ایمانداریں دز
چہ یک ناشناسیں مردمے ءِ نوٹ اَنت
نبشتہ کار: پیودر میکائیلوویچ دوستوپسکی
رجانکار: شاھد اھمد
دی بلوچستان پوسٹ
یک روچے سُھب ءَ کہ من بس وتی پوسٹ ءَ گرگ ءَ اتاں، اگراپینا، منی کک، لانڈریس ءُ ہاؤس کیپر، منی گندگ ءَ اتک ءُ منی ھیرانی ءَ گوں من گپ ءُ تران ءَ پُترت۔ داں انوگ ءَ آ اَنچیں بے تواریں ءُ سادھیں جنینے بوتگ کہ چہ شپ ءِ ورگ ءَ چے جوڑ کنگ ءِ بابت ءَ ھر روچ یک دو گپ ءَ ابید آئی ءَ وتی شش سالانی تہ ءَ ھچبر یک گپے ھم نہ جتگ اَت۔ کم چہ کم من چہ آئی ءَ دگہ ھچ نہ اشکتگ ات۔ ’’اِد ءَ من آں واجہ تئی گور ءَ‘‘ آئی ءَ اناگت ءَ گپ بندات کُت ’’تو کسانیں کوٹی یے ءِ کرایہ ءَ دات کن ئے۔‘‘کجام الماری؟
ھاں، ھما اِنت کہ کچن ءِ کش ءَ اِنت۔ ما زانیں کہ کجام یکے۔
پہ چے ءَ؟
پرچا! پرچا کہ مردم کرایہ داراں یلہ دنت۔ اے زانگ بیت کہ پرچا۔
آئی ءَ را کَے کار گپت کنت؟
کَے کار ءَ گپت کنت؟ کرایہ دار کرایہ ءِ سر ءَ زور اِیت۔ زانگ بیت کہ کَے۔ھاں منی زھگ ، تو ھما جاہ ءَ بستر ھم ایر کُت نہ کن ئے ؛ اے تنک بیت۔ اود ءَ کَے نندوک بوتگ ات؟ اود ءَ نندگ پرچا! اگاں واب ءِ جاہ بوتیں؛ ءُ آ دریگ ءِ سر ءَ زندگ بوتگ اَت۔
کجام دریگ ءِ سر ءَ؟
زانگ بیت کجام یکے، انچوش گش ئے کہ تو نہ زان ئے! ھال ءِ تہ ءَ ھما۔ آ اود ءَ نند ایت، سلائی کنت یا چیزے کنت۔ بوت کنت کہ آ کرسی ءِ سر ءَ نند اِیت۔ آئی ءِ گور ءَ کرسی یے ھست؛ ءُ آئی ءِ گور ءَ ٹیبلے ھست؛ آئی ءِ گور ءَ ھرچی ھست۔
آ کے اِنت؟
آ، یک شریں، تجربہ کاریں مردے۔ من آئی ءِ واست ءَ ورگ جوڑ کناں۔ ءُ پہ اپارٹمنٹ ءَ، پہ ٹیبل ءَ من ماھے ءَ بس سئے چاندی ءِ روبل زوراں۔
گُڈسر ءَ بازیں جھد ءُ کوشست ءَ پد من زانت کہ لھتیں پیریں مرداں اگراپینا ءَ را دلجم کتگ یا یک وڑے ءَ دلجم کتگ کہ آ آئی ءَ را کچن ءِ تہ ءَ بہ دنت، چو کہ یک جاگھے ءُ پرجیوی یے ءِ بستار ءَ۔ اگراپینا ءِ سر ءَ ھرچی اتکگ ات آ بوتگ ات؛ اگاں نہ من زانتگ اَت کہ آ من ءَ ھچ وڑیں امن ءُ ایمنی نہ دنت۔ ھر وھد ءَ کہ چیزے آئی ءَ وش نہ بوتگ ات گڑا آ زوت چہ وتی ھیالاں چہ زھر بوتگ ات، یک گھتریں گمے ءِ تہ ءَ کپتگ ات ءُ اے جاور دو یا سئے ھپتگ ءَ برجاہ بوتگ ات۔ اے وھد ءِ تہ ءَ ورگ ھراب بوتگ ات، کتان گار بوتگ ات، پرش شُودگ نہ بوتگ ات – یک گپے ءَ بازیں نادوستیں چیز بوتگ ات۔ من دیراں چہ اے گپ ءِ سر ءَ دلگوش داتگ اَت کہ اے بے زبانیں جنین آدم وتی ھیال ءِ جوڑ کنگ ءَ بے وس اِنت، ھرچ ھیالے ءِ سر ءَ آباد بوگ ءَ کہ آ راستی ءَ آ بوتگ۔ بلے اگاں آئی ءِ نزوریں دماگ ءَ یک ھیالے ءِ وڑیں چیزے، یک زمہ واری یے ءِ وڑیں چیزے جوڑ بوتگ ات گڑا آئی ءِ سرجم کنگ ءَ چہ انکار کنگ ءِ بزانت ایش ات کہ آئی ءَ پہ دمانے اکلاکی رِد ءَ کُشگ بہ بیت۔ ءُ پمیشکا من وتی زھن ءِ امن ءَ چہ دگہ ھر چیز ءَ گیشتر دوست دارگ ءَ پد ھما دمان ءَ منّ اِت۔ کم چہ کم آئی ءَ یک وڑیں شناسائی یے ھست، پاسپورٹے یا دگہ چیزے؟اِنچو! من زاناں اود ءَ ھستیں یک شریں ءُ تجربہ کاریں مردے؛ آئی ءَ سئے روبل دیگ ءِ سوگند کت۔
دومی روچ ءَ منی سادگیں ءُ یکیں اپارٹمنٹے ءَ نوکیں جاگھے ءِ دیم ءَ اتک؛ بلے من ءَ زھر نہ بوت، من ءَ وت ءَ ھم وش بوت۔ کدی من تھنا زند گوازینگ ءَ آں، یک سرجمیں رکّی یے آں. من ءَ نزیک ءَ ھچ وڑیں آشنا نیست؛ من کم کم ءَ درکپاں۔ دہ سال ءَ چوک ءِ شپچراگ ءِ بستار ءَ زند گوازینگ ءَ پد من ءَ ، بے شک ، تھنائی ءِ آدت بوتگ ۔ بلے دہ، پانزدہ سال ءُ بوت کنت کہ گیشتر، ھمے تھنائی ءِ، ھمے اگراپینا ءِ ھمراھی ءَ، ھمے یکیں اپارٹمنٹ ءِ تہ ءَ البت، یک ھچ وڑیں بے رنگیں دیمروی یے! ءُ پمیشکا اے وڑیں جاوراں یک گیشیں نرم دلیں مردمے آزمان ءِ نیمگ ءَ چہ کُدرت اِنت! اگراپینا ءَ دروگ نہ بست: منی جاگہ یک تجربہ کاریں مردے ات۔ آئی ءِ پاسپورٹ ءِ رد ءَ آ ریٹائرڈ سپاھی یے بوتگ کہ من آئی ءِ پاسپورٹ ءِ چارگ ءَ ابید زانتگ ات، بس آئی ءِ دیم ءِ چارگ ءَ چہ زانتگ ات۔ اے گپ ءِ گشگ آسان اِنت۔ استاپی ایوانوویچ، منی جاگہ ءَ، چہ شریں مردماں یکے ات۔ ما شریں وڑے ءَ زند گوازینت۔ بلے شرتریں گپ ایش ات کہ آستاپی ایوانووچ برے برے وتی زند ءِ کسہ، جاوراں گشت کنت۔ منی زند ءِ مدامیں بور اِیت ءِ دیم ءَ چشیں کسہ کارے بس یک گنجے ات۔ یک رندے آئی ءَ من ءَ ھمے کسھانی تہ ءَ یکے گُشت۔ منی سر ءَ لھتیں تاسر دات۔ بلے اد ءَ اے کسہ چون بوتگ۔
یک روچے من اپارٹمنٹ ءَ تھنا بوتاں: آستاپی ءُ اگرافینا دوئیں کاروبار ءِ سر ءَ شتگ ات اَنت۔ اناگہ ءَ من چہ دومی کوٹی ءَ اشکت کہ کسے اتکگ ءُ من ءَ انچو سما بوت کہ آ اجنبی یے؛ من دراتکاں: بے شک، یک اجنبی یے راھداری ءَ اوشتاتگ ات، یک کسانیں سنگتے، سردیں بھار ءِ موسم ءِ ابید، پراک کوٹ ءِ تہ ءَ۔
تو چے لوٹ ئے؟
سرکاری الکساندروپ؛ چہ آ ایذا نندوکیں؟
چوشیں چیزے نیست برات؛ وش بات ئے.
’’دربان ءَ پرچا گُشت کہ اِد ءَ اِنت؟‘‘۔ مھمان ءَ گُشت ءُ گوں پَھریزی ءَ دروازگ ءِ نیمگ ءَ پُشت ءَ شُت۔
درکپ درکپ برات؛ برو.
شپ ءِ ورگ ءَ پد دومی روچ ءَ وھدے کہ آستاپی ایوانووچ منی واست ءَ یک پراک کوٹے ءِ سر ءَ چکاسگ ءَ ات کہ آئی ءَ بدل کتگ ات گڑا پد ءَ یکے ھالے ءِ تہ ءَ اتک۔ من دروازگ ءِ سر ءَ یک شگاپے پچ کت۔
کل ءِ جنٹلمین ءَ منی چمّانی دیم ءَ گوں آرامی ءَ منی بیکش چہ اَنگراں زرت ءُ وتی بُرزی ءِ چیر ءَ ٹُکّ اِت ءُ چہ اپارٹمنٹ ءَ درکپت۔ اگراپینا ءَ سرجمیں وھد ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ ھیرانی ءَ آئی ءِ دپ پچ بوت ءُ بیکش ءِ رکینگ ءَ چہ گیش ھچ نہ کت۔ استاپی ایوانووچ ءَ دھاندلی ءِ پد ءَ رھادگ بوت ءُ دہ منٹ ءَ پد ، ساہ ءِ ھلاس بوگ ءَ اَت ، دست ءِ ھالیگ ءَ واتر بوت ۔ مرد شتگ ات ءُ گار بوتگ ات! ھیر، اے بدکسمتی اِنت، آستاپی ایوانوویچ۔ اے شریں گپے کہ مئے کرّ ءَ انگت اوورکوٹ اِنت! اگاں نہ گڑا دھاندلی ءَ مارا زمین ءَ کشّ اِتگ اَت بلے آستاپی ایوانووچ اے درستیں گپاں انچو ھیران بوت کہ من آئی ءِ نیمگ ءَ چاران ءَ دُزی ءِ بابت ءَ ھم شموشت۔ آ وتی ھیال ءَ نہ اتک۔ ھر منٹ ءَ آئی ءَ ھما کار یلہ دات کہ آ کنگ ءَ ات، ھر منٹ ءَ آئی ءَ سرجمیں کسہ ءِ سر ءَ گپ جنگ بندات کت، اے درستیں گپ چون بوتگ انت، آ چوں اود ءَ اوشتاتگ ات، چوں، مئے چمّانی دیم ءَ، دو گام دور، کوٹ کشگ بوتگ ات، ءُ اے درستیں گپ چوں بوتگ اَنت، انچو کہ آئی ءِ گرگ نا ممکن بوتگ۔ پد ءَ آ کار ءَ نشت؛ پد ءَ آئی ءَ پد ءَ ھرچی یلہ دات ءُ من دیست کہ چوں، گُڈسر ءَ، آ شُت کہ دربان ءَ بہ گْوش اِیت ءُ آئی ءَ را ملامت بہ کنت کہ آئی ءَ وتی بوگ ءَ چوشیں چیزانی بوگ ءِ موکل داتگ۔ آ پد ءَ اتک ءُ اگراپینا ءَ ڈاہ ءُ شور کنگ ءَ لگ ات۔ پد ءَ آ کار ءَ نشت ءُ بازیں وھدے ءَ گوں وت ءَ بڑبڑ کت کہ اے درستیں گپ چوں بوتگ انت، آ چوں اود ءَ اوشتاتگ ات ءُ من ھمود ءَ اتاں ءُ چوں، مئے چمّانی دیم ءَ، دو گام دور، کوٹ کشگ بوتگ ات، ءُ دگہ یک گپے ءَ ، آستاپی ایوانووچ ، اگاں کہ آ کاراں چوں سرجم کنگ ءَ زانتگ ات ، بلے پد ءَ ھم یک مزنیں زھمت کشیں کارکن ءُ پوسرے ات ۔
’’تو مارا بے ھیال کتگ ات، آستاپی ایوانوویچ!” من شام ءَ گوں آئی ءَ گْوشت ءُ یک کوپے چاہ ءِ دست ءَ دات ءُ چہ بیزاری ءَ لوٹ اِت کہ یک رندے پد ءَ گاریں بیکشا ءِ کسہ ءَ زندگ بہ کناں کہ چہ بار باریں پد ءَ ءُ راوی ءِ گھتریں ایمانداری ءَ چہ 1990 ءَ چہ دیم ءَ آیگ ءَ اَت۔ باز مسکرا بازے اَت
تو من ءَ بے ھیال کُت واجہ! بس دری رنگے ءَ زھر کنت، من ءَ زھر کنت، اگاں چہ کہ منی پوشاک نہ بوتگ اَنت کہ گار بوتگ اَنت۔ ءُ منی ھیال ءَ دنیا ءِ تہ ءَ دُزّ ءَ چہ بدتریں ھرامزادہ نیست۔ لھتیں مردم مپت ءَ زور اَنت بلے تئی اے جُھد، ھیداں میچّل کُتگ اِت اَنت کہ تو پہ آئی ءَ رِتکگ، تئی وھد چہ تو دزّی کنت… کینگ انگیز اِنت، اُپ! من اے بابت ءَ گپ کنگ نہ لوٹاں، من ءَ زھر کنت۔ چوں بیت کہ ترا واجہ وتی جند ءِ مال ءُ مڈیانی سر ءَ ترس ءُ بیم نہ بیت؟
ھاں، اے راست اِنت، آستاپی ایوانوویچ؛ چیز ءَ سُتکگ شرتر اِنت بلے دُزّے ءَ دیگ زھرناک بیت، من نہ لوٹ آں. شر ، تو اِد ءَ چے لوٹ ئے ؟ البت ھر دُزّے جتا اِنت. ءُ یک کیسے بوتگ واجہ کہ من ءَ یک ایمانداریں دزّے ءِ دیم ءَ کپتگ۔ انچو گُش ئے آ ایماندار بوتگ! آستاپی ایوانوویچ، کجام دزّ ایماندار اِنت؟
راست اِنت واجہ! اے چونیں ایمانداریں دُزّے؟ چُشیں چیزے نیست۔ من بس ھمے گُشگ لوٹ اِت کہ آ ایمانداریں مردے ءِ وڑ ءَ گندگ ءَ اَت بلے دُزّی کُتگ اَت۔ بس من ءَ آئی ءِ سر ءَ رھم بوت۔
ءُ چوں بوتگ ات، آستاپی ایوانوویچ؟
ھاں واجہ، نزیک ءَ دو سال پیسر۔ من ءَ نزیک ءَ یک سالے بے کار ءَ گوازینگ لوٹ اِت ءُ وھدے کہ من انگت ھمے جاہ ءَ نشتگ اتاں گڑا یک سرجمیں گاریں مردے ءَ من ءَ گوں دچار کپت۔ ھیر، ما یک شراب جاھے ءَ دیست۔ شرابی، ریک، پرجیوی، آ کجا ھزمت ءَ کنت، بلے پہ وتی نشہ ءِ زند ءَ باز پیسر چہ ھزمت ءَ درکنگ بوتگ۔ تو نا لائک! ھدا زانت کہ آئی ءَ چے پوش اِتگ اَت! برے برے تو جیڑ ئے کہ آئی ءِ کوٹ ءِ چیر ءَ شرٹے ھست یا انّا؛ ھرچی کہ آئی ءَ رس اِیت آ چہ آئی ءَ کشّ اِیت۔ بلے آ شور ءُ شور کنوک نہ اِنت؛ آ وتی تب ءَ نرم دل اِنت، انچو مھروان اِنت، مھروان اِنت ءُ نہ جُست کنت، آ مدام شرمندگ اِنت: شر، تو وت گند ئے کہ گریبیں سنگت ءَ نوشگ لوٹ اِیت ءُ تو آئی ءَ یکے پیش کن ئے۔ ھیر من آئی ءَ گوں ھمے وڑ ءَ دیم پہ دیم بوتاں، بزاں آ منی گوں من ءَ بندوک بوت. پہ من درست یک اَنت۔ ءُ آ چے مردے ات! تو چو کسانیں سگے ءَ اود ءَ آئی ءِ رند ءَ کپ ئے ءُ آ تئی رند ءَ کپ اِیت؛ بلے ما یکے دومی ءَ بس یک رندے دیستگ اَت، انچیں نزوریں مردمے! اول تو آئی ءَ شپ ءَ گوازینگ ءَ دات – شر ، تو آئی ءَ را دات ؛ من گنداں آئی ءِ پاسپورٹ ءِ رھبند اِنت، آ ھراب نہ اِنت! پد ءَ دومی روچ ءَ تو ھم آئی ءَ شپ ءَ گوازینگ ءَ دات ءُ پد ءَ سیمی روچ ءَ آ اتک، سرجمیں روچ ءَ دریگ ءِ سر ءَ نشت؛ آ ھم شپ ءَ نشت۔ ھیر، منی ھیال ءَ، آ منی سر ءَ ٹنگ اِتگ: آئی ءَ ورگ ءُ چرگ بہ دے، ءُ آئی ءَ شپ ءَ گوازینگ ءَ بہ دئے – اِد ءَ یک گریبیں مردے، ءُ بوٹ ءِ واست ءَ پرجیوی یے. ءُ پیسر ءَ آ ھم چو منی وڑ ءَ یک ھاسیں کارمندے ءِ گندگ ءَ شُتگ اَت، آئی ءَ گوں بندوک بوتگ اَت، ما مدام یکجاہ بوتگ اِتیں؛ بلے آئی ءَ آپ کش اِت ءُ چہ لھتیں گم ءَ بیران بوت۔ ءُ اے یکے ءِ نام یملیا ات، یملیان الیچ ات۔ من جیڑاں ءُ جیڑاں: من آئی ءَ چے بہ کناں؟ من ءَ پشل آں کہ من آئی ءَ دیم ءَ روان بہ دئے آں، من ءَ آئی ءِ سر ءَ ترس اِیت: انچیں رھم دلیں، گاریں مردے، کہ منی ھُدا! ءُ آ انچو بے زبان اِنت، جُست نہ کنت، بس ھما جاہ ءَ نشتگ، چو کسانیں کُچکے ءَ، تئی چماں چارگ ءَ اِنت۔ نشہ انسان ءَ ھمے وڑ ءَ ھراب کنت! من گوں وت جیڑاں: من چوں آئی ءَ گُشاں: برو ایملیانوشکا؛ اِد ءَ پہ تو ھچ کاروبار نیست؛ تو ردیں مردم ءِ گور ءَ اتکگ ئے؛ زوت من ءَ وت ءَ ورگ ءِ ھچ نہ بیت، من ترا چوں وتی ورگ ءِ سر ءَ داراں؟ من جیڑاں، اود ءَ نشتگ آں، آ چے کنت، من چوں آئی ءَ چوشیں گپے بہ کناں؟ ھیر، ءُ من وت ءَ گنداں کہ آ منی گپ ءِ اشکنگ ءَ کدی من ءَ چار اِیت، کدی نشتگ ءُ یک گپے ءَ سرپد نہ بوتگ، پد ءَ چوں، وھدے کہ آئی ءَ اے گپ ءِ سرپدی بوتگ، آ چہ دریگ ءَ پاد اتکگ، وتی کسانیں بنڈل، چو کہ من نوں گنداں، چیکریں، رُژنائیں، چہ سوراھاں پُر، کہ آئی ءِ تہ ءَ ھدا زانت کہ آئی ءَ چے لپٹ اِتگ ءُ ھر جاہ ءَ گوں وت برتگ، آ وتی کسانیں کوٹ ءَ چوں راست کنت، دانکہ آ شرپدار ءُ گرم بہ بیت، ءُ ٹُنگ گندگ نہ بنت – آ یک تدبیریں مردے ات چوں آ پد ءَ دروازگ ءَ پچ کنت ءُ گوں گریوگ ءَ پُلّانی سر ءَ درکپ اِیت۔ ھیر مرد ءِ زوال کنگ مہ بیت. بژن ات! ءُ پد ءَ، من جیڑاں، من چونیں مارشتے کنگ ءَ آں! یک دمانے ءَ سبر کن ایملیانوشکا من ءَ وت ءَ سما بیت کہ تو منی ھمراھی ءَ دیر ءَ داوت نہ کن ئے؛ من زوت درکپاں ءُ پد ءَ تو من ءَ نہ رس ئے۔ ھیر واجہ ما درکپتیں؛ پد ءَ الکساندر فیلیمونوویچ ، واجہ (نوں بیران بوتگ ، وش ءُ سلامت بہ بیت) ءَ گُشت: من چہ تو سک وش آں آستاپی، وھدے کہ ما چہ میتگ ءَ واتر کنیں، ما درست ترا یات کنیں، ما ترا پد ءَ بریں ءُ من گوں آیاں بٹلر ءِ بستار ءَ زند گوازینتگ ات، آ یک مھروانیں واجھے ات، بلے ھمے سال ءَ بیران بوت۔ ھیر، چو کہ ما آیاں یلہ دات، من وتی سامان زرت، منی گور ءَ لھتیں زرّ ات اَنت، من جیڑ اِت، من ءَ پہ وت ءَ لھتیں امن ءُ ایمنی یے رس اِیت، ءُ من یک پیریں جنینے ءِ گور ءَ شُتاں، آئی ءَ چہ یک کونے زرت۔ ءُ آئی ءَ بس یک آزاتیں کونے ات۔ آ ھم کجا نینی ءِ بستار ءَ ات،پمیشکا نوں من جتا نشتگ اتاں، بورڈ ءُ جاگہ رستگ ات۔ ھیر، من جیڑ اِت، وش اِنت نوں، ایملیانوشکا، منی گرانیں مرد، تو من ءَ نہ رس ئے! ھیر واجہ تئی ھیال ءَ چے اِنت؟ من شام ءَ واتر بوتاں (من سنگتے ءِ گندگ ءَ شتاں) ءُ اولی چیز کہ من گنداں ایملیا اِنت کہ منی سینگ ءِ سر ءَ نشتگ ءُ آئی ءِ کش ءَ چیکریں بنڈلے نشتگ ءُ اوورکوٹ ءِ تہ ءَ نشتگ ءُ منی ودار ءَ اِنت ءُ چہ بور اِیت ءَ آئی ءَ چہ پیریں جنینے ءَ چرچ ءِ کتابے ھم زرت ءُ چپ ءُ لَپ ءَ دست ءَ داشت۔ آئی ءَ ھرچی ءَ پد ھم رستگ اَت! ءُ منی دست جھل کپت انت۔ ھیر، من جیڑ اِت، ھچ کنگ نہ بیت – تو من ءَ پیسر ءَ پرچا یلہ نہ دات؟ ءُ من سدک ءَ جُست کُت: ”تو وتی پاسپورٹ آورتگ ایملیا؟”
اِد ءَ واجہ من نشت ءُ جیڑگ ءَ لگ اِت آں کہ آ یک یلچّریں مردے چے کُت کنت کہ من ءَ رکین اِیت؟ ءُ اے گپ ءِ سر ءَ ھیال ءُ لیکہ کنگ ءَ پدر بوت کہ دزمانجنی ءِ ارزشت باز نہ بیت۔ آئی ءَ ورگ لوٹ اِیت، من جیڑ اِت۔ ھیر، سُھب ءَ نان ءِ ٹکرے، ءُ موسم ءَ گیشتر وش کنگ ءِ ھاتر ءَ، ءُ لھتیں پیماز ءِ زُور۔ ءُ نیم روچ ءَ آئی ءَ نان ءُ پیماز ھم بہ دے؛ ءُ شام ءَ ھم پیماز گوں کواس ءُ نان ءَ اگاں نان لوٹ اِیت۔ ءُ اگاں لھتیں گوبھی ءِ سوپ ھمراہ بہ بیت گڑا ما دوئیں چہ دیم ءَ پُرّیں۔ من باز نہ وارت ءُ شراب نوشیں مردے چو کہ تو زان ئے ھچ نہ وارت: آئی ءَ بس شراب ءُ سبزیں شراب لوٹ اِیت۔ من جیڑ اِت کہ آ من ءَ شراب ءِ ورگ ءَ ھلاس کنت بلے پد ءَ واجہ منی سر ءَ دگہ چیزے اتک ءُ من ءَ چوں زرت۔ ھاں، انچو کہ اگاں یملیا شتگ ات گڑا من زند ءَ چہ وش نہ بوتگ اتاں من ھما وھد ءَ سوڑگ کت کہ من آئی ءِ ھاتر ءَ پِت ھیر بہ باں. من آئی ءَ چہ بدیں مرگ ءَ رکّیناں، منی ھیال ءَ، من آئی ءَ چہ شراب ءِ ورگ ءَ کشّاں! سبر کن، منی ھیال ءَ: شر، شر، یملیا، بہ نند، بلے نوں منی ھمراہ بہ بَہ ئے، پرمان ءَ گوشدار! پمیشکا من گوں وت جیڑ اِت: من نوں آئی ءَ را لھتیں کارانی آدت کنگ ءَ بندات کناں بلے یکیں وھد ءَ اِنّا؛ اولی رند ءَ آئی ءَ کمو مزہ بہ کن ءُ اے میان ءَ من ترا شریں وڑے ءَ چاراں، من اے شوھاز ءَ کناں کہ من ترا چے پیمیں توانائی یے رس اِت کناں، ایملیا۔ پرچا کہ پہ ھر کارے ءَ واجہ انسان ءِ توانائی چہ درستاں پیسر لوٹ اِیت۔ ءُ من بے تواری ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ لگ اِت آں. من گنداں: تو ناامیتیں مردے ئے، ایملیانوشکا! من واجہ اولی رند ءَ گوں مھروانیں گپے ءَ بندات کُت: اے راہ ءُ آ راہ، من گُشاں ایملیان الیچ، تو وت ءَ یک چمشانکے بہ دے ءُ یک وڑے ءَ شر بہ کن۔
چہ کش ءُ گوراں گندگ ءَ بند کن اِت! تو بچار تو درست ٹُکّر ٹُکّر ئے، تئی کسانیں اوورکوٹ، من ءَ اے گپ ءِ گشگ ءَ ماپ بیت، پہ چھلک ءَ لائک اِنت؛ اے شر نہ اِنت اے وھد اِنت، منی ھیال ءَ، زانگ بہ بیت کہ کدی بند کنگ بہ بیت۔ نشتگ ءُ منی گپاں گوشدارگ ءَ اِنت ءُ سر ئِے جھل کنت منی یملیانوشکا چے بوتگ واجہ! انچو دیم ءَ شتگ کہ زبان گار بوتگ، یک اگلمندیں گپے ھم نہ گْوش اِیت۔ تو گوں آئی ءَ کھیرے ءِ بابت ءَ گپ جنگ ءَ بندات کن ئے ءُ آ ترا گوں لوبیا ءَ پسو دنت! منی گپاں گوشدار ایت، دیراں گوش دار ایت ءُ پد ءَ آہ ءُ زاری کنت۔
تو پرچا آہ ءُ زاری کنگ ءَ ئے، من جُست کناں، ایملیان الیچ؟ اوہ، اے ھچ نہ اِنت، آستاپی ایوانوویچ، پریشان مہ بو۔ بلے مرچی آستاپی ایوانووچ دو جنین آدماں سڑک ءِ سر ءَ جنگ کت ءُ یکے ءَ بے ھیالیں وڑے ءَ دومی ءِ کرینبیری ءِ ٹوکری ءِ سر ءَ رِتک۔
شر، گڑا چے؟
ءُ دومی ءَ زانت ءُ زانت ءَ وتی ٹوکری ءِ کرینبیری ءِ سر ءَ رِتک ءُ انگت ءَ گوں پاد ءَ ٹُکّر ٹُکّر کنگ ءَ لگّ اِت۔
شر ، گڑا چے ، ایملیان الیچ ؟
اے ھچ نہ اِنت، آستاپی ایوانوویچ، من بس ھمے گپ جتگ۔
“ھچ نہ واجہ بس ھمے وڑ ءَ۔ آہ! منی ھیال ءَ ایملیا، ایملیا! تو وتی سر ءَ نوشگ ءِ سرا ءَ گار کتگ!. ءُ پد ءَ استاد ءَ گوروخووایا ءِ بزاں سادووایا ءِ پیادگ ءِ سر ءَ نوٹے ایر کت۔ ءُ کسان ءَ دیست ءُ گُشت ئِے: منی وشّی؛ ءُ پد ءَ
دگہ یکے ءَ دیست ءُ گْوشت : نہ منی وشّی ! من ترا چہ پیسر دیستگ ات.
شر ، ایملیان الیچ ءِ سر ءَ ، ءُ مرداں جنگ بندات کت، آستاپی ایوانوویچ۔ ءُ پولیس والا اتک ءُ نوٹ چست کت ءُ واجہ ءَ دات ءُ دھمکی دات کہ دوئیں مرداں بوتھ ءَ ایر کناں۔ شر، گڑا چے؟ اے گپ ءِ تہ ءَ چے چیز سک رھشونی کنت، ایملیانوشکا؟
ھاں، من وش آں، واجہ۔ مردم ھشک بوت، آستاپی ایوانوویچ۔ اے، ایملیانوشکا! چے راجے! تو وتی جان ءَ پہ مس ءِ الٹین ءَ بھا کتگ۔ ءُ تو زان ئے ایملیان الیچ من ترا چے گُشاں؟
چے ، واجہ ، استاپی ایوانوویچ ؟
لھتیں کارے بہ زور، راستی ءَ، بہ زور۔ من ترا سمی رند ءَ گُشگ ءَ آں، بزور، وتی سر ءَ رھم کن!
من چے بہ زوراں، آستاپی ایوانوویچ؟ من زانت ھم نہ کناں کہ من چے زوراں؛ ءُ من ءَ کس نہ زور اِیت، استاپی ایوانوویچ۔
ھمے ھاتر ءَ تو چہ سروس ءَ درکنگ بوتگ ئے ایملیا تو شراب نوش ئے !ھیر، ولاس بوپے ءِ کارمند ءَ مرچی دپتر ءَ پون کنگ بوتگ ات، آستاپی ایوانوویچ۔
من گُشاں تو پرچا آئی ءَ را ایملیانوشکا گُشتگ؟ ھیر، من نہ زاناں پرچا، آستاپی ایوانوویچ۔ بزاں اود ءَ ایشی ءِ زلورت بوتگ، آیاں ھمے لوٹ کتگ “اوہ! منی ھیال ءَ ما دوئیں گاریں، یملیانوشکا! ھاوند مئے گناھانی سزا ءَ مارا دیگ ءَ اِنت!” ھیر چُشیں مردم ءَ ما چے بہ کنیں واجہ؟ بلے آ یک چالاکے ات، کجام! آئی ءَ منی گپ گوش داشت ءُ پد ءَ منی گمان ءَ چہ اے گپ ءَ ھلاس بوت، چو کہ آئی ءَ دیست کہ من زھر آں، آئی ءَ وتی اوورکوٹ زرت ءُ شُت – آئی ءَ چہ شموشکار بوت! آ سرجمیں روچ ءَ چہ وتی کش ءُ گوراں شُت ءُ شام ءَ نشہ ءِ آماچ بوت ءُ لوگ ءَ اتک۔ آئی ءَ کَے ءَ شراب داتگ، چہ کجا زرّ زرتگ اَنت، ھُدا زانت، اے منی میار نہ اَت!-
انا، من گُشاں یملیان الیچ، من تئی سر ءَ نہ گُشاں! شراب ءِ ورگ ءَ بند کن، تو منی گپاں اشکنگ ءَ ئے، بند کن! دیمتر ءَ اگاں تو نشہ ءَ پد ءَ اتک ئے گڑا شپ ءَ منی پُلّانی سر ءَ گوازین ئے۔ من ترا موکل نہ دیاں پرمان ءِ اشکنگ ءَ پد منی یملیا یک روچے نند ایت، پد ءَ دگہ روچے؛ سیمی روچ ءَ پد ءَ چہ وتی جاہ ءَ رھادگ بیت۔ من سبر کناں ءُ سبر کناں، بلے آ نئیت! من منّاں، من ءَ ترس ات، ءُ من ءَ آئی ءِ سر ءَ ترس ات۔ من آ چے کُتگ! منی ھیال ءَ من آئی ءَ را ترسینت۔ ھیر نوں کجا شتگ بیچارگ؟ آ بوت کنت کہ ھلاس بہ بیت، منی ھاوند ھُدا! شپ اتکگ، آ نئیت۔ سُھب ءَ من دروازگ ءِ تہ ءَ دراتکاں ءُ من چاراں ءُ آ دروازگ ءِ تہ ءَ آرام کنگ ءِ لائک اِنت۔ آئی ءَ وتی سر کدم ءِ سر ءَ ایر کتگ ءُ اود ءَ دیراں اتکگ؛ سردی ءَ چہ سرجم ءَ منجمد بوتگ۔
چے بوتگ ایملیا؟ ھُدا تئی ھمراہ بہ بیت! تو کجا سر بوتگ ئے؟ ھاں تو آستاپی ایوانوویچ ءَ دومی روچ ءَ زھر بوتگ ات ئے ، دلپروش بوتگ ات ئے ءُ واد ءَ کتگ ات کہ من ءَ دروازگ ءِ تہ ءَ واب کن ئے بلے من آستاپی ایوانوویچ ءَ ھمت نہ کتگ ات کہ من دیم ءَ بہ رواں ءُ من اِد ءَ لیٹ اتاں-
زھر ءُ رھم ھر دوئیں من ءَ وتی دست ءَ گپت اَنت تو یملیان کم چہ کم دگہ پوزیشنے بہ زور، من گُشاں. سیڑھیاں پرچا پھریز کن ئے! دگہ چے پوزیشن ، استاپی ایوانوویچ ؟ اگاں تو ، تو جان گار کتگ ات ، من گُشاں (چوشیں بدی یے من ءَ گپتگ!) ، اگاں تو درزی ءِ ھنر ءَ زان ئے ۔ وتی گریٹ کوٹ ءَ بچار! نہ ایوک ءَ چہ ٹُنگاں پُر اِنت بلکیں تو گوں آئی ءَ پُلّاں ھم جھل ءُ بُرز کن ئے! تو کم چہ کم سُچنے زرت کن ئے ءُ وتی ٹنگاں ٹُکّر ٹُکّر کن ئے، چو کہ اِزت ءِ لوٹ ئے۔ اے تو نشہ ءِ آماچیں مردے ئے!
ھیر واجہ! ءُ آئی ءِ سوج زرت؛ من گُشت کہ بہ کن بلے آئی ءَ ترس ات ءُ زرت۔ آئی ءَ وتی کوٹ کش اِت ءُ سوج ءِ تار کنگ ءَ لگ اِت۔ من آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت؛ ھیر، اے یک نامداریں چیزے، آئی ءِ چمّ ءِ سر ءَ زھر ءُ زھر ات انت، رُژناہ ات انت؛ آئی ءِ دست لرزگ ءَ اِت اَنت، چو جھنم ءَ! آئی ءَ چہ وتی تہ ءَ ٹال کت ءُ ٹال کت نک ءِ تہ ءَ نہ شُت؛ چوں آئی ءَ چمّ شانک دات: آئی ءَ گوں آئی ءَ ھُشک کت، ءُ وتی دستاں گوں آئی ءَ ھُشک کت – اِنّا! آئی ءَ ایر جت، من ءَ چار اِت شر یملیا تو من ءَ وام زرتگ ! اگاں مردمانی دیم ءَ بوتیں گڑا من تئی سر کش اِتگ اَت! بلے من ترا گُشتگ اَت، یک سادھیں مردے، کہ ترا ھشک بہ کن، چو ملامتے ءَ نوں برو، ھُدا تئی ھمراہ بہ بیت، چہ گناہ ءَ دور! چوش بہ نند، ءُ شرمناکیں کارے مہ کن، پُلّانی سر ءَ نہ واب، من ءَ بے اِزت مہ کن!..
بلے من چے بہ کناں آستاپی ایوانوویچ؟ من وت زاناں کہ من مدام نشہ ءِ آماچ آں ءُ ھچ شر نہ آں!.. بس ھمے کہ من ترا وتی ھیرخواہ ءَ بے سوب ءَ وتی دل ءِ تہ ءَ آرگ ءَ آں ءُ پد ءَ اناگت ءَ آئی ءِ نیلیں لبز لرزگ ءَ لگ اِت اَنت ءُ یک ارسے آئی ءِ اسپیتیں گال ءِ سر ءَ رچان بوت ءُ اے ارس آئی ءِ بے تراشیں ریش ءِ سر ءَ لرزگ ءَ لگ اِت ءُ اناگہ ءَ منی ایملیان ءَ رچگ بندات کُت ءُ سرجمیں مچّے ءِ ارساں پُرّ بوت منی ھُدا! انچو گُش ئے منی دل ءَ کشّ اِتگ اَت۔
“اوہ تو مارشتیں مردم، من اے بابت ءَ ھچ نہ جیڑ اِتگ! کَے ءَ زانتگ اَت، کَے ءَ اے بابت ءَ اندازہ جتگ اَت؟ نہ، منی ھیال ءَ ایملیا، من ترا سرجم ءَ یلہ کناں؛ چو ٹُکّرے ءَ گار بہ بَہ ئے! ھیر واجہ دراجیں کسہ ءِ گشگ ءِ چے پائدگ؟ ءُ سرجمیں چیز انچو ھالیگ اِنت، انچو نزور اِنت، اے گپ ءِ ارزشت ءَ نہ اِنت، بزاں تو واجہ، پہ ایشی ءَ دو ٹُکّریں گروسن ءِ دات کن ئے، بلے من باز داتگ اَت، اگاں منی گْور ءَ باز بوتیں، اگاں اے درستیں چیز بوتین اَنت نہ بوتگ ات! منی گور ءَ واجہ یک جوڑے ءِ شلوار ات، لانت، شریں، شانداریں شلوار، چیک ءِ گوں نیلیں رنگ ءَ، ءُ یک زمیندارے کہ اِد ءَ اتکگ ات، من ءَ چہ من ءَ پرمان داتگ ات، بلے پد ءَ آئی ءَ پُشت کش ات ءُ گُشت ئِے: سک تنک؛ پمیشکا آ منی دست ءَ مان بوت اَنت۔ من جیڑ اِت: یک ارزشت داریں چیزے! بوت کنت کہ ٹولکوچی ءَ پنچ روبل بہ دنت بلے اگاں نہ گڑا من چہ آیاں دو شلوار پہ پیٹرز برگ ءِ جنٹلمیناں زرت کناں ءُ انگت لھتیں شلوار پہ سرین بندے ءَ ھست ءُ ھست اِنت۔ تو زان ئے پہ یک گریبے ءَ ھرچی وش اِنت، پہ مارا! بلے آ وھد ءَ ایملیانوشکا ءِ سر ءَ تپاک ات کہ آ یک تْرند ءُ گمناکیں وھدے ءَ گوزگ ءَ ات۔ من چاراں: یک روچے ءَ نہ وارت، دگہ روچے ءَ نہ وارت، سیمی رند ءَ شراب ءِ یک ٹپّے ءَ ھم دست نہ جنت، آ سرجم ءَ بے ھیال اِنت، اے ھم بژن اِنت، آ ھما جاہ ءَ دلپروش نشتگ۔ ھیر، منی ھیال ءَ: یا تو ھرید، بچک، یا تو وت ھدا ءِ راہ ءَ برو، بوتگ ئے ءُ گُشتگ بس، اگل ءَ گوش داشتگ. ھیر واجہ اے درستیں گپ چوش بوتگ اَنت؛ ءُ آ وھد ءَ مزنیں ائیدے بوتگ۔ من سرجمیں شپ ءِ نگھبانی ءَ شتاں؛ من کایاں – منی ایملیا دریگ ءِ سر ءَ نشتگ ، کمو نشہ ءِ آماچ اِنت ، جھل ءُ بُرز اِنت۔ منی ھیال ءَ ، تو چوش ئے ، بچک ! ءُ من چہ سببے ءَ سینگ ءِ نیمگ ءَ رواں. بچار! ءُ کشّگ ءِ تار ھلاس بوتگ اَنت!.. من اِد ءَ ءُ اود ءَ چار اِت اَنت: گار بوتگ اَنت! ھیر، وھدے من ھر چیز ءَ چہ کش اتاں، من گنداں کہ آ شتگ انت – ءُ انچو گش ئے منی دل ءَ چیزے ءَ کھرچ ات! من پیریں جنین ءِ گور ءَ شُتاں، اولی رند ءَ من آئی ءِ تھمت جت، گناہ کت، بلے یملیان ءِ ھلاپ ءَ، اگاں چہ اے گپ ءِ شاھدی ھست اَت کہ مرد نشہ ءِ آماچ اِنت، من ءَ ھچ سرپدی نیست اَت! ”ناں،“ منی پیریں جنین گُش اِیت، ”رب تئی ھمراہ بہ بیت، سواری، من پہ چے ءَ بریچ بہ جناں، یا چے؟ دومی روچ ءَ تئی وڑیں شریں مردے ءِ دامن چہ منی وتی دامن ءَ گار بوت… شر، کَے اِنت، من نہ زاناں، من نہ زاناں،” آ گُش اِیت۔ “کَے اِد ءَ بوتگ،” من گُشاں، کَے اتکگ؟” – “کس نہ بوتگ،” آ گُش اِیت، سوار، اتکگ؛ من مدام اِد ءَ بوتگ آں. یملیان الیچ دراتک، ءُ پد ءَ اتکگ؛ اود ءَ آ نشتگ! آئی ءَ جُست کن اِت۔” – “تو منی نوکیں بریچاں پہ ھچ سبب ءَ زرتگ ات یملیان من گُشاں یات اِنت کہ پہ زمیندار ءَ جوڑ کنگ بوتگ اَنت؟” – “انّا” آ گش اِیت، استاپی ایوانوویچ، من، بزاں من آیاں نہ زرتگ ات، واجہ۔”
چے بلاھے! من پد ءَ چارگ ءَ لگ اِت آں، چار اِت ءُ چار اِت – نہ! ءُ یملیا ھما جاہ ءَ نشتگ ات ءُ دیم ءُ پُشت ءَ جھل ءُ بُرز کنگ ءَ ات۔ من اود ءَ نشتگ اتاں واجہ آئی ءِ دیم ءَ ، سینگ ءِ سر ءَ ، جھلاد بوتگ اتاں ءُ اناگہ ءَ من آئی ءِ نیمگ ءَ چمّ شانک دات انت … ھو منی ! من جیڑ اِت: ھاں منی دل منی سینگ ءَ شُت؛ من ھم پشل بوتاں۔ اناگہ ءَ یملیا ءَ منی نیمگ ءَ چار اِت۔ نہ، آ گُش اِیت، آستاپی ایوانوویچ، من تئی زرتگ اَنت، آ یکے بوت کنت کہ اے گپ ءَ بہ جیڑ ئے، آ یکے، بلے من آیاں نہ زرتگ اَنت، واجہ آ کجا گار بوت کن اَنت، ایملیان الیچ؟ نہ، آ گُش اِیت، آستاپی ایوانوویچ؛ من اے گپ ءَ ھچ نہ دیستگ اَت۔
شر ، ایملیان الیچ ، منی گمان ءَ آ بس شتگ ءُ گار بوتگ اَنت ؟ بوت کنت کہ آ وت گار بوتگ اَنت، آستاپی ایوانوویچ۔
چو کہ من آئی ءِ درآیگ ءِ توار اشکت، من پاد اتکاں، دریگ ءِ کش ءَ شتاں، چراگ ءِ رُژنائی ءَ کت ءُ سلائی کنگ ءَ نشتاں۔ من پہ ھما کارمند ءَ کہ مئے چیر ءَ نشتگ ات ، واسکٹ ءِ دوبر جوڑ کنگ ءَ اتاں ۔ ءُ من وتی سینگ ءَ سُتکگ ءُ ھُشک بوتگ اتاں۔ اگاں من وتی سرجمیں الماری ءَ گوں چُلّ ءَ رُژنائی داتگ ات گڑا آسان تر بوتگ ات۔ پمیشکا من ءَ اے سما بوت کنت ایملیا کہ بدی ءَ من ءَ دل ءَ گپتگ۔ اے واجہ وھدے کہ مردم بدی ءِ تہ ءَ ھوار بیت گڑا چہ دور ءَ پریشانی ءِ مارشت ءَ کنت، چو کہ ھور ءَ پیسر آزمان ءِ پرندگ ءَ۔
ءُ ھمے پیم ، استاپی ایوانوویچ ، – یملیوشکا ءَ گپ بندات کت (ءُ آئی ءِ وتی توار لرزگ ءَ ات) ، – مرچی انتیپ پروکوریچ ، پیرامیڈک ءَ گوں کوچ ءِ جنین ءَ آروس کت کہ دومی روچ ءَ بیران بوتگ ات-
منی گپ ایش انت کہ من آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ منی گمان ءَ من آئی ءِ نیمگ ءَ گوں زھر ءَ چار اِت… یملیا سرپد بوت۔ من گنداں: آ پاد کَیت، وابجاہ ءَ روت ءُ چہ وتی کش ءُ گوراں چیزے ءِ شوھاز ءَ رُمبگ ءَ لگّ اِیت۔ من سبر کناں – آ بازیں وھدے ءَ چہ وتی کش ءُ گوراں ٹُکّر ٹُکّر کنت ءُ گُش اِیت: “ناں، ناں، آ ھرابیں مردم کجا گار بوت کن اَنت!” من سبر کناں کہ چے بیت؛ من یملیا ءَ گنداں کہ وتی ھانچانی سر ءَ بستر ءِ چیر ءَ رُستگ۔ من ءَ گیشتر برداشت نہ بوت۔ تو پرچا من گُشاں ایملیان ایلیچ وتی ھُنڈالانی سر ءَ رُمبگ ءَ ئے؟
آیا رِتوس ھست اَنت، آستاپی ایوانوویچ؟ بیا اِت بچار اِت کہ آیاں آ ھما جاہ ءَ کپتگ اَنت یا انّا۔ تو چے لوٹ ئے واجہ من گُشاں (آئی ءَ چہ زھر ءَ آئی ءَ را توار کنگ بندات کُت)، تو چے لوٹ ئے واجہ کہ منی وڑیں گریب ءُ سادھیں مردے ءِ ھاتر ءَ پاد بہ کپ ئے؛ وتی گھٹنانی سر ءَ ٹپّ ءُ ٹور کنگ بے سوب اِنت!-
ھیر، آستاپی ایوانوویچ، من ءَ ھچ پرواہ نیست. بوت کنت کہ آ یک وڑے ءَ دیم ءَ کاینت، اگاں تو بچار ئے۔
ھم… من گُشاں؛ گوش کن، ایملیان الیچ!
آ چے گش اِیت، آستاپی ایوانوویچ؟
بلے من گُشاں تو نہ بوتگ ئے کہ منی نان ءُ نمک ءِ بدل ءَ چو دز ءُ دزّے ءَ چہ من ءَ سادگیں وڑے ءَ دز کپتگ اَنت؟ – بزاں واجہ من چہ اے گپ ءَ دلپروش بوتاں کہ آئی ءَ منی دیم ءَ زانت ءِ سر ءَ زمین ءِ سر ءَ جھل ءُ بُرز کنگ بندات کُت۔
نہ، واجہ… استاپی ایوانوویچ.
ءُ آ وت چو کہ بوتگ ات، بستر ءِ چیر ءَ دیم ءِ سر ءَ اتکگ ات۔ آ بازیں وھدے ءَ اود ءَ لیٹ اِت؛ پد ءَ آ درکپت۔ من چار اِت: مرد سرجم ءَ ھشک اَت، چو چادر ءَ۔ آ پاد اتک، منی کش ءَ دریگ ءِ سر ءَ نشت، انچوش نزیک ءَ دہ منٹ ءَ نشت۔
’’ناں‘‘ آ گُش اِیت ’’استاپی ایوانوویچ‘‘ ءُ اناگہ ءَ پاد اتک ءُ منی کش ءَ اتک، چو کہ من نوں گندگ ءَ آں، چو گناہ ءَ بد رنگ ات۔
نہ، آ گُش اِیت، آستاپی ایوانوویچ، من تئی رِتوس ءِ زورگ ءِ لائک نہ بوتگ آں…
آ سرجمیں بدن ءَ لرزگ ءَ اَت، گوں لرزوکیں انگل ءَ وت ءَ سینگ ءَ ٹپّگ ءَ اَت ءُ آئی ءِ توار انچو لرزگ ءَ اَت کہ من واجہ ترس ءُ بیم ءِ آماچ بوتاں ءُ انچو گمان بوت کہ من دریگ ءَ گوں جڑ بوتگ آں.
ھیر من گُشاں ایملیان ایلیچ چو کہ تو لوٹ ئے من ءَ بہ بکش اگاں من یک بے ھیالیں مردے ءَ بے سبب ءَ ترا ملامت کتگ۔ ءُ ٹُکّراں گار ءُ بیگواہ بہ کن اِت، من زاناں؛ ما بے ٹپّاں ھلاس نہ بئیں۔ ما دست داریں، شُکر اِنت، ما دُزی ءَ نہ رویں… ءُ چہ لھتیں گریبیں اجنبی ءَ گُد گُد نہ کنیں؛ ما وتی نان ءَ کمائین ایں…
ایملیا ءَ منی گپ گوش داشت انت، لھتیں وھد ءَ منی دیم ءَ اود ءَ اوشتات ءُ من دیست کہ آ نشتگ۔ سرجمیں شپ ءَ ھمے وڑ ءَ نشتگ اَت، بے ھلوت ءَ؛ من واب ءَ شتاں ءُ ایملیا انگت ھمے جاہ ءَ نشتگ ات۔ بس سُھب ءَ من آئی ءَ دیست کہ آ نندگی ءِ سر ءَ لیٹ اِتگ ءُ وتی کسانیں اوورکوٹ ءِ تہ ءَ جھل ءُ بُرز بوتگ؛ آئی ءَ وت ءَ انچو بے شرپ کتگ اَت کہ واب ءَ ھم نہ شتگ اَت۔ ھیر واجہ من چہ ھمے وھد ءَ آئی ءَ ناپسندی یے زرتگ ات بزاں من چہ اولی روچاں آئی ءَ کینگ کتگ ات۔ انچو گش ئے منی وتی چُک ءَ من ءَ لٹ ءُ کُٹ کتگ ءُ من ءَ ھونیگیں توھین کتگ۔ آہ، من جیڑ اِت: ایملیا، ایملیا! ءُ ایملیا واجہ ءَ نزیک ءَ دو ھپتگ اِنت کہ چہ واب ءَ پاد نہ اتکگ ءُ شراب نوشگ ءَ اِنت۔ بزاں آ سرجم ءَ برسر بوتگ، آ شرابی بوتگ۔ سُھب ءَ رؤت، شپ ءَ دیر ءَ پد ءَ کاینت ءُ دو ھپتگ ءَ من آئی ءِ گپے نہ اشکت۔ بزاں اے گم بوتگ کہ آئی ءَ چہ وتی سر ءَ کشّ اِتگ یا آئی ءَ وت ءَ یک وڑے ءَ ھلاس کنگ لوٹ اِتگ۔ آکر کار، بس، آ رک ات، منی گمان ءَ، اے درستاں چہ جھل ءَ کش ات ءُ پد ءَ دریگ ءِ سر ءَ نشت۔ من ءَ یات اِنت کہ من اود ءَ نشتگ اتاں، سئے روچ ءَ بے توار اتاں؛ اناگہ ءَ من چاراں: مردے گریوگ ءَ اِنت۔ بزاں نند اِیت واجہ ءُ گریوگ ءَ اِنت ءُ چون! بزاں آ بس یک کوھے، انچو گش ئے آ وت نہ اشکنگ ءَ اِنت کہ آئی ءِ چوں ارس رچ انت۔ ءُ اے گندگ سک گران اِنت واجہ کہ کدی یک مزنیں مردے ءُ ھما پیریں مردے ھم چو یملیا ءَ چہ بدبھتی ءُ گم ءَ گریوگ ءَ لگّ اِیت۔
چے بوتگ ایملیا؟ من گُشاں۔
ءُ آئی ءَ سرجمیں بدن ءَ لرزگ بندات کت۔ بس لرز اِت۔ بزاں چہ ھمے وھد ءَ من اولی رند ءَ آئی ءَ را گوں گشتانکے ءَ دیم دات۔
ھچ نہ اِنت، استاپی ایوانوویچ۔
ھدا تئی ھمراہ بہ بیت ایملیا ، اے درستیں چیز گار ءُ بیگواہ بہ بنت۔ تو پرچا چو اُلّو ءَ نشتگ ئے؟ – من ءَ آئی ءِ سر ءَ رھم بوت۔
گڑا آستاپی ایوانوویچ ، اے ھما نہ اِنت کہ من لوٹ آں ۔ من یک وڑیں کارے زورگ لوٹاں، آستاپی ایوانووچ۔
چے وڑیں کارے ، ایملیان الیچ ؟
ھیر، یکے ءِ وڑیں۔ شاھد من ءَ یک وڑیں پوزیشنے رس ایت، چو کہ پیسر ءَ؛ من پیسر ءَ شتگاں کہ پیڈوسی ایوانوویچ ءَ جُست بہ کناں… منی ترا زھر کنگ ھچ وڑ ءَ ھست نہ بیت، استاپی ایوانوویچ۔ آستاپی ایوانوویچ، بوت کنت کہ من ءَ پوزیشنے دست کپت گڑا من ترا ھرچی دیاں ءُ تئی ھرچ ورگ ءِ بدل ءَ ترا پیش کناں۔
بس اِنت، ایملیا، بس اِنت؛ ھیر، چشیں گناھے بوتگ، ھیر ءُ گوست! لانت ءِ سر ءَ! بیا اِت چو پیسر ءَ زندگ بہ بئیں۔
نہ، واجہ، آستاپی ایوانوویچ، بوت کنت کہ تو ھما ھما ئے… بلے من تئی شلوار ءِ زورگ ءِ لائک نہ بوتگ آں… شر ، چو کہ تو لوٹ ئے ؛ ھدا تئی ھمراہ بہ بیت، ایملیانوشکا!
نہ، واجہ، آستاپی ایوانوویچ۔ انچو گمان بیت کہ من گیشتر گوں تو نشت نہ کناں۔ من ءَ بہ بکش اِت، آستاپی ایوانووچ۔
ھُدا تئی ھمراہ بہ بیت، من گُشاں: ایملیان الیچ ترا کَے نارزا کنگ ءَ اِنت، ترا چہ اندر ءَ درکنگ ءَ اِنت، من یا چے؟
نہ واجہ، اے پہ من ھچ وڑ ءَ ھست نہ اِنت کہ من گوں تو چوش زندگ بہ باں، آستاپی ایوانوویچ… من شرتر زاناں کہ برو آں واجہ –
بزاں نارزا بوت، یک مردمے ءَ شر کت۔ من آئی ءَ چاراں ءُ آ راستی ءَ پاد اتک ءُ وتی اوورکوٹ ءَ وتی شانھانی سر ءَ کش ات۔
ایملیان الیچ تو کجا روگ ءَ ئے؟ اگل ءَ گوشدار: تو چے کنگ ءَ ئے؟ کجا روئے؟
نہ، من ءَ بہ بکش، آستاپی ایوانوویچ، من ءَ مہ دار (آ پد ءَ گریوگ ءَ لگّ اِیت)؛ من گناہ ءَ چہ دور رواں، استاپی ایوانوویچ۔ تو نوں دگہ رنگے ءَ بوتگ ئے۔
تئی گپ ءِ بزانت چی اِنت چوش نہ اِنت؟ چوش کہ! تو چو کسانیں ءُ بے ھیالیں چُکے ءَ ئے، تو یکے ھلاس بہ ئے، ایملیان الیچ۔
نہ، آستاپی ایوانوویچ، تو کہ روئے، تو سینگ ءَ بند کن ئے، ءُ من آستاپی ایوانوویچ، گنداں ءُ گریوگ ءَ آں… نہ، شرتر اِنت کہ تو من ءَ یلہ بہ دے ئے، آستاپی ایوانوویچ، ءُ من ءَ ھرچ کارے کہ من پہ … مئے ھمزہ داری ءَ ترا نارزا کنت۔
ھیر واجہ؟ ءُ مرد شت۔ من یک روچے ءِ ودار ءَ کناں، ءُ منی ھیال ءَ آ شام ءَ پد ءَ کیت – نہ! یک دگہ روچے نہ، یک سیمی نہ من ءَ ترس اتک، گمگین ٹاس ءُ من ءَ رُمب اِیت؛ نہ من نہ وارت، نہ وارت، نہ واب کپاں۔ مرد ءَ من ءَ سرجم ءَ بے سلاہ کتگ! چارمی روچ ءَ من چہ راہ ءَ دراتکاں ، درستیں میکانھانی تہ ءَ چار اِت ، جُست کُت – نہ ، یملیانوشکا گار بوتگ !
”تو وتی سوبمندیں سر ءَ پیسر ءَ کش اِتگ؟” منی ھیال ءَ. ”شاید تو نشہ ءِ آماچ بوتگ ئے ءُ نوں چو پُچیں ٹال ءَ ھما جاہ ءَ لیٹ اِتگ ئے“۔ من نہ زندگ ءُ نہ مُرتگیں لوگ ءَ واتر بوتاں۔ دومی روچ ءَ من ھم آئی ءِ شوھاز ءَ روگ ءِ ھیال کُت۔ ءُ من وت ءَ لانت کناں کہ من یک بے ھیالیں مردے آں وتی مرزی ءَ من ءَ یلہ داتگ۔ من بس چاراں: شپ ءِ وھد ءَ، پنچمی روچ ءَ (چھٹی یے ات)، دروازگ ءِ توار ءِ توار اِنت۔ من ایملیا ءَ گنداں کہ آ دیم ءَ کیت: انچو نیل ءُ آئی ءِ ریش سرجم ءَ گندگ ءَ اَنت، انچو گُش ئے آ سڑک ءِ سر ءَ واب بوتگ؛ آ چو آچ ءَ لاگر اِنت؛ آئی ءَ وتی اوورکوٹ کش اِت ءُ منی سینگ ءِ سر ءَ نشت ءُ من ءَ چار اِت ئِے۔ من ءَ سک باز وشی بوت بلے چہ ایشی ءَ گیشتریں گمے منی جان ءِ سر ءَ آباد بوت۔ اے چوش اِنت واجہ: اگاں چوشیں انسانی گناھے منی سر ءَ بہ بیت گڑا راستی ءَ من ءَ چہ نہ آیگ ءَ شرتر اِنت کہ من چو سگ ءَ بہ مراں۔ بلے ایملیا اتک! ھیر، طبیی، اے وڑیں جاور ءَ مردم ءِ گندگ سک گران اِنت۔ من آئی ءَ را وش کنگ ءَ لگ اِت آں، آئی ءَ را ناز کنگ ءَ لگ اِت آں، آئی ءَ را تسلہ دیگ ءَ لگ اِت آں. ” شر من گُشاں ایملیانوشکا من ءَ وش اِنت کہ تو پد ءَ اتکگ ئے اگاں تو کمو دیر ءَ اتکگ ات ئے من مرچی شکار ءَ شتگ اتاں تو ورگ وارتگ؟”
من وارت، آستاپی ایوانوویچ۔
بس اِنت، تو ورگ وارتگ؟ اِد ءَ برات چہ کل ءَ کمو گوبھی ءِ سوپ ءِ ٹُکّرے ھست؛ ایشی ءِ تہ ءَ گوک ءِ گوشت ات، ھالیگ نہ ات؛ ءُ اِد ءَ لھتیں پیماز ءُ نان انت۔ من گُشاں کہ بہ ور: پہ تئی جان سلامتی ءَ شر اِنت۔
من آئی ءَ دات؛ ھیر، پد ءَ من دیست کہ مرد ءَ سئے سرجمیں روچ ءَ ورگ نہ وارتگ، آئی ءِ اشتا چش ات۔ اے چہ گُرس ءَ بوتگ کہ آئی ءَ منی نیمگ ءَ کشّ اِتگ اَت۔ من ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ ، گرانکدریں مردم ءَ ، شوک بوت۔ من جیڑ اِت، من دمشک ءِ دکان ءَ رھادگ باں. من آئی ءَ لھتیں آرگ ءَ آں کہ آئی ءِ جان ءَ را وش بہ کنت ءُ بس اِنت، بس اِنت! من ءَ تئی سر ءَ دگہ زھر نیست ایملیانوشکا! من شرابے آؤرتگ ات۔ اد ءَ من گُشاں ایملیان الیچ بیا اِت پہ ائید ءَ آپ بہ وریں۔ ترا ڈرنک لوٹ اِیت؟ اے باز جوان اِنت۔
آئی ءَ وتی دست دراج کت، انچو لالچ ءَ دراج کت، نزیک ات کہ زورگ ءَ ات ءُ پد ءَ اوشتات؛ کمے سبر کت؛ من چاراں: آئی ءَ زرت ءُ وتی دپ ءَ برت ءُ وتی آستین ءِ سر ءَ شراب ءِ ٹپّ ٹپّ کت۔ نہ، آئی ءَ وتی دپ ءَ آؤرت ءُ زوت ٹیبل ءِ سر ءَ ایر کت۔
ھیر گڑا ایملیانوشکا؟
راستی ءَ نہ اِنت؛ من، کہ… آستاپی ایوانوویچ۔
تو نوشگ ءَ نہ روئے؟
ھاں، استاپی ایوانوویچ، من دگہ شراب نہ وراں، استاپی ایوانوویچ.
شر تو سرجم ءَ بند کن ئے ایملیوشکا یا بس مرچی نہ کن ئے؟ آ بے توار بوت۔ من چاراں: یک منٹے ءَ پد آئی ءَ وتی سر وتی دست ءِ سر ءَ ایر کت۔
چے بوتگ ، تو نادراہ ئے ایملیا ؟
بس وش نہ ئے، آستاپی ایوانوویچ۔
من آئی ءَ زرت ءُ بستر ءِ سر ءَ ایر کت۔ من دیست کہ آ سک ھراب اِنت: آئی ءِ سر ءِ سر ءَ شُتگ اَت ءُ تب ءَ چہ لرزگ ءَ اَت۔ من سرجمیں روچ ءَ آئی ءِ سر ءَ نشتگ اتاں؛ شپ ءِ نیم ءَ آ بدتر ات۔ من آئی ءَ را لھتیں کواس گوں مکھن ءُ پیماز ءَ ھوار کت، لھتیں نان سر ءَ ٹال کت۔ ھیر من گُشت: لھتیں تیوری بہ کن، بوت کنت کہ شر بہ بیت! آئی ءَ وتی سر جھل کت۔ ’’ناں‘‘ آئی ءَ گُشت ’’من مرچی شپ ءِ ورگ نہ کناں استاپی ایوانوویچ‘‘۔ من آئی ءَ را لھتیں چاہ جوڑ کت، پیریں جنین ءَ سرجم ءَ لپٹ ات – چہ ایشی ءَ شرتریں چیزے نیست۔ ھیر، من جیڑ اِت، اے ھراب اِنت! سیمی روچ ءِ سھب ءَ من ڈاکٹر ءِ گور ءَ شتاں۔ منی یک سنگتے بوتگ ات، کوسٹوپراپ نامیں ڈاکٹرے ات، آ اود ءَ نشتگ ات۔ ما پیسر ءَ ھم گند ءُ نند کتگ ات، وھدے کہ من بوسومیاگین ءِ لوگ ءَ نشتگ اتاں: آئی ءَ من ءَ الاج کت۔ ھکیم اتک ءُ چار اِت۔ ’’ناں‘‘ آئی ءَ گُشت ’’اے ھراب اِنت، منی ھاتر ءَ دیم دیگ ءِ ھچ زلورت نہ بوتگ، بوت کنت من آئی ءَ را لھتیں پاؤڈر بہ دیاں‘‘۔ ھیر من آئی ءَ را ھچ وڑیں پاؤڈر نہ داتگ اَت؛ تو، منی ھیال ءَ، ڈاکٹر ءِ کش ءُ گوراں بے ھیال کنگ ءَ اِنت: ءُ اے میان ءَ پنچمی روچ اتکگ۔
آ منی دیم ءَ کپتگ ات واجہ مرگ ءَ ات۔ من دریگ ءِ سر ءَ نشتگ اتاں ءُ وتی کار دستاں داشتگ ات انت۔ پیریں جنین چُلّ ءَ شِنگ کنگ ءَ اَت۔ ما درست بے توار ات ایں۔ منی دل واجہ پہ آئی ءَ ، شرابی ءَ ، ٹُکّگ ءَ اِنت : انچو گُش ئے من وتی چُک ءَ کنڈ کنگ ءَ آں ۔ من زاناں کہ یملیا نوں من ءَ چارگ ءَ اِنت، چہ سُھب ءَ من دیست کہ مرد ءَ وتی دست ءَ گپتگ، چیزے گْوشگ لوٹ اِتگ، بلے ھمت نہ کتگ۔ گُڈسر ءَ من آئی ءِ نیمگ ءَ چمّ شانک دات اَنت؛ من گریب ءِ چماں انچیں گم ءُ اندوھے دیست کہ آ وتی چماں چہ من ءَ کشّ اِت نہ کنت؛ ءُ وھدے آئی ءَ دیست کہ من آئی ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ آں گڑا آئی ءَ ھما دمان ءَ وتی چمّ جھل کت اَنت۔
استاپی ایوانوویچ!
چے، ایملیوشکا؟
بلے اگاں چوش کہ منی کسانیں کوٹ ءَ تولکوچی ءَ برگ بہ بیت گڑا آ پہ آئی ءَ چے کساس ءَ دات کن اَنت ، آستاپی ایوانوویچ ؟
شر من گُشاں من نہ زاناں چے کساس ءَ داتگ اَت۔ بوت کنت کہ آیاں سئے روبل داتگ ات، ایملیان الیچ۔
ءُ اگاں تو راستی ءَ برتگ ات گڑا ترا ھچ نہ داتگ ات، بید ءِ ایش ءَ کہ پہ چشیں بدبھتیں چیزے ءِ بھا کنگ ءَ تئی دیم ءَ ھشک بوتگ ات۔ پمیشکا ایوک ءَ آ ، ھُدا ءِ مرد ءَ وتی سادھیں تب ءَ زانتگ ات ءُ اے گپ پہ تسلہ ءِ ھاتر ءَ گُشتگ ات-
ءُ من جیڑ اِت، آستاپی ایوانوویچ، کہ آیاں پہ ایشی ءَ سئے زرّ ءِ روبل ایر کتگ اَت؛ اے گُد ءِ چیزے، آستاپی ایوانوویچ۔ اگاں کپودر ءِ چیزے بہ بیت گڑا سئے روبل چوں بیت کنت؟
’’من نہ زاناں ایملیان الیچ‘‘ من گُشاں؛ “اگر تو ایشی ءَ برگ لوٹ ئے گڑا بے شک ترا اولی گال ءَ چہ سئے روبل لوٹگی اِنت۔”
ایملیا لھتیں وھد ءَ بے توار بوت؛ پد ءَ آئی ءَ پد ءَ توار کت:
استاپی ایوانوویچ!
چے، من جُست کناں، ایملیانوشکا؟
کسانیں کوٹ ءَ کہ من مراں گڑا بھا کن بلے من ءَ ھمے کوٹ ءَ کنڈ مہ کن۔ من بس ھما جاہ ءَ لیٹاں؛ ءُ اے یک ارزشت داریں چیزے؛ اے کار ءَ اتک کنت۔
اد ءَ واجہ منی دل انچو جھل کپت کہ من آئی ءِ بیان ءَ ھم نہ کناں۔ من گنداں کہ مرد ءَ موتک ءِ گم ءِ سر ءَ زوراور کتگ۔ پد ءَ بے توار بوت انت۔ یک کلاکے گوست۔ من پد ءَ آئی ءِ نیمگ ءَ چار اِت: آ انگت من ءَ چارگ ءَ اَت بلے وھدے کہ منی چمّانی دیم ءَ کپت گڑا آئی ءَ پد ءَ وتی چمّ جھل کُت اَنت۔
تو آپے ورگ لوٹ ئے، من گُشاں ایملیان الیچ؟
من ءَ بدئے ، ھُدا تئی ھمراہ بہ بیت ، آستاپی ایوانوویچ ـ من آئی ءَ را چیزے دات کہ بہ ورات۔ آئی ءَ یک گھونٹے کش اِت۔
’’شُکر اِنت‘‘ آ گُش اِیت ’’آستافی ایوانوویچ‘‘۔
تو دگہ چیزے لوٹ ئے ایملیانوشکا؟
نہ، آستاپی ایوانوویچ؛ ہچ چیز ءِ زلورت نہ اِنت؛ ءُ من، کہ
چے؟
اینٹوگو.
چے بوتگ ایملیوشکا؟
رتوزا… بزاں… من چہ تو ھما وھد ءَ زرتگ اَنت… آستاپی ایوانوویچ…
شر ، ھاوند ، من گُشاں ، ترا ماپ کنت ، یملیانوشکا ، تو گریب ، چوشیں ! امن ءَ برو… بلے منی ساہ منی گُٹ ءَ گپت واجہ ءُ چہ چماں ارس رچگ ءَ لگ اِت اَنت؛ من یک منٹے ءَ دیم ئِے کت۔
آستاپی ایوانوویچ… من چاراں: ایملیا من ءَ چیزے گُشگ لوٹ اِیت؛ آ وت پاد کَیت، جھد کنت، لباں کشّ اِیت… اناگت ءَ رُژناہ بیت، من ءَ چار اِیت… اناگت ءَ من گنداں: پد ءَ رُژناہ بیت، رُژناہ بیت، یک دمانے ءَ سرجم ءَ ھلاس بیت؛ وتی سر ءَ پُشت ءَ کشّ اِیت، یک رندے ساہ کشّ اِیت ءُ پد ءَ وتی جان ءَ ھُدا ءِ دست ءَ دنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت-