آزمانک: سستگیں مُھرگ
آزمانکار:معراج لعل
دی بلوچستان پوسٹ
شال ءَ دسمبر ءِ ماہ وتی گُڈی روچان اَت سردی اَنچو گیش اَت کہ گسانی پیشگاہ ءِ ایر کُتگیں درپ دُرا چہ تہ ءَ برپ اِت اَنت من دروازگ پچ کُت گِدارُکے ڈن ءَ چم شانک دات اَنت چہ آزمان ءَ میزاں میزان ءَ پرپ رچگ ءَ اَت ءُ کُچکانی چاگنگے آواز اَت ءُ دومی نیمگ ءَ مُلا ھم بانگ ءَ اَت۔
من دل ءَ جیڑ اِت کہ اد ءِ کُچک زاناں کاپر اَنت کہ مُلا ءِ بانگ ءِ ھم اِزّت ءَ نہ کن اَنت ، پد ءَ دل ءَ گُشت کہ اد ءَ زاناں کے نیکُوکار اِنت کہ تو کُچکانی سر ءَ زھر گپتگ ئے۔ من پد ءَ دروازگ بند کُت ءُ اَتکاں گرم کنوک ءِ دیم ءَ نشت آں ءُ روچ ءِ در آیگ ءِ ودار کُت۔ من ھمے جل ءُ مہ جل ءِ توک ءَ اِتاں کہ بانڈی ءِ کلوھے اَتک ” ھال کن بے سُد واب ئے بلکیں“ منی کار ءُ کِسب اَنچو باز اِت اَنت کہ جاھے جاھے من بے سُدی کُتگ اَت پمیشکا بانڈی ءَ منی نام بے سُد ایر کُتگ اَت۔ من پسو دات ”تئی گم زاناں واب ءَ کِل اَنت ھاھاھاھاھا“ دمانے ءَ پد آئی ءَ پسو دات ” من دگہ ھچ نزاناں مروچی الم برو بلوچی اکیڈمی ءَ منی کتاباں بیار اگاں ناں گُڑا تئی نام ءَ بے سُد ءِ جاگہ ءَ جان بڈ کناں ھاھاھاھا“ من ساھتکے کند اِت پد ءَ پَسو دات ” شر اِنت منی مات رواں بِلے روچ زاھر بیت چو منی جند مِر ایت اے سردی ءَ “ ”اُپ دل نہ بہ ئے تو بلے من مجبوراں“ بانڈی یک پیم ءَ کلوہ ءَ اَت ءُ من پسو دیگ ءَ اِتان ئِے۔ داں بام ءَ ساپی دات من تیار بُوتاں ءُ در کپتاں دیم پہ اکیڈمی ءَ من چہ بلوچ کالونی ءَ ھما دیم بُوتاں ھیر پون جت اَنت گوشاں گانا گوش داراں بُوتاں ءُ روان کُت چندے ساھت ءَ پد من سول اسپتال گوازینتگ اَت ءُ اکیڈمی نزیک کُتگ اَت اناگاہ منی چم یک کماشے ءَ کپت اَنت کہ چار راھے ءِ سر ءَ نشتگ اَت من شُتاں نزدیک ءَ سلام ءُ دُروت ءَ پد من جُست کُت کماش گندگ ءَ تو اد ءِ مردے نہ ئے آئی ءَ پسو دات ” چوناھا من دیریں مردمے نیاں اے ھم منی جاگہ اِنت بلے اسل ءَ من مکران ءَ نشتگاں من درائینت گُڑا کماش اے کَتلیں سردی ءَ اد ءَ چی ءَ نشتگ ئے؟ پسو دات ئِے ” ابا منی یک مُھرگے گار اِنت من ھمائی ءِ شوھاز ءَ اتکگ آں ۔
مھرگے؟ ھو ابا منی سے مُورگ بُوتگ اَنت مُدام یکیں دست ءَ بندوک بُوتگ اَنت ، ھدا بزانت کہ اے بندیک سست ءُ منی سے ئیں مُھرگ یک یک ئِے کُت اَنت من سھتے ءِ واست ءَ یک اجب چُرتے ءَ کپتاں گُڑا کماش ءَ من جست کت ترا وتی مُورگ ءِ چُشیں چیدگے چیزے گون بیت کہ من پہ شُوھازگ ءَ تئی کمک ءَ کُت بہ کناں ۔
کماش ءَ دست کِیسگ ءَ بُرت ءُ من ءَ گُشت ئِے ابا بیا منی کش ءَ بہ نند۔ من شُتاں کماش ءِ کش ءَ نشتاں ءُ چم گوں آئی ءِ کِیسگ ءَ سک دات اَنت کماش میزان میزان ءَ وتی کِیسگ ءِ تہ ءِ ساماناں دز موش کنگ ءَ اَت کسانیں ساھتے ءَ پد آئی ءَ کسانیں آدینکے چہ کِیسگ ءَ کش اِت ءُ وتی دیم ءَ داشت ئِے پد ءَ گُشگ ءَ لگ اِت ابا اود ءَ بہ چار آدینک ءِ توک ءَ تو چی گند ئے؟ من پَسو دات کماش من ترا گنداں کماش ءِ چم ارساں پُر بُوت اَنت ءُ گُشت ئِے منی کیمتی ئیں مُھرگ ھمے ڈول گندگ ءَ کیت بلے من ءَ چہ باز ورنا تِر اِنت-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔