ءَ اَت ، کمانچر اَت وتی بھر ءِ چادر ءِ گرنچاں بستگ ءُ گُک داتگ اِنت اَنت ءُ رھادگ اَت مُلّا ءِ گاماں جنزان اَت پہ منزل ءِ سر بوْگ ۔
اے گپّ ءَ من دلجمی ءَ گْوش آں کہ جنگ نہ کن ئے مِرّ ئے دژمن تئی چُکچینی ءَ تئی تباھی ءِ ءُ جنگ نہ کنگ ءِ پائدگ ءَ زورگ ءَ اِنت گُلام جنگ کنت زندگ بیت گُلام ءِ باندات ءِ رژنائی ءِ بانزُل شھار گر اَنت۔ ھاں البتہ جنگانی پژدر زَھر ءِ گلاسانی نوشگ اِنت ۔ بزگی اِنت “ گُژنگی اِنت “ درتگ پوچی اِنت “ گُوھار ءُ ماس ءُ براساں چَہ دور بوگی اِنت سالانی سال پرگوز انت بلے کھول ءَ گوں گِند ءُ نندگی نہ اِنت ھما روچ کہ تو پہ ڈیھ ءَ سَر دات ۔ ھما روچ تئی ھون ءَ چَہ مچّلتگیں کُنٹ ءَ تئی کھول “ ءُ تئی میتگ “ تئی راج “ تئی ماس ءُ گُوھار “ تئی کُنٹ ءِ گُڈی دیدار ءَ کنت ءُ ترا زمین ءِ میار کنت ۔
دانکہ جھان ھست اِنت تو نمیران ئے
تئی کربانی ءِ پژدر ءَ تئی نوکیں باندات ءِ وشھالی اِنت ۔
“مُلّا جان گوں ملّیں کپٹن ءَ جنگانی نیل بویں زِر ءَ “
“نند اِیت گوں تمردیں جنرل ءَ جنگانی داستاناں گوش اِیت “
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔