کھبگ داں ھیرو
نبشتہ کار: شرھاتون
دومی بھر
دی بلوچستان پوسٹ
دیر نہ اِنت انوں زُوتاں یک روچے من مُچّی تہ ءَ نشتگ ات آں کہ یکے ءَ درّائینت ماتی شرّھاتون تو باید اِنت درمُلک ءَ بہ شُتین اِت ئے ۔ پرچا کہ تئی شاگرد وَ ھمانگریں بلکیں تو گوں آئی ءَ نزّیک بہ ئے بگند ئے گیشتر آسودگ بِہ بَہ ئے۔ من دل ءِ توک ءَ گُشت کہ پسّو یے بدے آں ءُ بگُشتیں کہ نادان من وَ ھمد ءَ گیشتر گل ءُ شادان آں چار مردم منی گپچلیں گپاں چیست کنت اود ءَ من ءَ کے زانت ءُ پجّا کار اِیت ءُ پد ءَ من جواب نہ دات۔ پد ءَ من دل ءَ ھمے جیڑ اِت کہ اسل ءَ شما وَ منی شاگرد نہ ئے بلکیں منی شاگرد ءِ شاگرد ئے۔ ءُ من پہ وتی شاگرد ءِ گندگ ءَ ھمنچو ھُدوک نہ آں بلکیں من ھمے واھگداراں کہ شما وَ منی شاگرد ءَ سر بوت نہ کن ئے ، آئی ءِ سر بوگ ءِ واست ءَ شمارا الّمی اِنت کہ من ءَ سر ءُ چمّاں بکن ئے۔ جی ھو اے یک راستی یے۔ ءُ یک گپّے من گُشاں اگاں گند ئے راستی ءِ توک ءَ کسانیں دروگے مان بہ بِیت گڑا اے داں سرجمیں زند ءَ ترا ایمنی دات نہ کنت گڑا گھتر اِنت کہ دروگ ءُ راستی ءِ نیام ءَ پرک در مہ گیج بلکیں ھمے داب ءَ زندبءَ گوازین داں زندگ بوگ ءِ نیمونے ترا بہ بِیت ۔
نوں ھمے نیمونیں کہ من ءَ زندگ داشتگ ئِے باکی شمے بچار زندگی ءِ مستر من نہ آن ، نوں اے نیمون شمارا وت ساچگی انت۔ اے گپّاں ابید پد ءَ من جیڑ اِت اگاں شرُّک تو درملک ءَ بروئے چے بِیت ءُ یا تو چون بہ ئے؟ پد ءَ جیڑ اِت ھرچ مردم کہ ھمود ءَ نشتگ ھما وڑ باں زاھر اِنت۔ بلے پد ءَ جیڑ اِت کہ من چے مکسد ءَ روگ ءَ آں اول وَ من ءَ ھمے جیڑگی انت۔ سبب وَ دو بوت کناں۔ یکے وَ اگاں من بلوچ ءُ بلوچستان ءِ رکّینگ ءَ روگبءَ اوں من چون بہ بیں یا من ءَ چے کنگ کپ اِیت۔ دومی یا من وتی نپس ءِ رکّینگ ءَ روگ ءَ آں یا گھتریں زند ئے ءِ گوازینگ ءَ روگ ءَ آں من ءَ چے کنگ کپ اِیت۔
اے دو جتائیں سبب اَنت بلے من جیڑگ ءَ آں اگاں من اے دوئیناں یکجا بُزوراں بُرواں گھتر نہ اِنت؟ اگاں من درملک ءَ بلوچستان ءِ بیرگ ءَ ھمے واست ءَ بُرزا چِست بکناں کہ ملک ءَ چے منی کُوم سر پد بہ بِیت کہ من نہ تتکگ آں من مُلک ءَ ھم گون بوتگاں ءُ درمُلک ءَ ھم گون آں۔ باکی ھم اود ءَ روگ ءَ چے اقوام متحدہ پکّا نہ اِت تھنا گوں من دیوان نہ کنت زاھر اِنت مُلک ءَ سوچگ ءُ ماندارگ یا جنگ ءُ پروشگ بِیت نوں بلکیں مارا یکے وتی کش ءَ جاگہ بہ دَنت بوت کنت۔
ءُ انچش قابلیں مردمے من نہ آں کہ گرکیں ایوک تھنا بیدے وتی منّارینگ ءَ کُوم ءِ جیڑہ گون دُنیا آشنا بکناں۔ زاھر اِنت یکے وَ ایش اِنت ءُ اے چیر دیگی گپّے اوں نہ اِنت کہ من درملک ءَ بُرو آں ءُ اے دنیا ءِ ڈیل ءُ ڈولاں بہ گنداں من ءَ زاھر اِنت اے مارشت بِیت کہ من وَ جانوری زندگی یے گوازینتگ مردم وَ تھنا ھمدیگاں کہ وش ھال آں۔ نوں منی وڑیں بے چارگ ءُ شُدیک ءُ لاچاریں انسان ءِ وھدے اے درمُلک ءِ آسراتیاں بہ گند اِیت یا مجگی وڑ ءَ رستگیں مردمے آں یا اے برینڈ آں بہ گند ایت زاھریں منی مجگ ءِ سر ءَ آسر کیت۔ نوں منی کر ءَ دو وڑ پشت کپ ایت یا من وت ءَ بہ شموشاں گوں ھماھانی داب بہ باں یا وتی بزّگیں زندے بگوازین آں کہ کُوم چہ من دلگران مہ بِیت۔
زاھریں من اگاں وتی بزّگیں مُلک ءَ چے درکپیں ءُ درُملک ھاس کار یورپ یا امریکہ ءَ رویں گڑا زاھریں من وتی مُلک ءِ وڑ ءَ بوت نہ کنت، اگاں بہ بیں گڑا من ءَ چے بے کوبیں انسان بوت نہ کنت۔ نوں اگاں یورپ ءَ بہ بیں ءُ بگشیں کہ ھو ڈے مَشکی ھاپ! اے وڑ بچار نہ بِیت اگاں تو پہ مشکی آپ آں ہھدوک ئے گڑا آزاتی چیا لوٹ ئے؟ اے وَ بزّگی ءُ بدھالی ءِ نشانی آں بکتاور۔ اے وڑین گپّ بازاں من اے نیمگ ءَ نہ رویں۔ ھما بلوچ یا جھد کار کہ درمُلک ءَ شُتگ آں آ یورپ بہ بِیت یا امریکہ بہ بِیت یا دنیا ءِ ھرچ گُنڈ بہ بِیت من ءَ ایشانی سر ءَ ھچ بد نئیت اے وت بزّگ انت۔ ایشانی بزّگی ءَ اگاں دگے کسّے مار ات نہ کنت من ءَ شرُّک بالکل مارین ئے۔
پرچا کہ من اے وڑیں باز مردم دیستگ کہ کجُام ھالت آں گوں شُتگ آں ءُ لھتین ءَ وت ءَ چون کُتگ ءُ چے داب ءَ بوتگاں آ گپّ ءَ من نہ کُشیں ءُ من ءَ انگتبءَ دل نہ باں۔ من اے ھم زانیں لھتیں بے چارگ باز کنگ لوٹ ایت آ ھچ کُت نہ کنت بے چارگ ءِ دست ءَ اوں نئیں، پدنءَ ھمد ءَ چہ لھتیں دو ڈبّک وارت دل ءَ گوات ءَ دنت ،ءُ لھتیں ھمے ساھتبءَ بلائیں پلاسپرءُ دانشور باں ءُ لھتیں گریت ءُ لھتیں دل ءَ زمین ءَ جنت کہ باید اِنت من مُلکبءَ بُمرتین آں اد ءَ مہ یتکین آں۔ اے درد پور ءَ ھمدا بِیت ءُ من ھمے گُشیں وت ءَ دلجم کن ئے شما بے پائدگ نہ ئے منی وڑین ھست پہ شمے مارگ ءَ شُما تھنا نہ ئے ءُ من پ شُمے سر ءَ ھچ بد نئیت ۔
شما ناکارہ نہ ئے ءُ باندا اگاں دُژمن بلوچ ءِ نسلءَ تباہ بکنت بلے من پھک دلجم آں بلوچستان ءِ ھرچ دمگ ءَ چے مردم درمُلک ءَ رپتگاں ءُ شُمے زندگ بوگ تھنا بلوچ آں گار نہ کنت۔ءُ شمارا درمُلک والا آں اے ھم منّگی ایں کہ آھودے روگ ءَ چے تھنا شُمے ذھن نہ رُستگ ہھدا ھم لھتیں مردم ترا دست کپ ایت کہ اے بزّگی ءِ توک ءَ نندگ ءَ ابید ھم فوزیٹب بوت کنت ءُ شرّیں رنگے ءَ جیڑ ایت ھم کنت ۔ھمے دمان ءَ یکے گوانک جنت ماتی بُزور آپ آں! ھمے دمان ءَ من پہ درئیں آپاں دست گریں ءُ چارین من ھمے مُچّی ءِ توک ءَ اوں ھیال گرکیں درمُلک ءَ ترّگ ءَ بوتگ۔ ھیال واکی تیزیں دنیا ءِ ھچ سیمسرے داشت نہ کنت۔ گند ئے بلوچ ھیالے بوتین دنیا ءِ ھرچ گُنڈ ءَ گشت ،بلے ھئیر! انوں ھمے منی دیم ءَ یک کسانیں جِنکے نشتگ وتی دیم ءِ ماسک ءَ ججل کنت ءُ وتی گُشانبءَ زُور ایت دپُنک کنت ، پد ءَ دمان ءَ دَپُنکا ءَ دوُر کنت ءُ پد ءَ ماسک ءَ جنت ءُ منا چار ایت داں من بچکند ایں۔
نوں من ھمے جیڑیں کہ اے گونڈو ءِ واست ءَ دَپُنکا بلائیں چیزے پرچا کہ ما دُرساں دیم بستگ بلے ما وت ما وت دُرسان پجّا کاریں ۔ منی چپّیں کش ءَ دو جنین نشتگ وت ما وت ءَ گپّ آں ءُ ایشانی گپّ منی گوشاں پیداک آں بلے منی دیم یک وتئی اُمر ءِ کماشیں مردے ءِ نیمگ ءَ اِنت کہ آ سنگریٹ کشّگ ءَ ایں بلے ھیالے منی نیمگءَ ایں بلے نزانی چے جیڑگءَ ایں۔ گڈاں جنین وت ما وتا گپّ اَنت کہ ہِدا موسم سک گرمیں بیدے ایس پی ایپءَ مردم بائدیں ڈنّءَ درمئیت۔ منی واستہ اے چیز نوک نہ آں پرچہ کہ من ہمیشانی کرا باز چیز ہیل کُتگ بلے وت کارمرز نہ کُتگ پرچہ کہ منی دیم ہمنچو سیاہ ءُ گریچک تر بِیت منی دیم آرٹ جوڑ کنت ءُ کیمرہ منی دیمے بزّگی ءَ گیشتر براہ دار کنت۔
منی ذہن فنکار ئے بلے منی جسم آرٹ ئے پہ ہما مردم آں کہ منی شاگردءِ دست ءِ چیرا اَنت یا پہ چند لس مھلوک ءَ۔ من ءَ شوکءُ ساپےءِ سرا بد نئیت بلے لھتیں ایشانی باوجود ہم من ءَ چے باج نہ بارت۔ پرچا کہ اے مئے لاڈک آں ما کُتگ آں کمو کہ شوک لگّنت منا چیا بد بئیت ، باکی ھمایانی امل ءُ ایمان کہ اے گران نیادیں چیز آں پہ کجام زرّاں چے زوراں اے منی مسلہ نئیں۔ منی مسلہ ایش اِنت کہ من لھتیں انچیں مردم زانی کہ وتی شوک شان بوگ ءَ انچو پیش داراں پورا پت ءِ یا مات ءِ میل ئے چلگ ءَ اَنت ۔ پد ءَ ھمے گُشاں کہ کوم ءَ مئے واست ءَ چے کُتگ! یک شُدیگ ءُ بزگریں یا گلامیں کومے پہ تو چے بکنت شما دوئیں ہمے آسءَ سُتکگ ئے۔
کوم ترا زرّ داں تو شوک ءُ شان بکن وشّیں زندے گوازین ئے ءُ تئی نام بِیت تو چہ سلیبریٹیءَ کم نہ بئے۔ اگاں پرز کن ہمے زرّ دیوک ہمے بہ جیڑیت من انچو سپورٹ کئیں انچو کواری کشّیں ءُ پدا منا کس پجّہ نیاریت شرتر نئیں من وت دیمءَ بیائیں! نام کیا وتئی دوست نہ بِیت ۔ نام یک جنگ ئے اگاں تو بزان ئے ۔ پمیشکا من گُشیں اسل ہیرو ہمیش آں کہ پُشت آں زاہر نہ آں ، منا ایشانی گم ھم ھست۔ وتی سینگءِ مِکّ کنگءَ ساری جیڑگی ایں کہ سینگ کئی برکتءَ بُرزا ایں۔
برے برے منا انچو لگّ اِیت کہ ما وتئی جندے تہ ءَ گلامیں پد ءَ مردم کہ وتئی اندرا گلام بہ بِیت ڈنّ ءَ ھچبر آجو بوت نہ کنت۔ بلوچ وت ما وتا مان گشّیتگ ہرکس وتءَ یکءُ دومیءِ کرا منّارینگ لوٹیت۔اے وڑا تئی ڈاریکشن تبدیل بِیت سوب مند دژمن بِیت۔ اے کومی جہد ئے یک نپری یے نئیں ترا اے چیز زانگ لوٹاں ۔ اے مچّیءِ تہ ءَ ترا مالومیں منی ہیرو کجام آں؟ ہما مردم آں کہ ایشانی مردم گار نہ بوتگ آں یا ایشانی پونز ئے ہم ھون نہ بوتگ بلے انگتءَ آوار آں پہ وتی باندات ءَ یا پہ ہما گارءُ بیگواھیں مردم آں کہ دنیگہ کس آیانی ھالءَ نہ زانت ۔ پدا شما زانے مرچاں سوشل میڈیاءِ دور ایں کیمرہ پوڈ آں بانڈم کنت چُشیں ہم کئیت پدا رؤت۔ منی ذہنءَ انوں انچیں کسّہ پیداک بلے باریں چیا من ءَ سما بِیت کہ من ءَ اے گُشگی نہ آں پرچہ کہ ساریءَ ہمے وڑیں چیزاں مارا بھر ءُ بانگ کُتگ۔ ذہن وہدے کہ رُدوم زوریت گڈاں وتئی سر ءَ گپّ ہم برداشت کُت کنت۔ من بس ہمے گُشاں کہ مارا مخلص بوئگی ایں۔ ءُ منی کرا مخلص بوئگءِ بالکل اے مہنا نئیں کہ وتا شوک مہ کن یا لاپءَ مہ ور، ہرچی بکن بس کومی مڈّی تئی ذاتی مہ بِیت۔ اگاں باندا تئی شوکءُ شانءَ چے کومءِ نپ بندوک بوتاں تو بیدے گُشگءَ اے مڈّیءَ وتی سر ءَ ھرچ بکن کس ترا جُست ہم نہ کنت، بلے اے وڑ نئیں۔
من ءَ یات اِنت کہ وھدے من کراچی ءَ مُچّی ءِ توک ءَ نندوک اتوں یک نودربرے اتکءُ منی کشے جنینءَ گُشت ئے کہ منی پیس جمع کنگی آں تو وڑے بکن! گڈاں ہمے ذالءَ ڈارک گُشت وتئی فیس واؤچر ءَ بدے عکس ئے کشّین ئے۔ گڑا اکس ءِ کشّگءَ پد آ گونڈو شُت پدا دیر نہ بوت آ ذال ءِ موبائل ءَ توار کُت ءُ آئیءَ وتی موبائل دستءَ کُت منی چم ھم آئیءِ موبائلءَ کپت آں چاریں گونڈوءِ فیس آں چے دوگناہ ایشیءِ کرا اتکگ۔ من جیڑ اِیت زرّ دیوکءُ دست گروک وت ما وت ءَ نزّیک بوہان اَنت زرّ لوٹوک یا زرّانی ھکدار گِستا بوہان آں۔
اگاں ما یکےءِ رنگے عاشق ایں بائدیں ما آئیءَ گوں نزّیک بوئگءِ واستہ بزگرےءِ کُوپگانی سرا بائدیں پاداں ہیر مہ کنیں۔ یکے وا ما گلامیں دومی ما بدتمیز ایں۔ منا پھل کنے من ءَ اے وڑیں گپّ وش نہ بِیت منا لجّ کنت بلے من شمارا ہمے سرپد کنگ لوٹیں کہ اے تھنا یک مُچّی نئے کہ من ھدا نیشتگ اوں بلکیں ھدا تیوگیں بلوچءِ زندمان ترا گندگءَ کئیت اگاں تو پہم اِت کنے ءُ اگاں ترا بُود ھست۔
اگاں تو نابودے ئے وا بچار تئی واستہ اے یک ھُشکیں مچّی یے کہ ترا بلوچستان ءِ ھرچ دمگءَ گندگءَ کئیت ءُ تئی واست ءَ چیز ہما آں کہ تو عکس ہانی تہ ءَ گندے یے بلے پہ من ھما رنگ ءَ اَنت کہ ھما وڑ آں۔ شُما بلکیں ہمے جیڑے کہ من وَ پیر اوں منا دگرے شوکءُ شانیءِ سرا بدکئیت۔ اننا! من ءَ بد نئیت ءُ منا اے درست دوست باں بلے شما بہ جیڑاِیت من پرچا ڈنیّ مردم آں نہ گُشیں پرچہ ھاپ ءُ لاپیں مردماں نہ گُشیں؟ ھمے واستا کہ آہاں وتئی ھدّ کچین کُتگ ءُ آ دو سوب کنگ نہ لوٹاں ءُ ھرابیں مردم ہم نہ آں۔ آ وہد نوں شُتگ ءُ اے ٹرم نوں کوہن آں کہ تو ھاپ ءُ لاپیں مردمے بگندے ءُ بگش ئے گدّار ئے۔ ھاپءُ لاپ بوگ ءِ بالکل اے مانا نئیں اگاں شما دوئیں گلامے اے گپّ راستیں بلے شما دوئیں ھاپءُ لاپ یا گریب بوت نہ کنے، زلور یکے وار بِیت۔ وہدے کہ تو وار بئے تئی ھیالءَ بلوچستانءِ مستریں رکّینوک توئے بلے انا۔
اے کہ تئی شُوک شانی ھستیں ہمیشانی برکت ایں ءُ اے تو یا من دوئیں زانیں منی ءُ تئی فیکٹری چلگ ءَ نہ آں۔ بس تو وتی دژمنءَ پجّہ بیار آ بلوچ ءِ رنگءَ ہم بوت کنت بلے اے وجہ تہنا بوت نہ کنت کہ ھرچ ھاپءُ لاپیں مردم ھراب باں۔ اگاں تو کسان سالیں جنکےءِ گوں جہدءَ بندوک ئے بوت کنت تئی دژمن یک مھروانے ھم بوت کنت۔ مسلہ ھمیش ایں تو نزانے اگاں کسّے ترا بگشیت تو بد برے پرچہ کہ ورنائی یک گنوکی یے۔ زپتیں ورنائیءِ جُست آں منا بکن کہ جھلگ ترا بُرزگ ءُ بُرزگ ترا جھلگ گِندگ ءَ کا اَنت ءُ تو بس دور کنان ئے بلے اے یک انچیں وہدے کہ اُمرءِ گوما تئی گنوکی کم بوھان کنت۔ بلے لھتیں بے چارگ انگت ءَ اوں وتا ھما سرپد بِیت۔
ترا لھتیں چیز سرپد بوگی ایں ترا انگتءَ رُدگ لوٹ ایت۔ اے جنگ ھرچ بلوچ ئیگ اِنت آ چائے دنیا ءِ ھرچ گُنڈ ءَ بہ بِیت ءُ اے گارءُ بیگوائیں مردم دروہا مئے وارس آں۔ زمین ءُ بیگواھیں مردمانی آجوئی ءِ جھد برجاہ بات۔ ءُ من ھم اے برجاہ بوگ ءِ دامُن داشتگ داں نپس مانیں۔ نوں من ھمے جیڑگ ءَ اوں کہ شرُّک زانہ جنیناں ابید مردینانی کسّہ نیست سجھیں روچ جنینانی سر ءَ کپتگ ئے۔ بالکل دست۔
آیانی کسّھاں جم کیت بلے منی نیت کسّی ہیر جنگ نئیں، منی نیت ہمیش اِنت کہ مارا مخلص بوئگی ایں ، اے وھد بیدے ایمانداری ءَ مارا گار کنت۔ ایمانداری ترا وت نام دَنت۔ ہرچ جاگہ ءَ ازمکار بوگی نہ اِنت ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت-