کرد ءِ سمّو- کندیل بلوچ

کرد ءِ سمّو

نبشتہ کار: کندیل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

“هونانی شهکور تچ اَنت پُل شیکو گوں گومازاں ور اَنت”
“عشق زمین ءِ سّمو اِنت اِشک ئے گوں ریحان ءَ همدپ اِنت”

شریں کردانی هُدابُند کرنانی کرن ماں اَنت پہ وتی راج ءُ زمین ءَ مُدامی زندگ بنت سّمو چہ هما زندگیں کارستاں یکّے کہ آئی ءِ کرد چو کندیل ءَ هزار سّموانی راهاں بلاں اِنت-

سّمو کرد ءِ هما کرد کہ پہ مُدامی هر همُکّ دلاں مان ایت سّمو مھر ءِ دومی نام اِنت هر همُکّ جاه ءَ کہ سّمو ودی بوتگ انت آهاں اود ءَ وتی مھر ءِ ڈس اِیر کُتگ اَنت آ مھر پہ هر چیز ءَ بوتگ وتی دوستدارے یا کہ هاکے سّمو چہ مست توکلی ءِ سّمو بہ بیت پہ وتی دوستدار ءَ یا کہ هاک ءِ اِشک ءَ گوار جتگیں سّمو دُرست یات بنت اِنت-

بلّئے مئے اھدے سّمو چہ کُلاں جُتا اِنت هما سّمو کہ پہ ایردستیں راج ءُ بندیگیں سرڈگار ءِ هاتر ءَ وتی درستیں واب ءُ واهگاں آس ءَ دور دنت وت ءَ چہ زند ءِ تماهاں بے تماه کنت راستے کہ انسان ءَ را زمین ءِ اِشک گوار بہ جنت گُڑا آئی ءِ دیم ءَ دُگنیا ءِ دگہ هچ چیز ارزشت نہ دار ایت نہ کسانی، نہ زند، وشی نہ جوانی ءِ لزت همے رنگ ءَ زمین ءِ اِشک ءَ سّمو ءَ گوں وت ءَ پیڈاِتگ اَت آئی ءَ وتی زند ءِ هر وشی یکّ کیر کُت اَنت بس پہ هاک ءَ جیڑ ات سّمو ءَ زمین ءِ گّم بِر اَت آرا گُلامی ءِ بدیں نام پہ وت ءَ شات نہ بوت وتی ساه ءُ سر پہ زمین ءَ ندر کُت اَنت ئِے –

آگاں نہ زندگ بوهگ کئے نہ لوٹ ایت ؟ راستی ءِ کہ چہ مرگ ءَ هر همُکّ مردم تُرس ایت هما مردم کہ چہ مرگ ءَ پد زندگ بوهگ ءِ مارشت ءَ سرپد مہ بیت پمائی مرگ سکّ گراں اِنت بلّئے آمردم کہ چہ مرگ ءَ پد زندگ بوهگ ءِ مارشت ءِ لیکھاں زانت ءُ سرپد اِنت پماهاں مرگ ءُ زند هچ وڑیں مانا نہ داریت-

هما روچ ءَ کہ اِے سرڑگار پہ زورانسری کوزه کنگ بیتگ چہ هما روچ ءَ بِگّر داں مروچی ءَ پہ سرڈگار ءِ آجوئی ءَ جنگ ءِ بندات بوتگ کہ آجنگ ءَ هزارآں هیشی سر کُربان بوتگ انت هما روچ ءَ دانکہ هنوں هر پوه ءُ شیواریں مردمے ءَ را وتی گُلامی ءِ سما بوتگ آ اِے جنگ ءِ بھر بوتگ هر مُشکلانی دیمپان بوتگ انت پرچاکہ آیانی لوٹ تھنا زمین اِنت راج اِنت وش ءُ وشهالیں باندات ءِ ناکہ دگہ واهشت ءُ تماه ءِ جنگ زندگ بوهگ ءِ نام اِنت جنگ تھاریاں چہ درایگ ءِ نام اِنت جنگ هست بوهگ ءُ وتی هستی ءِ باور کنائینگ ءِ نام اِنت ، جنگ ترا گاری ءَ نیل اِیت ، جنگ مدام ترا پہ راج ءُ زمین ءَ جیڑگ پرمائیت ترا دیم پہ منزل ءَ روگ ءِ سکین دنت ترا تئی پجار ءِ هیال ءَ دنت پمیشکا جنگ ترا چہ بدواه ءِ دست ءَ گاری نیل ایت ترا رکین اِیت مرچی هرکّس زانت پہ وتی هستی ءَ جنگ کنگی اِنت پہ جندے راج ءُ زمین ءَ هر روچ سرانی دیمهونی ءِ کسہ نوک بنت او بلوچ راجدپترآں پہ مُدامی نمیران بنت-

بلّئے چہ هما کسھاں یکّ کّسھے مروچی نوک بوت زمین ءِ مھرانی کّسہ گوں هاک ءَ مُکلسی ءُ وپاداری ءِ کّسہ هما کّسہ کہ چہ بندیگیں سرڈگارے ءَ یکّ نہ تُرس ءُ دلیریں ماتے ءَ بندات کُت گوں همے مُھکمیں ایمان ءَ کہ چہ من پد هزار بلوچ مات ءُ گوهار اِے راه ءِ راهگیری ءَ کنت آئی ءَ چہ پد مروچی هزار مات ءُ گوهار راجی جُھد ءَ هوار اَنت پہ جندندری ءَ ساڑی اَنت-

ابید چہ تُرس ءُ بیم ءَ دُژمن کُشیں باروداں وتی نُگرهیں جان ءَ بند اَنت ءُ لگور ءِ دیم ءَ چو کوه ءَ مِکّ بنت آرا همے باور کنائین انت کہ چہ تئی پاترپ ءُ بیھاراں ما پُشت نہ کنزاں بلکیں تئی پاتراپ ءُ بیھار مارا گیش ءَ چہ گیش کُربانی دئیگ ءَ توانگر کن اَنت ءُ بلوچ سرڈگار ءِ زورآنسری برگ پہ ترا واب ءِ کہ ایشی ءَ را هچ آسر نیست-

کاگد پہ سیاهی ءُ راج دپتر پہ هون نہ بیسگ بنت هماهاں کہ وتی گوستانک گوں هوناں نبشتہ کُتگ آ پہ مُدامی نمیران بنت ءُ راجانی دلاں زندگ بنت هاک ءِ بستار ءَ چو تئی پیم ءَ اگاں یکّے بزانت گُڑا یکّ رندے نہ چوشیں سراں ءَ هزار زند بہ رس ایت کُربان ءِ کن اَنت پرچہ کہ سرڈگارے موکگ سرانی رون پرمائیت-

راج وتی پھازوکیں سرآں پہ شرپ ءِ گیر کار اِیت وتی زمین ءَ چہ دژمنانی پنجگاں رکینگ ءَ مرگ ءِ کُچلاں پہ شات نوش کن اَنت پہ راج ءُ زمین ءَ وتی بے مٹیں سرانی دیمھونی ءَ دے اَنت آ زمین ءَ کہ شاری ءُ سّمو ءِ وڑیں سرمچنڈیں جنک پیداک کُتگ کہ وتی ساه ءُ سراں پہ وتی زمین ءَ ندر کن اَنت آ راج داں دیر ءَ گُلام نہ بنت تو وتی سر پہ گُلزمین ءَ ندر کُتگ اَنت تئی پاک ءُ پلگاریں هون پہ بلوچستان ءِ آجوئی ءَ مستاگ بنت اِنت –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔