تو چے زان ئے ؟ – نمدی یے پہ ترا – راجدار کَلّگی

تو چے زان ئے ؟

نمدی یے پہ ترا

نبشتہ کار: راجدار کَلّگی

دی بلوچستان لوسٹ

دروت ءُ درھاب ئے مھرُک جان بہ گند ئے اے دمان ءَ واب بہ بئے ءُ اَچ من ءَ بے ھیال ،بلے دل نہ مَنّ اِیت !
من دلجماں تو پہ ارزانی من ءَ شموشت نہ کن ئے ۔
آ دگہ گپے من تو دور ءُ گستا اِیں بلے بلک ءَ مدام گُشتگ اَت کہ دوری ءَ مھر گیشتر ود اِیت ۔
ھیر اے گپاں دگہ وھدے کناں پرچاکہ من سرپد آں تئی کر ءَ پہ بے سریں نمدی یے وانگ ءَ اینچو وھد نہ بیت ، من وتی مول ءُ مراد ءِ نیمگ ءَ کایاں بھتر اِنت ۔
اِشّپی ھور ءَ سے شپ اِنت دل ءِ وڑ ءَ گوارگ ءَ اِنت ، ھر نیمگ ءَ بچار اَبید چہ آپ ءَ دگہ ھچی میم نہ بیت ۔
منی کوٹی ءِ دیم ءَ تمبوے جتگ چو مدامی وڑ ءَ من چیر ءَ نشتگ ءُ ھور ءِ ترمپاں چارگ ءَ آں ،گُش ئے ترمپانی زیمل دل ءَ تاھیر بکشگ ءَ اِنت ، تو وَ سرپد ئے من ءَ چینچو ھور ءِ ترمپانی چارگ ءُ گوشدارگ وش بیت ! پد ءَ ترماس ءِ سیہ چاہ منی دیم ءَ ایر ءُ تمبو ءِ تہ ءِ لیٹ ءِ دیم ءَ مورینک بال اَنت من ءَ سک کندگ پیداک اِنت !
تو زان ئے پرچا ؟
پمیشکا کہ مورینک ءِ بادشاھی یک روچے ءُ پد ءَ مرچی ھور ءَ جتگ اَنت بزگاں بانزل رودینتگ ءُ شاتکامی کنگ ءَ اَنت چو منی ءَ واب ءِ سُد اِش نیست !
اگاں من بہ گُش آں اے مورینک ءُ منی تہ ءَ ھچ دگری نیست ، داں رد نہ باں پرچا کہ من گوں تئی گندگ ءَ وت ءَ گنوک کت ءُ چو مورینکانی وڑ ءَ گُش ئے بانزل رودینت ءُ وھدے مھر ءِ ساھگ کم بوان بوت داں بانزل تبد ءِ برانزاں سُتک ءُ کپت اَنت ۔
بلے اے گپ ءَ یلہ کن من کوھنیں ٹپاں واد جنگ نہ لوٹ آں ءُ ناکہ گلگ کنگ لوٹ آں ۔
مھر سپر ءِ سوبمندی ءُ بے سوبی ءِ اولی بھر اِنت الم چہ دو ءَ یکے بیت پرے گپ ءَ ناں ترا دلوارگ بوگی اِنت ءُ ناکہ من ءَ پرچاکہ زانتکاراں گُشتگ” بے سوبی سوبمندی ءِ مانزمان اِنت” ۔
اے منی سوبمندی اِنت کہ مرچی ند ءِ سر ءَ کاگدے سیہ کنگ ءَ آں ۔
تو زان ئے سُھبی گون من چے بوتگ ؟
تو چے زان ئے ھھھ !
چو بوت کہ سُھبی گوربام ءَ مئے بنجل ءِ کارمستر بزاں کپٹن ءَ گوانک جت ءُ گُشت مرچی روچ ءَ چہ دوشی ئین ءُ زی ئین ءَ گیشتر ھور بیت ءُ مرچی آدینگ اِنت ءُ دو روچ سرکاری موکل اَنت بلکیں مئے آیگ مہ بیت تو گوں وتی ھمکاراں بنجل ءِ کوٹی ءُ کارگسانی ھیالداری ءَ بہ کن آپ مہ ریچ اَنت ءُ چو پاری ئیں سال ئیگ ءَ آپ مزن مہ بیت ءُ تہ ءَ مہ روت ۔
آئی ءَ گوانکو بند کت ءُ سھب ءِ ادار شش ءَ ھور تْرند بوت سرجمیں بنجل ءِ کوٹی ءُ کارگس آپ ءَ مل اِت اَنت ھمے دمان ءَ من گوں وتی ھمکاراں کارگسانی کاگد ءُ کمپیوٹر نزارت ءُ مُھر کت اَنت کپٹن گوانک جت ءُ ھال دات ۔
تنا وھدی آ سر بوت آئی ءَ آپ دیست منی سر ءَ بے کساس زھر گپت !
اَنچو گُش اَنت لاچاری ھَر ءَ پِس کنت ھمے وڑ ءَ آئی ءِ ھر ھُکمے دات من پیلو کت گُڈی ءَ ما دَم بُرت ءُ ناوھد بوت ھور یکشل ءَ رچگ ءَ اَت آئی GCB ءِ لوٹائینت ءُ دیوال دور دات آپ جھل کپت ۔
من کوٹی ءَ آتک آں سر سک درد ءَ اَت ،
ترا یات بیت گند ئے دوھزار یازدہ ءَ من شمئے لوگ ءَ آتک آں ءُ ھور رچگ ءَ اَت ھمے دمان ءَ کمو کم بوت من ڈن ءَ در آتک آں تو چے گُشت ؟
ترا الم ھوش کنت ، گند ئے تو پہ زھر گُشت” ھور ءِ سر ءَ مرو “!
من پُرس اِت ” پرچا “؟
تو پسو دات “اگاں ترا تپ ءُ پشانکے بہ گپت گڑا “؟
من کندان ءَ گُشت” گڑا چے بیت” ؟
تو چے زان ئے گنوک ؟
دگہ تو ھچ نہ گُشت لوگ ءَ پُترت ئے ۔
ھو من ھچ نہ زانت ۔
بلے مرچی شر زانگ ءَ آں ، دل ھمائی ءِ واستا درد کنت کہ آئی درداں وتی بہ لیک اِیت !
اگاں تو اِد ءَ بوتین ئے ھچبر من ءَ ھور ءِ سر ءَ کار ءَ نیشتگ اَت۔
ایشاں بس وتی کار کشگ ءِ گم اِنت مئے ھچ ۔
اَنوں منی سر سک درد ءَ اِنت ، پشانک ءَ ھم گپتگ اگاں نادراہ جاہ ءَ بہ رو آں آ من ءَ کرونا ءِ لسٹ ءَ ھوار کن اَنت !
من ءَ سک تُرسگ ءَ اِنت !
بلے تو گم مہ کن من ءَ ھچ نہ بیت ، بس گوں ربّا دوا اِنت تو مدام وش ءُ شاداں بات ئے ۔
تئی مھرانی زَروک ، گنوک ۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت