ماتی گِریوگ ءُ کِسّہ کنان اَت – نادیہ بلوچ

ماتی گِریوگ ءُ کِسّہ کنان اَت

نبشتہ کار : نادیہ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

ماتی ءِ چّمانی اَرس شَنزگ ءَ اِت اَنت دست لرزگ اِت اَنت ءُ لبز اِیر بُکگ ءَ اِت اَنت آئی ءِ چّمانی دیم ءَ تھاری ءَ مان شانتگ اَت گپ گپ ءَ آئی ءَ گُشت دُرستے کُشت اَنت ئے کس ءِ پشت نَگِیتکگ زالماں نی مئے گِس ءَ یکے ھم نہ گواہ اِیت کہ مارا لاپ بِدنت ءُ مئے لوٹ ءَ سرجم بِکنت مات ءِ گور ءِ پُچ دِرتگ اِت اَنت دِرتگيں گُشانے سر ءَ اِت ئِے میزان میزان ءَ گِریوگ ءِ بُوہ ءَ جتگ اَت پد ءَ بلے اَنگت ءَ گوں وتی ارساں جَنگ ءَ اَت گپ کنگ ءِ بند نہ کُت –

گُڑا ھمے وھد ءَ منی دِل ءَ انچیں دِریکگّے جَت گُوشاں ھمبراداری یل کُت دِل ءَ گُشت پادا چِداں چہ برو ڈن ءَ کوکار کن بِگری سلوات بہ کن ، بلے منی گِریوگ ءَ ناں اَئی ءِ نمیرانيں بچّ آورت کتگ اَت نہ پہ آئی ءَ تُشے اِنساپ کُتگ اَت ءُ من بہ گِریتيں پرچا-

مات ءِ گِس ءِ دپ ءَ کسانُکيں دُدُّپے ھست اَت کہ گوں کُنٹگان اَت پہ بزگی چار مردُم ءِ جاگہ اَت ءُ دُو بان اِت اَنت ءُ لھتے پکائيں لوگ بَستگ اَت کہ بے رنگ اِت اَنت گْوشت ئِے اے لوگ منی (پہ مهر مات ءَ نام کُتگ اَت واجُل )واجُل ءَ پہ وتئی مات مھر اڑ داتگ ءَ گْوشتگ ئِے کہ مات ءِ کوھنیں لوگ مرچی ناں باندا ھور ءُ گوات ءِ بِہ بیت بِگند ئے بہ کپ اِیت گُڑا مات ءِ واستا نُوکيں لوگ بَنداں اِشی ءَ ساری ءَ اِے لوگانی تہ ءَ گام ءَ اِیر بے کنت جَنگ بيت کُشت اِش منی واجُل لوگانی تہ ءَ هِچ مان نیست اَت یک هرابيں پِریجے ھست اَت کہ تو دست جَت تو گوشت کہ کَپ اِیت ءُ یک اَسیرے بزانکہ پترے پَچ اَت کہ سرجميں کوٹی نہ گِپتگ اَت ماتی ءِ سرجميں بازار ءِ مردم وتواکی ءِ تہ ءَ گار اِت اَنت هر کس ءَ کہ ديست ترا چار اِت ئے هیران اِت اَنت-

ماتی ءِ گِس ءَ کُوہ ءِ جھلگ ءَ بُرز ءَ لشکر ءَ وتی زُوراَنسری برجا داشتگ اَت لشکر ءِ تُرس ءَ ميتگ ءِ مردُم ساہ کش اِت نہ کن اَنت نانکہ گرماگ ءِ شَپ ءَ زالبُول ءِ ڈن ءَ وپت کنت نہ کہ بیگاه ءِ وهد ءَ ڈن ءَ گُد ءِ دُوتک کنت اِے بازار ءِ مردين نیم وَ کُشگ بیتگ اَت ءُ نیم پشت کپتگيں وتی زِند ءِ رکينگ ءَ درانڈيھ اِت اَنت بس تھنا زالبولانی مُچی ما ديست ءُ چُک کہ اِے جاوراں سرپد نہ اِت اَنت اے سھت ءَ من ءَ ڈاکٹر مهرنگ ءِ اِے گَپ یات اَتک کہ گْوش اِیت همے زالبول کے جَنگ نہ کنگ ءَ اَنت آ ھم آشوب ءِ بھر اَنت پرچا کہ آیاں وتئی گِس یل نہ داتگ اَت اِشانی وتی زمین ءِ سر ءَ بيگ ھم گھگیری ءِ چِیدگ اِنت –

اِے بازار ءِ تہ ءَ وانگجاہ ءِ ساهِگ ءِ ھم ترا گِندگ ءَ نَیتک ءُ ترا اَنچُش سما بيت کہ اِے بازار ءِ مردُم اَچ وانگ ءُ زانگ ءَ زُور دِیر دارگ بیتگ اَنت کُوهانی مِیان ءَ ھستيں اِے بازار بے کِساس تُرس ءِ آماچ اَت من یک جِنوکے ءِ جُست کُت کہ تو چُنت ونتگ گْوشت ئِے من پنچ کِلاس ونتگ بلے وانگجاہ اَچ مئے ميتگ ءَ سک دِیر بيتگ گُڑا ما گيشتر ونت نہ کُتگ روگ آیگ پہ من گِران بيتگ من گُشت گُڑا تو وانگ زان ئے وتی سر ءِ جھل کُت ھمے وانگجاہ کہ آ بازار ءَ دِیر ھست اَت اود ءَ وانگ نیستی ءِ برابر اَت وانگ ءُ زانگ ءَ اَچ دِیر داشتگيں راج نہ زانت کہ منی هَک وتئی جِند ءِ زمين ءَ چی اَنت ءُ زُوراک ءِ مستريں لوٹ ھمیش اِنت کہ ترا چہ وانگ ءُ زانگ ءَ دِیر بِدار اِیت نی من ءُ تو سرپدیں شریں وڑے ءَ کہ وانگ مئے دُرستيں جيڑگانی هُنڈال اِنت گُڑا من ءُ تو پرچا وتئی هلک ءُ ميتگ ءِ مردُم ءَ نہ وانين ایں-

اے ھد ءَ کہ من نشتگ اِت انت ماتی ءِ دردناکیں کسّہ ءَ نبشتہ کنگ ءَ اِتاں ءُ اِے نِبشتانک سرجم نہ اَت گُڑا من چم کمو گوں رسانکدر ءَ شانک دات اَنت تاں گِنداں گَمشاد ءُ دگے سے سنگتانی اکس اَنت کہ آوار جَنگ بیتگ اَنت ءُ باندا پُونشی باريں نی کئی باریگ اِنت-