آزمانک: منزلءِ مسافر – سخی بلوچ

الم بوانیت

آزمانک: منزلءِ مسافر

نبشتہ کار:سخی بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

یک میتگءِ استگ انت آ میتگءِ نام باگبان ات پرچہ کہ میتگ سبز ءُ آباد ات ، پوراہیں میتگ سبز ءُ شاد آب ات، پمشکہ میتگءِ مردماں میتگءِ نام باگبان ایرکُت۔
دری کومانی مردم پہ سیلءُ سواد ءَ ھمے میتگ اتاں پرچہ کہ میتگ ءِ موسم مدام وش ءُ ساچان ات ہر وڑیں سبزی ، میوا، باز ات میتگ ءِ مردم سک وشھال ات انت کس ءَ کس ءِ گم پِر نہ ات ھر چیز میتگ ءِ مردمانی دست ءَ اتاں کس کس ءِ موتاج نہ اَت ،ھمے وڑا ھمے وشھالیں میتگءَ یک ڈوکالءِ کپت ھور ءِ نامءُ نشان گار بوت مردمانی اَدا چینکس کہ پَس ،مال، گوک ءُ اُشتر است ات درست ڈوکالءِ آماچ بوتاں مِران بوتاں ، مردمانی باگبانیں میتگ ویرانی ءِ نیمگ ءَ شُت پس ءُ مال مِران بوتاں میتگ ءِ مردم بزگیءُ واری ءِ آماچ بوتاں ، اگاں پیسرا مردم سیرءُ آباد اَت آ ھم ھدائے ھور برکت اَت اللہ ءِ ھور ءِ برکتءَ اگاں ھور نہ بوت دُرستیں ڈن ءُ درانی مردم سیلءُ سواد ءَ نیتک انت پَس ءُ مال مُرت انت اُشتر ءُ گوک !

بے ھوریءَ کَہن ھشک بوتاں زمین گیر آباد بوتاں ھمے وشھالیں میتگ چو لشکر جتگءَ بوت میتگ ءَ بس یک کوہنیں مزن دپیں جُہلیں چاتءِ میتگ ءِ مردماں پہ است ات آپ ءِ نیست ءِ ھساب ءَ ات بلے کم است اَت، ھمے چاتءَ مردمانءَ زندگ داشتگ ات ڈُکال ءَ پد مردمانی وَرگ کوھانی ھُشکیں بوٹگ ءُ کوھی جانور ءُ ساہ داربوتاں میتگءِ مردم اچ وتی زندہ بیزار ات انت ۔

گُڑا ھمے بزگی واری لاچاری ءِ پشتءَ میتگءِ مردم یک جاھے ءَ دُرست مُچ بوت انت کہ مارا باز سال انت کہ ما اے ھند ءَ مُدت گوازینتگاں پِت ءُ پیرُوکاں چہ یعنی ھفت پشتءَ گیش انت ما چو شیں بزگی ءِ ھال نہ ہُشکُتگ نی پرچہ چو بزگ انت ؟؟؟

گُڑا المءَ یک رازءِ است میتگءِ مردماں پیسلہ کُرت مہ رواں ملاءِ اَدا کہ آکر مئے بزگیءِ وجہ چی انت میتگءِ مردماں اچ وتی میتگ ءِ کماشاں شش ھفت مردم ملاءِ اَدا را دات، آہاں وتی کسہ بیان کُرت انت گڈا ملاءَ سوج داتاں کہ شُما جُنزان بئے وتی میتگءَ ھفت پَسءِ ھونءَ بریچ ایں وتی میتگ ءِ ھاک ءِ سرا ءُ یک ماہ ءِ تاں میتگءِ مردم روچگ بیں، ھُدا ھیر کنت شُمئے واری ءِ گَر ءَ بُریت شُما شائے ءِ شیاہاں بئیت ، شمے میتگ یک رَندے پدا آباد بیت ءُ شُما ھُدائے ءِ رزا ءَ ھمے ھیراتاں بکن اِت وتی روچگی ءُ اِبادت ءَ بدار اِت المءَ ھُدا ھیر کنت میتگ ءِ مردماں ملاءِ اَدا موکل گِت ءُ دیم پہ ویرانین میتگ ءِ نیمگ ءَ جُنزان بوتاں، میتگءَ مردُمانی اَدا ملاءِ کُل گپ گشت انت بلے میتگءِ مردم نوں پریشان بوت انت کہ ما نوں ھمے ھیراتی ایں پَساں اچ کجا بیاراں ھیرات بکن انت مئے اَدا نہ پَس است نہ زر ءُ مالءِ گُڑا مردماں ھمے گشت۔

مئے میتگءَ دور چہ یک میتگءِ است ھمود ءَ آ شُتاں لہتیں پَس پہ دزبدلی زُرت ھدائے آسر کہ بلکیں ھُدا ءَ ھورے کُرت پدا کَہور سبزگاں جاہ جنت پَس ءُ مال گیش بنت دزبدلیاں دیاں۔ـ

دومی میتگ سک دور ات لھتیں روچءِ راہ ءَ رند وتی جندے میتگ ءَ اتک ءُ سر بوتاں یک ماہءِ گُست ھور نہ بوت دو ماہ گُست ھور نہ بوت یکبرے پدا مردم ملاءِ کِرا شت انت کہ مارا دو ماہ بیت ماہ ھیرات کُرت ءَ روچگی داشتءَ بلے روچ پہ روچ ماہ بزگ بوان انت مئے زھگ ءُ مردم بیران بوان انت بلے ھورءِ نامءُ نشان نیست نوں ملا ءَ گشت کہ شمے کسمت کراب انت مردماں گُشت مارا یک روچءِ نہ انت مارا ھمے میتگءَ ھفت پُشت ءَ گیش انت ماہ ھمے میتگءَ آباد بوتگ ءُ پیداکیں مئے کسمت کراب نہ بوتگ نوں مئے کسمت کراب اِنت؟
ملاءَ گُشت کسمت زانگ نہ بیت ھُدائے ءِ دستءَ انت۔

ھمے گپاں گوں مردم میتگءَ واتر بوت انت میتگءَ اتک انت نوں ھمے پیسلہ کُرت کہ مہ میتگءِ لاتیں نوجوان پہ کار ءُ روزگار ءِ ھاترءَ ولایت ءَ راہ دئیں اگاں ماہ دری ملکے آ سر بوتیں مارا کارءُروزگار نسیب بوت گُڑا مئے مردم اچ مرگءَ رکیت کن انت۔ اگں ماہ ھمے میتگءَ پہ چمداری بہ نینداں گڈا ماہ یک پہ یکءَ گژن ءُ تُن ءَ مِرن کس پشت نہ کپیت گُڑا میتگءِ بیست مردم مسافریءَدیم پہ ڈنی ڈہیہ ءَ در کپت۔

منزلءِ مساپر روان بوت انت کوہ ءُ گراں چہ موسم سک گرم ات یکدیمءَ ڈوکال ات چینکس ءَ کہ آپ ءُ توشگ گونات انت ھتم بوت انت منزل دور ات گڑا ھمے منزلءِ مسافراں چہ دو ءُ سئے مساپر تُن ءُگژن اش برداشت نہ کرت بیران بوت انت۔ـ

ھما کہ زندگ اتاں وتی منزلءَ رواں بوت انت لہتیں روچءِ سفرءَ پد دور یک میتگءِ اتک ھمے میتگءَ شُت انت میتگءِ مردم سک بزگءُ وار ات انت بلے بے مہر نہ اتاں ـمیتگءِ مردماں ھمے نوجواناں سک گُور کرت پدا جُست کرت ھاں نوں شُما وتی ھالاں بدے کجا روگءَاے؟

منزلءِ مسافراں وتی میتگءِ کسہ آ اروت انت ھمے میتگءِ لہتیں مردمءَ گشت ما ھم چو شمے وڑءَ بزگ انت مارا ھم وتی ھمرا بکنءِ ما ھم شمے گوما ھمسفر بوگ لوٹ انت ھمے میتگ ءِ پنچ مردم ھمیشانی ھمراہ بوت انت نوں اے گیشتر بوت انت ھمے میتگءَ اچ پہ وت آپءُ دوشگ زرتش دیم پہ منزلءَ رواں بوت انت ھمے وڑءَ منزلءِ مساپر دیم پہ منزلءَ رواں بوت انت منزل دور ات پدا آپ ءُ توشگ ھتم بوھگاں ءَ اتاں لہتیں روچءَ سپرءَ شُت انت یک میتگءِ گواہ نہ کرت ھمیے مردماں اچ دو مردمءَ گشت کہ منزل دور اِنت آپءُ توشگ نیست اگاں گوشما چِدءُ دیم ھمسفر بہ بنت گُڑا ما مِر انت ما واتر کنگ لوٹ انت۔

ھمے منزلءِ مسافرانی مسترءَ گُشت سنگتاں مرگءِ زندءِ مارا وتی منزلءَ سر بوگ لوٹیت اگاں ما واتر بکناں ھم مئے کرا آپ ءُ تو شگ نیست کہ ما پدا وتی میتگءَ سر بنت ءُ مئے میتگءِ مردمانی چم مارا سک انت کہ ما منزلءَ سر بنت وتی میتگءِ مردماں آباد بکن انت ۔

اگاں ما واتر بکن انت ھم مرگءِ آماچ بنت ما وتی جزبگءُ ھمتءَ زندگ َبکن انت ما الم وتی منزلءَ سر بنت گُڑا انگت دیمءَ رواں بوت انت بلکنءَ دیمءَ میتگءِ مئے دیم ءَ بکپیت مارا کمکءِ بکن انت وتی منزلءَ رواں بوت انت کہ زلور ما وتی منزلءَ سر بنت ۔

واہے بد بھتی ھمے ھمرہاں لہتیں نوجوان ءَ نا سرپدی کُت واتر بوت انت وتی میتگءَ بلے استیں مسافر وتی منزلءَ رواں بوت انت ھمے نزدیک ءُ گورا میتگ نیستگ ات تُنءَ سک بیوار کرتاں ھمے منزلءِ مسافراں اچ باز مساپر منزلءَ سر نہ بوت بیراں بوت انت ھمے ھمراہاں وتی سنگتاناں یک جاہے ءَ کڈ کرت انت پدا ھر یک کبرءِ سرا ھمے نبشتہ کرت کہ منزلءِ مسافر ۔

نوں لہتیں سنگت بیران بوت دگہ لہتیں سنگت پشت کپتگ بلے تُنءَ سک بیوار کرتاں ھمے مسافرانی مسترا گشت کہ منزلءَ کس پہ وشی سر نہ بیت بلکن ءَ ہر وڑیں بزگی ءُ لاچاری ءِ دیمپاں بوگی انت بس وتی ھمتءَ ھار مدے مئے منزل نوں دور نہ انت بس لہتیں روچءِ گپ انت ءُ ھُدا مالکءِ بلکنءَ دیمءَ میتگءِ بیت مگربءِ وھدءَ دیگہ ءَ دو سنگتءَ منزلءِ سر بوھگ ءَ ساری مرگ امبازت نوں کموکیں مساپر استگ ات ـــــــــ سنگتانی جان ءَ را واک ھم ھچ نیست کہ آ ھمے سنگتانی جوناں کل بکن انت چونءَ سنگتانءَ دیگہ اوزارءِ ٹیکم ءِ میتین ءِ ھم گون نہ انت کبرءِ جوڑ بکن انت بس ھمے کوہ ءِ تلارانی تہا ھمراہانی لاش اش چیر دات انت پدا سرا نبشتہ کُت کہ منزلءِ مسافر ۔

مسافر وتی منزلءَ روان بوتاں شپءِ آکری پاسءَ نوں بچیتگیں مسافران ءَ تُن ءُ گژن ءَ سک نہ گیگ کُتگ بیوار اتاں ھمدا وتی سر اش زمینءِ دل بند ءَ ایر کُتاں پہ واب ءَ ۔
سہب ءِ بوھگ ءَ ساری دگہ ھم لہتیں سنگت بیران بوت نی مسترءُ دیگءَ یکَ سنگتءِ پشت کپت دو ئیں کمو گپ کرت کن انت بلے جان ءَ را ھمکہ ءَ واک نیست کہ منزلءَ روان بہ بنت ھمدا گُڑا مستر ءَ سنگت ءَ را گُشت ما مرچی اے گپءَ پریشان نہ ینت کہ ما وتی مرگءَ وتی چمانی دیمءَ گِندگءَ انت ءُ وتی سنگتانی جوناں گوں وتی دستاں کَل کرتگاں بلکین مارا انگت شاد بوھگی انت کہ ما وتی میتگءِ مردمانی واستہ یک راہءِ پیش داشتگ ءُ آہانی دلانی تہا یک ھمت ءِ ودی کرت ءَ کہ باندا مئے میتگءِ مردم مئے ھمے راہ ءَ گران بنت کاینت کہ باریں مئے ھما منزلءِ مسافر کجا سر بوتگ انت ءُ پرچہ آہاں وتی زند پہ مئے میتگ ءِ واستہ ندر کرتگ ءُ مرچی من ھمے گُش انت مئے کربانی گار نہ بنت ءُ المءَ مئے پدریچ ھمے راہ ءَ گران کنت مئے پشت کپتگیِں منزلءَ وت ءَ برانت ءُ سر کن انت۔
یکبرے پدا وتی میتگءَ آباد کن انت ھمے گپاں گوں مستر گوں وتی ھمرا ءَ زندگی ءِ گُڑی سیم سراں رست ءُ دوئیں ھواری ءَ بیران بوتاں ۔

دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

نوکتریں