نبشتانک: آئی ءِ کُڈِک ھُورک گندگ بوت
نبشتہ کار :لطیف سکی
دی بلوچستان پوسٹ
وھدے دستاں گِرنچ بستگیں کسہ ،دمبرتگیں جبین ءُ سوچوکیں نوبت بے تاھیریں کشک دل ءَ گوں داگ ستگیں ھیال بَرے بَرے موجیں ھیالانی رَم ءَ لُڑاں بنت ءُ گوات ءِ ھمسپری ءَ رھادگ بنت گڑا ھمے دراجیں ھیالاں گوں ھوار جند ءِ اکس چو وتسر ءَ رُژناگیں گیدی ءِ کسہ بنت ھنچو سَما بیت اے کاروان ءِ ھمراھی یک وھد ءُ پاسانی ، زند ءِ روچ ءُ شپاں پہ دیمی تیلانک دیگ انت ۔
اے گِران تبیں وھد ءَ دل ءِ رَنج برے ھنچو گیش بوان بنت ترا زند ءِ گڈی داتگیں کشک ءَ رَمانی تہ ءَ تو یک پکیری یے ءِ داب ءَ زند گش ئے جھان ءِ اندوھاں پیڑ داتگ رھادگ اِنت ھنچیں میتگاں سر کپان بہ ئے اود ءَ بنی آدمی چیھالے ھست نہ شنِکے ءِ چلانگگ نہ شوانگی شیزارے بس گران مُجتیں ھیلانی کوارے منگیر زرتگ رھادگ ئے، اے گران تبیں ھیال بنی آدم ءَ بَرے کشکے ءَ مانتران ءُ چَرینان اِنت، برے کور ءُ گواز، برے مانتر ءُ مَچات ،بَرے کوھی لمبے کاش ءُ جورانی دامُن ءَ سیاھگ ءِ سارت َپَرمائیت ،دل ءِ ھَوس ھنچو گیش بنت کہ اے مانترانی سِک ءُ شوراں دل ءِ ساڑاؤکیں مِسک بکن بَرے ھیالاں چو بانوری دُناں گوں سینگار بلے اے اھد ءِ پیڑ بستگیں ھیال چو اَڑیتگیں بندیک ءَ انت اگاں تو کمیں داب ئے سر ءُ پینڈال بہ ئے اے ھیال چو ژَھتیں ساداں سِد انت واب دل ءِ داشتگیں سَرجم نہ بنت ،ھمے ھیالانی رَم ءَ من بَرے آئی ءِ ھورک ءُ ھالیکیں کُڈک ءَ سر باں ھما کڈِک آئی ءِ توک ءَ من زند ءِ واب دیستگ انت ءُ دل ءِ زھیر ھَمود ءَ ایر کتگ اَنت، اے رُمبیں پنت زرتگ ءُ چَکریتگ آں، بلے اُپ چو گوَنڈویں ھیالانی داب ءَ آئی ءِ گدان من ابیتکی ءِ چادر ءَ مانپوشگ ءَ دیست زند ءَ را گش ئے مَرگ امباز ءِ دیم ءَ در اتک ءُ توار پر جَت گوں واھگاں سرگپت ءُ شُت بس ھیالے انگریں جان ءَ ایر کپت۔
اے دراجیں کشک ءَ روانک ءِ ھمراہ داری پیرزال ءَ کتگ ات، مُدام آئی ءِ پنت ءُ سوج من مات ءِ سوجانی پد ءَ زرت انت یک روچے آئی ءِ کش ءَ ساھتکے نندگ ءَ من بے مُز نہ بوت آں، مُدام من نشت آں آ بَرے لیکھے ءِ سر ءَ وتی دانکے منی جبین ءَ ایرموش اِت اَنت، بَرے ساچُست چو آؤکیں باندات ءِ سر ءَ ات انت، بَرے درونتے ءِ دروشم ءَ من ءَ یات کنگ کپت انت گُش ئے اے سوجکار من ءَ ھاوند ء پاکیں کلامانی سر ءُ سوجاں دیان اِنت ،من آئی ءِ نام مدام گوں ھاپز ءِ گالاں توار پِرینت چی ءَ کہ بنی آدم ءِ سنچ ءُ زانت ءَ یک لبزے مُدام پِرینگ بیت یک چاگردے ءِ توک ءَ سوھو، زانتکار ءُ کواس ایندگہ پڑانی مَردم بلاھیں بَدلی آرگ ھَک ءُ کاراں پیلو کن انت ،بلے من باز ماریتگ یک چاگردے ءِ توک ءَ بازیں پیرزال ءُ کماشاں ھچ مکتب ءَ سیادی ندارگ ءِ امیت ءَ راجی ءُ چاگردی زانشتی ءُ زند ءِ چکاسانی پِڑ ءَ وتی کرد پیلو کتگ انت اے دابیں مردم دگنیاءِ میان استمانی، دگنیاءِ ایردستءُ زور آماچیں استان ءُ ھندانی تہ ءَ باز گندگ بیت بلے من یک سوجکارے ءِ بستار ءَ ترا یک سوھوے مار آں چی ءَ کہ تئی پنت منی واستا چو درونتے ءِ پیم ءَ مدام بوتگ انت آ چہ زندگ ءُ زند ءِ وشیانی سوج ءُ سر بہ بنت یانکہ چاگردی جیڑہ بہ بنت بلے تو مُدام اے چیزانی سر ءَ وت ھمئے کاروان ءِ تہ ءَ روانک بُریتگ زند ءِ گڈی وھداں تو ایمن نہ اَت ئے بلے تئی مھکمی چو پھازگیں کوہ ءِ مِکّ اَت بلے تو شاتکامی کنگ ءَ ات ئے دل ءَ ھچبر نہ جیڑ ات تو یک پرشتگیں یکدارے مسال ءَ ئے چی ءَ کہ وھدے داتگیں چکاسانی رَم چہ ایندگہ نبشتانکی چکاساں پد ءَ تر نہ انت اگاں کسے بہ ماریت بلے منی نز ءَ تو اے دور ءِ چکاس دربرتگ انت۔
من اے نوبت کساس گوں تو باز کم وھد ءِ سَرپدی دارگءُ منی رَُدومءَ پد من گیر آؤرتگ انت تئی لاگریں بالاد کوھیں دل ھچ ھاٹیگ نیستگ ات اے نوبت تو چوں دل ءَ اوپار کتگ انت گڑا من زند ءِ روچانی تہ ءَ مارگ بندات کت چی ءَ کہ وھد ءِ لوٹ ءُ گمانی اوپار ھما وھد ءَ بنی آدم ءِ گوشاں توار پر جنت وھدے مَردم اے لگتمالی ءُ نیزگاری ،پدمنتگی،چاگردے زِد ءُ کینگ آماچیں کوکار ءُ جاک ایندگہ چیزاں سَرپد مہ بیت بلے من ءَ یات انت تئی گوستگیں کسہ من بنداتی روچاں ڈیک وارت ترا چہ جُست ءُ پسو ءِ موہ رس ات ۔
مردم گش اَنت مئے چاگرد مُردگ ستاہ انت بلے من مار آں پرچی ءَ کہ چاگرد ءِ توک ءَ ھنچیں ھستی وتی سرجمیں کرداں مرگ ءِ سیمسراں چہ پد پدَر کنت آئی روہ بہ بیت ھاٹیگیں دل ءِ یات، بالاد رَنگ ءُ زینت بازیں داب ءَ پیت بندیں گالاں مٹ بنت منی زند ءِ تہ ءَ ھر وھد ءَ من اے مسیبت ءُ کھر آماچیں رِدی جیڑہ منی سر ءَ اتکگ من ھجکہ ءُ ھبکہ بوتگ آں من بازیں رند ءَ جیڑھانی گیش ءُ گوار کنگ ءَ وتی زند ءِ رد کرار دیگ بوتگ انت، بلے تئی کِر ءَ آیگ ءَ پد من ءَ ھنچو سما بوتگ من یک درونتے زرتگ بلے گُش انت زند ءِ توک ءَ بنی آدم ءِ ھما زند دراج کش بیت آ چاگردی ءُ ھندی بازیں کاراں سر کیل بیت مردم آئی ءِ پجار ءَ کُت نہ کنت بلے من مار آں شریں مَردماں پہ ھاوند ءَ کار کپیت آ زوت لوٹ ایت اے بیا انت، من ھم زان آں ھاوند ھم اے پیمیں مردماں دست گرگ لوٹ اِیت کہ نند ءُ نیاد بہ باں-
منی دل ءَ لوٹ ات زند ءِ گیشیں چکاسانی واستا یک برے پد ءَ بیا آں وھدے موہ نہ رسگ ءُ منی گسر چہ ترا دو سال ءَ رند من سر گپت آں بیا آں کڈک ءَ سر بہ کش آں چی ءَ کہ اے درد ءُ رنجانی نوبت ءُ باریں کسھاں کیل کنگ ءِ جاہ انت، وھدے من روچ بیگاہ ءُ کوش ءِ دل ءَ ات سارتیں وھدے ات من سرَ بیت آں داں آئی ءِ کُڈک یک ورکیں بیمناکیں دیمے پیش دارگ ءَ اَت، من ءَ ھچ گمان نہ بوت تو اے جاہ ویران کتگ منی دل ءَ نہ مر اینت ءُ مردم جُست کت انت ھرکس تُک ءُ نُک گندگ بوت گُش ئے سرجمیں بازار ءُ دَمک تو ایران کتگ اِت انت بلے کُڈک ءِ سر مِک اَت بس کسھانی اکس چمانی کنڈ ءَ گندگ بوت بلے وھد ءَ کڈک ھالیگ کت ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔