آزمانک: شررنگ مھروانیں جنکے
آزمانکار: کادر ھسرت
دی بلوچستان پوسٹ
دوشی شپ ءِ نیم ءَ شررنگ ءِ ترانگاں من ءٙ گور جت ءُ چہ من واب ءَ پاد آتک آں، وتی لوگ ءِ دروازگ پچ کت ءُ دپ ءَ نشت آں۔ چم آزمان ءَ شانک دات اَنت ءُ ماہ ءِ چارگ ءَ لگ اِت آں کہ بے کساس ماھکانی اَت۔ منی گمان ءَ شررنگ ماہ ءِ تہ ءَ زاھر اَت! من ءَ گْوشگ ءَ اَت “بچار ماہ ءِ ماھکانی چنچو ڈولدار اِنت گند ئے من اَنی تئی کِر ءٙ بہ بوتین آں” پد ءَ من ءُ تو دوئیں یکجاہ نشتگ ات ایں، ماہ ءِ ندارہ چار اِتگ اٙت ءُ اے وشیں شپ پہ نند ءُ نیاد ءُ پہ گپ ءُ تران سھب کتگ اَت بَلے من ءَ چوشیں بھت کج اِنت کہ ما ءُ تو یکجاہ بہ بہ ایں مئیگ ءُ تئی گستائی ءَ پُریں سالے گْوستگ کہ من تئی جِند نہ دیستگ من ءَ اے گپ باور بوگ ءَ نہ اَت کہ تئی وڑیں مھروانیں بچکے پہ من ھدوک انت ءُ بے کساس مھروان انت ءُ مھر دیگ ءَ انت، من ءُ تو اولی رند ءَ کوہ ءِ مراد ءِ زیارت ءَ دُچار کپت ایں۔ تئی گندگ ءَ پد من چہ دگنیا ءِ دْراھیں رنگ ءُ دْروشماں پراموش بوت آں بس تئی رنگ ءُ دروشم اَت منی دل ءِ ھیال ءِ تہ ءَ اَت بلے منی مھر ھما پیم اَنت ھردیں تئی داتگیں مندریک ءَ چار آں گُڑا منی دیم ءَ تو زاھر بہ ئے۔ پد ءَ دگہ گپے ھم ھست من ھردینکہ چہ وتی دزگْوھاراں جست گر آں کہ زاناں شُما منی پُلو نہ دیستگ باریں چون اِنت ءُ کجام رنگ ءَ اِنت؟ آ ھمے گپ ءَ گْوش اَنت کہ “تئی پُلو تئی گماں سک رنجینتگ ساھتے ھم نہ کند ایت مُدام بچار ئِے ملور اِنت گپ ءُ ترانی نہ اِنت-
منی دزگْوھار برے برے اے گپ ءَ ھم جَن اَنت تو چہ تہ ءَ پرشتگ ئے بس منی دل ءِ وش کنگ ءِ ھاتر ءَ تو اے دْروگیں کندگاں دپ ءَ کار ئے ءُ دل ءِ راز چیر داتگ اَنت وت ءَ ایوک کتگ کسی دیوان ءَ نہ نند ئے اے وڑ ھم وت ءَ مہ رنجین کہ تئی گم پد ءَ من ءَ بہ رنجین اَنت من ءُ تو چہ دوستی کنگ ءَ پیسر کوہ ءِ مراد ءِ زیارت ءَ ھمے کَول کتگ اَت کہ ما اگاں گستا کنگ بِہ بَہ ایں نہ گریو ایں بس ھدا ءِ در ءَ دوا کن ایں کہ پد ءَ ھور بہ بہ ایں گستائی ءِ آس ءَ تھنا تئی بالاد نہ رنجینتگ منی بالاد ءَ ھم آس لگ اِتگ ءُ من وت ھیران آں تئی گستائی ءَ من چتور سگگ ءَ آں من ءَ ھمے گمان بوگ ءَ اِنت من زندگ ءَ مانش ءِ تہ ءَ آں ھمک شپ تئی یات ءُ مولم من ءَ زندگ کن اَنت ءُ کش اَنت تئی گم منی دل ءِ تہ ءَ ردگ ءَ اَنت ءُ اھدی مردماں گْوشتگ کہ سر گوں سنگ ءَ میڑینگ نہ بیت بَلے من تئی ھاتر ءَ سر ھم گوں سنگ ءَ میڑینتگ من زان آں تو ھمے جیڑ اِتگ کہ شررنگ ءٙ من ءٙ بے ھیال کتگ بلے چوش نہ انت۔
اے دوستی یے نہ اِنت کہ من ترا نیم راہ ءٙ یل بہ دے آں من چہ بلوچی دوداں بندیگ بوتگ آں ءُ پورائیں سالے گْوستگ من ءُ تو ھال ءُ اھوال نہ کتگ بلے نوں من ءٙ سبر ءُ اوپار نہ بیت کہ اگاں من چہ تو گسر بہ باں گُڑا من مر آں۔ ترا بلکیں یات بیت تو منی ملگ ءٙ آتک ئے من تئی دست چُک اِت اٙنت پد ءٙ من ھمے زبان کت کہ ھرچ وڑیں سکی بئیت اِنت تئی شررنگ چہ تو جتا نہ بیت۔ من انگت وتی زُبان ءِ سر ءٙ اوشتاتگ آں، من چو ھم زان آں کہ تو پہ من ءُ بس پہ من انتزار ءٙ ئے اے گپ ءَ من شر سرپد آں کہ تئئ مھر پہ من دائمی اَنت۔ وھدے کہ من شررنگ ءِ گپ اِشکت اٙنت ارس جیگ ءِ سر ءَ ایر ریچ بوت اَنت ءُ زبان گُنگ بوت ساہ ڈکگ ءَ لگ اِت۔ پد ءَ لوگ ءَ پتر اِت آں کمبل پِر دات لیٹ کُشت وپت آں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔