کاگدے پہ ترا
نبشتہ کار: سنگین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زَمین، جَنگ، وتن پھازی، پہ زمین ءِ وارساں تئی جَنگ درست وتی جاہ ءَ مُھکمی ءِ جار ءَ جَنگ ءَ اَنت۔ آزمان، زَمین، زِر ءِ لھڑیں چول من سدّکاں کِہ تئی وپا ءِ گواھی ءَ دے اَنت پہ ھاک ءَ۔ شانتل، بُلبل، شال ءَ زھگے ءِ آزردیں بچکند، پیریں کماشے ءِ دَست ءِ ھسا کُل پہ تئی شیدائی ءَ کِسّہ کار اَنت۔ اِے مُچ راستی اَنت بَلے من ءَ تئی دروگ دوستِر بنت۔
کُجام دروگ! تو بہ گْوش ترا پہ من زھیر نہ کنت؟ تو بھ منی ترانگاں نہ کپتگ ئے،تو کمّے جیڑ اِتگ کہ ھست کسے پہ من ودار ءَ اِنت؟ تو کمو سرگوز کُتگ زمین ءِ مِھر ءُ تھنا منی مِھر ءِ لالچ کُتگ ۔اناں! تو اِے ھم یات نہ کُتگ کہ تئی روگ ءَ کسے گنوک کُتگ، تئی روگ ءَ سان دَور داتگ زندمان ءِ سر ءَ یا چِنچو ارمان آدروی ءِ نشان بوتگ اَنت۔ جاناں تو اِے کوھانی میان ءَ، زمین ءِ دلبند ءَ، ھاک ءُ پُلکانی تہ ءَ کمو ھم وتی دیوانگ ءَ نہ مار ئے؟
تو جَنگی ساھتاں وھدے گُٹگیر بہ ئے ءُ جیڑ ئے نوں نیست ھِچّ وس ءُ درے، ناں اوستے مھکمیں، نا شناسیں راہ ءُ کشکے کہ ساہ ءُ جان بہ رکّ اَنت تَاں من تئی ترانگاں نیاں؟ اگاں من نا گڑا اکسے ھَم منی پشت نہ کپ اِیت آزمان ءَ کہ ترا توانگِر بہ کنت؟ منی بچکندگے ھم درا نہ بیت کہ تئی گرانباریں پند ءَ سُبک بہ کنت۔ یا کندگے جنگ ءِ میان ءَ نہ کپت تئی گوشاں کہ ترا چہ ھمُک تُرس ءَ دور بہ کنت۔منی سنگھے ءِ توار! پادینکے ءِ برمش ھِچ نہ کپتگ تئی گوشاں انگت کہ تو مار اِت بہ کن ئے من ءَ۔ من چہ تو دور ترا مارگ ءَ آں۔
تئی ھیالاں گوں زندگی ءِ روچاں گْوازینگ ءَ آں ۔ پہ تئی توارے ءَ چینچو ھدوناک آں۔ کہ تو بہ گْوش ئے من ءَ پہ تو زھیر کتگ۔ اے جنگی ساھتاں، اے گرانیں پند ءُ گژنگی ءَ تو منی سکین ءُ ھاٹیگ بوتگ ئے، منی مھکمی بوتگ ئے۔ جمبر کہ مان شان اَنت ساھیل بیت من تئی ترانگاں کپاں تئی نام ءَ گوں بالی مرگاں گران ءُ وت ءَ تسلہ دے آں کہ تو اے ساھتاں گوں من ھبر کنگ ءَ ئے۔
“تئی ودار ءَ زندگی ءِ روچاں چو بندیک ءَ تاب دیاناں کہ تو پرمن بْیا ئے”
تو دِلجم ءَ شموشتگ من ءَ۔ مھری ساھتاں من مُدامی ترا گیر کاراں۔وھدے دو مردم گِنداں یَک دومی ءَ پہ مھر چارگ ءَ اَنت، یکے دومی ءَ گوں بچکندگ ءَ اَنت، سُھریں پُلے، گُلابے، سنجے، ھوری ترمپے ھمُک زیبائیں چیز من ءَ تئی ترانگ ءَ گیج اَنت، من ترا اے زیبائیانی ساھتاں سما کناں گڑا تو چونی ءَ اَچ من بے ترانگ بوت کن ئے! من ھرکُجا بِہ باں گوں تئی ھوری ءَ پجارگ باں ۔ چہ تئی نام ءَ زانگ باں، تئی وَ نام ءِ شھرے آباد منی باتِن ءَ، تو کُجا کُجا گوں نہ ئے؟
من وَ اے ھم جیڑ اِتگ بِلّے زَمین ءَ پہ ھِچّ نہ کُتگ بلے اَچ تو پد من ھمُک ھما کار ءَ کناں کہ من ءَ اَچ تو ءُ زَمین ءَ نزیک کنت، پہ من نوں جلواناکی تئی ھمراھداری اِنت، پہ من نوں مِھر ھمیش اِنت کہ من ءُ تو ھردو جَنگ بِہ کنیں، پہ وتی واباں، پہ ھمُک ھما جیڑ اِتگیں ساھتاں کہ ما وتی ھیالانی توک ءَ نکش کُتگ اَنت ءُ جاوراں مارا آیانی پیلو کنگ ءَ وھد نہ داتگ، ھمُک ھما مِھراں سارت ءُ ھونکیں کِشکے بہ رند اِیں۔ کِہ مُلگِر ءُ بدواھاں اَچ ما پُل اِتگ اَنت۔ نوں تئی اِے دیوانگ تئی پیم ءَ اِنت ۔ نوں اِیشی ءَ ھِچّ چُرت نیست زمانگءِ ۔ زمانگ ءَ ابید بَلے من ءَ وتی جھان ءِ چُرت پِر اِنت، ھما جھان کہ من تو ھوری ءَ اڈ کُتگ اَت، ھمود ءَ کہ تھنا من ءُ تو بہ ایں۔ آ جھان مروچاں ابیتک اِنت ابید تو۔ تئی رنگانی بُروش تھنا ترا گون اَت، بے تو من چون اِے ھامگیں جان ءِ رگ ءُ ریشگانی ٹپاں درمان کُت کناں۔
تو کہ ھمراہ مہ بہ ئے منی اندْر ءَ آ توانی ءَ کَے آؤرت کنت کہ جھان ءَ رنگین بکنت ءُ جلواناکی ءِ ھلوتاں سرجمیں جھان ءَ آتار بہ کنت۔ تو، مئے واب، ءُ کسانیں زندمان ئے کہ ما وتی وابانی انْدر ءَ ٹھینتگ اَت، آ جھان ءَ تئی پکار اِنت ءُ زان ئے من ءَ ھَم تئی ھستی ءِ مستاگ وتی زندمان ءِ توک ءَ الّم اِنت۔ واب ءُ کول درست مھتل اَنت ۔پہ تئی وش آتکی ءَ ساڑی آں۔ اِے رندی تئی کھولانی سرجمیں مِھر ءَ پُر مانا کنت، مھر ءِ نام ءَ ھما جوریں بٹاکانی واھُنداں بے ساہ کنت۔ گوں تئی آیگ ءَ کھولانی رنگ رُژنا بنت، سِتکے کہ دِل ءَ ھست اِنت پہ ترا آ سرجم بیت ءُ من پہ پھر گْوشاں، مِھر کَے ءَ گْوشتَگ دروگے۔
نوں نیاں من کسی داب ءَ
نوں منی ھمُک داب تئیگ اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-