شبیر جان ءِ نمدی بے پہ وتی پیرُک لکّی ءَ
نبشتہ کار :شھزاد شاد
دی بلوچستان پوسٹ
ابّا جان من ترا دروت ءُ دراہ باتی کُت نہ کن آں پرچاکہ تو یک انچیں جاھے ءَ شُتگ ئے اود ءَ دروت ءُ دُْراھی نہ بیت اِنت۔ شُما چہ جُدا بُوگ ءَ من ءَ شَش سال ءَ چہ گیش اِنت۔ اچ شُما دور اَں انچیں جاھے ءَ آں کہ اِد ءَ چہ رسترانی ٹارچر ءُ بندیگانی پِریات ءُ زاریاں دگہ ھِچ نیست اِنت۔
اے وھد ءَ من انچُشیں کوٹی ءِ تہ ءَ آں اِد ءَ ھِچ نیست اِنت یک رسترے منی کوٹی ءِ دروازگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگ ءُ ھمک ساھت ءُ دمان ٹیّن ءِ دروازگ ءَ کُنداک جَنت تانکہ من پچ بہ لرز آں ، واب مہ کپ آں یا وتی درنجگ ءِ واستا دگہ ھُنرے مہ ساز آں ۔
دیم بِہ دیوال ءَ اِنت چمّ سک تکانسُر اَنت کہ کِساس شست روچ بیت کہ منی چم یک پارگی سْیاھیں پٹی ءِ تہ ءَ کید اَنت ۔ چم کسانیں کَڈک ءِ ترْندیں روچ ءِ برْانزاں سگگ ءَ نہ اَنت ۔ بلے مرچی کمو آزات اِش کُرتگ ۔ابا ! من ءَ ٹارچر سیل ءَ بر اَنت پہ ٹارچر کنگ ءَ من سک باز بزگ باں ناھُناں پکڑ ءِ سر ءَ چیکگ ، یکیں ٹانگ ءِ سر ءَ اوشتارینگ بلے ابا جان دست بندی اِنت کہ ماس ءَ سبیگ مکن کہ منی جاور اِد ءَ چون اِنت ۔
ابّا جان ! منی ھیال ھزار جاگہ ءَ روت ءُ کیت شُمئے یات کاینت من ءَ مُدام ماس ءِ یات کاینت کہ آئی ءِ داتگیں مھر آئی ءَ بہ منی ئیگ ءَ نان نہ وارتگ۔ بلے من نہ زاناں بِہ منی ءَ نوں وتی زند ءَ چون گوازینگ ءَ اِنت ۔ آدگہ مردم باریں چون اَنت گُوھار سیماہ چون اِنت۔ منی روگ ءَ رند زان آں پریشان بنت۔ ھمے وھد ءَ تو یات کائے من وت ءَ تسلہ دیاں من زاناں کہ تو مردماں تسلہ دے ئے تو منی مات ءُ آدگہ مردماناں ھم تسلہ دے شبیر زوت کئیت آھان ءَ پہ تکانسُر بُوگ ءَ نئیل ایت گُڑا من وت ءَ دلبڈی دیاں من آ وھد ءَ کسان اَت آں تو مدام مارا تسلہ داتگ من پَمیشکا گُش آں تو یک دلے پہ منی مات ءُ گُوھار ءُ بِراتاں ۔
بلے تو پہ منی آیگ ءَ باز ودار کُتگ بلے چے کناں پہ بلوچ ءَ کس نیست نا ھُدا ھست نا کہ زمین مئے مات اِنت ھمے ھُدا کہ بلاھیں بادشاھے دُْرستیں جھان ءِ مستر اِنت بلے پہ ما نہ اِنت کہ مئے بزگی ءَ بہ گِند ایت ۔
ھمے مردم کہ وت ءَ انسان دوست ءُ انسانیات ءِ گپ ءَ جن اَنت ۔ بلے پہ بلوچاں اِنّاں ابّا جان من زاناں تو منی گون ءَ گِلہ داشتگ کہ من دیر کُت واتر نہ بوت آں بلے مروچی من ءَ اوں باز گِلہ ھست گون تو پرچہ کہ تو زوت شُت ئے ۔ پہ من گیش ودار کُت نہ کُت ۔
ابا جان !تو پرچا چو جلدی شُت ئے تو اِشاپی کُت نوں منی مکھیں مات ءَ کَے تسلہ دنت کہ ورگ بہ ور شبیر زوت کئیت کَے نوں سیماہ ءِ سر ءَ دست ءَ ایر کنت پہ تسلہ دیگ ءَ کہ شبیر جان زوت کئیت ابّا جان !نوں من باز گپ کُت نہ کناں پرچہ کہ من انچوشیں جاگے ءَ آں نا کہ گپ بیت نہ واب بیت۔ من ھِچ کُت نہ کناں نوں ھمے رستر منی رند ءَ اَتکگ کہ ترا صاحب لوٹگ ءَ اِنت من زاناں کہ منی ٹرچر ءِ وھد اتگ من پہ ٹرچر ءَ برانت من ترا نوں ھُدا ھاپِز کناں اللّہ ءِ میار ئے-
تئی چُک شبیر جان
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔