TBP Balochi

آزمانک
موسم سک وش اَت

نبشتہ کار: سرباز وفا

دی بلوچستان پوسٹ

بشامی موسم اَت ,جمبر پہ نازے آزمان ءِ دیم ءَ تاب ورگ ءَ ات اَنت ، من وتی گس ءَ نشتگ ءُ چاہ ءِ ورگ ءَ اتاں ، لھم لھم ءَ گوات کشگ ءَ اَت ،جمبر پہ ھور ءَ بےتاب بوان ات اَنت، من گُلمب گُلمب ءَ چاہ وران ءُ وشیں ندارگ ءِ چارگ ءَاتاں کہ مروچی چونیں وشیں موسمے ءُ مدام جمبر ھمے وڑ ءَ ساچان بہ بات اَنت ۔۔۔۔۔۔۔

جمبرانی کوکر ءُ گوات ءِ لھم لھمیں کشگ ءَ من ءَ ھیالانی زر ءَ دور دیان اِت اَنت کہ ھمے ندارگ ءَ جمبراں وتی شنزگ بندات کُت ءُ چہ جمبرانی ھمے نود گواری ءَ پد من چہ وتی گس ءِ دَریگ ءَ سر کَش اِت ءُ چم درچک ءُ داران بہ شانک دات آں، ھر درچکے ءِ نیمگ ءَ چماں شانک بدے گُش ئے آ چو بانور ءَ سمبھ اِتگ ءُ موسم ھما رنگ ءَاَت کہ من لاچار بہ باں ءُ چہ گس ءَ در بیا آں ءُ ڈگارانی نیمگ ءَ سئیل ءُ سوادے ءَ برو آں.

من ھمد ءَ پُتنکاناں پَٹ ات ءُ کلم ءُ کاپی ھمے ھاتر ءَ زُرت کہ موسم ءِ زیبائی پہ شائری ءَ لاچار کنت ءُ من پہ شاتے جُپتے سواس پاد ءَ کُت ءُ چہ گِس ءَ در اتک آں ءُ چار گام دیم ءَ شُتاں داں من ءَ یات آتک موٹرسائیکل ایر اِنت ، بزورئِے وشتر اِنت ، من واتر کُت ءُ دیم پہ کاپر ءَ شُتاں منی موٹرسائیکل اوشتوک اَت ءُ چہ موٹرسائیکل ءِ کَچی ءَ گُدے کَش اِت ءُ موٹر سائیکل ساپ کُت ، منی موٹرسائیکل سُپرے اَت ، دو کانچ ئِے پِر اَت، من موٹرسائیکل ءِ کانچ ساپ کُت آں ءُ چہ کاپر ءِ چیر ءَ کَش اِت .

من ءَ موسم ءَ انچوش کُتگ اَت کہ من دگہ ھچی ءِ ھیال ءَ نہ اتاں ،ھیال گوں موسم ءِ وشین ندارگ اَت.من وتی موٹرسائیکل ءِ اِسٹاٹ کنگ ساری ، من آئی ءِ ٹیپ ءِ ھیال ءَ کپت آں کہ آئی ءَ ٹیپے سک اَت ءُ چار دانگ ریل کچی ءَ اَت ، من یک ریلے کَش اِت آ نورھان بزنجوئیگ اَت، من ٹیپ ءِ دپ ءَ دات ءُ ٹیپ چالو کُت ، ھمے شَیر اَت کہ
” دردے بدے زھیرے بدے ترانگے بدے “

من موٹرسائیکل ءَ ککے جَت ءُ رھادگ بوت آں ءُ لھم لھم ءَ روان اتاں ، منی چم بہ درچکانی وشین ندارگ ءَ سک ات اَنت ،من میزان میزان ءَ روان اَت آں ءُ ڈگارانی سر ءَ سربوت آں، من وتی موٹرسائیکل داشت ءُ ایرکپت آں، کپوتانی کوکو اَت ءُ مُرگانی وشین توار اَت ،من وھدے وتی چم شانک دات ءُ چار اِت، من ءَ ڈگار ھما کوھنیں ترانگاں دیگ ءَ اَت کہ اَنار ءُ لیمبوانی وشین بّر ، ھلینیانی وشین ناہ ،شکری ءُ موزاتی ءِ کلونٹ ھما دوست ءُ سنگت کہ ما مدام ھمے ڈگارانی سر ءَ لیب کُتگ اَت ۔

اے جمبری ساچان ءِ موسم ءَ من ءَ منی زند ءِ ھمک ترانگانی تہ ءَ دور دیگ ءَ اِت اَنت، شیپ ءِ آپانی توار اَت ءُ کڈانی تہ ءَ نوک آپ اوشتاتگ اَت ، منی گوستگیں زند ءِ ھمک وشیں ساھت منی دیم ءَ پیداک اِت اَنت،بس من نارگ کنگ ءَ ات آں ءُ من وتی دل ءَ ھمے گْشت” ھو اَڑے زندگی تو ھر وھد ءَ ھمے وڑ وش بوتین ئے.
من وتی بڈ ءِ چادر چہ کوپگ ءَ دور کُت ءُ سنگے ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ من وتی سر چادر ءُ سنگ ءِ باھوٹ کت ءُ وتی کسانی ءِ وش وشین روچانی یات کنگ ءَ اَت آں، چوک جَنَگ ،جی کنگ ، مّل ءُ جُلونٹ کنگ، من بس گوں ھمے یاتاں گُلائش اِت آں ءُ ھیال ءِ زِر ءَ لیب کنان ات آں ءُ موسم ءَ من ءَ وتی ھمبازانی باھوٹ کتگ اَت.

وھدے من چہ موسم ءِ ھمبازاں ءُ ھیالانی دگنیا ءَ دَر اَتگ آں داں روچ بیگواہ اَت ءُ تھاری ءَ مانپوشتگ اَت.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بیا پد ءَ من تئی ودار ءَ نشتگ آں

گلزمان بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

ترا مدام گیر کاراں چمانی ھرس دارگ نہ بنت ،مرچی من ھم سدکاں تو من ءَ چہ پراموش نہ بہ ئے، ھما لیب ءُ گوازی کہ ھما تر ءُ تاب مارا سدے پر نہ اَت، من تو ءُ زرو کہ مدام بیگاہ ءَ تر ءُ تاب ءَ سیل ءَ ھما جمپ ءِ سر ءَ شت ایں ، یار جمپ ءِ سر ءِ ندار ءَ سک وش اَت کہ سرجم ءَ بازار گندگ بوگ ءَ اَت ، آ وھد ءُ ساھت کہ من ءَ یاد کاینت گڑا چمانی ارس دارگ نہ بنت۔

من زاناں تو مارا چہ پراموش نہ بہ ئے ءُ اے تھاریں کوٹیانی تہ ءَ مارا مدام یات کار ئے ، مئے ھال پرسی ءَ نوک آوار جتگیں بندیگاں چَہ کن ئے ءُ مئے سلامتی ءِ دوا ءَ کن ئے ءُ ما ھم مدام تئی آیگ ءِ دوا ءَ کن ایں ءُ تئی راہ ءِ چارگ ءَ ایں ءُ وداریگ ایں کہ کد چہ اے تھاریں کوٹیاں چہ آجو بہ ئے؟

تئی دوری ءَ مئے ھال ءَ بیا بہ گند ھرکس تئی پچکنداں زر ایت ءُ ترا مدام یاد کار اَنت ، تئی مات پہ تو تلوسگ ءَ اِنت ، گھاراں سور ءِ سرجاہ دوتکگ انت کہ کد کیت ما آئی ءَ سالونک کن ایں ؟

یار گپے زان ئے، تئی ھما گڈی نند ءُ نیاد من ءَ سک گیر کاینت کہ تو چہ ولایتاں مزن شھر ءَ اتکگ اِت ئے ءُ پد ءَ ما مدام ھمراہ بوت ایں ءُ وت ءَ چہ بدیں مردماں دور داشت ،بلے وھدے مئے چم دژمناں کپت اَنت ءُ مارا دیست اِش گڑا دیر نہ گْوست کہ شپ ءِ دوبج ءَ من ءُ تو گوں گوانکواں لیب ءَ اِت ایں کہ مئے در ءَ توار کت ، من ءُ تو دوئیں ھوری ءَ پاد اتک ایں ءُ چہ دیوال ءَ دور کت ، مئے پشت ءَ سِلاہ بندیں مردماں کوکار کت ، من پیسر ءُ تو رند ءَ بلے یار من نہ زاناں تو چتور اتک نہ کت؟
منی ھیال ءَ تو نوک اتکگ اِت ئے ءُ راہ ءُ در نہ دیستگ اِت انت، پمیشکا تو در اتک نہ کت ءُ سلاہ بندیں مردمانی دست ءَ کپت ئے.

گپے زان ئے،من چہ اے ویل ءَ رک اِت آں ءُ پد ءَ ترا چہ رند وتی جاہ بدل کت ءُ چہ مزن شھر ءَ دراتک آں ۔
مرچی سدو من دگہ شھرے ءَ اتکگ آں ءُ اے شھر چش مئے بنکی ھند ءِ پیم ءَ انت ، اد ءَ ھم جمپے ھست ءُ اد ءَ ھم بازار سرجم ءَ گندک ءَ کیت، مدام کہ بیگاہ بیت گُڑا من رواں جمپ ءِ سر ءَ نِند آں،بلے بژن مرچی من ایوکاں ءُ تو گون نہ ئے ،تئی یات ءُ ترانگ من ءَ گریوگ پرما انت ، یار وھدے کہ گوات کش ایت گُڑا دل ءَ سوچان کنت ءُ گوز ایت ۔
سدو بیا پد ءَ من تئی ودار ءَ نشتگ آں ءُ ایوکی گومن سگگ نہ بیت۔۔۔۔

اندیمیں پولیٹیکل اِشک

الماس بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

من ءُ آ اے کوٹی ءَ ایوک اِت اِیں، آ منی چپیں نمیگ ءَ یک بچیلے گِستا نشگ اَت،من وتی سرجمیں زند ءَ کدی اوں جنکے ءِ اِے وڑ ءَ نزیک ءَ نہ نشتگ آں، من دل ءَ گَل ءَ بال اِت آں ءُ گیش ودار کُت کنگ ءَ نہ اِت آں،دل گُشت، یکبرے امبازان ئِے بُزور ئے ءُ تاں ھوشامیں تُن ھلاس نہ بیت دل ءِ تب ءَ تِنگ ئِے۔
بلے آئی ءَ ساھتے ھم مھتل نہ کُت ءُ گُشت”
اگاں مئے ایوک بُوَگ ءِ ھال دراتک ءُ گوات ءِ ھمراہ بوت ،گُڑا ما سنگت ءُ ھمبلانی دیم ءَ چم جھل ءُ پھک پشّل بَہ اِیں ۔

من گوں لَپرزگِیں توارے ءَ گُشت”
شررنگ! اِنچو وت ءَ دِلوارگ مکن ءُ مہ جیڑ ، اِد ءَ کسے سرپد نہ بیت، نیکہ اد ءَ کسے کیت۔۔۔۔۔۔۔
الکاپ ءَ سرے کش اِت ئِے ءُ لھم لھم ءَ گُشگ ءَ لگت”
ایش اِنت کوٹی، اے بے تواریں موسم ، اِد ءِ ھمُک روُکیں کندِیل۔۔۔۔۔۔۔۔،وھد ءُ پاس ایوک ءَ منیگ ءُ تئیگ اَنت۔
من وتی چم پہ مھروانیں شانک دات اَنت ءُ گُشت”دلجم بُو، ابید مئے بچکندگانی توار ءَ اِد ءَ مُرگے ھم پِیسکگ نہ کن اَنت۔
آئی ءَ بچکند اِت ءُ پہ دلجمی وتی سر منی چپیں زانسر ءَ اِیر کُت۔
منی زرد ءِ ھمُک رنگیں واھگ پاد اتک اَنت ءُ من لھم لھم ءَ وتی راستیں دست آئی ءِ جیگبند ءِ نمیگ ءَ شھار اِت ءُ بستگیں ٹاسنی ءِ سر ءَ اِیر کُت ءُ آئی ءِ شُوکِیں ٹاسنی ءِ دْورشُم من ءَ سک دوست بوت ءُ من پہ بچکندے گُشت” اے ٹاسینی کہ تئی جیگبند ءَ بستگ۔۔۔۔۔۔۔۔چو دْرین ءِ پیم ءَ جلشکّگ ءَ اِنت۔
آئی ءَ بچکندگے جَت گُشت” ھَو، اے ٹاسنی من ءَ سنگتے ءَ چیزے سال پیسر سوگات کُتگ. بَلے یک گپے ترا گُش آں تو اوں وتی دشتار ءِ واستا ھمے وڑیں ٹاسینی یے اڈ بہ کنائیں ءُ کُجام وھد ءَ ٹاسینی تئی چمّاں کپت من ترا الم ءَ یات بہ آں.

ساھتے ءَ رند آئی ءَ وتی چم بند کُت اَنت، من آئی ءِ مھنائیں سریِگ بے ترک ءُ توار ءَ چِست کُت ءُ لنکُک ملگورانی شَم ءَ ترّینگ بندات کُت ءُ آ آستو آستو بےتوار بوت، آئی ءِ بے تواری ءَ چہ ھمے سما بوت کہ آ لوٹ اِیت من گوں آئی مِسکیں مھپر ءُ جیگبند ءِ بستگیں ٹاسِینی ءَ لیب بِہ کن آں ءُ آ ھمے پیم تاں بام ءِ کپگ ءَ منی زانسر ءَ وتی سر ءَ ایر بِہ کنت۔
من گوں ھمے رنگیں جیڑگاں آسر نہ اِت آں کہ آئی ءَ گُشت”
تو گپ بکن۔۔۔۔۔۔۔!! اگاں اے موسم ءُ کوٹی ءِ روکیں کندیل۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ھُماریں ساھت مئیگ اَنت۔۔۔۔۔۔۔؟
ھَو! اگاں ما دوئیں اَنچو سرپد بِہ بہ اِیں کہ اے کسّہ منیگ ءُ تئیگ اِنت ،گُڑا مئے میان ءَ ھمُک بیتگیں گپ ءُ ھبر درآمد نہ بنت۔۔۔۔۔۔۔۔من پسّو دات۔۔۔۔۔۔

پہ ادارُکے ءِ ھبر کنگ ءَ پد من وتی لنکُک چہ آئی ءِ مھپرانی شم ءَ کش اِت ءُ آئی ءَ وتی چم پچ کُت اَنت ءُ پچلرز اِت۔۔۔۔۔۔۔۔ھمے دمان ءَ دروازگ ءِ چِسکگ بوت ءُ آئی اِشتاپ اِشتاپ ءَ وتی سرِیگ شر کُت ءُ من ءَ ھُمار ھُمارءَ چار اِت ءُ گُشت ئِے”
کَے اِنت۔۔۔۔۔۔۔کسے اتک۔۔۔۔۔۔۔؟
من گوں دلجمیں توارے ءَ پسّو دات” اِنّاں کس نیتک ءَ جمبر ءِ گوات ءُ ھُور اَنت ءُ میانجی ءِ کوٹی ءِ کسانیں دریگ پچ اِنت پمیشکا دروازگ ءَ توار پرمایگ ءَ اِنت۔

آئی ءَ سارتیں دمے کش اِت ءُ پد ءَ گُشت ئِے”بِہ گِندئے تئی زانسر واب کپت؟

اِنّا۔۔۔۔ تاں شپ بام نہ دنت اے زانسر ءَ تئی سر ایر بہ بیت ءُ من تُشے ھبر نہ کن آں، پسو دات.
بلے من انوں رواں گوں وتی دستاں سارتیں آپ ءُ کاپی یے اڑ کن آںءل ءُ کاراں۔
من دیم پہ چُلّ ءَ شُت آں ءُ دو کپ کاپی ءُ بی بی زرینہ ءِ لوگ ءِ برزیں کباٹ ءَ ایریں امارات ءَ چہ اتکگیں اَمب ءِ شربت زُرت ءُ دو گِلاس شربت شر کُت ءُ کمیں وھد ءَ پد اِشتاپ اِشتاپ ءَ واتر بیت آں۔

من سک گل ءَ بال اِت آں ، بی بی زرینہ سُھب ءِ بس ءَ پہ کار ءَ گوں چُک ءُ گْوھار ءَ کراچی شُتگ اَت ءُ کلیت من ءَ داتگ اِت اَنت کہ بلکن ءَ مارا کارے بہ بیت یا چہ ھند ءُ دمگاں مھمانے بئیت گُڑا ما ھمد ءَ جا ئِے دے اِیں۔

نوں جمبراں ھم پہ دابے بستگ اَت ءُ کم کم ءَ شنزگ ءَ اِت اَنت، موسم دل ءِ تب ءَ ڈولدار اَت ءُ سارتی لھم لھم ءَ زرد ءِ ھمُک توکی موسم ءَ تاھِیر بکشاھگ ءَ اَت۔
من انچوکہ کُوٹی ءَ سر بیت آں ، تاں ماہ گنج ءَ وت ءَ را کوٹی ءِ دیمی نیمگ ءَ جتگِیں آدینک ءَچارگ ءُ سینگارگ ءَ اَت، لِیپ اِسٹک ئِے دست اَت ءُ وتی لنٹان گوں گُلائیش اَت کہ منی گِندگ ءَ ھوار بینگّیں لنٹانی گَسگ ءَ لگت۔
من گوں ملوریں نگاھاں ھبکّہ ھبکّہ آئی ءَ نمیگ ءَ یکشلءَ چارگ ءَ اِت آں، آئی ءَ اُوں بچکند اِت ءُ منی نمیگ ءَ چار اِت۔ آگوں سُھر چَکیں گُداں، کجّلیں چم ءُ پرپُکیں لُنٹاں آ انچو ڈولدار ات کہ من ءَ ساھتے ھم برداش نہ بوت ءُ من الکاپ ءَ نشت ءُ دست ءِ چیز ایر کُت اَنت، ھما دمان ءَ آئرا امبازاں زُرت ءُ گُلائیش کُت۔

کجّلیں چم، جیگ ءِ بستگیں ٹاسنی ءُ لُنٹانی جتگیں سُرکی۔۔۔۔۔۔۔ من وھدے تُن ءِ سرڈگار سرجم ءَ آپ دات گُڑا چم چِست کُت اَنت ءُ چار اِت تیوگ ءَ پہ دیم اَنت۔ سریِگ پہ راھے کپتگ، گوربند پہ راھے ، بلے لُنٹانی سُرکی گُش ئے پہ دابے لُنٹانی جھل ءُ بُرز ءَ سْرپتگ اِت اَنت۔
آ انگت ءَ منی زانسر ءِ لمب ءَ نشتگ ءُ سر ئِے منی کوپگ ءَ ایر اَت کہ من آ کش ءَ چار اِت تاں شربت ءُ کاپی دوئیں گُش ئے نوں بے تام بیتگ اِت اَنت۔
چہ کوٹی ءِ دریگاں ترمپانی ٹُپ ٹُپ ءَ توار پیداک اَت ءُ آئی بدن ءِ وشبو منی ھمُک رگ ءُ بنداں تالاں اِت اَنت، آئی ءِ کجّلیں چمّ دل ءِ تاراں ساز کنگ ءَ اِت اَنت ءُ دل ءَ لوٹ اِت کہ یکرندے پد ءَ چمّانی زِر ءَ گار ءُ بیگواہ بہ باں
بلے!
کاپی سرد بیتگ اِت اَنت ءُ اے وڑیں موسم ءَ اگاں کاپی مہ بیت گُڑا موسم مارا پَھِل نہ کنت۔
آئی ءَ کند اِت ءُ من ءَ یکشل ءَ چارگ ءَ اَت، کمے ھم نوں وتی چماں نزّ آرگ ءَ نہ اَت۔
ھمے ساھت ءَ من وتی موبائل پچ کُت ءُ آئی ءِ رزا ءَ پد وتی ءُ آئی ءِ یک اکسے کش اِت۔
بچار چونیں اکسے۔۔۔۔۔۔۔۔؟
باز زیبائیں اَکسے۔۔۔۔۔۔ بلے بچار اے اَکس ءَ کس مہ گِند اِیت،ترا منی سر ءِ ءُ مھر کَسم اِنت۔۔۔آئی ءَ گُشت۔
ھَو! بلے ابید ء ھالی بلوچ ءَ۔

ھالی ءُ منی میان ءَ ھچ رازے نیست، آئی ءِ سکریسی منی ءُ منی آئی ءِ۔۔۔۔۔۔ مئے نزیکی ءُ سنگتی ءَ آ جوان سرپد اَت۔

من ھمے کش اِتگیں اکس ھالی بلوچ ءِ سر دیم دات ءُ سردیں کاپی تنگ اِت آں، پیسر اَمب ءِ شربت ءِ یک گِلاسے ما دوئیناں یکیں گلاس ءِ تہ ءَ ھُوری ءَ وارت ءُ موبائل راستیں کش ءَ ٹیبل ءِ سر ءَ اِیر کُت۔
کاپی وش اڈ کتگ، چو تئی شیرگیں لُنٹانی پیم ءَ تامدار اِنت ، شربت ءِ تام کیپیں رکّانی رنگ ءَ اِنت۔
آئی ھمے ھبرءَ گوں کوپ یک کش ءَ ایر کت ءُ گُشت ” کمو نزیک ءَ بیا، آئی ءَ منی گوں کِنزگ ءَ لُنٹاناں یک دراجیں گَٹّے گپت ءُ وتی دست ئِے منی کوپگ ءِ سر ءَ اِیر کُت اَنت ءُ من ءَ انچو امبازان ئِے زُرت گُش ئے کہ تاں یک روچے اُوں یل نہ کنت۔
موبائل ءِ دپ پچ بوت ءُ دست ءَ کت چار اِت تاں گَل ءِ کارگشاد اِنت۔
من کال زُرت ءُ ھَیلو کت۔

اے چونیں اَکسے تو روان داتگ، کمیں جم ھوش ءُ سما بُہ کُتیں ، اے چے کِردگارے بُوَگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔؟؟
من ٹِکّ ءَ زانت کہ من وتی دیم ناھیں کُتگ، گُڑا کارگشاد ءَ ھمے ھبر ءَ پد وتی پون ئِے کٹ کت۔ WhatSppچار اِت تاں منی ھمے ھوری ءِ کش اِتگیں اکس گَل ءِ دیوان ءَ شِنگ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

مِھر ءُ زِر ءِ چئول بندیگ اَنت۔

بالاچ قادِر

دی بلوچستان پوسٹ

مھروان۔۔۔۔۔ سلامت بات ئے۔۔۔!!

چیزے روچ بیت اے شہرءَ اتکگاں۔ ھرچ نیمگا کہ چم کپ اَنت تہ دراھیں ندارگ وتی دیمءَ آنگو کن اَنت ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ من ھیراناں کمے وھدءَ اینچو بدلی چون اتک کنت۔ ندارگ،مردم،تیابءُ شہرءِ موسم دراہ وتی پیسری دابءَ نہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ نوں دل ھوں نہ گُشیت کہ گیشیں روچ اِدا بہ گْوازیناں۔۔!

مَردُماں وَ من ھمک روچ مٹ بوگا گِنداں ءُ مردمانی مٹ بوگ منا تُشے ھوں جیڑگ نہ پرمائیت پرچہ کہ من برے برے وت ھوں مردمانی پئیمءَ بدل بیتگوں۔۔۔۔۔۔ بلئے اے شہرءِ موسم،رنگءُ زیبائی،تیابءِ ندارگانی چو پہکءَ مٹ بوگ منا سک باز تورینیت۔

اَنچو سما بیت کہ اے نِدارگانی تہءَ منی ارواہ تاھیر گپتگ اے کہ اَچ من دور تچ اَنت گڑا من وتی جِندءَ کُجا بہ شوہازاں۔۔۔۔۔!
مہروان۔۔۔۔۔۔۔۔۔! ترا ھما رندیگیں سَپر یات اِنت؟ بُرزیں کوھانی شمءَ ھرنیمگا سبزگیں زمینے اَت گندئے۔۔۔۔ درچکءُ پُلّ اِت اَنت ءُ تو وتی سر چہ گاڈیءِ دریگءَ کش اِتگ اِتءُ گُشانءِ لمبءَ گوں دیم چیردیانءَ گُشت “زِندگی ھمدا یل بِداتیں بِلّےوت واک بیتگءُ درچکانی تہءَ لیبے کتگ اَت”-
بلئے اے شہرءَ زندگیءَ زمینے اَست نہ کہ وت واکیں ساھے کشّ اِت کنت۔ ھرنیمگا بچار شورءُ شاراِنت۔۔۔۔ بے وانکی اِنت۔۔۔ھرکسءَ بگند زھمے اسپرے گونے۔۔۔۔ ھرکس ادءَ زندگیءَ جنگ لوٹیت ءُ اشیءِ زگریں واھشتاں دو کپ کنگ لوٹیت۔۔۔۔!!

یکرندے منءُ تو چاگردی جیڑہانی بابتءَ ھبرءَ اِتیں کہ گڑا تو گشت کہ اے دودءُ ربیدگ،رسم،روایات مئے زیبائی اَنت۔۔۔۔۔ مئے پجار اَنت۔۔ تئی ھمے گپ منا ھچ دوست نہ بوت باور کن۔من باز براں جیڑاں اے دودءُ ربیدگ،رسم،روایات انسانی وت جوڑشتیں چیزاَنت ابرمی نہ اَنت ءُ ھرھما چیزءِ تہءَ کہ اَبرم دور کنگءُ وتی جندءِ قانودءُ رھبند مان کنگ بہ بنت گڑا اودءَ زِندگی ھورکیں ءُ بد جلواھیں کَباٹے بیت۔۔۔۔۔۔!
من لوٹاں کہ مردم اے کوھنءُ دِرتگیں ربیدگانی تہءَ بندیگ مہ بیت چہ اشاں چَٹ آجو بہ بیت۔۔۔۔ وتی مارشتءُ واھگانی وت واجہ بہ بیت ۔۔۔۔۔۔ تِرھوکیں ساھے بہ کشّیت۔۔۔۔۔۔۔!!

مارءَ چے داتگ اے کوھن،جَنڈءُ دِرتگیں انسانی وت جوڑشتیں دوداں۔۔۔؟ ھمیشانی سوب اِنت کہ ما گوں آجوئیءَ گپ جَت نہ کنیں ۔۔۔۔ وتی دِل تبیں کارءَ کرت نہ کنیں۔۔۔۔۔۔۔۔۔!
تو وت ھوں یکروچے ھمے گپءِ سرءَ گریت کہ من گوں تو ھور بیت نہ کناں۔۔۔۔ مھر کُت نہ کناں پرچہ کہ مئے نیامءَ دینءُ مزہبے است۔۔۔۔ زاتءُ پاتے اَست۔۔۔۔ چاگردی دود اَست اَنت ءُ پد ءَ من یک بے وسیں جنکے آں کہ اشیءِ پاد چاگردءِ دودانی زمزیلاں گوں بستگ َاَنت اِش۔۔۔۔۔۔۔۔۔ جنکےءِ وتی اَرمان، واھشت، لوٹءُ دل دوستی اے چاگردءَ بے ارزشت اَنت۔۔۔۔۔۔۔ اگاں من تو انی وتی مھرءِ کسہءَ دیمءَ بہ بَریں ءُ پدا باندا چاگردی دودمئے راہءَ سنگءِ پئیمءَ میلانک بہ بنت گڑا ما دوئیں پُرشیں ءُ ٹُکّر ٹُکّر بئیں۔۔۔۔۔۔!
مہروان۔۔۔۔۔ کمے بہ جیڑ ۔۔۔۔۔ ھمے زَنگ بستگیں، وت جوڑ کتگیں چاگردی بندشانی سوبءَ تو گوں من جتا بوگ لوٹ ئے گڑا پرچہ اے کوھنءُ جَنڈیں دودانی سرءَ چیا پہر بَندئے۔۔۔۔؟
انی من تیابءِ دپءَ ریکانی سرءَ نشتگءُ ترا نمدی نوشتہ کنگا آں ۔۔۔۔۔۔۔۔ دیمءَ زِرءِ مستءُ ملنگیں چئولانی شہارءِ دیمءَ مزن مزنیں سنگ ایرکنگ بوتگ اَنت۔ چئول کمے سرکشگ لوٹ اَنت۔۔۔۔ دیمءَ روگ لوٹ اَنت۔۔۔۔ تیاب دپءِ کپتگیں کُچکاں اَمباز کنگ لوٹ اَنت بلئے کاینت ھمے سِنگاں گوں ڈیک وَراَنتءُ پدا بے توار بنت۔۔۔۔۔!

اے شہرءَ مردم چنچو زالم اَنت گِندئے؟ مھرءُ واھشتاں بِگر داں تیابءِ چئولاں درستانی دیمءَ مزنیں سنگ اِش ایر کُتگ۔۔۔۔۔!

wrong number

نبشتہ: اِمُل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

شپ ءِ تھاری ءَ سرجمیں جھان وتی امبازاں زُرتگ اَت ءُ ماہ نوک درآھگ ءَ اَت، کَوش ءَ اُوں کشگ بند کُتگ اَت، چہ بشانگ ءَ ڈن پشّگے منی گُوشانی کِرّ ءَ اُژ اژ کنگ ءَ اَت، منی چم گوں آزمان ءَ سک اِت اَنت ءُ استالاں ھساب کنگ ءَ اِت اَنت،ماھِکانی ءِ رژنائی گیش بوْان اَت کہ دیم ءَ استال اُوں کم کم بوْان ات اَنت ءُ من وتی چم ماہ ءَ سک داتگ اِت اَنت ءُ جیڑگ بندات کُت.

مھلونک پرچا گُش اِیت ماہ زیبا اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔؟ ماہ بید ء چہ اسپیت ءُ گولیں چراگ ءَ دگہ ھچے نہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔ منی چم کہ وتی لوگ ءِ مچکدگ ءَ کپت اَنت، داں من اے سرپد بوتاں راستی ءَ ماہ زیبا نہ اِنت، زیبائی ھمیش انت کہ ماہ ءِ رژنائی گُلزمین ءِ سر ءَ ھمُک چیز ءَ کپ اِیت ءُ ھمائی ءِ زیبائی ءَ ماھِکانی زیبا بیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔

من گوں ھیالاں گْوازی ءَ اِتاں ءُ سرجمیں مھلونک وش واب اَت، بلے نہ زاناں منی واب اے وھد ءَ کُجا شُتگ اَت ءُ کجام دیار ءِ پلوا چرگ ءَ اَت کہ منی موبائل ءِ گھنٹی ءَ توار کت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من پون چِست کُت چاراں لھم لھمیں توارے منی گُوشاں کپت۔۔۔۔۔من انچش بوتاں گُش ئے کہ اے شپ ءِ نیم ءَ من ءَ منی وابانی بانور رس اِتگ ءُ سرجمیں زند نوک بوتگ،اے شپ ءَ کِساس من داں شپ ءِ چار ءَ گپ کُت ءُ پد ءَ پون کٹ کُت۔ من وتی سر بالشت ءِ باھوٹ کت ءُ ھیالاں گوازی کنان اِتاں، نہ زاناں کجام وھد ءَ واب ءَ اتک ءَ ءُ من ءَ وتی امبازان ئِے زُرتگ ءُ من واب کپت آں۔۔۔۔۔۔

وھدے کہ من وتی چم پچ کت آں، داں روچ منی سر ءَ میلانک اَت ءُ منی جان سرجم ءَ چہ ھید ءَ شُشتگ اَت،من چہ بشانگ ءَ دراتکاں ءُ دیم پہ لوگ ءَ شُت آں، بلے من باتِن ءَ گل ءَ بال اِتاں، گُش ئے من ءَ نوکیں زندے رس اِتگ،انچش گمان بُوَگ ءَ اَت کہ منی زند نوں سرجم اِنت۔۔۔۔۔۔۔

کِساس ماھے ءَ گیش شپ پہ شپ مئے گپ ءُ دیوان ، مجلس اَت ،انچش گمان بوت آ منی وابانی بانور اِنت ءُ من آئی ءِ وابانی سالونک۔۔۔۔۔۔۔۔
ھمے میان ءَ آئی ءَ ھرچی لوٹ اِت من اِنّا نہ کُت،وام ءُ شام کُت، تیوگیں روچ برد ءِ چیر ءَ بوتاں، بلے آئی ءِ لوٹ ءُ تماہ پورا کُت اَنت۔موبائل ءِ کارڈ ءَ بگر داں سینٹ ءُ سابن ءَ ھرچی کہ آئی ءَ لوٹ اِت ءُ کُجام وھد ءَ منا کہ گُشت ئِے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ کُجام جاگہ ءَ ایر اِش بکن من ھما پیم کُت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

اے میان ءَ شادھیں زِند ءِ بُنگیج یک زیبائیں دابے ءَ رھادگ اَت کہ من آئی ءِ ءُ آ منی زِرد ءِ پُرکیپں ھُلّ اِت اِیں۔
ھمے وڑ ءَ وھد پہ اِشتاپ وتی گاماں دیم ءَ شھار دیان اَت کہ آئی ءِ نمبر بند بوت، نا ھال ءُ اھوال نیکہ کلوہ ءُ مسکال، ھچ نیاتک۔۔۔۔۔۔۔ من اُوں نمبر جت باز رند ءَ بلے بند اَت ئِے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

یک شپے اناگت ءَ من موبائل چِست کُت ءُ نمبر جت چاراں نمبر ئِے پچ اِنت ،من دو سے رند ءَ کال کُت، بلے چِست ئِے نہ کُت، گُڈّی ءَ گُڑا چِست ئِے کُت ءُ من ھیلو کت ،گوں ھیلو ءَ ھوار آئی ءَ وتی دپ پچ کت ءُ گُشگ ءَ لگت لنڈر ،بے گیرت ءُ اِزّت ءِ جند شُمارا نیست،شمارا وت ءَ مات ءُ گْوھار نیست، بس جنکی نمبرے دیست،بزاں گوک ءَ آپے دیست۔ اے وھد ءَ ایشی ءِ دپ ءَ ھرچی دراتک آئی من ءَ گُشتءُ منی اُوپار ءَ من ءَ جواب داتگ اَت ، بلے منی دست ءَ دگہ ھچ ءَ نہ رس اِت بس من پون کٹ کت ءُ موبائل بند کت ۔ سر بالشت ءِ سر ءَ دور دات انچو زُوت واب کپت آں، گُش ئے من پتایے نِشائی گولی وارتگ۔۔۔۔۔۔۔۔

وھدے من سھب ءِ سر ءَ پاد اتکاں ءُ موبائل کہ انچو پچ کت چاراں اسکرین ءِ دیم ءَ آئی ءِ کلوھے من دیست ءُ من گل بوتاں کہ زان ءَ دوشی آئی ءِ تب وش وش نہ بوتگ ءُ نوں پَھِلّی لوٹ اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔

من کلوہ پچ کُت داں آئی ءَ نویستگ اَت کہ منی موبائل منی براس ءِ کِرّ ءَ بوتگ ءُ اِنچو وھد اِنت منی براس ءَ ترا وائس چینجر ایپس ءِ سر ءَ ستائینگ ءَ بوتگ………

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

ھئو من ءَ چہ رشتہ آں بیم کئیت

جسٹن سنو

رجانک : حنیف بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

آئی درچک ءِ سارتیں ساھگ ءَ ھاکانی سرا نشتگ ءُ درچک ءَ تِکّہ داتگ اَت۔دیم پہ دیم ءَ یک ءُ دو زھگ ھاکانی تہ ءَ گْوازی کنگ ءَ ات آں ۔آئی مُدام ھمے زھگانی نیمگ ءَ چارِت ءُ دل ءِ تہ ءَ بچکندگ ءَ اِت۔آئی ءِ جبین ءَ نشتگیں مرد مُدام آئی ءَ روک روک ءَ چارگ ءَ اَت۔ھمے وھداں آئی جست کُت۔

” ترا زھگ پرچا انچو دوست بنت ”؟
”زھگ زمین ءِ سر ءَ ھدا ءِ چہرگ ءَ جن اَنت،دل پہک اَنت،نہ کینگ ءُ کست زان اَنت نہ دِگہ ھیلہ سازی۔ زندگی ءِ ھزار پُرّ اَرزشتیں ندارگاں چہ چکار اَنت۔چہ تہ ءَ ءُ ڈن ءَ یک وڑ اَنت۔ ”

,,آئی یک شل ءَ زھگانی نیمگ ءَ چاران ءَ وتی جبین ءِ نشتگیں مرد ءِ پسّو دات۔انچو گمان بوت کہ آ اے سرجمیں جھان ءِ ڈولدار تِرّیں کارِست ءَ چارگ ءَ اِنت۔
کش ءِ نشتگیں مرد ءَ آئی پسّو اِش کت اَنت تہ پدا جُست ئے کُت۔
“بلے ترا بس زھگ پرچا دوست بنت؟ترا چہ آ دِگہ رشتہ آں گستا بُوَگ ءَ چہ من ھمے مار اِتگ کہ ترا چہ رشتہ آں تُرسیت ،راست اَنت ترا پہ دل چہ رشتہ آں تُرسیت؟”

“رشتہ آنی تُرس ءِ گپ کہ اِش کُت تہ یکدم آئی ءِ لُنٹ آں چہ بچکند بیگواہ بوت ءُ تُرس ءُ بیمّ ءَ چہ آئی ءِ چہرگ ءِ رنگ بدل بوت۔انچو گْوش ئے مرگ ءِ پریشتگ ءَ وتی نیمگ ءَ آھگ ءَ گِندگ ءَ اَت۔آئی چم سنگ بوت اَنت،دیم زدر تَر اِت۔گْوش ئے آئی ءِ کُنٹ ھمدا اِنت بلے رُوہ دِگہ جاھے شتگ۔ھَو آئی رُو ءَ دِگہ نیمگے بال کُتگ اَت۔

اے ھمے دمان اَت آئی کُنٹ بے ھاٹیگ اَت،دست یک دروازگے ءِ ٹُکگ ءَ لرزگ ءَ اِت آں ۔انچو لرزگ ءَ اِت آں کہ گْوش ئے کُنٹ ءَ چمّانی بند کنگ ءِ واست ءَ ھاٹیگ مان نیست اَت، بلے آئی دروازگ ٹُک اِت۔ ءُ پدا اے دیم ءُ آدیم ءَ چارگ ءَ بوت گْوش ئے زمین ءِ رودراتک ءُ روکپت ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت۔اُود ءَ کمو دمانے ءِ واست ءَ وت ءَ اندیم کُت بہ کنت۔

کمو رند ءَ دروازگ پچ بوت، چہ دروازگ ءَ ھپتاد سالی پیر مردے کہ زندگی ءِ بازیں اَڑ ءُ جنجالاں ژند ءُ ژُول کتگ اَت ۔پیرمرد چپّیں دست ءَ جِک داتگیں لَٹ ءِ کُمک ءَ اُوشتاتگ اَت۔
پیر مرد ءَ کہ آ دیست تہ جُستے کُت۔
”کَے تو ”۔؟

آئی اے پیریں مردک یازدہ سال ءَ رند اولّی بَر ءَ دیست تہ سنگ سیاہ بوت۔اے جست کہ آئی اِش کُت تہ ھما زمین ءِ سر ءَ کپت۔گْوش ئے سرجم ءَ شِنگ اِتگ اَت۔
اے پیریں مرد آئی یے پِس اَت۔
وھدے کہ آئی سار کُت تہ گِس ءِ مْیانجی ءَ دْراج ءَ دْراج ءَ ایر اَت۔کش ءَ پیریں مردک ءَ دست سر ءَ اِت آں ءُ نشتگ اَت۔پیر مرد ءِ لٹ زمین ءِ سر ءَ ایر کپتگ اَت۔
”پہل کن ورنا،منی پیریں ھڈّاں اِنچو زِکت نیست اَت کہ ترا بڈا کُت بکن آں پمیشکا پہ کشولان تاں اِدا ترا آؤرتگ۔ھمے وڑ گمان بیت کہ ترا زاناں بلے پجّارگ ءَ نہ اُوں”۔
آئی ءَ وش ءَ وش وتی سر چست کُت ءُ گَٹ،گٹ ءَ گْوشت۔
”من، من تئی،تئی،زھگاں اَبّا ”۔
اے کہ اِش کت گْوش ءِ پیر مرد ءِ چہرگ ءَ چہ زندگی بیگْواہ بوت۔آئی وتی دست چہ سر ءَ دور کُت اَنت ءُ وتی ھلاھوشیں چمّاں گوں آئی ءَ سر ءَ تاں پاد ءَ گنوکانی وڑ ءَ چارگ ءَ بوت۔کمو دیر ءَ دیدار کنگ ءَ رند ، سارتیں اُپّارے ءِ کشگ ءَ گوں پدا دستے سر ءَ داشت اَنت۔پِس ءِ اُپّار ءِ توار آئی گُوشاں کپت۔

”تو آھگ ءَ سک دیر کُت منی زھگ ”۔
پیر مرد مُدام دستاں وتی سر ءَ جنگ ءَ اَت ءُ آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔
پیر مرد گْوشگ ءَ اَت۔
”تئی مات ءَ مُدام تئی نام دپ ءَ اَت تاں مُرت ،من باز شرمساراں منی زھگ۔کمو اِدا بچار،من چونیں شرمساریں مردمے آں۔ یازدہ سال ھمُک دمان من تئی مات تلوسگ ءَ دیست تاں مُرت بلے من نہ مُرتاں۔ برے برے من ءَ اَنچو گمان بوتگ کہ اے دمان نہ آ دمان من اُوں مِراں۔بلے ملکموت ءَ ھچ دمان ءَ وپا نہ کُت، ءُ زندگی چوناھا بے وپا اَت ”۔

آ تُک ءُ نُک وتی پِس ءِ گیمُرتگیں چمّاں سئیل کنگ ءَ اَت۔آئی پِس ھُشکیں چمّاں گوں بُرز ءَ چارگ ءَ اَت۔ چمانی تہ ءَ ارس مان نہ اَت۔اَنچو گْوش ئے ھون ءِ دریا ھُشک بوتگ اَت۔
”تئی مات ءَ مُدام پہ تلوسگ چو کرنیگیں ریگستان ءِ تُنگ ءَ چہ من مُدام دزبندی کُت۔

” منی زھگ ءَ بیار۔بس یکبرے بیارے ”۔
”منی کِرّا ھچ پسّو نیست اَت۔تہ من آئی ءَ تلوسگ ءَ یلو کتگ ءُ گس ءِ تہ ءَ گْوستگاں پہ زار جنئگ ءَ، ءُ دزبندی ءَ ۔وھدے من اُود ءَ کہ پاد اتکگ ءُ گِس ءِ تہ ءَ گْوستگاں تاں آ من ءَ چہ پُشت ءَ چارگ ءَ بوتگ۔تاں ھما وھداں چاران بوتگ کہ من چہ آئی ءِ چمّاں اندیم نہ بوتگاں۔ پدا آ چاریں آتراپاں ندارگ کنگ ءَ بوتگ۔یک انچیں ایوکیں مردمے ءِ وڑ ءَ کہ جھان ءَ آئی ءَ کس مہ بیت بس ایوک ءَ وت بہ بیت۔گُڑا آئی ءَ آزمان گِندگ ءَ اتکگ ءُ آ آزمان ءَ چارگ ءَ بوتگ ءُ اُپّار کشگ ءَ بندات بوتگ۔بلے گریوگ ءِ وھداں آئی ھچبر دروازگ ءِ نیمگ ءَ نہ چار اِتگ نزاناں پرچا !آئی اُپّار من تاں بان ءِ تہ ءَ اِش کُتگ اَنت ، بلے منی دزرس ءَ ھچ نہ بوتگ ابید ایشی ءَ کہ بان ءِ دیوالاں وتی سر ءَ بِہ جنان ءُ سرجمیں گِس ءَ سُہر بہ کن آں ۔

من شرمسار اُوں منی زھگ کہ من تئی دیم ءَ زندگاں۔ من شرمساراں منی زھگ کہ مرگ ءَ گوں من وپا نہ کت۔
مردُم گُڈّی ھِکّگ ءَ آپ لوٹ اَنت بلے تئی مات ترا لوٹگ ءَ اَت۔من وھدے آپ آئی لُنٹانی نزیک ءَ آؤرتاں تہ آئی تئی نام گیپت ءُ چہ آپ ورگ ءَ بَج اِت۔بلے چونائی ءَ آئی ءَ آپ ءِ ھاجت نیست اَت ، چیا کہ آئی چمّانی چمّگ بُتکگ اِت اَنت ۔آئی چم مُدام چہ ارساں چکار اِت آں ۔
ھَو !گُڈّی ھِکّگ ءَ چہ پیسر آئی یک رندے دروازگ ءِ نیمگ ءَ چار اِتگ اَت ءُ پدا آزمان ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ بوت۔وھدے کہ آئی گُڈّی ھِکّگ جت تہ آئی سر منی کُٹ ءَ اَت۔ گوں گُڈّی ھِکّگ ءَ رَند پدا آئی تئی نام نہ گیپت۔پدا اے کار ءَ زبان ءِ بدل ءَ آئی ءَ چم کنگ ءَ اِت آں ءُ پدا ھمے تلوسگ آں تاں آئی ساہ دات۔ ءُ جان منی کُٹ ءَ منی جان بوت۔انگت ءَ تئی پِس ءِ چمّاں شند بستگیں ارس تئی نام ءَ گِرگ ءَ اِت آں ۔

آ وھداں من آزمان ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ دزبندی لوٹ اِت بلے من شرمساراں منی زھگ، مرگ ءَ انگت وپا نہ کُت ۔من مُرت نہ کت منی زھگ”۔
ھپتاد سالیگیں پیرمرد بُرز ءَ چارگ ءَ اَت ءُ بے توار اَت۔ آئی ءَ وتی بُت بوتگیں کُنٹ چِست کُت ءُ گام جنان بوت دروازگ ءِ نیمگ ءَ شُت۔

پیر مرد یکشل ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔وھدے کہ آ پاد آتکگ ءُ روگ ءَ اَت، یکشل ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔آ مدام زمین ءَ چاران ءَ دروازگ ءِ نیمگ ءَ روان اَت۔پیر مرد چہ پُشت ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت تاں ھما وھد ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت تاں آ دروازگ ءَ چہ درنیتکگ ءُ چہ دیداں اندیم نہ بوتگ اَت۔
آ درچک ءِ ساھگ ءَ نشگ ءُ آزمان ءَ چارگ ءَ اَت تہ پسّوے دات۔
”ھَو من ءَ چہ شتہ آں بیمّ کیت”۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

آزمانک: آس کے ءَ روک کُتگ ؟

نبشتہ کار:سنگر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

آ گُوں دردناکیں دیدگاں آزمان ءِ چارگ ءٙ اٙت ءُ وتی جِند ءِ گُوما گٙپ جٙنگ ءٙ اٙت، باریں چے چے گُشگ ءٙ اٙت ،بس ھنچو گِندگ بُوت کہ آئی ءِ چیریں باتن ءٙ ھزار درد چیر اَت، بلے آ دپ ءٙ بٙس کٙندگ ءُ ٹھک دیگ ءَ اَت ،بلے آ سکیں پرشتگیں مردمے اَت، درداں گُوں گٙپ جَنَگ ءَ اَت بَلے زبان ءٙ نیارگ ءَ اِت اِش، آ باز جوانیں دردواریں مردمے اَت، بلے آئی ءِ چیریں باتن کس ءَ نہ دیستگ اٙت، یک شٙپے آ تھاری ءٙ دریا ءِ لمب ءٙ نشتگ اَت گُوں وت ءٙ گٙپ جٙنگ ءَ اَت ، برے ٹٙھک ئِے دات ءُ بر گِریت ئِے ءُ برے بچکند اِت ئِے، دگہ سنگتے آئی ءِ را دوری ءَ چہ ندار ءٙ کٙنگ اَت، آ بس ندار چارگ ءٙ اٙت ءُ آئی ءٙ گُشت کہ اے گنوکے یا ملنگے ؟

مٙن گُشت” من ھچ نزاناں ۔

سنگت ءٙ پٙد ءَ درائینت” تو چوں ھچ نزان ئے۔

من پد ءَ گُشت” باور کن من ھچ نزاناں۔ سنگت ھاموش بُوت پد ءَ سیل کنگ ءٙ لگ اِت ءُ پد ءَ مٙن گُشت ” بِر ایں باریں مرد ءِ کر ءَ جُست ئِے گر ایں.

ما پد ءَ دیم پہ ھما مرد ءِ کر ءَ شُت ایں کہ آ گوں وت ءٙ گٙپ ءٙ اٙت، تیاب ءِ دپ ءٙ نشتگ اٙت، ما سلام دات ءُ گُوں آئی ءٙ ھال ءُ اھوال کُت.

سنگت ءٙ درائینت ” ما ترا گِندگ ءَ ایں کہ تو ھر وھد ءٙ تھنا نِشتگ ئے ءُ وتی جند ءٙ گُوں گٙپ کن ئے، ھمد ءَ گریو ئے ھمد ءَ کندئے تو چے ءَ چُش ئے، چونایا ترا گِند ایں تو جوان ئے ،ترا چے مھروان تِریں مردم نیست، بَلے تئی جیڑہ ءِ جند چے اِنت؟

آئی ءٙ پٙد ٹٙک دات ءُ گُشت” تو ھچ نزان ئے یا تو وتی دُگنیا ءِ تہ ءَ گُم ئے؟

سنگت ءٙ درائینت” ناں من تئی گٙپ نہ سمج اِت۔

آئی ءٙ پٙد ءَ گُشت “من ترا چے بُگش آں اے دُگنیا ءِ توک ءَ تو من ءَ چُوں دیست؟

سنگتاں کٙندگے جت ءُ گشت” من ترا چُوں نہ گند آں کہ تو ھر وھد ءٙ منی چمّانی دیم ءٙ ئے۔

آئی ءَ پد ءَ کند اِت ءُ گُشت ” ورنا تو اے دُگنیا ءٙ سیل کن ءُ بچار کہ دُگنیا چُون اِنت، اے دُگنیا ءِ توک ءَ کے راج کنگ ءٙ اِنت ،اد ءَ انسان چون اٙنت، انسان انسان ءِ کاتل اِنت، اے دگنیا ءِ توک ءَ مھر نیست ، اے دُگنیا چُو دوزہ ءِ آس ءٙ روک اِنت، ھرکس وتی زندگی ءِ توک ءَ گار اِنت ،انسان ءٙ وتی جند ءِ پّجار بے ھیال کُتگ، نزاناں کہ ما اے ھاک ءِ وارس ایں،ما بس اے ھاک ءٙ لٙگت مال کنگ ءٙ ایں ءُ ھاک ءِ ھک ءٙ ما زانگ ءٙ نہ ایں، مئے گُداں ھاک لِچ اِت، ما ھاک ءٙ دور کن ایں، ھمے وڑ ءَ ما نزان ایں کہ مئے زمین ءٙ چنچو مڈی ھست ءُ مئے زمین ءِ بستار چی اِنت، بس ما ھنچو گٙل ایں ءُ ما وتی دژمن وت اِیں، ما وتی جند ءِ ھاک ءِ ءُ سرزمین ءِ دشمن اِیں، ھما انسان شّری ءِ نیمگ ءٙ جُنزان بیت گُڑا ما چو رستر ءِ وڑ ءَ آئی ءَ وت ور ایں ءُ گار کن ایں، تو نو وت بہ جیڑ کہ تو دُگنیا ندیستگ؟

سنگت ءِ چمّانی ارس دراٙتک انت ءُ گُشت ئِے” ھو من دیستگ، من ءَ ماپ کن من ھچ نزانتگ من مرچی تئی کِر ءَ اتکگاں ترا چے چیزے سِکگ لوٹاں.

پد ءَ آئی ءٙ گُشت “تو زان ئے کہ اد ءَ انسان ءٙ لوگ نیست لوگ بُن دیگ بوگ ءٙ اٙنت ءُ مئے مات ءُ گھارانی ارس ریچگ ءٙ اٙنت، کٙس اے ارساں ھم نہ چار ایِت، کس ایشاں نہ چار اِیت کہ چنچو بے وس اٙنت، ایشانی سر ءِ گُشان کٙپتگ اَنت، اے سر در اٙنت، ایشاں کس وتی نہ کنت، بس اے ھنچوش بے وس اٙنت ما کمو ایشانی بارو ءٙ نہ جیڑ ایں ءُ نہ چار ایں کہ اے مئے ھم مات ءُ گھار اٙنت، ھما ماتانی چُک کہ مرچی گار اٙنت ءُ لھتیں شھید بُوتگ ، ایشانی دل ءِ ھالاں ما نہ زان ایں، ما نہ زان ایں کہ انسان ءِ بے وسی چنچو گران اِنت، ما گُوں وتی جِند ءِ دست ءٙ گُوں انسان ءٙ را بے وس جوڑ کُتگ ءُ انگت جوڑ کنگ ءِ جھد کنگ ءٙ ایں، ما وتی جند ءٙ گند ایں ءُ گٙپ کن ایں کہ مارا کٙس مہ گند ایت ءُ ما چو آ دگرانی وڑ ءَ مہ وارت.من وتی مات ءُ گھارانی باندات ءِ اوست آں، تو ھم نام مہ گر کہ من ایشی ءِ گُوما گٙپ کُتگ۔

سنگت ءِ چٙم ارس بُوت اَنت ءُ گُشت ئِے” بس جوان اِنت بَلے اے آس گُڑا کے ءَ روک کُتگ ؟

آئی ءٙ بچکند اِت ءُ گُشت” ما وت دانکہ وت مہ وت جھد مہ کن ایں، اے آس نہ مر ایت ءُ ما وش ھال نہ بہ ایں ۔

سنگت ءٙ پسو دات” باید انت ما یکجاہ بہ بہ ایں ، اے آس ءٙ بہ کُش ایں .

آئی ءٙ درائینت” جی ھو تو سرپد بُوت ئے کہ اے آس کے ءَ روک کُتگ؟

تارک جان شھید بوت

نبشتہ کار: عصا بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

من ءَ یات اِنت، من کسان اِتاں نوکی بلوچ راجی گل بلوچستان لبریش پرنٹ ءِ دوزواھے اِتاں، من شھید کمانڈر مھم جان پنام بابا درویش ءِ دست ءِ چیر ءَ راجی گل ءُ دسنگتانی واست ءَ کار ءَ اِتاں، ھمے وھد ءَ من نوک اِے دگہ سنگتاں گِندگ ءَ اِتاں ، ھمے سنگتانی تہ ءَ من یک انچیں سنگتے دیست کہ آئی ءَ من بے ھیال نباں، یک سرمچارے اَت، یک دلیرے اَت، یک سوچے اَت، یک پگرے اَت، اِے مرد شھید کمانڑر تارک تاھیر اَت ،داں دیر ءَ مئے گُور ءَ جَل اِت ئِے، من چہ شھید تارک جان ءَ باز دربُرتگ، ھمے وڑ ءَ شھید ءِ گوما باز نزیکی بُوت، پد ءَ شھید دمگ ءَ گل ءِ کارانی واست ءَ شُت، یک روچے یک نہ وشیں کُلوھے منی دیم ءَ کپت کہ تارک جان ناپاکیں پاکستان ءِ پلیتیں پوج ءَ آوار جتگ، گوں اِے نہ کلوہ ءَ من سک دگہ وڑ بوتاں، سنگت دُرست گُش ئے گنوکانی وڑ ءَ اِت اَنت، ھمے وڑ ءَ وھد گُوزان بوت، سالے سرجم بوت، بیگاھے ءِ وھد ءَ دگہ یک نہ وشیں کلوھے اتک کہ تارک تاھیر ءِ لاش گوں گپار لانگو ءِ ھمراھی ءَ ھب ءِ دمگ ءَ دستگپتگ ، منی دست ءُ پاداں لرزگے زُرت،من ھر وڑ ءَ وتی دارگ ءِ جُھد کُت من گنتر بوَان بوتاں ءُ اِے ساھت ءَ من شھید بابا درویش ءِ کر ءَ نشتگ اِتاں.
بابا جان گُشت” ھاں ترا چی بوتگ تو دگہ وڑ ئے ،تئی ارس ریچگ ءَ اَنت، ھیر اِنت؟

من گُشت” نہ وشیں کلوھے اتکگ.
بابا ءَ گُشت “چی بوتگ تو ھچ نہ گُش ئے؟

من گُشت” سنگت تارک جان ءَ دُشمن ءَ شھید کُتگ …
بابا جان گُشت” تو چے گُشگ ءَ ئے؟
من گُشت” تارک جان ءَ دشمن ءَ شھید کُت.

بابا جان ءَ اِے گپ اِش کُت بابا جان چہ من ءَ چے گنتر بوت، کس نیستگ اَت کہ مارا بہ سھڑین اِیت ،شھید بابا جان ءَ گُشت “مارا دُرستاں روگی اِنت مئے دُرستانی راہ ھمیش اِنت، بس وتی شھیدانی راہ یلہ دیگی نہ اِنت، آھانی بیر چہ دشمن ءَ گرگی اِنت، بلوچستان ءِ آجوئی واست ءَ مارا سرانی دیگ ءَ چک پد بوگی نہ اِنت، شھیدانی منزل آزاد بلوچستان اِنت.
بلے مرچی شھید کمانڑر تارک تاھیر جان، شھید کمانڑر مھم جان دوئیں شھید کنگ بوتگ اَنت، چہ جسمانی ھوالہ چہ مارا دور بوتگ اَنت، بلے شھیدانی پگر ءُ سوچ مارا گون اَنت ،ما جُنزگ ءَ اِیں، مارا ھم شھیدانی راہ ءَ روگی اِنت، شھیدانی ھونانی گوما دگّا کنگی نہ اِنت، راج ءَ یک وشیں بانداتے دیگی اِنت پہ بلوچستان ءِ آجوئی ءِ واست ءَ ما سرانی دیگ ءَ چک ءُ پد نہ بہ ایں،پہ وتن ءَ انچوش ھدوک انت کہ چش کمبر ءَ چش میرل ءَ چش چاکر ءَ چش بالاچ ءَ وتن ایمان انت ءُ زبان ءُ شان انت.

اے ساہ امانتے ھر سپاھی ءِ رھبند ءَ
ندر بیت مات کوھاں سنگرانی دلبند

نورا بھا نہ بوت

جورکان بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

نور مھمد پَنام نورا جھلاوان ءِ دَمگ وڈھ ءِ نندوکے اَت ، نورا ءِ پت ءِ نام میر ھمزہ پھلوانزئی مینگل بوتگ .نورا سکیں بھادریں بلوچے اَت، بَلے کم گپّیں ءُ بے تواریں مردمے اَت، بیست ءُ دو سال اُمر ءَ آ وڈھ لیویز تھانہ ءِ دفعدار جوڑ بوت ءُ ھمے سال ءَ کہ نورا بھرتی بوتگ ءَ ھمے سال ءَ انگریز ءِ ھکومت ءَ سردار شکر خان ءُ میر نوردین مینگل ءَ دستگیر کُت ، اے ہما وھد اَت کہ بلوچ سرزمین انگریز ھکومت بزان برطانیہ ءَ پہ زور کْوزہ کرتگ اَت ءُ بلوچ ءَ ھم آئی ءِ وت واجھی بِھ نہ منّ اِتگ ءُ پہ وتی زمین رکینگ ءَ ھر وڑیں جُھد کنگ ءَ اَت ، اے وھد ءَ جُنز ءَ ھواریں میر جنگی ھان ءُ میر اَلم ھان گوں دگہ بازیں بلوچے ءَ کوہ ءَ شتگ اَت ءُ انگریز ھکومت گوما جنگ ءِ بِنا کرتگ اَت، گڑا نورا ءَ بلوچی گیرت نہ مَرین اِیت کہ آئی ءِ مستر ءُ کماش دستگیر بوتگ اَنت ءُ لھتیں کوہ ءَ جنگ اِنت گُڑا نورا ءَ وڈھ تھانہ یل دات گوں ھمے توپنگ کہ انگریز ھکومت داتگ اِت اَنت، گون ھمے توپنگاں دیم پہ کوہ ءَ روت ءُ میر جنگی ھان ءُ میر اَلم ھان ءِ آزادی ءِ سرمچارانی ھمراہ بیت ۔

میر ھان مھمد گرگناڑی کہ نورا ءِ دوستریں سنگتے اَت، آئی ءَ مدام گشتگ کہ نورا سکیں تیزیں مردمے بیتگ ، نورا کوھانی سرکپگ ءُ ایر کپگ ءَ سک بلد بوتگ ، مدام پند ءَ گشتگ ءُ سکیں تیزگامیں مردمے بیتگ ، شست شست میل یک روچے نورا شتگ ءُ دم بَرگ ءِ نام ئِے نہ زانتگ ، نورا گوریلا جنگ ءِ رِپک ءَ کُدرتی سک بلد بیتگ ، برے برے انچیں جاگہ ءَ چیر بیتگ کہ دژمن ءِ ھیال ءَ اے نہ بوتگ کہ نورا چہ اد ءَ مارا جنت ءُ پد ءَ آسانی ءَ وتی بُنجل ءَ روت.

نورا ءِ مستریں شَری ھمے بوتگ کہ آئی ءَ بھ تیر زوال نہ کتگ، اگاں تیر جتگ ئِے گڑا آئی ءِ تیر بھ نہ ٹگَل اِتگ اَنت ءُ ڈارک نشان ءَ لگ اِتگ اَنت ءُ نورا ءِ دگہ یک بلاھیں شَری یے بوتگ کہ نورا جنگ ءِ وھد ءَ سک گَل بیتگ ءُ جنگ ئِے کتگ ءُ وتی سنگت ءِ سک ھوسلہ داتگ اِت اَنت، پد ءَ جنگ ءِ وھد ءَ پہ مزاک ءُ مسکرا درسیں جنگولانی گوما پہ کندگ وتی کار ئِے کتگ، بلے وھدیکہ جنگ ھلاس بیتگ ءُ بنجل ءَ نشتگ گڑا مدام ھاموش بوتگ ءُ تنھا تنھا نشتگ ءُ آئی ءَ پنچ وھد ءِ نمازی یے اوں بوتگ کہ بھ وتی نماز ئِے کزّا نکرتگ ۔۔۔۔۔

3 اگست 1916 ءَ انگریز ءَ سردار نوردین مینگل ءِ بزاں سرمچارانی یک رھیم نامے کمک کارے گر اَنت، گڑا رھیم انگریز ھکومت ءَ سردار نوردین ءِ ھال ءَ دنت کہ اے روچ ءَ نال ءِ پلاں جاگہ ءَ بنت، نورا گوں وتی سنگتاں سردار نوردین مینگل ءِ گوما گِند ءُ نِند کنت ءُ پہ بلوچ سرزمین ءِ رکینگ ءَ یکجاہ بنت، گڑا کرنل ڈیو چار اِیت بلاھیں موہ ھمیش اِنت کہ درسیں جنگول یک جاگہ اَنت ءُ اشاں یک جاگہ ءَ ھلاس کن اِیں، شرتر اِنت، گڑا کرنل ڈیو لیویز لشکر ءُ اِلاکہ ءِ ٹکری ءُ سردارانی مردماں یک جاگہ کنت ءُ اُرش ءِ تیاری ءَ کنت.

سرکار ءِ دلارانی مستر ءُ کماش ھان بھادر میر رھیم ھان شاھی زئی مینگل گوں وتی لشکر ءُ لیوز ءِ ھمراھی ءَ درکیت ءُ دیم پہ سرمچاراں نیمگ ءَ ءُ دومی نیمگ ءَ کرنل ڈیو گوں وتی لشکر ءَ داں رو اَنت سردار نوردین مینگل ءِ بنجل ءِ نزیک ءَ سر بنت، اے وھد ءَ نورا گوں وتی سنگتان ھم نوردین مینگل بنجل ءَ ساڑی بیت.

چارین نیمگ ءَ کیمپ انگریز سرکار ءِ لشکر ءُ ریاستی دلارانی لشکر ءِ انگر ءَ بیت، گڑا نوردین مینگل ءَ توار پِر کن اَنت کہ وتی توپنگ دور دئے ءُ وت ءَ سرکار ءِ دست ءَ بدئے ءُ سرکار شمارا پَھِل کنت اگاں نا گڑا چاریں نیمگ ءَ شما انگر اِنت ءُ درایگ ھچ راہ ءُ دَرے پَشت نہ کپتگ.

نورا سکیں بھادرے بیت ءُ گُش اِیت” من ھچ وڑ ءَ وت ءَ سرکار ءِ دست ءَ نہ دے آں ءُ چَہ بےاِزتیں زند ءَ اِزتیں مرگ گھتر اِنت ءُ نودین مینگل ھم گُش اِیت کہ چہ دستانی بُرز ءَ کنگ ءَ شھیدی ھزار درجہ شرتر اِنت.

پد ءَ نوردین مینگل چار اِیت کہ ما درست جَنَگ بہ اِیں ءُ ھمے پیسلہ ءَ کنت کہ وت ءَ دست ءَ دے اِیں، گُڑا نوردین مینگل گوں سردار شھباز ھان گرگناڑی ءُ سلیمان گرگناڑی ءِ ھمراھی دستان چست کن اَنت ءُ وت ءَ دست ءَ دے اَنت، بَلے نورا ھچ وڑ ءَ تیار نہ بیت.سردار نوردین مینگل ءَ گشتگ کہ ھمے وھد ءَ ما کہ دست چست کرتگ اِیں، گڑا نورا کوھی ٹُل ءَ سِنگّ ءِ سر ءَ نندوک بوتگ ءُ مارا گوں وتی چماں چارگ ءَ بیتگ کہ ما گُلامی ءِ زلتیں زند ءِ گوازینگ ءَ چہ کوہ ءَ ایرکپگ ءَ بیتگ اِیں ءُ نورا ایوک ءَ جَنگ کبان ءُ پروشان کنت ءُ چہ انگریز لشکر دست ءَ دَر کیت بلے بھا نہ بیت ءُ دستاں چست ھم نہ کنت.

نورا ایوک ءَ کوھاں ویل بیت ءُ وتی گوریلا جنگ ءَ دار اِیت ءُ سرجمیں مھلوک ءِ کمک گوں نورا ءَ بیت ، انگریز ریاست ھزار رند ءَ کوشش کنت نورا ءَ دز گیر بہ کن اِیں، بَلے نورا کوئی پُلنگے بیت بھ دست ءَ نئیت.

بَکول ء مسٹر ٹاڈ ،، نورا جھلاوان ءِ دمَگے (RoB Roy) جوڑ بیتگ کہ سرجمیں مردماں آئی ءِ اِزت اِش کتگ. انگریز ھکومت یک بَرے میر شادی ھان بنگلزئی گوں دگہ سردار کہ آیانی تہ ءَ مینگل ، بیزنجو گوں لیوز فورس ءَ بس نورا ءِ گِرَگ ءِ واست ءَ داشتگ کہ شما بس نورا ءَ بگر اِت، اشان ءَ یک برے ھالے رس اِیت کہ نورا اتکگ، اے رو اَنت انگر کن اَنت ،دان نورا نہ اِنت بلکین ءَ دگہ مردے ۔
نورا ءِ یک توپنگے بیتگ کہ مدام ھمے یکیں توپنگ آئی ءَگوں بیتگ. نورا داں نوہ سال بزاں 1908 بگر داں دسمبر 1917 ءَ ایوک ءَ انگریز ھکومت گوما جنگ دار اِیت ،نورا لسبیلہ ءَ بگر داں سندھ ءِ ھمک دمگاں انگریز ھکومت ءِ سر ءَ وڑیں وڑیں اُرش کنت ءُ لیویز فورس وڈھ تھانے ءَ اُرش کنت ءُ ریاستی چانوگر منشی نزر مھمد ءَ کُش اُیت ءُ مھلوک سک باز وش بیت کہ نورا باز شر کتگ.

نورا درستیں سردارانی سر ءَ بس سردار ھبیب اللہ ھان نوشیروانی ءِ سر ءَ بیسہ کنت ، گڑا 1917 ءَ دسمبر ماہ بیت کہ یک روچے نورا چہ دژمن ءُ چاریگاں بِہ نہ کنت ءُ کیت سردار ھبیب اللہ ھان نوشروانی ءِ مھمان جاہ ءُ پُتریت ءُ سلامے دنت، بلے کسے پجا ئِے نیار اِیت، گڑا ھمد ءَ یکے جست ئِےکنت کہ تو کے ئے؟

وتی نام گُش اِیت کہ من نورا آں ، من سردار ھبیب اللہ ھان واست ءَ اتکگ آں ، سردار کیت ءُ سلام دُوا ئِے کنت ءُ گش اِیت” من ءَ بس یک نوکیں توپنگے بدئے کہ منی توپنگ بند ھراب اِنت، اگاں تو من ءَ توپنگ دات نہ کن ئے، گڑا من ءَ یک بلدیں مردمے بدئے منی رھدربر بیت داں من ءَ افغانستان ءَ سر بہ کنت کہ من اے ریگستان ءِ راہ ءُ رنداں بلد نہ آں ۔۔

سراد ھبیب اللہ آئی ءَ تسلی دنت کہ بےپِکر بو گُڑا نورا بلوچی زبان ءِ سر ءَ بیسہ کنت ءُ نند اِیت، چارمی روچ ءِ سبارگ ءِ وھد بیت کہ نورا مھمان جاہ ءَ وپسوک بیت ءُ چادرے پِر ئِے بیت کہ اناگہ ءَ آئی دستاں ھتکڑی جن اَنت ءُ وھدے آ چماں پچ کنت ءُ چار اِیت داں ھاران ءِ انگریز لشکر ءَ چاریں نیمگ انگر کتگ ءُ اوشتاتگ اَنت.

گازی ءُ سرمچاریں نورا گرگ ءَ پد ءَ ھاران ءَ چہ کوئٹہ ءَ برگ بیت ءُ یک سالے نیم ءَ آئی ءَ بازیں بھتامے جَن اَنت.
9 اگست 1919 ءَ سرداری جرگہ نورا ءَ انگریز ھکومت ءِ گَداری جرم ءَ اُمر ءِ کیز دیگ بیت.

نورا یک انچیں تمردیں انسانے اَت کہ آئی ءِ کسمت ءَ زاناں کیزی زند گوازینگ مان نہ بیت گڑا 30نومبر 1921 ءَ آ ھیدر آباد سندھ جیل ءِ تہ ءَ شھید بیت ءُ وت ءَ بلوچ راجدپتر ءَ ابدمان ئِے کت.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شھید آباد ءِ شھید

نبشتہ : واجُل دشتی

دی بلوچستان پوسٹ

چوناھا ھم گُش آں کہ ساچان( اگست) پہ بلوچ راج ءَ وشیں ماھے نہ اِنت، اگاں ما بچار اِیں گڑا تھنا ساچان نا بلکیں ھمک ماہ ءُ ھمک روچ ءُ کترہ ءَ یک نہ وشّیں ھالے گوں، 22 ساچان 2019 ھما شومیں روچ اِنت کہ آئی ءَ مئے سَے مھروانیں سنگت چہ ما پُل اِت-
22 ساچان ءِ بیگاہ ءِ ادار ھپت ءُ دہ ءَ آزمان گُش ئے لُمب اِت ءُ پاداں زمین یلہ دات، شھید دُرجان، شھید اسھاک جان ءُ شھید وھید جان جسمانی دروشم ءَ مارا چہ جُتا کنگ بوت اَنت۔

اے مادنیں راہ ءَ ھزارانی کچ ءَ بلوچ راج ءَ کُربانی داتگ ءُ اے کُربانی ءِ رِد انگت برجاہ اِنت، من ءُ شھید اسھاک جان یکیں لوگ ءَ رُستگ ءُ مزن بوتگ اِیں، آ مئے مستریں برات بوتگ، بلے نزاناں آ کجام نزوری بوتگ کہ ما سک نزیک ءُ یکیں تب ءِ مردم نہ بوتگ اِیں، اگاں من بُگشاں کہ آ دگہ سنگت ءُ برات گیشتر گوں اسھاک جان ءَ نزیک بوتگ اَنت، گڑا من رَد نہ باں، بلے وھدیکہ من ءَ چیزے ءِ تلب بوتگ گڑا ھچبر انا نہ کُتگ ئِے-
سکیں وپادار ءُ دورچاریں مردمے اَت، داں گُڈی روچ ءَ وتی مردم ءُ راجی جُنز ءَ گوں وپادار ءُ ایماندار اَت-
من ءَ یات اِنت سک باز مردم ءَ آئی ءَ را گشت کہ بیا سلاھاں دَور دئے، بلے آئی ءِ پسہ بس ھمیش اَت کہ من گوں شھیدانی ھوناں دگاہ کُت نہ کناں-
آئی ءِ اُمبر دو سال ھم سرجم نہ بیت کہ آئی ءِ مات ءُ پت دوئیں بیران بنت ، گڑا منی کماش ءَ آئی ءَ را رودینتگ وتی کرّ ءَ کُتگ، پمیشکا ما گوں ھرکس ءَ گشتگ کہ آ مئے مستریں برات اِنت، مُجّتی آ مئے مستریں برات بوتگ، شھید اسھاک جان ءِ شھیدی ءَ چہ ما وتی مستریں برات ءَ چہ دور بوت اِیں، بلے پہ پھر گُش اِیں کہ آئی ءَ وتی سردات بلے زمین ءِ سودا نہ جت ئِے۔

شھید دُرجان ھم ھچ توسیپ ءُ ستا ءِ مھتاج نہ اِنت، انسانے ناں بلکیں پرشتھے اَت ، آئی ءِ جَنگانی ءُ اوپار کشّی ءِ کسہ ھمک دیوان ءَ تالان اَنت، آئی ءِ دل ءَ ھچ وڑیں کست ءُ کینگ نیست اَت، منی تَب پہ لھتے سنگت ءُ مردم ءَ سکیں گرانیں ءُ نہ وشیں تَبے، گڑا برے برے من ءَ دُرجان ءَ گشتگ کہ وتی تب ءَ اے وڑ مہ کن کہ سنگت دل ءَ کار اَنت، بلے نزاناں من پرچا چو بوتگاں۔

دُرجان ءِ ناگتی شھادت ءَ انچو تَھ پروش کتگ کہ بُود کنگ نو سک گران اِنت، بلے من ءَ ناز اِنت کہ آئی ءِ نزیک تریں سنگت من بوتگاں ءُ داں گُڈی ساھت ءَ وپادار بوتگ آں، آئی ءِ جتائی ءَ پگری دروشم ءَ مارا گیشتر تمرد کتگ-
شھید وھید جان سکّیں تمرد ءُ دلیریں سنگتے اَت گوں جُھد ءَ سکیں ایماندار ءُ اوپار کشّے اَت، بلے من ءُ وھید بِھ نہ ٹَھ اِتگ اِیں، زاتی زِند ءَ گیر زمہ داری وتی جاگہ ءَ بلے گوں گَل ءُ جُنز ءَ سک زمہ دار اَت ،گوں سنگتاں سک مھروان اَت ،اگاں سکی یے اتکگ اَت یا سنگت لشکر ءِ انگر ءَ کپت اَنت، گڑا آ درستاں چہ دیم ءَ بوتگ ءُ وتی سنگت ئِے رکّینتگ اِت اَنت، ریاستی مردماں مدام کُلوہ ءُ کاسد کتگ کہ بیا سرنڈر بو ،آئی ءَ سک باز لب ءُ ملام دَیگ ءِ گپ اِش ھم کُتگ، بلے آئی ءَ وت ءَ را مھکم داشت ءُ ثابت کدم بوت،وھید جان سکّیں نہ تُرسیں ءُ اوپار کشّیں سنگتے اَت۔

جسمانی دروشم ءَ سنگت مروچی مارا چہ سستگ اَنت، بلے آھانی پگر ءُ لیکہ زندگ اَنت ءُ مدام مئے رھشونی ءَ کن اَنت اے ریاست ءُ آئی ءِ چانوگ گرانی کم زانتی اِنت کہ آ گش اَنت ما سنگتاں شھید کن اِیں ءُ جُنز نزور بیت، اے وت گلائی ءَ چہ ریاست ءِ پاکستان ءُ آئی ءِ چانوگ گِر در بیا اَبت۔

مروچی من سدّکاں کہ سنگتانی شھیدی ءَ کہ ھرچ دستے ھوار بوتگ آھانی جند ھم بے تاھیر اِنت کہ ھما مردم مئے لج ءُ ننگ ءِ پھازوک بوتگ اَنت، آ ما وت جتگ اَنت۔

اے کُربانی ءِ راہ اِنت ءُ اے رِد انگت برجاہ اِنت ءُ سرڈگار ءِ آجوئی ءَ داں برجاہ بیت ءُ اے مئے ایمان اِنت کہ شھیدانی ھُون پُل رودین اَنت ءُ سرڈگار الّم آجو بیت ءُ شھیدانی ھونانی مَٹ آجو بلوچستان اِنت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔