نبشتانک: نمدی یے پہ وتی سنگت ءَ
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
دی بلوچستان پوسٹ
روچ: دوشمبے ءُ وھد 01:00
رمس: 25 سوچکان( مئی) 2020
دروتے پہ ترا منی ارواہ ءِ چراگ
من وش ءُ نا وش آں بلے اللہ ءِ شگر اِنت، چَہ ھداوند ء پاک ءَ تئی وش ءُ سلامتی ءِ لوٹوک آں ھر کجائے وش ءُ سلامت بات ئے.
منی بچکندگانی بچکند پل، برے من ھمے جیڑ آں من یک بے ساھیں جونے آں ءُ ماں بانے ءِ تہ ءَ کپتگ آں، ھما جون کہ بے کَس بہ بیت ءُ کس ئِے وتیگ مہ کنت انچوش بہ پھم من ھما وڑ آں، اے وھد ءَ من بان ءِ تہ ءَ کپتگ آں ءُ تئی بارو ءَ جیڑگ ءَ آں، اے اوں گپ نہ اِنت من چَہ ترا بے ھیال بوتگ آں ءُ مروچی تئی یات ءَ کپتگ آں، اے وڑ بوت نہ کنت کہ من بے ھیال بہ باں، مردم چَہ وتی مھروانیں سنگت ءَ کدی پراموش بوت نہ کنت، اگاں یکے پراموش بہ بیت گڑا تو ھمے بہ پھم آ سنگتے نہ اِنت، آ سنگتی ءِ ارزشت ءَ سرپد نہ اِنت ءُ نہ زانت کہ سنگتی ءِ بزانت چے اِنت.
منی دیدگیں سنگت، اُمیت اِنت تو اے وھد ءَ ھم وش ءُ سلامت ئے بلے چوں اوں من زان آں تو ھم چو منی وڑ ءَ تھنا بانے ءِ تہ ءَ کپتگ ئے ءُ جیڑگ ءَ ئے، پرچاکہ اے دَور ءَ ورنا گیش ایوکی ءِ آماچ اَنت،پمیشکا من ھمے جیڑ آں تو ھم تھنا ئے، بلے من دل ءَ جزم آں اے ایوکی یکروچے الّم یک بازارے جوڑ بیت ءُ بازار ءِ تہ ءَ چاپ ءُ نازینک بیت، داں کد ابیتکی ھمراھداری کرت کنت، الّم اے ابیتکی اوں بیزار بیت ءُ وتی راہ ءَ مَٹین اِیت.
چمروکیں سنگت، من ءَ تئی ھما گُڈی گِند ءُ نند یات پیداک اِنت کہ تو من ءَ ھال کرت ءُ گْوشت”سکُل تو اگاں دزھورک ئے ءُ ترا وھد ھست گڑا تو چوش کن انور بلوچ ھوٹل ءَ بیا من تئی وداریگ آں”.
وھدے من تئی اے گپ اِشکرت گڑا سَک گَل بوت آں ءُ من ھندگے جَت ءُ گْوشت” اڑے بچکند( من ترا مدام بچکند ءِ نام ءَ توار کرت پرچاکہ مدام تئی تَل بستگیں لُنٹانی سر ءَ بچکند تالان اَت) تو بہ گْوش ئے ءُ من مَیایاں چوش بوت نہ کنت، من وھدے تئی کرّ ءَ سر بوت آں گڑا تو من ءَ وتی امبازاں زُرت ءُ گْوشت” اڑے سکُل تو روچ پہ روچ لاگر بوان ئے ھیر اِنت”؟
من ھندگے جت ءُ گْوشت” بچکند پُل اے آئی ءِ داتگیں داد اَنت کہ زَنڈ بوگ ءَ نیل اَنت”.
ھمے وھد ءَ مئے ھندگانی توار بُرز بوت ءُ ھوٹل ءِ تہ ءِ مردم درست مئے چارگ ءَ لَگ اِت اَنت بلے ما دلگوش نہ دات ءُ نِشت ایں، داں دو ساھت ءَ ما گپ ءُ دیوان کرت بلے من نہ زانت کہ اے منی ءُ تئی گُڈی دیوان بیت.
منی ھمبلیں سنگت، گڑا من پد ءَ ماھے ءَ پَد مھرُل ءِ شھر ءَ بزاں کیچ ءَ رھادگ بوت آں کہ من بی اے( BA) ءِ چکاس بوگی اَت، من کیچ ءَ شُت آں ءُ اولی روچ ءَ من ءَ وتی بیگ بڈ ءَ اَت ءُ وتی گھارانی گِس ءِ روگ ءَ پیسر من مھرُل ءِ گِسانی توابے جَت ءُ پد ءَ وتی گھارانی گِس ءَ شُت آں، دومی روچ ءَ من اتا شاد شھدربرجاہ ءَشُت آں ءُ پد ءَ بورڈ ءَ شُت آں داں من ءَ ھمے ھال رس اِت کہ چکاس ھزدار ءَ بنت پرچاکہ فارومانی پُر کنگ ءِ وھد ءَ من بے ھوشی ءَ ھزدار بورٍڈ ءِ نام نبشتہ کرتگ( منی گنوکی ءَ وَ تو وت سرپد ئے) ءُ پد ءَ کیچ ءَ دامگ( نیٹ) نیست اَت ترا ھالے بہ کن آں گڑا پد ءَ من ھزدار ءَ شُت آں ءُ چکاس دات آ اود ءَ تئی لمبر ءَ من کلوہ راہ دات بلے روچ ء مروچی پَسّو نیاتک اَنت ، لھتیں روچ ءَ پد شھر ءَ آھت آں تئی لمبر ءَ یکبرے پد ءَ من کلوہ راہ دات ءُ پون کرت، چَہ سنگتانی کرّ ءَ تئی بارو ءَ جُست کرت داں کسے ءَ تئی ھال نہ دات.
منی گلزاریں ارواہ، مروچی ترا چار سال ءَ بُرز اِنت نا تئی ھالے ءُ نا تئی بچکندے منی نَسیب ءَ بوتگ، یکبرے تو من ءَ ھال بہ کن کہ تو کجا ئے ءُ چے کنگ ءَ ئے؟ من ءَ چَہ تئی بچکنداں بیزار اِنت بلے بھتاور پونے وَ بہ کن، من ھمے بزان آں تو وش ءُ سلامت ئے، بچار من گنوکے آں بوت کنت تو منی گپے دل ءَ کرتگ ءُ چَہ من ءَ دلگران بوتگ ئے اگاں تو دلگران ئے گڑا الّم من ءَ بہ گْوش، من ءَ سوگند اِنت کہ من تئی دست ءُ پاداں کپ آں ءُ پَھلی لوٹ آں، بلے برے برے من ھمے ھم جیڑ آں تو وَ دلگران بووکیں سنگتے نہ بوتگ ئے اے وڑ چوں بوت کنت تو دلگران بہ بہ ئے! پرچاکہ من ترا جگر گْوشتگ ءُ تو من ءَ ساہ گْوشتگ اد ءَ دگہ دلگرانی گپے ودی بوت نہ کنت .
منی ارواہ ءِ تاھیر بکشوکیں بچکند، دگہ ترا گپے بہ گْوش آں برے منی مجگ ءَ ھمے ھیال کیت بوت کنت تو چو ایدگہ ورنایانی وڑ ءَ تھاریانی باھوٹ کنگ بوتگ ئے، پرچاکہ تو کتاب ءِ سکیں دوستداروکے اِت ئے ءُ مدام کتاب وانگ ءِ سکین داتگ، بوت کنت ھمے کتابانی سنگتی ءَ ترا تھاریانی باھوٹ کرتگ! پرچاکہ مروچاں اے دیار ءَ کتاب ءِ بھا زورگ ءُ وانگ یک گناھے جوڑ بوتگ، اد ءَ نشہ بھا بہ کن گڑا داد دیگ بیت، واجہ واجہ گْوشگ بیت، شاد ءُ شادکامی کنگ بیت، دھل ءُ چاپ بیت، اگاں کتابے ونت یا سوجے دات گڑا پیسر ءَ تیار بو کہ مھماندار جاڑی اَنت.
دگہ گپے ءَ تو سرپد ئے مروچاں بازیں ماسے وتی زھگاناں وانگ ءَ روگ ءَ نیلگ ءَ اَنت کہ وانگ تھاریانی باھوٹ کنت ءُ پد ءَ ماس ایدگرانی دروراں ھم دے اَنت کہ پلانی زھگ ءَ ونتگ برو ءَ ھال ءَ ئِے پرس کہ چون اِنت.
بچکند پُل ترا باور کنت یکروچے من گوں یک ورنایے ءَ ڈیک وارت گڑا من جُست کرت” یار اے نشہ ءَ سوچ اے نشہ ءَ امارا برباد کرتگ ءُ برباد کنگ ءَ اِنت، بلے آئی ءَ ھچ نہ گْوشت، گڑا یکبرے پد ءَ من جُست کرت زاناں تئی گِس والا ھچ نہ گْوش اَنت کہ تو نشہ کنگ ءَ ئے”؟
آئی ءَ منی اے جُست ءِ پسّو چو اے وڑ ءَ دات” منی ماس سکیں شریں ماسے ،من آئی ءِ یکیں زھگ آں ءُ من آئی ءَ را سک دوست آں پمیشکا من ءَ ھچ نہ گْوش اِیت ،من ءَ منی ماس ءَ ھمے گْوشتگ دگہ جاہ ءَ مَرو گِس ءَ بہ نند من ترا وت نشہ ءِ زر دے آن ءُ تو نشہ بہ کن “.
منی جگر اد ءَ نوں تو وت بجیڑ کہ چے بوگ ءَ اِنت؟ اگاں تو کتاب ءِ وانگ ءِ سَوب ءَ تھاریانی آماچ ئے گڑا وتی کستر ءِ گپ ءَ بزور وتی گناھانی ماپی ءَ بہ لوٹ ءُ بیا ما نشھے بندات کن ایں دگہ وَ ھچ کرت نہ کن ایں کم چَہ کم ما یکے دومی ءِ دیدارے وَ کرت کن ایں .
اڑے جزباتی مہ بو پُل من سوجے دات .
باز نبشتہ نہ کن آں بوت کنت تو دلگران ئے یا جزباتی ئے ءُ دراجیں نمدی ءِ وانگ ءَ واک مہ کنت، اگاں منی بے پایدگیں نمدی ترا سر بوت گڑا پَسّو ءَ ئِے روان بہ دے، من تئی پَسّو ءِ ءُ تئی مھرانی تلبگار آں ،من ھمے جزم آں یکروچے الّم واتر کن ئے پرچاکہ تھنائی داں سرجمیں زند ءَ ھمراھداری کرت نہ کنت.
اللہ تئی پُشت ءُ پناہ بات
تئی مھرانی ودار سَکُل
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔