TBP Balochi

استاد اسلم ءَ گوں سنگتاں سھر چکیں دروت

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

بیاں بامردانی کسھاں کن ایں راجانی تہ ءَ راج زندمانی ءَ شتگ اَنت بلے آیاں وتی سر جھل نہ کرتگ آیاں وتی راجی پرز ھمُک جاہ ءَ پیلو کرتگ اَنت ھمک وڑیں دیمھونی داتگ راج پھازیتگ راج ءِ درد ماریتگ اَنت راج وتی کوپگاں کرتگ اَنت راجی کوپگ جوڑیتگ اَنت راجی زمہ واریانی تہ ءَ وت ءَ دزبند کرتگ شھید جاھے ءَ یک انٹریو ءِ تہ ءَ گوشگ اِنت کہ پاکستان ھمینچُک مئے چک ءُ جنینانی سر ءَ زُلم کنت مابس آئی ءِ سبک دیگے ھاتر ءَ آئی ءَ بیھار دئیں کہ ما ھم وتی دستاں نہ بندیں ءُ نہ نندیں۔

مروچی ھمے راج پھازانی تہ ءَ بلوچ راجی لشکر بی ایل اے ءِ نامداریں کماش استاد اسلم بلوچ ھم ھوار اِنت کہ آئی ءَ وتی زندمانی پہ راج ءَ ندریگ کرتگ آئی ءَ سرجمیں دیمھونی داتگ اَنت چُک پہ راج ءَ کربان کرتگ ءُ مروچی وت ھم پہ راج ءَ کربان بیتگ۔

مروچی منی پئیمیں نِزور دلیں مردمے ھمے جیڑ اِت کہ راجی بامردانی روگ ءُ جتا بیگ گران اِنت اے وشبھتی ءِ سوب کس ءَ نہ دیستگ چی ءَ کربان بیگ؟ چی ءَ وتی زندمان ءَ ندر کنگ؟ اشی ءِ جست ءَ ھما بامرد ءُ سھر چمیں انساناں جست بہ گِر کہ آ الکاپ ءَ سرپد ءُ زانشتی ءَ چکاریں۔

پمے واست ءَ ھچی ءَ دروھی نیست کہ ما پہ نمیرانیں سر ءَ دو لبز وتی ند ءِ بور ءَ بہ تاچین اِنت بلے ھنچشیں ھمت ءِ بیت کہ ھما سرانی کربانی مار ءَ آرم ءَ نئیل انت۔

پاکستان ءَ ھنچشیں ترس ءِ دل ءَ بیتگ کہ پہ اسلم ءَ کہ اسلم کجام ھم وھد ءَ منی چوکی ءُ بنجلانی سر ءَ اُرش کرت کنت ءُ منی بے دلیں سپاھیگانی توپکاں پچگریت اے یک ھنچیں بیمے بیتگ آئی ءِ کرد ءَ چہ سرمچارانی تہ ءَ یک ھنچیں ھمگرنچی ءِ ودینتگ ءُ روان اِنت۔

کہ اے کرد داں کیامت ءِ مچی ءَ منی دل ءَ ھم برجاہ بیت کنت کہ شھیدانی بامردی یک تچک ءُ پلگاریں کِشک ءِ بیتگ ھمے تچکیں کِشک ءِ واست ءَ بامرداں وتی ھونانی ھار تاچینتگ ءُ شپ ءُ روچ جاھی بیتگ اَنت۔

پاکستان الم مروچی اشی ءِ شاتکامی ءِ کسھاں کنت کہ مروچی بلوچانی مزن نامیں دست ءِ چہ بلوچاں گِستہ بیتگ بیت کنت بلوچ نیزور بہ تر اَنت بیت کنت بلوچ ھمے نیم بندریں راہ ءَ یلہ بہ کن اَنت بیت کنت بلوچ چہ دلپروش ءُ گھی بہ بنت بیت کنت بلوچ وتی راہ ءَ گِسر بہ بنت۔

بلے اے اھمک تبیں پاکستان نہ زانت کہ ھوناں گوں آشوب وتی لمباں ایر دنت اے نہ زانت کہ اسلم ءَ وتی وڑیں ھزاراں مَٹ وتی کرتگ ھزاراں سنگت سلاہ بند کرتگ۔

ھزاراں سنگت مھکم کرتگ ھزاراں سنگت سنگری کرتگ ھزاراں سنگت پہ راجی جنز ءَ راھیگ کرتگ مروچی ھمے بامردانی ھوناں کہ بلوچ راجی جنز ءَ وتی کِشک یک پلگاریں رنگے ءَ زرتگ ءُ روان اِنت ۔

دنیا ءِ جنزانی لیڈر ءُ سراں وت ءَ بباہ کرتگ نی آیانی کرد مروچی راجدپتراں نَکش اَنت پمیشکا کہ یک مھترے ءَ جنز ءِ بندات گڑ ءَ ھما گوستانی جنزاں چاران اَنت ءُ روان اَنت۔

پرے ھاتر ءَ بلوچ ءِ آشوبی سنگت ھم ھما گوستانی جنزاں چاران اَنت ءُ وتی کرداں جھان ءِ دیم ءَ پدر کنان اَنت اشی ءِ تہ ءَ الم گھیں نیزوری بنت بلے دلپروشی نہ بنت۔

ھنچش کہ نواب اکبر ھان اَت بالاچ اَت شھید واجہ گلام مھمد اَت ایندگہ شھید اَنت کہ راجی لوٹانی پد ءَ ندر بیتگ اَنت ھما زندمان ءِ ھاتر ءَ ندر بیتگ اَنت آ پدریچ ءِ سر ءَ لَشکر کُشی بوھگ ءَ اِنت ھما مھلوک ءِ پھازگ ءَ ندر بیتگ اَنت الم درستیں سنگت ءُ بیل ءُ راھشون ءُ استادانی جسمانی سدگ ءُ ابدمانی تورین اِت بلے راجی جنزانی تہ ءَ ھنچش سما بیت ھونانی آشوب گیشتر وت ءَ مھکم کنت گیشتر تر ءَ ھمت ءُ ٹوھین اِت شھید اسلم بلوچ ءَ گوں سنگتاں سھر چکیں دروت ۔

بامرداں سلام بامرداں سلام
راجی بامرداں راجی ھمت ءُ سلاہ اَنت
راجی لوٹانی پد ءَ سر نمیران اَنت
راجی کسہ انگت دراج اَنت
راجی لوٹ سرجم بوھان اَنت
راجی ھونانی کِسہ آشوب اِنت
راجی جیڑگ یکجاھی

دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

تژن ءُ بچکند

نبشتہ کار ۔۔۔۔ نمیرانیں نورھان بزنجو

پولکار ۔۔۔۔۔ اصغر وفا

یک روچے من وتئی سنگتےءَ جست کت سنگت آ کجام چیز اِنت کہ ھر چیزءَ پر اِنت . منی سنگتءَ پسو ترینت کہ یار من نزاناں…… .. گڑا من گشت کہ آ نام اِنت کہ ھر چیزءَ پر اِنت
دگہ یک رندے من دگہ سنگتےءَ ھم ھمے وڑیں جستءِ کت جست اِش اَت کہ ماسی نوربیگم مردیں آدمءِ یا جنیں آدمے پسو رست کہ جنیں آدمی نامے من پدا جست کت کہ اگن ماسیءَ نبشتہ مکن ئے ءُ تھنا نور بیگم نبشتہ بکن ے گڑا… . گشت ے انگت جنین آدمی نامے . من گشت کہ کمیں انصاف بکن نور بیگم چوں جنیں آدمی نامے وھدے نور گمگین بوت کنت گڑا ھمے نور یا دگہ نورے بیگم چتور بوت نہ کنت . اگن نور گمگین اِنت بزاں گماں چہ بازیءَ آ گمگین اِنت دگہ انچیں چیزے نام مئے ھندءُدمگاں ایر کنگ بنت کہ پہ مردین آدمءَ ھم شر اَنت ءُ جنین آدمءَ ھم مسالءِ ھبرءَ سہیل اِنت لال جان اِنت خورشید اِنت نوری اِنت ممتاز اِنت نوں اگاں گندے یکیں کٹمءِ تہا یکیں نام ءِ مردین آدم ھم بہ بیت ءُ جنین آدم ھم گڑا بزاں بازیں جیڑہ چست بوت کنت منا سنگتے است آئی نام سُہیل اِنت سہیل ءِ ماتءِ نام لال جان اِنت ءُ ناکو پتءِ براتءِ نام ھم لال جان اِنت نوں ھر وھدءَ آ اڑتگ .

ھمے وڑا چیزے مردمانی نام گوں درچکءُ دارءُ دارواں ھمنام اَنت چشکہ زامر اِنت مبارک کازی وتی دستونکءِ تہا گشیت کہ
زامریں بیکانی سارتیں ساھگءَ اگاں اے بند اے وڑا بہ بیت مانائی گار نہ بیت زامرءِ بیکانی سارتیں ساھگءَ شملءِ ماتءِ شومیءَ بچار کہ بزگیں شمل ءِ نام شمل یے ایر کتگ شمل ءِ بوئگءِ وھدءَ باریں پرچہ شملءِ ماتءَ آئیءِ نام تارک یا مبارک یا دگہ ایر نہ کتگ چش ھم بوت کنت کہ بگندے شمل. کسانیءَ شنک ءُ بزاں چٹ اتگ پمیشکہ آئی ءِ ماتءَ وتی زھگ ءِ نام شمل ایر کتگ مئے میتگءَ یک کسانکیں جنیں زھگے است کہ .نام یے مھلب اِنت بلے مھلب ءِ مات ءِ نادلگوشیءَ مھلب انچو لیگار اِنت چو چرسءَ اگاں نام یے مھلب اِت گڑا ماتءَ باید ات کہ وتی زھگ ئی چو کہ مھلبءَ کتیں ھرجاہ کہ شت چو مھلبءَ بوئی شاناں کتیں .

کہور ءِ درچک ءَ باز ھندءَ کہور گش اَنت ءُ باز دمگءَ کہیر نوں ادا اے جیڑہ دیمءَ کیت کہ ما باریں ڈاکٹر کہور ھان بگشیں یا کہیر ھان منی ھیالءَ اے وڑ بہ بیت کہ اگن ڈاکٹر ساب ءِ پوسٹنگ گوادرءَ پیشکان یا جیونیءَ بیت گڑا باید اِنت کہ آ ڈاکٹر کہیر ھان گشگ بہ بیت ءُ اگن ڈاکٹرءِ پوسٹنگ تربتءِ دمگاں بیت گڑا باید اِنت کہ آ ڈاکٹر کہور ھان گشگ بہ بیت باز جاگہءَ مردمانی نام نیکی اِنت بلے کسی نام بدی نہ اِنت پرچہ .

مردم بدی ھم کنت ءُ نیکی ھم بلے مرچی راستءَ کئے سگت کنت مرچیگیں چاگرد ءِ تہا اگاں مردمے وتی نامءَ بدی بکنت گڑا آئیءَرا چاگرد ءِ مھلوک ءِ ناسرپدیں ءُ ند ندیں چم وتی نزیکءَ نیل اَنت ءُ آئی ءَرا نام دپ کننت پدا ھمے چاگرد نیکی ءُ نیکیں مردمءَ ھم نہ سگ ایت پمیشکہ اے بتل مشہور بوتگ کہ نیکیءِ ماس…

بوت کنت کہ نیکی نامیں مردے ءَ نیکی یے کتگ ءُ زانا آ بزگءَ را پدا شادی کورءَ دور اِش داتگ پمیشکہ آئیءِ دلءِ جھلانکیءَ یک پاھارءِ چست بوتگ ءُ اے بتل وجودءَ اتکگ ءُ مئے دودءُ ربیدگ ءِ بھرے جوڑ بوتگ . دگہ چندے نام مئے ھنداں است انت گشے چائینیز یا جاپانی نام اَنت چوش کہ جنگیان .. Hong yon… گنجان gun jan .. لِژّلُ lizzhull… گژنگ gozhnaog.. پَشّکُ pashuk… ءُ چاشی chashei .. اے نام مردم ءَ را جاپانءُ چین ءُ کوریاءِ مردمانی ترانگءَ گیجنت اے گونگیں نام وھدے گوشاں کپنت گڑا انچو مارگ بیت کہ گشے اے جیکی چن لی پنگ یا دگہ انچیں چینی یا جاپانی ازمکار یا سیاست زانتانی کٹمءِ چمءُ چراگ اَنت یک رندے من گوں چیزے چینیاں دچار کپتاں کہ آ جاگہ یے ءَ پکنک کنگءَ اتنت گڑا من گوں وتی دروگ ءُ راستیں انگریزیءَ آیانی نام جست کتاں یکےءِ نام مسٹر چنگ اَت ءُ دگہ یکےءِ نام مسٹر وانگ اَت گڑا من پگرے ءَ کپتاں کہ یا رب اے چے کسہ ے بلوچانی نام چینی آں زرتگ اَنت ءُ چینیانی نام بلوچاں بلے بزاں اے چینی آں بلوچی ھرکتءِ کت بزاں منارا سلاہ اِش جت پہ دیوانءَ ھور بوئگءَ اے گپ دلگوش کرزیت کہ جاپان ءِ سائنس زانتاں مثلا یاماھا ھنڈا ءُ سوزوکیءَ وتی جوڑ کتگیں موٹل ءُ ساماناں وتی جندءِ نام پر کتگ ءُ ھمے پیمءَ روسءِ واجہ کلاشنکوپءَ ھم وتی جوڑ کتگیں سلاہ ءَ وتی جندءِ نام پر کتگ نوں وھدے پاکستانءِ سائنس زانت ڈاکٹر سلام ڈاکٹر قدیر . موٹلے جوڑ بکن انت ءُ وتی ناماں اش پر بکن انت گڑا ما الما ءَ وتی سیریں سنگتاں اے دوہیں لبزاں گشت کنیں کہ واجہ تو مئے وڑیں گریباں کجا جست کنے کہ عبدالقدیرءَ یا عبدالسلامءَ سوارئےءُ گردے یا اگاں کسے ءَ گوں جنگ ءُ جیڑہے بہ بیت اے وڑیں توار گوشاں کپیت کہ وتی عبدالسلام تیراں پتو ھورک کناں یا ترا عبدالقدیرءِ برسٹے شت کشاں ھمے وڑا بادامءَ بچار اِت کہ ایشی ءِ اپوزٹ بے دام انت نوں بائد بے دام یک انچیں ورگی چیزےءِ نام بوتیں کہ آ مھلوکءَ مپتءَ بہ رستیں پرچہ کہ بادامءِ مانا با قیمت بزاں پہ بھا پہ زر بےدام ءِ مانا بے قیمت نوں باید اِنت کہ بے قیمتیں چیزےءَ را یا دگہ انچیں چیزےءَرا اےنام پر کنگ بوتیں کہ. مھلوک ءَرا مپتءَ برستیں .

بلے گوں منی اے ھبرءَ دکاندارانی تپاکی المی نہ اِنت.

لبزانک بلوچی ۔۔ جنوری 2000

دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

آزمانک
موتک ءِ مُز
پریم چند
رجانک هسابجار

دی بلوچستان پوسٹ

مروچی سے سال پِر گوستگ ات ، بیگاه ءِ وهد ات من چہ شہدربرجاه ءِ هال ءَ گوزگ ءَ اتاں ءُ منی کُلیں سنگت منا مراد باتی دیهگ ءَ اتاں ، من سک گل اتاں ، منی زند ءِ مستریں لوٹ ات کہ من ایم اے بکناں ءُ مروچی منی مراد پیلو بوتگ اتاں ، من ایم ءِ چکاس ءَ پاس بوتگ اتاں منی گمان ءَ هم نہ ات کہ من یک نمبر باں ، وائس چانسلر ءِ جند گو من دست ءُ دُره بوت ءُ بچکنداں ءُ منا گُشتے ” هاوند ترا مدام شریں کار ءِ کنگ ءِ هاٹیگ بدانت ، مدام سوبیں باتے ”
من سک گل اتاں ، منی ورناهی ات ، من زرنگ ءُ ڈول دار اتاں . منا نہ زر ءُ مال ءِ گرز ات ، ءُ نہ کمی ات ، منی پت ءُ مات ءَ بازیں گنجے پمن اشتگ ات ، امروز ءِ وشیں لزتانی تام ءِ چشگ ءَ منی گورا هچ چیز ءِ کمی نہ ات ، منی گورا دُرست است ات ءُ اشاں ایبد منی مستریں چیز منی برداشت کنوکیں دل ات کہ وتا وژنام ءُوژنود کنگ ءَ پہ دائم بے تاہیر ات –
لوگ ءَ اتکاں اشاں هوں منا یل ندات ورگ ءُ چرگ اش کُت ، چہ سنگتانی ورگ ءُ چرگ ءَ شپ ءِ دوزده بج ءَ
گیش اتان . وهدے نپادانی سرا تچک بوتاں تہ بانک لیلا وتی ءِ ترانگ ءَ کپتاں کہ مئے همساهگے ات ، ما ہر دوکاں بی اے ءِ ڈپلومہ هورا گپتگ ات ، وش نسیبے بیت هما کہ گوں بانک لیلا ءَ آی ءِ سیر بی بیت ، چُنیں شر رنگ ءُ وش روهے ، من برے برے آود ءَ شُتگاں پہ فلسفہ ءِ هیل گرگ ءَ . منی وش بہتی هما روچ ءَ بوتگ کہ پروفیسر لوگ ءَ ساڑی نہ بوتگ ، بانک لیلا ءِ وش اتک کنگ ءَ منا همے گمان بوتگ کہ اگاں من عیسائی ے بہ باں تہ اے هما دمان ءَ منا پہ وتی مردی ءَ زوریت ، ما همے کہ دو پہ دو نشتگیں تہ مئے بُن گپ مہر بوتگ ، آ شیلی هائرن ءُ کیٹ ءِ عاشق ات ءُ من هم همایانی تب ءِ وڑیں مردمے اتاں . ما کہ دو پہ دو نشتیں تہ مے بُن گپ مدام مہر ات ، وهدے آئی ءِ شیرکیں توار ءَ گوں جزبگاں سریچیں تران کہ گوشاں کپتاں تہ دل اش کیکلی کُت ، بلے چوں کنے کہ منی سور یک هانوادہیں لوگے ءَ کنگ بوتگ ات ، بِلّے تُوری من وتی زال ءِ جند هم نہ دیستگ ات بلے اے من گوں دلجمی ءَ زانتگ ات کہ آ وشی منا بانک لیلا ءِ همنیادی گوں بیت ، وتی جن ءِ زان پہ زانی ءَ نہ بوتگ ات ، مئے سور ءَ دو سال کُبل ات بلے آی ءَ پمن یک نمدی ے هم نبشتہ نہ کتگ ات من یک ءُ دو نبشتہ کتگ ات بلے پسوے نداتگ ات انت ، چمداں منا شک بوت کہ آ یک زگریں هندوے –
پو من یک انچیں جنکے ءَ گوں وتی تیوگیں زند ءَ گوازینگ ءَ لاچار باں ؟ همے جُست ءَ منی ریک ءِ بستگیں کلات ڈُورینت کہ من همیش انت انی بستگ ات ، آیا نو بانک لیلا پہکہ چہ منی دست ءَ روت ؟ اے بوت نہ کنت ، من کمدنی ءَ یلو کناں وتیگانی سیادی ءَ سِنداں ، من توری بِلّے وار ءُ رُزوا بہ باں بلے بانک لیلا ءَ وتی لوگ بانک کناں ، من گوں همے هیالاں وتی رودپتر نبشتہ کُت ءُ تل پچی ءَ ٹیبل ءِ سرا ایر کُت ءُ وت هم سر ایر کُت ءُ وپتاں –
وهدے سُهب ءَ چم پچ بوتاں تہ منی دیم پہ دیم ءَ ( بابو )نرنجن داس کُرسی ءِ سرا گیگ نشتگ ءُ منی رودپتر ءَ وانگ ءَ انت ، گوں اشی ءِ گندگ ءَ منا گیر ات کہ من ءَ وتی واہشانی پدا چونیں مردمے یل کنگ کپگ انت ، منی بے موتیں مرگ منا چہ اے پرشتہ دروشمیں انساں ءَ چہ سندگ ءَ انت . آ کمدنی ءِ هکیگیں برات ات ، سکیں وش روه ءُ ڈولداریں ورناے ات امبر ءَ منا چہ چار سال ءَ مستر ات یک شریں کارے ءِ سرا ات انو چیزے روچے بوتگ ات کہ بدیلی ے همدا بوتگ ات ءُ اتکگ ات ، من ءُ نرنجن سکیں دلی دوست ات انت من آی ءَ را پُرس ات کہ تو منی رودپتر ونتگ ؟
نرنجن ” هو ”
من ” بلے کمدنی ءَ
هال ندی ے ”
نرنجن ” شر هالے ندی
هالے ندی آں ”
من ” تو چے هیال
کنگ ءَ ئے ؟ منی
ڈپلومہ جارتگ ؟
نرنجن ” لوگ ءَ چہ
نمدی ے اتکگ
پت وش نہ انت
دو سے روچ ءِ تہا
درکپگ ءُ روگی
انت ”
من ” هو برو هاوند
آئی ءَ زوت وش
کنات ”
نرنجن ” تو هم کائے
گوں ناں ؟
زانگ نہ بیت کہ
چون بیت ”
من ” منا پہل کن انی
اتک نہ کناں ”
نرنجن ءَ چُش گُشت آ درکپت ، من پاداتکاں ریشے سات ءُ گد بدل کُتان دیم پہ بانک لیلا وتی ءِ نیمگ ءَ شُتاں ، اودا رستاں داں لوگ کُبل انت ، پدا سرپدی رست کہ بانک ءِ تبیّت شر نہ بوتگ موسم ءِ بدل کنگ ءَ ننی تال ءَ شُتگ ، من سک تکانسر ءُ بژنیگ بوتاں . دل ءَ جیڑ ات کہ چو بیت بانک لیلا گومن نہ وشیں ؟ کہ منا هالے هم نداتگ ءُ شُتگ ،
لیلا تو بے وپاے ئے ؟ من ترا چہ اے امیت نداشتگ ات کہ تو گومن دگا کنے ؟ من همے دماں ءَ ننی تال ءِ روگ ءِ اراده کُت کہ مرچگیں ڈاک ءِ پجی ءَ بُرواں گوں ، بلے وهدے لوگ ءَ سر بوتاں داں بانک لیلا ءِ نمدی ے دست کپت ، من گوں لرزتگیں دستاں زوت زوتاں پچ کُت ، داں نبشتہ ات من سک نادراه آں منی بچگ ءِ هچ امیت نیست ، ڈاکٹر ءِ گُشگ انت کہ ترا ( پلیگ ) انت . دنا وهدی ءَ تو بیائے منی کار ہیر بنت ، ترا گُڈی ساہتاں نہ گندگ ءَ سک پدرد اں ، منی یاتاں وتی دل ءَ چہ مکش من سکیں بلاہیں ردی ے کُت ترا دوچار نہ کپتاں ءُ در کپتاں ، منی ردی ءَ منا پہل کن ءُ وتی بد نسیبیں لیلا ءَ بے هال مکن ، نمدی چہ منی دست ءَ لُگشت ءُ کپت ، منی امروز تہا بوت ءُ دل ءَ چہ آه سردے دراتک
من هچ وهد هراب کنگ نہ لوٹ ات هما دمان ءَ سپر ءِ تیاری کُت ءُ سر گپتاں دیم پہ ننی تال ءِ روگ ءَ ، لوگ ءَ چہ درکپتاں دیما پروفیسر بوس ءَ گوں ڈیک وارت کہ کالج ءَ چہ پیداک ءُ آئی ءِ گندگ ءَ آئی ءِ دیم چہ زانگ بوت کہ گپے است ، منا دیستے انچو کیسگ ءَ چہ تارے کش ات ءُ پمن شانکے دات ، منی جگر دو کپ ءَ بوتاں چمانی دیما تهاری ے ءَ مانشانت من تار چست کُت ، پریاتے جت همودا نشتاں ، بانک لیلا وتی تو اینچُک زوت منا یل کُت !
گریواں بوت ءُ شتاں لوگ ءَ اودا من وتی نپادانی سرا دیم گوں سرجاه ءَ ڈب ات ءُ سک گریت ، ننی تال ءِ روگ ءِ ارماں هاکاں اوار بوت انت ، چیزے وهد ءَ چو گنوکاں ادا اودا سر سر جت ، پدا سنگتانی گُشگ ات کہ چیزے وهد ءِ واستہ دیمے درا ءُ اے گپ منا دوست بوت ءُ من اندگہ روچ ءَ پہ دو ماه ءِ وستہ در کپتاں ، دیم پہ وندهیا ءَ اودا پارسانته ءِ کوهانی سیل ءُ گرد ءُ اود ءِ سر سبزیں ندارگانی گندگ ءَ دل ءِ بار کمے کم تر اتاں ، من آبو ءَ اتاں کہ منا تارے سر بوت ، کہ ترا کالج ءِ اسسٹنٹ پروفیسری ءِ وستہ زورگ بوتگ ، دل ءَ نہ گُشت کہ پدا دوار هما شہر ءَ برواں ، بلے پرینسیپل ءِ نمدی ءَ منا لاچار کُت من واتر ات ءُ اتکاں ناچار ءَ وتی کار گپت ، دل هچ ءَ پِر نہ ات وش کندی ءُ سنگتانی مجلساں چہ دور اتاں –
یک روچے من وتی تہاریں کوٹی ءِ تہا وتی نپادانی سرا تچک اتاں ءُ هیالانی تها گاراتان . چہ دیمی لوگ ءَ منی گوشاں یک سوتے ءِ توار کپت ، کہ چو تیر ءَ دل ءَ سُبان ات ، چوں وشے گُشگ ءَ ات همے دمان ءَ من زانت کہ سوتانی تہا اسر ماں منی رگ ءُ بندے تنچ ات انت ءُ جگر ے سست انت ، من آهسردے کش ات ءُ ارس منی چماں شیپ گراں بوت انت ، آه اے بانک لیلا وتی ءِ دوستگیں سوت ات
” پیاملن ہے کٹهن باوری ”
من سگ ات نہ کُت ءُ هما دامان ءَ چو گنوکانی پیم ءَ شُتان دیمی لوگ ءِ در ٹُک ات ، اے وهدی منا هچ سما نیست ات کہ یک درامدیں لوگے ءِ تہا اے داب ءَ پُترگ یک بدتمزی ے –
یک بَلُکے ءَ در بوتک وهدے منا کہ دستے یہبرا پُترات تہا ءُ منے هم رند ءَ بیتان ، وهد چانٹ ءَ گوستاں تہا یک پرآہیں کوٹی ات اسپت رشیں کماشے سرجاه ءَ تکہ ءُ نشتگ ات ، کوٹی ءِ دیما ڈولداریں اکس ٹنگوک ات انت ، یک شانزده ہبده سالی ایں وشرنگیں ورناہے ہارمونیم ءِ دیما نشتگ ات ءُ سوت ءَ گُشگ ءَ ات من سوگند وراں اے وشرنگیں ورناه من اے دمگ ءَ بِہ ندیستگ ات ، ڈیل ءُ بالاد ءَ سِکہے ءِ دروشم ءَ ات . منا کہ دیستے یہبرا ہارمونیم ے ویل کُت اُوشتات لج کنگ ءَ ات سرے جہل ات ءُ بوشارو ات من گُشت کہ پہل کن من ترا زهمت دات ، تو اے ازم ءِ یک زانوگر زانگ بے ءُ اے چیز ءَ کہ تو انو وش گشگ ءَ ات ات ، منا سک دوست بیت ، ورناه ءَ گوں وتی مزنیں چمان منا نگاے چارت ءُ پدا سرے جہل کُت ، لُنٹے سُرینت انت وتی بے واری ے درانگازات ، من پدا جُست کُت تو ادا کدی اتکگے؟ ،
ورناه ” دو سے ماه بیت”
من ” تی نام کے انت؟”
ورنان ” منی نان مہر
سنگ انت ”
من نشتاں بے مڑای مہر سنگ ءِ دست گپت ءُ آ هم من نادینت پدا پہلی لوٹ ات ، آ وهد ءَ آئی ءِ گپاں چہ انچو زانگ بوت کہ آ پنجاپ ئیگ انت ، ادا پہ وانگ ءِ هاترا اتکگ ، بہ گندے ڈاکٹراں همے سوج داتگ کہ پنجاپ ءِ موسم پہ تو شر نہ انت ، یک برے منی دل ءَ اتک کہ تو چے کنگ ءَ ئے یک اسکولی بچکے ءَ گوں چو بے مڑه گپ کنگ ءَ ئے بلے سوت ءِ وشی ءَ اے هیال دمان ءَ گار بوت ، جوڑی ڈڈی ءَ پد من یک برے پدا دزبندی کُت کہ هما چیز ءَ پدا بُگش ، بلے مہر سنگ ءَ سر جہل کُت ءُ گُشت کہ من انی هچ وڑا سوت ءَ گُشت نباں کہ ریاز نہ کتگ –
من ” تو کمے بُگشے ”
مہرسنگ ” اگاں تو
چیزے گُشے
هارمونیم اش
انت ”
من ” من اے تک ءَ
مُسے آں دگہ
تی لوٹ من الم
پیلو کتگ ات ”
پدا من باز گُشت بلے مہر سنگ ءَ سوت نہ جت ، ءُ من نہ لوٹ ات کہ کسے ءَ زهمت بدی آں منا چو کنگ نہ لوٹتگ ات ، بلے وهدے دیست کہ اے هچ وڑا منگ ءَ تیار نہ انت تہ من کمے وتی روه تہار کُت ءُ گشت کہ ” ہیر ویلے کن ، من بژنیگ آں کہ تی من وهد ہراب کُت ، پہل کن ” چُش گُشگ ءَ پد من پاد اتکاں منی مولوری کہ مہر سنگ ءَ دیست بلکن دلے رهم شُت یہبرا منی دسیتے گِپت ءُ گُشتے ” تو وَ زہر کُت ”
من ” منا گوں تو زہر
بوهگ ءِ هچ هک
نیست ” مہرسنگ ” شر بہ نند
من تی سوت ءَ
گُشاں بلے من
هچ ریاز نہ
کتگ”
من نشتاں مہرسنگ ءَ پدا هما سوت گوں ہارمونیم ءَ آلاپ کُت ،
” پیا ملن ہے کہٹن باوری ”
چونیں وشیں سُرے ات کجام وشیں آواز ، بے تاہیر کنوکیں جزبگاں گوں سوت ءَ گ انچو وش گُشگ ءَ ات کہ گپ نہ بیت ، سوت ءَ جنگ ءَ ات داں چاراں جند ءِ چمے هم ارس ات انت ، همے دمان ءَ من وابینگ بوتاں –
یک شرکنیں دردے دل ءَ مان روپان ات ، منی چمانی دیما یک ملگزارے ات ءُ منی دوستگیں لیلا
همے ملگزار ءِ تہا پہ نازے نشتگ ءُ منا پہ کہیبے چارگ ءَ انت ، من آه سردے کش ات ءُ بے برمش ءَ پاداتکاں ، همے دمان ءَ منا مہر سنگ ءَ دمے چار ات تہ من دیست کہ ارسانی ترمپ آئی ءِ چمانی تہا ترپگ ءَ ات انت ،
منا گُشتے ” برے برے سرے بجن گوں ”
من بس همینچک گُشت ” مہنواراں تی ”
پدا مداں مداں ءَ من انچش بوتان داں مہر سنگ ءِ گورا مہ شُتیناں یک دو سوت گوش مداشتیں دل تاہیر نہ گپت ، بیگاه کہ بوت من وتا رسینت دو سے سوت گوشداشت ءُ پدا مہرسنگ وانینت ، سکیں زبریں بچکے ات آئی ءِ وانینگ ءَ منا باز وشی بوت ، من کہ وانینگ بندات کُت آئی ءَ نشت ءُ گوشداشت ، منی کلیں گپ وتی مجگ ءَ نادینت انت ، من مدام دیست آ وانگ ءَ ات آئی پہم انچش شر ات کہ سالے ءِ توک ءَ انگریزی درے بُرت ، نمدی نبشتہ کنگے بندات کُت یکیں سال ءِ تہا آ وتی اسکول ءِ زبر تریں بچک بوت ، ہر کس ءَ آئی ءِ پهمیدگی ءِ توسیپ کُت ، سکیں شریں چُکے ات نہ دروگے بست ءُ نہ دگہ هیلہ ءُ ہنرے مان ات ، سرجمیں اسکول ءِ اُمیت ءُ براه ات ، یک سِکهے ات بلے آئی ءَ هچ وڑیں لیب ءِ هُب نیست ات ءُ من بِہ کرکٹ ءِ لیب ءَ ندیست ءُ نہ دگہ لیب ءُ گوازی ے کُت ، بیگاه کہ بوت بس گوں وتی وانگ ءُ لکگ ءَ دلگوش بوت –
مداں مداں ءَ من گوں آئی ءَ انچو اوار بوتاں کہ شاگردے ءَ چہ گیش من آئی ءَ را وتی سنگتے لیک ات ، اُمبر ءِ هساب ءَ آئی پهمیدگی هیرانی گپے ات ، گندگ ءَ شانزده ہپده سال ءَ چہ مستر نہ ات ، بلے وهدے کہ من شائری ءِ سرا گپ کت ءُ شئراناں پریتک معنا کُت تہ دیست کہ آ ہر چیز ءَ پهمگ ءَ انت ، یک روچے من آئی ءَ را پُرس ات ،
” مہرسنگ تو سور کُتگ ؟”
مہر سنگ ءَ لج بوت گُشتے
” دنیگت ءَ اناں ”
من ” ترا چونیں
جنک دوست
بیت ”
مہرسنگه ” من سیر ءِ
جند کہ نکناں ”
من ” پرچہ اڑے “

مہر سنگه “منی وڑیں
نابودان گوں
کجام جنک
سیر کنت ؟ ”
من ” ترا چہ
بودناکتریں
مردم من باز کم
دیستگ ”
مہرسنگه ءَ ہیرانی ءَ منا چارات ءُ گُشتے
” تو مسکرا کنگ ءَ
ئے ”
من ” اناں مسکرا کنگ ءَ نیاں من پہ دل گُشگ ءَ یاں من وت ہیراناں کہ تو انچو زوت چتو برابر بوتے نوکی ترا سے سال انت کہ تو انگریزی دربرگ ءَ ئے ”

مہرسنگه ” تی دل ءَ من
یک وانندہیں
جنک رزا کُت
کناں ”
من گوں جزبگ ءَ ”
بلکل ”
گرماگ ءَ من کوش ءِ ورگ ءَ شملہ ءَ شُتگ اتاں ، مہرسنگ هم منی همراه ات ، اُودا من نادره بوتاں منا گِرمپُکی بوت دراہیں جان در ریتک ، دل پہ لاپ تہت ءِ سرا کپوک بوتوں ، اے وهد ءَ مہرسنگه ءَ پمن سک باز زهمت کش ات ، کہ من داں زندگاں منا یات بنت ، ڈاکٹراں آ کڈن کُتگ ات کہ منی کوٹی ءَ هچ وڑا مہ ئیت ، بلے مہرسنگه ات کہ شپ ءُ روچ منا پانگ ات ، منا نانے وارینت ، آپے دات ، منا چستے کُت نادینت ، دُراہیں شپ ءَ منی تہت ءِ سروناں نشت ءُ شپ پاسی ے جت ، اے مہرسنگه ات کہ پمن چو ہزاب ات نا تو جند ءِ هکیگیں برات پہ برات انچو نہ کنت ، ماهے گوستگ ات کہ من همے تہت ءِ کنڈ ءَ کپوک اتاں ءُ روچ پہ روچ گنتر بیاں اتاں گہتری ءِ نام نزانت ات ، یک روچے من اش کُت کہ ڈاکٹر گوں مہرسنگه ءَ گُشگ ءَ ات ” اشی ءِ تبیت سک نازساز انت ” من دل ءَ جزم اتاں کہ نو من هچ وڑا نہ بچّاں ، بلے مہر سنگه یک شلہ منا پودگ ءَ ات انچو گُشے زاناں آئی ءَ گِربستگ ات کہ منا چہ مَرگ ءَ رکهینیت ، یک روچے من کوٹی ءِ تہا وتی تہت ءِ سرا کپوک اتاں داں منی گوشاں گیریوگی توارے کپت ، اے کوٹی ءِ تہا من ءُ مہرسنگه ءَ ابید دگہ کس نیست ات ، من جُست کُت ” مہرسنگه ! او مہرسنگه ! تو گریوگ ءَ ئے ؟ ”
مہرسنگه ءَ گریوگ ایربُرت ءُ گُشت کہ” اناں ، من چی ءَ گریواں ؟ ” ءُ منی نیمگ ءَ درمندیں نگاهاں گوں چار اتے ،
من ” تی ہڑیسکگانی
توار ات ”
مہرسنگه ” هچ چُشیں
گپے نہ انت
بس لوگ گیر
آیگ ءَ ات ”
من ” راست بُگش “

مہرسنگه ءِ چم پدا ارسیگ بوتاں آئی ءَ ٹیبل ءِ سر ءِ آدینک آؤرت منی دیما دات ، یار نارائین اے توے من وتا وت پجا نیاؤرت ، دیم چٹا مٹ بوتگ ات سُہری ءِ بدل ءَ سیاه تراتگ ات ، گِرمپُک ءِ نشاناں دیم ٹپ ءُ ٹور کتگ ات ، من وتی دیم ءِ گندگ ءَ گوں من وت هم سگ ات نہ کُت ءُ چم ارسیگ بوتاں منی زیبائی چمن رُکست بوتگ ات ، من شملہ ءَ چہ واتری ءِ تیاری ءَ اتان ، مہرسنگه هم همے روچ ءَ وتی لوگ ءَ شُتگ ات ، من وتی کلیں ازباب بستگ ات انت پہ درایگ ءَ یک موٹلے اتک منی لوگ ءِ دپ ءِ داشت ، موٹل ءَ چہ کے ایر کپت ؟ بانُک لیلا وتی –
منا وتی چمانی سرا باور نہ بوهگ ءَ ات من چم سک دات ءُ چارگ ءَ اتاں ، بانُک لیلا وتی اتک گوں من دُراه باتے کُت ءُ دست ءُ دُرو بوت ، من هم دست ءُ دُرو بوتاں بلے منا باور نہ بوهگ ءَ ات ، من وابے نہ گندگ ءَ آیاں ؟
لیلا وتی ءِ دیم ءِ سُہری شتگ ات ءُ زردی ے ءَ مانشانتگ.، وهدے آئی ءَ منا ہیرانی ءَ دیست تہ بچنکندگ ءِ جهدے کُت ءُ گُشتے ” تو چونیں مردے ءِ یک هانوادہیں جنکے ءَ پہ کُرسی ے نیارئے کہ بہ نندیت ”
، من تہا چہ کُرسی ے آؤرت ، بلے من انگت همے جیڑگ ءَ اتاں کہ من وابے گندگ ءَ یاں –
لیلا وتی ” چو بیت کہ
تو منا بے
هال ئے ”
من ” زند ء وت
ترا بے
هال کت
نہ کناں ”
بلے منا
وتی
چمانی سرا
باور بوهگ
ءَ نہ انت ”
لیلا وتی ” تو وَ
پجارگ نّبے”
من تو هم پیشی
مردم نہے بلے
تو بگش گپ
چی انت تو
چہ بهشت ءَ
واتر اتگ ءُ
پیداکے؟ ”
لیلا وتی ” من ننی
تال ءَ وتی
مات ءِ برات
گورا بیتگاں”
من ” گڑا آ نمدی
ءُ تار پمن
کیا نبشتگ
ات انت ءُ
راه داتگ
ات انت ؟”
لیلا وتی ” من دیم
داتگ انت ”
من ” پرچہ ؟ تو گومن دگا چیا کتگ ؟ تو زانے پہ تی موتک ءَ من چینچو ہزاب بیتگاں ”
اے وهد ءَ منا سک زهر پیداک ات کہ اے دو وار منی دیما چی ءَ کپت مُرتگ ات تہ بِہ مُرتیں شر ترات –
لیلا وتی ” من ترا یک سوجے داتگ ات بلے ہیر اے گپ پدا بنت ، بیا ترا من گوں وتی دزگهارے ءَ دُوچار گیجاں کہ پہ تی دُوچار کپگ ءَ وداریگ انت ”
من ءُ گوں ہیرانی ءَ جُست کُت ” منی دوچار کپگ ءَ ؟ ”
بلے آئی ءَ منی پسو ءَ هچ نہ گُشت ءُ منی دستے گپت منا زُرتے شُت وتی گاڑی ءِ گورا کہ آئی ءِ تہا یک کاڑ ے گوں ہندوستانی پوشاکاں نندوک ات ، گوں منی گندگ ءَ پاداتک ءُ دستے شہار دات ، من گوں جستی ایں نگاہے لیلا ءَ را چارات –
لیلا وتی ” هاں پجاے
نیارے ”
من منا بژن انت کہ من ترا بے نہ دیستگ ، اگاں گندگ ءَ یاں آ ہوں دیم اندیم انت چتو پجاے کاراں ”
لیلا وتی ” اے تی لوگ
بانک کمدنی
انت ”
من ہیرانی ءَ گوں جُست کُت کہ ” کمدنی ادا ؟ ”
لیلا وتی ” کمدنی دیم ءَ پچ کن وتی مرد ءَ وش اتک کن ”
کمدنی ءِ دست لرزگ ءَ اتاں ءُ وتی دیم ے کمیں پچے کُت ، لیلا ءَ سرجم ءَ آی ءِ دیم ءِ دیمدار دیر کُت ، ماهے چہ جمبراں درا بوت ءُ من هیال کنگ ءَ اتاں کہ اے گُشے من جاے دیستگ منا هوش کنگ ءَ نہ ات ، کجا ؟ کجا ؟ هاں ! آئی ءِ هم پونز ءَ نشانے پر ات ءُ دست ءَ هم همے چلاه ات –
لیلا ” هاں چے هیال کنگ ءَ ئے نو پجا آؤرت ”
من ” منی هوش گار انت نزاناں چے بُگشاں ؟ همے وڑیں دروشمے منی دوستیگیں سنگت مہر سنگه ئیگ انت ”
لیلا وتی گوں
بچکندگ ءَ ” تو وَ پجارگ ءَ زبر بوتگے انچک نزانگ ءَ ئے ؟”
من گل ءَ چہ پیم نہ بوتاں کہ کمدنی مہرسنگه ءِ دروشم ءَ منا رستگ ات ، هما دمان ءَ من امبازات دل ءِ سیر ءَ مہر کُت ، اے دمان ءَ منا دنیا ءِ هما وشی رس اتان کہ اشانی دیما منی کلیں زند ءِ وش هچ نہ ات انت ، ما دویں گورامباز ات انت ، کمدنی منی دوستگیں کمدنی دپ ءَ بے توار ات بلے چمانی ارسے هار ات انت ،
بانک لیلا وتی ڈن ءَ اُشتوک ات ءُ مارا گوں درمندیں نگاهاں چارگ ءَ ات ، من آئی ءِ دست چُک ات انت ءُ آئی ءِ منت گپت ، ” لیلا تو راستی ءَ یک پرشتہے ئے ما داں زندگیں تی مہنواریں ، لیلا ءَ بچکنداں گُشت کہ ” نو منی دل ءَ ترا پہ من کُتگیں موتک ءِ مُز رستگ انت -“