وانگ پہ جنک ءَ الّمی اِنت
نبشتہ کار: بانک پاتمہ رشید
دی بلوچستان پوسٹ
زینب کہ آئی ءِ نیم نام (زینی) اَت وانگجاہ ءَ یک کُنڈے ءَ نشتگ ءُ باریں کجام جیڑھانی توک ءَ بندوک اَت چوناھا چہ مروچی یک ھپتگے پیسر من زھنی ءَ دیستگ اَت کہ آ کمو ملور ملور اَت ءُ من یک دو رند ءَ جُست ھم کُتگ اَت کہ زھنی اگاں گپے تکانسری یے چیزے ھست تو من ءِ گُشت کن ئے بگندئے من تئی تکانسری ءَ ھلاس کُت مہ کناں بلے تئی تکانسری ءِ ھلاس کنگ ءَ کُمک الّم کناں۔ “ناں کولیگ آں ھچ نہ بیتگ آئی ءَ پسو دات۔ ھیر سلامت بات ئے من گْوشت۔ بگندئے من ءَ اے بابت ءَ سرپدی ھچ نیست اَت کہ آئی ءِ تکانسری ءِ سوب چی اِنت بلے اے ھبر ءَ سرپد اِت آں کہ آئی ءَ را تکانسری ءِ الّم ھست زھنی چاردہ پانزدہ سالگیں سکیں زیبداریں ءُ شوکیں جنکے اَت۔ چہ زیبداری ءَ آئی ءِ گُل ھنچو سُھر اِت انت گْوش ئے آئی ءِ جون ءِ سرجمیں ھون اتکگ ءُ ھمد ءَ بداِتگ اَنت۔ بلے مروچی آ کمو گیشتر تکانسر اَت ءُ انچو اگولو اَت گْوش ئے زاناں ایشی ءَ بیست سال بیت کہ زندان ءِ توک ءَ گوں سنکلاں بندوک بوتگ ءُ مروچی ڈنے دنیایے دیستگ پمیشکا چو اگولو اِنت۔ گڑا ما درائیں جنک دوا (Assembly) ءِ سرا اوشتوک اِت ایں ءُ وتی بانوج استاد “ماہ جبین” ءِ گپاں گوں دلگوش اِت ایں کہ یکے ءَ گوں وتی سارتیں ءُ نازرکیں دستاں منی دست گپت۔ من یک دم پچلرزت آں۔ وھدے من وتی چک ترینت منی چم پہ زینی ءِ ڈولداریں چم آں کپت اَنت کہ گنجیں گریوگ ءَ آئی ءِ ڈلگیں چم ھورت ءُ سُھر اِِت انت۔ بانو گپ کنگ ءَ اَت پمیشکا من گوں آئی ءَ باز گپ کُت نہ کُت بلے آئی ءَ میزان میزان ءَ منا گوں وتی بارگیں آواز ءَ گْوشت۔ وتی کمو وھد من ءَ دات کن ئے من ءَ گوں ترا گپے کنگی اِنت۔ رند ءَ گپ کناں کولیگ اَں من پسو دات منی پسو ءَ رند آئی ءَ دگہ گپ نہ کُت بس وتی سر ءِ سُرینت ءُ گْوشت ئِے ھؤ دوا ءِ ھلاس بیگ ءَ رند ما ھر یکے جتا جتا بوت ایں ءُ وتی کلاسلانی توک ءَ شُت ایں۔ من وھدے کلاس ءَ وتی کرسی ءِ سر ءَ نشت آں داں یکے ءَ گْوشت بیا ترا توار ءَ انت۔ وھدے من ڈن ءَ در اتک آں، من وتی چمانی دیم ءَ زینی دیست۔
اے ساھت ءَ مئے کلاس ءِ توک ءَ بانوج ءُ رُماد نیست اِت آں پمیشکا من زھنی زورت ءُ وتی کلاس ءِ توک ءَ شُت آں۔ بیا رواں گُڈی کرسی ءِ سر ءَ نند ایں زھنی گْوشت ھؤ کولیگ آں بیا رواں من پسو دات۔ ما دوئیں ھمراہ بوت ایں ءُ گُڈی دوئیں کرسیانی سر ءَ نشت ایں۔ زینی! کولیگ اَں ترا چی بیتگ تو انچو تکانسر ءِ انچوش کہ یک دہ سالگیں چکے چہ وتی مات ءَ اولی رند انت سستگ۔ آئی ءَ وتی چم چست کُت انت ءُ گوں وتی ڈولداریں دیدگاں من ءَ چاراِت ءُ یک دم من ءَ امبازاں زورت ءُ گریوگ ءَ لگ اِت۔ بازیں ارس ءِ گوارگ ءَ رند آئی ءَ گْوشت پاتمہ تو من ءَ بہ گْوش مئے گناہ چی انت؟ بس ھمے یکیں گناہ اِنت کہ ما جنک ایں؟ مروچی کرّرئی ءِ دوازداہ رمس انت۔ من ءَ دو سال شش ماہ ءُ دوازداہ روچ اِنت کہ من چو بے وس آں۔ مرچی چہ دو سال شش ماہ دوازداہ روچ پیسر من پت ءَ را گْوشت کہ من ازاتی لوٹ آں انچو کہ تو بچاناں آجوئی داتگ منا ھم بہ دے ۔ چیا کہ ما جنک چہ بچک اَں کمتر نہ ایں۔ انچو کہ تو وتی بچاناں ملک ءِ مزنیں وانگجاھاں دیم داتگ اَنت، من ھم روگ لوٹاں گڑا وھدے منی باریگ کئیت اے گپ چی ءَ جنگ بیت کہ تو جنکے یے۔ بلے پت ءَ منی گپ پہ گپ ءِ ساب نہ کت ءُ من ءَ سیمیں لٹ ءِ سر ءَ سک باز جت ءُ گْوشت ئِے مروچی ءَ رند من تئی دپ ءَ اے وڑیں گپ اِش مہ کن آں۔ پمیشکا من جیڑگا آں کہ نوں وانگ ءَ وئیل بہ کناں ءُ بس لوگ ءَ بہ ننداں گوں آئی ءِ گپ ءِ کُٹگ ءَ من کندگ بندات کُت ۔ تو کندگ ءَ ئے چی ءَ؟ آئی ءَ جُست کُت۔
پھل کن کہ تئی دردناکیں کسہ ءِ اِش کنگ ءَ پد من ءَ کندگ آیگ ءَ انت بلے چوں کناں کندگ دارگ نہ بوت چی ءَ کہ تو گُڈسر ءَ انچیں گپ ءِ کُت۔ من زاناں گڈسر ءَ چے گْوشت؟ آئی ءَ جوست کُت۔ بانک تو گُڈی ءَ گْوشت کہ من جیڑگا آں کہ وانگ ءَ وئیل کناں۔ انچو کہ ما دورس اے گپ ءَ سرپد اِنت کہ مارا اے چاگرد ءِ توک ءَ کمتر پھمگ بیت۔ بلے ما اے گپ ءَ سرپد ایں کہ ما کمتر نہ ایں۔ چی ءَ کہ ما ونتگ، مارا زانتکاری ھست، مارا زانت ھست، بلے اگاں ما مہ وان ایں گڑا باندا روچ ما وت وتارا کمتر گْوش ایں –
زینی جان! مارا وانگی اِنت وانگ مئے واستا الّمی اِنت چیا کہ ھمے وانگ ءِ سوب ءَ باندا روچ ما آجوئی گپت کنیں۔ ھمے وانگ باندا روچ مئے توک ءِ نزوری ءَ کش اِیت ءُ مارا توکل دنت کہ ما گوں اے چاگرد ءَ جنگ بہ کنیں پہ وتی ازاتی ءَ ءُ تو گْوش ئے کہ من نہ واناں۔ ناں کولیگ اَں اے ردی ءَ نہ کن ئے وانگ پہ جنک ءَ الّم اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔