بیست ءُ پنچ اگست ءِ درد
نبشتہ کار: نگرہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
منی ابا! زندگی ءِ تہ ءَ لَھتیں روچ اَنچیں بنت گُش ئے بھار ءِ اولی درپشناکیں سُھب، سارتیں سمین، مُرگانی برمش ءُ دل ءِ تاھیر گونگیں کرار۔ انسان لوٹ ایت کہ وھد وتی گاماں مھتل بہ کنت، ساھت اوشت ءِ آماچ بہ بنت، ءُ ھما وشبو آتاریں دمان کدی ھم ھلاس مہ بنت۔ پن
لَھتیں روچ اَنچیں بے توار، ابیتک، دنز ءُ گُبار ءُ گم چکاریں رُوچ بنت۔ انسان لوٹ اِیت کہ ھما دریگ بند کنگ بہ بنت کہ اے وڑیں روچ وتی سر ءَ کش اَنت۔ بلے وھد کسی گپ ءَ گوش نہ دار اِیت، وھدے اے دابیں روچ کاینت گُڑا تئی کندگاں، وشیاں، واباں، لوٹ ءُ واھشتاں، سیادیاں، یاتان ءُ تاھیر ءُ کراراں پچ گیپت ءُ بارت۔
منی ابا! گُلامیں اِستانے ءَ روچ براھدار ءُ دلکش نہ بنت۔بیست ءُ پنج اگست پہ من اَنچیں سیاھیں روچے اَت۔ آ روچ ءَ منی واب، ارمان، لوٹ، واھشت ءُ کسانی چہ منی دست ءَ چہ پچ گیپت اَنت، ءُ من ءَ چورھیں زندے ءِ گوازینگ ءَ لاچار ءُ بے وس کُت ئِے۔ اے روچ پہ من سک گران اَت ءُ مھشر ءَ چہ کمتر نہ اَت۔ بندات ءَ سما بوت کہ اے روچ تھنا پہ من ءَ اَتکگ بلے وھد ءِ ھمرائی ءَ منی زانت ءُ زانگ ودان بوت گُڑا من زانت اے آس ءَ تھنا من نہ سُتکگاں بلکیں سرجمیں بلوچستان ءِ پُسگ اے آس ءَ سُچگ ءَ اَنت۔
ابا جان!
تئی شھیدی ءِ روچ پہ من ءَ یک درونتے۔ ھمے روچ ءَ منی پھم ءَ اَتک کہ گُلام ءَ زندگی نیست، وشی نیست، کرار نیست- اے روچ ءَ پد منی زندگی ءَ وتی مانا ءُ متلب ھم مٹ کُت اَنت۔ نی کم کم درستیں چیزاں من پوہ بوان بیتاں۔ نی من نوکیں وابانی شوھاز ءَ درکپتگ اِتاں۔ اے ھما واب اِت اَنت کہ تو دیستگ اِت اَنت۔
ابا جان!
من ءَ تئی یک گپے سک یات اِنت کہ تو مُدام گُشتگ اَت “اِنسان مر اِیت بلے آئی ءِ کرد زندگ مان اِیت” ءُ یک جاھے ءَ من ونتگ اَت کہ “انسان ءِ زندگ بوگ اِیشی ءَ نہ گُش اَنت کہ آ ساہ کشگ ءَ اِنت، ورگ ءَ اِنت یا کہ وپسگ ءَ اِنت بلکیں زندگ بوگ اِیش اِنت کہ آ مرگ ءَ چہ پد ھم گوستانک ءِ تاکانی ءُ مردمانی دل ءِ تہ ءَ زندگ بہ مان اِیت۔” پمیشکا گُشاں ابا تو زندگ ئے، نمیران ئے۔ما اے گپ ءِ سر ءَ پھر بندیں کہ ما تئی وڑیں زمین زادگے ءِ چُک ایں۔
اباجان!
وھدے مردم من ءَ گُش اَنت کہ تئی پت پہ زمین نمیران بوتگ گُڑا منی دل ءَ یک اَجبیں تاھیرے ءُ رَنجے پجّیگ ءَ ودی بیت۔ تاھیر ءُ کرار پمیشکا کہ تو ھما ھاک ءَ گوں مھر کُتگ ھما ھاک ءِ اِشک ءَ ابدمان بوتگ ئے ءُ درد ءُ رَنج پمیشکا کہ من تئی سارتیں ساھگ نہ دیست، ناں تئی کُٹ ءَ نشت ءُ دگہ چیزے ءِ لُوٹگ ءِ واھشت درانگاز کُت۔ ناں گم ءِ موسماں تئی کندگانی توار منی گوشاں کپ اِیت نانکہ دل ءِ گُباراں تئی دیم ءَ درشان کنگ ءِ موہ رَس اِت۔
ابا جان!
تو شھید اکبر بُگٹی ءِ یات ءَ برجم دارگ بیتگیں مُچی ءَ دُژمن ءِ تیر وتی سینگ ءَ جاہ دات ءُ نمیران بوت ئے۔ تو زانتگ اَت کہ ماتیں وتن ءِ پھریزگ ءَ تھنا جنگ ءِ میدان ءَ اِیر کپگی نہ اِنت بلکیں ھر مھاز ءَ ترا دشمن ءِ دیم دارگی اِنت۔ ابا جان تئی نمیرانی ءَ مارا اے درس دات کہ وتی ھک ءِ سر ءَ اُوشتگ ءِ متلب تھنا گپ جنگ نہ اِنت بلکیں وتی ساہ ءُ سرانی ھم بکشایگ اِنت۔
منی دوستگیں ابا جان! ھما جاہ ءَ تو دُژمن ءِ تیرانی آماچ بوت ئے آ جاہ شھید پدا چار راہ گُشگ بیت۔ اے جاہ ءَ دگہ ھزاراں بلوچ پُسگانی کُنٹ دیستگ اَنت کہ آ دُژمن ءِ تیرانی آماچ کنگ بوتگ اَنت۔ اے جاہ ءَ ھزاراں مات ءُ گوھارانی پریات گوشداشتگ اَنت کہ آیانی تاسپیں ورنا زندان ءِ تھاریں کُوٹیان بند کنگ بوتگ اَنت۔ ھما جاہ انگت تئی ھُونانی وشبواں شنگ ءُ تالان کنت۔
ابا جان!
پہ من بیست ءُ پنچ اگست ءِ درد بے توار بوتگ اَت۔ آ چیھانٹ نہ جن اَنت بلکیں چو کارچ ءَ منی دل ءَ لگ اَنت چو سیچنی ترک ءَ منی جگراں سُمب اَنت۔ بلے ابا من جزماں اے زلم ءُ زوراکیانی دراجیں شپ اَلم ءَ یک نوکیں بامے آسیت ءُ یکروچے شمے رِتکگیں ھُون زرور مانا بنت۔ بس ھواروں، شھیدانی دیوان ءَ نند ئے مارا الم یات بہ کن گوں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی ءِ درشانی انت-