نبشتانک: نمدی یے پہ سکّی ساوڑ بلوچ ءَ
نبشتہ کار : شئے بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دروت ءُ دراھبات ئے ارواہ
من زاناں تو منی سلام ءَ الیک نہ کن ئے پرچاکہ ترا دیر اِنت کہ تو گوں من ءَ گپ نہ کُتگ۔ تو گوں من ءَ ھچ ھال ءُ اھوال نہ کُتگ ، بوت کنت تو دل گران ئے بَلے بائد اِنت کہ تو دل گران مہ بہ ئے چی ءَکہ تو انچیں جاگھے بند ئے کہ ترا سلام دیگ ھم نہ بیت،تئی ھال ھم گرگ نہ بیت۔
سکّی تو زان ئے، انو من ھما کوٹی ءِ تہ ءَ نشتگاں پہ ترا اے نمدی ءَ نبشتہ کنگ ءَ آں، بوت کنت اے نمدی ءَ پد من ادا مہ باں۔انو کہ اے ساھت ءَ نشتگاں ، منی کَش ءَ انگولا کی آزادی ءُ who will cry ,when you die اے کتاب اَیر اَنت۔منی دیم ءَ دریچکے ءُ من کُرسی یے سر ءَ نشتگاں، منی دیم ءَ ٹیبل ءِ ایر اِنت ، منی دگہ ھم وانگ ءِ ساز ءُ سامان ایر اَنت، اے کتابانی رد ءَ تئی اکس ءِ ھم منی ٹیبل ءِ سر ءَ ایر اِنت۔انو نَد منی دست ءَ اِنت پہ ترا نمدی نبشتہ کنگ ءَ ، ترا ھال دیگ لوٹاں کہ ترا چے پد مئے میتگ ءُ شھر ءَ چے بوتگ ، سکّی ترا ھال دیگ لوٹاں کہ بلوچستان ءِ دل بند گُش ئے ھون شان ایت۔ ھر گِس پُرسیگ اِنت، ھر مردم ءَ را گُش ئے ابیتکی ءَ مانشانتگ،اے ابیتکی تھنا پہ یک مردمے ءِ روگ ءَ پد بوّگ ءَ اِنت ، اے مُلوری ھم ھمائی ءِ روگ ءَ پد اتکگ، آ مرد مبارک کازی اِنت کہ آئی ءَ سپر کُتگ،اے دُگنیا یلہ داتگ ، من زاناں انو تو سک دل گران بہ ئے کہ شئے تو اے وھد ءَ کُجام ھال ءَ دیگ ئے۔بَلے ھو یار چے بہ کناں کہ ترا چے پد من نَد دست نہ جَتگ ، من ھچ چیز نبشتہ نہ کُتگ۔نبشتہ کنگ ءِ نو ھیل ءُ ادات ھم شُتگ ، نہ زاناں چے نبشتہ بکناں۔
گُش ئے منی سرجمیں گال شرتگاں بُرتگ اَنت،انچو گُش ئے نَد ءِ سیاھی ءِ بدل ھون انت کہ شان ایت اش۔ نہ زاناں پرچا بَلے ھو ترا چہ رند من باز سک باز درد دیستگ ، باریں اے درد کدی آسر بنت۔ بَلے سکّی گپے زان ئے یار مھروان چو گوات ءِ رنگ ءَ بدل بنت مھروان تئی مھر ءِ ارزشت ءَ نہ زاناں باریں کدی اے سرپد بنت کہ مھر لئیبی چیز نہ اِنت۔ھیر اے گپ ءَ من ءُ تو ھما روچ ءَ کن ایں کہ دوچار بہ کپیں گُڑا الم مجلس بیت اگاں من زندگ بوتاں۔
سکّی چوھانا من تئی ھیال ءَ ھروھد ءَ کپاں،ھر روچ ترا چوں کُرآن یات کناں، بَلے زان ئے ما انچو بہ وس ایں کہ ما ھچ کُت نکن ایں۔ ناں ما گپ کُت کن ایں نیکہ دگہ چیزے دست ءَ بیت۔ یار پھل کن ترا چے باز پھلی لوٹ آں۔ ما پہ ترا ھچ کُت نہ کُت ، بہ گند ئے تو دل گران بہ بہ ئے بَلے ارواہ دلگران مہ بو کہ تو وتی بیرگیں بلوچستان ءِ ھال ءَ سرپد ئے کہ چے چے بوّگ ءَ اِنت۔ اد ءَ ھرکَس ءَ را تُرسے ءَ گور جتگ، ھر کس بے وس انت۔۔وداریگیں چم انت،پرشتگیں دیوال انت ءُ ولکنڈیں میتگ انت ءُ دگہ چے — بلوچ ورنایانی ژانگولیں لاش انت۔
سکّی من ترا ھال دیگ لوٹاں کہ تو ھما ئے کہ اچ ما جُتا کنگ بوتگ ئے،ما تئی ودار ءَ نشتگ ایں کہ تو الم کا ئے ، اے تھاریں کوٹی سگگ نہ بَنت، اڑے پدا درآمدیں مردم کَش ءُ کِر ءَ نشتگ اَنت بیھار دے انت، ترا ھرروچ کُشگ ءُ تئی جون ءِ چَگل دیگ ئے گپ ءَ کن انت۔
سکّی من سرپداں کہ تو سک ازیت ءِ تہ ءَ ئے ،اے کسان ءُ تھاریں کوٹی اے مردمانی ھون ءِ بدیں بوہ،لٹ کُٹ ، وڑ وڑیں ازیت تو گندگ ءَ ئے ایشی ءَ چہ مستریں ازیت دگہ کُجام بوت کنت۔سکّی تو زان ئے مئے ءُ تئی میان تپاوت ایش اِنت کہ تو یک کسانیں کوٹی یے تہ ءَ بند ئے ءُ ما یک مزنیں جھانے ءِ تہ ءَ ساہ گِر ایں، انچو کہ تو ھچ نبشتہ کُت نہ کن ئے، ترا موکل نیست، ھمے رنگ ءَ مارا نَد ءِ دست ءَ کنگ تُرس ایت کہ اے شومیں نَد یک راستی یے نبشتہ مکنت مارا لٹانی چیر ءَ مہ کنائین ایت۔ سکّی دل باز جاگہ باز چیز گُشگ لوٹ ایت بَلے نبشتہ کنگ نہ بیت۔
سکّی تو زان ئے ! منی واستا تھنا ھما کوٹی پَشت کَپتگ کہ من ءُ تو مُدامی گپ کُتگ ، آ وھد ءَ مھرُل ھم منی ھمراہ بوتگ، نو آئی ءَ ھم من ءَ رُکست کُتگ ،، من نو چَٹ تھنا ءَ نشتگاں ، نو تھنائیں انسانے ءَ ، منی کَش ءُ کِر ءَ درآمدیں مردم اَنت ۔ سکّی ترا ھال دیگ لوٹاں کہ تو زان ئے زندگی ءِ تہ ءَ ھما مردم مردم ءَ را گیشتر درد دنت کہ آئی ءَ را وتی ارواہ ءُ ساہ سرپد بہ بہ ئے۔
یار پھلی لوٹاں کہ منی کِر ءَ لبز نیست ، نو منی جبین ھورک اِنت گُش ئے زندگیں لاشے جوڑ بوتگاں۔
مھروان مارا ودار اِنت، تو واتر بہ ئے نندیں دیوان کن ایں ۔ اگاں تئی واتری ءَ من زندگ بوتاں۔
تئی وتی سنگت شئے
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔