یک ٹیلی پون کالے – ڈوروتی پارکر |شاھد اھمد

یک ٹیلی پون کالے

آزمانکار: ڈوروتی پارکر

رجانکار: شاھد اھمد

دی بلوچستان پوسٹ

دزبندی ھدا، انوں من ءَ ٹیلی فون بہ کن۔ واجہ ھدا، انوں من ءَ پون بہ کن۔ من چہ تو دگہ ھچ نہ لوٹاں، راستی ءَ من نہ لوٹاں. اے باز نہ اِنت کہ جُست بہ کن۔ اے پہ تو سک کم بیت، ھُدا، انچیں کسانیں، کسانیں چیزے. بس نوں ٹیلی پون کنگ ءَ بہ دنت۔ مھربانی ءَ کن، ھدا۔ دزبندی، دزبندی،دزبندی

اگاں من اے بابت ءَ مہ جیڑ اِتیں گڑا بوت کنت کہ ٹیلی پون ءِ توار بوتگ اَت۔ برے برے چوش کنت۔ اگاں من دگہ چیزے ءِ بابت ءَ جیڑ اِت کناں۔ اگاں من دگہ چیزے ءِ بابت ءَ جیڑ اِت کناں۔ (نوبی) اگاں من پَنچ سد ءَ پَنچ ءَ شُمار بہ کناں گڑا بوت کنت کہ آ وھد ءَ زنگ بہ جنت۔ من کم کم ءَ شمار کناں۔ من دگا نہ کناں۔ ءُ اگاں من سئے سد ءَ سر باں گڑا زنگ بہ جنت گڑا من بند نہ باں؛ من ھما وھد ءَ پسو نہ دیاں کہ من پنچ سد ءَ سر بہ باں. پنچ، دہ، پانزدہ، بیست، بیست ءُ پنچ، سی، سی ءُ پنچ، چل، چل ءُ پنچ، پنجاہ…. ھو، زنگ بکن۔ مھروانی.

اے گڈی رند اِنت کہ من کلاک ءَ چاراں۔ من پد ءَ ایشی ءَ نہ چاراں۔ ھپت ءَ چہ دہ منٹ گوستگ۔ آئی ءَ گْوشت کہ من پنچ بج ءَ ٹیلی پون کناں۔ ”من ترا پنچ ءَ پون کناں، ڈارلنگ۔” منی ھیال ءَ ھمے جاہ ءَ آئی ءَ “ڈارلنگ” گُشتگ۔ من ءَ نزیک ءَ سِتک ءُ یکین اِنت کہ آئی ءَ ھما جاہ ءَ گْوشتگ۔ من زاناں کہ آئی ءَ من ءَ دو رند ءَ “ڈارلنگ” گُشتگ ءُ دومی رند ءَ ھما وھد ءَ بوتگ کہ آئی ءَ (الوداع) گُشتگ۔ ”گڈ بائے، ڈارلنگ۔” آ دزگٹ اَت ءُ آپِس ءَ باز گپ نہ جنگ ءَ اَت بلے من ءَ دو رند ءَ “ڈارلنگ” گُشت ئِے۔ آئی ءَ منی پون کنگ ءَ ھچ پرواہ نہ بوتگ اَت۔ من زاناں تو آیاں ٹیلی پون کنگ ءَ مہ دار- من زاناں آیاں اے گپ دوست نہ بیت۔ وھدے کہ تو چوش کن ئے آ زان اَنت کہ تو آیانی بابت ءَ جیڑگ ءَ ئے ءُ آیاں لوٹگ ءَ ئے ءُ ھمے گپ ءَ آ چہ تو زِد کن اَنت۔ بلے من سئے روچ ءَ گوں آئی ءَ گپ نہ کتگ اَت- سئے روچ ءَ اِنّا۔ ءُ من بس ھمے کُت کہ آئی ءَ را جُست کُت کہ آ چون اِنت؛ بس ھمے وڑ ءَ اَت کہ کسے ءَ آئی ءَ را پون کتگ اَت۔ آئی ءَ اے گپ ءِ سر ءَ زھر نہ گپت۔ آئی ءَ اے گپ ءِ سر ءَ ھیال نہ کتگ اَت کہ من آئی ءَ پریشان کنگ ءَ آں ۔ ”اِنّا، بے شک تو نہ ئے“، آئی ءَ گُشت۔ ءُ آئی ءَ گْوشت کہ من ءَ ٹیلی پون کنت۔ آئی ءَ اے گپ ءِ گشگ ھژدری نہ اَت۔ من چہ آئی ءَ نہ لوٹ اِتگ اَت، راستی ءَ من نہ لوٹ اِتگ اَت۔ من ءَ یکین اِنت کہ من نہ کتگ۔ منی ھیال ءَ آ نہ گش اِیت کہ آ من ءَ ٹیلی پون کنت ءُ پد ءَ بس ھچبر نہ کنت۔ مھربانی بکن آئی ءَ را چوش مہ کن، ھدا۔ مھربانی کن مہ کن۔

من ترا پنچ ءَ پون کناں، ڈارلنگ۔” “گڈ بائے، ڈارلنگ۔،’ آ دزگٹ اَت، ءُ آ اشتاپ اَت، ءُ آئی ءِ کش ءُ گور ءَ مردم اِت اَنت، بلے آئی ءَ من ءَ دو رند ءَ “ڈارلنگ” گُشت۔ اے منی اِنت، اے منی اِنت۔ منی گور ءَ ھما ھست، اگاں من آئی ءَ پد ءَ ھچبر مہ گنداں ھم۔ اوہ، بلے اے سک کم اِنت۔ اے گپ بس نہ اِنت۔ اگاں من آئی ءَ پد ءَ ھچبر نہ گنداں گڑا ھچ چیز بس نہ اِنت۔ من پد ءَ آئی ءَ گندگ ءَ بیا آں ، ھُدا ۔ دزبندی، من ءَ آ سک لوٹ اِیت۔ من آئی ءَ سک لوٹاں۔ من شر باں، ھدا۔ من شرتر بوگ ءِ جھد ءَ کناں، من کناں، اگاں تو من ءَ پد ءَ آئی ءَ گندگ ءَ بہ دے ئے۔ اگاں تو آئی ءَ من ءَ ٹیلی پون کنگ ءَ دی ئے۔ اوہ، انوں من ءَ ٹیلی پون بہ کن۔

آہ، منی دوا ترا کم مہ لیک ایت، ھدا۔ تو اود ءَ نشتگ ئے، انچو اسپیت ءُ پیر، گوں تئی بارو ءَ دراھیں پرشتہ ءُ استالاں کہ چہ دیم ءَ رھادگ بنت۔ ءُ من گوں یک ٹیلی پونے ءِ بابت ءَ دوایے ءَ تئی گور ءَ کایاں۔ آہ، مہ کند، ھدا۔ تو گندئے، تو نہ زان ئے کہ چے پیمیں مارشتے بیت۔ تو سک ایمنی ئے، اود ءَ تئی تھت ءِ سر ءَ، گوں تئی چیر ءَ نیلیں گردگ ءَ۔ ھچ چیز ترا ٹچ نہ کنت؛ کسے تئی دل ءَ وتی دستاں ٹُکّر ٹُکّر کُت نہ کنت۔ اے رنج اِنت ھُدا اے ھراب اِنت ھرابیں رنج اِنت۔ تو منی کمک ءَ نہ کن ئے؟ پہ وتی چُکّ ءِ ھاتر ءَ منی کمک ءَ بکن۔ تو گُشت کہ آئی ءِ نام ءَ ھرچی کہ چہ تو لوٹگ بیت تو کن ئے۔ اے ھُدا، تئی یکیں مھروانیں چُکّ ءِ نام ءَ،( یسوع مسیح)، مئے ھاوند، انوں من ءَ ٹیلی پون بہ کنت۔

من ءَ اے کار بند کنگی اِنت۔ من ءَ اے وڑ بوگی نہ اِنت۔ بچار. پرز کن یک ورنایے گش اِیت کہ من جنکے ءَ پون کناں ءُ پد ءَ چیزے بیت ءُ آ نہ کنت۔ اے اِنچو ھرابیں گپے نہ اِنت، نہ اِنت؟ پرچا، اے سرجمیں دگنیا ءَ گونگ اِنت، ھمے دمان ءَ۔ اوہ من ءَ چے پرواہ اِنت کہ سرجمیں دگنیا ءَ چے بوگ ءَ اِنت؟ آ ٹیلی پون پرچا زنگ نہ جنت؟ پرچا نہ کنت، پرچا نہ کنت؟ تو زنگ کت نہ کن ئے؟ آہ، دزبندی، تو کت نہ کن ئے؟ تو لانتی، بدسورت، چمکداریں چیز۔ زنگ ءِ کنگ ءَ ترا زھر بیت، نہ؟ اوہ، اے گپ ترا ٹپّی کنت۔ لانت ترا من تئی گندیں رِداں چہ دیوال ءَ در کناں، تئی زھریں سیاھیں دیم ءَ کم کم ءَ ٹُکّر ٹُکّر کناں۔ لانت ترا جھنم ءِ سر ءَ۔

نہ، نہ، نہ من ءَ بند کنگی اِنت۔ من ءَ دگہ چیزے ءِ بابت ءَ جیڑگی اِنت۔ اے ھما کار اِنت کہ من کناں۔ من کلاک ءَ دومی کوٹی ءَ ایر کناں۔ پد ءَ من ایشی ءِ نیمگ ءَ چار اِت نہ کناں۔ اگاں من ءَ اے چارگ لوٹ ایت گڑا من ءَ بیڈروم ءِ تہ ءَ روگی اِنت ءُ اے کار کنگی اِنت بوت کنت، چہ ایشی ءَ پیسر کہ من پد ءَ چاراں، آ من ءَ پون بکنت۔ من پہ آئی ءَ سک شیرکن باں، اگاں آ من ءَ توار بہ کنت اگاں آ بہ گْوش اِیت کہ مرچی شپ ءَ من ءَ گندگ ءَ نہ اِنت گڑا من گْوش آں کہ پرچا، اے ھچ نہ اِنت واجہ، پرچا، بے شک ھچ نہ اِنت من ھما وڑ باں کہ من اولی رند ءَ آئی ءَ گوں دچار کپتگ اِتاں۔ گڑا بوت کنت آئی ءَ پد ءَ من ءَ دوست بہ بیت۔ من مدام شیرکن اِتاں، اولی رند ءَ۔ اوہ، مردماں گوں مھر کنگ ءَ پیسر شیرکن بوگ سک آسان اِنت۔

منی ھیال ءَ آ انگت من ءَ کمو دوست بہ دار اِیت۔ مرچی دو رند ءَ من ءَ “ڈارلنگ” نہ گُشتگ اَت ئِے، اگاں انگت من ءَ کمو دوست نہ بوتگ اَت۔ اے درست ھلاس نہ بوتگ اَنت، اگاں آ انگت من ءَ کمو دوست بہ دار اِیت؛ اگاں کمے ھم بہ بیت، کمے بہ بیت۔ تو گندئے ھُدا اگاں تو بس آئی ءَ من ءَ ٹیلی پون کنگ ءَ داتیں گڑا من ءَ چہ تو گیشتر ھچ جُست کنگ نہ لوٹ اِتگ اَت۔ من آئی ءِ دیم ءَ شیرکن بوتگ اِتاں، من ھم جنس پرست بوتگ اِتاں، من بس ھما وڑ بوتگ اِتاں کہ من پیسر ءَ بوتگ اِتاں، ءُ پد ءَ آ من ءَ دوست دار ایت۔ ءُ پد ءَ من ءَ چہ تو گیشتر ھچ لوٹگی نہ بوتگ تو نہ گندئے، ھدا؟ تو مھربانی ءَ آئی ءَ من ءَ ٹیلی پون کنگ ءَ نہ دی ئے؟ تو ”دزبندی“ نہ کن ئے، دزبندی، دزبندی؟

تو من ءَ سزا دیگ ءَ ئے ھُدا کہ من ھراب بوتگ آں؟ تو من ءَ چہ زھر ئے کہ من چوش کُتگ؟ اوہ، بلے، ھدا، بازیں بدیں مردم ھست اِنت تو ایوک ءَ منی سر ءَ تْرند بوت نہ کن ئے۔ ءُ اے باز ھراب نہ اَت؛ اے ھراب بوت نہ کنت۔ ما کس ءَ ھچ وڑیں تاوان نہ داتگ ھُدا۔ چیزیں ھما وھد ءَ ھراب بنت کہ آ مردماں ٹپّی کن اَنت۔ من یک جانے ھم ٹپّی نہ کتگ؛ تو اے گپ ءَ زان ئے۔ تو زان ئے کہ من ھراب نہ بوتگ آں، نہ تو ھُدا؟ تو آئی ءَ انوں من ءَ ٹیلی پون کنگ ءَ نہ دی ئے؟

اگاں آ من ءَ ٹیلی پون نہ کنت گڑا من زاناں کہ ھُدا چہ من ءَ زھر اِنت۔ من پَنچ سد ءَ پانچ ءَ شمار کناں ، ءُ اگاں آئی ءَ من ءَ پد ءَ پون نہ کت ، من زاناں کہ ھدا منی کُمک ءَ نہ کنت، پد ءَ کدی نشانی ھمیش بیت، پنچ، دہ، پانزدہ، بیست، بیست ءُ پنچ، سی، سی ءُ پنچ، چل، چل ءُ پنچ، پنجاہ، پنجاہ ءُ پنچ اے ھراب اَت۔ من زانت کہ اے ھراب اِنت شر اِنت ھُدا من ءَ جھنم ءَ روان بدئے۔ تو گُش ئے تو من ءَ گوں وتی جھنم ءَ ترسین ئے، نہ؟ تو جیڑ ئے تئی جھنم منی جھنم ءَ چہ گنتر اِنت.

آ منی بابت ءَ چوشیں واھگ نہ دار اِیت منی ھیال ءَ آ ھم نہ زانت کہ آ من ءَ چونیں مارشتے دنت دریگتے آ زانت کنت، منی گشگ ءَ ابید آیاں دوست نہ بیت کہ تو آیاں بہ گْوش ئے کہ آیاں ترا گریوگ ءَ داتگ آیاں دوست نہ بیت کہ تو آیاں بہ گْوش ئے کہ تو آیانی سوب ءَ نا وش ئے اگاں تو بہ کن ئے گڑا آ ترا مالک ءُ متلب لیک اَنت۔ ءُ پد ءَ چہ تو زِد کن اَنت۔ ھر وھد ءَ کہ تو ھما گپ ءَ گْوش ئے کہ تو راستی ءَ جیڑ ئے گڑا آ چہ تو زِد کن اَنت۔ ترا مدام کسانیں گوازی کنگی اِنت۔ اوہ، منی ھیال ءَ مارا ھچ ھژدری نہ اِنت؛ منی ھیال ءَ اے انچو مزن اَت کہ من ھرچی گشگ لوٹ اتگ اَت گشگ ءَ اِتاں۔ منی گمان ءَ تو کدی نہ کن ئے۔ منی گمان ءَ پہ ھما کار ءَ ھچبر مزنیں چیزے نیست۔ اوہ، اگاں آ بس ٹیلی پون بہ کنت گڑا من آئی ءَ را نہ گُشت کہ من آئی ءِ سر ءَ گمیگ بوتگاں۔ گمیگیں مردماں چہ زِد کن اَنت۔ من سک شیرکن ءُ سک ھم جنس پرست باں، آ من ءَ دوست دارگ ءَ ابید کُمک نہ کنت اگاں آ ایوک ءَ ٹیلی پون بہ کنت اگاں آ ایوک ءَ ٹیلی پون بہ کنت۔

بوت کنت کہ آ ھمے کار ءَ کنگ ءَ اِنت۔ بوت کنت کہ آ من ءَ پون کنگ ءَ ابید اِد ءَ دیم ءَ آیگ ءَ اِنت۔ بوت کنت کہ آ نوں وتی راہ ءَ اِنت۔ بوت کنت آئی ءَ چیزے بوتگ۔ انا، آئی ءَ را کدی ھچ بوت نہ کنت۔ من آئی ءِ سر ءَ ھچ وڑیں ھال ءُ اھوال ءِ گمان ءَ نہ کناں۔ من آئی ءِ سر ءَ رُمبگ ءِ اکس ءَ کدی نہ کناں۔ من آئی ءَ ھچبر ھاموش ءُ دراج ءُ مُرتگیں لیٹگ ءَ نہ گنداں۔ دریگتے آ مُرتگ اَت۔ اے یک ھرابیں واھگے۔ کہ یک دوستداریں واھگے۔ اگاں آ مُرتگ اَت گڑا منی بوتگ اَت۔ اگاں آ مُرتگ اَت گڑا من انوں ءُ گْوستگیں ھپتگاں ھچبر نہ جیڑ اِتگ اَت۔ من ءَ بس ھما وشیں وھد یات کاینت۔ اے درست زیبا بنت۔ دریگتے آ مُرتگ اَت۔ دریگتے آ مُرتگ اَت، مُرتگ اَت، مُرتگ اَت۔

اے بچکی یے۔ اے بچکی یے کہ مردمانی مرگ ءِ واھگ ءَ بہ رو ئے بس پرچا کہ آ ھما دمان ءَ ترا پون نہ کن اَنت کہ آیاں گشتگ اَت کہ آ ترا پون کن اَنت۔ شاھد کلاک ئِے تیز اِنت؛ من نہ زاناں کہ اے راست اِنت یا انّا۔ شاھد آں ھچبر دیر نہ کتگ۔ ھر چیز آئی ءَ کمو دیر کت کنت۔ بوت کنت کہ آئی ءَ وتی کارگس ءَ نندگی اَت۔ بوت کنت کہ آ لوگ ءَ شتگ اَت، کہ من ءَ چہ اود ءَ بُرز ءَ پون بہ کنت، ءُ یکے اتک، آئی ءَ دوست نہ بیت کہ من ءَ مردمانی دیم ءَ پون بہ کنت۔ شاھد آں پریشان اِنت، بس کمو کمو، منی ودار کنگ ءَ بوت کنت کہ آ ھمے اُمیت ءَ بہ کنت کہ من آئی ءَ را پون بہ کناں۔ من اے کار ءَ کُت کناں۔ من آئی ءَ را ٹیلی پون کت کناں۔

من ءَ المی نہ اِنت۔ من ءَ المی نہ اِنت، من ءَ المی نہ اِنت۔ او! ھدا، من ءَ آئی ءَ را ٹیلی پون کنگ ءَ مہ دئے۔ من ءَ چہ ھما کار ءَ بہ رکّین۔ من زاناں، ھدا، ھما وڑ ءَ کہ تو زان ئے، کہ اگاں آ منی بابت ءَ جیڑگ ءَ اَت گڑا آ ٹیلی پون کنت چہ ھما جاہ ءَ کہ آ کجا اَت یا آئی ءِ کش ءُ گور ءَ چنچو مردم اَت۔ من ءَ اے گپ ءَ سرپد بہ کن، ھُدا۔ من چہ تو نہ لوٹاں کہ تو منی واست ءَ آسان بہ کن ئے–تو اے کار ءَ نہ کن ئے، پہ ھما درستاں کہ تو یک دنیا یے جوڑ کُت کن ئے۔ بس من ءَ اے گپ ءَ سرپد بہ کن ، ھُدا۔ من ءَ اُمیت ءِ سر ءَ روگ ءَ مہ دئے۔ من ءَ وتی تسلہ ءِ گپ ءَ مہ جن۔ مھربانی کن من ءَ اُمیت مہ کن، واجہ ھدا۔ مھربانی کن مہ کن۔

من آئی ءَ ٹیلی پون نہ کناں۔ من زندگ بوگ ءَ پد آئی ءَ پد ءَ ھچبر ٹیلی پون نہ کناں۔ آ جھنم ءَ سڑ اِیت، چہ ایشی ءَ پیسر کہ من آئی ءَ توار بہ کناں۔ تو من ءَ زور دیگ ءِ ھژدری نہ اِنت ھُدا؛ منی گور ءَ وت ھست انت۔ اگاں من ءَ لوٹ اِتیں گڑا من ءَ رس اِت کنت۔ آ زانت کہ من کجا رام کناں۔ آ زانت کہ من اد ءَ ودار ءَ آں ۔ آ چہ من سک دلجم اِنت، سک دلجم اِنت۔ من ھیراناں کہ آ چہ تو پرچا زِد کن، ھما وھد ءَ کہ آ ترا چہ دلجم بنت۔ من ءَ جیڑگی اِنت کہ اے گپ ءِ پکّائی ءَ سک شیرکن بیت۔

آئی ءَ را ٹیلی پون کنگ سک آسان بیت۔ گڑا من زانت کناں۔ بوت کنت کہ اے بچکی کارے مہ بیت۔ بوت کنت کہ آئی ءَ ھچ پرواہ نہ بوتگ۔ بوت کنت کہ آئی ءَ دوست بہ بیت۔ بوت کنت کہ آ من ءَ گرگ ءِ جھد ءَ بوتگ۔ برے برے مردم جھد کن اَنت ءُ جھد کن اَنت کہ تئی ٹیلی پون ءَ بہ گِر اَنت ءُ گْوش اَنت کہ لمبر ءِ پسو ءَ نہ دنت۔ من اے گپ ءَ ایوک ءَ پہ وتی کمک ءَ نہ گْوش آں؛ کہ واکی بیت۔ تو زان ئے کہ اے گپ راستی ءَ بیت، ھُدا۔ اے ھُدا من ءَ چہ ھما ٹیلی پون ءَ دور بہ کن۔ من ءَ دور کن من ءَ انگت بس کمو ناز ءُ شانے ھست بہ بیت۔ منی ھیال ءَ من ءَ اے چیز ءِ زلورت بوگ ءَ اِنت، ھُدا۔ منی ھیال ءَ اے ھما چیز بیت کہ منی گور ءَ بیت۔

ھئے، تکبر ءِ چے پرک اِنت، وھدے کہ من اگاں گوں آئی ءَ گپ مہ کناں گڑا اوپار نہ کناں؟ تکبر چوشیں بچکی، نزوریں کسانیں چیزے. اسل پَھر، مزنیں پَھر، ھچ پَھر نہ بوگ ءِ تہ ءَ اِنت۔ من اے گپ ءَ ایوک ءَ ھمے ھاتر ءَ نہ گْوش آں کہ من آئی ءَ را پون کنگ لوٹ آں. من نہ آں اے گپ راست اِنت، من زاناں کہ اے راست اِنت۔ من مزن باں من کسانیں شاناں چہ دیم ءَ باں.

دزبندی اِنت، ھدا، من ءَ چہ آئی ءَ ٹیلی پون کنگ ءَ بہ رکّین مھربانی کن، ھدا۔

من نہ گنداں کہ آئی ءَ گوں پَھر کنگی اِنت۔ اے انچیں کسانیں چیزے، پرچا کہ من ءَ شان ءُ پَھر ءِ آرگ ءَ اِنت، پہ من ءَ اے وڑیں فاؤسے جوڑ کنگ ءَ اِنت۔ من بوت کنت کہ آئی ءِ رد ءَ رد بہ باں. بوت کنت کہ آئی ءَ پہ من آئی ءَ پون کنگ ءِ ھاتر ءَ گُشتگ اَت، پنچ ءَ۔ ”من ءَ پون کن، ڈارلنگ“۔ آئی ءَ اے گپ جت کنت، شر شر اِنت۔ انچو ممکن اِنت کہ من آئی ءَ را راست نہ اشکتگ اَت۔ ”من ءَ پون کن، ڈارلنگ“۔ من نزیک ءَ اے گپ ءِ سر ءَ دلجم آں کہ آئی ءَ ھمے گپ جتگ۔ ھدا، ناں کہ من وت ھمے راہ ءَ گپ مہ کناں. من ءَ سرپد بہ کن، من ءَ ھال بہ دئے۔

من دگہ چیزے ءِ بابت ءَ جیڑاں۔ من بس چپ ءُ چاگرد ءَ ننداں ۔ اگاں من ھما جاہ ءَ نشت کناں۔ اگاں من ھما جاہ ءَ نشت کناں۔ بوت کنت کہ من وانگ ءَ اِتاں۔ او، درستیں کتاب ھما مردمانی بابت ءَ اَنت کہ یکے دومی ءَ دوست دار اَنت، راستی ءُ شیرکنیں رنگے ءَ۔ آ پہ چے نبشتہ کنگ لوٹ اَنت کہ اے بابت ءَ؟ آیاں آ نہ زان اَنت کہ اے درچکے نہ اِنت؟ آیاں آ نہ زان اَنت کہ اے دروگے، اے ھُدا ءِ لانتی دروگے؟ آیاں اے بابت ءَ چے گشگی اِنت، وھدے کہ آ زان اَنت کہ اے چوں درد کنت؟ لانت ایشاں، لانت ایشاں، لانت ایشاں۔

من نہ کناں۔ من چپ ءُ چاگرد باں. اے ھچ ئِے نہ اِنت کہ چہ ایشی ءَ ھیران بہ بَہ ئے۔ بچار. پرز کن کہ آ یکے بوتگ کہ من آئی ءَ شری ءَ نہ زانتگ اَت۔ پرز کن آ دگہ جنکے بوتگ۔ پد ءَ من بس ٹیلی پون کناں ءُ گُشاں ” شر پہ نیکیں ھال ءَ ترا چے بوتگ؟” من ھمے کار ءَ کناں ءُ من ھچبر اے بابت ءَ جیڑ اِت ھم نہ کناں۔ من پرچا آسودگ بوت نہ کناں، بس ھمے ھاتر ءَ کہ من آئی ءَ دوست داراں؟ بوت کناں من۔ ایمانداری ءَ گوں بوت کناں من۔ من آئی ءَ را پون کناں، ءُ انچو آسان ءُ وش باں. تو گندئے من نہ کناں یا نہ کناں، ھدا۔ اوہ، من ءَ آئی ءَ را پون کنگ ءَ مہ دئے۔ مہ کن، مہ کن، مہ کن۔

ھدا، تو راستی ءَ آئی ءَ من ءَ پون کنگ ءَ نہ دئی ئے؟ گڑا پکّا اِنت، ھُدا؟ تو مھربانی کن ئے رھم نہ کن ئے؟ تو کت نہ کن ئے؟ من چہ تو ھم نہ لوٹاں کہ اے دمان ءَ من ءَ ٹیلی پون بہ کنت، ھُدا؛ بس کمو دیر ءَ پد آئی ءِ اے کار ءَ بہ کن۔ من پنچ سد ءَ گوں پنچ ءَ شمار کناں۔ من اے کار ءَ سک کم ءُ سک برابری ءَ کناں۔ اگاں آ وھد ءَ آئی ءَ ٹیلی پون نہ کتگ گڑا من آئی ءَ را فون کناں۔ من کناں. ھائے، پلیز دزبندی کناں ، اَزیز ھدا، اَزیز مھربان ھدا، منی آزمان ءِ مبارکیں پت، چہ ھمے وھد ءَ پیسر پون بہ کنت مھربانی کن، ھدا۔ مھروانی. پنچ، دہ، پانزدہ، بیست، بیست ءُ پنچ، سی، سی ءُ پنچ۔