آزمانک: گچین
نبشتہ کار: شاھد اھمد
دی بلوچستان پوسٹ
ماھکانیں شپے اَت، گلامیں چاگردے ءَ جتائیں مردم گوں جتائیں دروشُمے ءَ یکشل ءَ زندگی کنگ ءَ اِت اَنت۔ من چہ ھمے چاگرد ءَ رُدوم زُرتگیں آسرے ءَ زندگی کنگ ءَ اِت آں۔ ھرچی کہ من دیستگ ءُ ھرچی کہ من دربُرتگ، دُرست منی زند ءِ بَھر اِت اَنت، بوت کنت من اوں نہ لوٹ اِتگ بلے درست مَنّ اِتگ اِت اَنت۔ دوستی ءُ نادوستی، مِھر ءُ کینگ، اُمیتی ءُ نااُمیتی، زندگی ءُ گلامی یکشل ءَ مَنّ اِتگیں گِچین اِت اَنت۔
گچین منی زند ءِ بَھرے بوتگ بِلّے کہ من وت نہ درچِتگ اَنت بلے درچِتگ اَنت، چے راست ءُ دروگ، گواچن اِیش اِنت کہ من ھمے چاگرد ءَ رُدوم زُرتگ اَت، بِلّے پَمن گچین ھزاب اَت یا آسودگ اَت۔ گچین زندگی ءِ بَھرے بلے بے راہ ءُ رھبندے ءَ انسان کجام اوں وھد ءَ رَدیں راھے ءَ شیوار بیت، بِلّے اے راہ رَد اِنت بلے راستی ءَ دروگے اَت۔
مجبوری گچین کنت، رَد پَھمی گچین کنت، کجام ھم جیڑھے ءَ دلگوش بہ بَہ ئے ءُ گند ئے ءُ یا دگہ راہ اوں مہ بیت، نااُمیتی ءِ وھد ءَ چے جیڑ ئے؟ جاوراں چے پَیم ءَ تئی زندگی مانپوشتگ، آ کُجام ساھت اَت۔
گچین کُتگ چہ وتی زند ءَ پہ منی ھیال ءَ راست اِت اَنت، درست منی سر ءَ زِد ءُ کینگ ءَ پُر اِت اَنت، کدی کدی من جیڑ اِت کہ من رَدیں گچین کُتگ ءُ پہ منی واست ءَ اے سوڑگ گران ءَ کپ اِیت، بلے من راست اِت آں، درست من ءَ روک روک ءَ گوں زِد ءُ کستاں چارگ ءَ اِت اَنت، منی گچین پہ من دژمنے اَت، من پد ءَ جیڑ اِت، من رَد آں۔ چے راست ءُ دروگ پہ منی نِز ءَ درست راست اِت اَنت چمیشکا ھمے سوڑگ کُت۔
مَدان مَدان ءَ مردم چہ من گستا بوت اَنت، گُش ئے زندگی ءِ بار تَھنا من ءَ گون اَت من ءَ گُمان بوت، پگر ءُ سَسّا ءَ منی جان ءِ ھون ءُ گوشت ءَ ورگ ءَ اَت، من جیڑ اِت، جیڑگ منی زند ءِ مستریں واھُند بوتگ اَت، تَھنائی ءَ منی سسا کِشار کنگ ءَ اَت، من سرپد اِت آں، گچین منی زند ءِ مستریں رُدوم اِنت۔
یک روچے واھگانی بازار سک گرم اَت، ھمے واھگ بازیں گچینانی تہ ھوار اَت، کسے کَیت وتی دل ءِ تَب ءَ وتی واھگاں گرم دیگ ءُ پُست ءَ مان بدے ءُ بُرو، منی جیڑگاں سما گور اَت کہ اگاں من چداں وتی پگر ءُ سساھاں کارمرز بکناں گڑاں چاگرد ءِ چَمّاں من ملامت باں، من جیڑ اِت بِلّے بُرو چِداں تئی جاگہ ءُ منزل تئی چِداں پَھم گستا اِنت تو وت یک کِرّے ءَ کن۔ ھو! من وتی گپ زُرت اَنت چِداں شُت آں بلکیں چُش مہ بیت کہ کَسے ترا اد ءَ جاگہ مہ دنت، من کندگے جَت دیم ءَ سیمی منزل ءَ رھادگ بوت آں۔
انچوش کہ میزان میزان ءَ منی تَھنائی گیش بوان اَت، یکشل ءَ زند ءِ گچین مُھکم کنگ ءَ دیم پہ راستی ءِ نیمگ ءَ شُت آں بلے من پُشت ءَ دوبر بِھ چَک نہ تَرّینت، ”بُرو بُرو دیم ءَ بُرو اد ءَ من جاگہ کس نہ دنت“ یکشل ءَ گچین وتی راہ ءَ جَزگ ءَ اَت۔
منزل دور اِنت، سپر ءِ پَنداں بُرّگ ءَ اِت آں، گُژن، تُن، سر ءَ اَت کدی کدی ھمے سپر ءِ تہ ءَ جیڑ اِت کہ ھو اے راستی گران اِنت ءُ مُجّتی منزل ءَ گیش کنان اِنت، بزگ ءُ واری ءَ منی کوپگانی بار گیش بوتگ اِت آں” ھو راستی منی گچین بوتگ“ ءُ گچین پگر ءُ سسا ءَ رُدوم دیگ ءَ اَت۔
گچین زند ءِ گرانیں باراں سُبک ءُ کنت ءُ گیش باراں گران اوں کنت۔
منی زند ءِ راستیں گچین دروگے بوتگ اَت، دروگ ءَ منی راستی گار کُتگ اَت، من بریں اد ءَ سرگرداں ءُ بریں اود ءَ، نہ زاناں راہ کجا شمُشتگ اَت، بے ھیالی ءَ منی کوپگ ءِ بار گیش کُتگ اِت اَنت، بے ھیال، گرانیں بار، زندگی یکشل ءَ پہ بزگی ءُ واری ءَ پُروشت۔
”مُجّتی گچین بے زانتی ءَ مہ کن اگاں کُت گڑا منزل ءِ شوھاز ءَ ترا بازیں پَند بُرّگ لوٹ اِیت“ شپ ھما شپ، ماھیکان ھما ماھیکان، بس پگر ءُ سسا ءَ وتی دیم تَرّینتگ اَت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی ءِ اِنت-