من سلاھاں دور نہ دے آں

نبشتانک: من سلاھاں دور نہ دے آں

نبشتہ کار: ریاست خان بلوچ

رجانک: مھروز بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

یک روچے ءَ کماندار ءَ درسیں سپاھیگ توار جت ءُ یکجاہ بوھگ ءَ گوشت اَنت، اوتاگ ءَ درزنے ءَ گیش سپاھیگ ساڑی اِت اَنے، آھانی تہ ءَ ھما کہ امر ءَ کستر ءُ نوکین اِت اَنت آ ھمک روچی کاراں دلگوش اِت اَنت آھانی تہ ءَ کسے چاھے اڈ کنگ ءَ اَت ءُ لھتے لوھیگ ءُ ھیراناں شُودگ ءَ اَت ھما کہ کوھنیں ءُ دیرگیں باسک اِت اَنت آ دراہ یکجاہ ھنچو نشتگ اِت اَنت گُشے آھاں کماندار ءِ بس توار جنگ ءِ ودار اَت وھدیکہ کماندار ءِ توار جنگ ءَ اوتاگ ءَ ساڑی ئیں درسیں باسک یکجاہ بوت انت، گڑا کماندار ءَ بُرزیں توار ءَ گوں گپ جنگ بندات کرت گُشت کہ نوں چد ءُ گیشتر اے جنگ ءِ بھر بوھگ بزاں وتکشی یے، مارا چارگ لوٹ ایت کہ مئے مردم چنچو کم انت ءُ دژمن ءِ باز انت؟ مئے گور ءَ چینچو کم مڈی ھست ءُ آھانی ءَ چینچو باز؟ اے درسیں راستی ءِ چارگ ءَ پد من ءُ اوتاگ ءِ دگہ دیرگیں باسک اے جاہ ءَ اتکگ ءُ سر بوتگ اِنت کہ ما یک بے سوب بوتگیں جنگے کنگ ءَ اِنت – اے جنگ ءِ بندات کنگ نہ لوٹ اِتگ ات ءُ مارا پد ءَ ھچ وڑ ءَ اے جنگ ءِ بھر بوگی نہ اَت –

بلے مارا وتی ردیانی شر کنگ ءِ ھاتر ءَ انگت وھد ھست اِنت ھمے ھاتر ءَ من ءُ منی دگہ سنگتاں ھمے پیسلہ کُتگ ما دژمن ءِ دیم ءَ رؤئیں ءُ وتی سلاھاں دور دئیں من درسیں کار ٹھینتگ انت من شمارا درساں باور کنائیناں کہ شمارا ھچ کس ءَ ھچ وڑیں تاوان نہ بیت – اوتاگ ءِ گیشتریں مردم ما پیسر ءَ اے شوربندی ءِ درگت ءَ سرپد کرتگ انت ھما کہ سرپد نہ انت آ بہ زان انت کہ ما مروچی، بلکیں انی دیم پہ بازار ءِ ھاتر ءَ در آیگ ءَ اِنت –

اے گپ ءِ اشکُنگ ءِ ھر چاریں نیمگاں ھاموشی تالان بوت بلے ھمے دمان ءَ شانزدہ سالی ئیں بچک ءَ ھاموشی پُروشت دیم ترینت ءُ تچان ءَ شُت ءُ ڈوک ءِ پُشت ءَ سنگر گپت ءُ ترندیں توار ءَ گوں درائینتے کہ منی واست ءَ اے ھچ مانا نہ داریت کہ جنگے ءِ تہ ءَ کئے سوبین بوتگ ءُ کئے بے سوب بلے دژمن دیم ءَ سلاھانی دور دجگ لگوری ءُ من شمئے وڑیں لگور ءِ ھچ وڑ ءَ نھاں – دومی نیمگ ءَ یکی ءَ بیھار دیان ءَ پسو دات کہ وتی توپک ءَ چگل دئے اگان ناں تر ءَ جنیں ءُ پد ءَ کوہ ءَ چہ در کائیں، تو یکے ءِ ما درزنے ءَ گیش ایں؛ اشی ءِ پسو ءَ آئی ءَ درائینت منی سلاہ منی گرور انت اولسر ءَ منی ساہ درکیت ءُ رند ءَ منی دستاں چہ سلاہ کپیت شمئے تہ ءَ ھرچ کسے کہ منی نزیک ءَ اتک گڑا مِریت – شما وتی پت ءُ پیروکی روایتاں چہ باجو بوت کنے بلے منی زمیر ھچبر اشی ءِ موکل ءَ نہ دنت کہ دژمن ءِ دیم ءَ وتی اِزت ءَ چگل بہ دیاں ءُ بیاھاں –

دومی نیمگ ءَ یکرندے پد ءَ توپکے دور دیگ ءِ ھاتر ءَ گوشگ بوت آئی ءَ یکرندے پد ءَ گُشت شمئے تہ ءَ ھرکس ءَ منی نیمگ ءَ یک گامے ھون جت ھدائے کسم اِنت واتر نہ رؤت –

کماندار کہ باز پُشت ءَ اوشتاتگ ات آئی ءَ وتی سپاھیگ گوشت اَنت کہ آئی ءَ یل بہ دے اِت ءُ پدکنز ایت ، آئی ءَ تُپنگ ءِ گوں ھرچی کُت کنت –

کماندار ءِ نزیکیں سنگت ءَ گون بُرزیں توار ءَ گُشت اِشکُن! ما چِداں چہ رؤگائیں رؤگ ءِ وھد ءَ ما نہ لوٹیں کہ جنگ ءِ بہ بیت مئے نیمگ ءَ چہ ترا کس ھچ نہ کنت تاں ھما وھد ءَ کہ تو ھچ مہ کن ئے-

اے گپانی گوشگ ءَ پد آئی وتی ایندگے ھمراہ پہ درآیگ ءِ ھاتر ءَ گوش اَنت ھماھانی تہ ءَ یکی ءَ رؤگے وھد ءَ درائینت ما وَ روگ ءَ اِنت بلے تو اشی ءَ شری ءَ بہ زان تو یک مزنیں ردی ءِ کنگ ءَ ئے، تو کسان ئے، بے سوب ءَ جنگ بئے ءُ باور کن تئی مرگ ءِ سر ءَ بس تئی مات ءُ گھار گریونت دگہ کس ءَ ھچ پرک ءِ ھم نہ بیت کہ تو سوبین بئے یا جنگ بئے –

آ ڈوک ءِ پُشت ءَ نشتگ ءُ بس اِشکُنگ ءَ اَت ءُ آ اوتاگ ءَ چہ درآھگ اِت ءُ ھماھاں چارگ اَت کمے ملٹ ءَ پد آ اوتاگ ءِ تہ ءَ اِیؤک بوت، آئی ءَ درسیں سنگت اود ءَ چہ دراتکگ ءُ شُتگ اِت اَنت، آھانی درآیگ ءَ پد آئی ءَ وتی جاہ مٹینت ءُ دیم ءَ اتک ، کلّیگ چِست کنگ ءَ گوں آئی ءں چم اوتاگ ءِ بنجاہ ءَ کپت اَنت کہ مانداشتگیں دار انگت دوت دئیگ ءَ اِت اَنت، اے ھما جاہ ات کہ آس ءِ روک کنگ ءَ پد اوتاگ ءَ ساڑی ئیں درسیں سنگت آس ءِ چاریں نیمگاں نشتگ ءُ جنگ ءُ راجکاری ءِ سر ءَ گپ ءُ تران ءِ کُتگ اَت – اے ھما جاہ ات کہ چیزے روچ ساری آزاتی ءُ انکلاب ءِ بنگپانی سر ءَ باوست بوتگ ات ءُ کربان بوھگے کول کنگ بوتگ ات بلے نوں اود ءَ کس نیست اَت –

اے شانزدہ سالی ئیں بچک ءَ لھتے ماہ ساری آزاتی ءُ انکلاب ءِ چراگ وتی دل ءِ تہ ءَ روک کُتگ ءُ وتی بازار، لوگ جاہ، وش وابیں زند یل داتگ ءُ کوہ ءَ وتی بھرے جنگ کنگ ءَ اتکگ ات – اود ءَ آ ھما سنگتاں گوں دچار کپتگ ات کہ آھاں بازیں سالاں کوہ وتی گِس جوڑ کتگ اِت اَنت ءُ آجوئی ءِ جنگ ءِ بھرے اِت اَنت – آ کسان سالیں ورناہ ءَ اوتاگ ءَ نشتگیں سنگتانی مدام گپ اشکُتگ انت کہ آھاں گوشتگ کہ اے جنگ بازیں کربانی دئیگے لوٹ ءَ کنت مار ءَ ھر وھد ءَ ھرچ وڑیں کربانی دیگ ءَ ساڑی بوگی اِنت – آئی ءَ ھمے باوستانی تہ ءَ آء اَڈگ ءَ دیستگ اِت انت، آ دلیل دیگ ءَ گوشداشتگ ات اَنت ءُ پہ ناز ءِ جنگانی تہ ءِ وتی تمردئی کِسہ آرگ ءَ آ گوشداشتگ ات اَنت – آھانی گپاں چہ آئی ءَ یک نوکیں رژناھیں باندات ءِ گندگ پیداک اَت، آھانی چارگ، گوشدارگ ءُ گپ جنگ ءَ کہ آ دیستگ اَنت آئی ءَ مارتگ کہ بازارانی تہ ءِ ترس ءِ ساھگ ءَ زندگیں مردم زلیل، لگور ءُ بے زمیر انت –

آئی ءَ وت ھچبر اے باوستانی تہ ءَ بھر نہ زرتگ بس ھاموشی ءَ گوں نشتگ ءُ گوشداشتگ آئی ءَ وتی سر ءَ ناز بوتگ کہ اے وڑیں دلیر ءُ تمردیں مردمانی میان ءَ ساڑی نشتگ ءُ ساڑی اِنت –

آئی ءَ چیزے وھد گوستگ اَت کہ اود ءَ اتکگ اَت آئی ءَ اناگھہ ءَ اوتاگ ءِ تہ ءَ دگہ وڑیں بے چینی ءُ وتی سنگتانی رویش ءِ تہ ءَ بے وسی ءِ مار ات، آئی ءِ سنگتانی سُرپُرانی تہ ءَ اناگھہ ءَ بدلی ءِ اتکگ اَت ھردے کہ آئی ءَ وتی سنگتانی چمانی تہ ءَ چار ات ھمے مار ات کہ آئی ءَ چہ مزنیں گپے چیر دیگ بوھگ ءَ اِنت ءُ ھمے مار ات کہ آئی ءِ بازیں سنگتے آئی ءَ چہ چیر انت چریشی ءَ آئی ءَ مزنیں وئیلے ءِ بوگ سما بوگ ءَ ات –

مرچی آئی ءِ دیم ءَ درُست پدر اِت اَنت انچو روچانی شَک سُرپراں پد درسیں کِسہ پدّر بوتگ اَت ھمے کہ آئی ءَ ھچ امیت نیست اَت، بے باوری ءُ مزنیں وئیل ات کہ ایشی ءِ آئی ءَ ھمک سھت ءَ گمان بوگ اَت –

آئی ءَ زوتاں زوت وتی جاٹا بڈا کُت ءُ نزیکیں کوہ ٹُل ءَ شُت کہ اود ءَ آئی ءَ وتی باجو بوتگیں سنگت پرپٹانی سر ءَ کوہ ءَ چہ ایرآھگ ءُ بازار ءِ نیمگ ءَ رؤگ ءَ دیست اَنت کہ دژمن ءِ دیم ءَ سلاھانی دور دیگ ءَ رؤگ ءَ ات اَنت –

آ کوہ ءِ سر ءَ دیراں داں نشتگ اَت ءُ کمو دُور ءَ پٹ ءِ سر ءَ رؤکیں پرپٹانی روگ ءِ دنز ءِ چار اتگ ات اَنت ءُ ھیال کُتگ اَت کہ اے ھچ وڑ ءَ راستی بوت نہ کنت اے چوں بوت کنت – آئی ءَ دیراں داں وتی کماندار مھراللہ کہ آ آئی ءَ وتی پت ءِ وڑ ءَ شرپ بکش اِتگ ات ھمائی ءِ درگت ءَ پگر کُتگ ات کہ آ چوں شُت کنت ھمائی من ءَ لھتے ماہ پیسر ءَ دژمن ءَ گوں دژمنی کنگ ءِ سوگند داتگ اَت آ وت چوں وتی گچین کتگیں راہ ءَ چہ باجو بیت اِنت-

آ تاں مگرب ءَ ھما کوہ ءِ سر ءَ نشتگ اَت ءُ شپ ءِ بوگ ءَ پیسر کوہ ءَ چہ ایر کپت ءُ کانیگ ءَ وتی کلّیگ ءِ آپ مان کنگ ءِ وھد ءَ وتی دل ءَ وت پگر کنگ ءَ ات کہ نوں چی بیت؟ نوں من کجا رواں؟ نوں من ءَ چی کنگ لوٹ ایت؟

ھمے میان ءَ آئی ءَ اناگت ءَ یات اتک کہ چیزے روچ ساری آ پیادگ پند ءِ میان ءَ یک دگہ اوتاگے ءَ چہ گوستگ کہ چداں چہ چیزے ادار ءِ دُور اَت، آئی ءَ وت دل ءَ ھمے پیسلہ کُت کہ من ءَ ھمود ءَ رؤگی اِنت –

آ ھما دمان ءَ وتی جاہ ءَ چہ پاد اتک ءُ کلیگ ءِ ھمراھی ءَ توپک ءُ دگہ زلوری سامان زُرت انت ءُ دیم پہ دومی اوتاگ ءِ شوھاز ءَ در کپت –

نومبر ءِ ماہ ات ءُ شپ ھنچو سارت اَت کہ ھون ءَ ھشک کنت بلے آئی ءَ سارتی کِمار نہ کُت ءُ روان بوت، یک جاہ ءَ اتک کہ آئی ءَ مار ات کہ دگہ نیمگے رؤگ ءَ اِنت شپ ءِ تھاری پہ راھے شوھاز کنگ ءَ آئی ءِ واست ءَ مسیبت اَت آ اے چیزے درگت ءَ شری ءَ سرپد ات ھم، گڑا آئی ءَ گیڈانی چیر ءَ وتی چادر پچ کُرت ءُ وپت ءُ سھب ءَ بانگواہ ءَ دیمے کوہ ءِ سر ءَ سرکپت ءُ راھے شوھاز ءَ لگیت ھمے زوتاں آئی ءَ زانت کہ کجانگو رؤگی اِنت ءُ پد ءَ بازیں اداراں پیادگ ءَ رؤگ ءَ رند دومی اوتاگ ءَ سر بوت –

اے وئیل ءَ چیزے روچ گوستگ اَت کہ شانزدہ سالی ئیں بچک دژمن گوم ءَ مزنیں جنگے ءِ میان ءَ جنگ کنان ءَ دگہ ھمراھانی گوم ءَ جنگ بوتگ اَت – آئی ءِ جون بازیں روچاں ھمود ءَ کوہ ءِ تہ ءَ کپتگ اَت ءُ آئی جان ءَ چہ رِتکگیں ھون ھم ھُشک بوتگ ءُ ھاکاں ھوار بوتگ اِت اَنت – آئی ءِ جون بازار ءَ برگ ءُ ھما کبرستان ءَ کل ءُ کسارت کنگ بوتگ ات کہ آئی ءِ کھول ءِ دگہ مردم کبر ات اَنت بلے آ ھمود ءَ کوہ ءِ تہ ءَ کل ءُ کسارت کنگ بوت – بوت کنت ھمے واست ءَ کہ آزاتی ءِ ھاتر ءَ بازار ءَ چہ در اتکگ ءُ کوھاں اتکگ ات یا بوت کنت ھمے واست ءَ کہ آ وتی بوگ ءِ راز ءِ شوھاز کنان ءَ کوھاں اتکگ ات بلے ھیر سوب ھرچی بیت بہ بیت بلے آئی ءِ واست ءَ کوہ چہ بازاراں گیشتر ارزشت دار انت گڑا آئی ءِ گڈی وابجاہ آئی سرڈگار ءِ ھُشک ویران ءُ ٹپی ایں کوہ بوت اَنت –

آ شانزدہ سالی ئیں بچک دگہ کَس نہ ات بلکیں مئے وتی سرڈگار ءِ ھکیگیں پرزند، دلیر ءُ تمردیں سنگت ھمید پنام ءِ اخلاق بلوچ ات کہ آئی ءَ گرانتریں جاورھالانی تہ ءَ جوانیں پیسلہ ءِ زُرت ءُ وتی رپتگینانی راہ گپت ،ھما کہ آ جنگ ءِ پڑ ءَ ترس آماچ بوتگ اَنت بلے وتی زمیر ءِ بہا نہ کرتگ ات ءُ جنگ ءَ چہ پدکنز نہ بوتگ ات –

آ مرد ءَ رؤگ ءِ وھد ءَ ھمید ءِ گوم ءَ دروگ بستگ اَت کہ تئی دیمھونی پہ مُپت رؤ انت باند ءَ کسَے ھم تئی نام ءَ نہ گِپت بلے راستی ھمیش اِنت ھما کہ باجو بوتگ اَنت، کہ بزدل انت آ گوستانک ءِ تاکانی تہ ءَ گار بنت، باند ءَ آھانی زھگ ھم آھاں وتیگی کنگ ءَ لَج کن انت وھدیکہ مئے ھمید داں جھان ھست انت گوستانک ءِ تاکانی تہ ءَ ابدمان بیت انت ءُ سرجمیں راج ءُ مئے آؤکیں پدریچ آئی ءِ وتیگی کنگ ءَ ناز کنت –

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔