من ھسیبہ آں- برزکوھی |مھروان کمبر

نبشتانک: من ھسیبہ آں

نبشتہ کار: برزکوھی

رجانکار: مھروان کمبر

دی بلوچستان پوسٹ

من ھما سرزمین ءِ زھگ آں کہ اُود ءِ گْوات ءِ کوپگانی سر ءَ ایریں پُلّانی وشبو وھدے زمین زادگے ءِ دیم ءَ گْوزیت، گُڑا پہ شرپ ( اَدب ) وتی سر ءَ جھل کنت۔ من ھما راج ءِ زھگ آں کہ اُود ءَ سداں سالاں چہ برجائیں جنگانی میان ءَ زالبولے بئیت، گُڑا آ وتی جنگ ءَ دار اَنت ءُ ھون چَکیں زھم ءُ سگاراں پد ءَ وتی میان ءَ کن اَنت۔ من ھما سبزیں گْواشانی زھگاں کہ اُود ءِ آھوگ وتی تِراس ، گُرک وتی کسملیکی ءَ گوں سرڈگار ءِ پُسّگانی گِندگ ءَ پلگار اِیت۔ من “مَست” ءِ شائری ءُ “چاکر” ءِ “بانڑی آں”۔ من ھما وتن ءِ زھگے آں، کہ پہ آئی ءِ آجوئی، شرپ ءُ ننگ ءَ”اسلم” کُربان بہ اَنت ءُ ورنا “ریھان”۔ من ھمے سرزمین ءِ زھگ آں، من بلوچستان آں، من ھسیبہ آں۔
بلے تو تھنا ھما زمین زادگانی ھند پہ زُورانسری پچ نہ گپتگ اَنت ، بلکیں ھما لوگ ءُ گِدان مِنندیں گْوھار دگ ءُ چارراھانی سر ءَ آؤرتگ اَنت۔ منی زمین ءِ زھگانی ھما بچکند کہ آھاں ھتم ءَ چہ پیسر پُل سْراپینتگ اَنت، تو آ پچ گپتگ ءُ آھانی چمّانی شھکَور ءَ ارسانی انچیں ھارے ملینتگ اگاں تو اُورتی ءَ بہ چارے گُڑا آ ارس تئی “ڈی چوک” ءَ چو ششمی ءِ کَور ءَ تتکگ اَنت۔ چہ منی زمین زادگانی گُٹّ ءَ دراتکگیں ھما ھالوانی توار ءَ کہ منی وتن ءِ مستریں کوہ جکس اِتگ اَنت، نی ھالوانی جاہ ءَ بس آہ ءُ پریاتاں در کاینت۔
انچیں چاگردے کہ اُود ءِ پِت، برات بزیں ساھگ ءِ درچک ءُ گْوھار ءُ جنک زھگ آپ بنت ءُ یکے دومی ءَ زندگ کن اَنت۔تو مئے ساھگیں درچک چہ ما گْوتک ءُ بُرت ، نی ما وتی ساھگانی شوھاز ءَ سربتگ ءُ وت ساھگ جوڑ بوتگ اِیں کہ ھمک روچ تئی مْیان ءَ گْوز اِیں ۔ زار جن اِیں، توار کن اِیں ، بلے کس اِش نہ کنت ءُ نہ گِند ایت۔ من ھمے وتن زادگیں ، ھمے سارتیں ساھگاں چہ یک ھسیبہ ئِے آں۔
من ھسیبہ آں، بلوچستان ءِ زھگ آں، من ھر بلوچ ءِ زھگ آں، من ھما گُلزمین ءِ زھگ آں کہ آ زمین ءِ زیبائی، آئی ءِ ارزِشت، آئی ءِ زِر، تیاب ءُ مڈّی، آئی ءِ ھاک ءِ وپاداری ءَ چہ من منی تنگوھیں برات اچ من پَچ گپت ءُ زُوراک ءِ دست ءَ گار ءُ بیگواہ کُت۔ تھنا منی برات نا! بلکیں منی وڑیں ھزارانی برات ءُ کماش پہ زُورانسری پچ گپت ءُ گار ءُ بیگواہ کُت اَنت۔ نہ زان آں باریں آ کُجام وڑیں جاورانی تہ ءَ گْوزگ ءَ اَنت؟ اگاں زندگاں! گُڑا کُجام داب ءَ زندگ اَنت؟ کُجا اَنت؟ اگاں آ شھید کنگ بیتگ اَنت تا آھانی ادیرہ کُجا اَنت؟ جنازہ کَے ءَ داتگ اَنت؟ کُجا ءُ کَے ءَ پاتیا داتگ اَنت؟
اگاں مانش نیست، جنازہ نیست، کپن نیست ،گُڑا زُوراکاں، وھد ءِ فرعوناں، من ءُ منی ڈولیں ھزاراں مات، گْوھار، چُکّاں اے بِہ گْوش اِت، مئے چمّانی نور ءُ زِرد ءِ کرارانی پش کپتگیں ھڈّ، گُدانی ٹُکّر، بوٹ ءُ چمپل کُجا کپتگ اَنت؟ کُجام جنگلاں، مچکدگاں، ریگزاراں، پٹّ ءُ میداناں، کُجام تُوتک ءُ مُرگاپاں کَلّ اَنت کہ ما اُود ءَ برو اِیں گوں وتی دستاں ھاکاں دُور بہ کن اِیں ءُ وتی چمّانی نور ءُ زرد ءِ کرارانی ھڈّاں، گُداں ءُ چمپلانی ٹُکراں چِست بہ کن اِیں ءُ بہ چُکیں ءُ وتی چمّانی سر ءَ بہ دار اِیں۔
اِنچو تو بہ گْوش، پرچا نہ گْوش ئے؟ مارا تئی دیمروئی نہ لوٹ اَنت، نیکہ تئی وانگجاہ، مزن شھدربرجاہ، روزگار، دگ، گیس، بجلی لوٹ اَنت۔ گْوش اَنت جنگ ءِ تہ ءَ رھم نیست ءُ ھر چیز جائز اِنت پمیشکا ترا چہ گیشیں اُوست ءُ اُمیت نہ داشتگ، بس گوں تو یک ارزئے کن آں کہ اگاں تو مئے چمّانی نور جتگ اَنت، گُڑا وتی لنکُک ءَ چِست کن ءُ ھما گُمنامیں کبرانی نیمگ ءَ اِشارہ بہ کن کہ اُود ءَ تو مئے دل ءِ دِریکگ ءُ زرد ءِ کرار واپینتگ اَنت، دانکہ من ھما ھاک ءِ وشبوھاں چہ وتی ارواہ ءَ بہ مالاں، ھما ھاک ءَ چہ وتی چمّاں سُرمگ بہ کن آں، ھما ھاک ءَ چہ کمے بزیراں ءُ وتی گُٹ ءِ تائیت ( تائید ) بہ کن آں ، پد ءَ مئے بدن، ارواہ ءُ واب آزات بہ بَہ اَنت۔ آ تائیت ( تائید ) ءَ مئے آیوکیں پدریچ تا ھما وھد ءَ وتی گٹُ ءَ بہ بند اِیت تا بے نامیں کبرانی سر ءَ شکاں گوں آجوئی ءَ جت بہ کنت۔
گْوشدار! ما ھما وتن ءِ زھگ اِیں، کہ آئی ءِ کُنٹگ مئے پاداں پہ ادب نہ سُمب اَنت ، آئی سنگ ءُ ڈوک مارا گِند اَنت نرم بَہ اَنت، اگاں روچ سر ءَ چِست بہ کنت مارا بہ گِند اِیت گُڑا وتی چمّاں جھل کنت، ما اگاں شپاں در بیا اِیں ماھِکانی مئے دگ ءُ کشکاں رُژناہ کنت۔ ابید چہ لوٹگ ءَ آئی ءِ درچک براں ریچنت، پرچا کہ مئے ءُ زمین ءِ آشنائی ءِ سپر ھزاراں سالاں چہ گیش اِنت کہ برجاہ اِنت۔ بلے ھما اِنت کہ تو مئے زمین ءِ سر ءَ اتکگے، منی وتن ءِ زھگ ءُ زالبُول سالاں چہ کِشک ءُ چارراہ ءُ پریس کلبانی دیم ءَ وتی زندگی ءِ شوھاز ءَ دراتکگ اَنت۔ ما تئی بُنجائی شھر ءَ ھم اتکگ اِیں، ھما شھر ءَ کہ کُرشی (کُرسی ) ءِ شوھاز ءَ مردُماں جم کن اَنت ءُ واہ ءُ زار کن اَنت۔ ما ارس ءُ درد یکجا کُتگ اَنت ءُ وتی زندگیانی شوھاز ءَ اتکگ اِیں، یک پسّویے ءِ شوھاز ءَ اتکگ اِیں۔
زندگی، وتیگانی شوھاز ءَ،بس ھمے بِہ گْوش کہ ھما برات ءَ وھدے من ءَ اولی رَند ءَ وتی دلبند ءَ داشتگ ءُ من آئی ءِ دل ءِ توار اِش کُرتگ،باریں ھما توار انگت آئی دلبند ءِ تہ ءَ پشت کپتگ؟ آ وھدے بےتواری ءَ وانگ ءَ بیتگ ءُ من آئی کِرّ ءَ نشتگ ءُ آئی دم ءِ توار مار اِتگ،باریں آ دم ءِ توار ھما وڑ ءَ انگت برجاہ اِنت؟ھما کہ شپ ءَ لوگ ءَ اتکگ، پہ بچکند چار اِتگ ئے، من زان آں تو آئی ءِ دنتان پروشتگ اَنت۔ باریں انگت رولہ ءِ ساھتاں آئی ءِ لُنٹانی سر ءَ بچکندے تالان بیت؟ من زان آں تو آئی ءِ سر ءِ کاشیں مُود گْوتکگ اَنت، باریں انگت آئی ءِ گِردیں دیم ءِ ریش ھما وڑ ءَ جلوہ دے اَنت؟ آ من زان آں تو باز گریوائینتگ، باریں آ تھنائی ءِ ساھت ءَ مارا یات کنت ءُ کند اِیت؟ من ماہ ءُ سالانی ھزاباں ترا بکشاں، بس زندگی ءِ یک نشانی ءِ بِہ دے۔۔۔
اگاں تو زندگی ءِ نشانی ءَ دات نہ کنے ، گُڑا مرگ ءِ گوائی ءَ بِی دے کہ من وتی ارس، درد ءُ براتانی اکساں وتی گُشان ءِ لمب ءَ گْرنچ بِہ دے آں ءُ شال ءَ ھما جاہ ءَ کڈّے بہ جناں ءُ کَل بہ کن آں کہ ھمود ءَ تو منی برات آوار جتگ ءُ گار ءُ بیگواہ کُتگ اَنت۔ اگاں تو مرگ ءِ گوائی ءَ دے، گُڑا اے ھم بہ گْوش کہ ساھکندن ءِ ساھت ءَ آ کَے ءَ یات کنگ ءَ اَت؟ آئی ءِ لُنٹانی سر ءَ گُڈّی نام کئی اَت؟ وھدے تو آ لٹّ ءُ کُٹ کُتگ اَت، نیم بے ھوشی ءِ جاوراں آ پہ کُمکّ ءَ کئی نام ءَ توار جَنَگ ءَ اَت؟
اگاں اِنچو ھم کُت نہ کن ئے، نہ زندگی ءِ ڈسّ ءَ دات کن ئے، نہ مَرگ ءِ نِشانی ءَ، گُڑا گُڈّی اِھسان ءَ بہ کن۔ مئے ھزاراں ورنا ءُ کماش تو آوار جتگ ءُ بُرتگ اَنت، دُرستانی نام ءَ نبشتہ بہ کن، ورد بہ کن ءُ یات بہ کن ھچبر بیھال مہ کن، پرچا کہ آھانی نام ءَ نہ من شموشت کن آں، نہ اے زمین ءِ پُلّ ءُ گْواڑگ، نہ درچک ءُ دار، نہ کوہ ءُ تیاب، نہ گُرگ ءُ آھُو، نہ سِنگ ءُ ڈُوک نہ “مست” ءُ “بانڑی” نہ روچ، ماہ، استال، سنج ، کلکشان ءُ نیکہ اے وتن ءِ ” اسلم” ءُ ” ریھان”۔ زمین زادگاں اے زمین ءِ ھزاراں سالانی مھر دیستگ اَنت ءُ تو کھراں گِندئے۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔