نبشتانک: بَلے سودا زمیر ئیگ انت
نبشتہ کار: ھدایت بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زمستان ءِ سارتی ات شپ گوش ئیگ ءَ آپ بادینگ ءَ اَت سُھب ءَ مھلہ من چہ واب ءَ پاد اھتاں روچ درا ھگا ات بُھاریانی دوت چست اتاں من دست ءُ دیم شُشت مات ءَ چاہ گراستگ ات روتاپ ءَ تگردے تالان ءِ کُرتگ ات ءُ نشتگ ات توارے کُرت بیا ات زھگاں چاہ بور ات۔
من کوٹ گور ءَ کُت بوٹ پادا کت اَنت اھت ءُ تگرد ءِ سر ءَ نشت آں مات ءَ من ءَ چاھے دیم ءَ دات ءُ جُست ئِے کُرت پُل جان تو چون ئے چم گُش ئے سُھر انت زاناں بے واب بوتگ ئے من گُشت ھاں ماتی من دوشی کمو دیرا اھتگاں مات ءَ وتی دست منی پیشانی ءِ ایر کُت ءُ گُشت ئِے تئی جان سلامت نہ انت من گُشت نہ ماتی من وشاں۔
من ءُ مات گپ ءَ اتاں منی مبائل لوگ ءَ کیچر ءِ سرا سگنل ءَ ایر ات داں رنگ ورگ ءَ لگِت من وتی دست ءِ چاہ ایر کُت شُتان دیم پہ مبائل ءَ کہ بارین کَے انت چو مھلہ پون کنگ ءَ انت چاران سنگتے ءِ نمبر انت من پون چست کُرت ، من سلامے دات ، سنگت ءَ والیک کُرت ، من گُشت چے ھال انت ھیر انت تو چو مھلہ ، آئی ءَ پسو دات ھو ھیر انت چاہ بوَر تیار بو من تو گونڈیں سپرے ءَ رواں من گُشت بس شر من تیاراں بیا من پون کٹ کُرت مبائل کیسگ ءَ کُرت پُشت ءَ چک جت مات اوشتاگ ات گُشت ئے ھان ھیر انت من گُشت ھو ھیر انت سنگتے گُشگا انت من تو گونڈین سپرے ءَ روگ ءَ آں مات ءَ دست منی بڈّ ءَ جت ءُ گُشتے ھُدا شمئے ھمراہ بات۔ دست ءِ پندول ءَ بُرت ءُ پنچ سد کلدارئے در کُرت منی کیسگ ءَ دات ءُ گشت ئے جاھے دکانے ءَ تئ سر کپیت چیزے بگر بوَر من گشت شر دمانے گوست سنگت گون سینکل ءَ اھت لوگے چوڈگا داشت ئے منا توار ئے کُرت من شُتان سوار بوتاں دیم پہ وتی سپر ءَ در کپتیں جاھے سنگت ءَ دم بُرت من سینکل چلائینت دانکہ مارا شپ کپت سردیں زمستانی شپ ات راہ ءَ روگ نہ بوت گوات سرد سردا کشگا ات ما اندیمیں جاھے ءَ داشت۔ آسے روک کُرت نِشتاں واب اوں نہ یھت کہ سرد ات ھمدا آس ءَ را دار پر کُت ءُ نشتاں نزاناں کجام وھد ءَ مئے چم مُچ بوتاں یک وھدے بُست کُرت داں روچ در اھتگ ات لہتیں پس ءُ دلوتانی توار ات من پاد اھت چار اِت داں رمگ کئور ءَ ایر رچگا ات پس چہ مئے دیم ءَ گوزگا اتاں پسانی رند ءَ یک کماشیں مردے گوں بلوچی پاگ ءُ پادانی سواساں اتک مئے نزیکءَ اوشتات سلامے دات ءُ گُشت ئے چُکاں شما وش ءُ جوڈ ئے ما پسو دات شکراں ناکو ما وشان چُکاں شما چونیں مردم یے ما پسو دات ما گُشتگ ما شریں مردم اِنت چیا زاناں ؟ ناکو ءَ پسو دات ھنچو جست کُرت وھد ھمے وڑ انت بلے من زاناں شما سلیّں ءُ بدیں مردم نہ ات پرچہ کہ اے راہ ءِ گوزوک سلیّں مردم نہ بوتگاں آمردمان شریں راہ گیشینتگ آھاں چشین سردی ءُ گرمی، سکّی ءُ سوری، گُژن ءُ تُن ، اے چیزانی پرواہ نہ کُرتگ ۔ بلے ھُدا بزانت منی دل گُشی شما شریں مردم ات ۔ من گُشت ھو ناکو ما تئ چُک ایں ناکو اھت مئے نزیک ءَ نشت وتی چشمک ءِ کش اِت چادر ءِ لمبے زُرت چشمک ءَ ساپ کنگ ءَ لگِت۔ چُکان مئے گُلزمیں مئے وتیگ انت اے گُلزمیں مئے مات انت مئے جنت انت مارا وتئ مات ءِ ھک ادا کنگی انت مات ءِ ھک ادا کنگ دُرسیں چُکانی سرا المّّی انت مئے جنتیں دیار چہ زوراکانی دست ءَ پچ گرگ ءَ دُرسیں چکانی یک مشت بوگ وشیں روچانی مستاگ بیت۔ مال ءُ دولت ، آسائش ءُ آرام ،لوگ ءُ ماڑی ، گاڑی ءُ سواری، وش ءُ وشتامیں ورگ، زند ءِ دُرسیں آسراتی ھرکس ءَ پہ وت ءَ دوست بنت۔
بلے سودا زمیر ئیگ انت
آ مردماں کہ زمیر ءِ سودا نہ جتگ وتی عزت ءُ ننگ بھا نہ کُرتگ ، آھانا کہ گُلزمین ءِ درد گون انت آھاں سردی ءُ گرمی، گژن ءُ تُن، سکّی ءُ سوری، بزگی ءُ بیماری ، درانڈیھی ءُ در پہ دری ، رنج ءُ گم، جنگ ءُ مرگ ھچ نہ توریت پرچہ کہ آھان زمیر ءِ سودا نہ جتگ۔ بِلّے آھانی گُد دِرتگین انت، سواس اش سستگین انت ، ورگ اش ھُشکچین نان انت، بلے آ مردم تہا چہ دلجم انت کہ ما گناھگار نہ ایں ما مات ءِ ھکاں ادا کنگا ایں ھمے وڑیں مردمانی نام تاریخ ءِ تہا نکش بیت اے وڑیں مردم اگاں مریت گڈا ابدماں ءُ نمیراں بیت ۔ بلے آ مردماں کہ وتی زمیر ءِ سودا جتگ مات ءِ گدار انت اگاں زندگ انت کہ مردگانی تہا شمار بنت ءُ اگاں مُرتاں اشانی نام داں جہان ھست انت پولنگ بیت آھانی آوکیں پدریچانی چم جہل بنت ھمے گپاں گوں ناکو پاد اھت مارا رُکستے کُرت ءُ گُشتے ھدا شمے پُشت ءُ پناہ بات من رواں منا دیر بوت۔ ما اوں پاد اھتیں دیم پہ وتی سپر ءِ نیمگ ءَ درکپتیں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔