نبشتانک: پُر مِھریں بِچکند ءُ بے سماھیں چاگرد
نبشتہ کار: لطیف سخی
دی بلوچستان پوسٹ
دلمانگی مردم ءَ سک بے چاڑ کنت، ودار ءِ آس ءَ گْوازینتگیں وھد ءُ پاس باریں چُنت بر ءَ مردم ءَ ترانگانی سانکلاں گْوں بندوکیں گمانی دیمپان کن اَنت۔ دلمانگی یک انچیں ودارے ءِ دور سریں کِشکے کہ آئی ءِ سر ءَ رھادگی ءَ مردم بازیں وھد ءُ پاس زوال کنت برے مردم ءِ وازمندگیں واھشت پیلو بنت ءُ برے برے مردم گْوں ھورکیں امیتاں بے سوبمندی ءَ واتر کنت۔ بلے چےکن ئے کہ گْیشیں درد ءُ دلمانگی مردم ءَ بے سماہ کنت مردم ءِ اِے بابت ءَ ھچ نہ جْیڑ اِیت کہ من دراجکشیں ودارانی آسر ءَ بلاھیں وھد ءُ پاسے گْوازینتگ ءُ منی دیستگین وابانی کسّہ مانا نہ بوتگ اَنت من ھْورکیں واھشتاں گْوں واتر بوتگ اوں۔
ودارانی ساھگ ءَ گْوازینتگیں ساھتاں دلمانگی ھما دردانی مارِشت اِنت کہ مردم ءِ جبین ءِ تہ ءَ آس ءِ پیم ءَ روک اَنت وھدے کہ ودارانی ساھتاں چہ پد مردم ءِ دیستگیں وابانی کسّہ سرجم نہ بنت گُڑا مردم گم جتیں ھیالاں گْوں سانکلاں بند اِیت ءُ موجیں دل ءَ تسلہ دنت۔ بلے آئیبءِ ترانگ ءُ گُپتار مدام مردم ءِ مگزانی تہ ءَ زنزران بیت۔ وداریگیں نوبتاں گْوات ءِ شیکگ ءَ گْوں اگاں پِیش ءِ تاکے شِپرّگ ءِ توار گوشاں کپ اِیت، مردم ءِ گُمان ءَ ھمے کیت کہ بہ گندے آئی ءِ پاد برمش اَنت برے برے آئی ءِ ترانگ چہ دل ءِ کاسگ ءَ سر کیل بنت گُڑا جبین ءِ پاھاراں چہ چیھال در کیت، اے چیھال ایوک ءَ یک توارے نہ اِنت کہ در کیت بلکیں آئی ءِ سچکانیں ھیالانی لھڑ گپتگیں پاھار اَنت کہ جبین ءَ در کاینت ھمے ساھتاں زرد پریات کنت ءُ گْوش اِیت کہ بیا منی زند ھمسپر کہ من ترا دست گِرگ لوٹ آں ءُ وتی ناسرجمیں وابانی کسّھاں یک مانا یے دیگ لوٹ آں۔
بازیں ودار زندمان ءِ تہ ءَ چہ گرانتریں باراں یک بارے۔ بلوچی ءَ یک بتلے “ودار مردم ءَ نہ کُش ایت بلے کجّین اِیت” ودار یک بلاھیں بارے بلے آئی ءِ ھوَاری ءَ مردم ءِ وازمندگی ھم بنی آدم ءَ سک نِزور کنت وازمندگی ءُ ودار بنی آدم ءَ جْیڑگ پرماہ اَنت بس مردم ھمے جْیڑ اِیت کہ کدیں اِے ودارانی انگریں ساھت آسر بنت مردم گْوں ھمے ترانگاں ھمگرنچ بیت ءُ وتی ٹپّیگیں ارواہ ءِ دردانی کم کنگ ءِ ھاتر ءَ لبزانی دروشم ءَ لھتیں دانک نبشتہ کنت ءُ دل ءِ گرانیں بار ءَ سُبک کنت بلے اِے انچیں درد اَنت کہ ایشاں ھرچی بہ سمار ئے ءُ دلاسہ بہ دے ئے بلے ایشی انگریں آس روچ پہ روچ زرد ءِ دیار ژمبُول بیت پرچے کہ چاگرد ءِ شگان اِے ٹپّاں گْیش کُدین اَنت۔
من ھم اِے دردیگیں ساھتاں بازیں شگان ءُ تژن اوپار کتگ چُشکہ یک نوک باھندیں بنی آدمے ءِ نزوریں کوپگاں گْوں اِے دردانی بار سگگ نہ بنت بلے آئی ءِ درد ھم پہ من چہ یک مھروانے ءِ مِھراں کم نہ اَنت من اِے دردانی سپر ءِ تہ ءَ بازیں چکّاسانی دیپمان بوتگ آں بلے انگت زِرد پہ آئی ءِ بچکندگاں امیت وار بوتگ ءُ جْیڑ اِتگ ئِے کہ اِے مِھر ءِ دراجکشّیں کِشک بہ گند ئے ماھگل ءِ ھوَاری ءَ آسر بہ بیت، بلے اِے تیوگ ءَ بس وابانی تہ ءِ کسّہ بوت اَنت ءُ ناسرجم بوت اَنت۔
مِھر زندمان ءِ زگریں مانا اِیت، کہ بے مھر ءَ زندمان بے مانا بیت۔ وھدے کہ یک مردمےءَ را گْوں دومی ءَ مھر بیت گُڑا بے مارشتیں چاگرد اِے مِھرانی کدر ءَ نہ زانت ءُ ایشاں شاھیم ءَ کیل نہ کنت ءُ نہ چار اِیت بس ھر یکے وتی تب ءِ ھساب ءَ یک گپّے جْوڑین اِیت ءُ بھتام جنت ءُ بازینے سیاہ کاری ءِ نام دنت پرچے کہ اِے چاگرد مِھر ءِ ارزِشت ءَ نہ زانت۔ اِے ھما چاگرد اِنت کہ اِد ءَ مِھر ءِ نیاد بندگ بیت ءُ دلانی بیپار بیت ءُ یکے دومی مِھرانی سیادی ءِ سِندگ ءِ ھاتر ءَ بھتام ءُ تژن جنگ بیت ءُ سِند ءُ سیل کنگ بنت۔
مئے مِھر ھم چاگرد ءِ وتگڑیں بھتامانی زِر ءِ چولانی ارجان بوت۔ ءُ من چہ وتی مِھر ءِ ھیالاں گوں بندوکیں واباں چہ دستکش بوت اَنت منی مِھر باز دل پَھکیں بنی آدمے اَت کہ آئی ءِ مِھر ھم چہ منی مِھراں ھچ کم نہ اِت اَنت ءُ آئی ءِ پاکیں مِھرانی تہءَ وشیں بانداتے ءِ کسّھے نویستگ اِت مئے پرکیلیں مِھراںھمے داب ءَ چو کِشار ءَ ردوم زُرت، من ھمے جیڑ ات کہ آ منی کش ءَ بہ بیت ءُ یکے دومی ءَ گوں مِھرانی کِسّہ درشان کنگ بہ بنت بہ گند ئے زرد ءِ انگرتگیں ترانگ انسر اَنت ءُ دردانی لڑ کمتر بہ بیت آ ھم ھمے داب ءَ جْیڑگ ءَ اَت بلے چے کن ئے کہ بے سماھیں چاگرد ءِ تُرس ءَ منی ءُ آئی ءِ اِے دیستگیں واب پیلو نہ بوت اَنت۔ پرچے کہ اِد ءَ مِھر ءِ کدر کس زانت نہ کنت کس نہ زانت کہ مِھر زندمانی ءِ زگریں دروشم اِنت۔ پرچے کہ پُرشتگ ءُ دردیگیں دل ءِ ٹپّانی درمان یک بچکندگے ءِ باتن ءَ کل اِنت۔ کہ بے اوستیں دل ءَ دلبڈی دنت ءُ زندمان ءَ یک مانایے بکش اِیت اِے آئیءِ مِھرانی بروَرد اَت کہ من چہ رُنگراھیں کشکاں رکّ اِت اَنت ءُ آئی ءِ مِھرانی امیت ءِ کشک ءَ رھادگ بوت اوں –
آئی ءِ مِھر چو سوگاتے ءَ مدام من ءَ رست اَنت۔ آئی ءِ شکّلیں بچکند چہ زندمانءِ دوستریں سوگاتاں چہ کم نہ اِت اَنت من پہ اِے سوگاتانی ھاتر ءَ برے ماں چار راھاں پِنڈوکےءِ دروشم ءَ اوشتات آں ءُ برے ماں زگرانہ ءَ چْو ملنگیں پکیرے ءَ نشت اِت آں برے ماں آئی ءِ میتگ ءِ دکانے ءِ پیشگاہ ءَ چو ھوشامیں درچکے ءِ دروشم ءَ مِک اِت آں کہ کدیں آئی ءِ پر مِھریں بچکندگانی سوگات منی اھدیگیں ھوشامی ءِ تُنّ ءَ کم بہ کنت۔ من ھمے پیم آئی ءِ مِھرانی زِر ءَ ایر کپت اوں کہ منی سرجیں زند آئی ءَ گْوں بندوک بوت، آئی ءِ رکّانی شکّلیں تام، آئی ءِ نرمیں بچکندانی توار انگت منی گْوشانی ابیتکیں درمکاں کپ اِیت گُڑا اِے درمک بازار بنت لُنج ءُ تاموریں شپانی نیاداں من ءَ مدام یک امیتے شکسات بلے ارمان اِنت کہ من ءُ آ یک بے سماھیں چاگردے ءِ بھر اِت اَنت کہ آ چاگرد مِھر ءِ کدر ءَ نہ زانت کہ مھر چے یے؟ دومی نیمگ ءَ آ وتی پارسائیں لوگ ءِ لاڈکیں جنکو اَت، اِے آسراتی ءَ مِھر ءِ نیام ءَ یک دیوالے مِک کرت، بلے اچگْیشیں مِھر وھدے کہ جبین ءِ تاس ءَ چہ سر ریچ بوت اَنت گُڑا ٹپّیگیں زِرد وتی دردانی درمان کنگ ءِ ھاتر ءَ پہ آئی ءِ بِچکندگانی ودار ءَ اَت۔ آئی ءِ بے سماھیں چاگرد ءِ جاورانی نیام ءَ آئی ءَ وتی مُورک مُجینت اَنت، بلے اے مُورکانی مُجینگ ھم بچکند اِت اَنت پہ من سوگات ئِے کرت اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کارے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔