نکاہ ءُ مرگ ءِ شپ بدل نہ بیت
بشتکار: سرباز وفا
دی بلوچستان پوسٹ
یک روچے من وتی گس ءَ نشتگ ءُ چاہ ورگ ءَ اِت آں ءُ کسے اتک گس ءِ ڈن ءَ من ءَ سلامے دات۔
من گُشت”والیکم سلام ، من چہ گس ءَ سر کش اِت ءُ چار اِت داں ناکو مراد بکش اِنت۔ من گشت” بیاپہ ھیر ناکو بیا گس ءِ تہ ءَ.
ناکو مراد بکش گوں ھیدیں بالاد ءَ گشت “اِنّا ابّا وھد گرماوگ اِنت گس ءَ نندگ نہ بیت، بیا ڈنّ ءَ کاپر ءِ چیر ءَ نند اِیں ۔
من گشت ھو ناکو”راست گش ئے گس ءَ نندگ نہ بیت۔ بیا رو اِیں کاپر ءِ سا ھگ ءَ ، من چیر گیج ءُ بالشت زرت دیم پہ کاپر ءِ چیر ءَ شُت اِیں۔ من ءُ ناکو مراد بکش دروت ءُ دراہ باتی کت. ناکو ءَ را مشک ءِ سارتیں آپے دات ءُ دیوان ءَ اِت اِیں کہ ماس ءَ چَہ گِس ءِ تہ ءَ من ءَ گوانکے دات ” ابا دوستو تو وتی ناکو ءَ گپ ءَ سیر ءَ دے بلے نان ئِے نہ دے ؟
من گشت” ھو ماتی ، تو ناناں بِہ کش من پیداک اُوں۔ ماس ءَ نان کش اِت ءُ من شُت ءُ آورت آں ،
نان شیر روگن اِت اَنت.
من ناکو مراد بکش ءِ دست شُشت آں ءُ نان وارت ، من گُشت ناکو من زاناں تو دم برتگ چاھے بہ بیت گھتر اِنت ۔
ناکو مراد بکش گُشت “ھو ابا چاھے بہ بیت بلے سْیاھیں چاھےبہ بیت کہ پہ دمبرانی ءَ شر اِنت۔
من ماس توار کرت ” اماں پہ ناکو ءَ سیاھیں چاھے بکن .
ماس ءَ گوں مھروانیں گالوارے ءَ پسّہ دات”ھو ابّا من زاناں تئی ناکو ءَ دمبرتگ چاھے کن آں۔
من ءُ ناکو مراد بکش کاپر ءِ ساھگ ءَ نشت اِیں ءُ زرگوات اوں پہ ڈولے کشگ ءَ اَت ۔ منی ءُ ناکو ءِ دیوان برجاہ اَت کہ ناکو ءَ گُشت”” زرگوات ءِ وڑ ءَ گنداں جمبر پہ آیگ ءَ دیر نہ کنت ۔
من گُشت “ھو ناکو! ھُدا اِنت کہ ھورے بہ بیت داں اے گیمرتگیں درچک ءُ دار ساہ بہ کش اَنت ، ڈگار سبز بہ بنت، مال ءُ دلوت چہ میرانٹ ءَ در بیا اَنت.
ناکو ءَ گوں گوں ملوریں گالوارے ءَ گُشت” ھو ابّا راست گُش ئے، واجہ ھُدا وت ھورے بِہ کنت، پہ ما بنی آدم ءَ مہ چاریت بلکین ءَ پہ مال ءُ دلوتاں رھم بِہ کنت۔
ناکو تو انوگیں وھد ءَ ھچ گِندگ نہ بہ ئے ، ھالاں بِہ دے مرچی تراکجام گوات ءَ آرتگ ؟ من گشت.
ناکو ءَ گوں لھمیں گولوارے ءَ گُشت” ھو ابّا زند بید ءِکار ءُ روزگار ءَ نہ بیت۔ منی کار ءَ تو زان ئے، ھمے کِشت ءُ کشاری اِنت۔ گریبیں مرد ءَ یک روچے دست نہ سُرینیت آئی گُزران نہ بیت۔ منی زند ءِ متاہ ھمے زمین ءِ چُنڈ اِنت ءُ ھمے سے دانگیں گوک اَنت ءُ کاریگرے بھا کُرتگ ءُ سُھبی من آپ داتگ ءُ ھمود ءَ ملک ءِ سر ءَ بستگاں، من چارت اے زند ءِ کار ھچ موہ نہ دے اَنت مردم وتی مردمے ءِ چارگ ءَ بروت ۔ مروچی منی دل ءَ گُشت ءَ بیایاں شمے نیمگ ءَ وت ءَ دیم داری یے بکن آں .
من گُشت” ھو ناکو شر کرتگ اتکگ ئے ، ترا اللہ مُدام بیاریت۔ تئی گِندگ ءَ چہ من ءَ وشی بوت،، ناکو ھالاں بِہ دے تو دھکانے ترا بید ء گوک ءَ نہ بیت۔ تو یک کاریگرے پرچا بھا کرتگ ؟
ناکو مراد بکش ءَ گوں ارمانیں گالوارے ءَ گُشت ئِے”ھو ابّا تئی گپ راست اَنت من ءَ بید ء گوک ءَ نہ بیت، بلے من سک ءَ مجبُور بوتگ اُوں پمیشکا کاریگر بھا کرتگ،تو زان ئے منی دوئیں بچ منی چم اَنت ، ھدائی داتگیں یکے ھمل جان ءُ دومی کادر بکش اِنت۔ ھمل جان منی مستریں بچ ءُ کاربکش منی کستریں بچ اِنت۔ ھمل جان ھما اِنت مزن بوتگ ،من ءَ شنک ئِے جتگ ،کار ءُ روزگار ءَ درانڈیھ اِنت۔۔۔۔
من ھمل جان ءَ ھُسین ءِ زاماس کرتگ ،یک روچے ھُسین ءَ پمن کلوھے دیم داتگ کہ بیا من ءَ کارے ھست۔ من شُت آں ھُسین ءِ کِرّ ءَ آئیءِ گپ ھمے بوت منی جنکُک تئی زھگ ءِ نام ءَ اِنت نوں رستگ ءُ مزن اِنت،من وتی جنک ءَ باز داشت نہ کناں، تو ھمل جان ءِ آروس ءِ تیاری بکن۔ من چارت اے گپ راستے، بلے منی جند ھمے تنگدست ۔ گُڑا من گُشت شرّیں تو من ءَ یک ماھے ءِ مُھلت ءَ بِہ دے کہ من تیاری کناں۔ گڑا من چارت من ءَ دگہ دزرسے نیست، منی وڑیں گریبیں مردمے ءَ دگہ کُمکے نیست۔ براھیم ءَ پہ گوکے ءَ کار اَت ءُ من لارچار اتاں ، پمیشکا من گوک بھا کرت ۔
من گُشت” ھو ناکو مردم وھدے تنگدست بیت وتی مال ءَ بھا کنت،ھُدا مردم ءِ سر ءَ مجبوری ءَ میاریت ، دمانے ءَ من ءُ ناکو ھاموش بوت اِیں، من پد ءَ جُست کُت ناکو ھمل جان ءِ آروس گُڑا زُوت بیت ؟
ناکو مراد بکش “من ءُ ھُسین گپ جتگ، من ھدائی نیمگ ءَ دلمانگ اُوں ھمے ماہ ءِ بیست ءَ ھمل جان ءِ آروس ءَ بکنائین آں۔
من گشت “ھو ناکو اللہ پہ مراد بہ کنت ترا گوں ھمل جان ءُ کہول ءَ ھوار۔ شرکرتگ پہ ھمل جان ءِ سالونکی ءَ تیاری کُتگ۔
ناکو مراد بکش : ھو ابّا منی ارادہ ھدائی نیمگ ءَ ھمے وڑ اِنت کہ من ھمل جان ءَ آروس بِہ دے آں ءُ ھیال یک نیمگ ءَ بہ بیت۔ ھمل جان منی مستریں بچ اِنت، آئی ھدا ھیر ءَ بِہ کنت گوں کادر بکش ءَ ھور۔ چیاکہ کادر بکش کسان اِنت ءُ آئی آروس ءِ زمہ داری ءَ ھمل جان وتی کوپگاں بزوریت ۔
من گشت” شر اِنت ھمل جان ءَ آروس دے ءِ ما کایاں ھمل جان ءَ آروس ءَ گنداں۔ چوناھا ھچ وتی ملک ءَ نئیت ءُ گندگ نہ بیت ۔
ناکو مراد بکش ءَ دْراھینت ” ھو ابّا دوستین جان راست گُش ئے، منی دل لوٹیت ھمل جان منی کِرّ بوتین اَت، بلے یکے گریبی ءُ تنگدستی دومی ملک ءِ جاوّر وش نہ اَنت۔ مزنیں شھراں پہ وت ءَ روزگارے کنت منی ایمان جاہ ءَ انت شپ ءَ سیریں وابے کن آں۔ ۔
من گُشت” ھو ناکو گپ ھمے وڑ اِنت بلے بائد اِنت وتی ملک ءَ بروت ءُ بئیت داں وتی مردماں بِہ گِند اِیت۔
ناکو مراد بکش” ھو ابّا تئی گپ راست اَنت بلے ملک ءِ تہ ءَ جنگ ءُ پُروشگ اِنت۔ بلوچ راجی سرمچار پوج ءَ جن اَنت ءُ پوج ءِ دست گوں آیاں نہ رس اِیت گریبانی زھگاں جست کنت ءُ بارت ءُ پد ءَ شھید اِش کنت ءُ آیانی کُنٹاں ماں جنگل ءَ دور دنت۔
من گُشت” ھو ناکو اے تئی راست اَنت پہ گریب ءَ اللہ وت ھیر بِہ کنت۔ منی ءُ ناکو مراد بکش ءِ دیوان برجم اَت کہ جمبرانی کوکِر چست بُوھان اِت اَنت.
ناکو مراد بکش گُشت” شراِنت ابّا تو من ءَ موکل بِہ دے کہ من رواں جمبر چو ھَورے وڑ ءَ اِنت،منی گوک ملک ءِ سر ءَ بندوک اَنت، اگاں ھورے بہ بیت مُلک ھم آپ کنگ لوٹیت۔ من گُشت “ناکو تو شپ ءَ بِہ جل اِتیں، کادر بکش دِھکانی ءَ زانت ءُ ھمود اِنت۔ تو پیر مردے ئے بائدیں کادر بکش وت گوک ءُ ملکانی ھیالداری ءَ بِہ کنت۔
ناکو مراد بکش گشت” ھو ابّا گپ ھمے وڑ اِنت بلے انوگیں وھد ءِ جْوان گْوشگ ئے سر ءَ اَنت ۔ گوں ھمے گپّاں ناکو مراد بکش موکل کرت ءُ شُت ۔
ھمے وڑ ءَ وھد دیم ءَ کِنزان اَت کہ یک بیگایے ناکو مراد بکش پدا مئے گِس دپ ساڑی بوت۔ چہ وش آتک ءَ پد ناکو مراد بکش گُشت من دیر نہ ننداں کہ من ءَ باز جاہ ءَ روگی اِنت۔ ھمل جان ءِ آروس ءِ ھاتر ءَ من وتی ھاس ءُ ھاسیں مردمانی لوٹگ ءَ لوگ پہ لوگ وت روگ آں پمیشکا دیر بیت۔پد ءَ بیگاہ شپ دُزکی ءُ باندا شپ ھِنّی اِنت ،پونشی شپ پہ وش ءُ سلامتی نکاہ اِنت۔ تو وتی گس ءِ دُراھیں زھگاں بزور ءُ بیا ۔تو دگرے نہ ئے، من ترا دگہ ھچ نہ گُشاں ۔ شر وش اِنت کہ من شُتاں،منی آدگہ کار باز اَنت ۔
من گُشت شریں ناکو ما کایاں۔ ناکو مراد بکش موکل کت ءُ دیم پہ میتگ ءَ سیاد ءُ وارسانی لوٹگ ءَ ۔ دمانے ءَ پد منی گس ءِ مردم تیار بوتاں ما رھادگ بوت اِیں دیم پہ ناکو مراد بکش ءِ گس ءَ۔ منی دُارئیں مردم سک گل ات اَنت ،ما ھمل جان ءَ مزنیں وھدے ءَ پد گوں آئی آروسی مراداں بِہ گِند اِیں ۔ ما وھدے ناکو مراد بکش ءِ گس ءَ سر بوت اِیں ھمل جان مئے دیم ءَ اتک ءُ دست ءُ دْروت بوت ءُ مارا تگرد ءِ سر ءَ نادینت ئِے.
آروس ءِ روچ پہ شادھی گوزان اَت جن ءِ روچ سر بوت ۔ ما نشتگ اِت ایں گپ ءُ تران اَت اِیں، من گشت ھمل جان تو ھچ وتی مُلک ءَ گِندگ نہ بہ ئے، سالانی سال مزنیں شھرانی تہ ءَ کپتگ ئے۔ چہ شھر ءِ وشیاں وتی مُلک ءُ مردم زاناں تر ءَ دل ءَ نیا اَنت؟
سالونک ھمل جان یک برے ھاموش بوت ءُ رند ءَ وتی لُنٹ ئِے گَٹ پاتک اَنت ءُ گُشت ئِے” دوستین جان مردم ءَ را چون وتی ملک ءُ مردم یاد نیا اَنت۔ یکّے گریبی ءَ جتگ ءُ دومی پِس منی اد ءَ بُوَگ ءَ وش نہ اِنت ۔مُلک ءِ جاور نگیگ اَنت،من آئی ءِ گپ ءَ ھچ وڑ ءَ پُشت دات نہ کناں، چیاکہ منی کبلہ اِنت، منی دل لوٹیت من بیایاں ،بلے منی پِس من ءَ ھمے گُشیت تو وھدے اد ءَ بِیائے زالمیں پوج ءِ دست ءَ چست کنگ ءُ برگ بَہ ئے۔ ترا پوج شھید کنت ، بلے من زاناں من چُشیں بہادُرّے نیاں پہ راج ءُ وتن ءِ ھاتر ءَ جنگ بکن آں ءُ شھید بِہ باں ۔ من ءَ چُشیں بھت کُج اِنت کہ من ءَ شھیدی ءِ نام پِر بہ بیت ۔بس پسّ ءِ دل اِنت من آئی گپ ءَ پُروش دات نہ کناں ، مدام مئے پیشی مرماں گُشتگ نکاہ ءُ مّرگ ءِ شپ بدل نہ بیت ۔۔۔
ھمل جان ءِ آروس پہ گل ءُ شادھی ھلاس بوت گڑا دومی روچ ءَ ما چہ ھمل جان ءُ ناکو مراد بکش ءَ موکل کُت ءُ دیم پہ وتی میتگ ءُ جاہ ءَ اتک اِیں ۔ھمل جان ءِ آروس ءِ پنچمی شپ اَت من وتی گس ءَ وپتگ اتاں نوکی بانگواہ بُوَگ ءَ اَت ۔من واب اتاں منی ماس اتک ءُ منی سرون ءَ اُوشتات لھم لھم ءَ گُشگ ءَ اَت “دوستو اُو دوستو من چہ واب ءَ پچ دَرھتاں! من چارت ماس اِنت کہ منی سرونّ ءَ اُوشتاتگ ۔
من گُشت” ھاں ماتی ھیر اِنت، تو من ءَ اے وھدی واب ءَ پاد کنگ ءَ ئے؟
ماس ءَ گُشت” ابّا بازیں گاڑی ءِ توار اِنت تو پاد ءَ من زاناں اے وھد ءَ ھمے شومیں پوج بیت۔ ھُدا وت ھیر بِہ کنت باریں زالم کئی ماس ءِ جگر ءَ شھید ءُ وتی دیم ءَ سیاہ کن اَنت۔ تو چہ گس ءَ در ءَ برو پھناتے ءَ ۔
من گُشت ”ماتی تو من ءَ بل من وپساں، اے ھچ نہ کن اَنت۔
ماس ءَ گشت” نہ من ترا گس ءَ وپسگ ءَ نیل آں، برو پھنات ءَ ماں ڈگارانی سر ءَ.
ھیر من ماس ءِ گپ زُرت ءُ شت آں ڈگارانی سر ءَ ۔من چارت بام ءَ داتگ ءُ روچ سر کشّان اَت۔ ھمے گاڑی چہ مئے میتگ ءَ گوست ءُ شُتاں ناکو مراد بکش ءِ میتگ ءِ نیمگ ءَ۔ روچ ءِ در آھگ ءُ گون ھوار بالی گُرابانی توار اَت ، بازیں گاڑی یے ءَ ناکو مراد بکش ءِ میتگ انگیر کتگ اَت ءُ تیرانی توار اَت۔ ھمے وڑ ءَ بالی گُراب تر ءُ تاب کنگ ءَ ات اَنت۔ وھدے نیم روچ بوت بالی گُرابانی توار بند بوت ءُ گاڑیاں واتر کُتگ اَت دیم پہ وتی بُنجل ءَ ۔
من اتکاں وتی گس ءَ چاہ وارت، ماس ءَ نان آرت من گُشت کہ من نان نہ وراں روان ناکو مراد بکش ءِ میتگ ءَ مزنیں تیرانی توارے بوتگ اللہ وت ھیر بِہ کنت ۔
ماس ءَ گشت” شر ابّا برو ھُدا ءِ باھوٹ ئے ھالے بگر پدا زوت بیا ءُ من ءَ ھال بِہ دے کہ من سک دل گیراں ۔
من گُشت” شر ماتی ءُ من دیم پہ ناکو مراد بکش ءِ میتگ ءَ سربوت آں من دیست دُراھیں مردم کبرستان ءَ اُوشتاگ اَنت ءُ ھمود ءَ مُچ اَنت۔ من زانت کہ اے زالمیں پوج ءَ وتی دیم سیاہ کرتگ ۔
من دیم پہ کبرستان ءَ دات ءُ سربوت آں دیست ناکو مراد بکش من ءَ چارگ ءُ بچکندگ ءَ اِنت۔ گوں بچکندگ ءَ گُشت ئِے “بیا دوستین جان منی سالونک ھمل جان پد ءَ سالونک بوت، اے مردم دُرست پہ ھمل جان ءِ آروس ءَ اتکگ اَنت، من مدام دل ءَ لگور بوتگاں کہ اے وڑ مبات ءُ ھمل جان سلامت بات،چیاکہ ھمل جان منی پیری ءِ اَسا اِنت، بلے ھمل جان ءَ پہ وت ءَ ھما نام کٹ اِت ءُ من ءَ وژنام ئِے کُت، من ءَ اے ھبر باور نہ بوتگ کہ من اے نام ءِ واھُند بباں، واجہ ھدا ءَ پہ کس بّد نئیت۔ آ وڑ ءَ کہ من سالونک کُتگ اَت واجہ ھُدا ءَ دوست نہ بوت۔ مرچی واجہ ھدا ءَ پہ وتن سالونک کرتگ۔ من ناکو مراد بکش ءِ ھمت ءُ توکل کہ دیست گُڑا من آئی ءِ بھادری سلام کرت ءُ سالونک ھمل جان ءِ ھما گپ یات اتک نکاہ ءُ مرگ ءِ شپ بدل نہ بیت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
