بھ ودی نا بوکیں چُکے ءِ نام ءَ یک نمدی یے
نبشتہ کار: اورینا پلیکسی
رجانکار: ساجد بلوچ
دومی بھر
دی بلوچستان پوسٹ
تو من ءَ ھچ پسّہ دیم نہ داتگ، تو من ءَ ھچ نشانی نہ داتگ۔ ءُ تو چون کُت کن ئے؟ باز کم وھد بیت۔ اگاں من ڈاکٹر ءَ تئی ھست ءِ پکّائی ءَ جُست بہ گِر آں، گڑا من بس بچکند آں۔ من تئی واستہ پیسلہ کُتگ: تو ودی بہ بئے، من ترا اے اکس ءِ تہ ءَ گِندگ ءَ پد پیسلہ کُت,لاپ ءِ سے ھپتگی چُک ءِ اکس، یک ریزمانکے یک مھتاکے ءِ تہ ءَ زندگی ءِ دیمروئی ءِ سر ءَ چاپ بوت۔ ءُ وھدے کہ من اے اکس چار ات، منی تْرس ھمینچو زُوت اتک ھمینچو شُت ھم۔ تو یک پُرآسراریں پُلے گِندگ ءَ کا ئے، یک پلگاریں پُلے۔
چہ دْرستاں بُرزتر یکے دو پروٹیبرنس ءِ ھمراھی ءَ یک رنگیں سرے اڈ کُت کنت کہ مجگ جوڑ بیت۔ جَھلی نیمگ ءَ، یک رنگیں نَک ءِ وارتگیں دنتانے کہ دپ جوڑ بیت۔ تاں سے ھپتگ ءَ تو زانگ بوگ ءَ نہ ئے ءُ بوت کنت ترا ھشت اینچ بہ بیت۔ تو گُشے چمّانی رُژناھیاں گیش کنگ ءَ ئے، ءُ سِرین ءِ اڈ ءِ نزیک کنگ ءِ یک شے یے، یک نرویس سسٹمے، یک مھدھے، یک دلے، بیلّنڈ، ءُ پُپ جوڑ بوگ ءَ اَنت گُشے۔ تئی دل پیسر ءَ ھست اِنت، ءُ اے مزن اِنت: پروپوشن ءِ تہ ءَ منی مکابلہ ءِ ھساب ءَ نو گُنّا ءَ مستر اِنت۔ اے ھون ءَ پمپ کنت ءُ آئی ءِ دل بلکل ھژدھُمی روچ ءَ پد جنت: ترا من چون چگل دات کُت کناں؟ من چے بہ کناں اگاں تو ردی ءِ سر ءَ بندات بوتگ ءَ ئے۔ زاناں دگنیا کہ اود ءَ ما وت ءَ وت شوھاز ایں ھم ردی ءِ سر ءَ بندات بوتگ؟
لھتیں مردم ایشی ءَ یکیں داب ءَ لیک اَنت کہ بندات ءَ اَبید چہ یک مزنیں بے سُرِشتیں بے برمشی یے ءُ ساکمے ءَ اد ءَ ھچ چیز نہ مانیتگ: پد ءَ یک پْریشکے اتک، یک تلے ، ءُ پیسر ءَ اود ءَ نہ بوتگ انوں ھست ات۔ مردماں زوت ھمے تل ءِ رندگیری کُت: بے گُمانی، دَرسماھی، ءُ مدامی ءِ واستا آسر ءِ بابت ءَ سوگہ بوگ۔ آسرانی میان ءَ سِل پچ بوت, اناگت ءَ یا ردی ءِ سر ءَ ، کہ آ زوت لکّانی ھساب ءَ گیش بوان بوت ءُ پد ءَ آربانی ھساب ءَ دانکہ اود ءَ مردم، مائیگ ءُ دْرچکاں زندگی نہ کُت۔ زاناں ترا اَنچو لگ ایت کہ پْریشک ءَ پیسر کسّے ءَ اے ڈِلیما ءِ سر ءَ زور داتگ؟ کدی ھم ترا لگ ایت کہ کسّے ءَ جیڑ اتگ کہ آ سِل ءَ اے دوست بیت؟ زاناں ترا لگ ایت کہ یکے ءَ آئی ءِ شُد، سردی، ءُ تکانسری ءِ بابت ءَ جیڑیتگ؟ من ءَ شک اِنت۔
چوناھا اگاں کسّے ءِ کرّ ءَ ھَستمانے ھست بوتگ—-یک ھُدایے بوت کنت چہ بندات ءِ بندات ءَ برمیچگ بوت کُت کنت، وھد ءُ جاگہ ءَ چہ ڈن، گڑا آئی ءَ راست ءُ شیتان ءِ پگر نہ بوتگ ات۔ اے دْراہ ھمے ھاتر ءَ بنت کہ اے بوت کُت کنت، ھمے ھاتر ءَ لازم بوگی بوتگ، ھمے گُروناکی ءِ رِد ءَ کہ کانودی اِنت۔ ءُ ھمے یکیں چیز تئی واستہ کیت۔ من وتی گچینی ءِ زمہ واری ءَ زور آں۔
منی چُک من اے زمہ واری ءَ اَبید چہ مَندوستی ءَ زور آں۔ سِتک بہ کن تئی ودی کنگ ماں اے دگنیا ءَ من ءَ ھچ وشّی نہ دنت۔ باور کن من اے دمکانی تہ ءَ وتی مزنیں لاپ ءَ گِندگ نہ لوٹاں۔ من وت ءَ تئی ھیالداری، جان شودگ، وانینگ، ءُ گپ جنگ ءَ گِندگ نہ لوٹاں۔ من یک دزگٹیں زالے آں ءُ من ءَ دگہ کار ءُ شوک ھست: من ترا پیسر ءَ گُشتگ کہ من ءَ تئی زلورت نہ اِنت۔ بلے من تئی ھمراھی ءَ روگ لوٹاں، ترا دوست بیت یا انّا۔ من تئی سر ءَ یکیں گُروناکی ءَ زورمُش آں ھما کہ منی سر ءَ مُشگ بوتگ، ءُ منی مات ءِ، بَلُک ءِ ، ءُ بَالُک ءِ مات ءِ سر ءَ مُشگ بوتگ۔ چہ دومی انسان ءَ ودی بوھوکیں اولی انسان ءِ نیمگ ءَ واتری کنت، توری آ پُسند کنت یا انّا۔
جِنک یا بچک ءَ گچین کنگ ءِ اجازت دیگ بیتگ، ایشی ءَ تْرسینگ ءُ پسہ دیگ بوتگ۔ انّا، من ودی بوگ نہ لوٹاں۔ بلے، کس وتی لیکھانی سر ءَ گپ نہ کنت۔ ءُ ھمے وڑ ءَ آ ودی بوت اَنت، زندگ بوت اَنت ءُ یکے دومی انسان ءِ ودی کنگ ءَ چہ پد مرت اَنت آئی ءِ گچین کنگ ءِ ھاتر ءَ نہ گُشتگ ات آئی ءَ ھمے ڈول کُت۔ ھرچ وھد ءَ گُروناکی گِندگ ءَ کئیت ابید چہ آئی ءَ ما ھست بوت نہ کنیں۔ ھمّت، منی چُک۔ اے مہ سوچ کہ دْرچک ءِ تُوم ءَ زمین ءِ سر ءَ سِد ئے ءُ رُدگ ءِ ھاتر ءَ ھمّت ءِ زلورت اِنت؟ گْوات ءِ یک جلشکگے آئی ءِ پُروشگ ءَ بس اِنت، یک مُشکے ءِ پنجگ پہ آئی ءِ پروشگ ءَ بس اِنت۔ بلے انگت آ چِست بیت ءُ گوں توانگری ءَ اوشت ایت ءُ رود ایت ءُ آدگہ توماں شِنگ کنت۔ ءُ یک چنگلے ءِ بھر بیت۔ اگاں یک روچے تو بہ گریو ئے، “ تو پرچا من ءَ اے دگنیا ءَ آرتگ، پرچا؟ من پسہ دے آں۔ من کُت ، من ءَ چہ پیسر لکّانی سالاں، ھرچی کہ دْرچک کنت یا کُتگ۔ من جیڑ ات اے یک شریں چیزے ات۔
من وتی لیکہ ءَ بدل نہ کناں ءُ سرپد باں کہ بنی آدم دْرچک نہ اَنت، کہ بنی آدم ءِ درد، پرچاکہ انسان آگاہ اِنت، چہ دْرچک ءِ درد ءَ ھزار گُنّا گیشتر اِنت۔ چہ ایشی ءَ مئے تہ ءَ یکے ءَ جنگل ءِ اڈ کنگ ءَ ھچ پائدگ نہ رس ات، پرچاکہ دْراھیں دْرچکانی توم نوکیں دْرچک دے اَنت: آیانی تہ ءَ گیش گار کنگ بوتگ اَنت۔ انچش کہ کم ءُ گیشی بوتنی اِنت، منی چُک۔ مئے راسبند چہ اڑ ءُ کُڑ ءَ پُر اِنت۔ اگاں یک ملٹے ءَ تو چیزے درشان بہ کن ئے گڑا ھمے دمان ءَ دومئیگ تئی ھلاپ بیت۔ ءُ تو مار ئے کہ آئی ءِ ھلاپ بوگ ھم راست اِنت ھمے پیم ءَ منی درشان کُتگیں راست ات اَنت۔ گُشے منی نیمون مرچی چہ لَنکُکانی پلّرزگ ءَ گار بوت۔ اسل ءَ من گڑ ءُ منج ءِ تہ ءَ آں۔ پرچاکہ من کسّی سر ءَ بیسہ نہ کناں بلے تئی سر ءَ کناں۔ من یک زالے آں ءُ ھمے گچین کُتگ کہ تھنا زندگی بہ کناں۔ تئی پِت منی کِرّ ءَ نہ اِنت۔ اے ھاتر ءَ من پھلی نہ لوٹاں نیکہ منی چم دروازگ ءَ سک اَنت کہ کدی کیت۔ آئی ءِ کمنٹمنٹیں کدمانی ھمراھی ءَ ،من آئی ءِ دارگ ءِ کوشست ءَ ابید چہ، مئے کرّ ءَ انوں یک ءُ دومئیگ ءِ گُشگ ءَ دگہ ھچ نیست ات۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی ءِ اِنت-