تو بلوچِے نہ ئے – براھیم گُل

نبشتانک : تو بلوچِے نہ ئے

نبشتہ کار: براھیم گُل

دی بلوچستان پوسٹ

پُر مھریں سلام ءُ دْروت پہ بلوچ راج ءَ ، منی پُلّیں راج شُما ھر کُجا اِت وش ءُ وشیاں بات اِت مُدام بلوچ بات اِت ۔

من مُدام اے ھبر کُتگ ءُ انگت کن آں ، سبا ءُ سَید ءَ ھم ھمے ھبر راج دپتر ءَ زندگ کُتگ کہ ” اگاں یک راجےِ کُشگ ءُ ھنڈالاں چے ھلاس کنگ لوٹ اِت گُڑا دُرستاں چہ پیش آئی ءِ زُبان ءَ لگتمال بِہ کن ” تو یک بلوچے ئے ءُ بلوچی تئی شھدیں زُبان اِنت ھر ھما کہ تئی شھدیں زُبان ءَگوں تو ھمنیاد اِنت گُڑا تئی ءُ آئی ءِ نیام ءَ ھِچ تِپاوت نیست ، بِزاں شُما دو بْرات اِت-

شُما ھر دو بْراتانی مُدام ھمے جُھد بِہ بیت کہ ما بلوچ ایں ءُ مارا بلوچی تاجے کوپگان اِنت ۔ مُدام شُمارا اے تاج پھریزگی اِنت ۔ پہ اے تاج ءِ پھریزگ ءَ گُڑا دُرستاں ساری شُمارا یک مُشت بوّگ الّمی اِنت شُما کہ یک مُشت بہ اِت داں شُمارا کس لگتمال ءُ چیر ترّینت نہ کنت ،داں شُمئے ھردُکانی توار کہ یکیں مہ بیت شُما ھِچ کُت نہ کن اِت ۔ مُدام ھمے ھیال ءُ گُمان ءَ زندگ مانگی اِنت کہ تو بلوچی ئے ءُ تئی گُلنام ” گُلامی ” اِنت ۔ بزاں تو یک گُلامے ئے،ترا وجود نیست۔ تو وتی سرجمیں مڈی گْواتے ءَ گوں گرنچ کُتگ ءُ دیم داتگ ترا آجو بوّگی اِنت- تو گُلامے ئے! ترا آجو بوّگی اِنت آجوئی! تو یک مُشت بہ ئے رسیت گُڑا گُلامی ءِ پندلاں تو بُرگ بِنا کن ئے ،گُڑا سما کن ئے،تئی آیوکیں باندات چہ اے رکّ اتگیں کوم ءَ رُژنائیں سباھے درشان ایت! بِزاں تئی آیوکیں راج گُلام نہ بیت بَلّےِ ! بَلّےِ تو یک مُشت بَہ ئے گُڑا تئی گُلامی ءِ زمزیل تئی باندات ءِ سر ءَ رُژنےِ پیچ اِیت گُڑا تئی آجوئی ءِ واب بانور بیت-

اے اوں ھیال ءَ مُدام گُمان ءَ چو کندیل ءَ مِرگ مَئیل کہ شُما ھر دو ” بلوچ ” ءُ ” بْرات ” ھردُکیں! دو بْرات گوں بْرات ءَ جیگ پہ جیگ بوّگ زیب نہ دنت ۔ اگاں تو جِند ءِ اندر ءِ مَرد ءَچہ واب ءَ بُست کن ئے ءُ ، کہ تو بلوچےِ ئے ءُ تئی نیام ءَ ھِچ تِپاوت نیست ،ترا گوں بْرات ءَ جنگ کُنگی نہ اِنت،تئی جنگ گوں درآمد ءَ شوک بیت ، تئی جنگ گوں دُژمِن ءَ اِنت! گُلبدن! جِند ءِ لوگ ءَ داں کد تو سوچ ئے؟ داں کَد تو انچو بےزانت بَہ ئے؟اے آجزیں مات ءِ پْریاتاں کدی شوک کن ئے؟ –

اگاں تئی جِند ءِ کُشت ءُ کوش در مَئیت داں تو ھِچّی کُت نہ کن ئے ، اے آجوئی پہ تو وابے بیت ءُ آسر بیت ۔ آیوکیں باندات گوں لُنجےِ ءَ پد ءَ پوشوک بیت ءُ مانشانگ ءَ کَیت! پد ءَ تئی زھگانی چم کور بنت -گُڑا ! گُڑا چی ؟ زمین روت! زمین روت تو رَوئے! تو رَوئے گُڑا تئی زُبان روت تئی زُبان کہ شُت تو گار بَے۔ پد ءَ اے راج دپتراں تو ھما 537 پنچ سد سی ءُ ھپتیں زُبان کہ مرچی گار ءُ بیگواہ انت تو ھم ھمے گاریں زُبانانی لڑ ءَ ھوار بَے ءُ تئی ھم وجدان گار بیت بِہ جیڑ! بِہ جیڑ کہ بْرات ءِ کُشگ ءَ کُجام مات ءِ دل سرد بیتگ؟ بِہ جیڑ کہ بَچ ءِ بیگواھی ءَ مات ءَ کُجام درد اوپار نہ کُتگ!؟ کُجام “مات” ءَ وتی سالونکیں بچ ءِ ھونی ئیں مَیّت دستاں نہ کُتگ؟ کُجام پد ءَ اوں بِہ جیڑ کہ شُما ھردو بْرات اِت گُڑا یکیں مات ءِ اوپادگ اِت۔ شُمئے ھردُکانی مات ” بلوچ ” اِنت گُڑا تو بلوچے ئے ءُ ترا گوں زُلم ءَ توار چِست کنگی اِنت ، گوں بْرات ءَ اِنا۔ ترا پہ دُژمَن ءِ پُرْوش دیّگ ءَ رھبند شوھازگی اِنت ، ترا دُژمِناں چہ باج بَرّگی اِنت ، جِند ءِ بْرت ءَ اِنّاں “امیر تیمور “وھدے جنگ ءِ گُڈی ساھتاں زدگ بیت ءُ کوھانی تہ ءَ چیر بیت داں امیر تمیور ءِ چماں یک مُورے کپ ایت کہ آئی ءَ چیزُکےِ بَڈا ءُ دیم پہ بُرز ءَ سُران اِنت بَلےِ بار بار ھر دو کدم ءِ سر ءَ واتر بُن ءَ کپ ایت بَلّےِ گُڈی ساھتاں امیر تیمور ھمے گِندیت کہ ھزار رند ءَ بُن ءَ کپگ ءَ چہ پد ھم اے مور ءَ وتی جُھد یلا نہ دات ءُ گوں ھما چیزُک ءَ کوہ ئِے آسر کُت! اے مُور ءِ گِسر جُھد وتی اَندر ءِ لگوریں آچ ءَ بَست ءُ جَنگ ءَ دیم دات! گُڑا امیر تیمور کَست کُت۔ گوں دُژمِن ءَ جنگ کُت ءُ باج ئِے بُرت ھمے جیڑ ات ئِے کہ من چہ یک مُورے ءَ کم نہ آں۔ گُڑا بلوچ، بلوچ شما ھردو دومی ءِ بْرات ئے ۔ راھانی بندگ ءُ نیم شپاں گْوانک کنگ ءُ بیگواہ کنگ شُمئے گوں جِند ءِ بْرات ءَ نہ اِنت چُشیں درد دست ء وت وتی” ماتاں ” مہ دَےِ اِت! اے درد ءِ اوپار کنگ ءَ چہ” مات “مَرگ ءَ گِھتر لیک ایت! گُڑا پہ مات ءِ مِھر ءَ ترا الّم یک مُشت بوّگی اِنت، پرچا کہ شُما ھر دو بلوچ اِت، پد ءَ ھمے اُپ دردیں مات ءِ چُک اِت ھم۔ من اے ھبر ءَ دل ایَ 100 دَرسد سدک آں کہ شُما ” بلوچ کہ راج دپترانی ھمُک تاک ءَ لیٹین اِت داں یک بلوچے ءَ کِسّھے نبّیس اتگ ، پمیشکا سدک آں کہ شُما پہ مات ءِ ھاتر ءَ ھر وڑیں سکّی اوپار کنگ ءَ گِیگ اِت شُما تیار اِت شمارا گوں مات ءِ دُژمِناں جنگ کنگی اِنت۔ شمارا جِند شُھازگی اِنت ءُ زانگی اِنت کہ تو کَے ءُ کُجا چہ بلوچِے ئے! بَلے ترا وتی بْرات ءِ سر ءَ دست چِست کنگ ءِ زِکّت باھدیں ، مہ بیت ، ھِچ وڑ ءَ وَ مان مہ بیت پرچا کہ بْرات پہ بْرات ءَ دست ھِچ وڑ ءَ چِست نہ کنت ءُ اے ھبر ءَ ھر کَس سدک اِنت ھر ھمُک مَلکےِ بِہ بیت ” بلوچستان” ءَ اَبید” اپگانستان ، کردستان ، ءُ ھر کُجا کہ بلوچے ھَست داں بِہ پُرس ایت کہ تئی دست پہ برْات ءَ روت؟ تو جِند ءِ مات ءَ دست ء وت لگتمال کُت کن ئے؟ اِناں پرچا پرچا کہ آ بلوچے تو آئی ءِ چُک ءُ اوبادگ ئے تو اوں بلوچے ئے گُڑا بلوچ وَ زانت کہ منی دُژمِن کَے اِنت بلوچ کہ مرچی کوہ ءُ گاراں کپتگ ، آواں ھزارانی ھزار سر ببا داتگ ھزاراں ماتانی جگر سُتکگ اَنت ھزاراں گْھاراں وتی دست گوں سالونکیں “بْراتانی” ھوناں نکش کُتگ اَنت پہ کے ءَ؟ “بِہ جیڑ کہ ” مَشکے ءِ ملنگیں دیوانگیں ” ڈاکٹر اللہ نزر ساھب ” پہ ھاک ءَ مرچی کوھی ءُ گاراں سِتر اِنت ، پہ کئی واست ءَ؟ تئی واست ءَ کہ تو گُلامے ئے کہ تئی آیوکیں باندات مرچیگیں تھاری ءَ گوں دیمپان مہ بیت! گُڑا شُما ھر دو بْرات اِت داَوا گوں دُژمِن ءَ وش اِنت ، گوں بْرات ءَ اِنّاں ھمےِ بِہ جیڑ ءُ سما بِہ کن نوں پندلاں گُلامی ءِ سما بِہ کن کہ تو گُلامے ئے! ھَو!-

ھَو اے اوں ترا سما کنگی اِنت کہ جَنگ کنگی اِنت ترا ، بلّےِ گوں دُژمَن ءَ ! “گوں برْات ءَ اِناں”شُما ھر دو پہ راج ءَ مزنیں اَرزِشتےِ دار اِت ، شُما ھر دو ھمے زُِبان ءَ نِبشتہ کن اِت ءُ وان اِت ۔ منی ھیال ءَ شُما ھر دو “سرمچار” اِت ۔ منی ھیال ءُ تئی نِگاہ ھر دو یک ھِساب” تو سرمچار پہ گُلزمین ، ما شائریں پہ مادر ءَ براھیم گُؔل گُشگ ءِ مول ءُ مُراد تو اوں یک سرمچارے ئے ۔ پرچا کہ تو بلوچی ئِے ۔ گُڑا “بلوچ راج ” ءِ ھر ھمُک پُسگ زانت کہ بُگٹی ءُ اکبر کَے اَنت ۔ کَے اَنت کمبر ءُ چاکر ، سپر کَے واھگ ءُ پُلیں ھمید! گُڑا منی پُلّ گونگیں ھمبل “تو سرمچارے بوت ئے گِند ئے (۔۔ھھھ) سرمچار وتی دُژمِن ءَ زانت! سرمچار زانت کہ من ءَ کُجام تِیر کئی دلبند ءَ لتارگی اِنت ءُ پہ مَرگ ءَ مڑاھے گون کنگی انت۔ بَلّےِ ” بلوچ” ءِ کہ بْرات یا گْھار ءِ گُشان کمو داگ بوت ، داں باج نہ بارت بس نہ کنت! چو زَردُکی گودِر ءَ لِچّ ایت ءُ دور نہ اِت اِنت “بلوچ” بَلّےِ بلوچ ءَ کدی وتی بْرات ءِ سر ءَ دست چِست کنگ اوپار نہ کُتگ ۔ گُڑا ترا اوں مرچی پہ بْرات ءَ دست چِست کنگی نہ انت ، دست یکجا بِہ کن پہ تُرس ءُ لرز گُڑا ھمبل ! شما کَے اِت کہ مرچی وت ماں وت جیگ پہ جیگ اِت ۔ شُما دو بلوچ اِت ءُ بلوچ وت ما وت جَنگ نہ کنت آ زُلم ءِ ھِلاپ ءَ توار چِست کنت ، بَلّےِ پہ جِند ءِ بْرات ءَ اِناں شُما ھردو یکیں ھبر ءَ کن اِت کہ ” وتن بلوچِستان ” گُڑا من ھَیران آں ھمبل ” تو وتی شان شمّوشتگ یا تو بلوچےِ نہ ئے!؟ بِہ جیڑ پہ مات ءُ گُلزمین ءِ ھاک ءِ وشبوئیں-

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔