بھ ودی نا بوکیں چُکے ءِ نام ءَ یک نمدی یے
نبشتہ کار: اورینا پلیکسی
رجانکار: ساجد بلوچ
چارُمی بھر
دی بلوچستان پوسٹ
بلے اگاں تو مردینے ءِ تہ ءَ ودی بہ بہ ئے، گڑا من بس گل باں۔ بوت کنت گیشتر گَل بہ باں پرچاکہ تو چہ دُژمان، گُلامی، ءُ بے شَرَپی ءَ بچ ئے۔ اگاں تو مردینے ءِ تہ ءَ ودی بہ بہ ئے گڑا ترا یک تھاریں دمکّے ءِ تہ ءَ زورزنا بوگ ءِ ھاتر ءَ تکانسر بوگی نہ بیت۔ ترا اے چیز ءِ زالورت نہ بیت کہ تو وت ءَ اَنچو بہ سمبائین ئے کہ مردم تئی چہ تئی اولی نِگاہ ءَ شیدا بہ بنت، تو وتی پَھم ءِ چیر دیگ ءِ ھاتر ءَ وتی اَنچیں دلکشیں اندامے جوڑ کن ئے۔ وھدے کہ یکے ءِ گوم ءَ وپت ءُ واب کن ئے ھما کہ ترا دوست بیت، ترا دگرانی بدیں دانک گْوشدارگی نہ اِنت، مردم ترا بھ نہ گْش اَنت کہ گُناہ ھما وھد ءَ ودی بوت کہ تو یک سْروپے چِت۔
ترا باز انّا بس کمو جھد کنگی اِنت۔ ءُ تو گوں آسودگی ءَ دارگ ءِ جھد ءَ لائک ئے کہ ھدا زندگ ئے اے یک پیریں ءُ اسپیت مُودیں زالبولے یا یک شوکیں جِنکے بوت کُت کنت۔ تو بگر گلّہ ءَ بے شرپ کنگ ءَ لائک بئے، بگر لاپ پُر بوگ ءِ ترس ءَ مھر کُت کن ئے، ءُ بگر کندگ ءَ تو وتی سر ءَ پَھر ءُ شان کن ئے۔ بلے تو گُلامی ءُ نا انساپی ءِ دگہ دْروشماں گْوز ئے; زند، تو زان ئے، چوناھا پہ مردین ءَ ارزان نہ اِنت۔ تئی کرّ ءَ مُھریں رَگوشت بیت، ءُ مردم ترا گْرانیں بار ءِ چِست کنگ ءَ گُش اَنت۔ تئی سر ءَ گیشیں ڈُبہ لَڑّگ بیت۔ اگاں تو وتی رِشاں دار ئے ءُ بہ گریو ئے گڑا تئی سر ءَ کندگ بیت.
ترا پَرمان دیگ بیت کہ دومئیگ ءَ بہ کُش ءُ یاکہ جنگ ءِ تہ ءَ کشگ بو بو اگاں ترا دیم ءَ لِٹِکے پِر بہ بیت۔ ءُ گارانی تہ ءَ برجاہ بوتگیں زُلم ءَ را دارگ ءَ چہ ترا کمک ءِ لوٹ ءَ کن اَنت۔ ءُ انگت، یا بس چہ ھمے سبب ءَ، انسان بوگ یک شوکیں اڈوینچرے بیت، انچیں کارے کہ ترا بھ دلپُروش نہ کنت۔ اگاں تو مردینے ودی بئے، من ءَ امیت بیت کہ تو یک انچیں مردینے جوڑ بئے کہ آئی ءِ من مدام واب دیستگ: نیزورینانی گوم ءَ مِھرَبان، جَاھِلانی گوم ءَ تْروند، ھماھانی گوم ءَ شر بئے کہ تئی گوم ءَ مھر کن اَنت، ءُ ھماھانی گوم ءَ بے رھم بئے وھدے کہ آ ترا چاریں نیمگ ءَ پَرمان دے اَنت۔ گڈی ءَ ھر ھماھانی دژمن بئے اگاں آ بُگش اَنت کہ ایسّا پِت ءُ پاکیں ارواہ ءِ چُک اِنت ھما مات ءِ انّا کہ ودی ئے کُتگ۔
منی چُک من تئی سرپد کنگ ءَ جُھد کناں کہ مردین بوگ ءِ بزانت اے نہ اِنت کہ یکے ءَ دیم ءَ لِٹِکے پِر بہ بیت; بلکیں مردین بوگ ءِ بزانت یک مردمے بوگ اِنت دگہ ھچ۔ منی ھیال ءَ، اے ھاسکر زالوری اِنت کہ تو یک مردمے بہ بئے۔ مردم یک جوانیں گالے پرچاکہ اے مرین ءُ جنین ءِ ھاتر ءَ ھچ اھد جوڑ نہ کنت۔ اے ھما مردمانی میان ءَ ھچ سیمسر نہ ژپّ ایت کہ آئی ءِ کرّ ءَ لِٹِکے ھست ءُ آیانی کرّ ءَ کہ نیست اِنت۔ ایشی ءَ چہ پد آیانی کرّ ءَ کہ نیست اِنت آیاں چہ آ مردمانی بھر ءُ بانگ کنوکیں بندیک تنک اِنت: عملی ھساب ءَ اے ھمے لائک اِنت کہ کسّے ءِ اندام ءِ تہ ءَ دگہ مھلوک گیش بیت یا انّا۔
دل ءُ مجگانی تہ ءَ سِکس ءِ ھیال نیست نئیکہ تب ءُ مئیل ءِ تہ ءَ ھست۔ یات بہ کن اگاں تو دل ءُ مجگ ءِ ھمراھی ءَ یک مردمے بئے، من ترا گوں سِتک گُشاں من آ مردمانی تہ ءَ نہ باں کہ اے گپ ءَ منّ اَنت کہ تو مردین یا جنین ءِ ھساب ءَ تب ءُ مئیل ءَ پیش بہ دار ئے۔ من بس ترا گُشاں کہ تو چہ وتی ودی بوگ ءِ کَرامات ءَ سرجمیں پائدگ بُزور ئے ءُ بھ بُزدلانی دیم ءَ پُروش مہ ور ئے۔ بُزدلی یک جنّے آ مدام چیر اِنت۔ اے مئے دْراھینانی سر ءَ اُرش کنت، ھر روچ، بلے سک باز کمو مردم ھست کہ آ ھمیشی ءِ وسیلہ ءَ کسانیں ٹُکّرانی تہ ءَ چُنڈ چُنڈ کنائینگ نہ بنت۔ زانت ءِ نام ءَ، سپر ءِ نام ءَ، ءُ لھتے وھداں اگلمندی ءِ نام ءَ۔
ھمینچو بُزدلی گیش بیت ھمینچو رِسک آیاں تْرسین ایت۔ وھدے کہ سرمچار بیت گڑا تْرس ءِ رِسک ھتم بیت۔ ترا رِسک ڈالچار کنگی نہ اِنت، توری رِسک ترا ھمینچو پُشتہ بہ بارت۔ دگنیا ءِ بھرے بوگ ءَ پیسر تو وت یک رِسکے ئے۔ رند ءَ ترس ءِ پشومانی کہ تو ودی بوتگ ئے۔ بوت کنت اے ملّہ اِنت کہ من تئی گوم ءَ اے پیم ءَ گپ ءَ آں۔ بوت کنت کہ من شر ءُ ھرابیں چیزانی بابت ءَ وت ءَ ھاموش بکناں ءُ ترا بے گُناھی ءُ شاتکامی ءِ بابت ءَ بہ گُشاں۔ بلے منی چُک اے پد ءَ ھما گپ بیت کہ من تئی اکس ءَ اسپیتیں تاکے ءِ سر ءَ یک کسبے ءِ تہ ءَ اڈ کنگ ءَ آں۔ اے پد ءَ ترا دلبڈی دنت کہ زندگی یک لھمُکیں چیرگیجے آئی ءِ سر ءَ تو شپاد ءَ رو ئے ءُ یاکہ یک انچیں دگے آئی ءِ سر ءَ ھچ سِنگ نیست, سِنگانی سر ءَ تو شپاد بئے، کپ ئے، ءُ ٹپ ءُ ٹوریگ بئے۔ چہ سِنگانی بگیری ءَ ما وت ءَ آسِن ءِ بُٹّانی وسیلہ ءَ بہ رکین ایں۔ ءُ تھنا اے بس نہ اِنت پرچاکہ اگاں تو وتی پاداں رکینگ ءَ بہ بئے گڑا یکے مدام ترا سنگے دنت کہ وتی سر ءِ سر ءَ چگل ئے بہ دے۔ من مدام ھمے جیڑ آں کہ وھدے کہ آ من ءَ گوشدار اَنت آ چی گُش اَنت۔ زاناں آ من ءَ گنوک ءُ زالم بوگ ءِ بُھتام ءَ جن اَنت؟
من تئی گڈی اکس چاریتگ ءُ ، یک ھپتگے ءِ تہ ءَ، تو نیم اینچے ءَ ھم دراج نہ ئے۔ تو باز بدل بوگ ءَ ئے۔ پُراَسراریں پُلے ءِ بدل ءَ تو گِندگ ءَ یک براھداریں لُولّکے ئے، یاکہ یک کسانوکیں مائیگے ئے پرّگاں درکنگ ءَ ئے۔ چار پرّگ دو دست ءُ دو پاد۔ تئی چم پیسر ءَ چہ دو کسانیں سیاھیں نشان ءِ ڈول ءَ بند اَنت ءُ تئی پُشتہ یک لِٹکے پِر۔
نبشتگین گُش ایت کہ ھمے ساھت ءَ تئی برمیچَگ کنگ گوں آدگہ جانورانی ودی نہ بوتگیں چُکاں سک گْران اِنت: اگاں تو یک پیشّی یے بوتین ئے، گڑا تو کم یا گیش ھمے ھساب ءَ پسند کن ئے کہ تو انو کن ئے۔
اسل ءَ ترا دیم پِر نیست نیکہ ترا مجگ مان۔ منی چُک، من گوں تو گپ ءَ آں، ءُ تو ایشی ءَ نہ زان ئے۔ تھاری ءَ ترا چاریں نیمگ ءَ گیپتگ، ءُ ترا ھچ سرپدی نیست کہ تو ھست یاکہ زندگ ئے۔ اگاں من ترا چگل بہ دیاں، تو ھچ نہ زان ئے کہ من ترا دور داتگ۔ تئی کرّ ءَ زانگ ءِ ھچ ترز نہ بیت کہ من تئی گوم ءَ ھرابیں کارے کنگ ءَ آں یا اھسانے۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستانپوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت-