TBP Balochi

آزمانکک
میتگ دنزے ءَ مانپوشت۔۔

نبشتہ کار: نواب واھگؔ

دی بلوچستان پوسٹ

من چو مدامی ءِ وڑ ءَ سُھب ءِ سر ءَ چاھی گُٹے وارت ءُ دیم پہ ڈگارانی نیمگءَ راھی بوت آں ۔
سمین شیک شیک ءَ کشگ ءَ اَت، دل ءِ دمکاں چو لال ءِ لھمیں بچکنداں ایر کپان اَت۔

ڈگارانی سبزی ءِ ندارگ ، مُرگانی توار ، شوانگانی شُوکارگ، اے سھت مرچی گُلباگ ءِ چھرگ ءَ جنگ ءَ اَت۔۔
من چم شانک دات اَنت، ماتی زرناز ناکو شھبیک ءِ ڈگار( ملّ) ءِ دلبند ءَ ماش چِنگ ءَ اَت ،آئی ءَ ھمے ماشاناں چِت ءُ سیٹ لھداد ءِ گور ءَ بھا ئِے کُتگ ءُ وتی دوئیں چورھیں چُکانی دوزھیں گُژن سھڑینتگ۔

ماتی زرناز ءِ جود( باھوٹ ) بزاں بیبگر ،بِجّار ءِ پت کوہ ءَ جَنگ ءَ جَنَگ بیتگ، ھما اِنت کہ ماتی زرناز ءَ پہ وتی چُکانی گُژن ءِ تیلانک دیگ ءَ ھچ راہ ءُ در پشت نہ گِپتگ ،برے واجھانی گِسانی رزان ئِے مُشتگ اَنت ءُ برے ڈگار ئِے لاب کُتگ۔۔

من انگت وتی ڈگارانی سر ءَ سر نہ بوتگ اِت آں کہ منی راستیں نیمگ ءَ توارے گوشاں کپت کہ زھگ کوکار ءَ اِت اَنت ءُ ھمے توارانی تہ ءَ یک توارے منی گوشاں کپت کہ ماتی زرناز ءِ چُک لُوڑ ءَ بُرت۔

من وھدے چَک ترینت داں گونڈوانی رم در ءَ اَت ءُ بس ھمے یکیں توار جَکسگ ءَ اَت۔۔۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

واھد بکش بادپا تو بے سمائی مارا یل دات..

نبشتہ کار: ارشاد کلمتی

دی بلوچستان پوسٹ

واھد بکش من اوّلی رند ءَ دیستگ کراچی ناظم آباد ءَ مزانیں ریش ءُ مزانیں موّد ات اَنت ئِے ،گُڑا ما سلام دات ءُ نشت اِیں ،واھدبکش ءَ وتی چُک ءِ ھم گون اَت، گُشت ئِے کہ پہ اِلاج ءِ واست ءَ کراچی ءَ آورتگ، پد ءَ مارا جُست ئِے کُت” شُما کُجیگ اِت؟

ما گُشت پسنی ءِ نِندوک اِیں، گُڑا واجہ ءَ مارا پسنی ءِ شائرانی بارہ ءَ جُست ءُ پُرس ئِے بندات کُت، پِلاں شائر چون اِنت؟
گُڑا ھمے وھد ءَ من ءَ یات اِنت کہ بیگ ءَ چہ رودپتر (ڈائیری) ءِ کشت ءُ بازیں چیز نبشتہ کنگ ءَ لگ اِت، وتی یک نبشتہ کُتگیں چیزے مارا پیش داشت ئِے، بلوچی لبزے کہ پہ واھد بکش نوک اَت ،گُڑا آ لبز وتی رودپتر ءِ تہ ءَ الّم نبشتہ کُت ئِے.
یک سرجمیں ماھے ءَ ما واھدبکش ھَوار بوت اِیں، کراچی ءَ ناظم آباد من ءَ یات بہ بیت اے سال 2012 ات، من ءَ ماہ ءُ روچ یات نہ انت،پد ءَ یک روچے واھد بکش ءَ گُشت” کہ ورنایاں مرچی منی سنگت پیداک اَنت، ورگ ءِ تیاری ءَ بہ کن اِت، گُڑا ما ورگ ءِ بند ءُ بست کُت.
واھد بکش سکیں بلوچ دوستے ات ءُ پد ءَ گوں بلوچی لبزانک ءَ سک مھر ئِے بوتگ.
لوگ ءِ گیٹ ءَ توار کُت گُڑا گُشت ئِے” برو بچار ئِے بلکیں مھمان اَنت کہ اتکگ اَنت.
من انچو کہ گیٹ پچ کُت داں چار آں زپر اَلی زپر ءُ اَلی اِیسیٰ اَنت ءُ دوئیں لوگ ءَ نِندارینت اَنت، کمیں شَیر وانوکی بوت ،پد ءَ ما دُرستاں ورگ وارت ھلاس کُت، دیوان ،گپ ءُ تران بوت، شائری بوت، کمیں پد ءَ گُڑا زپر ءَ گُشت” تو مرچی مئے گوما بیا. گُڑا واھد بکش سرگپت گوں شُت، واھد بکش کہ شُت.
گُڑا مئے جاہ ابیتک بوت، ھاموشی ءَ مانشانت، پد ءَ ھرکس پہ وت اَت.

واھد بکش یک دو روچ ءَ پد اتک، پد ءَ لوگ وش بوت، سھب داں شپ بلوچی زبان ءِ سر ءَ گپ اَت، واھد بکش ءِ دیوان ءَ ما نزانت کہ مارا ماھے چوں سرجم بوت.

واھد بکش گُشت” شُما ایران ءَ الّم منی لوگ ءَ بیا اِت، واھد بکش چوناھا ایران نیندوکے اَت ،پہ چُک ءِ اِلاج ءَ کراچی اتکگ اَت،گُڑا یک روچے ما گُشت کماش ما نو رو اِیں، مئے کار سرجم بُوتگ.
گُشت ئِے” شُما جلدی روگ ءَ ات.
ما گُشت” جلدی کُجیں ماھے سرجم اِنت، گُڑا اے مئے گوں واھدبکشءَ اوّلی ءُ گُڈی روچ اَت دیم پہ دیم ءَ ،پد ءَ مُلک ءِ جاورھال نگیگ اِت اَنت، ما اُمان ءَ اتک اِیں .

واھدبکش پد ءَ ایران شُت، باز وھد ءَ پد ھال رستگ کہ واھدبکشءِ چُکءَ وپات کُتگ، ھمے چُک ءَ وپات کُتگ کہ پہ اِلاج ءَ کراچی ءَ آورتگ ات ئِے , پدا وھد گوزان ات، ھرکس پہ وت اَت .
من کدی کدی ترانگ ءَ کپتگاں ،اے کراچی ءِ دیوان، گُڑا جیڑیتگ کہ چونیں جوانیں روچ اِت اَنت کہ بلوچ دوستیں مردماں گوں دیوان اِت اِیں.
وھد گوزان بوت , 4 اگست 2019 یکشمبے ءِ روچ ات کہ سنگتے ءِ وٹسپ ءَ واھد بکش ءِ اکسے دیست ءُ جُست کُت” اے واھد بکش نہ انت؟
گُشت ئِے” ھو واھد بکش اِنت بلے مرچی اے دنیا ئِے یلہ کُتگ. من ءَ ھِچ بروسہ بئیگ ءَ نہ اَت کہ اینکس سال ءَ پد واھدبکش ءِ اکس ءَ گِنداں کہ چہ اے دنیا ءَ چہ یلہ کنت……..,
وھد بکش یک جْوانیں مردمے اَت، یک بلوچ دوستے اَت، آئی ءَ گوں بلوچی زبان ءَ باز مھر ھستگ اَت اے.
دُوا اِنت چہ اللہ پاک واھدبکش ءَ باگھیں بھشت ءَ جاہ بہ دنت آمین..

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

آزمانک
دریگ ءِ بندیں گوات

آزمانکار: شاکر مراد

دی بلوچستان پوسٹ

آئی ءِ جتائی ءَ رند منی زندے ھمک سھت ءُ دمان گمیگ ءُ بے چاڈءُ ملور اتاں, منی چماں آئی ءِ جتائی ءَ سرجمیں بازار اوں مونجانی باھوٹ اَت, ھمے وڑا گوش ئے زندے لزت ھم بے تام ءُ ھوادگ اِت اَنت۔
زندے ھر وشی گوش ئے چو پمن آس ءُ انگر ءَ منی جبین ءَ ماندارگ ءَ اِتاں,
بلے منی جبین ءِ جمبوریں آس من ءَ ھچ وڑا تاھیر دئیگ ءَ نہ اَت ۔

من مدام زردءَ چہ ھمے ارادہ کُت کہ وتی گمانی آسءَ بتوسیناں پرچہ کہ من سک وتی تہ ءَ اے نہ سگگوکیں آسءَ روچ پہ روچ گیشتر سوچگ ءَ اتاں, انچو سماہ بوھگ ءَ ات کہ من زندءَ چہ اے وڑیں درددانی آس پیسر ندیستگ اَت ۔
من سک تکانسر بوھان اِتاں, من وتی ھر چاریں نیمگہ چم ءُ دو چم کنگ ءَ اِتاں کہ یکے منی اے کسھاں گواشدارگ ایں,
بلے کس نیست اَت, منی جند ءَ کہ گوں وت گپ ءَ اَت منی کمرہ اَت کمرہ ءِ دریگ ءَ کہ دریگ ءِ زرباری نیمگہ سارت ءُ ھور گواتے ءِ بوہ منی پونزءَ پتُران اَت۔

من مھلبیں گواتے بوہ ءَ گین کشان ات انت گوش ءِ من ءَ تاھیر ئے دوبر رسگ ءَ اَت من چہ پُشت ءِ درائیں گماں بے ھال بوھان ات انت, گوش ئے نوک زندگی ھمے دریگ ءِ دپ ءَ بندات بوھگ ءَ اَت۔
اے وھدی بس,من دریگ ندارگاں گوں مشگول اِتاں
نوک پدا,من ءَ ھمراھے ءِ چہرءُ شبین ءِ دئیگ اَت,
منی کپتگیں ڈائری ءِ تاک دریگے گوات ءَ گوں لئیب کنگ ءَ اِت اَنت۔
برے تاک چیر ءَ اِت اَنت ءُ برے گوات ءِ ٹکگانی توار منی گوشاں کپان اَت من ھمے ندارگانی زیل ءَ وتی زندءِ کوھن ایں کسھاں آرگءَ اِتاں, کہ یک وھد ئے گوات ءَ منی گوما اوں انچش کتگ۔من کنداتگ ءُ وت کندیتگ ئی برے ڈولے ءَ من ءَ وتی نیمگہ بران ئے کتگ۔

منا اے گمان نہ بوت کہ من تھنا آں,
گوش ئے زندءَ دوبر ھمراھے رسیتگ,
بلے وھد ءِ کہ من سماہ کت گوات ءِ مورک مج اتگ ءُ منی سرا نوں وتی سرجمیں روچءِ زاراں درشان کنگ ءَ دلمانگ اَنت
من کہ چماں وتی نیمگہ شانک دیاں, چاراں من چہ ائید ءَ میچل اَنت کمرہءِ دریگ اوں بند اَت۔
بس منی جند اِنت کہ کمرہءِ تہ ءَ پش کپتگ,
کہ چہ بازیں گرمی ءَھُپ ءُ آپ ءَ اَنت ؟؟؟

آزمانک
مَہشریں چکّاس

حنیف بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

ھرکس گیشءِ وت نہ اَت۔ واہ ءُ زارے آں بید ھچ نیست اَت، مزنیں واجہ ارشءِ کُرشیءِ سرا پہ شانے نشتگ ءُ بچکندگءَ اَت۔ دگہ یک ءُ دو مزن واجہ ءِ کَستر ارشءِ کُرشیءِ ساھگءَ گوں وتی کَس ءُ آزیزاں نشتگ ءُ ائیش ءُ نوشءِ تہءَ اِتنت۔ ایدگہ بزّگیں مہلوک وتی ھیدانی تہءَ بیگواہ بیان اَت۔ آئیءَ ھنچو گُمان بوت کہ آ ھمے مہلوکءِ میانجیءَ میلانک اِنت ءُ سرجمیں ندارگاں گوں وتی چمّاں گِندگءَ اِنت۔ مہلوک ءِ بزّگی ءُ بےکسےءِ زار ءَ جنگءَ اِنت بلے آئیءِ توار چہ گُٹءَ در نیاھگءَ اَت ءُ آئیءِ ارس گوں ھیداں ھور ءُ تور بوئگءَ اِتنت۔ دمانےءَ رند آئی سما کُرت تہ مہلوک گیشتر وتی ھیدانی تہا بُکّان ءُ بیگواہ بوان اِنت ءُ آئیءَ اوں نوں ھیداں تاں گردنءَ گپتگ۔ آ زار جنگءَ اَت پہ مزن واجہ ءُ آئیءِ کَستِراں کہ مہلوکءَ چہ اے ازابءَ بہ رکّین اِت بلے آئیءِ توار دراھگءَ نہ اَت، بازیں سِرّ ءُ کپاں چہ آئیءِ گوشاں آئیءِ زالءِ توار کپت کہ آئیءِ کشءَ وپتگ اَت۔ سَمد،سمد… او سمد…بسم اللہ،بسم اللہ…
ھاں… آ جَہ سِر اِت

پادا پادا چے بوت ترا وابے گندگءَ ئے پادا آپے بور ،زالءَ آپے کش اِت ءُ دات ھمے وھداں کہ آ پاد کئیت ءُ وتی میچّل بوتگیں بالشتءَ گند اِیت ءُ اجکّہ ئیں زالءِ چماں گڑا آپاں وارت ءُ کِلّہءَ چہ سرِے کشّیت۔ وتی چمّاں آپے جنت ءُ پدا نِپادانی سرا تچک بیت گوں آزمانءِ استالاں چارانءَ گُشیت ‘باریں اے بزّگیں مہلوک تاں کد ءَ اے چکّاسانی آسءَ سوچگ بیت؟’

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

سنگت کچکول ءِ چَندے یات

نبشتہ کار: کمبر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

بازیں وھدے کہ من جیڑگءَ بوتگ آں کہ پہ تئی نمیرانیں ارواہ ءَ چار گِچینی ئیں دانک بہ شکسءَ آں بلے چوشیں لبز منی دریائیں دل ءِ تورگاں نہ گواھیت کہ من ءَ پرتو شات بہ بنت۔ وھدے کہ من تئی مزن پگری ، جزبہ ءُ داتگیں دیمہونی آں گِنداں تہ من ءَ سما بیت کہ منی نبشتگیں گالاں چوشیں ارزشتے نیست بلے دل اِنت کہ نہ سہڑ اِیت چیءَ کہ تئی ھر گپ ءُ گال تئی ھر نند ءُ نیاد چو کلام پاک ءِ ھرپءَ منی دلءَ نکش اَنت۔ مُردنی ئیں پہ من اے پَہرے گپّے کہ منءَ تئی وڑیں بہادُر ءُ زانتکاریں سنگتی ءِ ھمسپری نسیبءَ بوتگ۔
اُپ یار کمانڈو منءَ پہل کن کہ تئی زانگءَ منءَ باز وھد لگ اِت، ترا پہ وھد پجّہ نہ یارت۔ ھنچوش گُش اَنت کہ مہتر آدمءِ اولادانی پجار زوت بیت بہ نسبتءِ دومی سہداراں بلے من گُشاں چوش نہ اِنت، بنی آدم انچو زوت پجّارگ نہ بیت۔ پدا منی وڑین کور پہم وَ گنتر پجّارت نہ کنت۔

تو اُمبر ءَ کسان اِتے بلے تئی پگر مزن اَت۔ تئی پگری لیکہ ءِ تہا منی وڑیں کَش ءُ کِرّی گْوست نہ کن اَنت۔ تئی پِگری سَساۓ تہا مئے وڑیں نہ بزانت گوں سر ءُ پُٹاں گار ءُ بیگواہ بنت۔ من نزانت کہ تو منءَ اے وڑ یلءَ کنئے ءُ روئے ءُ وتی گرانیں ڈُبّہءَ منی سرا دور دئے تئی اے گرانیں بار ءَ منی وڑیں نابود ءُ بےدلیں ھمسپر باریں زرت کن اَنت یا کہ نہ ؟
منءَ تئی ھما گُڈّی ھبر شر یات اَنت کہ تو وھدے چمن جتا بوت ئے یک ءُ دو روچءَ چہ نیٹ ورک ءَ ڈن دراتک ئے۔ یک ءُ دو روچءَ پد وھدے نیٹ ورک اتک تو منءَ ھال کُرت ءُ گُشت چے ھال اِنت سنگت؟
من پَسو دات ءُ گُشت سلامتی اِنت جان تو ھال کن تو ھنچو شُت ءِ کہ من ھچ سرپد نہ بوتاں ؟
ھئو سنگت مئے ھنچیں روگے بوت ما وت سرپد نہ بوتیں شما کجا سرپد بئے ۔ گَلانی ھنچیں کار انت کہ زانگ نہ بنت۔
کچکول جان تو راست گُشت گَلءِ کار زانگ نہ بنت کئے پہ کجام کارءَ کدی در کپیت۔ پدا گَلانی مزنیں چیز راز داری انت، راز داری گَل آنءَ مُھکم کنت۔ تئی ھم میار نہ اِنت تو وتی گَل ءِ سرجم ءَ بندوک اِت ئے تئی پدا ھنچیں کارے اَت کہ ترا گوں رازداریءَ وتی مشن ھر وڑ پیلو کنگی اَت۔ دانکہ رازداری مہ بیت کار جوانیءَ پیلو نہ بنت۔ منی زانت ءُ ھیالءِ تہا آ گَل گَلے نہ اِنت کہ آئیءِ تہا رازدای مہ بیت۔

11 سوچکان 2019 ءِ نیم روچ ساھتءِ چار ءَ ماں رسانکدراں ھالے شنگ بوتگ اَت کہ گوادر پی سی ھوٹل ءَ جنگ ءُ چوپ برجاہ اِنت۔ھما ساھت ءَ منی کُنٹءَ جت کہ اے مجید برگیڈ ءِ سنگت بنت۔ بلے باریں کئے ءُ کئے بنت؟ زھن ءَ الم پرتو گواھی دات بلے دلجمیءَ گوں گُشت نہ کُت۔دیر نہ گوست کہ بلوچ سلاہ بندیں گل بی ایل اےءِ جارکش جیئند بلوچ ءَ جار پرینتگ اَت کہ اے ناشرکار نہ اَنت اے گوادرءِ واھُند اَنت مجیدبرگیڈ ءِ دلیر ءُ پہلوانیں سنگت اَنت۔ تئی دلءِ سرءَ نشتگ اَنت ءُ تئی چمّاں چُنڈگءَ اَنت۔ گونڈیں دمانےءَ پد تئی ءُ تئی ھمدلیں سنگتانی اکس اتک اَنت، تئی ھمبراہ نمیرانیں سنگت مُنسب ، نمیرانیں سنگت مھراب ءُ حمل جان اِتنت۔ تو گوں حمل فتح ءُ آ دگہ سنگتانی ھواری ءَ پدا بلوچ راجدپترءَ حملءِ جیئندءَ را دوبر زندگ کُت ءُ بلوچ راجدپتر ءَ وتی نام نکش کُت اَنت۔

شَہزانتاں راست گوشتگ کہ ھر مردم آ نہ اِنت کہ گندگ بیت، بازیں مردم زاھر ءَ دگہ وڑ درا بیت ءُ اندر ءَ دگر اَنت۔ھنچوش کہ شہید کمانڈو جان تو گندگءَ ھنچو ماسوم ءُ بے توار اِتے تئی دپ ءَ ھچ گپ مان نیست اَت۔ بلے بے تواریءِ تہا یک مزنیں پگر ءُ دردانی واھندے اِت ئے۔ مئے وڑیں کور پہماں ترا پہم اِت نہ کُت۔ تئی روگءَ رند ھما اِنت ھر شہر ءُ میتگاں ھر کوہ ءُ کوچگاں نہ کہ تہنا بلوچ بگندئے گیدیءِ ھر دمک ءُ دراں تئی سِپت ءُ ثناء انت کہ زِر پہازاں وتی زرءِ پہازگءَ وتی نُگرہیں جان ندر کُت اَنت۔ بلے وتی زِر بے وارس نہ کُت ءُ گیدیءَ ھمے جار پرّینت کہ اے زر بے واجہ نہ اِنت اگاں ھرکسءَ وتی چم پہ مئے زر ءِ سرا جتگ اَنت ابید چہ مئے رزا ءَ آ وتی زَر ءُ مالاں گوں ادا کاروبار کرت نہ کنت۔

کمانڈو جان تئی روگءَ چہ رند تل سر ءِ کْوش مرچاں تب اِنت، پُلیں ہوشاپ ھونءِ اَرس گْوارگءَ اِنت، پُلیں بالگتر ویران اِنت، گُلیں کیلکور ھپتگے یک رندےءَ ھون ءِ ھارے کار ایت۔ کُلبر ءَ دازے نہ گْواھیت گرک اِش چہ ءَ گمان گیمُرتگ انت نہ کہ گچکءَ تَلی کَرگوشے گندگءَ کیت دُرست چہ گمانءَ تئی نادراہ انت۔ ساہ لک ءُ گورانءِ کوہاں وتی بالاد دور داتگ انت ءُ ھچّیگی نہ اَنت۔ بلے تئی پگری سنگت انگت چو ساجی ءُ بولانءِ کوہءَ مھکم انت تئی پگرءَ دیم جُنزینگءَ انت۔من دلءَ جزم آں کہ کئیت انت وژدلیں باندات پہ بلوچ راجءَ آ شات ءُ شاتکامی بیت بلوچ راج ھر زھگءِ دپءَ تئی نام بیت۔ تئی ءُ بلوچستانءِ کُلیں نمیرانیں سرانی ھون اے مَلپداں مَلّان بنت اے مَلپد یک روچے سبز اِیت ادا دُگنیا ءُ جہانءِ ندارہی پہ سیل ءُ گردشءَ کاینت۔ دُگنیا ءُ جہانءِ کپوت ءُ شانتُل ادا کاینت کوکو کن اَنت کس اِش بال ھم نہ دنت پرچیءَ کہ اے ڈگار پہ ھون سبزینتگ اے ڈگارءِ واھند ھمیش اَنت۔ تئی راجءِ آؤکیں پدریچ پہ شان سرا چَنڈین ایت ءُ گُشیت کہ ادا مئے پیر ءُ کماش ءُ ورنا آں ماس ءُ گْھاراں وتی نُگرہیں ھون پہ شات ءُ گل ریتکگ انت ءُ ھونءِشھجو تاچینتگ انت ءُ اے ڈگار سبزینتگ۔

آہ یار کچکول جان منءَ شر یات اِنت ھما وھد کہ من وتی دوکانءَ نشتگ اِتاں تو گوں بارگیں ڈیل ءُ بالادءَ منی دوکانءِ دپءَ چہ گوست ئے ءُ سلامے دات ءُ دیم پہ بازار ءَ گوں سنگتاں پہ لیب گوازیءَ شُت ئے، مگربءَ پدا واتر بوت ئے پدا چہ منی دوکانءِ دپءَ گْوستءِ ءُ پہ سلامءَ دست چست کرت ءُ گسءَ شُت ئے۔
کمانڈو جان منءَ شر یات انت ھما روچ کہ من ءُ تو ھردو بی ایس او آزادءِ تہءَ کارءَ اِتاں، برے مئے سرکَل بچکانی وانگ جاہءِ دپءَ اَت ءُ برے جنکانی وانگ جاہءَ اَت، برے برے نادراہ جاہ ئے ڈُرتگیں چار دیوالیءِ تہا اَت۔

کمانڈو جان 2010 ءَ کہ وھد ءُ جاورھال پمنءَ نگیگ بوتاں ءُ من زیر زمین بوت آں گڑاں نہ منی ءُ تئی گند ءُ نندے بوت ءُ نئیکہ ھال ءُ اھوالے من چہ دور ءَ ھر وھد ترا جُست ءُ پرس کُت کہ تو انگت چیروکائی سیاست کنگءَ ئے بلے جاور روچ پہ روچ گنتریءَ گوں دیمءَ روان اتاں ھر روچ دومی روچ ءَ گنتِر بوئگءَ اتاں۔ پہ تئی واستہ ھم سیاستءِ پڑ بند بوت۔
ساہ ءِ کپ منءَ شر یات انت اکتوبر 2014ءَ من گوں سنگتےءَ ھال کُت کہ سنگت من شہر ءَ اتکگ آں جاور شر نہ انت منءَ دزبگر اِت ءُ اوتاکءَ بر اِت گوں۔ گڑاں سنگتان ھال کُت کہ تو ودار کن ما نزدیکءَ پیداک ایں ما ھم اوتاکءَ روگءَ ایں ترا بر ایں گوں منی دل ٹُپّ ءُ ٹاپ کنگءَ ات کہ سنگتاں دیر کُت۔کمو دیرءَ پد سنگت منی ھندءَ سر بوتاں یک موٹر سائیکل ے ءُ سئے مردم انت بلے یکے دبوکہ اِنت۔ سنگت اتک ءُ منی ھندءَ سر بوتاں سلام ءُ دعا بوت انت سیمی سنگتءَ دبوکہءَ را پچ کُت ، من چار اِت داں توۓ منی چم چہ گلّہ چار بوت انت کہ اے ھم ھمے پڑا اتک ءُ وتءَ سر کُرتے گوں۔ تئی اولی رند اَت تو ٹریننگءَ پیداک اَت ئے چہ ادا ما ءُ شما ھوارےءَ شتاں کُلبرءِ اوتاکءَ دہ ءُ بیست روچءَ ما ءُ شما گوں ایدگہ سنگتانی ھوارےءَ گوازینت دہ ءُ بیست روچءَ پد سنگت منءَ کلات شُوّرءَ لوٹگءَ اتاں من گوں چیزے سنگتاں درکپت آں پدا من ءُ تو جُدا بوت ایں تو ھمدا کُلبرءَ سنگتانی ھندا نشتءِ ءُ من کلاتءَ شت آں۔

کچکول جان سرجمیں دو سالءَ تو ھمینگو بوت ئے ءُ من ھمانگو، دو سالءَ پد من پدا مکُرانءَ اتک آں سنگتانی سَلاہ اَت کہ کیلکور نیمگءَ اوتاکے پچ کن ایں۔وھدے کہ ما سنگتاں اوتاکے پچ کُت ما سنگت کم اتیں چہ کُلبرءَ دو ءُ سئے سنگت لوٹائینت ھما سنگتاں گوں تو ھم گون اَت ئے من کہ ترا دیست منی چم روژناہ بوت انت۔ پدا چار سال من ءُ تو یکجاہ بوتیں۔ سداں سپراں ھمسپر بوتگیں۔ اوتاکءَ یکجاہ بوتگیں بلے من انگت نزانت تو چوش بےوپائی کنئے تہنا روئے ءُ منءَ تہنا یلءَ کنئے۔ زھیر ءُ یاتانی گَنجاں پمّن پشت گیج ئے۔گُڈّی دیدار ءِ ھما آگہیں شپ چاردہ یا پانزدہ کرّا ءِ شپءِ ساھت یک اَت یا کہ دو اَت۔من پہ کَلہے دیست کہ ترا وتی گُدانی پلاسٹک دستءَ اَت ءُ چہ کوٹیءَ لھم لھم ءَ دراھگءَ اِت ئے۔ منءَ ھمے شُمّیں واب سر ءَ اَت من اوں ھچ نہ گشت۔چونائیءَ من گوں کوریں پہم ءَ نزانت کہ اے منی ءُ تئی گُڈّی دیدار اِنت ءُ چِد ءُ پد نوں من ترا نہ گنداں۔ بلے راہ ھمے یکین انت کمانڈو جان کسے ساریءَ ءُ کسے رندءَ من نزان آں کہ منی شُمّیں بھتءَ اے راہ نسیبءَ بیت اگاں نہ بیت۔ اگاں منی ءُ تئی دوئینانی نیت ساپ انت گڑا منءَ ترا کس جتا کُت نہ کنت اے منی ایمان انت کہ من الم یک روچے پدا ترا شوہاز کناں ءُ پدا یکجاہ بئیں پدا ھما کسّہاں کن ایں۔ کمانڈو جان اگاں من تئی سرا ھرچی نبشتہ بکن آں باز کم انت منی وسءَ ھمینکس باز انت۔
منءَ پہل کن ارواہ۔
گُڈسرءَ گوں اے شعرءَ بس کناں۔
کندیل توامیں شہر ءِ مِران اَنت یک یکءَ
نازاکیں منی ھمبراہ روان اَنت یک یکءَ

آزمانک: جتائی

آزمانکار: شاکر مراد

دی بلوچستان پوسٹ

زیباہ یک کسان سال ءُ وش کد ءُ بالادیں جنکے اَت. آئی ءِ آروس گوں وتی ناکوزتک ءَ بوتگ اَت ۔ آروس ءَ پد زیباہ ءِ لوگ واجہ پہ لاپ ءِ شوھاز ءَ ڈن ءَ رؤت ھمودا,پولیس,ءِ نوکری ءَ لگ ایت, بس دوسال ءَ رند موکلاں وتی لوگ ءَ کئیت,
زیبا چہ مردءِ گستائی ءَ سک وش بیت, پرچا کہ زیباہ ءِ دل گوں دگہ بچکے ءَ لگتگ اَت, ھما وھدءَ کہ زیباہ وانگ جاہ ءَ وانگ ءَ بیت,
ھما وھدءَ وتی دل ءَ وتی مھرانی واھند ءِ اشک ءِ بندیگجاہ ءَ بندیگ کنت۔
زیباہ ءِ شیدائی ھم پہ آئی ءَ چو آپ ءُ ماھیگ جوڑ بیت آ زیباہءِ کماریں چمانی دام ءَ انچو مان گیش اتگ اَت کہ دمانے ھم بے آئی ءِ دیدارءَ آ چو بے آپیں ماھیگ ءَ تلوس اِت,
زیباہ اوں وتی دوستدارءِ واھگانی شیدا اَت,

ھر دو وتی مھرانی گلباگیں دنیا ءَ گل ءُ وشنود اَت اَنت۔
بلے ناگت ءَ زیباءِ دل ءَ وھمے ءَ سر کش ات کہ چو مہ بیت کہ مئے مھرانی زیبائی پولنگ مہ چِنت ءُ پت ءُ پیرکی نام ءُ دوداں لیگار بہ کنت۔
ھمے وھم روچ پہ روچ آئی ءِ دماگاں شاہ ءُ لمب کشان ات۔ ھمے ھاترءَ آئی ءَ وت ءَ چہ دوستدارءِ مھرانی گلباگیں ساھگ ءَ دور داران کت۔
آ یک مزنیں چرتے ءَ کپتگ ات, کہ من شر کنگ ءَ آں یا ناں, من یکے ءِ گوما دگا بازی کنگ ءَ آں یا من وتی پلگاریں دامن ءَ چہ پولنگاں رکینگ ءَ آں ۔

زیباہ مدام ھمے جیڑگانی دنیاءَ بیگوا ءُ پریشان ات۔ دومی نیمگا زیباہءِ دوست بہار ھم سک بیچاڈءُ ملور ات کہ زیباہ من ءَ چہ پرچا دلپروش ءُ وتی مہراں کم کنان انت۔ بوت کنت کہ من ءَ یل بہ دنت بہار اوں جیڈگانی پُشدرءَ مزنیں وھمے کنگ ءَ اَت ,
بلے بہارءَابید ءِ زیباہ ءَ ھچ وڑا,کرار آھگ نہ ات۔ بہار بس,مدام زیباہءِ میسج ءُ پونانی ودارءَ نشتگ ات ,کدی زیباہءِ دروت ءُ پیام کئیت ,
زیباہءِ ھیالانی تہ ءَ بہار گار بوھان اَت,
بلے بہار ءَ وتی سِتک چو البرزءَ زیباہ ءِ واستہ مھکم داشتگ اَت کہ زیباہ ھچبر من ءَ تھنا یلہ ءَ نہ دنت۔ زیبا ءَ گوں من راستیں مہر ءُ دوستی ءِ داں زند وھدہ کتگ, زیبا من ءَ ھچبر جتا بوت نہ کنت۔

ھمے وڑیں جیڑگانی تہ ءَ بہار وتی زندءِ داستان ءَ رنگ دئیگ ءَ اَت,
ناگت ءَ چہ گوانکوءَ ٹلینگگے ءِ برمش بوت ءُ۔
زیباہءِ اے رندیگ ایں پیام ءَ چو نبشتہ اَت,
“دروت بات ئے بہار جان اے منی گڈی پیام انت کہ پہ تو نبشتہ کتگ نوں من چدءُ دیم ترا پیام ءُ پون نہ کناں,
تو ھم من ءَ پون ءُ پیام مکن,
پرچا کہ من دگرے ءِ امانت آں,
من وتی پت ءُ پیرکانی نام ءُ وتی دود ءُ رسماں سرگوز کت نہ کناں”۔
بہار زیباہءِ اے پیامانی وانگ ءَ گوش ئے جان ءِ تہ ءَ گواری تپے ءَ امباز کت ءُ دیم ءَ سیاھی یے ءَ مانشانت ءُ بے ترک ءُ بے توار بوت ۔

آزمانک
بے بروسھیں شھر

نبشتہ کار: ن کلمتی

دی بلوچستان پوسٹ

ھیال ءِ گیرمُرتگیں پُل گوں گوات شیکوءَ بال گران اِت اَنت…

زِری وشکَشیں گوات تیز کشگ ءَ ات، بے تاھیریں دلاں تاھیر بکشگ ءَ ات، مِید گوں دریا ءِ چَولاں بے ھاٹیگ ات اَنت، بشی جمبراں ھم چیزے روچ اَت کہ وتی ساھَگ یلہ داتگ ات اَنت،روچ ھم تاب ورگ ءَ ات ءُ چو تپتگیں تندورءَ سوچگ ءَ ات …

دور ءَ اوشتاتگیں زھگے ءِ ارس جیگ بنداں شیپ گران اِت اَنت ،زاھرءَ اے زھگ گوں دنیاءَ ھچ ھیال دار نہ ات،گوں سِستگیں چمپلاں ءُ چَپُڑ داتگیں پُچّاں بس کش ءُ گور ءِ مردماناں روک روک چارگ ءَ ات …

من نزّیک ءَ اتک ءُ اوشتاں ءُ چہ ھمے زھگ ءَ جُست کُت”
ھاں کسان اُمریں ورنا تو پرچا چو ابیتک ئے ءُ پہ کَے وتی الماسیں ارساں گوارگ ءَ ئے …؟
گوں منی جُستءِ کنگ ءَ پورا تھاری یے ءَ آئی ءِ اندر مانپوش اِت ءُ گوں تُرسوکیں گالوارے ءَ پسہ ئِے دات” بس من انچوش اوشتاتگ آں ءُ منی چم ھراب اَنت، پمیشکا ارس دارگ نہ بنت ….!

انا تئی اندر ءَ چیزے ھست کہ تو چیر دَیگ ءَ ئے …!؟
گُشت ئِے ” انا من نوں رواں کہ منی اندر ءَ چیری ھچ پشت نکپتگ …!

پد ءَ من چہ آئی ءَ جُست کُت” تئی نام کَے اِنت …؟
گشت ئِے ” منی نام شیر مھمد اِنت.
من یکبرے پد ءَ جست کت” تئی پت ءِ نام کَے اِنت ..؟
گوں ھمے جُست ءَ آئی ءِ زھیرناکیں گالوارے ءُ گوں لنٹانی لرزگ ءَ گشت ئِے ” منی پت ءِ نام ماسٹر جان مُھمدانت …
گوں ارسیگیں چماں من ءَ چار اِت ئِے ءُ چہ من ءَ جست ئِے کت” واجہ تو زاناں کَے ئے کہ من ءَ جُست کنگ ءَ ئے ءُ پیسر ءَ ترا من اِد ءَ کدی نہ دیستگ؟
من گشت” من مساپرے آں ءُ اے شھر ءَ نوکی اتکگ آں ءُ منی نام دیدگ اِنت ،بلے من ءَ مردم دیدو ءِ نام ءَ گوانک جن اَنت …

من ءَ گونڈو ءَ پد ءَ جست کت” تو کُج ئے جاہ مِندے ئے ؟
من بلوچستان گومازی ءِ گَرانی نندوکے آں، من پسہ دات …

گشت ئِے ” زاناں تو گوادری مردمے نہ ئے …!؟
من گشت” گوادر منی بلوچستان ءِ بھشتیں شھراں چہ یکے بَلے من وت گوادرے نندوکے نہ آں…

گونڈو گیش منی نزیک بوت گُڑا من چہ گونڈو ءَ جست گپت تئی پِت چون اِنت کجا اِنت؟
گونڈو یکبرے بے توار بوت ءُ پد ءَ کسہ کنگ ءَ لگ اِت” اے شھر ءِ مردمانی سر ءَ من ءَ باز بروسہ نہ کنت منی پت اے شھر ءِ بلوچی زبان ءِ یک مزنیں باسکے اَت، آئی ءَ ابید چہ وانگجاہ ءَ لوگ ءَ ھم کسان اُمریں زھگ ءُ مزنیں مردم بلوچی زبان وانگ ءُ زانگ سوج داتگ، بَلے دو سال پیش نزاناں گوں کُجام گناہ ءَ منی پت ءَ را لھتیں سِلاہ بندیں پوجیاں شپ ءِ پاس ءَ لوگ ءَ چہ آوار جتگ ءُ بیگواہ کتگ تاں روچ ء مروچی گار ءُ بیگواہ اِنت ءُ من گوں وتی مات ءَ ءُ گوں وتی کسانیں ھانُل ءَ پہ بزگی زند گوازینگ ءَ اِیں ،چہ پِت ءِ آوار جنگ ءَ رند من ھم وانگجاہ ءَ در کنگ بوتاں، نزاناں گوں کُجام مَکر ءُ ھِیلھاں….؟
کار ءُ روزگار ءِ ھاتر ءَ اے شھر ءِ مردم نزاناں چہ کئی تُرس ءَ من ءَ گوں وت نبر اَنت، مات گوں سوچن ءُ بلوچی دوچ ءَ مارا لاپ دیگ ءَ اِنتءُ مئے زند گوزگ ءَ اِنت، بلے نوں مات ءِ ھم چَمانی جاور ھال سک ھراب اَنت.

زیگیں روچ ءَ مزنیں ائید بیتگ ھرکس ءَ کُربانی کُشتگ ءُ گوشت وارتگ بَلے ما پہ ھُدا ءِ ونڈے ءَ چم داشتگ، بلے نزاناں پد ءَ گوں کجام گناہ ما چہ ھُدا ءِ ونڈ ءَ ھم زبھر بوتگ اِیں.

اے شھر ءَ دینی راہ ءُ راھبند ھم چہ زالم ءِ زلم ءَ ءُ زورگیریں ھاکُمانی ترس ءَ بھا بوتگ…

مرچیگیں روچ سیاہ روچے، اد ءَ ۱۴ اگست اِنت ،منی چمانی دیم ءَ اے شھر ءِ مردم پہ تُرس یا پہ متلب گوں دژمن ءِ بیرکاں اوشتاتگ اَنت، من ءَ گُمان بیت، اے شھر ءِ مردمانی دست پہ منی پت ءِ آوار جنگ ءَ ھَوار اِنت ،پرچا اے شھر ءِ مردم مرچاں گوں بلوچی پگر ءَ درآمد بوتگ اَنت ءُ گوں دژمن ءَ ھوار اَنت ءُ منی پِت ءِ وڑیں بامردیں مردانی ھونانی چُونسگ ءَ تیار اَنت ءُ من ءَ پمیشکا اے شھر ءِ مردم دوست نہ بنت ءُ بروسہ نیست …!

اد ءَ آلِم ءُ مُلا منی پت ءِ جُست ءُ پُرس ءَ نہ انت، نزاناں کئی دامُن ءَ بگراں داں منی پت آجو بہ بیت؟

بس گوں ھمے کولنجاں ننداں ارس گوار آں، بلکین ءَ اے شھر ءِ مردمانی پگر ءُ ھیال بدل بہ بیت ءُ یکبرے پد ءَ من تھاریں زند رژن ءَ بہ بیت ….

منی ھار گِپتگیں ارساں ھم ھار کتگ، نزاناں پرچا ناتُپاکی ءَ چہ مارا بیڑ برتگ …..؟

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

‎‎بلوچ راج ءِ بے مَٹّیں کُربانی ءُ دگینا ءِ نوکیں سیاسی جاورھال

نبشتہ کار: کمال بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

‎مرچی ھر بلوچ زھگ زانت ءُ سرپد اِنت کہ بلوچ راجی جُھد ءِ اندر ءَ رزا جھانگیر بلوچ ءَ وتی ھک پیلو کرت ءُ پہ ابد چیدگ بوت

مروچی ما چار اِیں کہ اے شھید رزا جھانگیر ءِ جُھد ءُ جپاکشی اِنت کہ بلوچ ورنایاں جھد ءِ آجوئی ءِ مُھکمیں سِکینے رس اِیت،پہ ھمے ھبر ءَ من پَھر بنداں کہ منی سیاست ءِ بُنگیج ءُ نزیکی گوں شھید رزا جھانگیر ءِ وڑیں یک نترس ءُ بھادریں ھمبلے ءَ بوتگ ءُ تاں روچ ء مروچی ھم جُھد برجاہ اِنت ءُ دیم پہ پُلّیں مِنزل ءَ جُبزان آں، بلے جُست ھمے ودی بیت کہ مروچی چون نزیکیں ؟
من گُش آں جھد ء آجوئی ءِ فلسفہ ءَ گوں ھمراھداری شھیدانی فلسفہ ءِ زندگ دارگ اِنت،پمیشکا اے ھبر ءَ من پہ جزم گُش آں کہ شھیدرزاجھانگیر ءِ پِکر ءَ ھمراھداریں بیل ءُ سنگت اَنت ، راجکاریں ورنایاں کس پہ رِپک ءُ پندل رد دات نہ کنت، پرچاکہ بلوچ راج ءِ ھر ورنا چرے دُژمِن ءِ شتلکاریاں سرپد اِنت ، پمیشکا آ وت ءَ چو رزا جان ءِ وڑ ءَ پہ ندْر کنگ ءَ جاڑی اَنت، بلے پدکِنِزگ ءَ پہ وت بے شرپی زان اَنت،چیاکہ بی ایس او ءَ اے نودربراناں ھمے داب ءَ رُدینتگ ءُ بودناکی شکساتگ کہ آیاں دُژمِن ءِ نِزوریں پندل کدی چہ راہ ءَ برگشینت نہ کنت۔ اے داد شھید رزا جھانگیر ءَ ھوار کُل ھما ورنایانی نام ءَ نبشتگ بیت کہ آیاں بی ایس او ءِ پلیٹ پارم ءَ وتی ارواہ پہ راجی باندات ءِ ھاتر ءَ ندْر کُتگ اَنت۔ اے داد بیگواھیں رھشون چیئرمین زاھد بلوچ ،شبیر جان ءُذاکر مجید ءِھکّ ءَ نبشتہ بیت کہ آیاں وتی سُدّ ءُ سما نہ داشتگ، بلے راجی جُنز ءِ گھبودی ءَ ھر ساھت ءُ دمان ساڑی بوتگ اَنت،پمیشکا مرچی بی ایس او ءِ ھر ورنا اے سکّیں جاوراں سرپد ءُ پہ آیانی گیش ءُ گیوار ءَ جُھد ءِ پڑ ءَ ساڑی اَنت ۔ وتی راج ءِ ورنایاناں سیاسی ، چاگردی ، دود ءُ ربیدگی ءُ معاشی زانت دَیَگ ءَ اَنت داں آؤکیں جاورھالانی دیمپانی ءَ کُت بکن اَنت۔
‎چیاکہ دگینا ءِ جاور روچ پہ روچ مٹ بُوَگ ءَ اَنت، بلے مارا ھم لوٹ اِیت کہ ما گوں دگینا ءَ ھمگام بِہ بَہ اِیں ،پمیشکا اے ھبر مارا سک باز گوں ھُورتی ءَ چارگ لوٹ اِیت ءُ دیم ءَ رَوَگ الّمی اِنت۔ چیاکی دگینا ءِ ھر ملک وتی مُپادانی بنیاد ءَ وتی پالیسیّاں جوڑ کن اَنت،پرے ھاتر ءَ اے ھبر ارزِشت دار اِیت کہ اد ءَ کس زانت نہ کنت، کَے کجام وھد ءَ کئی دوست ءُ کَے کجام وھد ءَ کئی دُژمن اِنت۔۔؟

‎پرچا کہ دگنیا ءِ سیاست مٹ بُوَگ اِنت، اے رِد ءَ یک لگتمالیں راجے ءِ واستا باز جنجال پیداک بیت، چیاکہ آئی ءِ زور آئی ءِ جھد اِنت ،داں دگینا ءَ وتی نیمگ ءَ تَرینت کت بہ کنت ۔

جُگراپیائی ءِ ارزشت ءَ اگاں بچار ئے، مئے سر ڈگار ھر وھد ءَ دُژمِن ءِ چمان اِنت۔ ما بچار اِیں ھندوستان ءِ بَھَر ءِ مزنیں مول ءُ مراد ھمے بیت کہ اے سرزمین ءِ جیو پولٹیکل ارزشت سک باز بیت ، گُڑا دُژمِن پہ بَھر ءُ بانگ ءَ سر بیت۔

‎اے ھبر گیش ارزِشت دار اِیت کہ ھر یکّے وتی مُپادانی باپُشت ءَ چونیں ھم گامے ءِ چِست کنگ ءَ جاڑی اِنت ۔ وھدے ما امریکی پالیسیانی سر ءَ چمشانکے دے اِیں، گُڑا چہ ۹/ ۱۱ پد اُگانستان ءِ تہ ءَ کیت ءُ وت مپادانی جنگ ءَ بندات کنت ۔ اے جنگ مرچی ھمدراج کش بُوَگ ءَ اِنت، پمیشکا بازیں جُستے پیداک بیت کہ اے جنگ پرچا دراج کش اِنت؟

پہ اے ھبر ءِ زانگ ءَ مارا ھمے گِندگ کیت کہ یک نیمگے ایران ءُ دومی نیمگ ءَ پاکستان اِنت۔ اے دوئیں وتی بیک ڈور پالیسانی تہ ءَ اے جنگ ءَ را ھر رنگیں کمک کنگ ءَ اَنت۔ پاکستان ءِ تہ ءَ سھودی ارب ءِ تَچک ءَ تَچک دست مانجنی ھست اِنت ،کجا کہ پاکستان تہ ءَ مدرسہ کلچر ءَ رُدوم زُرتگ آئرا سھودی اَرب کمک کنگ ءَ اِنت۔ ایران ھمے رنگ ءَ مرچی تالباناں کمک کنگ ءَ اِنت ءُ اُگانستان ءِ تہ ءَ جنگ ءَ دیم ءَ برگ ءِ اِنت ۔ ھمے ھاتر ءَ تالباناں امریکہ پہ نندگ ءَ مجبور کرتگ ،پرچاکہ تالبانانی یک رھبندے ھست،من وھدے اھمد رشید ءِ کتاب ءَ وانگ ءَ اِت آں گُڑا آئی ءِ تہ ءَ ھمے نبشتگ اَت کہ روس ءِ ھلاپ ءَ امریکہ ءَ تالبان کمک کرتگ اَنت ۔ اے درگت ءَ چہ تالباناں کسے ءَ جست کرتگ شُما پرچا کمک زور اِت؟

گُڑا آیاں گُشتگ کہ دشمن ءَ چہ وتی سرزمین ءَ در کنگ ءِ واستا مارا کسےکہ کمک کنت ما آ کمک ءَ زور اِیں ۔

‎مروچی اے ھبر ثابت اِنت کہ تالباناں چہ ھر کس ءَ کمک زُرتگ ءُ وتی جنگ دراج کش کُتگ۔ چہ اے ھبر ءَ مراد ھمیش اِنت سیاست ءِ رنگ ءُ دْروشم باز اَنت ءُ جاور کدی ھم بدل بوت کن اَنت۔

‎ھمے رنگ ءَ بچار اِیں ایران ءُ امریکہ ءِ درمیان ءَ یک سرد جنگے ھست اِنت، کدی دیم پہ دیم بنت یا پد ءَ واپس بیت، اے جاورانی مِنّت ءَ مھتل اِنت۔ اگاں چونیں ھم جنگے بیت، چہ بلوچ سرزمین ءِ ازرِشت ءَ کس انکار کرت نہ کنت، گُڑا پاکستان اِشی ءَ باز جوانی ءَ کارمرز ئِے کنت۔ ھمے رنگ کہ پاکستان اگانستان ءَ جنگ ءِ بندات ءَ بیت ،گُڑا امریکہ ءَ را بلوچستان جاگہ ءُ راہ دنت داں آ وتی مڈّیاں بُرت بِہ کنت۔ پمیشکا اے ھبر مرچی گیدی ءَ پدّر بوتگ کہ پاکستان یک پروکسی ریاستے کہ پہ وتی اَدارُکی بالاد ءِرکّینگ ءَ دِگرانی ھر وڑیں لوٹ ءُ گزرانی پیلو کنگ مُدام ساڑی اِنت۔

‎ما بچار اِیں کہ ھندوستان ءِ بَھر ءُ بانگ ءَ چِہ بگر داں روچ ء مروچی ھندوستان ءُ پاکستان ءِ درمیان ءَ جیڑہ بوتگ ءُ انگت ھست اِنت۔ پاکستان وتی مکّاریانی سَوَب ءَ مرچی دگینا ءِ ھر کُنڈ ءَ مشھور اِنت۔

ھمے وڑ ءَ انڈیا ءِ تہ ءَ مذھب ءِ نام ءِ سر ءَ مردم راہ داتگ ءُ جنگ کرتگ ، داں مرچی ھم ھمے پالیسی برجاہ اَنت، پرچا کہ اِمران ھان وت وتی اسمبلی ءِ تہ ءَ گُش اِیت کہ کشمیر ءِ تہ ءَ پلمامہ رنگیں اُرش باز بیت۔ ایشی مراد ھمیش اِنت کہ اے اُرش پاکستان ءِ جند ءَ کُتگ ءُ منّگ ءَ اِنت ھم ، بلے ھزار اھتلاپات ءَ پد ھم انڈیا ءَ اے کار کرتگ کہ کشمیریانی بنیادی ھک داتگ اَنت۔کشمیر ءِ راجا ھری سنگھ وت انڈیا ءِ کرّ ءَ روت ءُ گُش اِیت، ما یکجاہ بَہ اِیں ، چیاکہ مئے ھَک ھمد ءَ رکینگ بنت، پرچاکہ ۱۹۴۷ کشمیر ءِ سر ءَ پاکستان دھشتگردیں اُرشے کنت ،گُڑا ایشاناں انڈیا پوج رکین اِیت ءُ پشتہ راہ اِش دنت۔ مروچی ھم پاکستان دگرانی جیڑہ ءِ تہ ءَ وت ءَ را ھوار گیجگ ءَ اِنت ءُ انسانی بنیادی ھکّاں پادمال کنگ ءَ اِنت ۔

‎ما وتی سر ءَ چمشانکے بِہ دے اِیں ءُ بچار اِیں کہ پاکستان وھدے بلوچستان ءِ سر ءَ کوازہ کنت ،گُڑا بلوچ ھما روچ ءَ وتی آجوئی ءِ واست ءَ یک زندگیں راجے ءِ رنگ ءَ ھر وھد ءَ جھد کرتگ ءُ کنگ ءَ اِنت۔ وتی سر کربان کرتگ ءُ وت ءَ راجدپتر ءِ بھر جوڑ کرتگ، وتی جھد ءِ تسلسل یک رنگ ءَ داشتگ ۔ھمے بنیاد ءَ ما بچار ایں ءُ تجریہ بکن اِیں، گُڑا مارا جھد ءِ راستی ئیں رنگ گِندگ کیت۔ شھید رزا جھا نگیر، شھید امداد ھمے جھد ءِ یک بھرے اَنت کہ آیاں وتی پرز ءُ وام پورا کرتگ اَنت، مارا اے سرپدی اِش داتگ کہ جھد ءِ دیم ءَ برگ ءِ واست ءَ گوں کُربانی دیگ ءَ ھوار زانت ءُ زانگ الّمی اِنت، پرچا کہ زانت مردم ءَ را چہ بے راہ روی ءَ دور دار ایت۔

مرچی بی ایس او ءِ گوں ھوار ھر ورنا وتی راجی جُنز ءَ گوں وتی جھد ءُ جپّا ءَ دیم ءَ برگ ءَ اِنت داں وتی سرزمین ءَ چہ پاکستان ءَ آجو بہ کن اِیں ، بلے اے رد ءَ مارا وتی دگنیائی ڈپلومیسی مھکم کنگی اِنت ، وھدے مئے ڈپلومیسی مُھکم بوت، گُڑا ما الّم سوبمند بَہ اِیں۔

گنوک

نبشتہ: اِمُل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

ھاں من گنوکے آں ، ھاں من گنوک، کسے ھَست منی گنوکی ءَ پَچ بِہ گیپت؟ آ اے ساھت ءَ وتی لوگ ءِ پیشگاہ ءَ اُوشتاگ ءُ دست ئِے سینگ ءَ سک داتگ اِت اَنت ءُ بے تواریں چاگرد آئی ءِ ندارہ ءَ چارگ ءَ اَت۔۔۔۔۔

آئی ءَ وتی دیم ءَ کپتگیں سنگ چست کت ءُ پد ءَ کُوکار ءَ لگ اِت، ھاں من گنوک آں، گنوک ھرچی کنت آرا میار نیست، داں مچّی ءِ تہ ءَ یک کماشے پاد اتک گْوشان بوت “نا منی بابُل تو گنوک نہ ئے، ھماکہ ترا گنوک گشگ ءَ اَنت ،ھما وت گنوک اَنت۔۔۔۔۔

آئی ءَ جیڑگ بندات کت، من ءَ کے گشتگ گنوک ؟
ادارکے ءَ پد آئی ءَ گوں مزنیں توارے ءَ پد ءَ اے گپ جت “ھاں من گنوکے آں ،اے چاگرد ءِ تہ ءَ من ءَ کس ءَ گنوک نہ گشتگ ،اگاں کسے ءَ گشتگ کہ من گنوک آں ،آ من وت آں؟

بکول ء ناکو ئیگ ءَ ھما مردم کہ ترا گنوک گُشگ ءَ اَنت ،آ وت گنوک اَنت۔ گڑا اے گپ پدّر بیت ،من وت ءَ را وت گنوک گشتگ،گڑا پھک من گنوکے آں ءُ گنوک ءَ میار پر نیست۔ آئی ءَ گوں اے گپ ءَ وتی دست ءِ سنگ ناکو ءِ نیمگ ءَ شھار دات داں ناکو ءَ چار اِت، اے وَ پھک نوں گنوک بوتگ۔
آئی ءَ تچگ بندات کت ءُ آئی ھتر مال کَش اِت کہ سنگ ناکو ءِ سِرین زیل ءَ لگ ات، آئی ءَ پد ءَ ھمے گشت” من گنوکے آں ،گنوکاں میار نیست۔۔۔۔۔۔ گنوکانی راھبند ھمیش اِنت، ھرکس کہ آیاناں دوست نہ بوت، آیاں بجن اَنت ءُ من گوں گنوکانی راھبند ءَ وپاداری کتگ کہ ناکو ھمے ھاتر ءَ جت ۔۔۔۔۔۔۔۔

من ءَ اے دنیا ءِ رھبند دوست نہ بنت، من ءَ اے دنیا ءِ متلبی ئیں مردم دوست نہ بنت، من وت ءَ چہ اے چاگرد ءَ جتا کنگ لوٹاں، ھمے ھاتر ءَ کہ من گنوکے آں ءُ گنوکانی یک جتائیں دنیایے بیت ۔۔۔۔۔۔

گنوکاں شپ ءِ تھاری دوست بیت ءُ ھمے تھاری ءِ تہ ءَ ءُ پد ءَ نوکاپانی تہ ءِ پگلانی توار ءُ مچکدگ ءِ چِرتانی زیمریں توار کہ مردم ءَ را تاھیر بکشائیت، من ءَ ھمے دوست بنت۔۔۔۔۔

چاگرد ءِ ساریں مردم ایشانی کدر ءَ نزان اَنت ، ھمے ھاتر ءَ من گنوک آں،اے ساریں مردماں وتی ساری مراد بات، من بِلّے گنوکے آں ،اے چاگرد ءِ ساریں مردم ھمک زالبول ءَ ھوسّ ءِ چماں چار اَنت، بلے گنوک تھنا گوں وتی اولی ءُ گُڈّی مھبت ءَ پاک ءُ پلگار اِنت ءُ مہر کنت۔
آ وتی ھیالانی تہ ءَ ھم گوں وتی مھبت ءَ کندیت ءُ دیوان کنت۔ تھنا گپ کنت ءُ بچکندیت ، ھمے ھاتر ءَ کہ من گنوکے آں،من دنیا ءِ رپک ءُ ھنراں نزاناں۔ اد ءَ ھرکس دیم ءَ دگہ یکّے، تھنا دگہ یکّے ءُ گنوک تھنا وتی تہ ءَ زندگ اِنت، آیاناں سر زاھری دنیا نیست۔۔۔۔۔۔

برے برے من جیڑاں دنیا ءِ ھما مردم کہ ھمایاں گنوک ءِ نام ءَ توار کن اَنت، راستی ءَ گنوک ھما اَنت؟ آ دنیا ءَ وتی رنگ ءَ چار اَنت ءُ چہ وت ءَ آشنا اَنت، بلے گنوک دنیا ءُ چاگرد ءَ پیسر وت ءَ را چار اَنت ءُ وتی جند ءِ شوھاز ءَ درکپ اَنت،زانتکار گُش اَنت،

“” دنیا ءِ تہ ءَ گران تریں کار وتی جند ءِ شوھازگ اِنت””

گنوک وتی جند ءِ شوھاز ءَ درکپتگ اَنت،من گنوکے آں، ھاں من گنوکے آں، ءُ من گشاں ھدا ھرکس ءَ گنوک بِہ کنت۔۔۔۔۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

من ءُ اَئید

 یک نمدی یے پہ مِھرُل ءَ –

نبشتہ کار سخی ساوڑ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

دْروت منی ارواہ ءِ چراگ مدام وشیانی منگیراں بات ئے ءُ کدی سَکّی ءُ دلرنجی مہ گِندات ئے.

آمین انچوش بہ بات

وھد”بیگاہ ءِ پَنچ”

رَمس” 12 ساچان 2019 اَئید ءِ روچ ”

اُمیت اِنت تو اے اَئید ءِ وشیں روچ ءَ وش ءُ سلامت ئے ءُ وتی میتگ ئے ھمسریں کاڑانی ھمراھی ءَ کندگ ءُ مسکرائی کنگ ءَ ئے ءُ منی دُعا اِنت تو مدام کندگ ءُ مسکرائیانی باھوٹ بہ بات ئے ءُ تئی سر ءَ کدی گرمیں گْواتے مہ کَشات.

چوناھا منی انچوکیں بستارے نہ اِنت کہ من پہ ترا نمدی یے روان بہ کن آں، بَلے چے بہ کن آں منی ارواہ، من دل ءِ کولنجاں چہ نا درّس آں کہ نمدی یے نبشتہ بہ کن آں دانکہ اے دل ءِ درد کمو سُبک تر بہ بیت.

من زاناں تئی کِرّ ءَ نا منی جِند ءَ را بستارے ھست ناکہ اے کاگد ءَ را کہ دل ءِ درد نبشتہ کرتگ اَنت ءُ پہ ترا دیم داتگ کہ باریں اے دل کجام ازابانی دیمپان اِنت؟

چوش اوں من زاناں ،وھدے کہ منی نمدی ترا سر بیت ءُ تو یکبرے نہ وانئیگ ئِے، بَلے چو من دلجم آں تو الّم اے نمدی ءَ وان ئے، پرچاکہ سئے سال ءَ پد من اے نمدی ءَ پہ ترا نبشتہ کنگ ءَ آں، تو پہ نمدی ءِ وانگ ءَ منی مھراں لاچار نہ بہ ئے، بلکین ءَ تو پمیشکہ وانئیگ ئِے کہ باریں ساوڑ وتی ھوش ءُ سار ءَ شتگ یا نا، یا انگت ساوڑ نشہ ءُ ایدگہ سِلکاریانی آماچ اِنت یا نا، یا ساوڑ انگت دمک ءُ درانی باھوٹ اِنت یا نا!

وھدے کہ تو نمدی ءَ وان ئے، من زاناں تو یکبرے وتی دل ءِ سِیر ءَ کند ئے ءُ پد ءَ بے توار بہ ئے ءُ ھما گْوست ءِ یاتاں رو ئے کہ من ءُ تو چار سال مھر ءِ دیار ءَ لیب کرتگ ءُ باگھیں بھشت ءِ باھوٹ بوتگ اِیں، من زاناں تو ھما دنیا ءَ الّم یکبرے روئے ءُ پد ءَ بے تواری ءَ وتی چمّاں یکبرے بند کن ئے ءُ پد ءَ چمّانی پچ کنگ ءَ ھوار تئی چمّانی ارس ءِ تْرمپے تئی انارکانی سر ءَ لیب کنان ءُ جیگ ءِ باھوٹ بیت ءُ ھمد ءَ دمتوس بیت.

من اے اوں زاناں کہ تو وتی دنیا ءَ وش ئے ءُ مدام گوں میتگ ءِ کاڑاں وتی واستار ءِ بارو ءَ گپ ءُ تران کن ئے کہ منی واستار مھروانے، بَلے الّم تئی دزگھار زرجان یکبرے چوش اوں گْوش اِیت ،بَلے تئی واستار ساوڑ ءِ مَٹ نہ بیت.

گُڑا تو آئی ءَ را سرجاھے جَن ئے ءُ پاد کائے کہ من ساوڑ ءَ نہ زاناں کہ آ کے اِنت …… ءُ پد ءَ تو وتی لوگ ءَ راھادگ بہ ئے.

ھیر گپ باز اَنت من کجام گپّ ءُ کولنجانی بارو ءَ گپ بہ کناں؟

بیا مروچی اے وشیں روچ ءَ بزاں اَئید ءِ روچ ءِ کِسھاں کن آں کہ اے اَئید من چون گْوازینتگ.

زان ئے اے اَئید ءَ نہ من پہ وت گُدے گپتگ ءُ نہ پازوارے ءُ نہ واجہ ھدا ءِ دَرگاہ ءَ سر پہ اِبادت ءَ چیر داتگ.

سُھب ءَ مھلہ پاد اَتک آں ءُ جانے شُشت، چاھے وارت ءُ یک لبزانکی دیوانے ءَ اَئید مرادباتی جارے شِنگ کرت ءُ وتی موبائل ءِ اسٹیٹس ءَ اوں ھمے جار ایر کرت ءُ یکبرے پد ءَ نپاد ءِ باھوٹ بوتاں.

وھدے سما کرت داں نیمروچ ءِ یک ءُ نیم بوگ ءَ اِنت ءُ ملا بانگ دیگ ءَ اِنت ، گُڑا من چمّاناں ترمپے آپ جت ءُ دیم پہ رینمبو ھوٹل ءَ چاہ ءُ پُراٹہ ءِ ورگ ءَ شُت آں، رینمبو ھوٹل ءِ وشیں چاہ ءُ پراٹہ وارت اَنت ءُ پد ءَ وتی کوٹی ءَ اتک آں ءُ سوتے چالو کرت، گُڑا داں نیم ساھتے ءَ دل ءِ سِیر ءَ ناچے کرت ( بوت کنت ناچ کنگ گناھے بَلے کمو دل ءِ کولنج کم بنت) ءُ آدینک ءِ دیم ءَ اوشتات آں کہ باریں آدینکے چے گپّے کنت، بَلے آدینک ءَ دگہ ھچ نہ گْوشت، بَس ھمے گْوشت ئِے” پہ ارس ءِ گْوارگ ءَ ھچ نہ رس اِیت.

وھدے من اے گپ اِیش کرت، گُڑا من دیم پہ ھما کمبل ءَ شُت آں کہ دو ماہ ءَ پیسر من دست ء وت آئی ءِ تہ ءَ وتی سنگت ( کتاب) بندیگ کرتگ اِت اَنت، بَلے کمبل انچوش کپوک اَت، بَلے کتاب بیگواہ اِت اَنت، ھمے وھد ءَ چمّانی ارس یلہ بوت اَنت کہ من پرچا وتی سنگت راہ ءِ نیم ءَ دروہ اِتگ اَنت؟

ھیر من وتی ارس پھک کرتگ ءُ کلم چِست کرت ءُ کاپی ءِ تاکانی باھوٹ کرت کہ پہ ترا نمدی یے نبشتہ بہ کناں کہ تئی درد ءُ جتائی ءَ نہ من وتی بستار ءَ زان آں ءُ نہ وتی سنگتانی( کتابانی) ، بَس روچ پہ روچ گنونکی ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ آں، اے وڑ ءَ گِنداں یکبرے پد ءَ ماں گنوکانی نادْراہ جاہ ءِ باھوٹ بہ آں.

من زاناں ترا پہ من انچو ارمان اوں نہ بیت، بَلے اے نمدی ءِ نبشتہ کنگ ءَ دل کمو سُبک تر بیت ءُ دگہ اوں گپے تئی گْوشگ ءَ من بے ھیال کرت، آ گپ چو اے وڑ ءَ اِنت کہ یکروچے من ءَ زرجان ءَ ھال کرت کہ مھرُل ءَ وتی وانگ یلہ کرتگ ءُ بَس گِس ءَ نشتگ، نہ گپّی اِنت ءُ نہ وانگی اِنت ءُ مِھُرل ءِ ماس ءَ باز منّت کرتگ کہ وتی وانگ ءَ سرجم بہ کن، بَلے تئی گپ ھمے بوتگ کہ من اگاں بواناں گُڑا وانگ ءَ چے کناں؟

من زاناں کہ تئی کِرّ ءَ منی انچوکیں بستارے نیست کہ من ترا سوجے بدے آں، ھیر لاچار آں ،بَلے من گْوش آں تو الّم وتی وانگ ءَ بندات بہ کن ءُ یک شَریں زندے بہ گْوازین ، بَلے کدی اے اوست ءَ مدار کہ تئی تریاکی ئیں واستار آروس ءَ پد ترا بادشاھی ءِ تھت ءَ نادین اِیت.

گپ سک باز اَنت بَلے ترا من ھمے گْوش آں، بے ترا منی زند ناسرجم اِنت ءُ پہ تئی ودار ءَ راہ سراں چراگ روک کرتگ ءُ ھمے اُمیت ءَ زندگ آں کہ تو الّم یکبرے واتر کن ئے ءُ اے تھاریں شپ ءَ رژن ءُ کن ئے ءُ اے ناسرجمیں زند ءَ سرجم کن ئے.

اُمیت اِنت تو منی نمدی ءِ پَسّہ ءَ دیے ءُ گُڈی ءَ یک لچھے پہ ترا ندر اِنت.

تو چے گْوش ئے او مھروان؟

لَچّہ

تئی یاتانی چونیں چاڑے

من ءَ نِندگ ءَ نیل اَنت

تو بیا پہ من ءَ

من تئی وداریگ آں

بے ترا نہ بیت من ءَ ساھتے

تو پرچی ءَ نیائے او مھروان؟

منی چے گناہ ءُ میار

من کپتگاں چو شزار

من مدام گون ترا ھَوار

منی ارواہ ءُ جان

تئی کجام یات بے ھیال بنت

تئی کجام وادہ ءُ کرار

من مدام پہ ترا ودار

تئی یات ءُ ترانگ

تئی نِند ءُ نیاد

تئی ھَواریں یات بستگیں

ھما شپّانی نیم ساھتیں

تو من ءَ را چے گشتگ اَت؟

نہ باں من بے ترا

بَلے مرچی تو پرچا چُش کتگ؟

بہ گش او مھروان

تو گْوشت من ھمگام باں

گون ترا دیوان باں

تئی کجام یات من ءَ بے ھیال بنت

ترا کجام یاتاں بہ پرین آں

تو مھرجان ءِ منی

ترا پہ دوستی من مھروان گُشتگ

بَلے تو نہ بوت ئے پرچا مھروان؟

من ءَ بَس تئی پسّہ ءِ وداریگ اِنت

بگوش مرچی کے میاریگ اِنت؟

نہ زاناں چہ ترا چوں بے ھیال باں

تو منی رگ رگ ءَ ھَوار بوتگ ئے

تو منی زِرد ءِ باھوٹ ئے

نہ بے تو بے ھیال چہ من ءَ

نہ بنت من بے ترا

داں زندگاں بے ھیال نباں

کدی تو واتر کن ئے پہ من ءَ ؟

نوں ترا سک دیر گْوستگ

بگوش تو او مھروان

ھما نِند ءُ نیاد ءِ جاہ

ھما گندگانی توار

ھما میتگانی دگ

ھما کوٹیانی شپ تھار

مدام گِیر کاینت من ءَ

من زاناں تو بے ھیال نہ ئے

من زاناں تو بے وپا نہ بے

بس ترا جتگ بگز ءُ کینگاں

من ءَ جتگ سیاد ءُ وارساں

من کپتگ پہ بے چاڑی ماں یک کُنڈے ءَ

من شپ ءُ روچ تئی وداریگ آں

باریں کدی تو یکبرے واتر بہ ئے

کدی یکبرے من ءَ توار جن ئے

من اتکگاں پہ ترا

تو کجائے او ساوڑی

من چَک جناں پہ ترا

وتی وشیانی ارساں کیل کناں

ترا گوں وتی گرمیں ھمبازاں چیرکناں

تئی ارساں اوں من پھک کناں

من ءُ تو یکبرے پد ءَ وشان بہ اِیں

شاد ءُ گمانی تہ ءَ

گم جتیں گماں بے ھیال کن ایں

من ترا توار جناں

بہ گوش من ءَ جگر

پرچی تو چُش کتگ؟

پرچی تو وت ءَ بندیگ کتگ

تو من ءَ گوں گِلوتکے ءَ پسّہ دئے

او منی ساوڑی، منی ھست ءُ نیست

نہ بیت من ءَ بے ترا

گون ترا من ھور باں

گوں ترا من شور باں

دیدگاں چہ کور باں

بَلے چہ ترا جتا نباں

منی اُمیت ءِ چراگ

منی وابانی مراد

آ روچ الّم ءَ پہ من ءَ کیت

من سددک دلجم آں

پہ تئی ودار ءَ نشتگاں

راہ سراں چراگ روک کتگ

بلکیں تو واتر کن ئے

منی دیدگاں روک کن ئے

نوکیں زندے پہ من نوک کن ئے

زند ءِ ازاباں جوک کن ئے

واھگانی واھگ بنت

سر شپاں کہ جاک بنت

میتگ ءَ کہ چاپ بنت

گوں سور ءِ نوکیں جامگاں

گوں جَن ءُ چاپ ءُ ھالواں

وھدے کوٹ ءَ کہ سر کن اَنت

گُڑا نوکیں زندے نوک کن اَنت

گوں اولی شپ ءِ وشیانی نوبتاں

تو چے گوش ئے او مھروان؟

زان ئے برے برے چون بیت

دل گْوش اِیت زار زار بکن

در ءَ چہ میتگ

برو دوریں ڈیھے ءَ

گوں سارتیں ساھگ ءَ

بلکیں نود شنز بیت

بلکیں گرمیں لوار بند بیت

گوں سبزگاں لیب بیت

گماں چہ بے ھیال باں

گوں نوکیں نوبتاں

پد ءَ من ءَ توار جن ئے

پشت ءَ منی تو سر گر ئے

شوھازگ ءَ منی تو درکپ ئے

من پد ءَ واتر نہ باں

نہ کہ گونترا دیوان بہ آں

من گنوک ءُ موال باں

یا دمکانی پکیر باں

یا نور باں چہ ترا دور باں

اے ساوڑ اِنت ساوڑی نود بیت

چہ ترا سک دور بیت

گُڑا پد ءَ تو چے کن ئے؟

بگوش تو او مھروان……

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔