آزمانک: ھما جاہ ءَ کہ مھر اِنت اود ءَ ھُدا ھم ھست اِنت
نبشتہ کار: لیو ٹالسٹائی
رجانکار: شاھد اھمد
دی بلوچستان پوسٹ
شھر ءِ تہ ءَ کوش دوچ ، مارٹوین آودیچ نشتگ اَت۔ آ یک اوتاکے ءِ تہ ءَ نشتگ اَت، یک کسانیں کوٹی یے ءِ تہ ءَ کہ یک دریگے اَت۔ دریگ ءَ چہ کوچگ ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اَت۔ چہ دریگ ءَ گوزوکیں مردماں چارگ ءَ اَت؛ اگرچہ ایوک ءَ آیانی پاد گندگ بوتگ اِت اَنت بلے پد ءَ ھم کوشانی وسیلہ ءَ مارٹوئن آوڈیئچ ءَ مردم پجّار کتگ اِت اَنت۔ مارٹوین آودیچ ءَ یک جاھے ءَ بازیں وھدے ءَ زند گوازینتگ اَت ءُ آئی ءِ بازیں آشنا بوتگ اِت اَنت۔ آئی ءِ کوچگ ءِ کمیں جوڑہ بوٹ یک رندے پد ءَ آئی ءِ دست ءَ نہ بوتگ اِت اَنت۔ لھتیں آ نیم سول کنت، لھتیں پیچ ءُ تاب کنت، لھتیں چہ کش ءُ گوراں سلائی کنت ءُ کدی کدی نوکیں اپر ھم ایر کنت۔ ءُ دریگ ءِ وسیلہ ءَ آئی ءَ وتی کار باز براں پھم اِتگ اَت۔
آودیچ ءَ بازیں کارے بوتگ اَت، پرچا کہ آ یک وپاداریں باسکے اَت، شریں مواد کارمرز کتگ اَت، بے دروریں بُھتام نہ جتگ اَت ءُ وتی گپ ءِ سر ءَ اَمل کتگ اَت۔ اگاں آئی ءِ ھاتر ءَ اے ممکن بوتیں کہ آ یک پرمانے ءَ یک ھاسیں وھدے ءَ سرجم بہ کنت گڑا آ ھما پرمان ءَ منّ اِیت؛ اگاں ناں، آ ترا دُزّی نہ کنت،- آ ترا پیسر ءَ ھمے گپّ ءَ گُشگ ءَ اَت۔ ءُ درستاں آودیچ ءَ زانتگ ات ءُ آ ھچبر کار ءَ چہ در نہ بوتگ ات۔
آودیچ مدام یک شریں مردے بوتگ اَت؛ بلے وھدے کہ آ پیر بوت، آئی ءَ وتی جان ءِ بابت ءَ گیشتر جیڑگ بندات کت، ءُ ھُدا ءِ نزیک ءَ اَتک۔ مارٹوین ءِ جنین ھما وھد ءَ بیران بوتگ اَت کہ آ انگت وتی واجہ ءِ گور ءَ نشتگ اَت۔ آئی ءِ جن ءَ آئی ءَ را سئے سال ءِ بچک یلہ داتگ۔ ایشانی دگہ چُکاں بزاں کس زندگ نہ بوتگ اَت۔ دراھیں مستریں کسانی ءَ بیران بوتگ اِت اَنت۔ مارتوین ءَ اولی رند ءَ ارادہ کتگ اَت کہ وتی کسانیں چُک ءَ میتگ ءَ وتی ناکو ءِ گور ءَ روان بہ دنت بلے پد ءَ آئی ءَ آئی ءِ سر ءَ ترس اِت؛ آئی ءَ گوں وت جیڑ اِت:
”پہ من کپیتوشکا ءِ واست ءَ یک اجبیں ھاندان ءِ تہ ءَ نندگ سک گران بیت۔ من آئی ءَ گوں وت ءَ داراں۔”
ءُ آودیچ ءَ وتی واجہ یلہ دات ءُ گوں وتی کسانیں چُک ءَ وتی جاگھانی تہ ءَ شُت۔ بلے ھُدا ءَ آودیئچ ءَ گوں وتی چُکّاں ھچ وڑیں بھت نہ دات۔ کپیتوشکا ءِ مزن بوگ ءَ گوں آئی ءَ وتی پت ءِ کمک کنگ بندات کت ءُ آئی ءِ ھاتر ءَ وشّی یے بوتگ اَت بلے یک نادراھی یے آئی ءِ سر ءَ کپت ءُ واب کپت ءُ یک ھپتگے ءَ زھر بوت ءُ بیران بوت۔ مارٹوین ءَ وتی چُک کَنڈ کت ءُ نااُمیتی ءِ آماچ بوت۔ اے نااُمیتی انچو گھتر اَت کہ آئی ءَ چہ ھدا ءَ گِلہ کنگ بندات کُت۔ مارٹوین انچیں گمیگیں جاوراں کپت، کہ یک رندے ءَ چہ گیش آئی ءَ چہ ھُدا ءَ مَرگ ءِ دوا کُت، ءُ ھُدا ءَ را ملامت ئِے کُت کہ آئی ءَ وتی مھروانیں یکیں چُک ءِ بدل ءَ آئی ءَ نہ زرتگ کہ پیریں مردے بوتگ۔ آودیچ ءَ ھم چرچ ءِ روگ بند کت۔
ءُ یک رندے ھمے دمگ ءِ کسانیں پیریں مردے چہ تروئتسا ءَ اتکگ اَت کہ آودیچ ءَ بہ گند اِیت؛ ھپت سال ءَ چہ آ چہ وتی جاہ ءَ شُتگ اَت۔ آودیچ ءَ گوں آئی ءَ گپ جت ءُ وتی گمانی سر ءَ گِلہ کنگ ءَ لگ ات۔
آئی ءَ گْوشت: ’’من ءَ دگہ زندگ بوگ ءِ ھچ واھگ نیست، بس ھمے واھگ اِنت کہ من مُرتگ آں. من چہ ھدا ءَ بس ھمے ودا کناں۔ من یک مردے آں کہ من ءَ نوں ھچ اُمیت نیست۔”
ءُ کسانیں پیرک ءَ آئی ءَ را گْوشت:
’’تو راست گپ نہ جن ئے مارٹوین، ما نہ باید ھدا ءِ کارانی سوڑگ ءَ بہ کنیں۔ دنیا مئے دست ءِ وسیلہ ءَ ناں بلکیں ھدا ءِ ارادہ ءِ وسیلہ ءَ رھادگ بیت۔ ھدا ءَ پہ تئی چُک ءَ مرگ ءِ جار جتگ، – پہ تو – زندگ بوگ ءَ۔ تو اے پہ شرتریں مردمان ئے۔ ءُ تو نااُمیت ئے، پرچا کہ تو پہ وتی وشّی ءَ زندگ بوگ ءِ واھگ دار ئے۔”
’’بلے مردم پہ چے زندگ بہ بیت؟‘‘۔ مارٹوین ءَ جُست کُت۔
’’ما پہ ھدا ءَ زندگ بہ بَہ اِیں مارٹوین۔ آ ترا زندگ دنت ءُ آئی ءِ ھاتر ءَ تو زندگ بہ بَہ ئے۔ وھدے کہ تو پہ آئی ءَ زندگ بوگ ءَ بندات کن ئے گڑا تو ھچ چیز ءِ سر ءَ گم نہ کن ئے ءُ ترا ھرچی آسان گندگ بیت۔”
مارٹوین یک دمانے ءَ بے توار بوت ءُ پد ءَ گُشت ئِے ” بلے پہ ھُدا ءَ چوں زندگ بوت کنت؟”
ءُ کسانیں پیریں مرد ءَ گْوشت:
”استاد ءَ مارا وانینتگ کہ چوں پہ ھدا ءَ زندگ بہ بَہ اِیں۔ تو وانگ زان ئے؟ کتابے بہ زور ءُ بہ وان؛ اود ءَ تو پہ ھدا ءِ زند گوازینگ ءَ ئے رھبند زان ئے۔ اود ءَ ھر چیز ءِ درشانی کنگ بیت۔”
ءُ اے گپاں آودیچ ءِ دل ءَ آسے شنگ کت۔ ءُ ھمے روچ ءَ شت ءُ مزنیں نبشتانکے ءِ نوکیں کتابے زرت ءُ وانگ ءَ لگ ات۔
اولی رند ءَ آودیئچ ءَ ایوک ءَ ائید ءِ روچاں وانگ ءِ ارادہ کتگ اَت؛ بلے وھدے کہ آئی ءَ وانگ بندات کُت گڑا آئی ءِ جان اَنچو وش اتک کت کہ آ ھر روچ وانگ ءَ اَت۔ برے برے آ انچو وانگ ءِ تہ ءَ ھمگرنچ بوتگ اَت، کہ چراگ ءِ تہ ءَ دراھیں ھاک ءِ تیل ھلاس بوتگ اَت، ءُ پد ءَ ھم آ وت ءَ چہ وتی جاہ ءَ کشّگ ءَ نہ بوتگ اَت۔ ءُ ھمے وڑ ءَ آودیچ ھر بیگاہ ءَ وانگ ءَ ات۔
ءُ ھرچی گیشتر وانگ ءَ اَت، آ گیشتر سرپد بوت کہ ھُدا آئی ءَ چہ چے لوٹ اِیت ءُ پہ ھُدا ءَ چوں زندگ بہ بیت؛ ءُ آئی ءِ دل ءِ رِد ءَ رُژناہ ءُ رُژنائی گیش بوگ ءَ اَت۔ پیسر ءَ کہ واب ءَ تَچک اَت گڑا آہ ءُ زاری کتگ اَت ءُ مدام وتی کپیتوشکا ءِ بابت ءَ جیڑگ ءَ اَت؛ ءُ نوں آئی ءِ یکیں گریوگ اَت:
’’تئی شان اِنت! شان ءُ شُہاز تئی اِنت، ھاوند! تئی ارادہ بہ بیت۔”
ءُ چہ ھمے وھد ءَ آودیچ ءِ سرجمیں زند بدل بوت۔ دگہ روچاں آ ھم پہ ائید ءِ دلگوش ءَ یک پبلک ہاؤسے ءَ کپتگ اَت، پہ یک کوپے چاہ ءِ ورگ ءَ؛ ءُ آ ھم چہ کمیں برانڈی ءَ زھر نہ اَت۔ آئی ءَ گوں لھتیں آشنا ءَ یک ڈرنکے زرتگ اَت ءُ سیلون ءَ چہ درکپتگ ات ، نشہ ءِ تہ ءَ نہ اَت ، بالکل ، انگت ءَ وتی مجگ ءِ وشیں دروشمے ءَ اَت ، ءُ بے سریں گپ جنگ ءِ نیمگ ءَ جاڑی اَت ، ءُ گریوگ ءُ یک مردمے ءِ سر ءَ بدزبانی ءِ زبان ءَ کارمرز کنت ۔ نوں آئی ءَ ھمے وڑیں گپ یلہ دات۔ آئی ءِ زند ھاموشی ءُ وش بوت۔ سُھب ءَ آ کار ءَ نند اِیت ءُ وتی داتگیں کار ءَ سرجم کنت ءُ پد ءَ چہ ھُک ءَ کسانیں چراگ ءَ زور اِیت ءُ ٹیبل ءِ سر ءَ ایر کنت ءُ چہ شیلپ ءَ وتی کتاب ءَ زور اِیت ءُ پچ کنت ءُ وانگ ءَ نند اِیت۔ ءُ ھرچی کہ گیشتر ونت ءُ گیشتر سرپد بوت ءُ آئی ءِ دل ءَ گیشتر رژناہ ءُ وشتر بوت۔
یک رندے چوش بوت کہ مارٹوین ءَ شپ ءِ دیر ءَ داں ونت۔ آ لوقا ءِ انجیل ءَ وانگ ءَ اَت۔ ششمی باب ءِ سر ءَ وانگ ءَ اَت؛ ءُ آ آیاتاں وانگ ءَ اَت:—
”آئی ءَ کہ تئی یک گالے ءَ ٹپّ جنت، دومی گال ءَ ھم بہ جن۔ کسے کہ تئی جامگ ءَ بہ زور اِیت، تئی جامگ ءَ ھم مہ زور۔ ھرکس کہ چہ تو لوٹ اِیت، آئی ءَ بہ دئے۔ کسے کہ تئی مالاں بُرت کنت، چہ آئی ءَ پد ءَ مہ لوٹ۔ ھما وڑ ءَ کہ شما لوٹ اِت کہ مردم شمئے گوں بہ کن اَنت، ھمے پیم ءَ گوں آھاں بہ کن اِت.
آئی ءَ گیشتر ھما آیات ھم ونت اَنت کہ اود ءَ ھُدا گپ جنت:
”شما پرچا من ءَ ”رب، واجہ“ گْوش اِت ءُ منی گْوشگ ءِ کاراں نہ کن اِت؟ ھرکس کہ منی گور ءَ کیت ءُ منی گپاں گوشدار اِیت ءُ ایشانی سر ءَ اَمل کنت، من شمئے دیم ءَ پیش داراں کہ آ کَے ءِ وڑ ءَ اِنت، آ چو ھما مرد ءَ اِنت کہ آئی ءَ لوگے جوڑ کُتگ ءُ سنگ ءِ سر ءَ بُن ھشت ایر کُتگ ءُ وھدے کہ سیلاب اتکگ پاد اتک، رودراتک ءَ آ لوگ ءِ سر ءَ زبردستی جت ءُ آئی ءَ ھلّت نہ کت۔ پرچا کہ اے سنگ ءِ سر ءَ ایر کنگ بوتگ۔ بلے ھرکس کہ منی گپاں گوشدار اِیت ءُ ایشانی سر ءَ اَمل نہ کنت، آ چو ھما مرد ءَ اِنت کہ بے بُن ھشت ءَ زمین ءِ سر ءَ لوگے جوڑ کُتگ۔ کہ آئی ءِ سر ءَ رود ءَ زبردستی ٹپّ جت ءُ ھما دمان ءَ کپت۔ ءُ آ لوگ ءِ ھرابکاری مزن ات۔”
آودیچ ءَ اے گپ ونت اَنت ءُ آئی ءِ جان ءَ چہ وشّی ءَ پُرّ بوت۔ آئی ءَ وتی چمّگ کش اِت اَنت ءُ کتاب ءِ سر ءَ ایر کُت اَنت ءُ وتی کھنی ٹیبل ءِ سر ءَ ٹِک دات اَنت ءُ ھیالانی تہ ءَ گار بوت۔ ءُ آئی ءَ وتی زند ءِ پیم کنگ گوں ھمے گپاں بندات کت۔ ءُ آئی ءَ گوں وت جیڑ اِت:
’’منی لوگ سنگ ءِ سر ءَ جوڑ کنگ بوتگ یا ریگزار ءِ سر ءَ؟ ‘ٹس اگاں سنگ ءِ سر ءَ شر اِنت۔ اے انچو آسان اِنت کہ تو وت ءَ تھنا بہ بَہ ئے؛ انچو گمان بیت کہ تو ھرچی ھما وڑ ءَ کتگ کہ ھُدا ءِ پرمان اِنت؛ بلے وھدے کہ تو وت ءَ شموش ئے گڑا پد ءَ گناہ کن ئے۔ پد ءَ ھم من انگت دیم ءَ جھد کناں۔ اے باز جوان انت۔ منی کمک ءَ بکن ، ھاوند!”
چوش آئی ءِ ھیال رھادگ بوت اَنت؛ آئی ءَ پہ واب ءَ روگ لوٹ اِت بلے آئی ءَ چہ کتاب ءَ وت ءَ کشگ ءَ زِد بوت۔ ءُ ھپتمی باب ءَ گیشتر وانگ ءَ لگّ اِت۔ آئی ءَ سد ءِ سردار ءِ بابت ءَ ونت، آئی ءَ جنوزام ءِ چُک ءِ بابت ءَ ونت، آئی ءَ یوھنا ءِ شاگرداں داتگیں پسو ءِ بابت ءَ ونت ءُ گُڈسر ءَ آ ھما جاہ ءَ اتک کہ زرداریں پریسی ءَ لوٹ اِت کہ ھُداوند گوں آئی ءَ ورگ ءِ ورگ ءَ بہ نند اِیت؛ ءُ آئی ءَ ونت کہ گناہ گاریں جنین ءَ چوں آئی ءِ پاداں مھکم کت ءُ گوں وتی ارساں شُشت اَنت ءُ آئی ءَ چوں آئی ءَ را ماپ کُت۔ آ چل ءُ چارمی بند ءَ سر بوت، ءُ وانگ ءَ لگّ اِت:
”آئی ءَ دیم پہ جنین ءَ کت ءُ شمعون ءَ را گوشت ئِے: تو اے جنین ءَ گندئے؟ من تئی لوگ ءَ شُتاں، تو من ءَ پادانی واست ءَ آپ نہ دات، بلے آئی ءَ منی پاد گوں ارساں شُشت اَنت ءُ گوں وتی سر ءِ ریشاں شُشت اَنت۔ تو من ءَ بوسہ نہ دات، بلے اے جنین ءَ چہ منی پادانی بوسگ ءَ یلہ نہ داتگ۔ تو منی سر ءَ تیل نہ جتگ، بلے اے جنین ءَ منی پاداں تیل داتگ۔
آئی ءَ اے بندانی وانگ ھلاس کت ءُ گوں وت جیڑ اِت:
’’تو من ءَ پادانی واست ءَ آپ نہ دات، من ءَ بوسگ نہ دات۔ منی سر ءَ گوں تیل ءَ تو مھکم نہ کتگ۔”
ءُ پد ءَ آودیچ ءَ وتی چمّگ کش اِت اَنت ءُ کتاب ءِ سر ءَ ایر کُت اَنت ءُ پد ءَ ھیالانی تہ ءَ گار بوت۔
’’انچوش سما بیت کہ پریسی منی وڑیں مردے بوتگ بوت کنت۔ من ھم، گندگ ءَ، بس وتی بابت ءَ جیڑ اِتگ،–من چوں وتی چاہ ءَ بہ وراں، گرم ءُ آرام بہ باں، بلے وتی مھمان ءِ بابت ءَ ھچبر جیڑگ ءَ نہ آں. آئی ءَ وتی بابت ءَ جیڑ اِت بلے مھمان ءِ کم چہ کم ھیالداری نہ بوت۔ ءُ آئی ءِ مھمان کَے اَت؟ رب وت۔ اگاں آ منی گور ءَ اتکگ اَت گڑا من ءَ ھم ھمے وڑ کنگی اَت؟” آودیچ ءَ وتی سر وتی دوئیں دستانی سر ءَ ایر کت ءُ ھچ سرپد نہ بوت کہ آ واب کپتگ۔
’’مارٹوئن!‘‘۔ اناگت ءَ انچو گمان بوت کہ آئی ءِ گوشاں توار اتکگ۔
مارٹوین ءَ چہ واب ءَ بندات کت:’’اِدا کئے اِنت؟‘‘ آئی ءَ وتی دیم ءِ کش کت ءُ دروازگ ءِ نیمگ ءَ چمّ شانک دات اَنت- کس نہ بوت۔
پد ءَ آ چہ واب ءَ کپت۔ اناگت ءَ آئی ءَ گوں سادگیں رنگے ءَ اشکت: ’’مارٹوین! آہ، مارٹوین! باندا دگ ءِ سر ءَ بچار۔ من آیگ ءَ آں”۔
مارٹوین بیدار بوت، چہ کرسی ءَ پاد اتک، وتی چماں ساپ ءَ لگ اِت۔ آ وت اے گپ ءَ نہ زانت کہ آئی ءَ آ گپ وتی واب ءَ اشکتگ اَنت یا کہ راستی ءَ۔ آئی ءَ وتی چراگ ءِ سر ءَ زھر شانی کت ءُ واب ءَ شُت۔
دومی روچ ءِ سُھب ءَ آودیچ پاد اتک ءُ چہ ھُدا ءَ وتی دوا کت ءُ چُلّ ءَ رُژنائی دات ءُ شچی ءُ کاشا ءِ سر ءَ ایر کت ءُ آپ ءَ سمووار ءِ تہ ءَ ایر کت ءُ وتی ایپرن ءِ سر ءَ ایر کت ءُ دریگ ءِ کش ءَ نشت . کار کنگ ءِ واست ءَ ءُ وھدے کہ آ کار کنگ ءَ اَت گڑا آ ھما درستیں چیزانی بابت ءَ جیڑگ ءَ اَت کہ یک روچے پیسر بوتگ اِت اَنت۔ یک دمانے ءَ آئی ءَ انچو سما بوت کہ اے وابے ءُ نوں آئی ءَ راستی ءَ توارے اشکتگ ات۔ ’’ شر‘‘ آئی ءَ گوں وت گُشت ’’چوشیں چیز بوتگ اَنت۔‘‘
مارٹوین دریگ ءِ کش ءَ نشتگ اَت ءُ چہ کار کنگ ءَ گیشتر دیم ءَ چارگ ءَ اَت۔ وھدے کہ کسے کوشاں کہ آئی ءَ نہ زانتگ اَت چہ اود ءَ گوستگ اَت گڑا آ جھک اِتگ اَت، چہ دریگ ءَ درکپتگ اَت، داں کہ نہ ایوک ءَ پاداں بہ گند اِیت، بلکیں دیم ءَ ھم بہ گند اِیت۔ ڈورنک نوکیں پیلٹ ءِ سواساں چہ گوست، آپ ءِ کشوک چہ اود ءَ گوست؛ پد ءَ دریگ ءِ کش ءَ نکولس ءِ زمانگ ءِ پیریں سپاھیگے اَتک کہ آئی ءِ کوھنیں لیسیں پیلٹ بوٹ اَت ءُ آئی ءِ دست ءَ شیولے اَت۔ آودیچ ءَ آئی ءَ چہ وتی پیلٹ ءِ بوٹاں پجّار کت۔ پیرمرد ءِ نام سٹیپانویچ ات؛ ءُ ھمساھگیں سوداگرے ءَ چہ ھیرات ءَ آئی ءَ گوں وت ءَ لوگے دات۔ آئی ءَ را ڈورنک ءِ کمک کنگ لوٹ اتگ ات۔ سٹیپانویچ ءَ چہ آودیچ ءِ دریگ ءِ دیم ءَ برپ ءِ شیول ءِ کشگ بندات کت۔ آودیچ ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چمّ شانک دات ءُ پد ءَ وتی کار ءَ لگّ اِت۔
’’پشاو! من وتی پیری ءِ زمانگ ءَ دیوانگ بوگ ءَ آں ، ” آودیچ ءَ گُشت ءُ وت ءَ گوں وت ءَ ھشک بوت ۔ ’’اسٹیپانویچ برپ ءَ دور کنگ ءَ اِنت ءُ من اے گمان ءَ کناں کہ استاد منی گندگ ءَ کیت۔ من سرجم ءَ چہ وتی ھیال ءَ در بوتگ اتاں، پیریں ڈوٹارڈ کہ من آں!” آودیئچ ءَ درجن ءِ نزیک ءَ ٹانکے سلائی کت ءُ پد ءَ دریگ ءِ وسیلہ ءَ پد ءَ چارگ ءِ ھاتر ءَ جھد کت۔ آئی ءَ پد ءَ چہ دریگ ءَ چار اِت ءُ دیست ئِے کہ سٹیپانویچ ءَ وتی شیول دیوال ءِ سر ءَ بستگ ءُ وت ءَ گرم کنگ ءَ اِنت ءُ آرام کنگ ءَ اِنت۔ آ یک پیریں ءُ ٹُکّر ٹُکّریں مردے اَت؛ گواچنی ءَ آئی ءَ انچو زور نہ بوتگ کہ آ برپ ءَ شیول بہ کنت۔ آودیچ ءَ گوں وت گْوشت:—
’’من آئی ءَ لھتیں چاہ دیاں؛ راستی سمووار بس نوک نوک ءَ دراتکگ۔” آودیچ ءَ وتی ٹال ایر کت ءُ چہ وتی جاہ ءَ پاد اتک ءُ سمووار ٹیبل ءِ سر ءَ ایر کت ءُ چاہ ءِ آپ کش ات ءُ گوں وتی انگل ءَ شیشگ ءِ سر ءَ ٹپ ٹپ کت۔ سٹیپانویچ ءَ وتی دیم ءِ کت ءُ دریگ ءِ کش ءَ اتک۔ آودیچ ءَ آئی ءَ را اشارہ کت ءُ دروازگ ءِ پچ کنگ ءَ شت۔
آئی ءَ گْوشت: بیا اِت کمو گرم بہ کن اِت۔ “تو سرد بوتگ ئے بوت کنت۔’’استاد ترا اے کار ءِ بدل ءَ بدلہ بہ دنت! منی ھڈّ درد کن اَنت،” سٹیپانویچ ءَ گُشت۔ سٹیپانویچ اتک ءُ برپ ءَ چہ ھلاس کت ءُ وتی پاداں چہ ھلاس کنگ ءِ جھد کت کہ پرش ءَ ھاک مہ کنت بلے ھلاس بوت۔ ’’وتی پاد شُشتگ اِش پریشان مہ کن۔ من وت چہ ایشی ءَ شُشت کناں؛ ما چوشیں چیزانی آدت ءَ داریں۔ بیا ءُ نند ، ” آودیچ ءَ گُشت ۔ “اِد ءَ، یک کوپے چاہ بہ ور۔” ءُ آودیچ ءَ دو کوپ چست کت ءُ یکے وتی مھمان ءِ دست ءَ دات۔ وھدے کہ آئی ءَ وت وتی چاہ یک کوپے ءِ تہ ءَ رِتک ءُ ٹُکّر ٹُکّر کنگ ءَ لگّ اِت۔
سٹیپانویچ ءَ وتی کوپ ءِ چاہ ءِ ورگ ھلاس کت ءُ کوپ چپّی کت ءُ نیم کھاتگیں شکر ءِ ٹُکر ءِ سر ءَ ایر کت ءُ وتی منت واری ءِ درشان کنگ ءَ لگ ات۔ بلے اے گپ پدر اَت کہ آ دگہ چیزے لوٹگ ءَ ات۔
’’دگہ چیزے بہ ور‘‘ آودیچ ءَ وتی کوپ ءُ مھمان ءِ کوپ دوئیں پُر کت اَنت۔ آودیئچ ءَ وتی چاہ وارت بلے وھد وھد ءِ سر ءَ چمّے چہ کوچگ ءَ درکپت۔
’’تو کسے ءِ اُمیت ءَ ئے؟‘‘۔ آئی ءِ مھمان ءَ جُست کُت۔
’’من کسے ءِ اُمیت ءَ آں؟ من ءَ اے گپ ءِ گشگ ءَ ھم پَشّلی اِنت کہ من چہ کَے ءَ اُمیت کناں۔ من آں، ءُ من نہ آں، کسے ءِ اُمیت ءَ آں؛ بلے یک گپے ءَ منی دل ءَ آچے شنگ کتگ۔ واب اِنت یا دگہ چیزے، من نہ زاناں تو نہ گندئے برات من کل استاد باٹیوشکا ءِ بابت ءَ انجیل وانگ ءَ اِتاں؛ چوں رنج ءُ گم ءِ آماچ بوتگ، چوں زمین ءِ سر ءَ رھادگ بوتگ۔ منی گمان ءَ تو اے بابت ءَ اشکتگ؟”
’’بے شک من ءَ ھست‘‘ سٹیپانویچ ءَ پسّو دات؛ “بلے ما تھاری ءِ تہ ءَ مردم ایں، ما وانگ نہ زانیں.”
’’اے شر، نوں، من ھمے چیز ءِ بابت ءَ وانگ ءَ اِتاں، آ چوں زمین ءِ سر ءَ رھادگ بوتگ؛ من ونتگ، تو زان ئے، آ چوں پریسی ءِ گور ءَ اتکگ، ءُ پریسی ءَ آئی ءِ مھمانداری نہ کتگ۔ ھیر، ءُ ھمے وڑ ءَ، منی برات، من کل ءَ وانگ ءَ اِتاں، ھمے چیز ءِ بابت ءَ، ءُ وت ءَ جیڑگ ءَ اِتاں کہ آئی ءَ چوں استاد، باٹیوشکا ءَ گوں اِزت نہ زرتگ۔ پرز کن، چوش کہ آ منی گور ءَ بئیت، یا دگہ کسے، من وت ءَ گْوشت، من ھم نہ زانت کہ من آئی ءَ چوں وش آتک کناں۔ ءُ آئی ءَ ھچ وڑیں وش اتکی نہ دات۔ جْوان! من اے وڑ ءَ جیڑگ ءَ اِتاں کہ من واب کپتاں برات ءُ من اِشکُت کہ کسے من ءَ نام ءَ گوں توار کنت۔ من پاد اتکاں؛ توار، انچو گُش ئے کسے ءَ زمزمہ کتگ اَت، گُشت ئِے، ’’ نگھبانی ءَ بہ بَہ ئے؛ من باندا کایاں۔‘‘ ءُ اے گپ دو رند ءَ بوت۔ جْوان! تو باور کن ئے، اے منی سر ءَ اتکگ؟ من وت ءَ ھبر دات- ءُ پد ءَ ھم من آئی ءِ ، باٹیوشکا ءِ اُمیت ءَ آں ۔”
سٹیپانویچ ءَ وتی سر جھل کت ءُ ھچ نہ گْوشت؛ آئی ءَ وتی چاہ ءِ گلاس ءِ ورگ ھلاس کت ءُ کش ءَ ایر کت؛ بلے آودیچ ءَ پد ءَ کوپ چست کت ءُ یک رندے پد ءَ پُر کت۔
” پہ وتی وشیں جان سلامتی ءَ دگہ کمے بہ ور۔ تو گندئے من ءَ یک ھیالے ھست کہ، وھدے کہ باتیوشکا اے زمین ءِ سر ءَ شُتگ اَت، آئی ءَ کس ءَ بے ھیال نہ کتگ اَت، ءُ گوں سادھیں مردماں گیشتر کار کتگ اَت۔ مدام سادھیں مردمانی گندگ ءَ شتگ اَت۔ آئی ءَ وتی شاگرد گیشتر چہ ھما گناھگاراں چو کہ ما ایں، چہ مزدور تبکہ ءَ گچین کتگ اَنت۔ گوشت ئِے کہ ھرکس کہ وت ءَ بُرز کنت آ نزور بیت ءُ ھرکس کہ نزور بیت آ بُرز بیت۔ آئی ءَ گْوشت، تو من ءَ ھاوند گْوش ئے، ءُ، آئی ءَ گْوشت، من تئی پاداں شُشت کن آں. ھرکس کہ لوٹ اِیت، اولی بہ بیت، ھمے ھرکسی نوکر بہ بیت۔ پرچا کہ آئی ءَ گْوشت کہ گریب، آجز، مھروان، سکی وشھال اَنت۔”
ءُ سٹیپانویچ ءَ وتی چاہ ءِ بابت ءَ شموشت؛ آ پیریں مردے اَت ءُ گوں آسانی ءَ گریوگ ءَ لگ اِت۔ آ گوشدارگ ءَ اَت ءُ آئی ءِ دیم ءَ چہ ارس رچگ ءَ اِت اَنت۔
’’بیا، نوں، دگہ چاہ ئِے بہ ور‘‘ آودیچ ءَ گُشت؛ بلے سٹیپانویچ ءَ سلیب ءِ نشانی کت ءُ آئی ءِ منت گپت ءُ وتی کوپ ءِ سر ءَ جھل کت ءُ پاد اتک۔
آ گُش اِیت: ”تئی منتوار، مارٹوین آودیچ، کہ تو منی گوں مھروانیں ھال ءُ اھوال کُت، ءُ من ءَ، جان ءُ بدن ءَ را وش کُت۔“
“ترا وشاتک کنیں؛ پد ءَ بیا اِت؛ مدام دوست ءِ گندگ ءَ وش آں ، ” آودیچ ءَ گُشت ۔
سٹیپانویچ رھادگ بوت؛ ءُ مارٹوین ءَ رند ءِ چاہ ءِ سر ءَ رِتک ءُ چہ وتی سر ءَ کشّ اِت ءُ ترماس ایر کت ءُ پد ءَ دریگ ءِ کش ءَ نشت کہ کار بہ کنت، یک ٹُکّرے ءِ سر ءَ ٹُکّر بہ جنت۔ آ دور سلائی کنگ ءَ اَت ءُ ھمے وھد ءَ چہ دریگ ءَ چارگ ءَ اَت۔ آ استاد ءِ اُمیت ءَ اَت ءُ اے درستیں وھد ءَ آئی ءَ ءُ آئی ءِ کارانی بابت ءَ جیڑگ ءَ اَت ءُ آئی ءِ سر استاد ءِ جتا جتائیں گپاں چہ پُر اَت۔
دو سرمچار چہ اود ءَ گوست اَنت: یکے ءَ تاج ءِ وسیلہ ءَ داتگیں کوش پوش اِتگ اَت ءُ دومی ءَ بوٹ کہ آئی ءَ جوڑ کُتگ اَت؛ پد ءَ دیم ءِ لوگ ءِ واجہ گوں چمکداریں گالوشاں گوست؛ پد ءَ یک نانبُرے گوں سپتے ءَ گوست۔ درست چہ دیم ءَ گوست اَنت؛ ءُ نوں دریگ ءِ کش ءَ یک جنینے ھم اتک کہ آئی ءِ پاداں پژمیں جراب ءُ دیھاتی بژمُک اِت اَنت۔ دریگ ءِ کش ءَ چہ گوست ءُ دریگ ءِ کیس ءِ نزیک ءَ اوشتات۔
آودیچ ءَ چہ دریگ ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چمّ چست کُت اَنت ءُ دیست ئِے کہ اے یک نیمونے، یک جنینے کہ آئی ءِ پوشاک نزور اِنت ءُ آئی ءِ گور ءَ چُکّے اَت؛ آ دیوال ءِ کش ءَ اوشتاتگ اَت ءُ وتی پشت ءَ ھور ءِ نیمگ ءَ کتگ اَت ءُ چُک ءَ وتی سر بستگ اَت ءُ آئی ءِ گور ءَ ھچ نیست اَت کہ آئی ءَ وتی سر بستگ اَت۔ زالبول ءَ گرماگ ءِ ھرابیں پوشاک پوش اِتگ اَت؛ ءُ چہ پریم ءِ پُشت ءَ آودیچ ءَ بچک ءِ گریوگ ءُ جنین ءِ گریوگ ءِ توار اِشکنگ ءَ اَت کہ آ آئی ءَ را وش کنگ ءِ جھد ءَ اَت؛ بلے آ اے گپ ءَ وش کنگ ءِ وس ءَ نہ بوتگ اَت۔
آودیچ پاد اَتک ءُ دروازگ ءِ کش ءَ شت ءُ پد ءَ چست بوت ءُ گریوگ ءَ لگ ات:
’’منی شریں جنین۔ اڑے! منی نیکیں جنین! زالبول ءَ آئی ءِ توار اِشکت ءُ دیم ئِے شُشت۔ ’’تو پرچا گوں بچک ءَ سارتی ءَ اوشتاتگ ئے؟ منی کوٹی ءِ تہ ءَ بیا، کہ اود ءَ گرم اِنت؛ تو ایشی ءَ جوانیں وڑے ءَ دیم ءَ برت کن ئے۔ اِد ءَ، اے نیمگ ءَ!” زالبول ھیران بوت۔ آئی ءَ یک پیریں مردے دیست کہ ایپرن ءِ سر ءَ اَت ءُ آئی ءِ ناکو ءِ سر ءَ چَشمکے اَت ءُ آئی ءَ را وتی نیمگ ءَ توار کنگ ءَ اَت۔ آ آئی ءِ رند ءَ کپت۔ چہ پُلّاں ایر کپت اَنت ءُ کوٹی ءِ تہ ءَ شُت اَنت؛ پیرمرد ءَ جنین وتی وابجاہ ءِ نیمگ ءَ بُرت۔
’’اود ءَ‘‘ آ گُش اِیت، ’’منی شریں جنین، چُلّ ءِ نزیک ءَ بہ نند؛ تو گرم بوت کن ئے ءُ کسانیں چُک ءَ نرس کن ئے۔ ’’من ءَ پہ آئی ءَ شیر نیست۔ من وت چہ سُھب ءَ ھچ نہ وارتگ،” جنین ءَ گْوشت؛ بلے، ھرچ وڑ ءَ، آئی ءَ بچک وتی سینگ ءِ کش ءَ بُرت۔
آودیچ ءَ وتی سر جھل کت ءُ ٹیبل ءِ کش ءَ شُت ءُ نان ءُ یک ڈِشّے در کُت ءُ تندور ءِ دروازگ پچ کُت ءُ ڈِشّ ءِ تہ ءَ لھتیں گوبی ءِ سوپ ءِ ٹال کت ءُ گوں گریوگ ءَ دیگ در کُت بلے انگت ءَ پچ نہ بوتگ اَت؛ پمیشکا آئی ءَ ڈِشّ ءِ تہ ءَ ایوک ءَ شچی پُر کُت ءُ ٹیبل ءِ سر ءَ ایر کُت۔ آئی ءَ نان زرت ءُ چہ ھُک ءَ تولیہ ایر کت ءُ ٹیبل ءِ سر ءَ پچ کت۔ ’’بہ نند‘‘ گُش اِیت، ’’منی نیکیں جنین، ورگ بہ ور؛ ءُ من کسانیں چُک ءِ ھیال ءَ داراں۔ تو گندئے من ءَ یک وھدے منی چُک بوتگ اَنت؛ من زاناں کہ آیاں چوں دیم ءَ برگ بہ بیت۔”
زالبول ءَ وت ءَ کراس کت ءُ ٹیبل ءِ سر ءَ نشت ءُ ورگ ءَ لگ اِت؛ وھدے کہ آودیئچ ءَ نوزائیدہ ءِ نزیک ءَ بستر ءِ سر ءَ نشت۔ آودیچ ءَ گوں وتی لبزاں آئی ءَ ٹپّ ءُ ٹور کنگ ءَ اَت؛ بلے اے یک گریبیں ٹپّی یے اَت، پرچا کہ آئی ءِ دندان نیست اِت اَنت۔ کسانیں چُک ءَ گریوگ برجاہ داشت ءُ آودیچ ءِ دل ءَ اَتک کہ کسانیں چُک ءَ گوں وتی انگشتر ءَ ھترہ بہ کنت؛ آئی ءَ دست جھل کت ءُ وتی انگشتر ءَ بچک ءِ دپ ءِ دیم ءَ جھل کت ءُ زوت زوت ءَ دست کش بوت۔ آئی ءَ آئی ءِ دپ ءَ نہ جت، پرچا کہ آئی ءِ انگل سیاہ اَت ءُ موم ءَ گوں گندگ بوتگ اَت۔ ءُ کسانیں چُک ءَ آئی ءِ انگشتر چار اِت ءُ ھاموش بوت؛ پد ءَ اے مسکرا کنگ ءَ لگ اِت ءُ آودیئچ ھم وش بوت۔ زالبول ءِ ورگ ءِ وھد ءَ آئی ءَ گْوشت کہ من کَے آں ءُ کجا روگ ءَ آں.
آنھیا گشت:
”من یک سربازے ءِ جنین آں ۔ نوں ھپت ماہ اِنت کہ آیاں منی مرد دیم داتگ ءُ ھچ ھال ءُ اھوال نہ بوتگ۔ من کُک ءِ بستار ءَ زندگ بوتگ آں؛ بچک پیداک بوتگ اَت؛ کس ءَ من ءَ گوں چُکّے ءَ دارگ ءِ پرواہ نہ بوتگ۔ اے سیمی ماہ اِنت کہ من بے جاہ ءَ گوں ھمراھی ءَ جھد کنگ ءَ آں. من ھرچی کہ منی گور ءَ اَت من وارت۔ من گیلے نرس ءِ بستار ءَ دزگٹ بوگ لوٹ اِتگ اَت- کس من ءَ نہ زور اِیت- من سک لاگر آں، آ گش اَنت۔ من نوک نوک ءَ سوداگر ءِ جنین ءِ گور ءَ شتگ آں کہ اود ءَ یک ورنائیں جنینے نشتگ کہ من زاناں ءُ ھمے واست ءَ آھاں مارا وتی لوگ ءَ زورگ ءِ سوگند کتگ اَت۔ من جیڑ اِت کہ اے گپ ءِ آسر ھمیش اِنت۔ بلے آئی ءَ من ءَ گْوشت کہ آؤکیں ھپتگ ءَ بیا۔ ءُ آ چہ ھما جاہ ءَ باز دور زندگ اِنت۔ من تھک اِتاں؛ ءُ آئی ءَ ھم تھنائی دات، منی دل ءِ زھگ۔ وشیں گپے کہ مئے لوگ ءِ واجہ پہ استاد ءِ ھاتر ءَ مئے سر ءَ رھم کنت، ءُ مارا یک کوٹی یے دنت، اگاں ناں من نہ زاناں کہ من چوں وتی زند ءَ گوازینگ ءَ دیم ءَ بہ رواں۔” آودیچ ءَ ھاک جت ءُ گُشت ئِے: ’’تئی گور ءَ گرمیں پوشاک نیست؟‘‘۔ ’’نوں وھد اِنت سنگت کہ گرمیں پوشاکاں بہ پوش ئے؛ بلے دیم ءَ من وتی گڈی شال پہ بیست کلدار ءِ ٹکرے ءَ زرگری داتگ اَت۔” زالبول بستر ءِ کش ءَ اتک ءُ بچک ءَ را زرت؛ ءُ آودیچ پاد اتک ءُ پارٹیشن ءِ نیمگ ءَ شت ءُ گرد ءِ سر ءَ رُمب رُمب کت ءُ یک کوھنیں کوٹے ءِ شوھازگ ءَ سوبین بوت۔ “انا!” آ گُش اِیت؛ “اے یک گریبیں چیزے، پد ءَ ھم تو بوت کنت کہ ایشی ءَ لھتیں کارمرز کنگ ءَ بدل بہ کن ئے۔”
زال ءَ کوٹ ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ پیرک ءِ نیمگ ءَ چار اِت؛ آئی ءَ کوٹ زرت ءُ گریوگ ءَ لگّ اِت۔ ءُ آودیچ ءَ وتی سر دیم ءَ کُت؛ بستر ءِ چیر ءَ رُمبگ ءَ ، آئی ءَ کسانیں ٹرنکے در کت ، آئی ءِ تہ ءَ رُمب رُمب کت ءُ پد ءَ جنین ءِ دیم ءَ نشت ۔ ءُ جنین ءَ گْوشت: ’’استاد ترا وش ءُ سلامت بہ کنت کسانیں پیرک! آئی ءَ من ءَ تئی دریگ ءِ کش ءَ دیم داتگ بوت کنت۔ منی کسانیں بچک چہ موت ءَ منجمد بوتگ اَت۔ من کہ بندات کتگ اَت گڑا گرم اَت بلے نوں سرد بوتگ۔ ءُ آ، باٹیوشکا ءَ ترا راہ دات کہ چہ دریگ ءَ بہ چار ءُ من ءَ رھم بہ کن، یک بدبھتے۔” آودیچ ءَ مسکرا کت ءُ گُشت ئِے: ’’بے شک، آئی ءَ چوش کُت! من چہ دریگ ءَ چارگ ءَ بوتگ آں، منی نیکیں جنین، پہ زانتکاریں سببے ءَ۔” ءُ مارٹوین ءَ وتی واب ءِ سر ءَ سپاھیگ ءِ جنین ءَ را گشت ءُ آئی ءَ چوں اے توار اشکتگ اَت – چوں رب ءَ سوگند کتگ اَت کہ آ روچ ءَ آ کیت ءُ آئی ءَ گند اِیت۔ زالبول ءَ گْوشت: ’’ھرچی ممکن اِنت۔ آ پاد اتک، کوٹ ءِ سر ءَ ایر کُت، وتی کسانیں چُک ءَ ھمے کوٹ ءِ تہ ءَ لپٹ اَت؛ ءُ ، چو کہ آئی ءَ رُکستی زورگ بندات کت ، آئی ءَ پد ءَ آودیچ ءِ منت گپت ۔
’’اے بہ زور، پہ استاد ءِ ھاتر ءَ‘‘ آودیچ ءَ بیست کوپ ءِ ٹکرے آئی ءَ را دات؛ “وتی شال ءَ چہ رکّین اِت۔” آئی ءَ سلیب ءِ نشانی کت ءُ آودیچ ءَ سلیب ءِ نشانی کت ءُ گوں آئی ءَ دروازگ ءِ نیمگ ءَ شُت۔ زال شت۔ آودیچ ءَ لھتیں شچی وارت ءُ کاشیگ شُشت ءُ پد ءَ کار ءَ نشت۔ وھدے کہ آ کار کنگ ءَ اَت آئی ءَ انگت دریگ یات اَت؛ وھدے کہ دریگ کہ تھار بوت گڑا آئی ءَ زوت دیم چار اِت کہ کَے چہ اود ءَ گوزگ ءَ اِنت۔ آشنا چہ اود ءَ گوستگ اِت اَنت ءُ درآمد چہ اود ءَ گوستگ اِت اَنت ءُ چہ وتی آدت ءَ دریں چیزے نیست اَت۔
بلے اد ءَ آودیچ ءَ دیست کہ آئی ءِ دریگ ءِ دیم ءَ پیریں سروپ ءِ جنینے اوشتاتگ۔ آئی ءَ سروپ ءِ گوں سپتے زرتگ اَت۔ بس لھتے رند ءَ اتکگ اِت اَنت، چیا کہ آئی ءَ زاھر ءَ نزیک ءَ سرجم ءَ بھا کتگ اَت؛ ءُ آئی ءِ شانک ءِ سر ءَ آئی ءِ گور ءَ چپس ءِ پُریں کیسگے اَت۔ آئی ءَ آ لھتیں نوکیں ماڑی یے ءَ جم کتگ اِت اَنت ءُ لوگ ءِ راہ ءَ اَت۔ یکے ءَ گندگ ءَ اَت کہ بیگ آئی ءِ شانک ءَ گران اَت؛ آئی ءَ اے دگہ شانک ءَ شِپٹ کنگ ءِ جد کُت۔ چوش کہ آئی ءَ بیگ فٹ پاتھ ءِ سر ءَ ایر کت ءُ سروپ ءِ ھمراھی ءَ سپت ءَ کسانیں پوسٹے ءِ سر ءَ اوشتات ءُ بیگ ءِ تہ ءَ ٹکر ٹکراں چہ جھل ءَ ھِلّگ ءَ لگ ات۔ ءُ وھدے کہ آ وتی کیسگ ءَ ھلوت کنگ ءَ اَت، یک کسانیں بچکے کہ آئی ءِ سر ءَ ٹُکّر ٹُکّریں کُلہ اَت، دیم ءَ اتک ءُ چہ سپت ءَ سروپے چست کُت ءُ وتی رکّگ ءِ راہ ءَ کنگ ءَ اَت؛ بلے پیریں جنین ءَ اے گپ ءِ سر ءَ دلگوش دات ءُ دیم ئِے شُشت ءُ ورنا ءَ چہ آئی ءِ آستین ءَ گپت۔ کسانیں بچک ءَ جھد کنگ بندات کُت، وت ءَ چہ وتی جاہ ءَ کشّگ ءِ جُھد کُت؛ بلے پیریں جنین ءَ گوں دوئیں دستاں آئی ءَ گپت ءُ آئی ءِ کُلہ چہ سر ءَ کش اِت ءُ ریش ئِے گپت اَنت۔
کسانیں چُکّ گریوگ ءَ اَت، پیریں جنین ڈاہ ءُ شور کنگ ءَ اَت۔ آودیئچ ءَ وتی ٹال ءِ دور کنگ ءَ ھچ وھد گار نہ کت؛ آئی ءَ اے چہ زمین ءَ ایر کت ءُ دروازگ ءِ نیمگ ءَ شُت ، -آئی ءَ ھما پُلّانی سر ءَ سرگ جت ءُ وتی چشمک یلہ دات ءُ چہ کوچگ ءَ درکپت ۔پیریں جنین ءَ ورنا چہ آئی ءِ ریشاں کشّگ ءَ اَت ءُ ڈاہ ءُ شور کنگ ءَ اَت ءُ پولیس ءِ گور ءَ برگ ءِ ھَترہ کنگ ءَ اَت؛ ورنا وت ءَ رکینگ ءِ جُھد ءَ اَت ، ءُ بُھتام ءَ رد کنگ ءَ اَت ۔ ’’من نہ زرتگ‘‘ آئی ءَ گُشت؛ ’’تو من ءَ پہ چے لیسگ ءَ ئے؟ من ءَ یلہ بہ کن اِت!” آودیچ ءَ ایشاں جتا کنگ ءِ جھد کت۔ آئی ءَ بچک ءِ دست گپت ءُ گُشت ئِے: ’’آئی ءَ یلہ کن بابوشکا؛ استاد ءِ ھاتر ءَ آئی ءَ بہ بکش اِت۔’’من آئی ءَ را ماپ کناں کہ داں نوکیں جھاڑو ءِ رُستگ اَت داں کہ آ شموشکار مہ بیت۔ من کسانیں ھرابکارے ءَ پولیس ءَ برگ ءَ آں”۔ آودیچ ءَ پیریں جنین ءَ را منت واری کنگ بندات کت: ’’آئی ءَ یلہ کن بابوشکا‘‘ آئی ءَ گُشت ’’آ پد ءَ ھچبر چوش نہ کنت۔ آئی ءَ یلہ بہ کن اِت، پہ ھدا ءِ ھاتر ءَ۔”پیریں جنین ءَ آئی ءَ را یلہ دات؛ بچک ءَ رُمبگ بندات کُت بلے آودیچ ءَ آئی ءَ را پُشت ءَ داشت۔ آئی ءَ گْوشت: ’’بابوشکا ءَ چہ دزبندی لوٹ ءُ پد ءَ ھچبر چوش مہ کن؛ من دیست کہ تو سروپ ءَ را زرتگ۔”
بچک ءَ گریوگ بندات کت ءُ چہ وتی ھبر ءَ چہ مھر لوٹگ ءَ لگّ اِت۔ ’’اود ءَ نوں! اے راست اِنت ءُ اِد ءَ پہ تو سروپے ھست۔” ءُ آودیچ ءَ چہ سپت ءَ سروپے زرت ءُ بچک ءَ را دات۔ ’’من ترا ایشی ءِ زرّاں دیاں بابوشکا‘‘ آئی ءَ پیریں جنین ءَ را گُشت۔ پیریں جنین ءَ گْوشت: ”تو آیاں ھمے وڑ ءَ ھراب کن ئے، بے ھیالیں مردماں۔ “آئی ءَ را ھما وڑ ءَ درمان کنگ بہ بیت کہ آ یک سرجمیں ھپتگے ءَ یات بہ کنت۔”آودیچ ءَ گْوشت: ’’او! بابوشکا، بابوشکا، اے گپ مئے ھیال ءِ رد ءَ راست اِنت بلے ھُدا ءِ ھیال ءِ رد ءَ نہ اِنت۔ اگاں پہ سروپے ءَ لَٹ جنگ بہ بیت گڑا مئے گناھانی ھاتر ءَ مارا چے کنگ بہ بیت؟” پیر زال بے توار اَت۔ ءُ آودیچ ءَ آئی ءَ را ھما واجہ ءِ گُشتن گُشت کہ آئی ءَ یک مدیونے ءَ را ھرچ مدیونے ءِ سر ءَ ماپ کتگ اَت ءُ مدیون چوں شت ءُ آئی ءِ مدیونیں مردمے ءِ دم ءَ کشگ ءَ لگ اِت۔ پیرزال ءَ گوشداشت ءُ بچک اوشتات ءُ گوش داشت۔ آودیچ ءَ گْوشت: ’’ھُدا ءَ مارا پرمان داتگ کہ ما بہ بکشیں، اگاں ناں ما ھم بوت کنت کہ بکشگ مہ بَہ اِیں۔ درست ماپ کنگ بہ بنت ءُ بے ھیالیں مردماں ھاسیں رنگ ءَ۔” پیریں جنین ءَ وتی سر جھل کت ءُ ھبکہ بوت۔ ’’اے چوش اِنت‘‘ آئی ءَ گُشت؛ “بلے مسیبت ایش انت کہ آ سک باز ھراب انت۔”آودیچ ءَ گْوشت: گڑا ما کہ مزن ایں آیاں وانینگ بہ بیت۔ پیریں جنین ءَ ٹپاس کت کہ بس من ھمے گُشاں۔ “من وت چہ آھاں ھپت بوتگ آں،- بس یک جنکے ھست اِنت۔” ءُ پیریں جنین ءَ ھال دیگ بندات کت کہ آ وتی جنک ءِ ھمراھی ءَ کجا ءُ چون زند گوازینگ ءَ اِنت ءُ آئی ءِ چنچو زھگ ءُ زھگ اَنت۔ آ گُش اِیت: ’’اِد ءَ منی زور بس پلاں اِنت ءُ پد ءَ ھم من ءَ کار کنگی اِنت۔ من ءَ ورناھانی سر ءَ ترس اِنت- منی نواسگاں بلے چے وشیں چُکّ اَنت! کس من ءَ انچیں وش آتکے نہ کنت کہ آ کن اَنت۔ اکسینٹکا منی ابید دگہ کس ءِ گور ءَ نہ روت۔ ’’بابوشکا، گرانکدریں بابوشکا، دوست تریں‘‘۔ءُ پیریں جنین ءَ را سک جزباتی بوت۔ ”البتہ اے بچکندگ ءِ چال اِنت۔ ھدا آئی ءِ ھمراہ بہ بیت،” آئی ءَ گوں بچک ءِ نیمگ ءَ اشارہ کنان ءَ گُشت۔
زالبول بس وتی شانک ءِ سر ءَ کیسگ چست کنگ ءَ ات کہ بچک دیم ءَ شُت ءُ گُشت ئِے: ’’من ءَ برگ ءَ دئے بابوشکا؛ اے منی راہ ءَ اِنت۔” پیریں جنین ءَ سر جھل کت ءُ کیسگ بچک ءِ پُشت ءَ ایر کت۔ ءُ کش ءُ گور ءَ چہ کوچگ ءَ گوست اَنت۔ ءُ پیریں جنین ءَ ھم شموشت کہ آودیئچ ءَ را سروپ ءِ زرّ ءِ لوٹگ بہ بیت۔ آودیچ بے ھرکت اوشتاتگ اَت ءُ آھانی پُشت ءَ چمّاں شانک دیان اَت؛ ءُ آئی ءَ ھر وھد ءَ کہ آ چہ راہ ءَ روگ ءَ اِت اَنت گپ ءُ تران ءَ اشکت اَنت۔ آودیئچ ءَ چہ آھانی گار بوگ ءِ گندگ ءَ پد وتی کوٹی ءَ واتر بوت؛ آئی ءَ وتی چمّانی چشمک پُلّانی ءِ سر ءَ رست اَنت، — آ ٹُکّ اِت نہ بوتگ اَنت؛ آئی ءَ وتی ٹال چست کت ءُ پد ءَ کار ءَ نشت۔ کمے کار کنگ ءَ پد ، شپ ءِ تھاری گیش بوت ، انچوش کہ آ سلائی کنگ ءَ گندگ ءَ نہ اَت ؛ آئی ءَ دیست کہ چراگ ءِ رژنائی چہ اود ءَ گوزگ ءَ اِنت کہ چہ راہ ءِ چراگاں رُژنائی بہ دنت۔
’’اے رُژنائی ءِ جوڑ کنگ ءِ وھد بوتگ‘‘ آئی ءَ گوں وت گْوشت؛ پمیشکا آئی ءَ وتی کسانیں چراگ تیار کت ءُ ٹنگ اَت ءُ پد ءَ وت ءَ وتی کار ءَ بُرت۔ آئی ءَ یک کوشے پیسر ءَ ھلاس بوتگ اَت؛ آئی ءَ چہ وتی نیمگ ءَ کشّ اِت، آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت: “وش بوت۔” آئی ءَ وتی اوزار دور دات انت ، بُرّگ ءِ سر ءَ روپگ دات اَنت ، ریش ءُ سراں چہ کش اِت اَنت ، چراگ زرت ، ٹیبل ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ چہ شیلپ ءَ انجیل ایر کت انت۔ آئی ءِ ارادہ اَت کہ کتاب ھما جاہ ءَ پچ بہ کنت کہ آئی ءَ پری روچ ءَ چمڑھے ءِ ٹکرے نشان ءِ دروشم ءَ ایر کتگ اَت بلے اناگہ دگہ جاھے ءَ پچ بوت؛ ءُ ھما دمان ءَ کہ آودیچ ءَ آھد نامہ پچ کُت، آئی ءَ وتی گڈی شپ ءِ واب یات اتک۔ ءُ چو کہ آئی ءَ یات اَتک انچو گمان بوت کہ آئی ءَ وتی پُشت ءَ کسے ءِ پاد ءِ کشگ ءِ توار اشکتگ۔ آودیچ ءَ وتی کش ءُ گور چار اِت اَنت ءُ دیست ئِے- اود ءَ، تھاری ءِ کوہ ءَ انچو گمان بوت کہ مردم اوشتاتگ اَنت؛ آ چہ اے گپ ءَ سرپد نہ بوتگ اَت کہ آ کَے اَنت۔ ءُ یک توارے آئی ءِ گوش ءَ زمزمہ کت: ’’مارٹوین آہ، مارٹوین! تو من ءَ نہ زانتگ اَت؟” “کَے؟” آودیئچ ءَ گوں گریوگ ءَ گُشت۔ ’’من‘‘ توار ءَ پد ءَ گُشت۔ “اے من اِتاں؛” ءُ سٹیپانویچ چہ تھاریں کونے ءَ دیم ءَ اَتک؛ آئی ءَ مسکرا کت ءُ چو کسانیں جمبرے ءَ گار بوت ءُ زوت گار بوت۔ ’’ءُ من اِتاں‘‘ توار ءَ گُشت۔ چہ تھاریں کونے ءَ جنین گوں وتی چُک ءَ دیم ءَ اتک؛ جنین ءَ مسکرا کُت، چُک ءَ کند اِت ءُ آ ھم گار بوت اَنت، ’’ءُ من اِتاں‘‘ توار ءَ دیم ءَ گُشت؛ پیریں جنین ءُ سروپ ءِ گوں بچک ءَ ھر دوئیں دیم ءَ شُت اَنت؛ دوئیں مسکرا کت ءُ گار بوت انت۔ آودیچ ءِ جان ءَ وش بوت؛ آئی ءَ وت ءَ پار کت ، وتی چشمک سر ءَ بست ءُ ھما جاہ ءَ کہ پچ بوتگ اَت ، ایونجیلسٹانی وانگ ءَ لگ اَت ۔ دَر ءِ بُرزیں بھر ءَ آئی ءَ ونتگ اَت: ”من گُرسگ ءَ اِت آں، شما من ءَ ورگ دات۔ من تُنّیگ آں، شما من ءَ آپ دات۔ من درآمدے بوتگ آں، شما من ءَ وتی لوگ ءَ زرتگ۔”
ءُ تاک ءِ چیریں بھر ءَ آئی ءَ اے ونتگ: ”ھما وھد ءَ کہ شما منی اے کسانیں براتانی تہ ءَ یکے ءَ گوں ھمے کار کتگ، شما من ءَ ھمے کار کتگ“۔ میتھیو، چیپ۔ ءُ آودیئچ سرپد بوت کہ آئی ءِ واب ءَ آئی ءَ را دُزّی نہ کتگ؛ کہ آسودگی ءَ آ روچ ءَ آئی ءَ را راستی ءَ توار کتگ اَت ءُ آئی ءَ را راستی ءَ آئی ءَ را وش آتک کتگ اَت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت-