رستر ءِ شکار – ھُدا وشک

نبشتانک: رستر ءِ شکار

نبشتہ کار: ھُدا وشک

دی بلوچستان پوسٹ

ھمُک شپاں مئے میتگ ءِ کِرّ ءُ کشاں سی تیری ئیں تُپنگ ءُ بمبانی ترکگ ءِ برمش ءُ توار اَت، سُھب ءِ مھلہ بمب جنوکیں پرکی ءُ بالیگراب ھم گِندگ کیت اَت انت برے برے میتگ ءِ لوگاں ھم لشکر اَنگرّ کُت انت وھدیکہ ما پہ وانگجاہ رھادگ ءَ بوتیں گُڑا ماں دگ ءَ ما مُدام لشکر ءِ موٹلی کاروان دیست اِت اَنت ءُ ھمے موٹلانی توک ءَ ایمبولنس ھم ھست اِت اَنت بریں چَہ کوھاں گردگ ءُ پیداک اِت انت بریں کوھانی نیمگ ءَ روگ ءَ اِت انت۔ من ماں وتی کسان سالی ئیں اُمر ءَ تیوگیں روچ گوں گُلیر ءِ لیب ءُ گْوازی ءُ جِنگُل ءِ شکار ءَ گلائیش اِت آں پمیشکا من ءَ ھچ وڑیں سرپدی یے ھم نیست اَت کہ مئے ڈیھ ءَ چونیں جاور اَنت ءُ مئے میتگ ءِ کوھانی نیمگ ءَ چے بوگ ءَ انت چی ءَ کہ من ناں کہ زمستانی شپ ءِ مُچی یے ءَ شُت اِت آں ءُ نیکہ آھڑیں روچاں کاپر ءُ ساھگیں ھنداں نشت ءُ گوں کسے ءَ ھال ءُ اھوالے کت انچوشکہ تب ھر وھد ءُ چاگِردی ءِ سرپدی چَہ مُچیانی نند ءُ نیاد رس ایت۔ وھدے من چَہ وانگجاہ آتک ءُ لوگ ءَ سر بوت آں گُڑا مات مُدام من ءَ پہ زوری ءَ ھُشکیں نان ءُ گوک ءِ شِر ءُ روگن وارینت پد ھمے گُلیر ءُ مرگانی رند ءَ تچک ءِ آسر ءَ من روزرد ءِ وھد ءَ ژند ءُ پند بوت ءُ من تچک ءَ مات ءِ کِرّ ءَ شُت اِت آں، ھما ھُشکیں نگن ءِ ورگ ءَ رند سما بوگ ءَ اَت کہ یکشل ءَ ھمے بمبانی گْرندگ ءُ جسکگ ءِ توار انت ءُ چریشی ءِ آسر ءَ لوگ ءِ کسانیں زھگ ءُ زالبُول ھم ھزگ ءُ تُرس ءِ آماچ اِت انت چمیشکا برے برے من ھم گر ات بلے مات ءَ من ءَ مُدام امباز ءُ وتی شِرکنیں پنت ءُ سوجاں گلائیش ئے کت پمیشکا من زیت وپت ات آں بلے لوگ ءِ کماش ءُ ورناھیں مردماں ھچ تُرس ءُ چُرت نیست اَت بلکیں من ءَ مار اِت کہ لوگ ءِ ورنا ءُ کماش وش بوان انت!!

بلے منی مکتب ءِ ھمتبک چاکر ھان سک زانتکاریں سنگتے اَت، وھدے ما وانگجاہ ءِ وین ءِ اوشتجاہ ءَ ھوار بوت ایں گُڑا من ءَ مُدام ھبکّھیں جُست ئِے کت ءُ گْوشت کہ ھُدا وشک جان تو زان ئے اے سرکاری لشکر ءِ موٹلانی کاروان کُجام نیمگ ءَ روگ ءَ اَنت ءُ ایشانی لاپ ءَ ایمبولنس چی ءَ ھوار اَنت ءُ ایشاں وتی لھتیں موٹلاں سیاھیں شیشگ چی ءِ جتگ اَنت”
گُڑا من درائینت ءُ جُست کت” اِنّاں چاکر جان، چوناھا من وَ نہ زان آن اش کہ اے کجام نیمگ ءَ روگ ءَ اَنت البت منی مات ھمُک شپ من ءَ گْوش ایت کہ کوھانی نیمگ ءَ ھرشپاں ڈیھ ءِ سرمچار زورآور ءِ بُنجلانی سر ءَ اُرُش کن اَنت ءُ چَہ ساھیوال، چکوال ءُ سیالکوٹ ءِ آتکگیں موسمی مرگانی شکار ءَ گلائیش اَنت۔ منی مات من ءَ گْوش ایت تو اے بے گناھیں جِنگُل ءُ کسانیں مُرگ باز کُشتگ نی تئی نشانگ ھم سَک زبر انت باید انت تو ھم ھمے سرمچارانی گلاں ھوار بِہ بَہ ئے ءُ چکوال، گُجرانوالا ءُ روالوپنڈی ءِ موسمی رسترانی شکار ءَ برو اود ءَ ترا شکار سَک وش بیت گُڑا تو باز زانتکار ءُ سرپدیں مردمے بَہ ئے”
بلے بِہ گِند ئے چَہ ایشانی بولی ءُ پوشاک ءَ من ءَ اے ھما ستر مار اَنت کہ منی مات پہ ایشانی شکار ءَ گْوش ایت بلے دگہ ھچ نہ زان آں کہ موٹلانی شیشگ اش چی ءَ ساہ اَنت؟”
چاکر ھان ءَ منی گپ اشکُت ءُ کندگ ءِ ٹھک ئِے جت گْوشت گُڑا تئی مات ترا ھر شپ جْوانیں پنت ءُ سرپدی دیگ انت شالا بلوچ ءِ ھر مات وتی چُکاں ھمے وڑیں سرپدی بِہ دے اَنت۔ اگاں تو رستر ءِ شکار ءَ شُت ئے گُڑا من ءَ ھم وت بر گوں من ءَ ھم رسترانی شکار ءِ واھشت ھست ھاسکن ھمے لاھور، چکوال، گُجرانوالائیں رسترانی!!”
گُڑا من چاکر ھان ءَ گْوشت “تو وَ زان ئے ما بزگ ایں منی مات ءَ ھم زَر نیست انت بس پہ مئے لاپ ءِ شوھاز ءَ گُد دوچی ئِے کنت، تو من ءَ دہ کلدار بِہ دے من پہ تو گُلیر ءِ لَبّڑاں گِر آن ءُ ترا گُلیر ءَ بَلد کنائین آں دانکہ تئی نشانگ زبر بِہ بیت ءُ دومی تو من ءَ ساھیں شیشگانی بارو ءَ ھچ سرپدی نہ داتگ”

چاکر ھان ءَ پد ءَ بچکندگ ءُ ٹھکگے دات ءُ گْوشت “اِنّاں سنگت منی مات ءُ پت من ءَ گُلیر ءِ لیب ءَ نیل اَنت من ءَ گْوش انت روچ گرم انت ءُ تبدیں لِور ترا نادْراہ کنت پمیشکا سرجمیں روچ من ءَ اے سی ئیں بان ءَ دار انت، ما شپ داں روچ سارتیں ھنداں گِندگُش ءُ گوانکواں لیب کن این ءُ شپ ءَ کمیں چَہ دامگ ءُ تندجاھاں شکار ءِ ھال ءُ اھوال گِر ایں بلے من ترا دہ کلدار دے آں کہ شُما بزگ اِت بلکیں تو وتی مات ءَ ھم گُلیر ءِ لَبّڑ ءِ گِرگ ءَ تکانسر کن ئے”
چوناھیگا چاکر ھان وتی امیریں مات ءُ پت ءِ یکیں مستریں چُک اَت پمیشکا ھر وڑیں آسراتی ھم ھست اَت ئِے، گوں ھمے گپاں من ءَ بیست کلدار ئِے دات پد ءَ من وانگجاہ ءِ موکل ءَ رند گُلیر ءِ لَبّڑ ئِے گپت انت ءُ گُلیر تیار کت ءُ چاکر ھان ءِ لوگ شُت آں کہ گُلیر ءَ سر کنان ئِے۔ دروت ءُ دراھی ءَ رند وتی براھدار ءُ اے سی ئیں لوگ ءِ بان ءَ بُرتگ ئِے۔ ما نشت ءُ چاکر ھان ءِ مات ءَ من ءَ سارتیں وش آپ(جوس) ءُ چاہ دات ءُ منی مات ءِ بابت ءَ ھم لھتیں جُست ئِے کت ءُ سلام ھم داتگ اَنت۔ بلے موکل ءِ وھد ءَ چاکر ھان ءَ گْوشت کہ گُلیر ءِ شکار ءَ من ساری زبر آں ایشی ءَ وت لیب بِہ کن۔ گُڑا من چہ چاکر ھان موکل گپت، رند ءَ من ءُ چاکر چَہ لوگ ءَ درکپت ءُ دمک ءَ آتک ایں، گِند ایں کہ رسترانی موٹل ماں تُرندیں رَشت ءَ چَہ مئے پُشتی نیمگ ءَ آتک ءُ چاکر ھان ءِ لوگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگ انت ءُ لوگ اش بیڑ ترینتگ ءُ لھتے لوگ ءِ سر ءَ اوشتاتگ انت۔ لوگ ءِ لھتے ھمسائگ چَہ وتی لوگاں در کپت ءُ پشییانی وڑ ءَ تیوگیں بدیں ندارگ ءَ چارگ ءَ اِت انت ءُ لھتے چَہ دیوال ءِ سر کش ات ءُ رسترانی بدیں کاراں گِندگ ءَ اِت انت چاکر ھان سَک ژامبلگ ءَ اَت بس اللہ اللہ گْوشگ ءَ اَت۔ لشکر ءِ سروک ءَ گوں وتی لشکراں ھوار بدیں بولی ءَ زاہ ءُ زِکت کنان ءَ لوگ ءِ دریگ لگت جت ءُ لوگ تہ ءَ پتر ات انت ءُ چاکر ھان ءِ زالبوالاں لٹّ ءُ چابُک شاپینان ءُ کشگ ءَ اِت انت۔ لوگ ءِ کسان کسان زھگ گْریوگ ءُ پریات کنگ ءَ اِت انت بلے رستر بلوچ جینیں آدماں لگت ءُ تیلانک دیان ءَ چَہ لوگ ءَ کشگ ءَ اِت انت۔ چاکر ءِ مات من ءُ چاکر ءِ تچگ ءِ گْوشگ ءَ اَت پمیشکا ما کمیں دُور شُت ایں بلے بلوچ لوگانی لگتمالی ناں کہ ھمسائگاں وش بوگ ءَ اَت ءُ نیکہ چہ من ءَ چارگ بوگ ءَ اَت۔ لوگ ءِ ھر وڑیں گِرانبھائیں چیزانی چانپگ، کشگ ءُ برگ ءَ رند بادگیریں لوگ ءَ آس ماندات اِش۔ انچو گْوش ئے آس چاکر ءِ زِرد ءَ ھم روک اَت۔

من چَہ چاکر ءَ جُست کت کہ شُما لوگ ءِ نریں مرد کُج ءَ انت بلے من ءَ ھچ پسّو ئِے نہ دات بس چم ئِے لوگ ءِ آس سک اَت انت ءُ وتی لوگ ءِ کسانیں زھگ ءُ زالبوالاں چارگ ءَ اَت کہ بے وس ءُ لاچاری ءَ چَہ رستراں پریات کنگ ءَ ات انت۔ بلے دمانے ءَ رند گْوشت ئِے “ناکو شکار ءَ گار انت ءُ پِت شھید بوت ءُ نی بلکیں من ءَ ھم شکار ءَ روگی انت”
گُڑا من گْوشت تو شکار ءَ بَلد نہ ئے۔ بلے من ءَ ھچ پسّو ئِے نہ دات ءُ وتی نیمگ ءَ راھے ءَ شُت۔ ھما اِنت کہ من چِد ءُ پد من چاکر ھان نہ دیست بلے انچوش زان آں کہ چاکر ھان رستر ءِ شکار ءَ گلائیش انت ءُ وتی گل ءِ یک نامداریں شکاری یے۔ دومی من پد ءَ چَہ وتی مات ءَ لشکر ءِ موٹلانی ساھیں شیشگانی بابت ءَ جُست ھم کت۔ منی مات گْوش ایت کہ ھمے ساھیں شیشگیں لشکری موٹلانی تہ ءَ بلوچ راج ءِ گدار ءُ کاسگ چٹّ مان انت کہ رستراں بلوچ سرمچارانی ھالاں دے اَنت، رستراں راجی سرمچارانی سنگراں سر کن اَنت ءُ پیدارَ انت انچوشکہ بلوچ ڈیھ ءِ کوھیں گٹ ءُ گَراں، لد ءُ جُرّاں اے سیالکوٹی لگور چو سوھو بنت بلے بژن انت بلوچ راج ءِ مستریں دژمن بلوچ وت انت، ھمے کاسگ چٹّ ءُ وت ساچیں بلوچ اَنت کہ بلوچ راجی جُنز ءَ بے کساس تاوان دیگ ءَ انت۔ بلے اے گدارانی آکبت ھمے وڑ ءَ بیت کہ بنگلہ دیش ءَ آجوئی ءَ رند گوں وتی راجی گدار ءُ کاسگ چٹّاں کت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔