TBP Balochi

آزمانک : بیوسی ءِ مرگ

نبشتہ : صادق مُجاھِد

دی بلوچستان پوسٹ

لشکران ءَ وتی پرپٹ ءَ کِکے جت دانکہ گرم بہ بیت ،زمستانی ٹنٹتگیں شپاں پرپٹ ءِ انجن انچوسارت کُتگ اَت سما کپت کہ گُش ئے برپانی تہ ءَ در کُتگ ءُ ڈن ءَ اوشتارینتگ۔

آ زوت زوت پد ءَ پہ لوگ ءَ واتر بیت ،گوں لوگ ءِ پُترگ ءَ آئی ءَ وتی چم نپادانی سر ءِ وپتگیں وتی چار سالی گونڈو ءَ سک دات اَنت کہ دراھیں شپ پہ بے وابی آئی ءَ سباہ کُتگ اَت ءُ لشکران ءُ آئی لوگی ھم گوں گونڈو ءِ گرو دار ءَ واب نہ کپتگ ات اَنت،بلے آئی ءَ وتی بے وابی ءِ ھچ سما نہ اَت، آئی ھیال ءُ گُمان گوں گونڈو ءَ اِت اَنت ءُ گونڈو ءِ چم انگت بُرز ءَ سک اِت اَنت ءُ لوگ ءِ دیم ءِ داراں چارگ ءَ اَت ،آئی دپ پچ اَت وانگ ءُ ھیران اَت ،گوں گونڈو ءِ گندگ ءَ یکبرے پد ءَ لشکران ءِ دل ءَ دردے چست بیت ءُ آئی ءَ گوں گِلوتگیں وڑے ءَ دیم گوں وتی چُکانی مات ءَ کُت ءُ درائینت:”ھال کن بالاچ انگت یک وڑ اِنت”؟

شدری ءَ ھڈکِگے جت ءُ گُشت “ھو من نزاناں کہ منی چُک ءَ چون بیت، وش ءُ دراھیں چُک یک دمان ءَ پرے ھال ءَ بیت، اے شومیں مُلک ءَ نہ ڈاکٹرے، نہ مُلایے، نہ تبیبے، نہ دگہ دارو ءُ درمانے، اَے ھُدا تو پہ مئے وڑیں بزگانی سر ءَ وت رھم بکن، ابید چہ ترا دگہ مار ءَ کَے ھست، مئے دست بس پہ ترا رس اِیت ءُ تو وت مئے سر ءَ بزگ بکن۔

گوں اے گپاں لشکران ءِ چمانی ارس شیپ گپت اَنت ءُ آئی ءَ چد ءُگیشتر شدری ءِ گپ گوشداشت نہ کُت اَنت ءُ آ ڈن ءَ در اَتک ،بلے آئی ءَ پاد ھچ وڑ ءَ برگ ءَ نہ ات اَنت کہ آئی ءِ دست ھورک اَت ءُ آئی ءَ ھچی کیسگ ءَ نیستگ اَت کہ بروت ڈاکٹرے بیار ایت ءُ وتی گونڈو ءَ پیشبداریت ،اے کسانیں بازارُک ءَ ھچ کس ءَ گاڑی یے ھم نیستگ اَت کہ آ وتی گونڈو ءَ بزیر ایت ءُ شھر ءَ پہ الاج ءَ بروت، آ ھمے جن ءُ مجنانی توک ءَ اَت گوں ھُدا ءَ گِلہ ءُ زاری کنگ ءَ اَت کہ اَے ھُدا تو کہ مارا پیداک کُتگ گُڑا مارا پرچا چو وار ءُ ازاب کُتگ، تو کہ زانتگ اَت مارا تو اے پیم ءَ وار ءُ ازاب کن ئے گُڑا مارا پرچا پیداک کُتگ ءُ گوں ھمے گپاں آئی ءِ چمانی ارس شیپ گران بیت اَنت ءُ آ ھِڈک ھِڈک گریوگ ءَ لگت دانکہ ھمینچک ءَ پرپٹ ھم بند بیتگ اَت، آئی ءِ گریوگانی توار وھدے کہ آئی ھمساھگ ماسی شراتون ءَ اش کُت اَنت ءُ آ ھم دیم پہ لشکران ءَ اتک ءُ جُست کُت ” لشکو او لشکو زاناں چے بیتگ کہ تو گریوگ ءَ ئے”؟

لشکران ءَ سر چست کُت ءُ گوں ارسیگیں نگاھاں ماسی شراتون ءِ نیمگ ءَ دمانے چارگ ءَ پد درائینت ” من نزاناں کہ منی بال منی بالاچ ءَ چون انت،آئی آواز ڈَکان ءَ درتک،ھما دوشگیں چُک اِنت چمی جتگ اَنت بُرز ءَ نہ گپ کنت، نہ ھبر، نہ دگہ چڑکایے کنت۔۔! دپ ئِے پچ اِنت ءُ گَج ءُ لیتار اِنت، تچک ءَ تچک شنال اِنت.ھمے گپاں گوں آئی ءِ ارس گیش یلہ بیتگ اَنت ءُ آ یکبرے پد ءَ گریوگ ءَ اَت.
ماسی شراتون ءَ کہ آئی گپ اِش کُت اَنت، دیم پہ ھما لوگ ءَ شُت کہ بالاچ وپتگ اَت ءُ آئی ءِ دیم ءَ آئی ءِ مات نشتگ ءُ ھیسگارگ ءَ اَت.
ماسی شراتون اے میتگ ءِ کماش تریں زالبولاں چہ یکے اَت، آ اتک ءُ بالاچ ءِ سروناں نشت ءُ آئی ءَ وتی راستی دست بالاچ ءِ پیشانیگ ءِ سر ءَ ایر کُت داں آئی ءِ جان انچو سارت اَت، گُش ئے آئی ءِ ساہ ءَ چہ آئی ءِ کُنٹ ءَ دیری بال کُتگ اَت، آئی ءِ دست جنگ ءَ ماسی شراتون ءِ ھوش برگشت ءُ دل ءَ گُشگ ءَ اَت کہ اے چُک وَ دیر اِنت ھلاس بیتگ ،بلے اے بزگاں نزانتگ۔۔! آئی ءَ وتی دپ یک دو براں پُر کُت کہ بہ گُش آں، اے چُک ھلاس اِنت ءُ پہ اے چُک ءَ ھچ تچ ءُ تاک مکن اِت، ھمینچوک ءَ ماسی شراتون ءِ چم پہ بالاچ ءِ چماں کپت انَت کہ آئی نیم بالیں چم برے لوگ ءِ اے دیم ءَ برے لوگ ءِ آ دیم ءَ سُرگ ءُ چارگ ءَ اَنت، ماسی ءَ چہ وتی دل ءَ شُگر گپت کہ شر بیت کہ من دپ پُر نکُت ءُ نہ گُشت دگہ اے مات ءُ پِتانی دل من وت سِستگ اَت۔

ماسی گُشاد گُشاد ءَ چہ لوگ ءَ درتک ءُ دیم پہ لشکران ءَ رھادگ گپت ءُ اے وھدی لشکران وتی پرپٹ ءَ سر پُٹ اَت، تیلانی ھلاسی ءِ وجہ ءَ کہ بند بیتگ اَت ، ماسی ھم اتک گوں لشکران ءَ گُشگ ءَ لگت ” تو ھَیّا کن برو مُلایے یا شے یے بچار بیار کہ من ءَ شک اِنت کہ تئی گونڈو ءَ را جِنّے ءَ جتگ، یکبرے دُر بی بی ءِ بچکے جِنّ ءَ جتگ اَت آ ھم انچش اَت”۔

گوں جِنّ ءِ نام ءِ اشکنگ ءَ لشکران ھون ءَ یلدات ءُ آئی دست ءُ پاد ءُ آئی زبان ھُشک بیتگ اِت اَنت، آ زانگ ءَ نہ اَت اے دمان ءَ آ چے بکنت ،گُش ئے آ گنوکی یے ےَ گپتگ ءُ آ تچان دیم پہ لوگ ءَ شُت، آئی ءِ چم کہ بالاچ ءَ کپت اَنت کہ انگت ھما وڑ شنّال ءَ کپتگ اَت ءُ نوں آئی ءِ لِلّک ھم درتکگ اَت ءُ ھمے دمان ءَ آئی دگہ یک ھمساھگیں جنینے ھم اتک ءُ لوگ ءَ رس اِت، گوں بالاچ گندگ ءَ آ جنین ءِ ھوش شُت ءُ آئی ءَ کہ بالاچ ءَ اے ھال ءَ کہ دیست پہ اشتاپی آئی ءِ دپ ءَ درتک لشکران ھَیّا کن برو ملنگے بچار بیار تئی گونڈو نیمون ءَ جتگ ءُ دمال لوٹیت، اے نیمون ءِ کاریں کہ ھیبتان ءِ جنکے انچو نیمون ءَ گپتگ اَت ءُ آ ھمے وڑ ءَ اَت دانکہ اشاں دمال دات، نوں شر بیت ءُ بالاچ ھم ھمائی ءِ وڑ ءَ اِنت، دیر مکن جلدی برو کہ نیمون انچیں شومیں بیماری یے اگاں تو اشی سر جلدی نہ گپت، اے مردم ءَ کُش ایت۔

مرگ ءِ نام اشکنگ ءَ لشکران چد ءُ گیشتر تکانسر بیت، پرچا کہ آئی ءَ وتی پیری ءِ اسا بالاچ کُتگ اَت ،آئی ءَ وتی دل ءَ پہ بالاچ ءَ یک واھگے داشتگ اَت ءُ آئی ءَ لوٹ اِت کہ اے کُچک رُزوائیں زند ءَ کہ من گوازینگ ءَ آں اشی ءَ بالاچ مہ گوازینیت ،بالاچ یک وش ءُ آسودگیں زندے ءِ واھُند بہ بیت۔

ھمے جیڑگانی تہءَ دانکہ میتگ ءِ دگہ یک نیم اُمریں مردکارے کہ آئی نام سوالی اَت ءُ مردماں پہ نیم نام سوالک توار کُتگ اَت، اتک ءُ رس اِت گوں بالاچ گندگ ءَ آئی ءَ درائینت ارررر لشکران اے چُک پرے واری ءَ اِنت ءُ تو انگت داشتگ ھمد ءَ تئی چُک ءَ ھچ نہ اِنت، تئی چُک یک جنکیں پری ءَ گپتگ پرچاکہ من دیستگ اَت کُھدہ داھُدا ءِ بچکوے انچش اَت، اشاں بُرت شے ٹیبر ءِ کرّ ءَ شے ٹیبر ءَ دم ءُ چُپ کُت ءُ گُشتگ ئِے کہ اے گونڈل ءَ یک پری یے ءَ گپتگ، تو ھرچی زوت کن ئے برو شے یے بچار کہ رند ءَ ھُدا مکنت تئی گونڈو ءَ اے پری دگہ نُکسانے مہ دنَت، سوالک ءَ گپ دپ ءَ اَت کہ چہ ھمے بازار ءِ دو سے کلاس ونتگیں ورنایے اتک ءُ سر بیت گوں گونڈو ءِ چارگ ءُ دست پر کنگ ءَ آئی ءَ درائینت اناں لشکران تئی چُک ءَ ھچ نہ اِنت، تئی چُک ھیپاٹائیٹس تپ ءَ گپتگ ءُ تپ آئی سر ءَ شُتگ گُمان ھست کہ تپ ءَ آئی ءِ مجگانی سر ءَ اسر کُتگ، پمیشکا تئی گونڈو انچش اِنت ،تو ھرچی زوت کن ئے وتی گونڈو ءَ مزن شھر ءَ بر کہ اے تپ سکیں ھترناکیں تپے، ھُدا مکنت دیر بہ گوزایت گونڈو ءَ نُکسانے دنت ءُ آئی ءِ مجگانی سر ءَ اسر بکنت گُڑا اے گونڈو ناکارہ بیت۔

درستانی گپانی گوشدارگ ءَ پد لشکران ءُ آئی ءِ لوگی ءَ نہ زمین ءَ اِت اَنت ءُ نہ آزمان ءَ آھان ءَ ساہ ءَ پھک یل داتگ اَت، ھمے پیم بازار ءِ درستیں مردم آھستہ آھستہ آھان ءُ لشکران ءِ کسانیں لوگ ءَ نندان ءُ گوں وتی بے سریں گپ ءُ ھبراں کسے ءَ گُشت نزر اِنت ئِے، کسے ءَ گُشت کہ تپ ئِے سر ءَ شُتگ، کسے ءَ گُشت کہ گولُکے ءَ اشی دپ ءَ اُپ کُتگ، کسے ءَ گُشت دگہ لُولُکے ءَ وارتگ ،پمیشکا انچش اِنت، اے درستانی گپ لشکران ءُ آئی ءِ لوگی ءَ گیشتر پریشان کنان اِت انت، لشکران کہ درستانی گپانی اِش کنگ ءَ پد نوں آئی ءِ ھاٹیگ ءَ پھک جواب داتگ اَت کہ چے بکنت ءُ کئی گپ ءَ بزیر ایت ءُ چُک ءَ کُجا ببارت، مُلایے ءِ کرّ ءَ، شے یے کرّ ءَ،دمالے ءِ کرّ ءَ، ملنگے ءِ کرّ ءَ، ڈاکٹرے ءِ کرّ ءَ یا دم جنوکے ءِ کرّ ءَ؟
آئی مجگ ھچ کار ءَ نہ اَت کہ چے بکنت۔۔۔؟ چہ درستانی گپاں اِش کنگ ءَ پد لشکران ءَ درائینت” من شر زاناں وتی چُک ءَ کُجا بہ ببراں ،بلے منی دست ھچ نہ ڈَکاں کہ من وتی چُک ءَ جاھے ببراں، شُما درستیں برات ءُ گُھار شریں کہ یکجاہ اِت، منی مَدت ءَ بکن اِت دانکہ من وتی چُک ءِ الاج ءَ کُت بکناں، شُما چہ من ءَ ھر ھساب ءَ ڈڈ تر اِت ،دیم ءَ کنزان کن اِت ،مرچی منی چُک اِنت، باندا شُمے ،چاپ یک دست ءَ توار نکنت ،ھمت کن اِت کہ انگت وھد ھست”۔

گوں لشکران ءِ ھمےگپاں درستیں مردم وتی پادانی دیم ءَ زمین ءَ چُنڈگ ءَ لگت اِت انَت، ھچ کس ءَ ھچ نہ گُشت ھرکس پہ ھرکس بوتگ اَت ،لوگ ھالیگ اَت لشکران ءَ چم شانک دات اَنت دانکہ آئی چارسالی گونڈو ءِ جون آئی مات ءِ سرون ءَ ایر اَت ءُ آئی چماں لوگ دیم ءِ چارگ یلداتگ اَت ءُ آ چو بے ساھیں بُت ءَ لوگ ءِ دراجی ءَ ایر اَت!۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بیا همراه بہ ایں من ءُ تو

نبشتہ:میار دشتی

دی بلوچستان پوسٹ

اِے هستیں وهد ءَ من ءَ زندگی وتی مٹّینگی نہ اِنت ءُ نیکہ زندگی ءَ من ءَ نوکیں رنگ ءُ دروشمے دیگی اِنت، اِے هیالاں چَہ من باز دیر نِشتگ آں ءُ نیکہ من ءَ اِے هیالاں گوں سیادی یے هست.
من مدام وتی تهنائی ءَ گوں هم نیاد آں ءُ من هر وهد گوں وتی ایوکی ءَ گوں جنگ ءَ آں ،بلے دگہ گپّے من ترا هم سرپد کن آں کہ منی اِے تهنائی منی هست نیست اِنت چیا کہ من ءَ اگاں کارے یا دگہ جیڑهے سر ءَ کَیت گڑا من وتی تهنائی گوں شور ءُ سلاه کن آں ، من همے سرپد باں کہ منی تهنائی منی رهشون اِنت.

ترا دگہ گپّے من تِچک کنگ ءُ گْوشگ لوٹ آں کہ من ءَ رهشونے درکار نہ اِنت ءُ نیکہ من ءَ هم نیاد ءُ هم دیوانے ءِ درکار اِنت.اِنّاں ، مرچی من ترا اِے کلوه ءَ دیگ ءَ آں منی کلوه ءِ دیم دیگ ءِ لوٹ ایش اِنت کہ تو بیا منی همراه بُہ بو ، منی لوٹ چہ تو همیش اِنت کہ منا همکوپگے لوٹ اِیت ءُ منی همدرورے ءُ پد ءَ منی هم درور توئے_

من ترا پمیشکا لوٹگ ءَ آں کہ من یک نوکیں کِشکے وتی پاداں اَڑینتگ ءُ من ءَ دگہ لهتے مڈّی هم گون ءُ پد ءَ مڈّی باز اَنت، من ءَ اِنچو هاٹیگ مان نیست ،نی من پمیشکا وتی رَبّالُو پہ ترا راهی کُتگ.

منی دزبندی گوں ترا همیش انت کہ (بیا همراه بہ ایں من ءُ تو) پجّی ءَ جُنزیں وتی کِشک ءِ شُناس ءَ وت ءَ سرپد کن اِیں ءُ وتی مِنزل ءَ گوں وتی چمّاں دیدار کن اِیں۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شھید مھمد جان پنّام ءِ بابا درویش ءِ مکھیں مات بی بی لاڑُک

نبشتہ کار: عصا بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

منی چُک مھمد جان یک روچے اتک ءُ منی کرّ ءَ من ءَ گُشت ئِے “اماں جان من ءَ پھل بکن من یک چیزے تئی کرّ ءَ چیر داتگ”.
من گُشت “تو ھچ گپ منی کِرّ ءَ چیر نہ داتگ اِے چونیں گپّے کہ تو چیر داتگ”؟

گُشت ئِے “من یک انچیں راھے گپتگ بلوچاں یک وشیں بانداتے دنت، بلوچستان ءِ آجوئی ءِ ھاتر ءَ من گوں سرمچاراں ھوار در کپتگ آں”.
مھمد جان ءِ اِے گپانی اِش کنگ ءَ پد منی چمانی روک گیشتر بوت اَنت ءُ من گُشت” کُربان باتاں پہ وتی بچ ءَ”.
گُشت ئِے” اماں وتی شیراں من ءَ پھل بکن”.

من گُشت” ھپتاد ھپت رند ءَ ترا منی شیر پھل اَنت، منی پُلیں بچ برو اللہ تئی پُشت ءُ پناہ بات، برو وتی زمین ءَ آجو کن ءُ بیا”.

شھید ءَ چہ من ءَ رکست کُت ءُ وتی کتار ئِے بست اَنت ءُ در کپت، من آئی ءِ ودار ءَ نشتگ اِتاں کہ مھمد جان زمین ءَ آجو کنت ءُ کیت. یک سُھبے ءِ سر ءَ من گوں وتی چُک ءُ نماسگاں نشتگ اِتاں کہ من ءَ یکے ءَ ھال دات کہ ماتی تئی بچ مھمد جان شھید کنگ بوتگ ءُ آئی ءَ وتی سنگت یک پہ یک ءَ در کُت اَنت ءُ ایُوک ءُ تھنا گوں پاکستانی ناپاکیں لشکر ءِ گوما جنگ دات، سُھر سھریں تیر وتی دلبند ءَ جاہ دات اَنت .

من گُشت” شکُر اِنت اللہ ءِ کہ گندلانی سر ءَ نہ مُرتگ، پہ مردی شُتگ ءُ وتی زمین ءِ ھک ئِے اَدا کُت”.
مھم جان ءِ رتکگیں ھوناں من ءَ گیشتر مُھر ءُ مُھکم کُتگ،آ چہ من ءَ نہ شُتگ بلکیں پہ راج ءُ زمین ءَ شُتگ، پہ وتی سنگتاں شُتگ ءُ من آئی ءِ مرگ ءَ اپسوزی نیاں، منی سر پہ پھر ءُ شان چست اِنت ءُ دشمن ایمن مہ بیت ءُ اِے مہ گُش اِیت کہ بی بی لاڑُک ءُ واجہ سُھراب ءِ بچ ما جتگ اِے دگہ بچ پُشت ءَ کِنز اَنت، اناں ھچ بر پُشت ءَ نہ کنز اَنت ،آھاں منی شیر متکگ اَنت، من ءَ اللہ ءَ بچ ءُ نماسگ داتگ، آ دشمن ءِ دیم ءَ چوکوہ ءَ مِک اَنت ءُ مِک بنت ،شھید مھمد جان ءُ شھید سپاہ جان ءِ سنگت دُرستیں شھیدانی بیراں چہ دُشمن ءَ گِر اَنت ءُ گرگ ءَ اَنت۔۔

منی گُڑی پیگام گوں راج ءَ ھمیش اِنت، راہ ھمے یکیں راہ اِنت ھمے راہ ءَ برو اِت ءُ وتی زمین ءَ آجو بہ کن اِت ،شھیدانی ھونانی گوم ءَ دگاہ مکن اِت، شھیدانی جُست ءَ چہ ناپاکیں پاکستان ءَ بکن اِت ….
لیلو لیل کناں درویش ءَ
درویش پہ وتن سالونک اِنت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

من چوش جیڑ آں

گُڈی بھر

شے بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

زند ءِ کجام جیڑھانی سر ءَ مردم نبشتہ بہ کنت ،ھر جاگہ ءَ دست جن ئے جنجالی ءَ گرنچے بستگ۔

کُجا کُجا نویس ئے، کجا کجا گلگ ءَ کن ئے؟
کلم چہ دست ءَ کپتگ کہ پاداں دیر اِنت دروہ اِتگ،بلے سپر انگت برجاہ اِنت،اے زنگ ءَ جتیں گُڑا گوں کے ءَ جتیں،گلگ کُتیں گڑا گوں کے ءَ کُتیں کہ سر وتی سنگ وتی۔۔

ھو اے گپ وَ راست اِنت کہ درتہ پُچیں ، پاد شپادیں،بے زمینیں ، بے لوگیں مردم ءِ گپ ءَ کَے گوشدار اِیت؟
بے لوگ ءُ بے وتنیں مردمانی کسھاں بل ۔۔۔۔
بیا ! دیم ءَ پد ءَ ھما کسہ ءَ کن ایں.
بوشت !
پھل کن کہ کسہ ھو دراج اِنت ءُ من ءَ وت انچو نبشتہ کنگی نہ اِنت ،نوں تو اد ءَ بچار مئے سِبلی بھت ءَ ھمے گونڈو کہ زی درتکگ پہ شھر ءَ وانگ ءَ،ھزار سکی ءُ ھزار بزگی ءِ دست ءَ لٹ ءُ کُٹ بیت ۔۔۔۔شش ماہ ءَ ما تھاریں کوٹیاں سورہ یاسین وانیت،ھما گُھار کہ چلگی وھد ءَ بیران بوت۔۔چہ اپینڈکس ءِ درد ءَ بیران بوتگیں گونڈو ءِ گیمُرتگیں لنٹانی بے وسی۔۔
بے وسی مئے چہ ازل ءَ گش ئے بھت ءَ اِنت ۔۔۔
ابیتک میتگ ءِ چراگ جوڑ بوت ڈاکٹرے ۔۔۔ کوپگ ئِے مزن بوتگ۔ ۔۔دراتکیں دیم ءَ سینگے۔۔شتیں چم ماں آزمان ءِ جمبر گوں دُراھتی ءَ۔۔نوں گوش بیدار اِت واجہ کسہ ءَ۔۔۔اے شوم ءُ شانزدہ ءَ نہ مات ءِ سریگ نوک کُت ءُ نہ پِت ءِ پیری ءِ اسا بوت،بُلک پہ نماسگ ءِ دیدار ءَ مرادیگ اَت تا مُرت ءُ شُت۔۔۔ناں بڈّ ءَ بست ئِے بزگرین ءُ بے کسیں راج کہ واجہ سر بوتگ اسلام آباد ءَ۔۔۔سھب ءَ واب ءَ پاد کیت ۔ مٹ کنت پوشاکے رؤت دیم پہ کار جاہ ءَ.
روچے گاڑی یے مٹ ءُ سٹ کنت۔۔۔
شام ءَ رؤت(The moral) ریسٹورنٹ ءَ۔۔(Centuries mall) ءَ چہ زور اِیت وتی پوشاک ءُ کوشاں۔۔پاتمہ جناھ پارک ءَ رؤت واکنگ ءَ۔۔(The barbers chamber)
ءَ چہ مُد ءُ رشاں جوڑ کنت واجہ۔۔۔(Super tailors and fabrics) ءَ چہ زور اِیت وتی واسکوٹ ءَ۔۔۔بیگاھاں رؤت(The jinah stadium) ءَ پُٹبالی کنت۔۔۔اِپ سیون سیکٹر ءَ زُرتگ ئِے بنگلایے۔۔.(Oxbridge international grammar school) ءَ چُکیں زیر تالیم ءَ۔۔۔لوگ بانُک (Tesoro) ءَ رؤت ھمک ھپتگ۔۔۔(Burns out restaurant and cafe) ءَ دوت پہ دوت کنت شیشہ یا شپ روچ کہ واجہ وشیاں بھا زُرتگ۔۔۔بے ھال اِنت، پت ءَ پیرین ءَ۔۔۔ناں کہ پیریں مات ءِ ھوش ءَ انت۔۔۔شادان اَنت شپ ءُ روچ۔۔۔ناں کہ ائید ءَ لوگ ءَ کیت ءُ ناں کہ کاسد ءُ اھوالے۔۔بے ھال اِنت بزگیں راج ءَ مئے۔۔۔کہ واجہ پی ایم ڈی سی ءِ پاسدار اِنت۔۔۔
اے پاس داری داں کدی ۔۔۔ انگت بزگیں راج کہ تئی واری ءُ بزگی ءِ ھمسپر اِنت۔

ھلاس ۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

چمشانک ءُ ﺁزمانک

منی نزّ ءَ آزمانک

 
 نبشتہ : اے آر داد

دی بلوچستان پوسٹ

آزمانک چی یے؟ چوں نبشتہ بیت یاآئیءِ چینچو کارِست بنت پہ آزمانکءَ مرچی اے پوچیں جُست اَنت۔ مرچیگیں آزمانک وابےءِ دروشمءَ اِنت ہمے رنگءَ واب چہ درءُ سیمسرءُ پاساں آزات اِنت ہمے رنگءَ مرچیگیں آزمانک اِنت۔
اگاں توبہ نندئے اے بہ شوھازئے کہ ایشیءِ تہا کجام کلچرءِ وشبومان،چونیں ندارگانی تہاسازگ بوتگ، کارِستانی زمین چی اِنت،تہ آزمانک بے رنگ بیتءُ ترادست نہ دنت۔ مرچی بنگیجءِ ھیال آسربوتگ مرچی آزمانک کجاچہ اوں جنزیتءُ بے چڑکہی آسربیت۔
اے دگہ گپّے کہ بلوچی دنیگہ چرے میلاںسرپدنہ اِنت آئیءِ آزمانک نویس یکبرے نندیت ھمے جیڑیت کہ قصّہءَ چہ کجا بِنا بکناںءُ کجاآسر،ھمے گِروچیلءِ تہءَ آوتی ازمی ہَستیءَ ببادنتءُ بیرگءَ انچیں چیزے نبیسیت کہ بیدئے ’’ حالے ‘‘ءَ دگہ جاھے گپت نہ کنتءُ ایشیءَ سوہویں وانوک زاننت کہ حالءُ آزمانکءِ نیامءَ دروگءُ راستءِ تپاوتے ہست، بلوچی آزمانک نویسانی تہءَ چیزے انچیں سر ہَست کہ آہاں نوکیں تبءُ میلانی پدایکءُ دوآزمانک نبشتگ کہ چہ بلوچیءِ بنداتی آزمانکاں جتائیں رہبندےءَ اَنت۔
اے گپّ دلگوشش کرزیت کہ نوکیں تبءُ میلانی بزانت تکنیک نہ اِنت اگاں گپّ تکنیکءِ بہ بیت تہ زیکّیں آزمانکءِ تہءَ اوں مونولاگءُ خیال ریچءِ برمشے درابیت بلے زیکّیں آزمانک نویسءَ ھمے وس کرتگ کہ وتی آزمانکءِ تہءَ انچیں قصّہے بہ سازیت یا ھماعکسءَ بہ کشّیت کہ چاگردءِ مُجاں اندیم بیتگ یاآئیءِ وانوک سرکارءِ وزیرو گزیراں پٹّ و لعنت بہ کنت یاگیشیں اوگام (نعرہ) بہ جنت، مرچی سرجمیں زندءِ فلسفہءَ دگہ رنگے گپتگ زندگیں زبانانی تہءَ ھزار بیل وآلاڑاتکگ ،تب ومیلانی پجّیءَ درشانءِ اوں ھزارکرامات پیش دارگ بوتگءُ مروچی نہ ایوکالبزچہ وتی زگریں بزانتءَ دیمترشُتگ، بلکیں ساچشت ھزارمعناءِ تہءَ بھروبانگ بوتگءُ اگاں بچارئے تہ نمیران اوں ھما لبزانک بوتگ کہ وتی زگریں بزانتءَ دیمترشُتگ اگاں نبشتہ کارنبیسگءِ وہدءَ وتی وانوکءِ ھیالءَ بہ زیریتءُ دیما بہ جنزیت تہ آ چیزءَ نبشتہ کت نہ کنت کہ آئیءِ دلءَ پیچ و تاب ورگااِنت

ما چوکہ انچیں زبانےءَ نبشتہ کنئگاایں کہ مرچیگیں لبزانکی ردوم شُونزبستگیں آپےءِ بزانتءَ ظاہراِنت نوکیں چیزےءِ نبیسگ یکبرے گران کپیت ، ہزار ایرادءُ زاہ ورگ کپیت بلے چہ اے گپّءَ دل کسان کنئگی نہ اِنت ہرزبانءِ سرا بنگیجی روچاں اے ہوپ کپتگ، بلے بایداِنت ایوک اے ھیالءَ گوں نبشتہ کنئگ مہ بیت کہ اے درشان رنگ پلانیءَ دوست بیت یا پلاں پارٹی ءِ مردم چہ تونہ وش بنت ، بلکیں ھمائیءَ بہ نویس کہ آئیءِ ہمرائیءِ ھمگرنچی گوں تو چی اِنت؟ یا ھمادردگوں تو چینچو سیالی کنت؟ چوھم نہ اِنت کہ سرجمیں آزمانک ندکارءِ سرگوستے بہ بیت، جوانیں ساچشت سرانی قربانیءَ لوٹیت،داں تو نبیسگءُ جیڑگءِ دراجیں پندےءَ نہ گْوزئے،ساچشتءِدردءَ نہ سُچ ئے نمیرانیں چیزنبشتہ کت نہ کن ئے۔
آزمانکءِ تہءَ نوکیں کتہ کاری کنئگءُ جتائیں گالوارےءِ بن ھِشتءِ ایر کنئگ عمرءِ مزءَ لوٹیت ،اے رنگیں کمٹمنٹ بلوچیءِ تہءَ بازکم گندگاکئیت۔ مرچی ردانکءِ جندوت ٹوہیں جُستے کہ ایشیءِ دودءُ رھبندچی اَنت؟ ایشیءِ بُنزہ اَچ فارسیءَ درکیت یا مرچیگیں اردوءِ رجانک کرتگیں رنگ اِنت کہ بوھیریں واجہ اوں ایشیءِ نبیسگءَ عیئبے نہ زاننت یا ھمے رنگ بہ بیت کہ سیدءَ وتی ردانکی ساچشتانی تہءَ سازاِتگ کہ آئیءِ تہءَ پہ وتی درشانیءَ نوکیں لبزءُ ٹرم اوں ا َڑکتگ ۔ مرچی اے گپّ ءَ کسّ ردکت نہ کنت کہ بلوچیءَ نہ ایوکاچہ لچہی بستارءَ اردوءَ رنگ زُرتگ بلکیں چہ ردانکءَ اوں اثر منداِنت

اے تچکیں گپّے کہ پہ نبشتہ کنئگءَ وانگ ھژدری اِنت بلوچیءِ تہءَ چوشیں لبزانک نیست کہ آمرچیگیں نبیسوکءِ تُنّءَ بہ پروشیت یا آئیءِ رھشونیءَ بہ کنت۔ آتچکءَ اردوءَ دست جنتءُ وانیت چریشیءَ سھرااِنت کہ آچہ بازیں چیزاں رنگ زیریتءُ ھمے درآمدیں لبزانکی وانگءِ نیمون انت کہ یک نیمگے ءَ نوکیں فکرءُ تکنیک نبیسگ بؤگءَ انت تہ دومی نیمگءَ بلوچی وتی زگر یں دروشم ءَ رولگءَ انت۔
داں ردانک ءِ زبانءِ جیڑھ نہ گیشیت آئیءِ رسم ءُ راجدپترءِ سما ودی نہ بیت آزمانک ءِ تہءَ زبانءِ نوکیں کتہ کاری کنئگ یا جتائیں رنگےءِ کشّگ دائمی جستے ءُ پسّوے نہ بیت۔
اے جنجال ایوک نہ پہ ردانکءَ انت بلکیں لچہی بستارءَ ھم ماانچو بیگواھیں کہ اگاں ماوتی نامانی نویسگ ءَ بے ھیال بہ کنیں تہ زانگ نہ بیت کہ اے ساچشت ءِ ھُدا بند کئے اِنت؟ِ
ماں آزمانکءِ تہءَ نوکیں درشانی یے ودی کنئگءَ زبانءِ ڈُبّہ مستر انت ایوک تکنیک مزنیں چیزے نہ اِنت داں آئیءِ تہءَ جوانیں نکانے نہ بیت ءُ پہ جوانیں نکانءِ نمیران کنئگءَ زبانءِ یکتائی ھژردی اِنت

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شھید ھسیب جان ءِ چیزے یات

نِبشتہ کار: گزّو بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

اگاں کسّے گوں ھر چیزے ءَ مُکلس ءُ اِیماندار بہ ِبیت، آئی ءَ را اِِشک بِہ بیت گوں سِتکیں دِل ءَ، آ الّم ءَ سوبیں بِیت، چِیاکہ اشک ھُدا وند ءِ بکشاتگیں ھَما زوراکیں جزبگ اِنت گوں کسّے ءَ دارگ نہ بیِت، اِشک گوں ھمُک چِیز ءَ بیت، بلے سرّڈگار ءِ اِشک چہ کُلاں جُدا اِنت۔
ھسیب جان یک اِشکی گَنوکے جوڑ بُوت، پہ وتی ماتیں وتن ءَ چیاکہ آئی ءَ را مُدام وتی گُلامی ءِسر ءَ ھَمنچو نَپرتّ اَت
کہ مردُم ءَ ھنچوش لگِت کہ ھسیب جان مُدام چیزے جِیڑگ ءَ اِنت، اگاں کسے ءَ سوج بِہ کتیں کہ تئی جیڑہ چےِ اِنت؟
بس ھمنچو گُشت ئِے ” ھبر گلامیئیگ اِنت ءُ من پَمیشکہ انچو جِیڑاں کہ منی راج ءِ آکِبت باریں چو ن بِیت؟

آئی ءَ یک زَنڈیں پِکرے دِل ءَ اَت کہ من چوں وتی سرڈگار ءَ چہ اے رَستریں ڈُونڈوارں نہ رکّین آں؟

بکول ءِ ھسیب جانئیگ ءَ من ءَ را سَد اپسوز اِنت کہ منی جِند ءِ بِرات منی چُکّ چینی ءَ گون اَنت پہ دوکلدار ءِ واستا ءُ وتی نام ءَ پولِنگ کَن اَنت، راج دَپّتر ءِ توک ءَ وت ءَ مُپّت ءَ گَار ءُ گُمسار کن اَنت، ھمِنچو نا سَرّپد اَنت کہ ریاست ءِ دُروگیں پندلانی پُشت ءَ ایمان اِش آؤرتگ ءُ وتی زَمیر ءُ وتی ڈیھ ءِ سودا ءَ جَنَگ ءَ اَنت، بلے اے گَپّ من ءَ انچو کَمزور نَہ کنت کہ مَن چہ وتی جُھد ءَ پَدّ بِکِنز آں۔

ھسیب جان انکلاب ءِ مُھکمیں سوچ وتی دِل ءُ مجگ ءِ توک ءَ چو مِسل ء پاکیں کرآن ءَ ونتگ اَت ءُ جاگہ ئِے داتگ اَت ءُ چو آسِن ءُ پولاد ءِ وڑ ءَ مھکم اَت، آ چہ وتی ھاندان ءُ تیوگیں چاگرد ءِ توک ءَ یکّ جتائیں انسانے گِندگ بُوتگ، پرچا کہ وتی زِند ءِ ھمُک وشّاناں زِبھر کُتگ اِت ئِے ءُ وت ءَ را یک راج پھازیں ءُ یک وتن دوستیں انسانے جوڑ کُتگ اَت۔

ھسیب جان پہ دژمن ءَ یکّ دَھشتّے ءِ نام ءَ زانگّ بُوت، اگاں چہ میتگ ءَ دُژمن ءَ کسے ءَ را بِہ گِپتیں ءُ وتی زندانی بُرّتیں چہ کُل جُست ءُ پُسّتاں پیسر ھسیب ءِ نام ئِے گِپت کہ ھسیب ءِ ھال ءَ مارا بِدئے کہ کجا اِنت؟

تو مئے مرّدُم بِبو ءُ مارا کُمکّ بِکن ما ھیسب ءَ گوں آئی ءِ سنگتاں ھلاس کن اِیں دانکہ شما وشھال بہ بہ اِت، بَلے اے بلوچ پُسگاں وتی زمیر سودا نہ کت ءُ سر چہ ھسیب جان ھمِنچو ترسگ ءَ اَت چہ ھوش ءُ سار ءَ شتگ اَت کہ ھَمُک جاہ ءُ ھنداں سرکار آئی ءِ شھید کنگ ءَ سربتگ اَت۔
ھسیب جان ءِ تُپَنگ مُدام پہ دژمن ءِ دلبند ءَ ٹال اَت ءُ آئی ءں نام ھمِنچو جَکسگ اَت ، مردم ھیران اِت اَنت کہ اے چہ پیمیں انسانے کہ ایشی ءِ توک ءَ تُرّسگ ءِ نام نیست۔

ھسیب ءِ لوٹ ھمیش اَت کہ اگاں من وتی بلوچ راج ءِ گُلامی نہ مارِت گُڑا منی بلوچیّت ھچ کار ءَ اوں نئیت، اگاں من مرچی وت ءَ را کُربان نہ َکت، باندا دِگہ بلوچ پُسگے ھم کُربانی ءِ واستا تیار نَہ بیت ءُ من پَمِیشکہ مرچی وتی جان ءَ دَیاں کہ من ابد زندگ بہ باں ءُ آؤکیں پدریچ وتی ھک ءَ بزان اَنت ءُ وت ءَ ماں دگنیا ءِ توک ءَ زندگ بدار اَنت۔

2014 ءَ بلوچستان ءِ دمگ آواران مشکئے گجر النگی ءَ پاکستانی آرمی ءُ آئی ءِ زر گِپتیں کاسگّ چَٹّ آئی ءِ راہ پیسر ءَ بند اَنت ءُ شھید ئِے کن اَنت ءُ ھسیب جان ءِ لاش وتی گاڑی کن اَنت ءُ مشکئے بازار ءَ کار اَنت ئِے ءُ بلوچ لَسّ مھلوک ءَ بیھار دے اَنت کہ اگاں کسّے ءَ بلوچ ڈیھ ءِ آجوئی ءِ نام گِپت گُڑا پیسر ءَ ھسیب ءَ دل ءَ بِیاریت ءُ رند ءَ آجوئی ءِ نام ءَ بُرز بِکنت۔

دژمن ھمے سرپد اَت کہ ھسیب ءَ پد دگہ کسے آجوئی ءِ گپ ءَ نہ کنت ءُ بلوچ پسگ چہ آجوئی ءِ لوٹ ءَ پُشت ءَ کنز اَنت بَلے مرچی ھسیب جان ءِ زنڈیں پِگر بلوچ راج ءِ کوپگان اِنت ءُ دیم پہ منزل ءَ جُنزاں اِنت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بے زبانیں ھوا

نبشتہ:اِمُل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

من ء ُ کادربکش مزن شھدربرجاہ( یونیورسٹی) ءِ وھد ءَ سنگت بوتگ اِیں، کادر بکش انوں نادرہ ءِ کارگس ءَ کارءَ لگ اتگ،آئی ڈیوٹی مئے ھند ءَ اِنت ءُ من ءَ ھر وھد ءَ گوش ایت کہ ترا اگاں وھد رسیت بیا منی کارگس ءَ چکرے بہ جن دیوانے کن اِیں ء ُ ترا ھم گنداں، من اوں من مدام ھمے جھد کتگ کہ روان چکرے جناں، بلے وھد ءَ موہ نہ داتگ ءُ جند ءِ دست گٹی سک باز بوتگ اَنت، روگ نہ بوتگ، آدینگ(جمعہ) ءِ روچ ءَ من پارگ اِت آں، من گْوشت مروچی مردم روت کادر بکش ءِ کارگس ءِ چکرے جنت۔ من کادربکش ھال کت کہ مروچی من کایاں تئی گور ءَ چکرے جن آں ،کادربکش من ءَ گْوشت کہ مروچی آدینگ اِنت ءُ زالبولانی روچ اِنت، سک رش اِنت ،بلے تو بیا منی ء ُ تئی دیوان بیت۔

نادرہ ءِ کارگس مئے لوگ ءَ کساس نیم ساھتے ءِ راہ بیت، من پرپٹ زرت دیم پہ کادربکش ءِ کارگس ءَ راھادگ بوتاں ،من وھدے کارگس ءَ سر بوتاں سک رش اَت، من کادربکش پون کت کہ من اتکگ ءُ سر بوتگاں گڑا آئی ءِ چپراسی در اتک من ءَ زرت ءُ کادربکش ءِ کارگس ءَ ئِے برت.من سر بوتاں دْروت ءُ دْراھباتی ءَ پد من نشتاں ءُ کادربکش ءَ گْوشت” مروچی زالبولانی روچ اِنت ءُ سک رش اِنت، تو بہ نند وھدے اے پارگ بنت گڑا منی کوٹی ء رو اِیں ءُ شریں دیوانے کن اِیں، پرچاکہ دیر اِنت کہ من ترا نہ دیستگ، نوں تو دست ءَ کپتگ ئے۔

ھمک زالبولے ءِ کہ باری بوت چپراسی یک یک ءَ توار جنان کتگ اَنت ء ُآ کادربکش ءِ کر ءَ پیداک اِت اَنت ءُ وتی نام، پت ءِ نام ،جاہ ءَ ڈسگ ءَ ات اَنت،ٹیبل ءِ سر ءَ ایریں وانگی من زرت بے کاری ءَ وانگ بندات کت، یک ء ُ دو زالبول ءَ پد دگہ زالبولے اتک منی چم ایشی ءَ کپت اَنت، لاگریں جنکے اَت ءُ لنٹ ئِے ھشک اِت اَنت دیم ءَ دگہ زردی یے ءَ مانپوش اتگ اَت، من مار ات کہ زالبول سک گمیگ اِنت،بلے پرچا؟
آئی ءَ را گونڈوے ھم کش ءَ بڈّ ءَ اَت۔

کادربکش ءَ وھدے جست کت تئی نام کَے انت؟
آئی پسہ دات” بی بی ھوا۔
تئی اُمر؟ کادر بکش ءَ پد ءَ جست کت۔

کادربکش گوں کاگداں گلائش اَت ءُ من وتی دپ داشت کت نہ کت من گشت” بی بی ھوا اے گونڈو تئیگ انت؟
آئی ءَ گوشت” ھو منی زھگ انت،گوں ایشی ءِ اے گپ ءَ منی دپ پچ بوت، تو چے گْوشت اے تئی چک اِنت ، تو انگت وت چکے ئے ، تئی وانگ ءِ وھد اِنت، تو مات ء ُ چکے،شریں تو چنچو وانتگ؟
گوں اے جست ءَ آئی چم ارسیگ بوت اَنت ءُ پسہ ئِے دات ” من شش تبک ونتگ ءُ پد ءَ منی آروس بوتگ ءُ آروس ءَ پد من وتی وانگ یل دات۔
تئی چک ءَ چنچو سال اِنت، من پد ءَ جست کت۔
دو ء ُ نیم سال اِنت ئِے،آئی ءَ پسہ دات۔

چی!تئی آروس سینزدہ یا چار دہ سال ءِ اُمر ءَ بوتگ؟ من گوں ھیرانی ءَ جست کت.

گوں منی اے گپاں، کوٹی ھاموشی ءِ آماچ بوت، آئی ءَ من ءَ ھچ پسو نہ دات، بلے آئی چم گیشتر ارسیگ بوت اَنت، نوں آئی ءِ ارس چہ چماں دراتکگ اِت انت ء ُ پٹ پٹ ءَ زمین ءِ سر ءَ کپگ ءَ اِت اَنت ءُ کادربکش گوں ھیرانیں نگاھاں من ءَ چارگ ءَ اَت ءُ بی بی ھوا بے تواری ءَ کادربکش ءِ دیم ءِ کرسی ءِ سر ءَ نشتگ اَت ءُ من یک برے پد ءَ وتی دپ داشت کت نہ کت ءُ آئی ءَ را جست کت” ترا دگہ جستے بہ کن آں ءُ تو دل ءَ نہ کن ئے؟

جی جست بہ کن، آئی ءَ گْوشت۔

منی ھیال ءَ تو انوں لاپ پر ئے اگاں من رد مہ باں؟ من وتی جست کت۔

آئی ءَ ھچ نہ گوشت ءُ بے توار بوت، بس سر ئِے چنڈینت، من سرپد بوتاں کہ من رد نہ بوتگاں راستی منی گپ بوت،من گْوشت “شما اے چیزاں چوں اوپار کن اِت ءُ شمے اے بے تواری ءَ شمارا برتگ کبر ءِ نزیک ءَ سر کتگ، شما دانکہ وتی بے تواری ءَ نہ پروش اِت، کس شمے ھکاں شمارا نہ گپت ء ُ نہ دنت، راستی ھمیش اِنت، شمارا وتی بے تواری پروشگ لوٹیت،پہ مردینانی گندلانی گرم کنگ ءِ ھاتر ءَ شما چی ءَ لیبوک جوڑ بوتگ اِت ؟ من ءَ ھبر دپ ءَ اَت کہ کادربکش ءَ گلاسے آپ منی دیم ءَ ایر کت ء ُ بی بی ھوا ئِے گْوشت” برو آ دیم ءِ کوٹی ءَ تئی اکس ءَ گپت ء ُ وتی ٹوکن ءَ ھما اود ءَ بزور۔

ھوا وتی جاہ ءَ پاد اتک بس تھنا ھمے گپ ئِے جت” لالا تئی سرجمیں ھبر راست اَنت،بلے من بے زبانیں جنکے آں، منی دست ھچ ءَ نہ رس اِیت۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

آزمانک: نیمون

نبشتہ کار: شاکر مراد

دی بلوچستان پوسٹ

ماھان یک کسان امبر ءُ وش رنگیں جنکے ات, آ وتی مات ءُ پت ءِ یکیں چک ات, آئی ءِ پت سکیں سیر ءُ ازگاریں مردمے ات, ماھان آیانی لاڈک ات، آیانی بوھیگیں چک ات آھاں پہ چم ءِ چارگ ءَ دل نہ بوت,آئی ءِ دل ءِ ھر تماہ ءُ واھشت آئی ءِ مات ءُ پتاں پہ وشی سرجم کتگ اِت اَنت.
ماھان ءَ بس ھر چیز ءِ ھُکم دات آئی ءِ پت ءَ آورت ءُ دات.
ھمے وڑ ءَ ماھان رُدان ءُ مزن بوھان بوت,
آئی ءِ اُمبر کساس شانزدہ سال بوت, گڑا آ یک اجبیں نادراھی یے ءِ آماچ بوَان بوت۔
روچ ءُ شپ کٹان اَت ،نہ ورگی ات نا گپ ءُ مسکرائی ات, آ گش ئے مدام گمیگ ءُ ملور تران اَت, آ چہ بازیں ملوری ءُ بے تاھیری ءَ ھچیگی نہ اَت ،مدام نادراہ اَت, آئی ءَ نادراھی روچ پہ روچ گیشتر گور امباز کنان ات.
چہ ماھان ءِ نادراھی ءَ آئی ءِ پت ءُ مات ھر دوئیں سک پریشان اِت اَنت پرچا کہ ماھان مات ءُ پتانی لوگ ءِ یکیں دانگ ات ۔
آھاں ماھان ءِ نادراھی ھچ وڑ ءَسگ ات نہ کت, پہ ماھان ءِ دْراہ کنگ ءِ واستا ڈاکٹر ءُ ملایاں تچ ءُ تاگ بنا کت.
ڈاکٹراں داں وتی وس ءَ آئی ءِ دراھی ءِ واستا مزنیں جھدے کت,بلے چہ داکترانی اِلاج ءَ پرک ھچ وڑیں نیتک ماھان گنتر بوان اَت۔
بازے ءَ انچو گوشت کہ اے چُک ءَ نزر انت، اے مُلاھی ٹک ءُ ٹاک لوٹیت، بازے ءَ گْوشت اے سھر ءُ جادو اِش کتگ.
ھرکس ءَ وتی وڑ ءَ گْوشت ءُ مان دات, بلے ماھان پہ وت نیاھگ ءَ ات.
ماھان ءِ پت سک باز پریشان اَت ءُ گوش ئے ازابے آئی ءِ سر ءَ کپتگ اَت.
مات ئِے نا زمین ءَ پیم بوت نا آزمان ءَ.

چیزے روچ ءَ ماھان ءِ مات ءَ ماھان ءِ پِت زور دات کہ نوں چُک ھلاس اِنت, داکتری درمان ءُ دارو ھمیش اَنت گھتری ھچ نیست ,
من ءَ زیک یکے ءَ مُلاھے ءِ سوج داتگ کہ ھمودا برات ئِے.
ماھان ءِ پت ءَ زھر گپت ءُ ملاھانی نامے گرگ ءَ گوش ئے جِنّاں گپت ,نہ لوٹ اِیت ملا ءُ میا اے درست ٹگ اَنت, اے مردم ءَ پُل اَنت ءُ وسریں جیڑہ سر ءَ دے اَنت۔
ھمے وڑ ءَ ماھان ءِ پت پہ نہ منّگ ءُ مات پہ منّگ، گڑا پت لاچار بیت ءُ ماھان ءَ ملا ءِ کر ءَ بر اَنت۔
وھدے کہ ملا ءِ کرّ ءَ رو اَنت، ملا نادراہ ءَ گندیت ءُ چاریت کہ تماشا ھمد ءَ انت،گڑا مات ءُ پت ملا ءِ کر ءَ ماھان ءِ دراھیں کسھاں گوش انت, ملا وتی کتاب ءِ دپ ءَ پچ کنت ءُ چاریت، کمو سھت ءَ رند ملا یک انچیں اُپارگے کش ایت ءُ ماھان ءِ مات ءُ پت ھر دوک ھیران بنت کہ ملا ءَ چی بوت!؟

ملا گْوش اِیت ” شما اے پرچا اینچو دیراں داشتگ، شما کُشتگ ءُ آورتگ ، بَلے ھدا ءَ وت نہ کُشتگ.
ماھان ءِ پت پسو دنت “واجہ نزانتگ کہ ملاھی جیڑھے، ما گْوشتگ زاناں ڈاکٹری ھساب ءُ کتابے.

ملا ءَ پسّہ ترینت “انا ڈاکٹری ھساب ءُ کتابے نہ انت، اے ملاھی ٹِک ءُ ٹاک لوٹیت,تئی چک سِھر ءُ جادو کنگ بوتگ, انچو کتگ کہ بہ مریت.
ماھان ءِ مات ءُ پت کہ سھر ءِ نام ءَ ملا ءِ دپ ءَ اِش کُن انت، ھر دوک ھاموش بنت ءُ چُرتے ءَ کپ اَنت, دل ءَ ھمے جیڑ اَنت کہ مارا گوں کسے ءَ دژمنی نہ بوتگ, ما کُل وت ماں وت ایں، درآمد نہ اِیں، اے سِھر ءُ جادو چہ کجا؟
ماھان ءِ پت ءِ دل ءَ اتک کہ ملا مئے پُلگ ءِ دُمب ءَ انت۔
مات ءِ دپ ءَ در اتک” ملا تو سِھرانی کشگ ءَ چنچو,لوٹ ئے, ھرچی لوٹ ئے ترا دے اِیں، بلے مئے چُک ءِ نادراھی ءُ اِلاج ءَ بکن.

ملا ءَ شاکارگے جَت ءُ گوشت “من سی ھزار لوٹاں ءُ چہ سی ھزار کمتر نہ بیت.
گڑا آئی ءِ مات ءُ پت سی ھزار کلدار ءِ دیگ ءَ رازی بوت انت.
ملاءَ مزنیں تاھید ءُ بندے دات گوشت “شما برو اِت ءُ انشاءاللہ شمے کار بیت.

اے وھدے کہ لوگ ءَ اتک انت ،چار انت کہ ماھان انگت ھما وڑ اِنت ءُ بسترانی سر ءَ کپتگ ءُ پاد آھگی نہ انت.
مردماں پد ءَ ھمے گوْشت “شما مپت ءَ ملایاں برتگ، اے ملاھی کارے نہ انت، ایشی ءَ انگت شھرستان ءِ مزنیں ڈاکٹرے ءَ بر ات.

مردمانی گوشگ ءَ پد ماھان ءِ مات ءُ پت آئی ءَ شھرستان ءِ ڈاکٹراں بر انت ءُ ڈاکٹر مزنیں ٹیسٹ ، ایکسرا ءُ الٹراساؤنڈ کن اَنت، وھدے کہ رپورٹاں چار اَنت داں نادراھی ھچ نیست.
ڈاکٹر ھمے پسواں دے انت “رپورٹ ساپ اَنت ،نادراھی نیست,شما ایشی ءَ دگہ ڈاکٹرے ءَ بہ بر ات.
مات ءُ پت لاچار بنت ءُ ماھان ءَ دگہ ڈاکٹرے بز اَنت, بزاں آ تبزانت(نفسیات) ءِ ڈاکٹرے بیت، آ انچو نادراہ ءَگند اِیت ءُ زانت کہ ایشی ءِ نادراھی چی یے.
وھدے کہ ماھان ڈاکٹر ءِ دیم ءَ نندیت ءُ چک اپ ءَ رند ڈاکٹر چہ مات ءُ پتاں جست کنت ” اے شمے زھگ انت؟
ماھان ءِ پت پسو دنت ” جی ھو ڈاکٹر ساھب.
ڈاکٹر گوشیت” ایشی ءِ کسانیں نادراھی یے، اے چشیں مزنیں جیڑھے نہ انت ءُ وت ءَ پریشان مہ کن اِت.
ماھان ءِ پت ءُ مات ڈاکٹر ءِ اے گپانی اِش کنگ ءَ باز وش بنت ءُ سارتیں گینے کش اَنت.
سھتے ءَ رند ڈاکٹر مات ءُ پتاں چہ کوٹی ءَ در کنت کہ شما کمو ڈن ءَ برو اِت ءُ من ایشی ءَ لھتے جست کناں.
مات ءُ پت ھر دو ڈن ءَ نند اَنت.
ڈاکتر ماھان ءَ جست کنت “ترا نادراھی ھچ نیست ےُ تو دل ءَ چیزے لوٹگ ءَ ئے,بلے پرچا نہ گش ئے؟
ماھان پسو دنت” منی دل ءَ ھچ نیست ءُ من ھچ نہ لوٹاں، ڈاکٹر .

بلے ڈاکٹر زانت کہ لج کنگ ءَ اِنت ءُ ڈاکٹر ماھان ءَ تسلہ دنت ءُ پد ءَ گْوش اِیت “ھچ مہ ترس ءُ لج مہ کن، تئی دل ءَ ھرچ گپے ھست بگوش اِش.
ماھان گڑا لاچاری ءَ وتی گپاں زاھر کنت کہ ڈاکٹر ساھب منی دل سانگ ءُ سیر لوٹیت ءُ من ءَ یک بچکے دوست بیت ،من لوٹاں کہ من گوں ھمائی ءَ سانگ بکناں, من چہ ترس ءَ وتی مات ءُ پت ءِ کرّ ءَ ھچ گوشت نہ کتگ ءُ من ءَ بس ھمے بچک ءَ بہ دے اَنت گُڑا منی نادراھی ھلاس بیت۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔