نبشتانک: سارتیں سمین ھاموش بوت
نبشتہ کار: برزکوہی
رجانکار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
آشوبی نازینک، مٹّ بُوَگ ءِ توار ءُ آجوئی ءِ رسگ ءِ مْیان ءَ یک انچیں ماتے، یک انچیں بے تواریں آرکیسٹریٹرے ساڑی اِنت کہ آئی ءِ کُربانی اَھدی شَیرانی نبشتہ نہ بوتگیں آیات ءِ رنگ ءَ بْرمش کنگ ءَ اِنت۔ آ مھروانیں لُمہ یک انچیں بُنھِشتے کہ آئی ءِ سر ءَ مٹّ ءُ بدلی ءِ لوگ اُوشتاتگ، آئی ءِ داتگیں کُربانی گْوستانک ءِ دمکانی تہ ءَ بْرمش اِتگیں زیمرانی داب ءَ اَنت۔ اے آشوبی مات ءِ کُربانی بے ھساب اَنت، شپ ءُ رُوچ آئی ءِ بے گرزی ءِ دَرور اَنت۔ ھر بام ءِ وش اَتکی ءَ پہ سبر ءُ موہ ءُ پہ آرام ءَ نہ، بلکیں پہ مکسد ءَ بے کساس تچ ءُ تاک کنوکیں ھما مات وت ءَ آشوبی کارانی ھاتِر ءَ ندْر کنت۔ زندگی ءِ ھُشک ءُ کَلّریں ڈگار ءَ پد ءَ سبزینگ ءِ ھاتِر ءَ آئی ءِ زلورتاں سرجم کنت۔ آئی ءِ کُربانی تھنا جسمانی نہ، بلکیں ارواہ ءِ جُھلانکیاں شِنگ اَنت۔
آ پہ شاتکامی ھما لولیاں گْوش اِیت کہ یک وھدے آئی ءَ وتی چُکّانی باندات ءَ پہ آشوبی توار ءَ گوں نازینتگ اَنت۔ آئی ءِ کُربانیانی گْوانزگ ءَ تھنا آئی ءِ چُکّانی نہ، بلکیں آیوکیں پدریچ ءِ واب ھم مان اَنت۔ آ وتی دوستیں مردُماں سچوکیں آس ءِ بْرانزاں چہ رکّین اِیت، آیانی گم، درد ءُ رنجانی گْرانیں بار ءَ وتی کوپگاں لڈّ اِیت۔ آ بے نامیں باجن، بے دَروریں ھستی ءَ مُشکلیں ساھتاں ھم اُمیتانی کندیل بالینتگ۔
آ وتی کُربانیانی سَوَب ءَ یک انچیں میراسے( پُسگے) ودی کنت کہ آ نتُرس، دلیر، نہ لرز اِتگیں پاد ءُ کدماں ستک ءُ تاکت ءِ بے دَروریں دَرورے جوڑ بیت۔ آ آشوب ءِ پُر شوریں اوپیرا ءَ گُمنامیں بالیڈیئرے جوڑ بیت، آئی ءِ کُربانیاں ھما نِدارگ ساتکگ اَنت کہ آئی ءِ بگیری ءَ گْوستانک ءَ وتی تاک پچ کُرتگ اَنت۔ گْوستانک ءِ تہ ءَ اے آشوبی مات ءِ داتگیں کُربانی یک انچیں رُژنےبشنگ ءُ تالان کن اَنت کہ آ گْوستانک ءِ دنزاں گپتگیں تاکاں ساپ کنت ءُ آیوکیں پدریچ ءِ راھاں نوکیں رُژنے بکش اِیت۔
بلوچانی راجی آجوئی ءِ سر ءَ سِتک دارگ ءِ پنجاہ سال گوں وتی زانوگری (زہانت)، دلیری، ساپ ءُ سلھی، مھروانی ءُ آجوئی ءِ گْرانیں سپر ءَ دم نہ برگ ءَ گوں ھلاس نہ بوتگ، بلکیں راجدپترے جوڑ بیتگ۔ لُمہ: کنا چناء نم تاریخ کٹارے، نہ نہ نہ لمہ داسکان ہرادے دا دشمن پین ترندو ورندی خواھک تاریخ نن کٹتاھوں تاریخ، بادل و اونا سنگت آک کٹار) مات: زھگ تو راجدپتر باج بُرتگ، اِنّا مات انگت کُجا؟ دُژمن ءِ سر ءَ انگت گوں تْرندی ءَ اُرش کنگ ئے زلورت اِنت۔ راجدپتر ما نہ، بادل ءَ گوں وتی سنگتاں باج بُرتگ۔۔۔۔ نوشکی ءَ پاکستانی لشکریانی بُنجل ءِ سر ءَ گنجل پدائی اُرش ءَ پد، مھروانیں مات ءِ مھر ءُ توکل، یات ءُ تْرانگ، ھما گپّ ءُ تْران پہ ما اُمیت ءُ توکلےجوڑ بوتگ اَنت ءُ مئے ھمراہ اَنت، بلے مروچی ھما توار بلوچستان ءِ درد ءُ مھراں گوں سرچکار نوشکی ءِ دلبند ”خلق مینگل “ ءَ پہ مُدامی بے توار بوت ءُ واب کپت۔
ھردیں من ءَ مھروانیں لُمہ ءِ اَچ ما بلکیں راجی جنگ ءَ گوں جسمانی دُوری ءِ ھال سر بوت گُڑا جنگی یاتانی مُونجائیں جاوراں منی دل ءُ دماگ ءَ اسرائیلی پیرزالیں رھشُون گولڈا مائیر ءِ ھما گپّ اتک اَنت کہ ‘ آیا جنگانی بارو ءَ جنین مردیناں چہ جُتاھیں لیکّھے دار اَنت؟ من وت ءَ گوں گْوشت اِنّا، اے لھتیں سالانی تہ ءَ ھما کْوھنیں جنگانی رُوچاں من ءَ باز رند ءَ انچیں پیسلہ ءِ زیرگ کپتگ۔ پہ دَرور وتی لشکری کارمنداں انچیں ھند ءُ جاہ ءَ جنگ ءَ دیم دَیگ کہ اُود ءَ پد ءَ آ واتر اَتک نہ کن اَنت، یا کہ انچیں جنگانی ھیلکاری دَیَگ کہ ھمے مْیان ءَ دو نیمگ ءَ باریں چُنت مردُم وتی زندگی ءَ چہ زبھر بیت کن اَنت۔
من پمیشکا انچو دردیگ بوتگاں کہ ھما ھُکم ءَ مردیں آدم دے اَنت من داتگ اَنت، وھدے من اے بارو ءَ جیڑاں کہ من ستک ءِ سر ءَ گْوشت نہ کناں کہ من انچو اِزّت برداشت کناں چوشکہ اے وڑیں جاورانی تہ ءَ یک مردے برداشت کنت” وتی شکم ءَ مُرید ءِ ودی کنوکیں مات وت مُرید ءِ مُرید جوڑ بوتگ اَت۔ مات ءِ پاد ءُ کدمانی چیر ءَ جنت نہ دیستگ اَت، بلے بلوچستان الم دیستگ اَت۔
سگّ، اُوپار، توکل ءُ پُراُمیتیں مات باریں چُنت نااُمیت ءُ بے توکلیں بچّ ءُ جنکانی اُمیت ءُ توکل اَت۔ تھنا بلوچ چاگرد ءَ نہ، بلکیں ھر راج ءُ ھر چاگرد ءَ ھمے در سائینسی، بے زانشتی ءُ نزّیک گِندیں پِگر (تنگ نزریں سوچ) ھست اِنت کہ مردین ءِ مُکابلہ ءَ جنین نِزور اِنت، بلے پٹ ءُ لوٹ، اَمل ءُ کِرد ءَ چہ ھمے زانگ بیت کہ اے بس گُمان کنگ ءُ کم گِندیں سمایے ءَ ابید دِگہ ھِچّے نہ اِنت۔
مھروانیں لُمہ ءَ نوزدہ سدہ ءُ سی ءُ ھپت ءَ بِہ گِر داں دو ھزار بیست ءُ سَے ءَ نہ تھنا بلوچ راجی آجوئی ءِ جنگ ءِ پلّہ مّرزی کُرتگ، بلکیں وتی زھگاں ھوار بلوچ راج ءِ مجگی (زھنی) ءُ پِگری رُدوم (تربیت) ھم کُرتگ، داں گُڈّی ساہ ءَ آجوئی ءِ جنگ ءَ ٹوھیں کِردے پیلو کُرتگ ئے۔ پنجاہ سال ءِ دْراجکشیں آجوئی ءِ جنگ، آجوئی ءِ اُمیت ءُ آجوئی ءِ گْرانیں سپر ءَ مھروانیں لُمہ پُروش دات نہ کُرت، نا کہ تُرس آماچ کُرت۔ تبد ءُ چاھڑیں موسم بِہ بَہ اَنت یا ساھیل ءُ ساچانیں آ انگت اُوشتاتگ اَت۔ آ راجی آجوئی ءِ کُنٹگ چکار، پیچ ءُ تابیں راھاں انگت سپر ءَ اَت ءُ ھر کدم ءُ ھر وڑیں جاوراں وتی کوہ زادگیں بچاں سِکین ءُ توکل دَیگ ءَ اَت ءُ گْوشگ ءَ اَت “منی بچّاں! ھما کِشک ءِ شُما مُساپر اِت ھر وڑیں جاور کاینت پُشت ءَ چَک مہ جن اِت، ھِمّت دور دَیَگی نہ اِنت، بلکیں پہ تمردی ءَ دیم ءَ جُنزگی اِنت۔”
نپولین بونا پارٹ جاھے گْوش اِیت “شُما من ءَ منگھیں مات بہ دئے اِت من شُمارا منگھیں راجے دیاں” مئے مھروانیں آشوبی لُمہ وتی توکل، ھِمّت، سگ ءُ اُوپار ءَ گوں اُوشتگ ءَ ویتنامی لیڈر ھوچی منہ ءِ اے گپّ ءَ رَد کنت کہ” رھشُون ھما اِنت کہ جنگ ءَ کسانیں مُدتے ءَ منزل ءَ سر کنت۔ وھدے جنگ دْراجکش بیت گُڑا مردم دمبر اَنت” پنجاہ سال ءِ جتا جتائیں دَور ءِ جتا جتائیں مُشکل، گم، پریشانی، تکلیپ ءُ پادتْراپاں (چیلنجزاں) مھروانیں لُمہ پروش دات نہ کُرت، نا کہ دمبرائینت ئے۔
مرگ ابرمی چیزّے ءُ ھما راستی اِنت کہ ھرکس ءَ مرگ ءِ کُچلّیں زھر تِنگگی اِنت۔ ھما مرگ تئی پْروش ورگ نہ اِنت، بلکیں تئی سوبمندی اِنت کہ آ مرگ واب ءِ ئے، پگرے ءُ مکسدے ءَ نسیب ءَ بہ بیت۔ مکسدیں مرگ بے مکسدیں زندگی ءَ ھزار درجگ شرتر ءُ گھ اِنت۔
مردمے کہ پہ یک سیتے ءَ مُرت مہ کنت، بائِدیں آ زندگ مہ بیت۔ مئے زندگی ھما روچ ءَ ھلاس بوھان بیت وھدے زُلم ءُ زُوراکی ءِ ھِلاپ ءَ ما ھِچّ مہ گْوش اِیں بس بے ترک ءُ توار بِہ بَہ اِیں۔ ھما وھد ءَ انسان زندگی ءُ مرگ ءِ کش ءُ چیلّاں، جنگ ءَ سما ءُ زانشتی ھساب ءَ زانگ ءُ پھمگ ءِ کُوشست نہ کنت، گُڑا پہ آئی ءَ مرگ سک تُرسناک بیت ءُ آ یک پیم مرگ ءَ چہ دُور تچگ ءِ جُھد ءَ کنت مھروانیں لُمہ، دُرستیں بلوچ ماتاں پہ دم نہ برگ، یکشل ءَ اُوشتگ، نتُرس، ھِمّت، توکل ءُ گھگیری ءِ چیدگ جوڑ بیتگ۔ چو مھروانیں لُمہ ءِ رنگ ءَ ھر بلوچیں مات پہ وتی زھگاں ءُ بلوچ راج ءِ ھِمّت ءُ توکل جوڑ بیتگ ءُ گْوستانک ءِ تاکانی سر ءَ نکش بیتگ اَنت۔
من ترا اے رُکستی نبشتانک ءَ نبشتہ کنان آں، اے ساھت ءَ اِیر روانیں بیگاہ ءِ دامُن ءَ رُوچ رُکست (الوداع) کنگ ءَ دلمانگ اِنت ءُ رولہ ءَ وتی زردیں رنگ بیگاہ ءِ شینکانی سر ءَ شِنگ ءُ تالان کُرتگ اَنت۔ اُو مھروانیں آشوبی مات، کُنٹگ چکاریں راھانی نہ لرز اِتگیں پاد ءُ کدمانی مُساپر ءُ مٹ ءُ بدلی ءِ کِشک ءَ رُوکیں کندیلانی پاسبان، تئی ساڑی بُوَگ مئے زندگی ءِ تھاریں شپاں آزمانی رُژن ءِ بکش اِیت۔ تئی جُنزگ تاکریچیں گْواتانی داب ءَ اِنت کہ تاکاں چہ درچکاں جُتا کنت ءُ آیاں مٹّ ءُ سٹ بُوَگ ءِ کِسّھاں گوشدارینیت۔
وھدے تو آزمان ءِ نیمگ ءَ سپر کنگ ءَ بِندات کن ئے گُڑا اِستال تئی ارواہ ءِ وش اَتکی ءَ تئی کِشکانی سر ءَ اُوشت اَنت ءُ ترا امبازاں گِر اَنت۔ تئی جوھر، کُربانی ءُ دلیری ءِ بندیکّاں چہ دوتکگیں نکش ءُ نِگاریں دُوچ یک نرمیں پشکے جوڑ بیتگ کہ تئی ھِمّت ءِ ھلوتاں دُوریں زِر ءَ بارت ءُ گْوازینیت۔
رُکست (الوداع)، دوستگیں آشوبی مات، تئی رُکستی نیم شپی پاساں آزمان ءِ دیم ءَ شِنگیں کلکشان ءِ تْرانگ ءَ گیجیت ءُ اے جھان ءَ یک انچیں شیر دْروشمیں رُژنے شِنگ ءُ تالان کنت تا ابد مان اِیت۔ تئی داتگیں پنت ءُ سوج، تئی شیرکنیں گپّ ءُ گال انچیں زیمر اِت اَنت کہ پیسر ءَ مٹّ ءُ بدلی ءِ دمکاں توار ءَ اِت اَنت، بلے نی مئے دل ءِ دمکاں مُدامی توار کن اَنت۔
انچو کہ تو اے چار روچی زندگی ءَ رُکست (الوداع) کن ئے، اے بِہ زان کہ تئی میراس گْوستانک ءِ باگاں ابدمانیں یاتگارے ءِ داب ءَ زندگ مان اِیت۔ ھما پُلّانی داب ءَ کہ گْوزوکیں وھد ءِ دیم ءَ دستاں چِست کنت بلے گْوات ءِ کوپگاں وتی وشبوھاں شِنگ ءُ تالان کنت، ھمے داب ءَ تئی وشبو ھم شِنگ ءُ تالان بیت، تئی بُزرگی ءِ دامُن ءَ پاکیں ارواہ آشوب کار اَنت۔
اُو آشوبی مات، ما ترا رُکست کن اِیں، دل چُو سِنگ ءَ گْران اِنت، بلے مئے دل تئی کُربانی، زُلم ءُ زُوراکیانی دیم ءَ گِھگیری، ھما واب کہ تو مئے جبین ءَ چُو کندیل ءَ بلینتگ اَنت اے دُرستانی مِنّت ءَ سرچکار اِنت۔ تئی رُکستی ءَ، تئی نہ لرز اِتگیں پاد ءُ کدم، تئی جزبگ ءُ ھِمّت ءَ ما سِتک شانی ساہ درشان کن اِیں۔ تو مئے ویرانیں دُگنیا ءَ گیش ویران، ابیتک، ھورک ءُ ھالیگ کنگ ءُ روگ ءَ ئے، بلے پد ءَ ھم تئی ارواہ مئے مُدامی پاسبان اِنت۔
اُو منی مھروانیں آشوبی مات، اے زانگ ءَ ابید ما ترا رُکست کن اِیں کہ تئی جوھر زمانگ ءَ چہ ابد روانیں شَھکورانی رَنگ ءَ، گْوستانک ءِ تاکانی سر ءَ وتی راہ ءَ وت شوھاز اِیت کہ اے پہ تئی منگھیں ارواہ ءَ وت ستاہ شانی یے۔ رُکست (الوداع) مھروانیں آشوبی مات، تئی رُکستی ھلاسی ءِ نشانی نہ اِنت، بلکیں نوکیں زِندے ءِ بِندات اِنت کہ تا جھان ھست اِنت تو ھست بَہ ئے۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔