TBP Balochi

سنگت

نبشتہ کار : فیصل عبدی

دی بلوچستان پوسٹ

من سَسّا کتگ کہ سنگت تو سنگتی ءِ نام بنّام کتگ چیا کہ تو سنگتی ءِ هکّاں پیلو کنگ ءَ نہ ئے ءُ نیکہ تو سنگتی رنگ ءُ دروشم ءِ جن ئے بلے دگہ گپّے ترا گُشاں ، کہ تئی ” نام ” میارداری ءِ پتّر ءَ هوار کنگ نہ بیت ، چیا کہ تو وتا دیر انت چہ سنگتی ءِ سنگر ءَ کشّ اِتگ ، بلے منا تو شات نہ بیتگ ئے ترا دوبر من سنگتی ءِ نام داتگ اِدا میار بار من کنگ باں چیا کہ من وتا وتی جند ءِ بادشاه ءِ دربار ءَ تئی مانزمانی کتگ.

آ وهد ءَ من ترا وتی ساهگ پهمتگ ، چیا کہ ساهگ گوں بَنی آدم ءَ هچبر دغا نہ کنت ، ساهگ هچبر لگور نہ بیت ، من ترا وتی ساهگ پهمیت بلے تو وت وتا لگوریں بنی آدمی ءِ دروشُم ءَ سَهر ءَ کُت.

دگہ یک نوکیں گپّے مرچی من تئی دیم ءَ پدّر کن آں ، آ اِش انت کہ من چد ءُ پیش نہ جیڑیتگ ءُ نہ زانتگ بلے مرچی من شر سرپد ءُ پوه آں نی من زان آں کہ تئی باتن ءَ مُسامانی دریا هُشتگ ءُ اشی ءَ تو ہم سرپد بہ بیت کہ تو دوبر پد ءَ مُسام ءِ دامے چگل مدی ءِ چیا کہ نی اِے دریا ءَ بس ڈنگر مان انت آپ نیست.

تو بلکیں جیڑ ءِ کہ اِے راز آنی بُکچہ اَچ کُجا منا دست کپتگ دل ءَ مہ رنج بیا من ترا سرپد کن آں ، اِے بُکچہ چہ آزمان ءَ نہ یتکگ اِے تئی دوستیگیں همراه ءَ پہ من دیم داتگ

ترا یات بیت من ءُ تو هما روچ ءَ کہ گستا ءُ جُتا بیت انت ، تو ماڈیانی ساهگ ءَ سپر کنگ بِنا کت ءُ من وتی درتگیں کاشی کُڈّ ءِ ساهگ ءَ رهادگ بیت آں هما روچ ءَ منی باتن ءِ کماشیں مرد ءَ تئی لگوری ءِ شُبین منا داتگ بلئے من باور نہ کتگ.

بلکیں منا ءُ ترا ایدگہ بنی آدم زانت نہ کن اَنت بلئے منی ءُ تئی باتن ءِ مردُم منا ءُ ترا شر زاناں ، چیا کہ آ منی ءُ تئی ودی بیَگ ءَ گوں آ منا ءُ ترا هوارَنت.

من وتی گُڈّی چاریں دانکاں گوں یک دزبندی ءِ گوں تو کن آں کہ باندا بلکیں تئی راز پاشک بہ بنت گڑا چہ وتی تہے مردماں چے بہ زان ، اَچ من گِلّہ مَکن.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

مجید برگیڈ ءِ کاروان ءَ بلوچ راجی جُنز ءَ را یک نوکیں نامے دات

نبشتہ کار۔: ساھل مھر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

منی گْور ءَ اِنچو لبز نیست کہ من اے وڑیں ھستیانی بابت ءَ چیزے نبشتہ بکن آں ……. !

بَلے من چہ وتی نہ بزانتی ءَ ھمینچو گُشاں کہ اے گُلزمین ءِ آشِک داں کیامت ءَ ابد مان اَنت …….

منی وڑیں نہ بزانتے ءِ وس ءَ چہ در اِنت کہ اے وڑیں وتن دوست ءُ زمین زادانی بابت ءَ لبزے بِسینگار آں، بِلے اے آشِکاں لاچار کُتگ کہ من وتی نِد ءَ پہ چار لبز ءِ نِبیسگ ءَ دپتر ءِ دلبند ءَ ایر بہ کن آں.

اگاں کسے بلوچ ءِ جُنز ءَ سرپد اِنت ،گُڑا آ بلوچ ءِ میار جلی ءُ بھادُری ءَ ھم شریں وڑے ءَ زانت، بلوچ سرزمین ءِ دلبند ءَ سَداں پُسگ واب اِنت کہ پہ وتی مادریں وتن ءِ رکینگ ءَ وتی نُگرھیں جان اِش ندر کُتگ اَنت ءُ وتی مادریں وتن ءُ وتی کوم اِش وش نام کُتگ۔

بلوچ راج چہ ھپتاد سال ءَ گیش اِنت کہ کوزہ گِرانی پاد مال اِنت ۔ھما روچ ءَ کہ بلوچ ءِ سر ءَ کوزہ کنگ بوتگ ،ھما روچ ءَ بِگر داں روچ ء مروچی ءَ بلوچ راج زوراکانی ھلاپ ءَ جَد ءُ جُھد کنگ ءَ اِنت، اے جُھد ءِ تہ ءَ ھزاراں بلوچ پُسگ ءَ وتی جان ءُ مال ءِ کُربانی داتگ.

زورک ءَ بازیں بلوچ پُسگے شھید ءُ بیگواہ کتگ ءُ بازینے درانڈیھ کتگ، بَلے اَنگت بلوچ ءَ وتی جنگ یَلہ نہ کُتگ ءُ مِیزان میِزان ءَ دیم پہ آجوئی ءِ چراگ ءِ نیمگ ءَ جُنزان اِنت.

بلوچ ءِ مستریں دژمن (پاکستان ) کہ بلوچ ءِ ھستی ءِ ھتم کنگ ءِ رند ءَ اِنت، بلوچ ءِ ھون ءَ چہ بلوچ ھاک ءَ ھتم کنگ ءِ پُشت ءَ کپتگ ،آ اے چیز ءَ پہ ھمے واست ءَ کنگ لوٹ اِیت کہ من بلوچ ءِ مال ءُ مڈیان ءَ دلجمی ءَ گوں بُرت بکن آں ءُ ھِچ گوْشوکے مہ بیت کہ تو پرچا مئے مال ءُ مڈیانی برگ ءَ ئے؟

ھمے وڑ ءَ ھر ملکے کہ گوں پاکستان ءَ نزیکی کنت، آیانی چمّ پہ بلوچ ءِ مال ءُ مڈیانی سر ءَ اَنت، ھنچوش کہ چین بلوچ ءِ کُشگ ءَ گوں پاکستان ءَ ھم کوپگ اِنت ،آئی ءِ لوٹ بلوچستان ءُ بلوچانی مال ءُ مڈی اَنت.

بلوچ سرزمین ءِ پھازوک ھر وھد ءَ پاکستان ءِ پندل ءُ مناپکیان ءَ ناکام کنگ ءَ اَنت ءُ دنیا ءَ را ھمے پیش دارگ ءَ اَنت کہ بلوچستان بلوچانی اِنت ءُ ما وتی ڈیھ ءِ وتواجھیں ءُ ما دنیا ءَ را اے موکل دات نہ کن اِیں کہ آ بئیت بلوچانی مال ءُ مڈیاں پہ ایمنی بہ بارت، ما مدام پہ وتی سرڈگار ءُ مال مڈیانی پھازگ ءَ ساڑی اِیں، دنیا بلوچ راج ءِ سرڈگار یا مال ءُ مڈیانی سودا جَنَگ گوں پاکستان ءَ ھمگرنچ بُوَگ ءَ ساری بلوچ ءِ راجدپتر ءَ بوان اِیت ءُ سرپد بہ بیت کہ بلوچ ءَ کدی زوراکانی دیم ءَ سرجھل نہ کتگ ءُ کدی وتی مال ءُ مڈیانی دیگ ءَ ساڑی نہ بوتگ ، بلوچ پہ وتی سرانی دیگ ءَ ساڑی اِنت بَلے سرڈگار ءِ دیگ کدی نا……

ھنچوش کہ ما گپ ءَ اِت اِیں کہ لھتیں ھنچیں ھستیاں کہ آیاں مَرگ پہ شان ھمباز کُتگ ،ھنچیں آشِک کہ آ پہ وتن ءِ مھراں پِدائی بوتگ اَنت.

ھمےکاروان ءِ اولی رھبر ءُ اولی چیدگ ( مجید برگیڈ) سنگت مجید بلوچ ۲ اگست ۱۹۶۴ ءَ ماں شال ءَ زُلپکار اَلی بُٹّو ءِ سر ءَ پِدائی اُرش کنت، ھمے اُرش ءِ مُراد پہ بلوچستان ءِ آزادی ءُ بُٹّو ءِ زُلم ءَ چہ بلوچ کوم ءِ رکینگ، بَلے آ بُٹّو ءِ کُشگ ءَ سُوب مند نہ بیت، ھاں یک پگر ءُ یک کاروانے بندات کنت ءُ بلوچ راج ءِ پُسگان ءَ یک راھے سوج دنت ءُ زوراک ءَ را ھمے کلوہ ءَ دنت کہ تو کدی پہ ایمنی بلوچ ڈیھ ءَ وتواجھی کت نہ کن ئے ءُ بلوچ راج ءِ ھر یک پُسگے چو کوہ ء البرز ءَ تئی دیم ءِ مِکّ بیت.

مرچی ھما شھید مجید ءِ کاروان اِنت کہ مجید برگیڈ ءِ نام ءَ زانگ بیت ءُ دیم پہ مِنزل ءَ جُنزان اِنت ءُ بلوچ راجی جُنزان ءَ را یک نوکیں نامے داتگ ءُ وتی توار ءِ دنیا ءَ را سر کتگ کہ بلوچستان ءَ یک راجے ھست آئی ءَ بلوچ گْوش اَنت کہ آ وتی سرڈگار ءِ آجوئی ءِ واست ءَ جنگ کنگ ءَ اِنت ءُ آ ھم یک زندگیں راجے.

پاکستان وتی زوراکی ءَ را بلوچ ءِ سر ءَ برجم داریت 2000 ءِ بندات ءَ پد پاکستان وتی تاگت ءَ بلوچ راج ءِ سر ءَ کارمرز کنگ ءَ بندات کنت ءُ داں 2011,2009 ءَ ھزاراں بلوچ پُسگ گار بِیگواہ کنتءُ سَدانی ھساب ءَ جوناں ماں جنگل ءُ گیاباں دور دنت ءُ دگہ بازیں کُنٹے ناشناسی ءِ نام ءَ دنت ءُ کَل اِش کنت.

ھمے وھد ءَ یکبرے پد ءَ یَک زمین زادگیں بَچے ءُ مھروانیں سنگتے شھید درویش بلوچ پہ مادریں وتن ءِ ھاتر ءَ ماں شال ءَ شَپیک مینگل ءِ گِس ءَ پِدائی اُرشے کنت ءُ ھمے اُرش ءَ شپیک مینگل ءِ جِند بَچیت، بَلے آئی ءِ بازیں کُچکے مُردار ءُ ٹپّی بیت.

ھمے وڑ ءَ پاکستان گوں چین ءِ کُمک ءَ بلوچانی مال ءُ مڈیانی برگ ءُ کَشگ ءِ رپتار ءَ تیز کنت۔

پد ءَ ھم پاکستان ءُ چین ءِ زُلم ءِ ھِلاپ ءَ دگہ سرمچنڈیں یَلے بزاں سالونکیں ریھان جان شھید جنرل اُستاد اسلم ءِ مھروانیں بَچ پاکستان ءُ چین ءِ سازیتگیں پندلانی بے سوب کنگ ءِ ھاتر ءَ ماں دالبندین ءَ چینی اِنجینئرانی سر ءَ 11اگست 2018 ءَ پِدائی اُرشے کنت ءُ پاکستان ءُ چین ءَ گوں ھَوار دنیا ءِ آ دگہ دْراھیں کار ءُ باری ڈیھان ءَ ھمے کلوہ ءَ سر کنت کہ بلوچ ءِ ھاک بے وارث نہ اِنت، اِد ءَ ھرچی بیت گُڑا بلوچ ءِ موکل بیت ءُ دگہ دَری ڈیھان ءَ اے ھِچ ھک نیست کہ آ مئے ھاک ءِ سر ءَ وتواجھی بہ کن اَنت یا مئے مڈیاں بہ بر اَنت.

ھمے داب ءَ چین انگت ھم چہ بلوچستان ءِ مال ءُ مڈیاں دست کش نہ بیت ءُ بلوچ پُسگاں یکبرے پَد ءَ چین ءِ سرپد کنگ ءِ واست ءَ 23 نومبر 2018 ءَ دگہ سَے بلوچ پرزند ءَ شھید وسیم بلوچ، شھید ازل بلوچ ءُ شھید رازک بلوچ ءَ ماں کراچی ءَ چین ءِ کونسلیٹ ءِ سر ءَ پدائی اُرش کت، ھمے اُرش ءَ پاکستان ءُ چین ءِ ھوش چرینت ءُ دنیا ءِ دیم ءَ بلوچ ءِ نام شِنگ بوت ءُ پاکستان ءَ چار اِت اے وَ بلاھیں بنّامی یے بوت ،گُڑا پاکستان ءَ گوں وتی زَرّ گِپتیں مردُمانی ءُ چیریں ادارھانی چیر دستی ءَ اُستاد جنرل اسلم ءَ گوں دگہ چار سنگت ءَ شھید کن ءَ اِینت.

پاکستان سک باز شات ءُ گَل بوت کہ من بلوچ ءِ جُنز ءِ سروک ءُ وتی ءُ چین ءِ راہ ءِ اڑ ءَ را ھتم کُرت، بَلے پاکستان اے سرپد نہ بوت کہ اُستاد یک پگر ءُ سسّایے جوڑ بوتگ، جنرل یک گَلے ءِ راھشونے بوتگ، شھید اسلم ءَ دگہ ھزاراں ورنا جوڑ کرتگ آ تئی واست ءَ توپان جوڑ بنت.

پاکستان ءِ ھِچ وھم ءُ گُمان ءَ نہ اَت کہ من یکبرے پد ءَ چُشیں نُکس ءِ تاوانے ءِ بھر بہ آں، پاکستان ءَ دنیا ءِ ھر یک ڈیھے ءِ دیم ءَ ھمے ھبر کُت کہ گْوادر بلوچستان ءِ امن ءُ امانیں جاھے ءُ من بلوچ راجی جُنز ھتم کتگ، شما بیا اِت بیئپاری بہ کنت اِت ءُ چین ءَ را ھر وھد ءَ دلبڈی ئِے داتگ کہ گوادر ءَ ترا ھِچ کس کار نہ داریت، ھرچی کُت کن ئے بکن.

بَلے زِر پھازیں بچاں چین ءَ ھَوار سرجمیں دنیا ءَ را پیشداشت کہ گْوادر بلوچانی اِنت ءُ بَس بلوچانی بیت.
زِر پھازیں بچاں شھید ھمّل بلوچ، شھید مھراب بلوچ، شھید کچکول بلوچ ءُ شھید مُنسب بلوچ ءَ ۱۱ مئی ۲۰۱۹ءَ بلوچستان ءِ تیاب دپ (گوادر) ءَ چینی ءُ ایدگہ بیئپاریانی سر ءَ بلاھیں اُرشے کُت ءُ اے اُرش ءَ پاکستان ءِ کُلیں چیریں راز پدر کُت اَنت ءُ چین ءِ دل ءِ تہ ءَ تُرسے بندات کُت، ھنچو گُش اَنت اے اُرش ءَ ھپتاد مردم ءَ چہ گِیش پاکستانی پوج ءُ دگہ بیئپاری مُردار بوتگ.

زِر پھازیں بچاں ایوک ءَ مجید برگیڈ انّاں بلکین بلوچ راجی جُنز ءَ را نوکیں نامے دات ءُ دنیا ءَ را یک جْوانے پیگامے سر کت،
سَد سلام مجید برگیڈ ءِ کاروان ءِ سنگتان ءَ ءُ شھید مجید بلوچ گوں ھمبلاں داں کیامت ءَ اَبد مان اِنت.

اکس مھروانی

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

آئی ءِ ھُشکیں لُنٹ مدام ھمے اکس ءِ مھروان, اکس دوستداروکیں آئی ءِ چمّاں ھمے اکس پہ آئی ءَ کِسھے یے، یک دیدانکے کہ آئی ءَ پیشدارگ ءَ اِنت، چُنائیگ ءَ آ “مکتبی ” اَت، آ چہ وتی مکتبی ءَ ھلاس کنت، آ ھمے اکس ءَ یک مھروانے ءِ وڑ ءَ اکس ءَ دست ءَ کنت ءُ دیم پہ دیم پہ دَہ سالی ئیں بنجل ءَ وت ءَ سر کَنت.

منی جند انگت ءَ ھمے اکس ءَ الکاپی ءَ سرپد نہ بیتگ کہ آئی ءِ مھروانی چی اِنت،آئی ءِ دودمانی اِنت کہ آ ھمے اکس ءَ دست ءَ کنت؟

بَلے چونائیگ ءَ اکس ھما مھروان اِنت کہ آئی ءِ سرجمیں کِسہ پریچگ نہ بنت، آ اکس ڈیھ ءِ ھُشکیں دارانی بہ بیت، آ اکس یک بندیگیں زھگے ءِ بہ بیت، آ تُری زندگی ءِ بھرانی بہ بیت ،آ اکس وتی جاہ ءَ یک کِسھے کہ ھمک نَدکار وتی ند ءَ کاربند اِیت.

من ءَ چُنت وھد اِنت آئی ءِ دست ءَ بیتگیں اکس ءِ چارگ ءَ آں، من ءَ مدام ھمے سکین ءَ دَنت کہ آئی ءِ اے اکس ءَ پَریچ کُرت بہ کن آں کہ آئی ءِ اے اکس چی یے؟

“یک روچے منی دل ءَ لوٹ اِت کہ آئی ءِ اکس ءِ کِسھاں آئی ءِ جِند ءِ دپ ءَ پَریچ کُرت بہ کن آں ، ھمے زُوتاں من وت ءَ آئی ءِ اے اکس ءِ نزیک ءَ رَس اِینت کہ تئی اکس ءِ کِسہ چی اِنت، تو ھنچش کہ وتی زندمان ءِ کاراں وت ءَ گشین ئے، تئی دست ءَ من ھمے اکس ءَ گِندگ ءَ اوں سبب چی اِنت، چی مھروانی اِنت ،زندمانی اِنت، دودمانی اِنت؟

“مھروان ” منی دوستیگیں انسان آئی ءِ زیبائی منی چماں یک ھنچیں زِرے ءِ پَیم ءَ چَول جنان اَنت ،بندات ءَ آئی ءَ گُشت کہ منی اکس منی زمہ واری ءِ مھروانی اِنت کہ من ءَ مدام سکین دنت کہ مھر بنی آدم ءِ بنکی بھر اِنت کہ آئی ءِ چھرگاں گون اِنت، دومی راستیگ ءِ ھمیش اِنت من ءَ اے کَچ ءُ کساس ءَ اگاں سَر کُرتگ، من انگت ءَ چشیں جوان ءُ ایمنی مھر نہ دیستگ کہ آئی ءِ گوست ءِ کسھاں کُرت بہ کن آں.

ھمک انسان ءِ بنداتی مھراں اگاں بہ چار اِیں گُڑا آ مھر ماتی ئیگ اِنت کہ ھمک انسان ءَ رَس اِیت، بَلے آئی ءَ گُشت کہ من ءَ ماتے ءِ مھر نہ رَس اِتگ، من انگت ءَ نزان آں مات ءِ مھر چی اِنت…….؟

ھما اِنت کہ من رُستگ ءُ مزن بیتگ آں، من چہ گِس ءَ جتا بیتگ آں، چُونائیگ ءَ مات ءَ چہ کسانی ءَ یلہ کُرتگ، مات ءَ من ءَ ھما روچی مات ءِ مھراں چہ جتا کُرتگ.

منی رُستگی ءَ رند من مات ءَ چہ ھنچش شموشگار بیتاں کہ آئی ءِ مھر من ندیستگ اِت اَنت، من ھَنچش مزن بیان بیتاں.

من وتی جند ءِ بنکی ھنکین ءَ دراتکگ آں دیم پہ شال ءَ سر بیتگ آں، ھنچُش من ءَ مھراں امباز کُرتگ اَت کہ من آئی ءِ سما ءَ ھمے وھد ءَ کنگ ءَ اِت اَنت کہ منی دل ءَ ھمیش اِنت اَنیگیں وھد ءَ بندات بیتگ.

مھر گْوشگاں ، ھنچش پمن پیداک اِنت کہ آئی ءِ ھمک دمان ءُ سھت من ءَ چُو جاڑوکیں یا سبزلیں زھیروکانی یاتگاریاں گیجگ ءَ اِنت، آئی ءَ وتی کِسہ آران کُرت ءُ من گوں ارسیگیں چماں گوشداران اِت اَنت، شپ ھم وتی پاداں روان اَت، من نرم نرم ءَ ھَو کنان اِت آں،

آ چونائیگ ءَ من سما کنگ ءَ اَت کہ منی ارسگیں چمّانی اَرس شپ تھاریں مولماں تِرپگ ءَ اِت اَنت.

آئی ءِ سر منی گونڈ ءِ سر ءَ ایر اَت ءُ آ وتی مھروانی ءِ درشان ءَ کنگ ءَ اَت ،منی چمانی اَرس چہ منی انارکاں شِتریتاں ءُ آئی ءِ زَنوک ءِ سر ءَ کَپت اَنت ءُ پَچگڑیت ءُ ترند ترند ءَ گپ ءَ لَگیت ءُ گْوشت ئِے کہ تو منی زندگی ءِ گوستانک ءِ تورناکیں گَپاں گْوشداشت نہ کن ئے یا ترا اے ایش کُرتگیں کِسہ باور نہ کن اَنت.

شَپ ھنچش ھلاس اَت کہ روچ دراھگی اَت، بام ءَ داتگ اَت، بَلے مھروان ءَ اے سما نیست کہ باندا سھب ءَ من ءَ شاھدربرجاہ ءَ روگی اِنت ءُ من ءَسھب ءَ وتی کارجاہ ءَ روگی اِنت.

ھمے گپانی تہ ءَ من آئی پسھی زندگی ءَ گُشت، تئی مھروانی ءَ من سگگ ءُ اوپاری بیت کَنت؟ آئی ءَ پد ءَ جُست کُرت کہ تو چی گْوشگ ءَ ئے من سرپد بُوَگ ءَ نہ آں.

پد ءَ آئی ءَ منی ھبر گُڈ اِت ءُ وتی مھروانانی ھبر ءَ بندات کرت کہ اے اولی رند اِنت کہ من کیچ ءِ چنالانی یاتاں کپگ ءَ آں، اے چُنت سال اِنت کہ آ من ندیستگ آں، سھب ءِ گوات ءِ شِکگاں ھنچشیں یات کپگ ءَ اِنت کہ شال ءِ درائیں درچک ءُ داراں بہ گِر ءُ اَمباز بہ کن، دُرست منی چماں چنال ءِ وڑ ءَ چَلنڈان اَنت.

آئی ءَ وتی درستیں کِسھان ءَ آورت ءُ گُڈی وھد ءَ من پد ءَ آئی ءَ جُست گِپت کہ تئی دست ءِ آکس کئیگ اِنت کہ تئی دست ءَ اِنت؟

دو سال ءَ پیسر کیچ ءِ دمکاں یک کُکارے ءَ مَچیتگ اَت ،بی ایس او ءِ ورنایے برگ بیتگ، ھمے دمان ءَ من ءَ سکینی ءِ براھداری ءَ دراھیں وت پرستی ءِ لوٹاں پروشت ءُ ھمے اکس ءِ دست ءَ کنگ ءَ لاچار کُرت.

ھما انت کہ من آئی ءِ شوھاز ءَ شال ءِ پتر ءَ نیشتگ ءُ ھمک روچ توار جنان آں ءُ آئی ءِ جست ءَ گِرگ ءَ آں، آئی ءَ اے ھم نہ گُشت کہ اے اکس کئیگ اِنت ،گُڈی ءَ بس ھمے گپ ءَ گوں آسر بیت کہ اے اکس سرجمیں بلوچانئیگ اِنت.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شہید معراج جان

تحریر : شئے رحمت بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

ما اگاں بچارین بلوچستان ءِ ہندو دمگاں او لوگ لوگاں پاکستانی پوج ءَ ظلم زوراکی کناں بلوچ پرزند بےگواہ او شہید کُتاگاں ۔ نودربر پیر کماش زہگ زالبول ہم آئی ظلم ءِ شکار بوتاگاں ۔ ما بلوچستان ءِ سرا کسانیں چمشانکے بدئے آں مارا وت گندگ ءَ کیت کہ چکا مخلوق مرچی پاکستانی پوج ءِ دست ءَ برگ شہید کنگ بوتاگاں او چکا مخلوق وتی چا لوگ او بازاراں چا درپہ در کنگ بوتگ انت ۔ او چکا مخلوق ءِ لوگ ماندارگ بوتگ انت ۔

بلوچستان ءَ پاکستانی لشکر ہما شروع ءِ روچاں کہ بلوچستان ءِ سر قبضہ کُرت بلوچ لس محلوق ءِ سرا زوراکی او لشکر کشی شروع کرت ۔ بلوچ لس محلوق ءِ برگ بے گواہ کنگ شہید کنگ او آیانی لاشانی ویران جنگلاں دور دئیگ یک نوکیں ہبرے نہنت مرچی اے ہپتاد 70 سال ءَ چا گیش انت کہ اے سلسلہ روان انت ۔

شہید معراج جاں 3-3-1999 ءَ مشکے دمگ گجر شہید رحمت حاکم ءِ لوگا ودی بیتن۔ او معراج کسانیں عمر ءَ وتی تعلیم ءِ سلسلہ شروع کنتیں اسکول ءَ روگ آئگ شروع کنتیں۔ وہدے شہید معراج اسکول ءَ روگ شروع کنتیں آئی عمر سئے سال بیتیں۔ معراج جان یک انتہائی محنت کنوکیں انسان ءِ او لائکیں نودربرے ات ۔ او معراج جان ہما کسانیا چا یک مہروان خوش مزاج او سادہ مزاج اے ات ۔

شہید معراج جان ءِ تعلیم دہ کلاسءَ ات او آ یک بی ایس او آزادے باسکے ات ۔ وہدے کہ شہید معراج شہید کنگ بیتن شہید معراج دہ کلاس ءَ زیر تعلیم بیتین بلئے پاکستانی ریاست ءِ ظلم او زوراکی ءِ وجہ ءَ آ وتی لوگ او بازارا یل دنت ۔ او کوہی دمگ زُنگ ءَ وتی لوگ مردماں گوں روتیں ۔ پاکستانی آرمی وہدے گجرا کیت گڑا مزنیں مخلوق ءِ ہمے قبضہ ءِ وجہ آ وتی لوگ بازارء یل کننت او دیگا ہندو دمگاں روونت ۔

شہید معراج ءَ ہر وہدا ہمے گپ جتگ ، باہدیں مرچی کُل بلوچ تحریک آزادی ءَ اوار ببنت پرچا کہ ہمے وتن ءِ سرا ظالمیں ریاست قبضہ کُر تگ اے قبضہ پروشیگے واستہ کُل بلوچ ہمگام او ہم کوپگ بننت ۔ مرچی مئے مات او گہار بزگ انت ۔

مرچی اگان ما تحریک اوار نبیں گڑا مارا مئے آوکیں نسل گوں ہرابیں لبز یات کنت ۔ ہنچو ما اگاں بچاریں مرچی دنیا ءِ بازیں مخلوق وتی آزاتی ءَ کپتگ انت ۔ آوانی بابت ءَ ما بچاریں او وتی تہا ہمے جزبہ ءَ بیاراں۔ تحریک ءَ ہر وڑیں مردمانی ضرورت انت ۔

او ہمے گپءَ جت کہ ما اگاں تحریک ءَ آوار ایں باہدے ما وتی تحریک پوہ ببیں ۔ او باہدیں کہ ما وتی تحریک ءِ مضبوط کنگ ءِ واستہ ایماندار ببین ۔ ما وتی شہیدانی ہوناں گوں ایماندار او مخلص ببیں ۔ مرچی معراج ءِ جند مئے کرا نہنت بلئے آئی ہبر ہر وہدا مئے دلاں گوں پیڑاتگاں او باہدے ما ہم شہیدے وڑا ایماندار ببین ۔ شہید وتی کسانیں عمر تحریک یک حصہ ات او تحریک مضبوط کنگ اے واب دیست او نوں مارا تحریک مضبوط کنگی انت مارا ایماندار بوہگی انت۔

وہدے شہید معراج جانے پتھ شہید کنگ بیتن گڑا شہید معراج ءَ گُشگ بیتن ۔ نوں شُما کوہا چے کنت ۔ نوں شُما باہدے بیا ات آرمی ءِ کرا وتی بے گناہی ءِ گواہی ءَ بدیت او شہر آسودگ مندیت او شُما وتی لوگ، زمین ،باغ یلہ کرتگ انت ۔ شُمئے چے تنگ انت کہ شُما وتا خوار کنت ۔ بیا ات وتی اسکول ءَ روگ ءَ شروع کنت ۔ شُمارا ہچے ضرورت نہنت ۔ گُڑا شہید ہما مردا جواب دنت کہ اے گپ ترا زیب دنت منا زیب نہ دنت اگاں تو تحریک آوار بوت نہ کنے منا ہمت دات نہ کنے گڑا باہدے تو منی کرا اے وڑیں ہبر مجن۔ مرچی اگاں منی پتھ شہید بوتا آرا تیوگا بلوچ راج او تیوگیں دنیا گوں وشین لبزاں یاد کنت ۔

او گُشیت کہ منی پتھ ہما مقصد واستا شہید بوتا من ہم ہما راہاں روان اگان من شہید بوتاں منی براس ہمے راہا روانت اے منی ایماں انت کہ اے تحریک وتی منزل ءَ سر بیت ۔ مرچی شہید معراج جان مئے کرا نہنت ۔ منا یقین کہ ہما مرد کہ شہیدا ہمے گپ گشت انت آ شہیدے ہمے لبزاں یات کنت ۔

‏2015-may-19 پاکستانی آرمی مشکے اسپیت ءِ کوہی دمگاں آپریشن کنت او معراج جان ءَ شہید کنت ۔ شہید معراج جان ءِ 39 روچ ءَ رند معراج جانے مستریں براس فرہاد ہم پاکستانی آرمی ءِ دست ءَ شہید کنگ بیتین۔ شہید فرہاد بی ایس او آزاد مشکے زون ءِ سینیئر وائس پریزیڈنٹ ات ۔ شہید فرہاد مشکے ءِ دمگ میہی ءَ گوں 13 ہمراہاں شہید بوت ۔

ندْر پہ زِر پھازیں پِداھیگانی نام ءَ

زِرگْوات بلوچ

گوں دِرین ءِ رنگاں بیگھّے وشبوھاں آتار اِتہ
آجوئی ءِ سَوت باگ ءِ بُلبُلاں شینزار اِتہ

دلجماں تیاب ءَ نہ مَلّیت پہ درآمد شادھے
ھملّیں بچّاں زمین ءِ پہ مڑاہ شاکار اِتہ

راستی ءِ داتگ کُلوہ گیدی ءِ دمکاں مُجیں
مھلبیں ھُوناں ڈگار ءِ دامُن ءَ پینژار اِتہ

شپ تھار زاناں پہ بام ءِ لئیکواں الھان کنت
کِسّوے راجدپتر ءِ تاکاں یلاں پلگار اِتہ

نوں ترا باور بِہ بیت زِرگْواؔت کِسّہ گْواچنیں
رھبراں مندوستی ءِ جوریں دپار اوکار اِتہ

زِر پہازیں شھیدانی نام ءَ

سرورفرازؔ

سُتکہ ءُ مِریت دُژمِن گہگیری ءِ تیران اِنت
باتیل ءِ سرا راجی داوائے نمیران اِنت

ھر کس کہ فِدائیگ اِنت قُربان اِنت وتی ڈیھ ءِ
مئے سُہریں سلامانی سانجارو ءَ زِیران اِنت

سالونک ءَ میار جلّیں سنگر پہ وفا داشتگ
سمّی ءِ گُلیں بِچکند بانوری زھیران اِنت

چُک چُک ءَ وتی ھون ءِ وشبو ءَ بھار کِشتہ
کئے گُشتہ زمیں ماتیں سردارُک ءُ میران اِنت

پادا او فرازؔ پادا ھمراھاں مکن مہتل
جنگانی سفر انگت پہ منزل ءَ دیران اِنت

اے حمل انت کہ جنگا انت

شاعر: اعظم نور

توارانت تیرء, تپنگانی گوادرء- مرچی
اے حمل انت کہ جنگا انت پہ زرء۔ مرچی

نزاناں چون بنازیناں سرمچاراں وتی
اے گلزمینء_ نہ ترسوکیں نرمزاراں وتی
دوکس مڑیت گوں بدواہ لشکرء۔ مرچی

جہان استیں داں اے راجدپترء۔ یاتاں
اے ماتی بچ پہ راجء۔ تلاہء, سوگاتاں
سراں دینتیں پہ بیواریں مادرء۔ مرچی

اے گلزمینء۔ ابید ہچ نہ چارگایاں دلء۔
اے دژمنارا وتی پیش دارگایاں دلء۔
چو گرندء۔ کپت انت پدا آئیء_ سرء۔ مرچی

پہ حقء_ ھاترا ساہء, سران باہین انت
اے دژمنء۔ چہ وتی سرڈگارا تاچین انت
بلوچء_ نام کتہ نوک ہرگورء۔ مرچی

مجید شات بیت ریحانء_ نوک بیت نامے
پہ استاد اسلمء۔ اے پرمڑاہیں پیگامے
رسیت کبرا اوں تاہیر کمبرء۔ مرچی

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

ھِـنّی ئیں سالونـک

زمین زھگ

دی بلوچستان پوسٹ

مھرانی بھشتیں گلزمین ءُ ھنکین ، مڑاہ داریں پُسّگانی گُل ءُ پُلّیں بلوچستان ھمائی ءِ کہ نیلّیں آزمان بے درور اِنت ۔ کَوش ءُ زیبائیں سمین کہ کشّ اِیت تہ دل ءَ تاھیر رس اِیت توکل مُہکم بیت ۔ ھما زمین کہ کَس پہ چارگءَ سیر نہ بیت ، شپ ءَ تاں دیر ءَ من ءَ واب آیگ ءَ نہ اَت۔ وھدے چم بالا کُت آں چاراں آزمان گْوش ئے بانور اِنت ، استال دگہ رنگ ءُ دابے ءَ دْرپشگ ءَ اَنت ۔ ماہ انچو واناک اَت کہ کِسّہ نہ بیت ۔ چوناھا اے ھبر من مُدام اِش کُتگ اگاں چیزّے کہ مردم ءَ دوست بہ بیت آئی ءِ ھمُک چیز مردم ءَ دوست بیت۔ بلے! من ءَ نا کہ وتی زمین ءَ گوں مھر بیتگ ناکہ دگہ کسے ءَ۔ بس ھمے شپ ءَ آزمان من ءَ سک دوست بوت۔ منی چم ماں آزمان ءَ کہ سما نہ بوت کَد واب کپت آں دانکہ بانگواہ ءَ مات ءَ اتک ءُ من ءَ پاد کُرت پادا منی چُک نُماز ءِ وھد اِنت من شُت آں نُماز کُرت ءُ اتکاں مات نان پچگ ءَ اَت ۔ من ھمد ءَ کُل ءِ کَش ءَ مات ءِ کِرّا نشت آں مات ءَ را من جُست کُت امّاں دوشی تو آزمان دیستگ چنچو زیبا بیتگ۔ مات ءَ پَسّو دات کہ مئے زمین ءِ آزمان مُدام زیبا اِنت، تو زانہ بس دوشی دیستگ ۔ من ھیران بیت آں امّا ءِ پسّو ءَ کہ امّا ءَ پرچہ مئے زمین گْوشت۔ زمینانی مانا یک اِنت، نہ زمین ءِ ھاک ءَ کسے پرک کُرت کنت نا کہ انسانانی سرا… داں مات ءَ ورگ دات من وارت ءُ درکپت آں پہ دُکان ءَ چاراں یک مُچّی یے اُوشتاتگ ۔من ھم سائیکل کَش ءَ داشت ءُ شُت آں۔ چاراں یک کسانسالیں ورناھے ءِ تیر سُپتگیں لاش کپتگ ۔ دست ءُ پاد ھِنّی اِت اَنت ءُ سر گوں ھاک ءَ اِنت۔ من کدی کسے ءِ لاش چو کپگ ءَ نہ دیستگ اَت۔ من ھیران بیت آں اے کَے ءَ جتگ ، گندگ ءَ آ من ءَ چہ کمیں مستِر اَت۔ آئی کش ءَ اُوشتاتگیں مردم وڑ وڑیں گپ کنگ ءَ اِت آں ۔ ھرکس وتی ھیالاں وتی وڑ ءُ پیم ءَ درشان کنگ ءَ اَت ۔ ھمے مْیان ءَ من نزاناں من چون ءُ چِہ پیم جیڑگے ءَ شُت آں تانکہ لیوز اتک ءُ لاشے چِست کُرت ءُ بُرت۔ چرے درد بکشیں جاورال ءِ گِندگ ءَ پد من سر گردان داں دُکان ءَ شُت آں بلے من سک تُرس اِت آں، کسے ءِ کِرّا گپ نہ جت۔ چیاکہ ھمت نہ بوت جیڑہ چو مہ بیت باند ءَ ھمے لاش ءِ جاگہ ءَ منی لاش بِہ بیت۔ اگاں بہ بیت! منی مات من ءَ چہ پد چون بیت، یا ھما پرداچ کہ پہ مُرادے منی مات ءَ پہ منی سالونکی ءَ دوتکگ ءُ ایر کُرتگ اَنت دُرست بے مراد بنت

باز کُوشست کن آں کہ مہ لِکّ آں، لِکّ آں پہ کَے؟ بلے ھما اِنت ترا دیستگ من وتی ھستی ءَ ملامت آں ۔مرچاں زِرد (ضمیر ) سک ملامت کنت ءُ تو من ءَ نبشتہ کنگ ءِ سکین ءَ دئے ۔ منی ھمراہ بَہ ئے ، منی شر گداری ءَ کن ئے، من ءَ چہ منی جِند ءَ موکل دے گُڑا نبشتہ کن آں.. اُمیت کن آں ھما کپتگیں لاش ھم کسے ءِ بْرات اِنت ،کسے ءِ واھگانی سالونک اِنت۔ ماتے ءِ کوریں دیدگانی روک اِنت، چیاکہ چہ ھِنّی ئیں دست آں زانگ بوتگ اَت اِشی ءِ آروس ءَ دیر نہ اِنت کہ سالونک بوتگ۔ واھگ سرجم ءَ بدّاں پْروشتگ آں، بلے ھمائی ءِ چمّ پچ اِت آں ءُ زمین ءَ آئی ریتکگیں ھون ھمے گواہی ءَ دیگ ءَ ات اَنت کہ دیر نہ اِنت کہ بدّاں جتگ ءُ گوں ھوناں میچلیں لاش چگل داتگ۔ بچکنداں گوں ھچ سما نہ بوت کہ مُرتگ ، گْوش ئے وپتگ۔ اے ھما زمین اِنت کہ اد ءَ ھاک مسک ءِ بوہ ءَ کنت ، اد ءَ آپ چہ شیر ءُ شکر ءَ ھم شیرکِن تِر اِنت بلے اد ءَ ھمُک زھگ سِلاھبند اِنت۔ ھمُک روچ یک زھگے ءِ تیر وارتگیں جون دست کپ اِیت۔ ھمُک مات وداریگ اِنت پہ وتی سالونکیں بچّ ءَ ، گْوش اَنت رمزان ءَ شیتان بندیگ کنگ بنت بلے ھمے رمزانءَ اے شیتان یلہ اَنت بِہ گندئے دْرست جیڑ اَنت کہ جنگءَ اے زمین ءِ زیبائی یا ایشی ءِ کَوش بندیگ کُرتگ ،بلے اے ریتکگیں ھوناں بلوچستان گیشتر زیبا کُرتگ ءُ زیبدار اِنت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

تئ ھیالانی زِرءَ

نبشتہ کار : نودشنز بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

ھمبل!مزنیں وھدے بیت کہ ترا چہ دورءُ گستا آن من زاناں انچو کہ زھیر ءُ ترانگ ان منءَ گؤر جتگ تو ھم چہ منءَ بے ھیال نبے’ من سدّک آن تو گون وتئ مہبلین بچکند آن اے زندانءِ تہارین ءُ لنجین کوٹی آن چو مائیکانیں رُژن ءِ بخشا اے ‘

ترا بگندے یاد بیت من ءُ تو اُولّی رند ءَ شال ءَ پہ ادارُکی یکے دٛمی ءَ گوں ڈک وارت آئ چہ پد من تو چو نَپَس ءُ ارواہ ءَ گون یکے دُمی ءَ ھمگرنچ بوتّن ‘ تئی ھما اُولی روچ ءِ بچکند دان گڑی ساہت ءَ من تو یکجاہ اَت آن ھا بچکند ھما ھساب ءَ برجاہ اَت

تو سرپد ءِ ھما انت کہ تو منا یل کتگ من ھم شالءَ وتئ پاد ایر نہ کتگ آن ‘ ابید چہ تو شال پہ من ھماابیتکین ھنکین اے ھساب انت کہ ھمودا چہ نبی آدم کرن آن ساری بہ لَڑ انت اود ءَ بس تگرد آنی نشان پش بہ کپ آن

منا امنچو درد تئ بیگواہی ءَ است امنچو کُھت ھما وابانی ءُ واھگانی ان کہ ماہ شما ھور آوان سمبئینتّ ‘ مئے وابانی بنجاہ مئے پھلین سرڑگار بلوچستان اَت کہ تو مدام تو آئیءِ زیبائ ءُبْراھداری ءِ قصہ آؤرت انت کدی ماہ گپ گپ ءَ دشت کولپور ءَ دوَر کت دان بولانءَ پدا زہری ءُ موُلا دان کولواہ کلبر ءُ سائجی ءَ درکپت آن تو مدام گواڑخانی عکس کپت آن ءُ منی سرا روان دات انت کہ بچار چنچو زیباہ انت

مئے سرڑگار ‘
ترا من روچے پہ مسکرائی ءَ جست کپت کہ –

پل ترا بلوچستان چنچو دوست انت؟

تو پسو درائنت ‘ تو وتئ دوھیں دست شہار دات انت ءُ گشت انچو دوست انت

ترا چہ ابید گشے زندءِ ھمک منزل ناسرجم انت’ نازان ان کہ اے تنیگین واھگانی ھوشام کدی آسر بیت ‘گشے گرماگی کہرین روچ ات انت ءُ تو چو بشّی کوکر ءَ منی سرا ساھیل کوتگ اَت بلے ھما اِنت کہ تو رپتگے انچو سماہ بیت اے کہرین گرماگ ءَ من ساہجی ءِ دلبند ءَ یلہ ہوں نہ چہ زربار ءَ ساوڑی نودے ودی کنت نہ ساھیل ءُ جمبر اے نہ شوانگ ءِ نہ آپسرے نہ ھلک ءُ ھنکین اے

“”واب کائینت نگاھانی دروازگ ءَ نورشان انت منی

“”تو کہ زندانءَ مارے وتئ مہبلین گلزمینءِ غم آن

“”پل گَرُیونت ءُ پاتو ہمے موسم ءَ

“”نودءِ دعا ءَ کن انت

مہروان! ھما گران بہا این مولم منی چمانی دیما مدام میلانک انت کہ من تو یکے دُمی درائی دات کہ پلان دگ ءَ بیا ترا گند آن من گُرن مدام انچو دگانی سرا پہ تو مھتل بوت او ‘ کدی تو وقتی اتکے برے تو لیٹ کت ‘اناگت ءَ تو گون وتئ پر مڑاہین بچکند آن چہ دور ءَ کنداں ءَ اتکے ءُ منا امبازان زرت ‘ ھمبل ھمے مولم تنینگتا ھما دابہ منی سَسّا ءِ تہا ظاہر بیت ‘ نہ زاناں آن اے بے مرادین زند مارا دگہ چنچو چکاس گت

بلے ھیالانی بادشاہی ءَ کے داشت کنت من مدام گوں ھیالان ءُ واب ان گون تو ھوار ھو’ کدی کدی ایوکا نند آن ترا جیڑ ان تئ پشکپتگین یات آن گون دیوان کن آن تئ ھیالان گون چول جنان روان انچو گماں بیت کوچگین کولواہ ءَ سرمگیں بیگاہے من ءُ تو آن شانتلانی کوکو انت جوپاگ انت ءُ زرگوات گون داب ءَ کشگءَ انت ءُ من گون تو زھیرانی قصہ آن آُرّگ ءَ اون

ماہیکانین شپ آن وھدے من پہ واب ءِ ھاترا مزنین کوہ ءَ لگ ان ءُ آئ سراءَ پہج آن ھمودا تئ ھیال ءُ ترانگ منا ماں زورآن ‘ دریگتے اے ماہیکانین شپ ءَ من ءُ تو ھور بوتین ان ءُ

زھیر کنت ترا پہ ساچءُ ساوڑی نودآن

بجنت تئ ترانگ ءِ ھار چو سنج ءَ

زَرگُل ءِ زِند

یازدمی بَھر

سخی ساوڑ بلوچ

دھمی بَھر 

ما وارڈ ءَ سر بوت اِیں ءُ نادْراہ ءَ را تھت ءِ سر ءَ واپینت ءُ مھروان چہ زَھر ءَ تَرکگی اَت ءُ بَس ھمے گْوشگ ءَ اَت نہ زاناں ما زالبول ءُ چہ اے نوکیں اسلام ءُ ملایاں ءُ دومی چہ بندیگیں چاگرد ءَ کدی آجو بہ اِیں ءُ مردین کہ ھرچی رَدی یے چیزے بہ کنت کس ھچ ئِے نہ گْوش اِیت، بس وھدے کہ یک زالبولے یک گپّے یا کندگے جَنت بزاں آ میاریگ اِنت ءُ ھمے گْوش اَنت کہ زالبول ءَ پہ ایوڑی شر نہ اِنت، آیاں کہ مردین چاگرد ءِ تہ ءَ ساپ ءُ پلگار اَنت، آ کدی میاریگ نہ بنت، بس ھرابی ءُ سانکل بَس زالبول ءِ واست ءَ جوڑ کنگ بوتگ ، زاناں مارا چاگرد ءِ تہ ءَ زندگ بُوَگ ءِ ھچ ھک نیست ءُ پَد ءَ اے ملا ءُ چاگرد ھم سرپد بہ بنت کہ ما اگاں زندگ اِیں یا مارا ازت ءُ ارزشتے ھست ،گُڑا چہ مئے زالبولانی برورد اِنت ، بَلے کَے اے چاگرد ءُ نوکیں اسلام ءِ بے سریں ءُ کور دیدیں ملایاں سرپد بہ کنت؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تو اڑے وت ءَ را وَ راستی وھمی کرتگ ءُ تو مروچی چہ وتی چاگرد ءَ آجو ئے کہ چہ گِس ءَ داں منی کِرّ ءَ اتکگ ئے دگہ تو چونیں آجوئی یے لوٹ ئے؟ من گْوشت.

مھروان ءَ پَسّہ دات :برو اڑے زالم گوں وتی بے سریں گپّاں، تو ھم چو ملا ءِ وڑ ءَ سر ءَ شَرّ شَرّ نہ ئے، ما کجا چہ چاگرد ءَ آجو اِیں، باریں منی میتگ ءِ یا گِس ءِ مردمے من ءَ گوں تو نِند ءُ نیاد کنگ ءَ بہ گند اِیت، بچار باریں منی ءُ تئی کانپولاں تُش تُش کن اَنت یا نا ، انگت تو گْوش ئے کہ شما آجو اِت……….پَد گُڑا زان ئے کہ زالبول، یا مھر مئے چاگرد ءِ تہ ءَ چِنکس آجو اِنت ءُ تو باریں زالبولے بوتین اِت ئے ،گُڑا تو زانتگ اَت کہ اے بندیگیں چاگرد ءِ تہ ءَ زالبول بُوَگ چِنکس گِرانیں بارے ءُ ترا من دگہ کسّھے گْوشاں گوشدار کہ باریں ما وتی چاگرد ءِ تہ ءَ چِنکس آجو اِیں، یک روچے من وتی دومی بان ءِ تہ ءَ نشتگ اَت آں ءُ وتی اسکول ءِ کارانی کنگ ءَ اَت آں کہ دومی بان ءِ تہ ءَ منی پِس منی ماس ءَ را ھمے گْوشگ ءَ اَت کہ مھرجان نوں مزن اِنت ءُ زی منی برات اتک ءَ کہ منی زھگ ءَ وتی زامات بہ کن، من گْوشتگ شر من وتی زھگان ءَ جُست کناں ءُ ترا پَد ءَ یک ءُ دو روچ ءَ رَند گُڈی پَسّہ دے آں.

من ءَ وتی برازتک دوست بیت، من گْوش آں من آئی ءَ زامات کناں، گُڑا تو چے گْوش ئے؟

چے کہ ترا دوست اِنت، من ءَ ھچ گپّے نیست ءُ زاھر اِنت یکروچے زاماتے دارگی اِنت، تئی برازتک ھم من ءَ دوست اِنت.

منی پِس ءُ ماس دوئیں رازی بوت اَنت، گُڑا دو سَے روچ ءَ پَد منی پِس ءَ منی براس ءَ را پہ مھر توار کُرت منی بابُل کمو اِد ءَ بیا من ءَ پرتو کارے ھست، وھدے منی براس اتک، گُڑا منی پِس ءَ گْوشت منی بَچ من ترا جاگھے ءَ زامات کنگ لوٹ آں، باریں ترا آ جاگہ پہ زاماتی ءَ دوست بیت یا نا ءُ تو پہ زاماتی ءَ رازی ئے؟

وھدے کہ من وتی پِس ءِ اے گپ اِش کرت آں، من ھیران بوتاں کہ منی پِس پرچا منی براس ءَ را پہ زامات بُوَگ ءَ جُست کنت، گُڑا من ءَ اے ھک نیست کہ منی ماس ءَ من ءَ جُست بہ کنت کہ ترا آ بچک دوست بیت کہ نا………….؟ اللہ ءِ شکر اِنت کہ منی بَلُک زوت مُرت ،چونایا منی پِس ءُ ماس ءَ پہ وت زاماتے داشتگ اَت، تو انگت گْوش ئے کہ شما آجو اِت؟

من گْوشت: تو اڑے وتی نوں اے دِراجیں گُشتانک دیگ ءَ بس کن، پورا تو زالبولانی میان ءُ استمانی روچ ءِ درگت ءَ گُشتانکے دیگ ءَ ئے، ترا ملا ءَ وَ شَرّ گنوک کرتگ ولّہ ءُ شر اِنت کہ تئی بَلُک زوت مَرت چونایا باریں ترا اے وھدی چونیں پَنچ ءُ شش سرگ ءُ پادگ گون بوتگ اَت ھاھاھاھاھاھاھاھاھا، اے گَپّ ءَ نوں بِل کہ وھد زوالی یے، شُما گوں مات زَرگُل گَپّ ءُ دیوان بہ کن اِت، گُڑا من رو آں کینٹین ءَ بُوچ ءُ باچے گِر آں کایاں.

مھروان: ترا لَج نہ کنت جُش گْوش ئے ھاھاھاھاھاھاھا، شَرّ اڑے زوت بُرو بَلے پہ من ءَ آلو چِپس ءَ بے ھیال مہ کن ئے ءُ ترا گُڑا زَر گوں، اگاں گون نیست گُڑا من ترا زَر دے آں؟

اِنّاں جگر زَر من ءَ گوں ، تئی دُوا بہ بیت ھاھاھاھاھا.

منی دُوا گونترا مدام ھمراہ اِنت چو پِلانی ءِ وڑ ءَ، منی جان ھاھاھاھاھاھاھا.

من کینٹین ءَ شُتاں، آلو چپس ءُ دگہ ورگی چیز زُرت ءُ اتک آں، داں مھروان ءُ زَرینہ ماس ءِ پادانی پِرنچگ ءَ اِت اَنت ءُ گوں ماس ءَ دیوان ءُ کَندگ ءَ اِت اَنت.

ابا گُڑا ٹیسٹ کدی کاینت، زَرگُل ءَ گوں بَزگیں گالوارے ءَ من جُست کُرت ءُ مئے مسکرا ءُ کَندگ پُرشت اَنت ءُ مئے دلگوش گوں آئی ءَ بوت.

جی ٹیسٹ انشاءاللہ باندا کاینت ءُ ڈاکٹر ءَ را پش دار آں ،باریں چے بہ گْوش اِیت کہ چون اَنت ءُ نادْراھی چِنچو نِزور بوتگ، انشاءاللہ اللہ ھیر کنت منی ماس ءُ اللہ مالکے بلکین ءَ ٹیسٹ ساپ بوت اَنت.

ھَو ابا بیشک آ رھمان ءُ رھیمے، چہ آئی ءِ کُدرتاں توبہ، چے کہ آئی ءَ را دوست بیت ھما وڑ کنت، منی اے نادْراھی ءَ را چو زوت نہ اِنت، چہ درکسانی ءَ منی ھمراہ اِنت، بس رب ء پاک ءَ کہ من ءَ نہ کُشتگ، اے بلاھیں نادْراھی ءَ چہ ابید انگت ساہ روت ءَ کیت، بیشک آ ھرچی سازت کرت کنت.

منی ماس گُڑا تو وتی کسہ کپّی کرت، باریں تئی ناکو ءَ شمارا چہ شُمئے ماس ءِ پَنجگاں پَچ گِپت، گُڑا دیم ءَ چے بیت؟

ابا من زاناں تو داں منی اے ازابیں زِند ءِ کسّہ ءَ سرپد مہ بَہ ئے ،منی ھیال ءَ تو وتی ماس ءَ را پَھِل نہ کن ئے ھاھاھاھاھاھا.

جی ھَو منی مھکیں ماس، دانکہ تئی زھگ وتی ماس ءِ ازابیں زند ءِ بارو ءَ سرپد مہ بیت، گُڑا چوں زانت کہ منی مھکیں ماس ءَ کجام ازابانی تہ ءَ وتی زند گْوازینتگ؟

منی بابُل گُڑا منی ناکو ءَ من ءَ ءُ منی گھار ءَرا چہ ماس ءِ پَنجگاں پَچ گیت ،منی ماس زار زار کنت کہ منی زھگاں چہ من ءَ جُتا مہ کن اِت، من ءَ بے وتی زھگاں یک دمانے ھم نہ بیت ءُ منی اے تِپلائیں زھگانی چے میار کہ آیان ءَ چہ من ءَ جُتا کن اِت، اے زَرناز ءَ وَ یک سالے بیت ، ایشی ءِ شیر انگت پورا نہ اَنت، اگاں شمارا زھگانی درکار اِنت، گُڑا منی چہ شما دزبندی اِنت کہ منی زھگاں من ءَ بہ دے اِت، وھدے کہ زھگ مزن بوت اَنت، پَد ءَ زھگ شمیگ اَنت، بَلے پہ ھدا ءَ بچار اِت کہ من ءَ زندگ ءَ زندگ آس ءِ تہ ءَ بُن مہ دے اِت.
ابا کَے یک بے وسیں ماسے ءِ پریاتاں گوشدار اِیت، اے سرجمیں میتگ ءَ یکے پہ منی ماس ءَ ارمانی نہ کنت، بازیں پریات ءُ زاری ءَ منی ماس بے سما بیت ءُ کپ اِیت، گُڑا منی ناکو گْوش اِیت، گراناز ءَ ھچ مرگ نہ اِنت، مَکِر کنگ ءَ اِنت، ھچّی بے سما نہ اِنت، منی ناکو لَٹّے زُور اِیت ماں منی ماس ءِ جَنگ ءَ لَگ اِیت، بَلے منی ماس انگت سما نہ کنت، رَند ءَمنی ناکو زانت کہ گِراناز بے سما اِنت، نوں آپ ئِے پِریچ اَنت، لھتیں وھد ءَ پَد منی ماس سما کنت، بَلے منی ناکو ءَ را انگت ارمان نہ بیت، کس نہ زانت کہ منی ناکو ءِ جان ءِ تہ ءَ دلے مان یا سِنگے، منی ناکو ماس ءَ را باھوڑاں گیت ءُ گِران ئِے کنت ءُ دومی میتگ ءَ کہ منی پیرک ءُ ناکو ءِ گِس بنت ھمود ءَ بارت ئِے ءُ منی پیرک ءُ ناکوان ءَ گْوش اِیت کہ اے شمئے زھگ ءُ گھار اِنت ،نوں شمارا سر اِنت، شما زان اِت شمئے زھگ.

روان اِنت

پِدائی وتی مکسد ءَ سوبین بوتگ اَنت

نبشتہ کار : سر باز وفا

دی بلوچستان پوسٹ

پہ ماتیں وتن ءَ پِدا بوتگیں بچّانی کِرد ءُ آیانی درد من ءَ انچوش مجبور کنگ ءَ اَنت کہ من الّم یک نبشتانکے پہ آیانی نام ءَ نبشتہ بکن آں ، بلے پہ منی وڑیں نابزانتیں نبشتہ کارے ءَ اے سک ءَ گّرانیں گپّے ، چیاکہ منی تہ ءَ اے وڑیں زانت ءُ بود نیست کہ منی لبز پہ آیانی مزن شانیں کِرد ءَ انساپ بکن اَنت ۔

وھدے کہ ما آیاں گیر کار اِیں، گْوش ئے منی جان ءِ زند ھلاس بیت ءُ چہ پادانی چیر ءَ زمین لرزگ ءَ بِندات کنت کہ آیانی بلائیں ھمت ءُ توکلے بوتگ، پمیشکا مرچی یک شرپداریں کِردے ءِ واھُند اَنت ۔ بس من ھمے گپ ءَ سرپد باں پِدا بزاں ندْر ءُ کُربان بُوَگ ءِ نام اِنت ۔

27 مولمان 1948 ءَ ناشر کاریں ملک پاکستان پہ زور بلوچستان ءِ سر ءَ کْوزہ کنت ، چہ ھما روچ ءَ بِگر داں روچ ء مرچی بلوچ راج ءِ پُسّگ گوں جْوانمردی ءَ ناشرکاریں پاکستان ءِ ھِلاپ ءَ وتی جُھد ءُ جنگ ءَ دیم ءَ بَرگ ءَ پِدا بُوَگ ءَ اَنت ۔ چہ ھما روچ ءَ بلوچ راج پاکستان ءِ اے زوریں کْوزہ کنگ ءَ وش نہ بوتگ نیکہ مرچی.

ناشرکاریں پاکستان ءِ ھر وھد ءَ لوٹ ھمیش بوتگ من بلوچ راج ءِ سر ءَ وتی زور ءَ کامرز بکن آں ۔مرچی اگاں بلوچ ءِ سر ءَ پاکستان ءِ کوزہ کنگ ءُ بلوچ ءِ دلیر ءُ بھادریں شھیدانی کِسّھاں کسے بیار اِیت ءُ نبشتہ بِہ کنت ،گُڑا دپترانی دپتر نویسگ بنت ، بلے من مرچی ھما پِدائیںگیں شھیدانی نام ءَ کاراں کہ آ ھمے سرپد بوتگ اَنت کہ اے مئے گُڈّی جنگ اِنت۔ چرے ھبر ءَ ساپ پدّر اِنت کہ پِدائیگیں ورنا پہ زانت ءُ سرپدی، پہ راج ءِ دردانی ساٹگ ءَ ھمے جاہ ءَ سر بوتگ اَنت ءُ وت ءَ پِدا اِش کُتگ ۔

اگاں ما وھدے گِند اِیں ھمے ناشرکاریں مُلک ءِ مزن وزیر زُلپکّار الی بُٹو وتی وھد ءَ بلوچ ءِ سر ءَ وتی زُوراکی ءَ کہ بِندات کنت ، ھمے وھد ءَ راج ءِ شیریں پُسّگ مجید جان بلوچ راج ءِ سر ءَ زلم ءُ زِوراکیاں گِند اِیت بے تاھیر بیت ءُ وتی جان ءَ بمب بنداِیت ءُ پدائی کنت ءُ وت ءَ پہ راج ءُ وتن ءِ ھاتر ءَ پِدا کنت ۔ اے یک راستی یے کہ راجی جُھدکارانی ڈگار ءِ دلبند ءَ رِتکگیں ھُون آشوب ءِ پیام اِنت کہ وتی راج ءَ ایردستی ءِ ھِلاپ ءَ پاد آیگ ءِ سِکین ءَدنت ۔

ھمےوڑ ءَ راجی شھیدانی پگر ءُ لیکہ کہ دیم ءَ روان کنت کْوزہ گیر ءِ لوٹ ھمیش بیت من بزگ ءَ ایردستیں راج ءِ تہ ءَ وتی بیمّ ءَ پیش بِہ داراں داں آ بے تِرکّ ءُ توار بِہ بنت ۔ بلے راجی جزبگ ءِ ھُدابُنداں کَے پہ تُرس ءُ بیھار پد ءَ کِنزین اِیت ؟

اگاں ما دگنیا ءِ آجوئی جُنزانی سر ءَ چمشانک بہ دے اِیں ءُ بچار اِیں گُڑا نزوریں راج ھر وھد ءَ گوں زُوراک ءَ وتی چیرجنگی بِندات کتگ۔ ھمے ھاتر ءَ کوزہ کنوک ءِ پروش دیوکیں جنگ چیرجنگی اِنت۔ وھدے بیست ءُ یکمی کرن ءَ بلوچ ءِ جنگ کیت ءُ سر بیت بلوچ پہ وت ءَ گَل ءُ پارٹی ٹھین اِیت ، بلوچ پہ ناشر کاریں پاکستان ءِ ھلاپ ءَ وتی جنگ ءَ مُھکمیں رنگے ءَ بندات کنت ۔ اے جنگ کہ دیم ءَ روان بیت بی ایل اے ءِ سنگت دربیش جان وتی جان ءَ شورگاں بند اِیت ءُ روت راجی دلّار شپیک مینگل ءِ سر ءَ پِدائی کنت ۔ بِہ گند ئے بازیں مردمے ھمے پِدائی ءَ وتکُش گْوش اَنت ، بلے بلوچ اے گپ ءَ رد گْوش اِیت، ھمے ھاتر ءَ وتکُش ھما مردم کنت ، وتی ساہ ءَ چہ بے زاری بیت ۔آئی ءَ ھچ مول ءُ مراد نہ بیت ۔ بس وتی جند ءَ گوازینگ لوٹ ایت ۔ اگاں کسے پہ وتن ءُ راج ءِ ھاتر ءَ اے رنگ ءَ تیار بوت آ وتکُش نہ اِنت، بلکیں پِدائی گْوشگ بیت ۔ ھمے ھاتر ءَ پِداھی گْوشگ بیت کہ آ یک مکسدے ءِ واھُند اِنت۔ اے وھد ءِ تہ ءَ شھید دربیش جان ناشر کاریں پاکستان ءُ آئی دلّاراں ھوار تیوگیں دگنیا ءَ ھمے پیش داریت کہ بلوچ راج پہ وتی وتن ءَ پِدا بُوگ ءَ مدام ساڑی اِنت ءُ بلوچ راج ءِ تہ ءَ پِدائی ھساب نہ بنت کہ وتی سر اِش کپن بستگ۔

پِدائی ھما وھد ءَ بیت اُود ءَ راجی جھدکار ھمے جیڑ اِیت کہ پہ زُوراک ءِ پروش دَیگ ءَ اگاں پِدائی کنگ لوٹ اِیت گُڑا پدکِنزگی نہ اِنت ۔پمیشکا اے راستی یے اگاں کُجام راج ءِ تہ ءَ پہ گُلزمین ءِ رکّینگ ءَ پِدائیگیں پُسّگ بوت پہ کوزہ گیر ءَ آ راج ءِ سر ءَ گیش وتی کْوزہ ءِ برجم دارگ مُشکلءُ گْران بیت ۔ چیاکہ اے دابیں کارکِرد دُژمِن ءَ ساھیکی نادْراہ جوڑ کنت ءُ راجی اُوست ءُ اّمیت ءَ مُھکم کنت ۔پمیشکا ناشرکاریں پاکستان وتی مرگ ءَ گوں وتی جند ءِ چمّاں گِند اِیت، گُڑا سر ءَ پہ گنوکی ءَ کش اِیت ءُ ھر وڑ زُلم ءُ زُوراکیانی کوھاں ڈیرین اِیت، بلے اے ھبر راجدپتر ءِ بھر اِنت کہ راج پہ زُلم ءُ زُوراکی ھلاس نہ بنت ،بلکیں پہ سرجھلی ءَ گار ءُ گُمسار بنت۔

وھدے بلوچ راجی رھشُون شھید جنرل اُستاد اسلم بلوچ راجی جھدکارانی تپاکی ءِ جھد ءَ کنت ، وتی سالونکیں بچّ ریھان جان ءَ پہ ماتیں وتن ءِ رکّینگ ءِ ھاتر ءَ پِدائی مشن ءَ تیار کنت ۔ شھید ریھان جان پہ وتی ماتیں گلزمین ءِ ھاتر ءَ پِدائی بیت ، چین ءُ پاکستان ءِ پہ وتی پائدگانی ھاتر ءَ انگت دست کش نہ بنت ءُ ھمے سرپد بنت کہ اُرش چہ ھمد ءَ ھلاس بیت۔ چو نہ زانت کہ راج ءِ ھرملّیں پُسّگ پہ ڈیھ ءِ پھازگ ءَ ساڑی اِنت ۔

یک رندے پد ءَ سے ورنا شھید رازک راھی پنّام ء جلال، شھید وسیم بلوچ، شھید ازل جان وت ءَ پہ پِدائی ءَ تیار کُرت ءُ چینی کونسلیٹ ءِ سر ءَ اُرش کرت ءُ دُژمن پاکستان ءِ ھمراھی ءَ چین ءَ را ھمے کلوہ اِش دات کہ یکیں ریھان جان نہ بوتگ بلکین سرجمیں بلوچ پُسّگ سرڈگار ءِ پِدائی اَنت.

اے درگت ءَ چین ءُ پاکستان ءَ را آس کپت کہ آیاں گوں وتی رِِپک ءُ پندلاں راجی رھشون جنرل استاد اسلم جان ءَ شھید کنائینت کہ بِہ گِند ئے اے پِدائیگ ھم نِزور بنت ۔ استاد اسلم جان ءِ وڑیں ھستی یے شھید الّم کُت، بلے اے ھبر ءَ پھک نہ زانت کہ پگرانی راہ گیر شھیدی ءَ پد ھم زندگ بنت ءُ وتی سنگتانی رھشُونی ءَ کن اَنت۔ چہ جنرل استاد اسلم جان ءِ شھیدی ءَ پد پاکستان گوں چین ءِ ھمراھی ءَ شات ءُ گل اَت کہ نوں جنرل اُستاد اسلم جان شھید بوتگ پِدائیگ چہ ھُنڈالاں ولگوج بنت ۔ چرے بے مُزّیں شادمانی ءَ پد سھودی ارب ءَ گوں وت ءَ ھوار اِش کرت کہ ما اِد ءَ سوبیں بوتگ اِیں ءُ تو ھم بیا گوں بیپاری بہ کن ، بلے اے گپ ءَ سرپد نہ اِت اَنت کہ بلوچ راج مارا ھچ وڑ ءَ اد ءَ پہ ایمن بُوَگ ءَ نیل اِیت ۔ وھدے براس بزاں بلوچ راجی آجوئی سنگر ٹھینگ بیت ءُ کیچ ءِ دمگاں وتی کار شریں وڑے ءَ بندات کرت ۔چہ دو شریں کارے کنگ ءَ چینی دگ ءِ سر ءَ پاکستان وتی دروگ بندی ءَ بندات بوت کہ اے دروگ اَنت بلوچستان ءِ تہ ءَ جنگ بُوَگ ءَ نہ اِنت. وھدے کہ اورماڑہ ءِ تہ ءَ پوج جنگ بوت اِنت گُڑا پہ دگنیا ءِ رد دَیَگ ئے ھاتر ءَ گْوشت ئِے اے مساپر بوتگ اَنت پوجی نہ اَنت ۔

اے رندی پد ءَ بلوچ راجی بھادریں جھدکار ءُ ملّیں جنگوُل ھمل پَتھ ،، اسد بلوچ ،، مُنسپ بلوچ ،، کچکول بلوچ ءَ پد ءَ پِدائی کرت ءُ دگنیا ءَ را ھمے پیش داشت بلوچ گُلزمین سنٹ نہ اِنت ، بلکیں بلوچ ءِ کُل پرزند پہ وتن ءَ پِدائیگ اَنت ۔ تو جنرل اُستاد اسلم شھید کُرتگ، بلے اُستاد ءِ کاروان پہ شان ءُ مڑا دیم پہ آجوئی ءِ مِنزل ءَ رھادگ اِنت کہ پہ کُربانی ءِ دَیَگ ءَ کدی مھتل نہ بیت ۔

وھدے اے بلوچ پُسّگ کہ بیست ءُ چار کلاک ءَ جنگ دے اَنت ءُ گوں چینیاں ھَوار پاکستانی لشکر ءِ بازیں کارِندھے کُش اَنت، گُڑا دُژمِن بے ساری ءِ ارجان بیت ءُ ھمے گْوش اِیت کہ مھمان سلامت اَنت چوشیں نُکس ءُ تاوانے نہ بوتگ۔ چرے ھبر ءَ ھمے پدّر بیت کہ پاکستان وتی مرتگینانی گپ ءَ چیر دنت ءُ تھنا بس پوتاری کنت ۔ چیاکہ اے جنگ ءِ زمہ واری ءَ وھدے بی ایل اے زُور اِیت ءُ ھمے گْوش اِیت، منی مجیدبرگیڈ پِدائیگیں سنگتاں شریں وڑے ءَ وتی مشن سرجم کُتگ ءُ سوبین بیتگ اَنت ءُ گوں من بی ایل ایپ ءُ بی آر اے بیبگر ءَ شرین وڑے ءَ کُمک کُرتگ۔ اے سنگتانی ھواری ءِ کربانی یک رندے پد ءَ دگنیا ءَ را ھمے پیام دے اَنت کہ بلوچ ءِ گلزمین بے وارس نہ اِنت۔ اگاں کسے پہ بلوچ گلزمین ءِ سر ءَ کْوزہ کنگ ءِ جھد ءَ بِہ کنت ،گُڑا بلوچ پِدائیگیں پرزند آ را پہ ھلو ھالو واتر بُوَگ ءَ نیل اَنت ۔

مرچی چرے پِدائیگیں اُرش ءَ پد دگنیا شرّیں وڑے جیڑ اِیت ءُ سرپد بیت کہ بلوچ سر ڈگار ءِ کْوزہ کنگ ارزان نہ اِنت کہ چو گْوادری ھلواہ ءَ ورگ بِہ بیت۔ اے ھبر ءَ من پہ پھر گْوش آں کہ مئے راجی شھیداں وتی کلوہ دگنیا ءِ کنُڈ کنُڈ ءَ سر کُتگ ءُ ھمے درونت اِش داتگ کہ پِدائیگ پہ وتی مکسد ءَ سوبین بوتگ اَنت ۔

سبزو ھم وادھانی بندیگ اِنت

ظہورفضل

دی بلوچستان پوسٹ

سبزو مدام گوں من ءَ گُش اِیت کہ اے دنیا بس درد ءُ گم ءُ رنجانی جاگھے اِد ءَ کس نمار اِیت، کس یکے دومی ءِ مارشتاں زانگ نہ لوٹ اِیت، بس ھمے گُش اِیت کہ تو ھم منی وڑ ءَ بُبو ، منی تب ءَ وتی زندگی ءَ بُہ گْوازین ،پرچا، من ءَ وت ءَ زان ءَ واھگ نیست، لوٹ نیست ،اے زندگ بُوَاگ ءِ ھک نیست ۔ مئے چاگرد ءَ مئے سُور سانگاں بگر داں کار ءُ کسب ءَ ھمک چیز وتی تب ءُ لوٹ ءَ نہ بیت ،، انچو گُش ئے مارا کیزیانی وڑ ءَ زندگی کنگی اِنت ۔

زندگیں مُردگ بہ بنت ءُ بس ۔

سبزولو تہ ءَ چہ گُش ئے یک ٹپ وارتگیں مردمے ،بَلے مدام جیڑ اِیت، ماریت، اھساس کنت ،پمیشا اے مردمانی تبّ ءِ مردمے نہ اِنت ، بَلے انسانے ،، ھرکس سبزو ءَ نہ پھم اِیت ءُ نہ زانت، پمیشا مدام یک کِرّ ءَ نند اِیت ءُ جیڑ اِیت کہ زند بائد اِنت بےمھنا مہ بیت. زندگ بُوَگی اِنت پہ یک جُھدے ءِ واست ءَ یک لوٹے ءِ واست ءَ ،

پد ءَ سبزو ءِ توار سک وش اِنت ءُ پُرلزت اِنت ، برے برے من سوتے پرماین ئِے وش گُش اِیت.

اگاں دری راجے ءِ تہ ءَ بوتین ءَ یک شَرّیں گُشندھے بوتگ اَت، بَلے بَژن کہ مئے راج ءَرا چوشیں اِزمکار بھ دیم ءَ نہ اَنت، داں وتی تہ ءَ مِر اَنت ءُ گار بنت ،

من کہ سبزو ءَ توار کناں پہ تچگ کیت، من زاناں کہ سبزو منی ھم تبیں انسانے کہ من آئی ءِ مارشتاں، آئی ءِ دل ءِ ھما گپاں سرپد بوت کناں کہ دگرے ءَ را گُشت نہ کنت اِش ،، پمیشا پہ تچگ پہ من ءَ کیت ، ما نند اِیں گپ جَن اِیں ، مسکرا کن اِیں ، برے برے بِلّے ما ھر دوئہں گمیگ بہ اِیں ،

آ وتی کسہ ءَ کار اِیت ،گش ئے منی کسہ اِنت،

ھَو من وتی کسہ ءَ کار آں، سبزو ھمے ماریت کہ گش ئے مناں ،

ما دوئیں زندگ بُوَگ لوٹ اِیں ،بَلے بے مھر بُوَگ نہ لوٹ اِیں ،مارا مھر ءِ ساھگ ءَ زندگ بُوَگی اِنت ، ھما کہ مئے دل ءَ اَنت، مارا بِرس اَنت، بَلے ھمے چاگرد ءِ دودانی سانکلاں مارا بستگ ءُ آ مارا زندگی ءَ چہ دور کنان اَنت،،، پمیشا سبزو چو منی وڑ ءَ مدام وداریگ اِنت کہ اَلّم روچے نہ روچے آئی ھمسپر بلکیں پہ آئی ءَ کیت ءُ مھر ءِ ساھگ ءَ زندگی ءِ لزت ءَ بَکش اِیت ۔
ھَو من ھم چو سبزو ءِ وڑ ءَ ھمے امیت ءِ واھگدار آں ،

سبزو ءِ یک چیزے من ءَ سک دوست بیت، مدام من ءَ کہ توار پر کنت،گڑا گُش اِیت، بیا یک ٹوپکّے ءِ بزاں سرھالے ءِ سر ءَ گپ جَن اِیں داں من تو وتی مارشت ءُ زانشتاں یکّے دومی ءِ گوما بَھر ءُ بانگ بہ کن اِیں، ھَو دل ھم سُبکتر بیت ، برے برے بلوچ ،برے بلوچستان برے درملکی کسہ کن اِیں ،برے کوھنیں گیدی ءِ کسھاں کار اِیں ،

بَلے ھما ساھت ءَ ما ھر دو چٹ وانگ ءُ ھیران بہ اِیں، ھما ساھت ءَ گُش ئے زندگی سک گران اِنت ،

گند ئے مھر ءِ سر ءَ گپ ءُ تران ما کن اِیں ، آ ھم ھچ گشت نہ کنت ءُ من ھم ………

بس ھمے گپ منی دل ءَ کیت کہ چو منی وڑ ءَ سبزو ھم وادھانی بندیگ اِنت.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔