وابانی گواھی : ماھل ءِ مھر ءِ داستان گوں سرزمین ءَ
نبشتہ کار: ثنا ثانی
رجانکار: مھروان کمبر
دی بلوچستان پوسٹ
شپ ءِ سیاھی گوادر ءِ سبزیں آزمان ءَ چو چادر ءَ شنگ ءُ تالان اَت،گوات ءِ تہ ءَ سارتی گیش کپتگ اَت ءُ زِر ءِ چول تیاب ءِ لمب ءَ یکشل ءَ آیان ءُ گون وتی نرمیں توار ءَ پد ءَ واتر بوان اِت انت، اَنچو کہ کوھنیں رازے زِر ءِ جُھلانکیاں کل بہ بیت ءُ پد ءَ آ ھمے راز ءِ درشان کنگ ءِ کوشست ءَ بہ کنت، آزمان ساپ اَت، بلے آئی ءِ جُھلانکیاں گوادر ءِ دل بے کرار اَت، پرچا کہ اِد ءَ گوادر ءِ مسکیں ھاک ءَ یک کسھے ودی بوھگ ءَ اَت کہ اے کسہ داں کرناں گوشدارگ بیت۔
بے تواریں جنک ماھلو! تیاب ءِ چولاں گوں دیم پہ دیم نشتگ اَت ءُ ھمے ساھتاں مارگ ءَ اَت، زرگوات ءِ لَھمیں شیکگ آئی ءِ پیشانی ءَ بوسگ دیان ءُ گوزان اَت،گوات ءِ سُبکیں ھلوت آئی ءِ گوشاں کپان اِت انت، انچو کہ آ ھم شپ ءِ رازاں چہ آشنا بہ بیت، تیاب ءِ چولانی توار ءَ کہ مُدام ماھل ءِ دل ءَ تاھیر ءُ کرار بکشاتگ اَت، مروچی آئی ءَ یک اَجبیں بے کراری ءِ مارشت ءَ دیان اِت انت۔
ماھل ءِ چم زر ءِ جھلانکی ءَ چیزے ءِ شوھاز ءَ اِت انت، انچو گُمان بوت کہ آ زر ءِ چُولاں چہ پسّو لوٹگ ءَ اَت، گوادر ءِ زر، کہ مُدام تاھیر ءُ کرار ءِ مارشت ءَ دنت، مروچی آئی ءَ وتی پنجگ ءَ پتاھان اَت۔ زر ءِ سر ءَ کمو کمو رُژنائی انچوش شنگ ء تالان اَت گُش ئے ماہ ءِ رُژن ءَ سھر ءُ جادو ءِ چادر سر ءَ داتگ اَت۔ ھمک چول کہ تیاب ءَ اَتک ءُ واتر بوت اَنت آیاں یک نوکیں ھلوتے ءِ ھمرائی ءَ ماھل ءِ دل ءِ دریکگ گیش کُت اَنت۔
تیاب کہ ماھلو ءِ کسانی ءِ ھمراہ اَت، ھمود ءَ آئی ءَ بازیں وھد ءَ نشتگ ءُ آشوبی کسہ ونتگ اَت، بگندئے ھمے کسھانی وانگ ءَ آئی ءَ زیلان بوھگ ءِ واب گوپتگ اَت ءُ راجی جنگ ءِ باندات ءِ ندارگ گون وتی جیڑگاں ساتکگ اَت، تیاب ءِ چولانی توار گیش کپان اَت، گُش ئے آ ماھل ءِ تھانگ ءِ چِست بیتگیں توپان ءِ اَکس ءَ پیشدارگ ءَ دلمانگ اِت انت۔
اناگہ ءَ زر ءِ گوات ءَ وتی دیم چکرینت ءُ ترند ترند ءَ کشگ بناہ کت، ترندیں گوات ءِ شیک ماھل ءِ مھپراں گوات ءِ امان ءَ یل کنان اِت انت، انچو گُمان بوت کہ گوات ھم وتی بے کراری ءِ درشان ءَ کنگ ءَ اِنت، گوات ءِ شیکگ ءَ درچکانی تاکاں سُرگ ءَ اِت انت ءُ چہ دُور ءَ کسان کسانیں بیرکانی سُرگ ءِ توار ھم گوشاں کپان اَت، اے بیرک بلوچستان ءِ آجوئی ءِ وابانی چیدگ اِت انت کہ اے شنگ ءُ شانگیں گوات ءُ چولانی میان ءَ سُرگ ءَ اِت انت۔
گوات ءِ ھلوت ماھل ءِ گوشاں یک پیاپیں کلوھے سر کنان اَت، گُش ئے آئی ءَ ھما کشک ءَ جُنزگ ءِ توکل ءُ ھاٹیگ ءَ دیان اَت، آئی ءَ وتی چم بند کت اَنت ءُ جُھلیں ساھے زرت، گوات ءِ کوْل آئی ءِ دیم ءَ چُکان ءُ گوزان اَت، آ ساھت ءَ گوات ءُ ماھل وت ما وت یک بوتگ اِت انت، اَنچو گُش ئے گوات ھم آئی ءِ دیمھونی ءِ بھر بوھگ لوٹگ ءَ اَت۔
ماھل وتی منزل ءِ نیمگ ءَ جُنزگ ءَ جاڑیگ اَت، ھما منزل ءِ کہ ھود ءَ گوستانک ءِ رُژنائیں درے نبشتہ بوھگی اَت، ھما منزل کہ کسھے بوھگ ءَ اَت، ماھل ءِ گاڑی ءَ نندگ ءَ گون ھما درست یات اَتک اَنت کہ آئی ءَ پد ھم آ ھمود ءَ پشتکپتگ اِت انت گوادر ءِ تیاب، کہ ھود ءَ آئی ءَ کسانی ءَ لیب ءُ گوازی کُتگ اَت، ھما کسان کسانیں میتگ، کہ آئی ءِ مسک ءُ اَمبر مُشتگیں ھاک زندگی بکشاینت، آئی ءِ دل ءَ یک اَجبیں کرارے ھوار کپتگ اَت، بلے ھمے کرار ءِ ھمرائی ءَ بیچاڑی یے ھم گون اَت، کہ آ وتی سرڈگار ءِ گُڈی گواھی ءِ دیگ ءَ روگ ءَ اَت۔
گاڑی ءِ انجن ءِ توار، کہ پیسر ءَ ھاموش اَت، نی گوات ءِ توار ءَ گون کپتگ اَت، ماھل ءِ گاڑی بیلہ ءِ نیمگ ءَ جُنزان اَت، راہ ءَ تیاب ءِ چولانی توار پُشت ءَ پش کپان اِت انت، بلے گوات ءِ ھلوت انگت آئی ءِ ھمراہ اِت انت، گاڑی ءِ ھر جھٹکا، ھر موڑ آئی ءَ ھما ساھت ءِ نزیک ءَ سر کنان اِت انت کہ آ ھمے ساھت ءِ ھاتر ءَ زندگ بوتگ اَت۔
بیلہ، کہ رُوچ ءَ یک گرمیں ریکستگے اَت، شپ ءِ ساھت ءَ اَجب ءُ تُرسناک در ءَ بوھگ ءَ اَت، ماھے رُژن ریکاں تلاھیں رنگ دیان اَت، ءُ ھر نیمگ ءَ یک بے تواری یے شنگ ءُ تالان اَت دُور ھنگول ءِ کوھاں وتی بُرزیں سرٹُل آزمان ءِ دیم پہ دیمی ءَ اوشتارینتگ اِت انت، گُش ئے آ ھم اے دیمھونی ءِ ساھتانی گواہ بوھگ ءَ جاڑیگ اِت انت ءُ ماھل ءَ رُکست کنگ ءَ اِت انت۔
وھدے ماھل ءِ گاڑی ھنگول ءِ کوھانی ءُ کُنڈ ملیر ءِ تیاب ءِ لمب ءَ گران بیلہ ءَ سر بوت، گُڑا یکرندے پد ءَ گوات ءَ وتی تب مٹات، نی آ ترند ءُ لِوار بوتگ اَت، گُشے ریکستگ، تیاب ءُ کوہ اے دیمھونی ءِ بھر بوھگ لوٹگ ءَ اِت انت۔ گوات ءِ سستگیں کوْل ریکاں آزمان ءِ دیم ءَ بال دیان اَت ءُ اے ریکانی درپش ماہ ءِ رُژنائی ءَ اَجبیں ندارگ ءِ پیشدارگ ءَ اِت انت، انچو گمان بوھگ ءَ اَت کہ زمین وت اے ٹوھیں دیمھونی ءَ آئی ءَ گوانک کنگ ءَ اَت۔
ماھل گوں وتی ایندگہ کامریڈانی ھمرائی ءَ یک جاھے ءَ مُچ بوت اَنت۔،شپ ءِ بے تواری ءُ ماھے شیرچکیں رُژن آیانی دیم ءَ گوھرکیمتی ئیں درپشے شنگینگ ءَ اَت، آزمان ءِ استال اَنچو درپشگ ءَ اِت انت گُش ئے آیاں اے ساھت ءِ ارزشت زانتگ اَت ءُ آیانی کش ءُ گوراں (دائرہ )گول جوڑ کنگ ءَ اِت انت،گوات ءِ شیکانی تہ ءَ انچیں ھلوتے چیر اَت، گُش ئے شپ ءِ سُستیں توار آیانی گپانی گوشدارگ ءَ ساڑی اَت۔
ماھل ءِ راجدپتری گال آئی ءِ زبان ءَ چہ انچش درایگ ءَ اِت اَنت، انچش گش ئے کہ روہ ءَ بندوک انت ءُ درایگ ءَ انت۔ آئی ءَ ھر گال چو آگھیں وابے ءِ وڑ ءَ شنگ ءُ تالان کُت اَنت، کہ آیانی تہ ءَ گواچنیں راستی پدّر اَت۔ ” اے ساھت ءَ مئے ساڑی بوھگ یک اجبیں ندارگے (معجزہ) ما ھر چیز کنگ ءَ اِنت، آ تھنا یک میڑے نہ اِنت بلکیں اِشک ءِ آشوب ءِ سپر اِنت۔”
“ اے شپ، استال، ریکستگ، کوہ، تیاب ءِ چول ءُ ھنگول ءِ اُمیتانی پری اے درست مئے دیمھونی ءِ گواھی ءَ دیگ ءَ اِت انت، ھر ساھت ءُ دمانانی چڑکہ، گوات ءِ برمش مئے وابانی گواھی ءَ دیگ ءَ اِت انت۔” ماھل ءَ وھدے درشان کُت گُڑا آئی ءِ توار ءَ جادوئی کیپ ءِ ھوار اَت کہ آ ساھتانی جُھلانکی مارگ بوھگ ءَ اَت”۔
بیلا ءِ ریک ءِ تہ ءَ چیریں سارتیں زمین آئی ءِ پاداں چُکان اَت ءُ گوات ءِ سُبکیں لُڈگ آئی ءِ بالاد ءَ تاھیر بکشاھگ ءَ اَت۔ ماھل ءَ دُور اِشارہ کُت گُش ئے آ آزمان ءَ ھما کپ کلکشان ءَ گُشگ ءَ اَت کہ شُما ھم اے ساھتانی ارزشت ءَ بہ زان اِت۔” اے ماہ، اے استال، اے درست مارا یک راھے پیشدارگ ءَ اَنت کہ مارا یک میڑے سرجم کنگی اِنت آ درست یک مکسدے ءَ گوں بندوک اَنت، آجوئی ءِ ٹوھیں مکسد ءَ، پمیشکا مارا سرانی دیمھونی دیگی اِنت۔
پُلانی وشبوھاں سرجمیں ساچ آتار کُتگ اَت، گُشے ھر وشبو ماھل ءِ گُشتگیں گپانی تائید ءَ کنگ ءَ اِت انت، ماھل ءَ وتی گپ برجاہ داشت اَنت، ” مئے گواچنیں دیمھونی، مئے جد ءُ جُھد ءِ گیشی، اے درست مزنیں کسہ اَنت، مئے سرڈگار، مئے وتن اے درست مئے ھُوناں گون ھوار اَنت۔ ما وتی زندگی ءِ نیاد ءَ دیگ ءَ اِیں تا کہ مئے آھوکیں پدریچ یک آجو ءُ رُژناھیں بانداتے ءِ ھُدابند بہ بیت۔”
آزمان ءِ جلشکیں استال آئی ءِ گپانی شاھدی ءَ دیگ ءَ اِت انت، چاریں نیمگ ماھے رُژناں چہ نور شانگ ءَ اِت انت۔ گوات ءِ شیک ءُ ماھے درپش آئی ءِ گُشتگیں گپاں دگہ یک جادوئی ءِ چاڑے بکشاھگ ءَ اِت انت، کہ اے ساھتے اَرزشت ءَ گیش کنان اِت انت۔
ماہ ءِ تاموریں رُژن چو زیباھیں سنج ءَ آئی ءِ سر ءَ شنگ ءُ تالان اِت انت، ءُ گوات ءِ نرمیں لُڑگاں آئی ارادگ گیش توانمند کت اَنت، اے ساھت، چو جادوئی ھلوتے ءَ آئی ءِ دیمھونی ءِ کسھانی تلاھیں بھرے جوڑ بوتگ اَت، اے کسہ گوں وھد ءِ ھمرائی ءَ دنز ءُ گبارانی تہ ءَ کدی ھم چیر بوت نہ کنت۔
ماھل ءِ گاڑی سرڈگار بلوچستان ءِ دلکشیں ندارگانی تہ ءَ سپر کنان ءُ دیم ءَ جُنزان اَت، بیلہ ءِ کوہ کہ یک وھدے ءَ ملار ءُ بُرزشان اِت انت، مروچی آئی ءِ دل ءِ جُھلانکی ءَ جلشکگ ءَ اِت انت۔ کوھانی سرٹُلان ءَ ماہ ءِ تاموریں رُژن تالان بوھان اَت، ءُ کوہ ءِ سنگانی رنگ مٹ بوان ءُ سُھر ءُ تلاہ رنگ بوان اِت انت، اَنچو کھزمانگی کسھانی شاھدی دیگ ءَ چہ واب ءَ پاد اَتکگ اِت انت۔
انجن ءِ توار ءُ دوتانی لکیراں یک ساھتے ءَ آ انگیر ءَ کُت بلے آئی ءِ نگاہ بلوچستان ءِ پیچ ءُ تابیں کشکاں سک اِت انت۔ گوات، چہ دُور ءَ آئی ءَ کسھانی گواھی دیگ ءَ توار جنگ ءَ اَت، چو نرمیں ھلوتے ءَ آئی ءِ گوشاں سُکسُک ءَ اِت انت، گوات ءِ سارتیں شیکگاں ساچ ءِ ارواہ چہ واب ءَ پاد کُتگ اَت۔
آئی ءَ وتی کش ءُ گور ءِ رِیکستگ ءِ تہ ءَ مٹ ءُ بدلی ءِ گُمان بوت مروچی گرمیں گوات ءِ تہ ءَ اَجب گونگیں تاھیر ءُ سارتی یے مارگ بوھگ ءَ اَت، ریکستگ ءِ ریکانی نرمیں مُوج، کہ زمین ءِ گیشی ءَ پدر کن انت مروچی نرم ءُ نازرک اِت انت، گُش ئے ماھل ءِ پاد ءُ کدمانی گرانیں زمہ واری ءِ زورگ ءَ جاڑیگ اِت انت۔
ماھل ءَ گاڑی ءِ اسٹرینگ گیپت ءُ گاڑی دیم ءَ بُرت، ھر مُوڑ ءِ سر ءَ کوھانی سُھری ءُ زرگوات ءِ زیمر چکاریں ھلوت، آئی ءِ دیمھونی ءِ کسھان پدّر کنان اِت انت، رِیکستگ ءِ سارتیں گوات ءَ آئی ءِ دیم چُک اِت، ءُ گُش ئے گوات ءِ ھر سستگیں کول آئی ءِ مکسد ءِ گواھی ءَ دیگ ءَ اِت انت۔
گاڑی ءِ ٹیر دگ ءَ رکست کنان اِت انت، ھر گیر ءُ بریک مٹ بوھگ ءِ ھمرائی ءَ ماھل ءَ بلوچستان ءِ ابرمی ندارگانی چاڑ ءَ بکشاھگ ءَ اِت انت۔ بیلا ءِ کُوہ، زِر ءِ گوات، ءُ رِیکستگ ءِ سارتی آئی ءِ دل ءِ دریکگاں زیمر دیان ءُ آئی ءِ مکسد ءَ گواچنیں دروشم ءَ پیشدارگ ءَ اِت انت۔
گُڈی رَند ءَ ماھل ءَ وتی نگاہ بیلا ءِ کوہ ءُ رِیکستگ ءِ دامن ءَ شانک دات اَنت ءُ وتی گُڈسری دیمھونی دیگ ءِ اَھد ءُ اِکرار کُت، ءُ پدا گاڑی گُشادی ءَ دیم ءَ بُرت ھر ساھت، ھر کشک ءُ چار راہ آئی ءِ دیمھونی ءِ ٹوھیں مکسدے سرجم کنگ ءِ نزیک ءَ پیداک اِت انت ءُ ماتیں سَرڈگار بلوچستان ءِ شموشکار نہ بوھوکیں نکش آئی ءِ دل ءَ پیوست بوان اِت انت۔
ماھل ءَ وتی گاڑی ءِ رَپتار گیش کُت انت، نی لشکریانی بُنجل ءِ دروازگ گندگ بوھگ ءَ اَت، ھنگول ءِ کوھستگ ءَ بیلا ءِ کوہ بے توار اُوشتاتگ اِت انت، آیانی سَرٹُلاں کرنانی آشوب دیستگ اِت انت، بلے مروچی یک نوکیں داستانے ءِ گندگ ءَ جاڑیگ اِت انت۔
گُڈی رَند ءَ گاڈی ءِ شیشگ ءَ چہ ماھل ءَ ھما کوھانی نیمگ چار اِت، گُش ئے کوہ ھم آئی ءَ گپے ءِ گُشگ ءَ دلمانگ اَت، بلے ماھل زانگ ءَ اَت کہ ھما ساھت ءَ کہ آ وت ءَ ابدمان کنت، گُڑا آ ساھت مُدامی گواہ بہ اَنت۔
لشکریانی بُنجل ءِ دروازگ نزیک اَت، ماھل ءَ گاڑی گون گُشادی ءَ دروازگ ءَ جت، تُرندیں تراکے ءِ ھمرائی ءَ ھر چیز مٹ بوت اَنت۔
آزمان رُژنا بوت، آس گپتگیں شوروھاں شپ ءِ تھاری پروش دات بیلہ ءِ کوھاں اے تراک ءِ توار اِشکت ءُ ھُورتیں رِیک ھمے ساھت ءِ بھر جوڑ بوت انت۔ یکرندے پد ءَ گوات ءِ سُکسُک گیش بوت انت، گُش ئے وتی ھمرائی ءَ ماھل ءِ ارواہ دیم پہ آزمان ءَ بران اِنت۔
چہ کرناں بیلہ ءِ دیار ءَ بے تواری ءِ چادر مانپوشتگ ءُ واب کپتگ اَت، تراکے توار ءَ چہ گرانیں واب ءَ پاد اَتک، بلے اے توار ءِ تہ ءَ یک اجبیں بیتواری یے مان اَت گُش ئے زمین ھم کرار ءِ ھمرائی ماھل ءِ دیمھونی ءِ گواہ جوڑ بیتگ اَت، گوات ءِ سُکسُک انگت برجاہ اِت انت، بلے اے ھلوت ءُ سُکسُکانی تہ ءَ یک نوکیں اُمیتے ھوار اَت ءُ نوکیں کُلوھے زِر ءِ چول کہ گوادر ءِ تیاب ءَ شور کنگ ءَ اِت انت نی ماھل ءِ دیمھونی ءِ کسھاں آرگ ءَ اِت انت، ھنگول ءِ کوہ ءَ مروچی اے کسہ وتی تھانگ ءَ جاہ داتگ اَت۔
ماھل ءِ دیمھونی ءَ پدی زِر ءِ چول کہ مُدام شور کنگ ءَ اِت انت مروچی آ جتائیں دروشمے ءَ گندگ بوھگ ءَ اِت انت، اَنچو گُمان بوت کہ اے چولاں چہ ماھل ءَ زِر ءِ جُھلیں راز شوھاز کُتگ اِت انت، گوادر ءِ نیلبومیں زر ءَ ھما دیم ءِ کوہ چہ کرناں بیتواری ءَ گوں سُجدگ ءَ کپتگ اِت انت، مروچی آیانی سرٹُل باج ءُ وشی ءِ چیدگ جوڑ بوتگ اِت انت ءُ نیلگیں آزمان ءَ گون تران ءَ اِت انت گُش ئے اے بُرزیں کوہ ماھل ءِ دیمھونی ءِ کسھاں چہ وتی زُبان ءَ اِشکنائینگ لوٹگ ءَ اَنت۔
ھنگول ءِ رِیکستگ کہ وتی پراہ ءُ شاھیگانی ءَ چہ مُدام بیتواری یے شنگ ءُ تالان کُتگ اَت، مروچی اولی رَند ءَ بے کرار گندگ ءَ پیداک اَت، رَیک گوات ءَ بال داتگ اِت انت ءُ اَنچو گُمان بوت کہ آ نوکیں اَھد ءُ اُمیتے ءَ ناچ ءَ انت، ھما رِیک کہ یک وھدے ماھل ءِ پادانی چیر ءَ چیر تر اِتگ اِت انت مروچی آ وت ماھل ءِ پاد ءُ کدمانی نشان ءَ شوھاز کنان اِت انت۔
چہ بازیں وشیاں ھنگول ءِ اُمیتانی پری ناچ ءَ اَت، آئی ءِ ھستی ءَ، آئی ءِ گُلزمین ءِ وارسانی دل ءَ ھما آس روک کُتگ اَت کہ چہ کرن ءُ زمانگاں گُلامی ءَ دمتوس کُتگ اَت، نی اُمیتانی پری وتی وابانی دُنیا ءَ زندگ اَت، کہ گُلامی ءِ سانکل سندان اَت، ھر جاہ ءُ پریاتانی جاہ ءَ آجوئی ءِ وشبو دراھگ ءَ اِت انت۔
مروچی گوادر ءِ نیلبومیں زر گپ جنگ ءَ اَت، آئی ءَ ھما رُوچ ھم دیستگ اَت وھدے ماھل ءَ وتی ھُوناں چہ گُلزمین رَجینتگ اَت، ھما رُوچانی یات زِر ءِ جُھلانکی ءَ اَنچو کل اِت انت، گُش ئے زمانگی داستانے چیر بہ بیت، زِر گُشگ ءَ اَت کہ “اے بری زمزیل سِد اَنت۔” اے چُول انچو زوراک اَنت کہ گُلامی ءِ ھمک نشان ءِ کروجگ ءَ بس اَنت۔
ھما ھنگول ءِ کوہ کہ آزمان ءَ بوسگ دیان اِت انت مروچی آیانی بے تواری چو تُرسناکیں گرند ءَ توار ءَ اَت ءُ چو گروگ ءَ شھمگ ءَ اَت، ھما کوہ کہ آیاں چہ کرناں بلوچانی گِھگیری دیستگ اَت، مروچی آیانی سینگ ءَ ھار ءُ ھیروپ ءِ چِست اَت۔ آیانی سر ٹُلاں ماھل ءِ نام نکش بوتگ اَت، ءُ آ کوکار کنان اِت انت کہ “ما آجو بہ ایں!” نو اے کوھانی سر ءَ گُلامی ءِ ھما سیاھیں بیرک ھچبر نہ چنڈ ایت، کہ چہ کرناں گُلامی ءِ نشان ءُ چیدگ اَت، نو اے کوھانی سرٹُل گواہ اِت انت کہ” کس مئے کم شرپی ءَ نہ کنت۔”
ماھل ءِ دیمھونی ءَ پد، بلوچستان ءِ ھر ھلک ءُ میتگاں یک نوکیں اُمیتے ودی بوتگ اَت، مردیں، زالبول، چُک درست یک نوکیں شوھازے ءَ سرگپتگ اِت انت، ھمک دل سدگ اَت کہ ” ما آجو بہ ایں، مئے چمانی چراگ واتر بہ اَنت، ھر بلوچیں مات وتی پُسگانی بیگواھی ءَ مُوتکیگ نہ بنت۔”
ویرانگانی ھما چیھال کہ پیسر ءَ موتک آرگ ءَ اِت انت نی زندگی ءِ مستاگ ءَ دیگ ءَ اِت انت۔ ھردیں کہ پیسر ءَ یک ژانگولیں جونے دست کپتگ اَت گُڑا ھمک دل لرزگ ءَ اَت ءُ ھر دیدگ ارسیگ اِت انت، بلے نی آ ارس وشیانی تیاب ءَ مٹ بوھان اِت انت، پرچا کہ ھمے رَنگیں دیمھونیاں چہ بلوچ سر ڈگار ءِ سر ءَ یک نوکیں بامے ٹک دیگ ءَ دلمانگ اَت۔
ماھل ءِ دیمھونی ءَ بلوچستان ءِ گواتانی سر ءَ یک اَنچیں وشبوھے مُشتگ اَت کہ اے وشبو ھچبر ھلاس نہ بیت، اے وشبو آجوئی ءِ وشبو اِنت کہ اِیشی ءِ واب چہ کرناں بلوچاں دیستگ اَت۔ نی آ رُوچ نزیک اَنت کہ ھچ پت ءَ زور بیگواھی ءِ پریات گوشان نہ کپ ایت، ھچ ویرانگ بلوچ پُسّگانی جونانی چیر دیگ ءِ گواھی ءَ نہ دنت۔
ماھل ءَ وتی ھُوناں چہ ھما کندیل بالینتگ اَت کہ ھِچ وڑیں گوات ءُ شرتگ آئی ءِ رُژن ءَ مُجینت نہ کنت، ھما کندیل گُلامی ءِ تھاریاں مُدامی پُروش دنت ءُ ھمک دلاں آجوئی ءِ چراگاں بالیت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسانی درشانی انت-