TBP Balochi

‎بازار بے ورنا ءَ اَبیتک اِنت

‎اسا بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

وھد گْوزان اَت ءُ تھاری ءَ دیم رژنائی ءَ داتگ اَت ءُ ورناھانی تہ ءَ نوکیں پِگر ودی بُوَگ ءَ اَت ءُ من ءَ ھمینچو یات اِنت کہ مئے بازار ءِ گیشتر ورنا ماں بی ایس او آزاد ءِ کاراں گوں گلائش ات اَنت ءُ سک باز جھد کنگ ءَ اِت اَنت، ھرجاگھے ءَ دیوانے، زھرشانی یا نند ءُ نیادی دیوانے بہ بیت من چَہ دُرستاں پیسر ساڑی ءُ ھمکوپگ اِت آں ءُ گوں ایندگہ ورناھانی ھواری ءَ راجی کار ما کوپگ ءَ زرتگ اِت ایں ءُ ھروچ جلسہ ءُ جلوساں ءُ زھرشانی اَت، ما ھم گون اِت ایں .

وھد دیم ءَ کنزاں بوت جاور نگیگ بوان بوت اَنت، یزیدیں لشکر ھروچ لوگ ءَ سوچان اَت، ورنایانی آوار جنگ اَت ءُ یک نیمگے ورناھانی ژانگولیں لاش ماں جنگل ءُ گیابان ءَ دور دیگ بوان بیت اَنت ءُ ما ھم ھمے روچانی ودار ءَ اِت اِیں کہ مئے باریگ کیت، مرچی یا باندا ما ھم انچوش آوار جنگ یا شھید کنگ بہ ایں….!!

بلے وھد گوزان بوت لشکر ءِ زوراکی روچ پہ روچ گیشتر بوان اِت اَنت ءُ مئے بازیں سنگتے چہ جُھد ءَ گِستا بوت ءُ لھتیں تتک ءُ ڈنی مُلکاں شُت اَنت ءُ بازنے ھاموش بوت ءُ نِشت …. !!!

‎ھمے وھد ءَ ما چار ءُ پنچ سنگت گوں راجی کاراں گوں دز گٹ اِت اِیں ءُ سنگت جوانیں پیمے ءَ کار ءَاِت اَنت ءُ مارا وڑ وڑیں نام دیگ بوت بلے ما پُشت ءَ نہ کنز اِت ایں

لشکر ءِ زوراکی انگت ءَ گیشتر بوان اَت، گُڑا پشت کپتگیں سنگت ھم شُت اَنت ءُ من تھنا بوتاں ءُ من ءَ ھم گُشگ بوت تو بیا چہ جُھد ءَ دست کش بو ،چُش کہ من وتی اولی کدم جتگ اَت ءُ من سوگِند کُتگ اَت کہ منی سر ءَ ھر وڑیں زوراکی بہ بیت من دست کش نہ باں ءُ راج ءَ ءُ زمین ءَ ھچبر یلو نہ دیاں گُڑا من شپ ءَ دگہ گدانی ءُ روچ ءَ دگہ کُڈُّکی ءَ سر کش اِت، روچے اِد ءَ ءُ روچے دگہ جاھے ءَ گڈّی ءَ دشمن ءِ داشتگیں مردُماں منی پشت گیری کت ءُ من ءَ ھچ پیم ءَ یلو نہ کت اش. چُش منی لوگ پیسر ءَ چہ آشوب ءِ بو ءَ کنگ ءَ اَت ءُ اود ءَ بلوچ راجی سرمچنڈ ءُ سلا بندیں گل بی ایل ایپ جوانیں ءُ زمہ داریں مردُم ھست اِت اَنت ءُ لشکر گیشتر سنگتاں تکانسر کتگ اَت…!!

ھمے نیام ءَ من ھم دشمن ءِ نزر ءَ اِت آں ءُ منی گار کنگ ءِ دمب ءَ ات اَنت، گُڑا من دیست نوں نِندگ ءِ گیشیں وڑ نیست من گوں سلا بندیں سنگتاں ھال کُت ، گڑا سنگتان گُشت تو کہ نِشت نہ کن ئے گُڑا بیا.

من شُت آں سنگتانی گور ءَ گل ءِ کاراں گوں دلگوش بوت آں ءُ من ءَ یک نوکیں زندے رس ات یا منی وشبھتی اِنت گوں راج ءِ سلابندیں گلاں گوں ھوار بوت آں، چی ءَ کہ باز کم مردماں چُشیں کار کنگ ءِ نسیب ءَ بیت من ھما اِنت کہ بلوچستان ءِ کوہ ءُ کور ءُ جنگلاں ویلاں دشمن ءِ گوما ھروچ دگہ شکلے ءَ دراھی دیاں بلے ھما سنگت کہ بندات ءَ مئے گوما ھوار اِت انت آ دُرست شُت اَنت ءُ لگور بوت اَنت ،لھتیں ما ڈنی مُلکاں شُت اَنت پہ کار روزگار ءُ لھتیں پہ وتی لوگ ءِ کاراں گوں دلگوش بیت انت.

مروچی ھرکس یک کارے ءِ سر ءَ اِنت بلے من پہ شان وتی کوہ ءُ گیابان ءَ نشتگ آں ءُ وتی زمین ءِ سر ءَ منی سر پہ شان ءِ چست اِنت ءُ شُما شگانانی سر ءَ اِت ھروچ شُمارا شگان جنگ بوگ ءَ اِنت ءُ شُمے سر جھل انت، شُما سنگ نہ گِند اِت وتی سر ءَ بہ جن اِت، اِے گپاں یات بہ کن اِت شُمارا بزگیں راج ھچبر پھل نہ کنت ….

بلوچ ءٙ را گلامی ءِ مارِشت دَیگ لوٹ اِیت

نبشتہ کار: مھم جان گُل

دی بلوچستان پوسٹ

من یک جوانیں نبشتہ کارے نہ آں ءُ نیکہ من یک سرپد ءُ زانتکارے آں۔ من یک کسانسالیں چُکے آں ءُ وتی وھد ءَ نودربرے بیتگ آں ءُ من انوں کہ نودربرے نہ آں اِیشی ءِ مستِریں سبب منی گُلامی اِنت۔ یک گلامیں کَومے ءَ را چہ وانگ ءُ زانگ ءَ دُور دارگ اے دُژمِن ءِ رِپک ءُ پندل اَنت دانکہ آ وت ءَ ءُ وتی راجدپتر ءَ سرپد مہ بیت کہ من کَے آں ۔

ھمے وڑ ءَ گُلامیں کَوم ءِ دژمن ءِ سوبمندیاں ءٙ چہ یک سوبمندی یے ھمیش اِنت کہ گُلامیں کَوم ءٙ رد دنت کہ آ وتی ھر بزگی ءُ واری ءَ نسیب ءِ کُوپگ ءَ لڈّ اِیت ءُ بے توار نِند اِیت ۔

انچوش من ھم دُژمِن ءِ سازینتگیں پندلانی شکار ءُ چہ وانگ ءَ دیر چگل دَیگ بیتگ آں، چے ءَ کہ من نودربرے آں،بلے من یک پکری وانِندگ ءُ رُوژنائیں بانداتے ءِ رھچارے آں ءُ یک انچیں لوگے ءِ چراگاں کہ آ لوگ ءَ وتی تاسوکیں سر پہ ڈیھ ءُ ماتیں گُلزمین ءِ ھاتر ءَ ندْر کُرتگ اَنت ءُ انگت پہ سرانی ندْریگ کنگ ءَ چَک ءُ پَد نہ بیت ۔

اے گپ مرچیگیں گپّے نہ اِنت کہ مئے مات ءُ گْوھارانی ننگ ءُ ناموس ءِ سودا جَنَگ بوتگ انت۔ اے گپّ ءَ سک دیر اِنت بلے من ءُ تو وت ءٙ را کَرّ ءُ گُنگ کُتگ ، منی ءُ تئی گُوشاں مورے ءَ نہ وارتگ،چے ءَ کہ منی ءُ تئی سر ءَ نہ کپتگ ، بلے اے ھبر دائم یات دارگی اِنت ،،آس کہ کپ اِیت تَر ءُ ھُشک نہ زانت ،، ۔ مرچی من آں ءُ باندا تو ئے ، چے ءَ کہ تھنا من گُلامے نہ آں بلکیں سرجمیں بلوچ کَوم پاکستان ءِ گُلام اِنت۔ دُژمِن ءِ چمّاں من ءُ تو ھم برابر ایں، پرچا کہ من ءُ تو ھردو بلوچ ایں ءُ بلوچ گُلام ایں۔۔۔۔۔

اے دُژمِن ءِ دیم ءَ بلوچ ءِ ننّگ ءُ ناموس ھچ وڑ ءَ پَھریز نہ اِنت ، لوگ ءِ توک بہ بیت ، وانگجاہ یا کہ دِگہ ھند ءُ دمگے ءَ۔۔
دانکہ بلوچ وتی سرزمین ءِ وتواجہ نہ بیت ءُ چہ اے رستراں وت ءَ آزات نہ کنت، اے گُلامی ءَ چہ وت ءَ نہ رکّین اِیت گُڑا اے پیمیں جاور ءُ جیڑہ دائم ودی بنت،چے ءَ کہ دِلجمیں کار پہ نِندگ ءُ چارگ ءَ گیش ءُ گیوار نہ بَہ بنت ، بلکیں ءَ توکل ءُ ھِمّت گیگ ءُ گْور بَہ اَنت ۔ــ

وهد ءِ همراهی ءَ سپر کنوکیں سر

میار دشتی

دی بلوچستان پوسٹ

کارِستانی تہ ءَ اَنچیں کارِست هست کہ پگر ءَ را پہ زور وتی نیم ءَ کشّ اَنت ءُ بر اَنت. کارِست بزاں همے کردارانی تہ ءَ منی زمیر گُشیت کہ یکّ کردارے چہ وتی زوان ءَ بیان بکن …….!!

بلے مرچی یک اَنچیں نامے منی کلم وتی زبان ءَ درکنت بلکیں منی جند هم ابکہ بیت کہ کلم ءَ گوں اے نام ءَ چتو نزّیکی هست؟؟ زاناں من همے جیڑ آں کہ منی کلمّ ءِ وارسی گوں اِے نام ء‍َ کدی بیتگ ؟؟؟ بَلے من همے سرپد باں کہ کلمّ ءِ گوں آ نام ءِ یا هما کردار ءِ نیام ءَ یک بلاهیں کسّهے هست.

پد ءَ دگہ گپّے هم گُشاں کہ لهتے سر هست کہ وتی واستا زندگی کن اَنت ءُ پہ وت ءَ جیڑ اَنت، وتی جند ءِ باندات ءِ پلگارگ ءِ جهد ءَ اَنت، وتی جند ءِ دیم آرگ ءِ کوشِست ءَ اَنت، بَلے بیا کہ هم همے بے ارزشیں دنیا ءِ تہ ءَ دگہ اَنچیں سر هست کہ پہ دگر ءَ زندگی کن اَنت، بزاں پہ دومی ء‍َ جیڑ اَنت ءُ پگر کن اَنت ،پہ دگر ءِ باندات ءِ رژناھی ءِ رندگیری ءَ کن اَنت، پہ دگر ءَ جیڑ اَنت، من هم همے سرپد باں کہ زندگی پہ وت گْوازینگی نہ اِنت ءُ وتی جند ءِ تماهانی پداں روگی نہ اِنت، چی ءَ کہ ترا پہ دگر ءَ زند گْوازینگی اِنت، گڑا هما سر ءِ واهِش ترا سرجم ءُ پیلو کنگی اَنت.

هیر بہ بکش اِت من شمارا کمّے سربتگ کُت بلے من گُش آں شمارا بُرز ءِ سِڑے ءَ یک جوانیں سرپدی یے رَست ،من زان آں کہ شما نِشتگ اِت دومی تبکّہ ءَ پہ جیڑگ ءَ اِت ، هَو پد ءَ هم جیڑگ ءُ پگر کنگ شرّ اِنت.

هَو مرچی منی دست ءِ کسانُکیں کلم هما مزنیں ءُ تمردیں نام یا هما کارِست ءَ پہ شیدا اِنت ءُ هدوناک اِنت کہ آ وهد ءِ گاماں گوں روان اِنت پہ دلیری وهد ءِ همراهی ءَ سپر کنگ ءَ اِنت، بلکیں ایوک وهد ءِ همراه نہ اِنت بلکیں اِے هستیں وهد ءِ دیمپانی ءَ کنگ اِنت، اِد ءَ جیڑگی گپّے چی ءَ کہ من ءَ پگر کنگ پرماھگ ءَ اِنت. من زان آں شمارا هم یک بلاهیں جیڑگی ءَ چگل دات.

بلکیں مرچگیں وهد ءَ هما نام یا هما چیدگ میان اُستمانی تبکّہ ءَ هم پدّر اِنت ءُ سهر ءَ اِنت. تھنا زاهر نہ اِنت بلکیں همے کردار میان اُستمانی مردماناں جیڑگ ءُ پِگر کنگ پرمایگ اِنت.

اِے وڑیں سر هجبر گار نہ بنت نیکہ شموشگ بنت، چی ءَ کہ اِے سر پہ دگر ءَ زندگی کنگ ءَ اَنت، پہ دومی ءِ وشهالی ءِ جهد ءَ اَنت، اشاں هچ زوراک گار کُت نہ کنت !! بلکیں شما جیڑ اِت کہ اِے سر یا هما نام کَے اِنت ؟ چی ءَ کہ من تنیگہ آ کردار ءِ شُناس شمئے دیم ءَ نہ کُتگ.

من زان آں شما همے ودار ءَ اِت کہ کدی آئی ءِ جند ءِ شُناس اِے لبزانی سرپ ءَ هوار بیت؟ من شمارا همے سرپد کن آں کہ هما نام یا کردار ءَ راجی سروکی ءِ ڈُبّہ وتی نِزوریں کوپگاں زُرتگ، بلکیں همے سر ءَ دژمن پگری نادراه جوڑ کتگ، بس من همے گُش آں کہ وهد ءِ مکابلہ کنوکیں سر (استاد زیب) اِنت.

گڈّی ءَ من همے گُش آں کہ داں جهان هست زیب تو هست بات ئے تئی جهد همے وڑ برجاه بات۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

سُک سُک ءٙ یل بکن ات ءُ وت ءَ تچک بہ کن ات

نبشتہ کار :سنگر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

من ءَ دیر ات کہ من ماسٹر نہ دیستگ ات، بلے برے برے ماسٹر ءِ یاد ءٙ کپت آں پرچا کہ ماسٹر کہ من ھر وھد ءٙ دوچار کپتگ ات آں گڑا آئی ءٙ مُدام وشیں وچیں گپ جت، برے برے من کند ات ءُ برے ماسٹر ءِ گپانی سر ءَ جیڑ ات، بلے لھتیں وھد بُوتگ ات کہ من ماسٹر نہ دیستگ ءٙ اٙت.
یک رندے من سفرے ءٙ دراٙتک آں ءُ من ءُ کامریڈ گندگی ءٙ اٙت، پرچاکہ کامریڈ ءِ گُوما من ءَ لھتیں گٙپ ھست ات ءُ من کامریڈ ءٙ را پَون کُت کہ من ترا کُجا بگند آں؟
کامریڈ ءٙ من ءَ جاھے گُشت. من گشت کامریڈ جان تو سرپدئے کہ تو اد ءَ گُشگ ءٙ ئے. اے جاہ دور اِنت ءُ پد ءَ دومی گٙپ چہ ترا چیر نہ اِنت. من ءَ داں ھود ءَ آیگ ءٙ کِرایہ ھم گُون نیست.

کامریڈ ءٙ گُشت” نا تو بیا اے ھنچو دور نہ اِنت ءُ تئی کِرایہ من وڑ کن آں ءُ تو باندا ھشت بج ءٙ در ءُ بیا”.
من کامریڈ ساھب ءٙ را گُشت “شر گُڑا باندا کایاں”۔

دومی روچ ءِ سھب ءِ ھشت بج ءٙ ٹرانسپورٹ ءٙ شُت آں ءُ ٹیکٹے گِپت ءُ بس ءٙ سوار بُوتاں دیم پہ کامریڈ ءِ نیمگ ءٙ روان بُوتاں .پنچ کلاک ءٙ رند من کامریڈ ءِ کرّ ءَ سر بُوتاں ءُ کامریڈ ءٙ گوں ھال ءُ اھوال بُوت ءُ کامریڈ ءٙ گُشت کہ تو ایش اِنت اتک ءُ پہ سلامتی سر بُوتگ ئے ءُ تو ھُشک ءٙ دل ءٙ کپتگیں اِت ئے کہ سپر دور اِنت. اگاں سپر ءَ پند نہ بُر ئے گڑا سپر نہ کُٹ اِیت ءُ ھُوشت ایت ءُ پد ءَ ما ءُ شُما پشکپتگ ایں ءُ بائد انت ما ءُ شُما وتی توکل ءٙ برجم بدار ایں ءُ گاماں گیش ترند بہ کن ایں۔

من گُشت کامریڈ تئی گپ تچک اٙنت مرچاں جاوراں مئے دل ءِ تہ ءَ تُرسے ودی کتگ۔
کامریڈ ءٙ ھندگے جت ءُ گُشت” تُرس ءٙ دل ءٙ چہ کٙش”۔

کامریڈ مدام وش وشیں کسہ کاریت ءُ سکیں دراجیں کسہ ءٙ کنت بلے کامریڈ ءِ ھُشکیں کسہ ءٙ نہ انت ءُ آئی ءِ ھرچ کسھانی پشت ءَ یک زندگی یے ءُ آئی ءِ ھرچ کسہ ءٙ چہ مردم زانت ءُ پنت ءُ سوج در بارت ءُ پد ءَ کامریڈ سکیں وش ءِ گپ کنت ءُ ھنچیں گپ کہ مردم چہ آئی ءِ داراجیں کسھاں کدی بور نہ بنت بلکیں وش بنت کہ کامریڈ کسہ ءِ تہ ءَ کسہ بیار ایت ءُ ما کامریڈ ءٙ چہ گیش ءٙ گیش بہ سِک ایں ۔

پٙد ءَ وھدے کامریڈ کسہ ءِ آرگ ءٙ لگیت مردم کامریڈ ءٙ دلگوش کن انت ءُ گوش ئِے دار انت. یکروچیں من ءُ کامریڈ گپ ءٙ لگیت ایں ءُ کامریڈ ءٙ گپ گپ ءٙ ماسٹر ءِ درور ئِے دات .من گُشت یار کامریڈ تو شّریں ماسٹر ءِ نام گِپت ھال کن ماسٹر کُجا انت؟
گُشت ئِے” ماسٹر مرچاں نواب ءِ گس ءٙ روت ءُ کیت ءُ من نواب ءٙ ھال کناں اگاں ماسٹر اٙتک من ءَ الّم ھال بہ دے ءُ نواب وھدے ھال کنت گُڑا من ءُ تو رو ایں ءُ ماسٹر ساھب ءٙ گِند ءُ نندے کن ایں تو چے گُش ئے”؟
من گُشت جی ھو من ءَ و دیر اِنت کہ من ماسٹر ساھب ندیستگ ءُ تو اگاں چُشیں کارے بکن ئے جوان انت ۔

یک سُھبے ءَ کامریڈ ءٙ گُشت ” بیا رو ایں ءُ نواب ءٙ ھال کُتگ کہ ماسٹر اٙتکگ. اگاں تو گِندگ ئِے لوٹ ئے.
من گُشت” ھو بِر ایی ماسٹر ساھب الّم گِندگی اِنت. من ءُ کامریڈ دیم پہ نواب ءِ گِس ءٙ رھادگ بُوت ایں ءُ کامریڈ ءٙ گُشت” ماسٹر ءِ دیوان سٙک وش اِنت بلے مرچاں ماسٹر پیسر ءِ ماسٹر نہ اِنت ءُ مرچاں گیش گپ نہ جنت اگاں گپے جنت گُڑا آ ٹِک ءِ ٹک ءٙ لگیت۔

ما شُت ایں ءُ نواب ءِ گِس ءٙ سر بُوت ایں داں ماسٹر ھم ھُودا نشتگ ات ءُ ما گوں ماسٹر ءٙ سلام ءُ دَوا بُوت ایں ءُ گوں ماسٹر ءٙ گپ ءٙ لگیت ایں ءُ ماسٹر ءٙ من ءَ گُشت” ھال کن تو مرچاں ھچ گِندگ نہ بہ ئے”.
من گُشت ماسٹر ما وَ ھنچو کپتگ ایں بلے تو گِندگ نہ بہ ئے. ماسٹر ءٙ پسو دات” من ھم تئی وڑ ءٙ آں”۔

پدا من گُشت” من پہ تئی نیادے ءَ سک بے چاڑ بُوتگ آں کہ کدی مئے گند ءُ نندے بہ بیت”. ماسٹر ءٙ گُشت” بِل یار شُما ھُشکیں گپ جن ات ءُ یکروچے تو من ءَ ھال نہ کُتگ”.
من گُشت ماسٹر جُست ءٙ مکن تو بدئے ھال ءٙ جاور ءٙ چُوں گِندگ ءَ ئے؟
ماسٹر ءٙ گُشت” جاور سک نہ گیگ انت ءُ ما وت ءَ دژمن ءِ دست ءُ دپ ءٙ داتگ بلے بدبھتی مئے جندئیگ اِنت کہ اے وھد ءٙ انگت ما یکے گوں دومی ءٙ گِر ءُ چِیل ایں ءُ انگت ما سنجیدہ نہ اِیں ءُ راجی اداراھانی سر ءَ شّرے وڑے ءَ کار کنگ ءٙ نہ ایں ءُ دنیگا انگت ما ھما پیش ءِ ھیل زُرتگ ءُ وت ماں وت ءٙ سُک سُک کنگ ءَ ایں ءُ ھبر ءٙ تچک نہ کن ایں ۔

من گُشت تئی گپانی مُراد ایش اِنت بلوچ ءٙ را ادارہ نیست؟
ماسٹر گُشت ھو بلکل منی گپانی مُراد ھمیش اِنت۔ بائد انت اے جاورانی تہ ءَ مارا یک مھکمیں ادارھے جوڑ کنگی اِنت ءُ یکے دومی ءٙ برداشت کنگی اِنت، اختلافاتانی سرا نِندگ ءُ ھبر کنگی اِنت دانکہ ما ھمے نیمگ ءَ دلگوش بہ بہ ایں ءُ اگاں ما وتی تہ ءَ اوپار پیداک مہ کن ایں گڑا دژمن مارا گوں راج ءِ ھمراھی ءٙ کیچ کور ءِ آپ بارت۔
من گُشت ماسٹر تئی ھیال چی اِنت؟
ماسٹر ءٙ گُشت من کہ ھمیں گپ جتگ آں منی ھیال ھمیش اِنت،بلے یک گپے شمارا گُشاں وتی اے سُک سُک ءُ باپُشتی ھبراں یل بہ کن ات ءُ وت ءَ تچک بہ کن ات ءُ من اے سُک سُک دیر انت کہ یل داتگ ءُ من وت ءَ تچک کُتگ ،من ھر چیزے گِنداں گڑا گُش آں کسے وش بیت یا نہ بیت وتی مرزی وت انت پرچاکہ من ءَ راج پہ اے وڑی دل نہ بیت ۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

مھکمیں ھمبل شھید مھیم جان

نبـشتہ کار: شـیردل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

شھید مھیم جان پنام راھمیں واجہ موسا ساجدی ءِ لوگ ءَ ودی بیت، جاہ آھو لال ءِ بازار جاہ منند اِنت، بنداتی وانگ وتی ھند ءِ وانگجاہ تاں پنچمی تّبک ءَ در بارت، دیمتر ءَ پہ وانگ ءَ لنجار مزن وانگجاہ (ھائی اسکول) ءَ روت ھشتمی تّبک ءِ چکاس ءَ دربّارت ءُ نھمی تّبک ءَ وانگ ءَ یلدنت ءُ راجی آجوئی ءِ گلاں نزدیکی کنت ءُ وتی راج ءِ واری ءُ بزگی ءَ گند اِیت ءُ راج ءِ ھمدرد ءُ گمواریں سپاھیگے جوڑ بیت.

بَلے وتی گس ءِ دُرستیں گُھار ءُ برّاتانی کسترین اَت،چونائیگ ءَ ھرچ گسانی تہ ءَ کستر برّات بہ بیت یا گُھار آ لاڈ بیت ءُ سک دوست بیت ءُ گُشگ ءَ ھچ دل نہ بیت، بزاں دُرستیں گس ءِ پُل گندگ بیت، یک ساھتے گندگ مہ بیت تیوگیں گس ءِ مردم یک ھساب ءَ بےتاھیر بنت دل گُش اِیت چمّانی دیم ءَ مُدام بہ بیت، بے آئی ءَ ھچ کس ءَ وش نہ بیت، اگاں گس ءِ ھمے کستریں مھروان وش دلیں چُکے بہ بیت گُڑا بزاں کہ مُدام آ مسکرا ءُ مزاکی یے بہ بیت، آئی ءِ نہ گندگ ءَ گس ءِ تیوگیں مردم چدّ ءُ گیش بے تاھیر بنت.

من نوں کایاں وتی جگری دوست، مھکمیں ھمبل سنگت شھید مھیم جان ءِ بابت چیزے نبشتہ کنگ لوٹاں ،چنچو بہ نبیسں آں،اے آئی ءِ زانت ءُ کوھیں برداشت ءِ دیم ءَ ھچ نہ اَنت.

ھرچ وھد بہ دیستیں گوں سنگتاں مسکرا ءُ ھندگ ءَ اَت، آ باز وش تبیں انسانے اَت، زانتکار ءُ دانے اَت، چونیں ترانے بُوتیں گوں الکاپی ءَ گوشداشت ءُ وت ھم گوں ھازِر جواب ءُ شائر تبے اَت، مُدام ھم نیاد ءُ دیوان بُوتیں اَت، سنگت چہ آ تراناں دل سیر نہ بُوتگ، گیشتر وشدلی مھرءُ ھندگ دیوان ءِ بھر جوڑ بُوتگ، اگاں سپر بُوتگ اَنت یا کنّور ٹھینگ ءَ چہ درساں ساری گوں ھمے کاراں وت دست گُلائیش بُوتگ، کدی آئی ءَ چُش نہ گُشتگ من کار نزاناں یا من دمبرتگ ، آ وتی گس ءَ دُرستیں گُھار ءُ برّاتانی کَستریں بُوتگ، دومی ھبر ایش اِنت، چـہ در کسانی آ چورھے بُوتگ، ماس ءُ پِس دوھیناں وپات کُرت اَت، پہ واریں دلے مستریں گُھار ءُ برّاتاں رودینتگ،
کدی آئی ءَ وتی مستریں گُھار ءُ برّاتاں پہ نام توار نہ کُرتگ اَت،
برّاتاناں ابّا ءِ نام ءَ ءُ گُھاراناں امّا ءِ ناماں توار کُرتگ اَت، ھمے زانت آئی وتی گس ءَ چہ دربُرتگ اَت، چونیں مستریں مردیں بُوتیں گُشت ئِے، اَبا ءُ زالبولے بُوتیں گُشت ئِے امّا …
چونیں شیرکیں زبانے اَت
پہ ھر کس ءَ مھروانے اَت
گوں سنگتاں مُدام ھمکوپگ اَت
پہ راجی دژمناں توپانے اَت
ھرچ وھد ءَ لشکر ءُ ھندی دلارانی دل ءَ آئی ءِ بیم پُروشتگ اَت، مُدام آئی ءِ جُست پد ءَ کنگ ءَ اِت اَنت ، سیمی پّپو ءِ نام باز مشھُور اَت، وتی ھند ءِ مزن ءُ کسان دُرستیں مھلوک ءَ را باز دوست اَت، ھرچ دل آئی لوٹوک، ھرچ چّم پہ گندگ ءَ تلوسَگ ءَ اَت کہ کدی چہ راہ ءَ گوز اِیت ،ھرچ دل ءِ واھگ ھمیش بُوتگ ما بہ گندان ایں.

آئی ءَ را ھم وتی راج بےکساس دوست اَت ءُ پہ راستی ءُ ایمانداری ءَ دیستگ اِش، وھدے 2016 ءَ آئی برّات مھمد انور، تروزتگ ابدالباکی، نزیر اھمد ءُ ناکوزتک زاکر چست کنگ بنت گُڑا پوج ءُ ھندی دلار ءُ میر آئی ءِ کھولاں ھمے گُش اَنت تاں وھد مھیم سرنڈر نہ کُرتگ شمئے اے مردم بندیگ اَنت.گڑا مھیم جان ھمے ھبراں سرپد بیت، گُڑا ھمے کلوہ ءَ راہ دنت پہ منی آیگ ءَ بُگش اِش دل ءَ ایکیم بہ کن اِت، من نیا آں ،بہ کُش اِش ءُ لاشان اِش دَور بدے اِت، شَرّتر اِنت.
نھ ماہ ءَ رند ھمے دُرستیں بندیگ آجوکنگ بنت، لشکر ءُ ھندی دلار دل ءَ زانت کہ مھیم جان پہ ایشانی زندان کنگ ءَ دست کش نہ بیت نئیت ، بَلے مھیم جان ناکوزتکے نامے دشتار بیت ھمے ھبر ءِ گُشگ بیت سور ئِے مہ دے اِت، اگاں شما سور دات شمئے سرا ترندیں گام زورگ بیت ،اے گپّ ءِ سر ءَ اوشت اَنت. مھیم جان ءِ ٹھیتگیں سور دارگ بیت، اگاں ما ترا سور بدے ایں ءُ لشکر مئے چُکاں چست کنت ءُ کُش اِیت، نامیں دشتار نہ دے اَنت ئِے …..

7/9/019 ءَ یک سپرے ءِ دَوران ءَ پوج شھید مھیم جان ءَ گوں سنگتاں انگیر اِش کنت، سے سنگت راشد بشیر، اورنگزیب ءُ گُلشیر اولی روچ ءِ جنگ ءَ شھید بنت ءُ مھیم جان دومی روچ ءِ جنگ ءَ شھید بیت، بَلے ھمے جنگ گوں پوج ءَ دیم پہ دیم بندات بیت ءُ بازیں پوجی یے ھم مُردار بیت.

جاہ آھو ءَ ھَوار بلوچ سرزمین ءِ دُرستیں بلوچ گمیگ ءُ پرسیگ بنت.

آزمانک
وت کُشی

نبشتہ: ھلیل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

اِنسان پرچا وَت کُشی کَنت؟ آ کُجام سَوَب اَنت کہ اِنسان چہ وتی زِند ءَ شِزار بیت؟ بازیں تَب زانت آں ایشی سرا چار ءُ بیچار کُرتگ۔ بَلے اَنگت ءَ چُشیں سرجمیں آسرے دیم ءَ نیاتکگ۔ کہ ایشی سَوَب یکّ ءُ ٹِکّ زانگ بہ بیت۔

گیشتری تَب زانت وَت کُشی ءِ مزنیں سَوَب نااُمّیتی ءَ سرپد بَنت۔ بَلے نااُمّیتی چے وَڑ انسان ءَ وَتی امبازاں زُوریت؟ اے ھَم زانگ لوٹیت۔
شَہدربرجاہ ءَ منا وَت کُشی ءِ سرا پریزینٹیشن دَیَگی اَت۔ گُڑا من چہ کتاباں بازیں نِکان نزّآرت ءُ وتی پریزینٹیشن ءِ بھر جوڑ کُت اَنت بَلے من دِل یکیم نہ بُوت آں۔ وَتی پریزینٹیشن ءَ رَنگ ءُ روگن کنگ ءِ ھاترا منا انچیں مردُمے دَرکار اَت کہ آئی ءَ وَت کُشی ءِ کوشست کُتگ۔

منا سنگتے ءَ ھال دات کہ پُلّان ءَ کسانی ءَ وَت کُشی ءِ کوشست کُتگ۔ پُلّان ءَ گوں منی پجّاروکی پیسر ءَ بی ایس او ءِ دیوانانی تَہا بُوتگ اَت۔ من پُلّان ءَ گوں ھال ھوال کُت ءُ بیگاہ ءَ شاھوانی ہوٹل ءَ آیگ ءِ وھد گیپت۔
بیگاہ ءِ وھد ءَ من شاھوانی ہوٹل ءَ شُت آں۔ پُلّان چہ من پیسر اَتکگ اَت ءُ ہوٹل ءِ یک کُنڈے ءَ نِشتگ اَت۔
من ھمودا شُت آں سلام ءُ دْروت ءَ رَند نِشت آں۔ مجلس ءُ دیوان ءَ لگّ اِت ایں، گَپّ گَپّ ءِ تَہا من جُست کُت:
“پُلّان! من اِشکُتگ تو کسانی ءَ وَت کُشی ءِ کوشست کُتگ؟”
“ھَو یار۔۔۔ کسانی۔۔۔” آئی ءَ وتی گَپ سرجم نہ کُت
“واجہ ھمے باروا لھتیں جُست بکن آں؟” من جُست کُت
“کوھنیں ٹَپّاں آزگ کنگ لوٹ ئے۔” آئی ءَ پسّو دات
“نا واجہ منی مُراد آ نہ اِنت، منا وتی پریزینٹیشن ءِ ھاترا تئی گلگدار زلورت اِنت۔”
آئی ءَ ھِچ وڑیں پسّو نہ دات۔ آئی ءِ بے تواری ءَ من اندازگ جَت کہ منا لھتیں جُستانی پسّو رسیت۔
من جُست کُت: “وَت کُشی ءِ ھیال چون اَتک؟”
“زِند ءِ اولی بر اَت منا گُمان بُوت کہ نوں زِندگ بوھگ ھِچ وڈیں درد ءِ دوا نہ اِنت، چہ زِند ءَ مَرگ گھتر اِنت۔۔۔
مَرگ پرچا گھتر مہ بیت، کہ زِند ءِ رُنگراھانی شون دَیوک ھم چہ منا سْیہ دِل اَت۔

رولہہ ءِ وھد اَت من چادِرے زُرت ءُ لوگ ءِ پیژگاہ ءَ دْرچک ءِ چیر ءَ شُت آں کہ وتارا لوپ کن آں ءُ کھیر ءَ لونجان کن آں۔ من ھمد ءَ نِشتگ ءُ جیڑگ اِت آں کہ منی مات ءَ را آرت گون اَت تندور ءَ شُت۔ من چارِت اِدا مات منا گِند ایت گُڑا من کوٹی ءِ تہا شُت آں دْرستیں گَندل ءُ پوشاک یکجا کُت آں ءُ گْواتو(پنکھا) ءَ لونجان بُوت آں۔”

پُلّان ءَ درّائینت ءُ سگریٹے روک ئِے کُت
من جُست کُت: “اسل کسّہ چے اَت کہ تو وت کُشی ءِ کوشست کُت؟”
“اے کوھنیں کسّہ یے کہ آ وھد ءَ منی اُمر کساس یازدہ سال اَت۔ اَئید ءِ چارمی روچ ءَ نیمروچ ءِ وھد ءَ من گوں وتی ھمسروکیں سنگتاں لئیب کنگ اِت آں۔۔۔ چہ ریسگ ءِ دُکان ءَ منی ناکوزتکے ءَ پٹاسکے گِپتگ اَت کہ نہ تْرکّگ ءَ اَت، گُڑا من چہ لوگ ءَ باکَسّ یے دُزّت ءُ دَمک ءِ سرا اَتک آں، منی ناکوزَتک ھمِد ءَ اوشتاتگ اَت۔ من پٹاسک وتی دَست ءَ کُت۔

ھمے وھد ءَ منا ھیال اَتک کہ پٹاسک ءِ جَنَگ ءَ منی پِت ءَ گوں سکّی ءَ منا مکن کُتگ بَلے آ اُمر ءَ اولی گَپّ ءَ کئے سرپد بہ بیت، گُشئے پِت ءِ پَنت پوڑے اَت کہ پْرشت ماں ھاکاں ھوار بُوت۔

پٹاسک منی دَست ءَ اَت ءُ باکَس منی ناکوزَتک ئے۔ آئی ءَ ڈیلّ یے روک کُت ءُ پلیتگ ءِ سرا داشت۔ پٹاسک تْریشک پَرّینگ ءَ اَت بَلے من انگت چگل نہ دات، ھمے ھیال ءَ کہ نہ تْرکّ ایت۔

بَلے ھمے وھد ءَ پٹاسک تْرکّ اِت ءُ منی راستیں دَست ءِ دو لنکُک ٹَپّی بُوت ءُ من گْریوان ءَ لوگ ءَ شُت آں۔ مات ءَ منی دَست ءِ ھون دیست اَنت تہ سکّ پریشان بُوت ھمینکہ نہ اِنت کہ دِل ئِے بہ گیپت۔

مئے لوگ ءَ چُشیں مردُم نیست اَت کہ منا نادْراھجا ءَ بہ بارت گُڑا منی مات ءَ منا دَست ءَ گِپت ءُ ھاجی اللہ داد ءِ لوگ ءَ بُرت کہ مئے لوگ ءِ شَگرب ءَ لوگ اَت ئِے ءُ گاڑی یے اَست اَت ئِے۔ ھاجی اللہ داد ءَ منا گاڑی ءِ سرا مئے دُکان ءَ سَر کُت۔ من دُکان ءِ تہا پُترت آں پِت ءَ منی دَست ءِ ھون دیست اَنت تہ اجکّہ بُوت جُست ئِے کُت کہ “چے بُوتگ؟”
“پٹاسک”

پٹاسک ءِ نام ءِ اِشکُنگ ءَ گوں پِت ءِ رَنگ سُہر تَرّ اِت شھماتے اے گُلّ ءَ شھماتے دومی ءَ شھپ اِت ئِے: “من ترا نہ گْوشتگ کہ پٹاسک مجن”

من بے توار اِت آں گوں منا گَپ نیست اَت۔ منی چمّ مئے دُکان ءِ دیم پہ دیم ءِ راسکوہ کلینک ءَ جنوک اِت اَنت کہ بلکیں پِت منی دَست ءَ پَٹّی کنائینیت بَلے پِت ءَ زھرازھر منا چہ دُکان ءَ دَر کُت۔ منی دِل تہا بُکّ اِت، چہ منی دَست ءَ ھون پِٹّگ ءَ اِت اَنت ءُ من لوگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ اِت آں راہ ءَ منا ھیال اَتک کہ نی زِندگ بوھگ ھِچ وڑیں اَرزشتے نہ داریت۔”

دَمانے ءِ کَساس ءَ ما دوئیں بے توار بوتیں۔پدا پُلّان ءَ درّائینت:
“یار گَپّ یے زان ئے، بَرے بَرے ھما ھیال منا کاینت گُڑا منا وَتی پِت ءِ سَرا سکّ زھر کئیت۔ یار یک پِت یے گوں وَتی زھگ ءَ چُش کَنت؟ انّی منی جِند ءَ را یک چاردہ سال ءِ بچِکّ یے اَست، منی بار بار گْوشگ ءَ اَبید ھم شَپ ءَ دیر ءَ لوگ ءَ کئیت، اگاں من ھر شَپ لٹّ ءُ کُٹّ یے بکن آں گُڑا تو چے گْوشئے جْوان بیت۔”
من جُست کُت: “تو سَما کُت ترا چے مھسُوس بُوت؟”

“من نادْراھجا ءَ سَما کُت، من بَیڈ ءِ سَرا اِت آں ءُ چاریں نیمگ ءَ منی سْیاد اوشتوک اِت آں، منی مات گْریوگ ءَ اَت، منی پِت ھم گْریوگ ءَ اَت۔ من وَتی مات گْریوگ ءَ دیست سکّ ھجالت بُوت آں۔”

ھمے جُستانی پَد پُلّان ءَ موکل کُت ءُ پاد اَتک، من ءُ پاد اَتک آں لوگ ءَ شُت آں۔ من ھیال کُت:
پُلّان وَت کُشی ءِ ھما کارِست اِنت کہ نادْراھجا ءَ سر بُوتگ بازیں چُشیں کارِست اَست کہ دَمان ءَ وَتی زِند ءَ توام کَن اَنت۔ زِند ءِ تَہا بازیں تَہلی کاینت بَلے چو نہ اِنت کہ وَتی زِند ءَ ھَلاس کَن۔ بامَردیں اِنسان زِند ءِ گْرانی آں گوں جَنگ کَن اَنت۔ شرّ اِنت کہ پُلّان سرپَد اِنت ءُ وَتی کُتگیں ءِ بگیری ءَ کَنت۔

دومی روچ ءَ میتگ ءَ ھالے شِنگ اَت کہ پُلّان ءِ بَچ میران ءَ وَت کُشی کُتگ

شال

 نبشتہ : میار دشتی

دی بلوچستان پوسٹ

شال، اَرس، هون، گم ءُ اَندوه، دردناکیں توار، ماسومیں چهره،
میار میار او میار…! تو چی گْوشگ ءَ ئے؟ تو گوں کَے ءَ گپّ ءَ ئے؟ منی سر پِربیگ ءَ نہ اِنت منا سرپد کن تو چی گْوشگ لوٹ ئے؟ تو بِهہ اِے وڑیں هبر نہ کُتگ، مرچی باریں ترا چون اِنت تو دگہ دگہ وڑیں لبز وتی زُبان ءَ چہ کَشّگ ءَ ئے۔

هَو تو راست گْوش ئے من بِهہ اے وڑیں هبر نہ کُتگ، بَلے ترا من دگہ یک نوکیں هالے دے آں، پور ءَ منا اَنچوش سما بیگ انت کہ من مرچی اِے پراه ءُ شاهگانیں دُنیا ئے تہا اتکگ آں چیا کہ منا همے شُبین بیگ اِنت پورا یکّے منا هبر سِکّارینگ ءَ انت سهت ءُ دمان همے لبزاں منی گٌوش ءَ بیان کنگ انت، بس همے یکّیں توار شال، اَرس، هون، گم، درد،

پهل کن! تو منا جُست کُت، من ترا دگہ دُنیائی ءَ بُرت چکرّینت بیا نی من وتی هیال ءَ گوں ترا کن آں…………..!

تو جُست کُت کہ تو چی گْوشگ ءَ ئے؟ بَلے بیا نی من ترا سرپد کن آں ، من گْوشت کہ شال، هما شال کہ دَه سال پیش کس ءَ اِے وڑ نہ زانتگ اَت مرچی شال اَنچوش آشنا اِنت کہ منی وڑیں یک نہ زانتکارے هم شال ءِ پیمیں لبزے وتی زبان ءَ چہ در کنگ اِنت۔

من کہ مرچی دنیا ئے تہا وتی چم پچ کُت اَنت منی گٌوش بس همے اِشکُنگ ءَ اَنت شال، شال، شال بس شال نی من همے مارگ ءَ آں کہ شال دردناکیں توارانی نام اِنت، شال ارسانی نام اِنت، شال دردے۔

میار شال دردے ؟ تو منا پریشان کُت!

هَو شال دردے، هما درد کہ سرجمیں دُنیا ءَ آشنا اِنت، هما درد کہ گوں اَرساں دنزکپتگیں اکساں پلگاران اِنت همے درد ءِ نام شال اِنت، شال هما نام اِنت کہ اِے نام ءِ دامُن ءَ اَرس، گم، درد، دردناکیں توار، مهر، اِے سرجمیں لبز همے نام ءِ دامُن ءَ بندوک اَنت چو مهرگ ءَ کماتگ اَنت تو سرپد بیتّ ئے؟ اگاں انگتہ تئی سر پِربیگ ءَ نہ اِنت؟؟ اگاں تو سرپد نہ بیتّ ئے گڑا تو گوں شال ءَ نزّیکی بہ کن، چیا کہ من یک نہ زانتکاریں ءُ ناسرپدیں گْونڈوی آں۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

دیوانے گوں ناکو مراد بکش ءَ

سرھال:بلوچستان مزن شھدربرجاہ ءِ جیڑہ۔

نبشتہ: سفرخان بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

کُوٹی ءِ یک کشے ءَ من ءُ دومی کش ءَ ناکو مراد بکش نشتگ ءُ ھمے وھد ءَ من چہ ناکو ءَ جست کُت،
ناکو بلوچستان مزن شھدربرجاہ ءِ جیڑہ ءِ بابت ءَ تئی ھیال ءُ لیکہ چی انت؟

من ھچ نہ گْوش آں ، ناکو ءِ پسّو

من گوں ھیرانیں نِگاھاں ناکو ءِ نیمگ ءَ چارگ بِندات کت ءُ پد ءَ گْوشت” ناکو من ءَ چہ ترا اے اُمیت نہ بوتگ”۔

چہ من ھمے اُمیت ءَ بدار ، اگاں پیسر ءَ نہ داشتگ گڑا مروچی ءَ پد دارگ ئِے بِندات بکن ، ناکو ءَ درّاینت۔

ناکو تو زان ءَ بلوچے نہ ئے؟

ھو! من بلوچے آں، پرچا زان ءَ ؟ ناکو ءِ پسو۔!

ناکو گُڑا بلوچ ءِ لجّ ءُ ننگ ءِ گپ اِنت ءُ تو گْوشگ ءَ ئے من ھچ نہ گوش آں ۔ بلوچ زھگ ءُ زالبول بے شرپ کنگ بوتگ اَنت، بلوچ زھگ ءُ زالبولانی بْرھنگیں اکس ءُ تامر کشّگ بوتگ اَنت، منی ھیال ءَ اے وھد ءَ بلوچ ءِ ھاتر ءَ بے تواری زنڈیں گناھے ، من دیم گوں ناکو ءَ کُت ءُ گْوشت۔

گوں منی اے گپّاں ناکو ءَ یک برے پد ءَ گوں ھیرانیں نگاھاں منی نیمگ ءَ چارگ بِندات کُت ، ادارُکے ءِ بے تواری ءَ پد ناکو ءَ تھنا اے گپ جت، اے زنڈیں گناہ ءَ ھپتاد سال اِنت کہ من کنگ ءَ آں ءُ اگاں یک برے پد ءَ بکنان ئِے آزمان جھل نہ کپ ایت ۔

ناکو اے بری بلے سرجمیں مھلونک سرپد ءُ پوہ اِنت کہ سرجمیں چیز مھلونک ءِ دیم ءَ چو روچ ءِ رُوژنائی ءَ پدّر اَنت۔ سرجمیں مھلونک پاد اَتکگ ءُ توار چِست کنگ ءَ اِنت ءُ نوں اے مھلونک ءِ بے تواری پُرشتگ الم چیزّے بیت،من یکبرے پد ءَ ناکو گْوشت۔

اے چیزاں ھپتاد سال اِنت مردُمانی دیم ءَ اَنت ، واجہ شیرو مری وتی تامری کلوہ ءِ تہ ءَ اے گپ ءَ پدّر کنت کہ مئے مات ءُ گْوھار نیادی ءَ بھا بوتگ اَنت، زرینہ مری ءَ چینچو سال اِنت کہ بیگواہ اِنت؟ سمینہ ءُ زرملک ءَ چینچو وھد اِنت پاکستانی لشکر ءِ بندی جاھاں بند اَنت ءُ تئی ھیال ءَ اے بابت کس سرپد نہ اِنت، تئی ھیال ءَ کس نہ زانت ؟
درست سرپد اَنت ، درس زان اَنت، ھمک روچ چینچو زھگ ءُ زالبول پاکستانی لشکر ءِ دست ءَ کم شرپ بُوَگ ءَ اِنت ءُ تئی ھیال ءَ اِیشانی بابت ءَ کس سرپد نہ اِنت۔؟ ناکو ءَ دیم گوں من کُرتگ اَت ءُ وتی ھیالاں درشان کنگ اَت۔

من ناکو ءِ دپ ءِ گپ گُڈ اِت ءُ گْوشت، ناکو اے گپ نہ اِنت، یک ءُ دو زالبول ءِ جیڑہ ءُ سدانی کچّ ءَ زالبولانی تہ ءَ پرک اَست۔ آ دگہ جیڑھے ءُ اے دگہ جیڑھے .

جیڑہ یکین اَنت، ھچ جتا نہ انت۔ بس بے تواری ءُ توار چست کنگ ءُ وھد ءِ پرک ھست ، دِگہ ھچ۔

بلے مردماں توکل کتگ ءُ نوں پُر آشوبیں توارے چِست کُتگ ءُ من یکبرے پد ءَ دیم گوں ناکو ءَ کت ءُ گْوشت۔

اے پیمیں توار سک باز چست بوتگ ءُ اے اولی رند نہ اِنت ،بلوچ چونائیگا پیشُک ءِ آس ءِ پیم ءَ اِنت ءُ انچش یک دمان ءَ جمبور بیت ءُ پد ءَ یک نانے نہ پچ اِیت مِر اِیت ءُ پُر بیت۔ اکبر ھان بُگٹی ءِ شھادت ءِ وھد ءَ اِیشاں تیوگیں جھان سر ءَ زُرت ءُ ھمے شال ءِ تہ ءَ چاریں نیمگ ءَ آس روک اَت۔ سرجمیں مھلوک ڈنّ ءَ در اَتک بلے رند ءَ چی بوت؟ ھما کہ تمرد ءُ شرپداریں بلوچ اِت اَنت ءُ آیانی تہ ءَ نیم ءَ وتی سر گوریچاں دات ءُ لھتیں کوھسار جوڑ بوت ءُ تنیگا گوں دژمن ءَ دیم پہ دیم اَنت، بلے ھما کہ ھر وھد ءَ بے توار بوتگ اَنت آ تنی وھدی بے توار اَنت ،بس برے برے چوں پیشک ءِ آس ءِ پیم ءَ جمبور بَہ اَنت ءُ پد ءَ پُر بنت۔ تو دُور مرو ھمے سالے گپ اِنت کہ چہ آواران ءَ یک گْوھارے وتی برات ءِ شوھاز ءَ شال ءَ اتک تھنا بیچارگیں ماما کدیر ءِ ھمراھی ءَ شال ءَ بیگواھیں مردمانی کیمپ ءَ نشتگ اَت ءُ ھمائی ءَ ھم روگ ءِ روچ ءَ یک پولیس کارمندے کم شرپ کنت ءُ آئی ءِ چمّانی رتکگیں ارساں ادارُکے ءِ ھاتر ءَ ھمے پیشک ءِ آس روک کت۔ اِیشاں لھتیں روچ ءِ ھاتر ءَ سرجمیں جھاں سر ءَ زُرت ءُ مردم ھمے جیڑگ ءَ اِت اَنت کہ نوں سرجمیں بندیگ آجو بنت، بلے چی بوت ؟ ادارُکے ءِ ھاتر ءَ چست بوت اَنت ءُ پد ءَ بے توار بوت انت۔

ناکو ءَ وتی گپ بس کت ءُ من دلمانگ اِت آں کہ دِگہ جُستے کنان ئِے داں ھمے ساھت ءَ مئے لوگ ءِ نزّیک ءِ مسیت ءِ مُلّا ءَ بانگ بِندات کُت ءُ من ءُ ناکو دوئیں بے توار بوت ایں ءُ پہ نماز ءِ وانگ ءَ مَسیت ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت ایں ۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

گُل زمین ءِ وارساں ءُ ناکو ھیر بکش ءِ پشتپداں ـ

نبشتہ کار: شیردل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

شھید اورنگ زیب ءِ واجھیں پت ءِ نام گلام کادر ءُ جاہ آھو سستگان ءِ جاہ منند ءِ اِنت ـ
اورنگ زیب پنچمی تبک ءَ گیش نہ وان ایت ءُ آئی ءِ نہ وانگ ءِ مستریں سبب آئی ءِ ناکو ھیربکش بلوچ ءَ شھادت بیت کہ ناکو ءَ را پوج ءُ چیریں گُلانی کارند ءَ چہ بیلہ ءَ گاڑی ءَ ایرگیج اَنت ءُ گار بیگواہ کن اَنت ءُ یک ماھے ءَ زنداں کنگ بیت ءُ پد ءَ آئی ءِ کُنٹ ماں بیلہ ءَ ول ءِ پٹ ءَ دَور دیگ بیت ءُ جام ءِ ھند ءَ سک باز آجوئی لوٹوکیں پُسگانی کُنٹ بلوچ راج ءَ سوگات کنگ بوت ءُ انچوش کہ شھید رسول بکش مینگل، ناکو ھیربکش، مراد مری ، بکشا مری، رپیک روزی، سمد تگرانی ءُ جاوید نسیر رند ءُ ایدگہ بازیں پسگانی کُنٹ مارا دست کپتگ اَنت ـ

چدّ ءُ پد اورنگ زیب چہ وانگ ءَ دلپروش بیت ءُ وانگ ءَ یل دنت ءُ آئی ءِ کھول ءِ مردم منت کن اَنت کہ تو وتی وانگ ءَ یلہ مدے ءُ بوان ، بَلے آ ھمے پسّہ ءَ دنت کہ من نوں وتی راہ تچک کرتگ.

آ پھک بدل بیت ءُ بلوچی گیرت ئِے جھ جنت ءُ ناکو ھیربکش ءِ تُپنگ ءَ بڈ ءَ کنت ءُ راجی آجوئی ءِ گل بی ایل اپب ءِ باسکے جوڑ بیت ـ

ناکو ھیربکش آئی پت ءِ کستریں برّات بیت ءُ جاہ آھو ءِ راجی جُنز ءِ چیدگ زانگ بیت ءُ ناکو جاہ آھو ءِ اولی راجی شھید ءِ نام ءَ زانگ بیت، یکبرے ما سنگت نشتگ اِیں ءُ شھید ناکو ھیر بکش ءَ پہ مسکرا ھمے گُشت کہ جاہ آھو ءَ یک شھیدے لوٹ اِیت.
گڑا شھید الی جان ءَ گُشت ” ناکو اولی شھید ترا بُوگ لوٹ ایت”.
ناکو ھیر بکش ءَ کندگے جت ءُ گُشت ” مستریں وَ توئے اولی شھید تو بہ بو”.
اے دُرستیں ھبر راست بُوت اَنت ءُ اولی شھید ناکو ھیربکش ءُ دومی شھید اُستاد اَلی جان بُوت ءُ مرچی جاہ آھو ءِ شھیدانی لُڑ دراج گندگ بیت.

اورنگ زیب ناکو ھیربکش ءِ برازتک اِنت ءُ وتی ناکو ءِ رندگیری کُتگ ءُ راجی جُنز ءَ ھور بُوتگ، سابت کدم بُوت ءُ تاں زند ءِ گُڈی ساھتاں گوں مڑا ءَ گُلزمین ءِ باھوٹ بوت.
باز مردم پہ شوک راجی جنز ءَ کیت ءُ ھور بیت ءُ رند ءَ پشل ءُ لگور بیت ، بَلے اے گونڈل گوں راجی سنچ ءُ زانت ءَ اتک ءَ ھمراھداری ئِے کُتگ ءُکدی ھم چُک ءُ پد نہ بُوت ءُ پد ءَ کدی چوش ئِے نہ گُشیت کہ اے راہ ءِ سپر گران اِنت یا من کسان آں پند جت نہ کناں ءُ زند ءِ ھرچ وڑیں وشی ءُ تماھاں چہ سرگوز ایت، یک روچے ھم اے نہ گُشت ئِے کہ منی اے کار ءَ بہ کن اِت ءُ من شمئے کسترین آں.
بہ گندئے آئی ءِ دل ءَ انچیں واھگے داشتگ کہ دومی منی مدت بہ کن ھان، بَلے دپ ءَ ئِے ھچ نہ کَشّ اتگ .

اُوپار کشگ ءِ سکت تہ ءَ بُوتگ، اُمر ءَ کسان سالے اَت، سنچ ءُ زانت ءَ چو درون ءِکوہ ءَ مھکم اَت ءُ آشوبی دُروشم آئی ءِ تہ ءَ گندگ بُوتگءُ آئی ءِ ایدگہ کھول ءِ مردم درستیں سرکار ءِ منوگر اَنت ءُ گوں سرکار ءَ ھمپلہ اَنت،بَلے شھید اورنگ ءُ شھید ناکو ھیربکش کوم ءِ زھگ بُوتگ اَنت ءُ وتی کھول ءِ پرواہ اِش نہ داشتگ ءُ کسی ھبر اِش گوش نہ داشتگ ءُ گوں راجی آجوئی ءِ کاروان ءَ ھمراھداری اِش کُتگ.

شھید اورنگ زیب ءِ واجھیں پت دو رَند پاکستان ءِ دست ءَ چست کنگ بیت ءُ ھمے شَرّت ءَ یل دیگ بیت کہ تو برو وتی زھگ ءَ بیار سرنڈر بہ کنانیں،بَلے اورنگ زیب اے ھبراں ھچ گوش نہ دار اِیت ءُ کندگے جنت ءُ گُش اِیت” اے چونیں ناسرپدیں سرکارے کہ منی پیریں پت ءَ گیت ءُ بارت، لٹ ئِے دنت ءُ نہ چو نزانت من ء اورنگ زیب نوں ھچ رنگ ءَ نئیت ءُ ترا سلام نہ کنت ءُ کا ئے پت ءَ گِر ئے ءُ بَر ئے ءُ پت ءِ زندان کنگ کہ من کایاں! تو وَ وت گنوک مہ کن ءُ تو وتی دل ءَ منی کھول ءِ مردم گنوک کُرتگ اَنت کہ اورنگ زیب کیت، اے تو وتی دل ءَ رَد دیگ ئے، پرچاکہ من بلوچ راج ءِ زھگے آں ءُ راجی آجوئی ءِ کاروان ءِ ھمراہ ءُ گُلزمیں وارسے آں، ناکو ھیربکش ءِ پُشتپداں ءُ پمن سرجھل کنگ ایب اِنت.

اورنگ زیب ھمے رند ءَ دارجیں سپرے ءَ چہ واتر بیت ءُ یک روچے نیٹورک ءَ روت وتی شیرزالیں مات ءَ را پون کنت ءُ انچو گُش اِیت” اگاں منی مات من شھید بُوتاں گُڑا تو گریو ئے”؟
مات ئِے گُش اِیت” ابّا تو چوشیں گّپ ءَ مہ جَن کہ من ءَ دل نہ بہ ئے ءُ تو مئے دل ساری سستگ ءُ ھلاس کتگ” ـ
شھید ناکو ھیربکش شھادت ءَ اورنگ زیب وتی مات ءَ را گُش اِیت” اماں تو دلجم بہ بو، من اوں ھمے راہ گپتگ ءُ اَلّم شھید بہ آں، بَلے ھیال بہ کن مہ گریو ئے ءُ شھادت نگبھت ءَ نسیب بیت”.
مات ئِے گُش اِیت “شَرّ بابا من نہ گریواں.

اے آئی ءِ مھکیں مات ءَ گوں گُڈی تران بنت ءُ ھمے گّپاں ھور مات ءَ را رکست کنت ءُ دیم پہ ماتکوھاں در کپ اِیت ءُ وھدیکہ اورنگ زیب جان شھید کنگ بیت گُڑا ماس ئِے ھمے گپاں ماں پُرس ءِ دیوان کنت” کہ شما ھم مہ گریو ات ءُ ارس مہ ریچ اِت کہ منی بچ شھید اورنگ جان من ءَ وتی گُڈی کلوہ ءَ ھمے گُشتگ کہ وھدے من شھید بُوتاں گُڑا پمن مہ گریو اِت ءُ آئی ءَ وت ھم اے زانتگ کہ من چہ اے دنیا ءَ رو آں، بَلے من نہ زانتگ اے آئی گُڈی کلوہ بیت.

ھپت تومشان دوھزار ھژدہ ءَ شندی ءِ شومیں کور ءَ پاکستانی لشکر سر ءَ اِش اُرش کنت ءُ روچ ءِ ساھت دو ءُ نیم ءَ جنگ بنا بیت ءُ ھمے جنگ ءَ اورنگ زیب ، راشدبشیر ءُ گلشیر دلمراد دیم پہ دیم جنگ ءَ شھید بنت ءُ مھیم جان جنگ ءَ داریت ،اے تیوگیں روچ ءَ جنگ دنت، بَلے دو رند گیرا ءَ پروش ایت ءُ در کیت ءُ ھمے دَوران ءَ جاہ ءَ چہ پون ءِ جاھے درگیجیت ءُ سنگتے ءَ را پون کنت کہ باریں سنگتاں چہ کے در اتکگ ءُ کے شھید بُوتگ؟

سنگت ئِے پسّہ دانت” یک سنگتے در کپتگ ءُ ما دست گپتگ ءُ ایدگہ سنگت شھید بوتگ اَنت” .
پد ءَ مھیم جان پسّہ دنت” سنگت راشد ھم من در کُرتگ بَلے زدگی ءِ سبب ءَ شھید بوتگ ءُ من ھم تیر وارتگ ءُ زدگ آں، آپ اوں ھلاس بُوتگ اَنت ءُ تُن ءَ بے وار کُتگ.
اے مھیم جان ءِ گُڈی تران بنت ءُ رند ءَ شھید بیت ءُ پوج ھم ھمے گُش اِیت کہ ما نہ جتگ ءُ ایشی ءَ وت ءَ را وت جَتگ بہ گند ئے تیر ئِے ھلاس بنت ءُ گُدی تیرا وت ءَ را جنت ءُ اولی روچ ءَ شھید اورنگ زیب، راشدبشیر ءُ گلشیردلمراد ءِ کُنٹ ماں جاہ آھو ءِ نادراہ جاہ ءَ آرگ بنت پدا تھسیلدار ءَ دیگ بنت ءُ راشد بشیر ءِ پت روت وتی زھگ ءِ کُنٹ ءَ دست گپیت ءُ گُڈی ءَ زمین ءِ باھوٹ ئِے کنت.

ایدگہ روچ ءَ شھید مھیم جان ءِ کنٹ آرگ بیت ءُ گُڈی وابجاہ ءَ گوں راشد بشیر ءَ ھوار سیر واب اِنت. سک باز مھلوک گُڈی دیدار ءَ کیت ءُ شھید مھیم جان ، شھید اورنگ زیب ھوار ایدگہ شھیداناں سھریں دروت پیش کن اَنت.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شھید یونُس توکلی پھل کن ھمبلو

نبشتانک: اَسا بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

نشت ءُ دیوان ءَ اِت اِنت، اناگت ءَ سنگتاں یک شورے کُت کہ جاہ ءَ بدل کن ایں، گڑا ایندگہ روچ بوت سنگت پہ سپرے ءَ در کپت اَنت ءُ من ءَ گُشت اِش کہ ناکو تو باندا تلار جان ءَ زور ءُ بیا…!!

من ءَ جاگہ ءِ ڈس اش دات ءُ شپ گْوست ءُ روچ بوت، ایندگہ روچ ءِ دوازدہ بج ءَ من ءُ تلار جان پہ منزل ءَ در کپت اِیں ءُ سپر اُوں سک دراج اَت، ما ھم دمبرتگ اِت ایں، ھمے وھد ءَ تلار جان ءَ درائینت” ناکو بیا ما کویں بند ءَ لِک کپت اِیں”.
من ھمے اشکت گَل بیت آں کہ نی کمو مردم آرام کنت ءُ کوہ ءِ سر ءَ نند اِیت ءُ مردم سیلے اُوں کنت ….

ما ھمے مات کوہ ءَ سر کَپت ایں ءُ دم کنگ ءَ پد، پد ءَ جُنزاں بوت ایں ءُ ھمے کوہ ءَ سک باز کوھنیں کِشک ھست اَت ءُ ما یک کِشکے گپت ءُ دیم پہ دراجی ءَ شت ایں ءُ اَنچو روان اِت اِیں کہ مارا ھچ سما بوگ ءَ نہ اَت، رند ءَ دیست ما کشک گار کُتگ.

چوناھا شھید تلار جان ءِ اولی رند اَت اِے کوہ ءَ اتکگ اَت ءُ بازیں سرپدی ئِے نیست اَت ءُ من ءَ ھم دیر نہ اَت بلے کمو باز وھد ھمے کوہ ءُ کوچگاں گوازینتگ اَت ءُ نوں ما چار اِت ما گار اِیں ءُ مارا ھچ پیمیں وردِن ھم گوں نیست ءُ ما نان ھم نہ وارتگ ءُ آپ مئے سک کم اِت اَنت ءُ مارا شُدہ ھم تکانسر کتگ اَت. بیگاہ ءِ وھد بوت ءُ ما لھتیں مَچ دیست ءُ پَپُک چت ءُ وارت مچانی کرَّ ءَ چار اِت آپ ھم نیست، ما چہ ھوتاگ ءَ ءُ اِیندگہ سنگتاں چہ سک دور شُت اِیں ءُ یک آپے دیست ءُ ما وتی چاگل آپ کُت اَنت ءُ چم ءُ سر شُشت اِیں ءُ آپ وارت ،کمو دم بالا کُت ءُ پد ءَ جُنز اِت ایں ءُ دیم ءَ رواں بیت اِیں. ھمے پیم ءَ روچ گڈ سر ءَ سر بوت ءُ تھاری یے ودی بوت ….

ھمے داب ءَ آپ ھم ھلاس بیت اَنت ءُ ما شپ ءَ جاگھے ءَ مھتل بیت ایں ءُ من کمو واب شُت ایں ءُ من وابے دیست کہ لھتیں سنگت تچاں اِنت ءُ پیداک اِنت ءُ آھانی دست ءَ آپ ءِ چاگل اَنت ءُ کُکار کنان اَنت کہ ما پیداک اِیں گُڑا من ءَ شھید یونس ءَ پاد کُت گُشت ئِے”تُنیگ ئے؟
من گُشت” ھو کمو تُنیگ آں”.
پد ءَ گُشت ئِے” تو واب ءِ تہ ءَ گوشگ ءَ بیتگ ئے ،آپ آپ،! بریں پد ھما آپ ءِ سر ءَ شپ ءَ داریں”.

ما یک کورے ءَ روان بوت اِیں ءُ کاشانی بُن ءَ کمے آپ ھست اَت ءُ ما ھمد ءَ کانیگ ءِ جت ءُ آپ ساپ بوت، ما وارت گُڑا شھید ءَ من ءَ گُشت” ترا ٹیسر تیر گوں”؟
من درائینت” من ءَ ٹیسر گوں نیست”.
گْوشت ئِے” گُڑا انچو لھتیں تیر بہ جن بلکیں نزیک ءُ گور ءَ سنگتے بہ بیت مئے نیمگ ءَ بئیت چی ءَ کہ مئے سر ھچ پر بوگ ءَ نہ اِنت “.
من کوھے ءِ سر ءَ سر کپت آں ءُ لھتیں تیر جت ءُ کمو نشت آں، من ھچ کس نہ دیست چی ءَ کہ سنگت سک دور اِت اَنت گُڑا ما ھمے آپ ءِ کر ءَ وپت ایں ءُ ایندگہ سُھب ءَ ما پد ءَ کوھانی توک ءَ تران اِت ایں کہ ما یک راھے دیست من گُشت اِے راہ مارا سنگتانی کرّ ءَ بارت ءُ ھمے راہ ءَ گریں ءُ رو ایں …
ما ھمے راہ گپت ءُ جُنزان بوت ایں دیم ءَ روان بوت ایں ءُ ما یک سینکلے ءِ توار اِش کُت ءُ ما کمو تیز تر شُت اِیں ءُ سینکل مئے نزیک ءَ اتک ءُ ما دیست سنگتے، مئے چم پچ بوت اَنت ءُ سنگت ءَ گُشت” شُما زیکین اِت در اتکگ اِت کجا بوتگ ات”؟

ما گُشت” بریں نِند اِیں ءُ ھال ءُ اھول کن ایں گُڑا سنگت ءَ مارا سنگتانی کرّ ءَ بُرت ءُ مارا ورگ اِش دات ءُ دیوان کُت.
من ھمے راہ ءَ سک تکانسر اِت آں ءُ ھمے بیگواھی ءِ وھد ءَ شھید تلار جان ءَ یک گپے ھم نہ کُت ءُ من شھید ءِ اُوپار ءَ سلام کناں….
شھید تلار جان پھل کن ھمبلو کہ تو دمبرگ ءِ نام نہ زانتگ ءُ من بے برمشی ءَ وتی سر دور دات ءُ وپت آں..
‎شھید تلار جان تو نمیران ئے…
ھون شھیدانی پُل رودین اَنت