نمدی یے پہ سستگیں ھمسپر ءَ
نبشتہ کار: گل
دی بلوچستان پوسٹ
دْروت ءُ دْراہ بات ئے چوناھیگا دیر اِنت منی دل ءَ بیتگ کہ پہ تو نمدی یے نبشتہ بہ کن آن ءُ دیم بہ دے آں بلے امروز ءِ دزگٹیانی پد ءَ من مو نہ کپتگ آں-
سستگیں مھر ، اُمیت کن آں کہ تو وش ءُ وش ھال ئے گوں زند ءِ وشیاں دزگٹ ئے۔
من پہ گِلگ پیم نہ بہ آں نے کہ گلگ کن آں۔ گلگ گوں ھماں مردم ءَ بیت کہ گلگ ءِ ارزشت اش بہ بیت ، کسے ءَ کہ ارزشت مہ بیت گڑا گلگ درد نہ وارت۔
من تیوک ءَ وتی پرشتگیں بچکندے ءِ آس چریں کسہ ءَ آرگ ءُ دل ءِ ویرانیں شھر ءَ دوبر آباد کنگ لوٹ آں ۔ من ءَ انچوش گمان بیت کہ من دْروآپیں ریگزارے ءَ کپتگ آں ، ھردیم ءَ کہ نگاھاں شانک دے آں بے مھری ءِ گباراں آزمان ڈک اتگ۔ وھدے تئی ترانگانی آس زبان کش ایت زمستان ءِ برپیں موسم ءُ دمکانی سارتیں کوش ،پلانی آتاریں وشبو ، من ءَ گْوست ءِ کسھاں سرکن اَنت۔
گْوست ءِ کسہ، مسام ءُ زبان ۔ منی دل ءَ تو دمے ھم گمان نہ کن ئے ، نہ جیڑ ئے کہ چوشیں مردمے بیتگ کہ گوں آئی ءَ من ءَ بے کساس مھر بیتگ۔ ھروھد ءَ پہ من یکیں پاد ءَ اوشتاتگ سرجمیں سالے گوں ھمائی ءَ گوازینتگ بلوچی زبان کرتگ۔ زندگی ءِ نہ دیستگیں وابانی پشت ءَ زندگی کرتگ۔ پہ امیت ھمے وابانی پشت ءَ جھد کرتگ ۔۔ نشتگ ءُ وابانی راست کنگ ءِ توجیل سازینتگ ، مردمانی تھل ءُ سوچاکیں ھبر اش کرتگ اَنت۔
درد بستگیں دل ءِ واھگ تو مدامی گٹگیر کرت اَنت، ھما واب کہ من گوں تئی ھمرائی ءَ دیستگ اَنت، آ واب ھشکیں واب بوت اَنت۔شیرکنیں وابانی دیستگیں ارمان چو کانچ ءَ پر شت ءُ ھردگ ھردگ بوت اَنت۔ نی جیڑ آں کہ زند بے ھمراہ ، بے لزت اِنت ، بے دوزواہ جنھم اِنت ، بے ھمدلیں ھمراہ ویرانیں ڈاکے ، چہ ترا پد منی چاریں آتراپ ءَ ابیتکی ءُویرانی ءَ مانشانتگ ءُ دگے ھچ میم نہ بیت۔ نی جیڑ آں کہ تو چیا ایمن ئے ، تو چیا جھد نہ کرت، تو چیا چوش کرت ؟
تو ھمراھی ءِ سوگند وارت بلے پد ءَ بد زبان بوت ئے ، راہ ءِ نیم ءَ لگور بوت ئے ءُ گسر کپت ئے۔
راہ نیمگ ءَ دْروھگ پہ بلوچ ءَ مزنیں میارے زانگ بیت۔بلوچ ءَ سر داتگ بلے زبان نہ وارتگ ھمے زبان موکگ ءَ شئے ءَ وتی ھانی بکشات،ھیبتان ءَ وتی شیر مچیں چک کشت۔ بلے زبان نہ وارت مروچی گْوستانک ءَ اے ھبر نگار اِنت ، زبان ءَ موکے ھم ھبر ابدمان بہ اَنت زبان ءَ ورئے ھم ھبر ایر بہ اَنت۔ بلے پیر ھمیش اِنت کے لگور بیتگ ءُ کے گازی ، وھد ھرچیز ءَ وت پدر کنت۔
شاھو ءَ وھدے گوں ترک ءِ لشکر ءَ جنگ دات ، گڑا ھسن لگور بوت ، شت ءُ آئی ءِ جاہ تلانگ ءَ گپت مروچی ھسن ءِ نام گْوستانک ءِ تاکانی تہ ءَ پہ لگوری گرگ بیت ءُ تلانگ وژنام انت ۔ مروچی لگوری ءِ مسال ھسن ءِ دیگ بیت ءُ دلیر ءُ تمردی ئے تلانگ ءِ۔
اے ھبر بھ تئی زبان ءَ نیئت کہ من میاریگ آں ، چی ءَ وھد ءِ ھمراھی ءَ تو بدل بوت ئے ، من انگت ھماں وارتگیں سوگند ءُ مسامانی پاسداری ءَ ، ھما دگ ءُ راھانی سر ءَ تئی ودار ءَ آں ۔چوش مہ بیت کہ باند ءَ تئی نام ھم گْوستانک ءَ پہ بدزبانی گرگ بہ بیت۔
نہ رس اتگیں مھر ، تئی سدگ ءَ پد بس منی دپ ءَ یک اردو شئرے زپت بیتگ-
” ایسے چھوڑیں گے تیرا شہر کہ اب اس کی طرف”
“گردش وقت کے مارے بھی نہیں آئیں گے ”
“اتنی بیزار ہیں آنکھیں کہ خدا جانتا ہے”
“اس میں اب خواب تمہارے بھی نہیں آئیں گے”
ظہیر مشتاق رانا
وشیانی منگیر ءَ بات ئے
تئی گُل
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت-