نبشتانک: لُمّہ تئی میار اِنت
نبشتہ کار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
ھمیش اِنت تھاریں شپ ءِ ھاکمی ھلاس بیتگ ءُ رودراتک ءَ بام وتی جلشکاں گیدی ءِ دلبند ءَ شنگینگ ءَ اِنت کوہ ءِ دامُن ءِ درچکانی سر ءَ واب کپتگیں مُرگ پاد اتکگ ءُ توار ءَ اَنت ابید چہ مُرگاں دگہ کسی برمش ءُ چڑکّھے ھم نیست من ءَ دو ساھت بیت کہ وتی سنگر ءَ نِشتگ ءُ سنگتانی پاسپانی ءَ کنگ ءَ آں روچ پہ روچ جاور نگیگ بوان اَنت، پمیشکا بانگواہ ءِ ساھت چہ ایندگہ ساھتاں چہ کمے گیش جاڑِیگ بُوَگی اِنت پرچا کہ دُژمن ءِ سُر ءُ پُر اے ساھت ءَ کمے گیش بَہ اَنت منی گْوھار یات اِنت ترا ھما سُھب کہ پاکستانی لشکر ءَ مئے سرجمیں بازار وتی انگراں کُتگ اَت ءُ میتگ ءِ لوگاں آس دیان اَت، ورنا ءُ کماشاں آوار جنان اَت آ روچ من ءَ شر یات اِنت ءُ منی زندگی ءِ رودپتر ءِ اولی تاک ءِ سر ءَ اے روچ نبشتہ اِنت، پرچا کہ ھما روچ ءَ چہ رند نہ من میتگ دیست، نہ ترا، نہ وتی مات ، دوست ءُ سنگت ھما روچ ءَ چہ من زانت کہ نِندگ ءُ تماشا چارگ ءَ نہ مئے سر ءَ اے زُلم ءُ زوراکی کم بہ اَنت ، نہ کہ وش ءُ وشھالیں زندے مئے نسیب ءَ بیت پمیشکا من وتی زور گپتگیں زمین ءِ پچگرگ ءَ، وتی دود ءُ ربیدگ، زُبان ءُ پجّار ءِ رکّینگ ءُ نوکیں زندگی ءِ شوھاز ءَ دراتک ءُ کوہ وتی سنگر کُت اَنت۔
منی گْوھار بہ گندئے تو بہ جیڑے کہ اِنچو سال ءَ چہ پد من چوں تئی ترانگ ءَ کپتگ آں ، گپّے زان ئے من ھر روچ ترا جیڑاں ءُ یات کن آں، بلے مرچی تو پمیشکا گیش یات پیداک ئے کہ دوشی من سوزن ابو الہوا ءِ گدار” ٹپّ پشت کپنت” ونتگ ات اے گدار ءِ تہ ءَ اِیسُپ ( یوسف ) نامیں کارِستے وتی گْوھار اَمل ءِ نام ءَ نِمدی یے نبشتہ کنت گْوش ئے اے نِمدی ءِ گپ منی اِت اَنت، بس پرک ھمیش اِنت آ پلستین ءِ زھگ ءُ من بلوچستان ئے۔ بلے! مئے اندر ءِ جاور ءُ گُلزمین ءِ جاور یک اَنت ، نِمدی ءِ تہ ءَ اے وڑ نبشتہ اِنت کہ ” منی رَوَگ ھژدری اِنت تو پھمگ ءِ جُھد ءَ بہ کن باز ھپتگ اِنت کہ من اے نِمدی ءَ نبشتہ کنگ ءِ جُھد ءَ آں ، بلے من ءَ جْوانیں لبز دست کپگ ءَ نہ اِنت۔ ھردیں ند ءَ دست ءَ کناں من ءَ وتی پت ءِ گون ءَ کتگیں کول ءُ کرار گیر کاینت۔
یک جُمایے ءَ نماز ءَ چہ پد ما روکپتی نیمگ ءِ زیتونانی باگ ءِ تہ ءَ نشتگ اِتگ اِیں کہ آئی ءَ من ءَ گْوشت کہ گوں من یک کولے بہ کن کہ اگاں من ءَ چیزے بہ بیت گُڑا من تئی ھیال ءَ جوانیں رنگے ءَ داراں آئی ءَ لوٹ اِتگ اَت کہ تو اِلم ءُ زانت در بہ برے ءُ جوانیں مردمے ءِ گون ءَ سانگ ءُ سیر بہ کن ئے ، بلے من مزنیں ناسرپدے اِت آں کہ منی ھِچّ وھم ءُ گُمان ءَ نیست اَت کہ اِسرائیل پد ءَ اُرش کنت بلے مئے پِت ءَ زانتگ اَت من جیڑ اِتگ اَت کہ بابا مُدام مئے ھمراہ اِنت، نی منی ھچ پھم ءَ نیاھگ ءَ اِنت کہ من وتی کول ءُ کراراں چو سرجم بہ کن آں۔ اگاں من ھمد ءَ بہ جلّاں گُڑا من ءَ اسرائیلی کُش اَنت، چی ءَ کہ
آیانی گْور ءَ تاکت ھست ءُ آیاں زمین پکار اِنت، ءُ آیاں دُگنیا ءِ ھچ تاکت داشت نہ کنت اَمل آیاں ھر چیز ءِ سر ءَ کْوزہ کُتگ، بلے انگت آ دگہ چیز لوٹگ ءَ اَنت ءُ من آیاں بے تواری ءَ نشت ءُ چار اِت نہ کن آں منی گْونڈیں گْوھار من ءَ پھل کن کہ من روگ ءَ آں من جنگ کنگ ءَ روگ ءَ آں۔
منی دیم ءَ یکّیں کِشک ءَ ابید دگہ ھچ نیست مئے زندگی ءِ پرمان ءَ ھما نبشتہ کنگ ءَ اَنت اے زندگی دْراجیں سزاے، مرگ ءَ چہ گنتریں سزا ئِے من آیانی داتگیں زندگی ءَ گْوازینت نہ کن آں۔ اگاں من شھید بیت آں ، گُڑا منی واستا پھر ءِ گپ اِنت۔ تو منی سر ءَ ھم پھر بند ءُ منی ارواہ ءِ آسودگی ءِ ھاتر ءَ دُوا لُوٹ ھما بے ھیال نہ بیتگیں شھیدانی لڑ ءَ منی ھوار بُوَگ ءِ سر ءَ تو موتک میار، بلکیں شاتکامی بہ کن ھما مردُم اِنساپ ، آجوئی ءُ وتی گُلزمین ءِ ھاتر ءَ وتی ھیشی سر ءَ بکش اَنت، آ جنت ءَ رَو اَنت ھمے وڑ ءَ من کبس ءَ بندیں مُرگے ءِ پیم ءَ آں، من زان آں تو ھم منی وڑ ءَ ئے من برے برے تئی بارو ءَ جیڑاں گُڑا دل ءَ چہ گریوگ بندات بیت ءُ چمّانی شلیں ارس چہ انارکاں جھلاد بَہ اَنت ءُ وت ءَ ملامت کن آں کہ ابّا ءَ ھما وڑیں زندگی یے پہ تئی ھاتر ءَ جیڑ اِتگ اَت ءُ من ترا آ وڑیں زندگی دات نہ کُت من مُدام ھمے جیڑاں کہ ما سانکلاں گوں بستگیں گُلام ءُ باروٹی اِیں، پرے ھاتِر ءَ پہ زندگی ءِ گْوازینگ ءَ لاچاریں۔
بلے مزاھمت ءُ گھگیری گیش بوان اِنت، یکروچے الم ما سوبین بہ ایں ھر چیز کہ چہ ما پُلگ بوتگ ما آیاں دو وار پچ گر اِیں۔ ما وتی وتواجہ بَہ اِیں گوں ترا اے کول ءُ کرار اِنت منی اگاں ھژدری بوت من وتی ساہ ءُ سرانی بکشگ ءَ ھم چک ءُ پد نہ بَہ آں ، بلے ترا ءُ وتی راج ءَ یک آجوئیں زندے الم بکشاں لُمہ تئی میار اِنت! من زان آں یک کسانسالیں جنکے ءَ پہ اے بلاھیں کارے، بلے من وتی گیراج ءِ یک بھرے امین ءَ داتگ کہ آ تئج ءُ مات ءِ کُمک ءَ کنت من ھرچ زر ءُ کلدار کہ جم کُتگ ،آ ناکو دربیش ( درویش ) ءِ گْور ءَ پہ امانتی ایر اَنت اگاں زلورت بوت، گُڑا ھرچ بہ کن ءُ پاتُو ( پاتُمہ ) ءَ زلور دُچار بہ کپ کہ آ ترا چو منی داب ءَ دوست دار اِیت۔
منی گْوھار! من ھم دیر اِنت لوٹ اِتگ کہ پہ ترا ھمے رنگیں نِمدی یے نبشتہ بہ کن آں ، بلے من ءَ ھم چو اِیسُپ ( یوسف ) ءَ جوانیں لبز دست نہ کپتگ، یاکہ منی جاور انچوش بیتگ اَنت کہ موہ نہ رس اتگ پہ نِمدی ءِ نبشتہ کنگ ءَ بلے تو اِیسُپ ( یوسف ) ءِ نِمدی ءَ بِہ وان ءُ ھمے پھم کہ من ترا نبشتہ کُتگ سلامت بات ئے منی لاڑُکیں گْوھار! وشیانی منگیراں بات ئے ءُ ماتیں وتن آجو بات گوں ترا مھر کنوکیں تئی برات مھروان کمبر-