آزاد جان یک وش تب ءُ مھروانیں سنگتے اَت مُدام دیوان ءَ ئِے بہ نشتیں ءِ دل ءَ چہ دیوان ءَ پاد آیگ ءَ نہ گوشت، مزاک ءُ ھندگ دیوان ءِ بھَر اَت اَنت، ساپدلیں ءُ بے دروریں سنگتے اَت مدام بہ دیستیں گوِں راجی جُنزھے کاراں دست گلائیش اَت، تمرد ءُ مُھکمیں سنگتے اَت.
زمین چنڈ ءَ رند کمک ءِ ھاتر ءَ اتکگیں پوج آجوئی لوٹوکیں گلانی باسکانی پُشت ءَ کپتگ ءُ کھولاں لاچار کُتگ اَنت مردم گپتگ ءُ زندان کرتگ اَنت لوگ ءُ جاہ مانداشتگ اَنت، ھمے وھد ءَ واجہ دلمراد ءُ گوں دگہ کھولاں وتی پت ءُ پیروکی ھنکیں ءِ یل کنگ ءَ لاچار بیت ءُ لڈّیتگ،
بَلے لھتیں سال ءَ رند ماں کراچی ءَ رئیس گوٹھ ءَ ھنکیں بوتگ ـ
لگور بوتگیں مردم پوج ءَ ھوار بنت آزاد بلوچ ءِ کھول بیھار ءَ دے اَنت گوشاں آزاد بیت ءُ سرنڈر بہ کن نیایگ ءِ شرت ءَ شمار ءَ تاوان دے ایں ، آئی ھمے گوشت “ لگوریں بوتگیں مردم منی کھولاں بیھار دیگ ءَ اَنت من آوان زانت منی زِد ءَ کنگ ءَ اَنت من ھمے درگت ءَ وتی گل ءِ زمہ داراں گوں ھال کتگ لگور بوتگیں بدواھانی نام دیم ءَ پدر کرتگ اَنتـ
وھدیکہ دوھزار نوزدہ ءَ راجی ھواریں گل براس ءِ جنگولاں بُزی ءِ کنڈگ ءَ دّگ ءَ بند کنت ءُ چہ مساپر کَشیں بساں دار اَنت ءُ پوج ءِ چاردہ کارمند دزگیر ءُ پجار کنگ ءَ رند کُشتگ اَنت گڑا ھمے اُرش ءَ رند لشکر ءُ چیریں کارمنداں “ آزادجان ءِ ھشت مردم چست کت، سے برات ئِے بنت ھپیزجان، ھنیپ جان ءُ ھمیدجان ، چار دگہ تروزتک بنت “ زاکرجان، پرویزجان، بھار ءُ نجیب جان ھشتمی کھول مردمے امداد جان بوتگ ، یکرندے پد ءَ پوج ءُ دلاریں میر ھمے لوٹ ءَ کن اَنت شمئے چست کتگیں زھگ انچو یل دیگ بنت،
آزاد“ بیت سلاہ دَور بہ دنت آئی ءِ پت ءُ ایدگہ کھول ءِ مردم ھمے گوش اَنت آ مئے گپّ ءَ نئیت ، پوج ءِ آپیسرے ھمے گوشتگ ،
آگاں آزاد نیاتکیں شمئے چست کتگیں چُک یل کنگ نہ بنت شما وتی زھگاں لوٹ ات آزاد ءَ بہ گوش اِت بیا، ھمے میانجی ءَ سرکار ءِ داشتگیں میرے گوانگو شمار ءَ جاھے ءَ پچ گپتگ ءُ گپّ ئِے کرتگ ءُ گوشتگ بیا
سلاہ دَور بہ دے تئی برات یل کنگ بنت، آئی ھمے گوشتگ من وتی گس ءَ بابت جیڑگ ءَ نہ آں کومے بابت ءَ جیڑگ ءَ آں، پت، برات ءُ کھول ءِ مردم من دیریں دَر اتگاں، دل ءَ ایکیم کن اَنت ءُ ایدگہ کھول مردماں گڑا یل کن اَنت دو برات ئِے زنداں بوتگ وھدیکہ آزاد“ شھید کنگ بیت یک ماھے تہ ءَ بندیگیں دوئیں برات ئِے آجو کنگ بنت ـ
آزاد یک انچیں آشوبی سنگتے اَت مدام راجی ءُ سِیت ءُ تاوان ھیال داشتگ ھچ وڑیں بیھار ءَ آئی مُھکمیں بالاد نہ جَکسینتگ اَت، استان زّر زُرتیں دلاراں ماں ایران سراوان ءَ اتک اَنت ءُ شھید اِش کت، نُہ کرا دوھزار بیست ءَ مھروانیں سنگت دائمی جتا کنگ بوت اِنت، سھریں سلام پیش کناں شھید اکیل جان اُرپ آزاد بلوچ ءَ ھور دراھیں بلوچ سرڈگار ءِ شھیداناں ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
انچو گوش اَنت کہ جنگانی کسّہ وش انت بلے جنگانی دیمپان بوگ گران انت۔ جنگ یک بربادی یے، جنگ ھونوار ءُ وشیانی گٹگیر کنوکے۔ اے گپءَ ھرکس سرپد اِنت کہ جنگ وشیں چیزے نہ انت۔ بلے ما کمے شر وتی چماں شانک بدے اِیں ءُ بچار اِیں تاں جوانیں آکبتانی جنگ وشیانی نوکیں سبا ءِ مانزمان بنت۔
ایردست ءِ جنگ زالم ءِ ھلاپ ءَ وتی رکّینگ ءِ جھد اِنت۔ جنگ ءِ ھرچ رنگیں داب ءُ ڈول ھست اَنت کہ آ کارمرز بوگ ءَ اَنت۔ کربلا ءِ جنگ بہ بیت یا کہ اولی ءُ دومی مزنیں جھانی جنگ بہ بنت یا کہ کیوبا ءُ ویتنام ءِ آجوئی ءِ دور ءِ جنگ بہ بنت بلے مول ءُ مراد جتا انت۔ اے زمانگ ءَ مسال مئے دیم ءَ اِنت کہ مئے وتی جنگ بہ بیت کہ بلوچ پہ وتی سرڈگار ءِ واستا جنگ کنگ ءَ اَنت۔
جنگ ءِ شرتریں مسال مئے دیم ءَ اِنت جنگ ءِ تاوان سک باز انت ءُ جنگ کجام چیز ءِ نام اِنت۔ بلے ما جنگ ءِ شریاں ھم گندگ ءَ اِنت۔
اگاں ما بگوش ایں کہ جنگ مئے سر ءَ اتکگ ھم ما رد نہ بئیں ءُ ما بگوشیں کہ جنگ ما وت زورتگ ھم رد نبیت۔پرچا کہ ما نہ لوٹیں کہ مئے سر ءَ دری مردمے شاھی بہ کنت ءُ ما گدائی ۔
بلے پاکستان ھم نہ لوٹ ایت کہ من بلوچستان ءَ یل بکن آں ۔پمیشکا ما پہ وتی پھازگ ءَ جنگ زرتگ ءُ دشمن ءَ مئے ولگوج کنگءِ ھاتر ءَ مئے سر ءَ جنگ آؤرتگ۔ بلے ھرچ وڑ اِنت کہ بلوچ ءَ جنگ دارگی انت۔ پہ بلوچ ءَ آکری در جنگ اِنت۔جنگ پہ بلوچ ءَ درکار اِنت۔پہ وتی ماتانی سریگ ءِ رکینگ ءِ واستا پہ سرڈگار ءُ درچک ءُ داراں پہ بلوچ ءِ زھگاں جنگ المی اِنت۔ جنگ بلوچ ءِ نوکیں پدریچ ءِ پھازگ ءَ پہ المی اِنت اگاں نہ بلوچ ءِ تھنا کسہ پشت کپ انت۔
ما ھم زانیں کہ مئے آکری جنگ اِنت ۔تھاریں شپ ءَ گوں جنگ اِنت، پہ رُژن ءِ سبا ءَ جنگ انت۔بلے من ھیراناں کہ ما پہ زانت وتءَ چہ دشمن ءَ ءُ چہ جند ءَ چیر بوگ ءِ جھد ءَ کنگءَ اِنت۔ما چہ وتی زمہ واریاں دور تچگ کوشست ءَ اِنت۔بلے ما اے گپءَ ھم شر زانیں کہ اگاں ما جنگ ءَ یل کنیں بلے جنگ مارا نہ بکش ایت مارا یل نہ کنت۔ ما ھرچیز ءَ چہ وتءَ بے سما کن ایں ھمینکس تاوان گیشتِر ورگءَ اِنت۔اے جنگ راجی جنگے۔ ھرکس ءَ چہ کربانی لوٹ اِیت۔ھرکس وتءَ دور دار ایت آ وتءَ تاوان بار کنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
ساجد ھُسین من نی یک دراجیں وسوسے ءَ مانگش ایتگ آں کہ من وھدے یک آزمانکے نبیس آں گڑا آ کے بیت من ءَ بُگُش ایت،
“اے آزمانک ءَ آزمانک نویسی ءِ کُلیں ھک ادا کتگ انت۔”؟
تو وَ بیگواہ ئے۔ ماھے ءَ چہ ترا برز اِنت، انگت ءَ تئی ترک ءُ توارے ھم نیست۔بلے زان ئے ساجد ھُسین من ءَ اُمیت انت تاں من آزمانکے نبیس آں ءُ روان دیاں، تو بندی جاھاں چہ آزات بہ ئے ءُ من ءَ گُش ئے گِیش نبشتہ بکن ءُ من پہ اے ھبر ءَ پھر بنداں گُشاں کہ ساجد تو بلوچی آزمانک نویسی ءِ پڑ ءَ یک مزنیں ءُ درپشناکیں نامے ئے، ساجد پہ تو بازیں کارے پشت کپتگ کہ ترا کنگی انت۔ تو کا ئے ءُ تاکاری ءِ پڑ ءَ وتی گیشیں تجربگاں چہ بلوچاں آشنا کن ئے۔ ساجد تئی پہ ساھتے ءَ بے توار بوگ سجھئیں بلوچی لبزانک ءُ تاکاری ءَ پہ توانے زانگ بیت۔ نی بیا کہ ترا وھدے بیت گار ئے۔۔۔
منی آزمانک سرجم انت بلے مھتل انت تو کہ کا ئے من ترا روان ئِے دے آں ۔۔
تئی کستر عزیز بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
وھدے کہ من وتی چاگرد ءَ گوں بزگی ءُ پدمنتگی ءَ گِند آں داں دل ءَ یک بلائیں آہ ءُ لھڑے چِست بیت کہ اے بیست ءُ یکمی کرن ءَ ءُ اے پُرگنجیں زمین ءِ سر ءَ چہ دنیا ءِ ایدگہ راجاں چہ گیش پرچا بزگ ءُ پدمنتگ ایں؟ زاناں مئے نسیب ءَ بزگ ءُ واری نبشتگ یا ما وتی لَو ءُ کسمت دست ء وت بندیگ کرتگ؟
مئے مروچیگیں ورنا کہ دو تبک ءَ وان اَنت گڑا آ ھمے پھم اَنت کہ ما وتی پرز ادا کرتگ کہ ما دو تبک ونتگ، پد ءَ اے نہ جیڑ اَنت کہ مئے ھمے دو تبک ءَ مئے چاگرد ءِ واستا چینچو سیت داتگ؟ مئے ورنایانی گیش جھد بس ھمیش اِنت ما بہ وان ایں، نوکری یے بگر ایں ءُ وتی گِس ءِ مردماں گوں وشھالیں زندے بہ گْوازین ایں، بلے آ کدی اے نہ جیڑ اِیت کہ منی چاگرد منی وشھالی اِنت، منی چاگرد ءِ زندگ بوگ منی زندگی اِنت، گِس ءِ مردمانی زندگ بوگ چاگرد ءِ زندگی نہ اِنت، من اے گپ ءَ اون نہ گْوش آں کہ مئے ورنا نوکری مہ گر اَنت یا پہ وتی گِس ءِ مردماں وشھالی یے میار اَنت، منی گْوشگ ءِ مراد ایش اِنت کہ آواں پہ پدمنتگیں چاگرد ءَ چے کرتگ ءُ چے کنگ ءَ اَنت؟ آوانی جھد پہ چاگرد ءَ چے اِنت؟
گڈی دانک منی ھمیش اَنت، باید اِنت ما وت ءَ بزان ایں ءُ وتی پُشت پداں بچار ایں ءُ پہ وتی آیوکیں پدریچ ءِ واستا بہ جیڑ ایں، آیا ما پہ آواں چے کرتگ یا چے کنگ ءَ ایں؟ پد ءَ ما ھمے بہ جیڑ ایں کہ مئے پدمنتگی چے اِنت ءُ ما پرچا انگت بے سمائی ءِ دنیا ءَ پادشاھی کنگ ءَ ایں؟ پرچا ما دیمروی ءَ ترس ءِ آماچ اِنت ءُ سد سال پیسریگی ئیں زندے ءِ باھوٹ اِیں؟
اُمیت اِنت کہ ما پہ وتی چاگرد ءِ دیمروی ءِ واستا شپ ءُ روچ جھد کن ایں، باید اِنت چاگرد ءِ ھر یک مردمے وتی بستار ءَ چاگرد ءُ زبان ءِ دیمروی ءِ واستا جھد بہ کنت ءُ کدی وتی دست ءُ چماں ماں ایدگہ چاگرداں شھار مہ دنت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
دوشی من واب دیست منی مات منی چمّانی دیم ءَ گریوگ ءَ اِنت ءُ من ھرچی کناں منی مات منی گوماں نہ سھڑ ایت من سک باز هیران باں من وتی مات ءَ جُست کُت امّاں تو پرچا گریوگ ئے تو پرچی ءَ وت ءَ را چو بزّگ کتگ َ؟
گڑا مات من ءَ وتی نزیک ءَ توار کنت ءُ گش ایت من وت ءَ را وت چو بزّگ نہ کتگ من ءَ وتی تنگوئیں بچّاں بزّگ کتگ، اما تنگوئیں بچ امایاں مُدام گشتگ!
ما کوپگیں پسّانی
ما جامگیں ماسانی
ما پنجگیں براتانی
ما لجّیں گُهارانی
منی بچّاں من ءَ یل داتگ من تهنایاں.
من گُشت انا امّاں تو تهنا نئے من هم تئی بچّاں من ترا یل نداتگ ءُ من ترا اِچ بر یلا کُت نکناں پرچا کہ من ءَ دگہ کس نیست اِنت،من مُدام تئی کونڈ ءِ سر ءَ وپتگ آں ءُ من مُدام گریتگ گڑا تو من ءَ سھڑینتگ مرچی تو گریوگ ءَ ئے من چے وزر ءَ ترا بہ سھڑین آں؟
ماتءَ گُشت تو منی نریں بچ ّئے بلے تو تهنا من ءَ سھڑینت نہ کن ئے.
گڑا من وتی مات ءَ گُشت منی امّاں من رواں تئی تنگوئیں بچّاں گشاں من پد ءَ تئی تنگوئیں بچّاں یکجاه کناں یک مُشت بیاں ءُ پد ءَ ترا کندین آں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
کِتاب اِنسان ءِ ھستی ءِ مستریں مانزمان اِنت ، کِتاب آواز اِنت بزگ ءُ بےبَسانی ،کِتاب تھاریں شپانی روکیں کندیل اِنت، کتاب ءِ دوستی راج دوستی اِنت ، وتن دوستی اِنت ۔ ماڈرن ٹیکنالوجی ءِ دُنیا زانت ءُ زانشت ءِ دنیا اِنت مروچی دری کوماں کہ دیمروی کُتگ ھمے کِتاب ءِ برورد اِنت۔ سد بژن اِنت کہ ما سک پُشت ءَ پشکپتگ اِنت ۔ کِتاب ءِ مھر ءُ دوستی نیست ، گوں زانت ءَ دوستی نیست ۔ من پد منتگیں چاگردے ءِ نندوک آں ، دیمروی ءِ واھگ دارے آں ، دِل باز لوٹ اِیت بلے گوں ما ھِچ نہ بیت ، یکّے ریاست ءِ تُرس ءُ دومی فردی صورت ءَ کار بیت نہ کنت بلے انگت ھم اُمید داشتگ کہ چیزے بہ بیت ۔منی گوشگ ءِ مول و مراد ایش اِنت ما پیسر ءَ جارے جتگ اَت پانوان ءَ کتابجاہ ءِ جوڑ کن اِیں بلے مئے کار اوشت ءِ آماچ اِنت ۔ ۔ مئے دمگ پانوان جیونی ءِ مستریں دمگاں یکّے بلے اِلّم ءِ نیستی ءُ بازیں جیڑھانی آماچ اِنت ، اے کُلّیں جیڑہ ءُ جنجالانی سبب بے اِلمی اِنت ، میر ءُ مھتبر پہ زُبان ءَ کدی اوں گپّ نہ جن اَنت ءُ ناں کہ کمک کن اَنت ، مروچی مئے کمک اگاں مئے میتگ ءَ بوتیں وَ گھتر اَت ،راج ءِ دیم ءَ ءُ لبزانکی ھمبلانی دیم ءَ کمک ءَ دست دراج کنگ نہ لوٹ اِتگ ءَ ، بلے کمک کنوک نیست نوں اے کار راج ءَ کنگی اِنت ،مارا کمک بہ کن اِت ۔
مئے مزنیں واھشتے است کہ ھر ھمک زھگ گوں کتاباں مھر بہ کن اَنت ، ءُ وتی دَمگ پانوان ءَ کِتاب وانگ ءِ رواج ءَ دیم ءَ بہ بریں ، تانکہ مئے آیوکیں نسل چہ وانگ ءُ زانگ ءَ زبھر مہ بیت ، ءُ پارگیں وھداں چہ سِلّکاری ءُ ھرابکاریاں بہ رکّیت ،مارا دیر اِنت کہ کتابجاہ ءِ جوڑ بِہ کنگ ءِ ارادگ داشتگ بلے کار مُدامی نیم بُندگ اَنت ءُ کمک نیست۔ اے کار تھنا یک مردمے ءَ گوں کَنگ نہ بیت ، ایشی ءِ واستا بازیں کمکار ءُ ھمبل لوٹیت ۔ پرچا کہ ایشی ءِ واستا کِتاب ، میز ،الماری لوٹ اِیت ۔ من کہ اے نبشتانک ءَ نبیسگ ءَ آں کہ ایشی ءِ سبب ایش اِنت کہ اکیڈمی ءُ لبزانک دوست مارا کمک بہ کن اَنت کسّے الماری یے ءُ کسّے میزے بدنت ، کِتاب بدے انت اے کار سَک باز گران اِنت ھم ءُارزان اِنت ھم اگاں شُمئے مھر ءُ کمک گون بہ بنت، شرّی یے پہ چاگرد ءَ ،پہ مھلوک ءَ بلے گپّ ایش اِنت کہ مستریں جیڑہ ھمے چیزانی نہ بوگ اِنت ۔ انّی کہ کرونا ءِ نادراھی کپتگ ، ایشی ءَ چہ گنتریں ءُ سِلّ تریں نادراھی مئے دمگاں کپان اَنت ءُ نشہ ءِ سلّیں نادراھی مئے میتگاں شِنگ ءُ تالان بوگ اِنت ،ھر وڑیں مسئلہ جیڑھانی دیم ءَ اوشتوک تھنا کِتاب اِنت کہ مارا گوں کِتاباں دوستی کنگی اِنت ۔ھر ھمک کتاب دوست بائد اِنت مارا کُمک بہ کن انت ، ھر کس وتی کچّ ءُ کِساس ءَ وتئ زور ءُ تاگت ءَ ، ما شُمئے رھچار اِنت جھل ءَ ما وتی جار ءَ ھم دیگ اِنت کہ ھرچی ءَ کمک کنگی اِنت مارا کُمک بہ کننت ، کرونا ءِ سبب ءَ شھر بند اَنت ھردے کہ پچ بنت تہ مارا مئے ڈسّ ءُ نشاناں کمک کُت کن اِت ۔ ھاس کن لبزانکی ادارہ ءُ لبزانکی مردم کہ مالی ھساب ءَ مارا کمک بہ کن اِت ۔
جار
ما یک کسانیں کتاب جاھے پانوان جیوانی ءَ جوڑ کنگ ءَ ایں ایشی واستا مارا شمئے کمک درکار انت کتاب ءَکلیں سنگت ءُ دوستاں گوں دزبندی انت، کہ مارا کتاب ندر بہ کن اَنت تاکہ ما وتی زبان ءَ دیم ءَ بہ بر ایں ۔زبان ھست انت، ما ءُ شما ھست ات ۔
دلگوش : اے نبشتانک ءَ دیم ءَ شِنگ بہ کن اِت ،داں مئے کار ارزان تر بہ بنت ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
من سَرگ نیکے پہ ‘ھان’ءَ سُرینت ءُ نیکے پہ’نا’ءَ۔۔چی ءَ کہ من وت اَبّکہ ات آں کہ مروچی باریں چے جُست ءُ پد بیت ۔ءُ آوانی پسواں من زان آں یا ناں ۔بس من تھنا چہ کورگیں چمّانی ھالیگیں شیپان یک یک تْرمپ ارس پہ بے وسی وتی جیگ ءِ سر ءَ ترْپل کنگ ءَ ات آں۔
شاہ میر پاد آھت لیپ ٹاپ ءِ دیم گوں من کُت تانکہ لیپ ٹاپ ءِ دیم ءَ یک اکسے ودی بوت۔اے یک ورناھیں بلوچے ءِ اکس اَت کہ آئی ءِ ریش نوک تِج بوتگ اِت آں۔
جناوریں مَردک ءَ من ءَ گُٹ ءَ گِپت ءُ دُرائ
ھینت:
” بتاو مادرچوت یہ لڑکا کِدر ہے؟”
زاہ ءُ دُژمان و ھیرانگی ءِ ھبرے نہ اَت۔اِشان گوں من ایوک ءَ نہ بلکیں گوں دُراں زاہ ءُ دُژمان ءَ چہ گندتریں کار گوں زندان ءِ بلوچان کُتگ۔ھما سلیں ، رُسواھیں ، بے گیرتیں کار کہ مَردُم گُمان کُت نہ کنت۔
ءُ من چہ پیم آئی ءَ پسو بدیاں ، من بُگُشاں “ھو من زان آں” ھم لَٹ ،ءُ من بُگُشان کہ” اِنّا من نزان آں” چود ءُ گیشتر چِتر۔نومن چے بُگُشان۔پمیشکا ھِچ گُشگ نہ بیت۔بلے انگت من پہ راستی آوانان پسو داتکہ من ایشی ءَ را نزان آں ۔ ایشی ءَ را دّرس کنگ ءَ نہ اوں۔ بلے آیاناں ھِچ پیم بیسہ ءُ دلجم نہ بوت کہ دیم ءِ اوشتوکیں جناوریں مردک ءَ نہ جکِّت نہ کُل اِت ءُ من ءَ ھیرکَش اِت سے ءُ چار شھمات کہ گُش ئے زاناں منی چّپیں کلاجور راستیں نیمگ ءَ شُت ءُ راستیں چپّیں نیمگ ءَ ،سرِ تہ ءَ، گُش ئے جمبر ءَ کٹاک کٹاک ءَ گرندگ بندات کُت۔
چہ آ سنگتءَ ابید آئی ءَ دگہ ھپت ءُ ھشت ھلاکس من ءَ پیش داشت بلے بید چہ یکے ءَ من دگہ دُرست نہ کُت آں ۔بلے ایشی بارو ءَ من ھِچ نہ گُشت آئی ءَ من ءَ سک جَت بلے من ءَ پہ اے سنگت ءَ باور کمو سک بزگ بوت۔
آسری ءَ آئی ءَ منی زُبان چہ دپ ءَ انچو کشِ ات کہ منی ھیال ءَ زُبان چہ روتگان سِست۔آئیءَ زُبان گوں پلاس ءَ داشت ءُ استرگ ءِ سر ءَ چار جاگہ ءَ راڑ راڑ کُرت کہ منی جان ءِ ھستی شُت۔
من کوکار ءُ واہ ءُ زارانی تہ ءَ نزان آں چون بے ھوش ءُ بے سما بوت آں ءُ تُست آں …
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
