کاگد ءِ روچ
سسّا رھگوز
اسپیتیں تاکے ماں تھتگے ءَ لچ اِتگ ءُ مردمے ءَ را رنگ ءُ بروش دست ءَ اَنت ءُ من ھمے تاک ءِ دامن ءَ وداریگ آں پہ وتی گندگ ءَ، اِے مردک ءَ منی گیش اندام اَڈّ کُتگ اَنت۔ اگاں منی چیز پشت کپتگ آ اوں چمّ ءُ گوش اَنت۔
من ءَ داں یات بیت من بھ وتی چارگ ءَ مرادی نہ بوتگ آں بلے اِے پدی کہ من ءَ آ وتی ھیالاں گوں رِجَگ ءَ اِنت۔ من اشتاپ آں پہ وتی چارگ ءَ ۔۔۔۔۔۔۔۔
بازیں ھیال اوں مجگاں تورگ ءَ اِنت ۔۔۔۔
باریں اِے مردک من ءَ چِہ وڑ اَڈّ کنت، من جیڑگ ءَ آں من درچے ءِ بن ءَ آں، منی دراھیں نیمگ ءَ بلگ ءُ بھار انت، مرگانی چری چری اِنت، سیاہ آپ ءِ ءُ من ھمے سیاہ آپ ءِ کنّک ءَ گوں درچے ءَ جورگ آں من ھیالانی دھر ءَ ویل آں۔
بلے نزان آں چے وڑ ءُ کجا باں؟ کہ تنی وھدی منی چم اڈّ اَنت نئے کہ گوش، مردم ءِ گھتریں اندام وا ھمیش اَنت مردم ءَ سما بیت کہ جھان ءَ چے بیگ ءَ اِنت، من کجا ءُ چے وڑ آں۔
من ءَ اِے مردک ءَ پہ انچو زھر آیگ ءَ اِنت کہ چے بگش آں، اِے واستا اِنا کہ من ءَ اڈ کنگ ءَ اِنت، منی چمّ ءُ گوش ئِے پیسر اڈّ نہ کُتگ اَنت پمیشکا، اِے وَ پھکیں بے بنیں کارے کہ یک ءَ اڈ کن ءُ آئی ءَ را بے انان کن آ مہ زانت من چون آں۔
زبان وَ اڈّ اَت کہ آئی ءَ بگش آں زوت منی چمّ ءُ گوشاں اڈ کن بلے نہ گُشت، من یک رندے دمکے ءَ روگ ءَ اِت آں کہ دمک ءِ گڈّی ءَ ھاکوٹے ءِ سر ءَ کپتگیں کاگدے ءَ نبشتہ اَت “گپ گوں ھما مردم ءَ بِہ کن کہ چمان ئِے بِہ گند ئے”۔
من پمیشکا گوں اِے مردک ءَ گپّ نہ کُت بلے آئی جند ءَ اوں منی اڈ کنگ ءِ وھد ءَ گپ نہ جت باریں چی ءَ ۔۔
بہ گند ئے منی چم اَڈ نہ اِت اَنت، بگند ئے گپّ ئِے کُتگ کہ منی گوش اوں اَڈّ نہ اَنت، منی اِے جیڑگ دراہ بے سر اَنت، منی اشتاپی بُوَگ، نوں من وَ ھمے مردک دست ءَ آں چون کنت ھمیشاں مردک دست ءَ آں۔
من میتگے آں ھمیش اِنت نوں منی چم ئِے اڈّ کتگ اَنت۔ من کہ وت ءَ دیست من میتگے آں ءُ منی رگاں مردمانی جاک ءُ کوکار جول جنگ ءَ اِت اَنت، ھرچ اندام ءِ رگانی ھون ءِ بدل ءَ میتگ ءِ بے وانکی جاک اَنت۔ جان اِش سر ءَ زرتگ اَت، ھر دمان منی اندامے ءَ چہ دوت چست بوت من وتی پشدر نہ چار ات، چمّ دِگہ اکسے ءَ کپت اَنت اود ءَ اوں من آں کہ زبان نیست۔
اِے بان ءِ تھ ءَ ابید منی اکساں دگہ ھچ نیست، اِد ءَ ھرجاہ ءَ من آں ۔منی پیشانی ءِ کبرستان مدان مدان ءَ ودان اِنت۔ من ءَ وتی جون وت ءَ گون اِنت جنازہ ءَ اَتکگیں رمب منی جند ئیگ اَت من وت وتی جون ءِ باوست ءَ آں۔
منی اِے رمب ءَ اگاں من ءَ بْراھے داتگ آ اوں ساھگاں کہ جند ئیگ اَنت، گند ئے مردم ءَ را ساھگ مہ بوتیں مردم پھک بے براہ بوت انت، اے اکس منی دیم پہ دیمی ءَ دیوال ءَ لچتگ اَت، ھرکجام اکس ءِ تھ ءَ منی اھد بس ھمے تاک ءِ اھد اَت کہ من گوں چاوراں سھرا اِت آں
من لوٹ اِت ھمے مردک ءَ بچاراں کہ من ءَ اڈ کنگ ءَ اِنت، مردک ءِ سر جھل اِنت پہ منی ساھگ ءِ اڈ کنگ ءَ، من وداریگ آں مردک ساھگ ءَ توام بہ کنت نوں چاران ئِے بلے رنگ پیسر ءَ ھلّ اِت اَنت، آئی بروش دور دات ءُ رھادگ بوت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔