TBP Balochi

آزادی ءِ جنگ ءِ مھروانیں گنوک ءُ زمین ءِ دیوانگ

نبشتہ کار : شیردل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مرچی دل ءِ لھڑیں ھیالاں جھ جتگ، دل گُش ایت تو چیزے بہ نبیس من ند چست کُت ءُ نبشتہ کنگ بندات کُتگ دیریگیں واھگے بُوتگ کہ من شھید نورھسین اُرپ آزاد ءِ نام ءَ وتی کم اِلمی ءَ لھتیں گالرد بہ کمایاں برے یک دروشمے ءَ اَت ٹوھیں تسبھے گور ءَ اَت ئِے، برے بلوچی پاگ بندوکے اَت ئِے ءُ مری بُریں چوٹ ئِے ھم پاد ءَ ات ئِے ءُ ھمے سنگت ءِ نام نورھسین پنام آزاد بلوچ ات ءُ آئی ءِ واجھیں پت ءِ نام واجہ ماموں بلوچ ءُ جاہ آھو پیردان ءِ جاہ منند اِنت ءُ بُنکی کولواہ ءِ مالار ءِ نندوک بُوتگ اَنت ءُ گوں آزادی ءِ جنگ ءَ مھروانیں گنوک ءُ زمین ءِ دیوانگ، لبزانک ءُ زبان دوست گوں گشندھی ءِ پڑ ءَ ھمگرانچی ئِے بُوتگ، لھتیں وھد ءَ اُستاد شوکت مراد ءِ کلب ءَ بُوتگ ءُ بازیں درونتے دربُرتگ ءُ چیزے راگ ءَ سرپد اَت ءُ واری ءُ بزگی ءِ دست ءَ لاچار بُوتگ ءُ گشندھی ناسرجم بُوتگ ـ

لاپ ءِ آس ءِ توسگ ءَ پوریاگیری کنت، کدی تربت، گوادر، پسنی کراچی ءَ بیت ءُ مزنیں وھدے تر ءُ تاب ءِ تہ ءَ گوزین ایت ءُ گُڈسر ءَ کلینڈر بیت گیشکور ءِ گاڑیاں گوں بیت، ھمے دَور ءَ ھرچ جاہ ءَ راجی آجوئی ءِ گل زھرشانی یے کہ بہ بُتیں ھمود ءَ ساڑی اَت کاراں گوں بُوتگ۔
اگاں چونیں مردمے ءَ آجوئی ءِ گلاناں ایر بہ جَتیں جنگ ءُ میڑہ ھجبر چک ءُ پد نہ بُوتگ اَت ـ

چونیں بلوچی وانگی یے بہ دیستین ئِے وانت ئِے آشوبی شَیرے بُوتیں زُرت ئِے آجوئی ءِ گلانی وانگی ، سگار زرمبش ءُ سنگر، کُجا بوتیں پٹ ءُ پول ئِے کُرت اَنت ءُ وانت ئِے ءُ پد ءَ آرتگ سر ئِے کُرتگ اَت. روتاک توار” جھاؤ ءِ بازار ءَ پریس کلب ھروچ اتکگ اَت بی این ایم جھاؤ ھنکین ءِ دُراھیں روتاک زُرتگ ءُ وانتگ ءُ سنگتے ءِ کر ءَ سر ئِے کُرت اَنت ءُ اسپیشل پیج برتگ ئِے ھمے وھد ءَ توار روتاک، آجوئی ءِ گل ءِ ترجمانی کُتگ ئِے آشوبی ھال اھوال تہ ءَ گیش شنگ بُوتگ اَنت ءُ جما ءِ روچ ءَ ھاسکن اسپیشل تاک ءِ بھر بلوچی بُوتگ آشوبی شائری تہ ءَ مان بُوتگ کُجا لھتیں دُزواہ نندوک بُوتگ ھمے شَیر ھمود ءَ گوں زیمر داتگ ءُ گُشتگ ئِے مردماں نورھسین وڑ وڑیں نام ءَ توار کُرتگ لھتیں گنوک، ابدال ءُ مھروان گُشتگ ـ

2012 ءَ آجوئی ءِ گل ءِ دُزواہ دارگ بیت مُدام راجکاریں سنگتانی ھمراہ داری ءَ کنت ءُ چونیں کارے بہ گوشتیں کُرتگ اِت ئِے ءُ 2013 ءَ بی ایل ایپ ءِ باسکے جوڑ بیت، چیزے وھد ءَ پد، بی ایل ایپ، ءِ لھتیں باسک لگور بیت ءُ سرنڈر کن اَنت ءُ سرکار ءِ واستا کار کن اَنت .

شھید نورھسین ءَ ھمے سرنڈر والا سرنڈر کنگ ءَ گُش اَنت گڑا شھید سک بدبارت ءُ ھمے گُش ایت سرنڈر ءِ بدل ءَ من بہ مِر آں شَرّتر اِنت.

زان اَنت اے مئے وڑ ءَ لگور نہ بیتیں پُشت ءَ ئِے یل نہ دے اَنت شھید نورھسین باز نادراہ بیت ءُ یکروچے سنگت کاینت گُش اَنت تو نادراہ ئے ترا دگہ جاھے ما راہ دے ایں ءُچہ میتگ دور تئی ھمانگو الاج ءَ کن اَنت.

ھمے گُش اِیت مات ءُ پت ءِ گندگ رو آں ، پد ءَ کایان ءُ رواں۔
وھدے کہ گس ءَ سر بیت زوت گس ئِے انگیر کنگ بنت پوج دزگیر ئِے کنت ءُ ھزدار ءَ بندیگ بیت، جند ئِے کُرآن وانے بُوتگ، زندان ءَ دُراھیں بندیگاں نماز دنت ءُ کُرآن وان اِیت چارماہ ءَ رند آجو کنگ بیت گس کیت ءُ سر بیت سنگت دلگوش گور نہ کن اَنت ءُ ھمے ھاتر ءَ انچو زندان ءَ لَٹ ءُ اذیتاں بلکیں بدل بُوتگ وت سنگتانی پٹ ءُ پول ءَ بندات کنت، سنگت ھجبر وش نہ بنت کہ مئے کر ءَ بئیت، بزاں آ ھما ساری ءِ سنگت وت ءَ لیک اِیت دور دارگ ءَ وتی وش نہ بیت، یکرندے پد ءَ گوں جھدکاراں ھور بیت، اے رندی باز مھکم بیت ءُ دو سال ءَ گیش وتی مردماں چہ گستا بیت کدی گوں مات، گُھار ءُ برّاتاں گوانکو سر ءَ ھبر کنت ،ھال ءُ اھوالے گیپت

بَلے ! گردہ ءِ نادراھی سک نگیگ ئِے کن اَنت ءُ 2017 / 4/07 شھید بیت ءُ مرچی کولواہ کُنری ءَ وتی گُڈی وابجاہ ءَ مدامی واب ءَ سیر واب ءُ نمیران اِنت ……..

بندیں کوٹی ءِ جِنک
(پنچمی بھر)

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

منی پِت مرگ ءِ گڈی جنگ ءَ بیتگ, اے کُلاہ منی پِت ءِ چَماں کپتگ کہ من آئی ءِ چَماں انچُش ڈولڈار بیتگاں چوش کہ یک کسانکیں نُنوے نوک گوکو کنگ ءَ بندات بہ کنت آئی ءِ ندارگانی چارگ ءَ پِت ءُ ماتانی دل چونیں تماہ کن اَنت ھمے پیم ءَ منی پِت ءِ چماں من نوک گام زمین ءَ ایر کُرتگ ءُ گام جنان آں.
من انڈیا ءِ جِنکی تامُر ھِچ بر نہ چار اِتگ اَنت ءُ انچُش گْوشتگ اِش کہ اے تامرانی تہ ءَ کارکنوکیں جِنکاں ھمے وڑیں کلاہ سر ءَ بیتگ، چریشی ءَ من اے وڑیں بارگ لمبیں کلاہ سر ءَ کرتگ ءُ آئی ءِ چَماں من انڈیا ءِ تامرانی تَہ ءَ کارکنوکیں جنکانی پیم ءَ آں یا آئی ءِ دلبند ءَ چِست بیتگیں دردانی امباز بیتگاں، آ روچاں من ھم کسان بیتگاں ءُ من وتی مید پشت ءَ نہ رَستگ اَنت کہ ھمک وھد ءَ منی آدت بیتگ، بلے اے آ وڑیں برپ پوشیں کلاہ نہ بیتگ، منی دو دراجیں برپ پوشیں کوٹ بیتگ اَنت کہ من وتی دلبند ءَ مان لگوشتگ اَنت. ھمے وڑ ءَ کہ تامر کَشیں جِنکاں مان لگوشتگ اَنت کہ من ھِچ بر نہ دیستگ اَنت بلے اے برپ پوش یک کسانکیں چکے ءِ پیم ءَ اَنت داں منی گور ءَ یک کلاھے کَچ ءَ اَنت.

ایشی ءِ گور ءَ کنگ ءَ من وتی میداں نہ بنداں لھتے وھداں داں وتی میداں کَٹ کَشے سر ءَ ترندی ءَ کَشاں من پُشتی نیمگ ءَ شک جن آں ءُ منی لوٹ ھمیش اِنت آ تچک بہ بنت ءُ کم گِندگ بہ بنت ءُ ھمک شپ ءَ من میداں شک جنان ءُ وپسگ ءَ پیسر وتی برپ پوش ءَ پد ءَ جوڑ کن آں ھنچُش کہ منی مات ءَ من ءَ سِکارینتگ، منی مید بز اَنت ءُ نرم اَنت، آھاں تورین اَنت آ کوٹ ھاکی رنگیں ماڑی امبار ءَ ایر اِنت کہ داں منی کونڈاں گیپت.

مردم گیشتر ھمے گوش اَنت کہ آ ھمے چیز اِنت کہ ترا گیشتر ڈولڈار کنت ایشی ءَ من ھم ھمے وڑ ءَ پریچ کن آں من ڈولڈار نیاں.

من اے گران بھاہ ءُ ڈولڈاریں مید بیست سال ءِ اُمر ءَ پیرس ءَ چنائینت اَنت.

“مات ” پنچ سال ءَ پد وتی مات ءِ یل کنگ ءَ پد، من گْوشت کہ اشاں بہ چِن آئی ءَ چِنگ بندات کُرت درست یکبر ءَ ھلاس بیت اَنت ءُ کُنٹیں مِگراز ءَ منی گردن ءِ پوست دپ ءَ کُرت، مید زمین ءَ کپان بیت اَنت، آئی ءَ من ءَ جُست کُرت کہ اگاں من اشاں ایر کنگ بہ لوٹ آں گڑا تو اے میداں یک ڈبّکے ءِ توک ءَ مان اش کن ئے؟
من گْوشت” اناں”.

چریشی ءَ پد من ءَ کَسے ءَ ھم نہ گْوشت کہ تئی مید ڈولدار اَنت .منی گْوشگ ءِ مول ءُ مراد ایش اِنت کہ کسے ءَ من ءَ اے کَچ ءَ نہ گْوشتگ اَت کہ ھنچش آ پیسر ءَ گوشگ ءَ اَت ءُ منی میدانی چِنگ ءَ پد ھم آئی ءَ گْوشتگ اَت کہ اے جِنک ءِ چَم ڈولدار اَنت ءُ دپ ءُ دیم ءُ بچکند ھم ھراب نہ اَنت.

بوجیگ ءَ من دیست کہ منی بارگیں میداں پانزدہ سال ءُ شش ماہ اِنت، ءُ من اَنی ھم ڈولدار اِش کن آں ءُ من کالون ءِ کریم ءِ اِش جن آں، من وتی گُبانی برزی نیمگی بھر ءَ چماں چَہ جھل کرچکانی چیر دیگ ءِ جھد ءَ کن آں کہ کَسے مہ گند اِیت اش.

کالون کریم ءِ پُشت ءَ من ابرمی گوشت رنگیں پاؤڈر اِش جن آں ،،ھوبی گاں،،لِچّ اِتگیں پاؤڈر منی مات ءَ مُشتگ اَنت ءُ منی مات ءَ گیشتر سرکاری مراگشانی وھد ءَ مُشتگ ءُ وت ءَ سینگار کُتگ.

آ روچ ءَ من سھر رنگیں سُرکی جتگ کہ انچُش آ زمانگ ءِ پیشن ءِ بیتگ ناکنی رنگ من ءَ یات نہ اِنت کہ کجا چہ منی گور ءَ اتکگ اَنت، بیت کنت اے لین لاگو نیل ءَ وتی مات ءِ گور ءَ چَہ دُزّ اِتگ ءُ آؤرتگ اَنت.
من ءَ یات نہ اِنت، من سینٹ جتگ یا نہ جتگ، پرچاکہ منی مات ءَ گوں کولون ءُ پام اولیو سابُن ءَ جان شُشتگ ءُ من ھم ھمے وڑ ءَ گوں ھمے سابن ءَ وت ءَ شُشتگ وشیں بو ءِ تالان کنگ ءَ چہ بوجیگ ءَ ڈن بس ءِ یک نیمگے دراج ءُ سیاہ رنگیں لیموزین گاڑی ءِ اوشتوک اِنت ءُ آئی ءِ ڈرائیور ءَ اسپیتیں گُد گور ءَ اِنت، جی ھَو!،

اے منی کتابانی جنازھانی واستا کارمرد بیوکیں مزنیں گاڑی اِنت کہکار مورس، لیوں بولّے اِنت کہ کُلکتہ ءَ پرانسیسی سپارت ھانہ ءِ سیاھیں گاڑی، “لانسیا ” انگت ءَ ادب ءَ نہ رس اِتگ.

ڈرائیور ءُ گاڑی ءِ واھند ءِ پشتی میانی ءَ آدینک لگّ اِتگ کہ پُشتی مردم گندگ بنت ءُ اے گاڑیانی تہ ءَ بازیں کرسی ھم ھست اَنت کہ اے گاڑی کوٹیانی پیم ءَ مزن اَنت.

لیموزین ءِ تہ ءَ یک مردمے جتائیں رنگے ءَ نِشتگ کہ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت ءُ مرد اسپیت نہ اِنت سبز رنگیں مردمے آئی ءَ ڈائسپوریانی وڑیں گُد گور ءَ اِنت ءُ آئی ءِ انچُشیں گَد اَنت کہ ھمک روچ سائیگون ءَ بینکاں کار کنوکیں مردم اِش گور ءَ کن اَنت ءُ آ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت.

وتی نیمگ ءَ نگاھانی ایرکنوک باز اَنت، ایشی ءَ چَہ پیسر من ھمک مردم ءِ دیتگیناں ھرکسی نگاھاں من ءَ دیتگ انچُش کہ میتگانی تہ ءَ مردم پیریں زالاں چار اَنت ءُ انچُش دوازدہ سالی ئیں جنکاں ھم چار اَنت، من ھمک دمکاں کہ زاھِر باں گڑا مردمانی نگاہ من ءَ سک اَنت.

گوستگیں سَے سالاں چَہ دمک ءُ دراں من ءَ مردم شررنگیں جنکانی پیم ءَ چارگ ءَ اَنت ءُ آیانی چماں داں اندیم باں بلے آیانی چارگ یکیں وڑ ءَ ھست اَنت .

منی مات یک مھروانے بیتگ ءُ من ءَ مھروانیں رنگے ءَ وتی لوگ ءَ چاہ ءِ ورگ ءِ سلاہ جَتگ ھما وھد ءَ من ءَ گْوشتگ ئِے کہ بیا کہ آئی ءِ زال اسپورٹس کلب ءَ ٹینس ءَ شتگ ءُ چہ من ءَ ھمے ردی بیت اے سرپد بیت من آدگہ شررنگیں جِنکانی پیم ءَ شرنگے آں، ھما جِنکانی پیم ءَ آیانی نیمگ ءَ مھلوک ءِ نگاہ ایر اَنت آیاں شررنگیں جِنک وتی ھدا جوڑ کرتگ اَنت، انچُش سما بیت کہ آیانی شررنگی ءِ سر ءَ آ دور دمک ءُ دراں آیانی شررنگی ءَ وتی گردن ءَ جھلاد کن اَنت ءُ وتی مِسّاں ریچ اَنت.

اے راستی یے مھلوک ءِ نگاہ منی سر ءَ اَنت بلے من راستی ءَ زان آں کہ اے شررنگی ءِ جیڑہ نہ اِنت بلکیں دگہ چیزے، ھَو! ،

چُشکہ مجگ ءِ تہ ءَ لھتے من پیشدارگ لوٹ آں، من گِندگ باں شررنگیں جِنک ھم ھمے لوٹ اَنت من شررنگیں جنکے گِندگ بہ باں یا چُشکہ وتی ٹک ءِ نام ءَ روژنا ءُ ڈولڈار بہ باں چہ ایشی ءَ گیش ناں من آ دُرست بیت کن آں کہ چہ آئی ءَ منی سر ءَ مردم اوست دار اَنت ءُ آئی ءِ سر ءَ بیسہ ھم کن اَنت ءُ ایشی ءَ ھم بیسہ کن اَنت من دل پھکے آں ءُ تچک ءَ من ایشی ءَ ھم بیسہ کن آں اے گپ آئی ءِ واستا ھم ھمے وڑ ءَ بہ بیت کہ آ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت کجام واھِشت ءَ کہ من آئی ءَ دوست بہ باں.

روان اِنت کِسہ سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بندیں کوٹی ءِ جِنک
(چارُمی بھر )

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

آ وشنودیں روچے اَت کہ گوات وتی سُبکیں شیکّگاں کَشّان اَت ءُ اکس ءِ چاریں نیمگاں کلاہ ءِ برزانکی ندارگ گندگ ءَ پیداگ اَت، بلے من ءَ الکاپ ءَ یات نہ اِنت اے کلاہ چہ کجا منی گور ءَ آتکگ، منی سر ھِچ وڑ ءَ پِر بوّگ ءَ نہ اِنت کہ من ءَ کے ءَ داتگ ءُ منی ھیال اِنت کہ اے منی مات ءَ منی واستا گپتگ آ ھم منی گْوشگ ءِ سر ءَ، اے گپ ءَ دل سِتکی گْوش آں کہ باز کم نھاد ءَ گپتگ ئِے اے نھاد ءَ چون راست بہ کن آں؟ کجام ھم زال، کجام ھجگیں جِنک اے وھد ءَ اے میتگ ءَ کلاگی ءِ مردینی کلاہ ءَ کس سر ءَ نہ کنت ءُ ناں کہ جھمنندیں زال، منی ھیال ھمے سرپد بیت کہ اے کْوھنیں زمانگ ءِ کلاہ ءَ بس چکاسے ءِ دودمان ءِ واستا سر ءَ کن اَنت ءُ پد ءَ من وت ءَ دکان ءِ آدینک ءَ چار اِت ءُ پد ءَ من وت ءَ دیست کہ یک مردینی کلاھے ءِ چیر ءَ ایربُک اِتگیں چھرگ کسانی ءِ نگار دگہ یک رنگے ءَ مٹ بیتگ اِت اَنت ءُ نی اے ابرم ءِ یک جوڑ کرتگیں گِلے نہ بیت بلکیں راستی ءَ آئی ءِ بگیر ءَ یک رنگے جوڑ بیتگ اَت یک ھنچیں رنگ ءُ دروشمے ءَ کہ آئی ءَ وت ءَ الکاپ ءَ جاہ داتگ اَت ءُ ھرچ وڑ ءَ کلاہ ءِ زورگ ءَ دل ءَ ھُل کرتگ اَت ءُ پَرے ھاتر ءَ من وت ءَ چہ بنکی ءَ مٹ بوّگ ءَ گِندگ ءَ اِت آں ءُ انچش سما بیگ ءَ اَت کہ من دگہ مردمے آں ءُ وت ءَ ڈن ءَ دگرانی واستا سَمبھینتگ ءُ اُوشتاتگ آں.
کلاہ ھمک روچ مھلوک ءِ چمانی ندارگ جوڑ بیتگ، شھراں، دگانی سر ءَ منی واھشتی ءِ کلاہ دکاناں ٹنگ اِتگ اَنت من گیشتر اے کلاہ ءَ زُوراں من اے کلاہ ءَ چَہ وت ءَ گستائی ءَ نیلاں ءُ اے یک انچیں چیزے کہ من ءَ سرجم کنت، من چہ ایشی ءَ گِستا بیت نہ کن آں.
چمپلانی بارہ ءَ بیت کنت ھمے وڑی اِنت بلے کلاہ ءَ پد چمپل کلاہ ءَ چہ رنگ زیر اَنت انچُش کہ کلاہ منی بالاد ءَ رنگ ءَ ترین ایت ھمے واستا اے چمپل ھم منی واستا اجب ڈولڈار اَنت اِشاں من ھر وھد ءَ وتی گور ءَ ایر کن آں، گوں اے چمپلاں من ھرجاہ ءَ سیل ءُ سواد ءَ رواں، انچش گوں اے کلاہ ءَ ھمک مولم ءَ من ڈن ءَ رواں ھروھد ءَ ھمک شھر ءَ رواں.

منی مات ءَ گْوشتگ اَت من ءَ وتی چُک ءِ یک اکسے دست کپتگ آ بیست سال ءِ اُمر ءَ بیتگ، آ کیلی پورنیا ءَ گوں وتی ھمبل ایریکا ءُ الیزابت لینار ءَ بیتگ کہ آ یک یوگینڈا ءِ جھمنندیں شر رنگیں مردمے، منی چماں آئی ءِ بچکند اجب رنگے ءَ ڈولڈار بیتگ اَنت کہ ھمے وڑ ءَ وت ءَ کلاگ گِرگ ءَ بیتگ، آ وت ءَ یک جتائیں ورنایے پیشدارگ ءَ بیتگ، آ ھمے وڑے ءَ شاتمان اِنت کہ پچیں دیم یک سردگیں ورنایے ءِ رنگ ءَ، اے اکس ھما اکس ءَ گوں یک بیت کنت، کہ بوجیگ ءَ سواریں ھجگیں جِنک ءَ گِپتگ، ھمائی ءَ کہ اے گلابی ءِ رنگی ءُ بارگ دامنیں لمباں ءُ گول گول ءَ سیاھیں پیِت بندیں کلاہ زُرتگ اَت ،اے ھما زال اَت ءُ ترا بہ گْوش آں اے شر رنگین ءُ ڈولڈاریں اکس ءِ زال کے اِنت، اے منی مات اِنت ءُ من اے اکس ءَ گیشتر زان آں لوگ ءِ دیم ءَ برانڈہ ءِ چیر ءَ گپتگیں اکساں چَہ یکے ءُ یک کوھن کپتگیں میتگے ءَ لوگے ءِ تہ ءَ اِنت دیم ءَ پلیٹانی سان ایر اِنت ءُ ما دُرست نِشتگ ایں، من ءُ آ، ءُ آئی ءِ آدگہ چُک، منی اُمر چار سال اِنت، منی مات اکس ءِ میان ءَ اوشتوک اِنت ءُ من آئی ءَ شریں وڑے ءَ پجارگ ءَ آں پرچاکہ آئی ءِ برزیں بالاد گِندانکیں اوشتانک ءُ کندگ ءَ نہ اِنت یک ودارے آسر ءَ اوشتوک اِنت کہ زُوت اکس گِرگ بہ بیت ءُ ایشی ءِ گِرگ ءَ چَہ ھمے سما بیت کہ آئی ءِ گُد چِل اَنت ءُ آئی ءِ وابی ئیں چَم ھمے گوشگ ءَ اَنت کہ تپتگیں لَھڑ ریچگ ءَ اَنت ءُ چہ ایشی ءَ چَہ زانگ بیت کہ آئی ءَ سک ءَ دمبرتگ ءُ آ سک ءَ بیزار اِنت، بلے ھمے وڑ ءَ کہ ما گُد گور ءَ کُرتگ اَنت بدبھتیں چُکانی پیم ءَ آئی ءِ بندیں چھرگ ءَ شناس کنگ ءَ آں کہ مئے مات برے برے اجکہ بیت ءُ اے اکس ءِ کَچو ءَ من اے جاوراں پجارگ ءَ آں.

آئی ءِ اے وڑ ءُ پیماں جانشودگ ءِ وھد ءَ مارا گُد ئِے گور ءَ داتگ ءُ برے برے ورگ ئِے دپ ءَ دیگ ءِ موہ ئِے ھم نہ بیتگ، زندگی ءِ پروشتگیں نہ وشیں جاوراں ھمک روچ منی مات گوزگ ءَ بیتگ، برے برے بازیں وھداں برجاہ بیتگ اَنت ءُ برے برے داں شپ ءَ ھلاس بیتگ اَنت منی بھت ءَ بیتگ کہ منی مات یک دل پْرشتگیں رنگے ءَ انچش دلپروش بیتگ کہ زندگی ءِ ھِچ وڑیں وشی ءُ واب ھمک وڑیں ترندی بیتگ اَنت ،بلے آ سرجمی ءَ یک رنگے ءَ اوشتوک بیتگ آ مھکم بیتگ نہ پْرشتگ آئی ءَ وتی پاد مھکمیں رنگے ءَ داشتگ اَنت.

اے ھما راستی اِنت من ایشی ءَ سرپد نہ بیتگ آں آ بیتگ کہ آئی ءَ ترندیں وھداں ترندیں گپانی سر ءَ مھار مئے ھال ءِ سر ءَ یلہ داتگ ءُ اے بر ءَ بیت کنت کہ آئی ءَ سکیں بے میانکیں کارے کرتگ، انچش کہ آئی ءَ اَنی اَنی کرتگ آ لوگ ءِ زورگ، اکساں بندوکیں لوگ کہ اینچُک آئی ءِ زلورت مارا اَنی نہ بیتگ ءُ زُرتگ ئِے ھم انچیں وھدے ءَ کہ منی پِت پیسر ءَ چَہ سک نادراہ بیتگ ءُ تھت ءِ سر ءَ ایر بیتگ ءُ مرگ ءِ ساہ ءَ چِکو جنگ ءَ بیتگ ءُ بیت کنت کہ آئی ءَ لھتے ماھاں ھال سر بیتگ کہ نادراہ اِنت ءُ مَرگ ءِ پانچُلانی دپ ءَ اِنت.
دپتر ھم یکے دومیگ ءَ نزیک نزیک کن اَنت کہ اے جاوراں سرپدی بہ بیت، اینچک کہ آ راستی ءَ سرپد نہ بیتگ آ ھمیش اِنت کہ آئی ءِ راستی اے جاوراں گْوزگ ءَ اِنت ءُ چریشی ءِ سبب ءَ اے بو ھمک دمکاں تالان بیتگ، چہ اے منی پت ءِ سر ءِ بان ءَ اوشتوکیں مرگ اَت یا روچ ءِ ھلاسی ءِ رژن اَت.

آئی ءِ آروس ءِ بارہ ءَ جُست، آئی ءِ مرگ ءِ بارہ ءَ جست؟ آئی ءِ چُکانی بارہ ءَ جُست؟ یا پد ءَ اے درستیں چیز یکجاہ بیگ ءُ ھمک روچ اے وڑ ءَ بیتگ اَت، اے گپ ءِ سر ءَ من ءَ الکاپ ءَ بیسہ اِنت اے راستی ءَ بیمناک بیتیں.

ھمک روچ یک رنگے ءَ ھم یک بے اُمیتے ءِ چھرگ ءَ پیشدارگ ءَ بیتگ ءُ چریشی ءَ پد دیم ءِ روگ نااُمیتی بیتگ یا برے برے وابے یا برے برے ھِچ ھم نہ بیتگ ءُ برے برے آئی ءِ کَش ءُ گوراں ھما لوگانی زورگ، لوگانی مٹ کنگ، برے برے آ مجگی جیڑگانی جاور گیشتر آ وتی مجگ ءِ ساچِنیں جیڑگاں چہ ھمے مارگ ءَ اَت کہ یک ڈیھے ءِ بستار ءَ زانگ بیتگ اَنت.
ھمک چیز آئی ءَ رَس اِتگ ءُ ھرچی کہ آئی ءِ لوٹ بیتگ اَنت درست آئی ءَ دیگ بیتگ اَنت ءُ کسانُکیں میتگے ءِ تہ ءَ جَھلگیں جاھے ءَ بستگیں بان.

روان اِنت کِسہ سپر ماں پرانسی جِنک ـ ـ ـ

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

اے ھما اِت اَنت کہ کسے پہ شوک ءُ کسے پہ وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ ھوار اَت

نبشتہ کار : رُژن بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

وھدیکہ بندات ءَ ھرچ لوگے ءَ یک مردمے سرمچارانی ھمراہ اَت گُڑا پاکستانی لشکر ءَ بازارانی تہ ءَ بیڑبرتگ ءُ آ کہ جھدکارے بوتگ ،سیاسی یا کہ سلاہ بندیں سنگتے آئی ءِ لوگ لشکر ءَ یکبرے مڈی دُز اِتگ اَنت ءُ پد ءَ لوگ مانداشتگ ءُ پُر کتگ، لشکر ءِ مدامی کار بوتگ بازارانی تہ ءَ دور بہ کن ءُ لوگوں ماندار ءُ پُر بہ کن دانکہ آ مردم سرمچارانی ھمراھداری ءَ یلہ بہ کنت ءُ مئے ھمراہ بہ بیت، آ ترس ءِ آماچ بہ بیت اے راہ ءَ یلہ بہ کنت آیانی کھول مردماں بیھار بہ دے دانکہ آ سرمچار زھنی نادُراہ جوڑ بہ بیت ءُ جھد ء آجوئی ءَ چہ یک کر بہ بیت.

یک ھدے ءَ آ سوبمند بوت بلے ھما مردمانی سر ءَ سوبمند بوت کہ آ پہ شوک ءُ شان جھد ءِ بھر اِت اَنت ءُ لھتے وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ جھد ءِ بھر جوڑ بوتگ اَت، ھمے مردمانی کمزور کنگ ءَ لشکر یک ھدے ءَ سوبمند بوت ،لشکر وتی دل ءَ گوش اِیت بلے من نہ گوش آں ءُ من ھمے گوش آں لشکر بے سوب بوتگ ءُ ما سوبمند بوتگ ایں پرچاکہ اگاں ھمے پہ شوک ءُ شان یا وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ سرمچار بوتگ اِت اَنت اگاں مروچی اے مئے سرمچارانی تہ ءَ بوتین اَنت گُڑا ما بے سوب لشکر سوبمند بوتگ اَت پرچاکہ اے وڑیں سرمچار ءُ جھدکاراں مارا سک باز جانی ءُ مالی تاوان داتگ اَت. اے ھما چو آرت ءَ وڑ ءَ وھدیکہ تو گیچن ءِ تہ ءَ کن ئے چہ گیچن ءَ آرت جھل ءَ رچ اَنت ھمے آرتانی تہ ءَ کوگ ھست اَنت تھنا ھمے گیچن ءِ تہ ءَ پش کپ اَنت اے مردم چو ھمے وڑ ءَ گیچن بوت اَنت.

مئے کجام گل بہ بنت آ ساپ بوت اَنت اگاں مروچی لشکر ءَ اگاں وت ءَ چو تُرند مہ داشتیں اے درستیں کوگ پش کپتگ اِت اَنت ءُ مارا تاوان اش داتگ اَت ءُ لشکر ءِ واستا پائدگمندگ. دشمن گوش اِیت من باز جھدکار وتی راہ ءَ آورتگ ءُ سَلاہ اِش دور داتگ ءُ منی دیم ءَ وتی سر جھل اِش کتگ. بلے آ بے ھیال اِنت کہ اے درست سرمچار ءُ جھدکار ناں بلکیں دُز ڈنگ ءُ لگور بوتگ اَنت ءُ اے وڑیں سرمچار ءُ جھدکارانی سلاھانی دور دیَگ ءُ لگور بوَگ مارا مئے جھد ءَ تاوان نہ رس اِیت بلکیں آئی ءِ جند ءَ تاوان رس اِیت ،اے بے سما اِت اَنت بس تھنا تُپنگ اش کوپگ ءَ بوتگ، بلے ایشی ءَ سرپد نہ اِت اَنت کہ جاور مدام یک وڑ نہ بنت آ کہ مھکمیں سرمچار اِت اَنت ،آ پش کپت اَنت ءُ انگت ھست اَنت ءُ دیم ءَ جنزان اَنت –

نی من کایاں وتی اسلی بن گپ ءِ سر ءَ چیزے سال ءَ پیش وھدیکہ مئے دمگ ءَ جھد ء آجوئی ءَ نوک ردوم زُرتگ اَت ھر نیمگ ءَ ھر لوگ ءَ تو چار اِت جھد ء آجوئی راہ ءَ واھگ دارگ ءُ دشمن ءِ بگیری ءَ توار چست کنگ، ھرکس بیا جھد بھر بو ناں جست ءُ ناں پُرس بس بھر جوڑ بو، چو مساپر کشیں گاڑی ئیگ ءَ سوار بو ءُ ھمے گاڑی ءَ جُست ءُ پُرس مہ کن کہ اے گاڑی کج ءَ روگ ءَ اِنت ءُ من ءَ کج روگی اِنت ؟وھدیکہ گاڑی مزنیں پندے بُر اِیت ءُ نی تو ھوش کن ئے ءُ جُست کن ئے اے گاڑی کج ءَ روگ ءَ اِنت؟ آ واکدار ترا پسہ دنت کہ اے گاڑی دراجیں پند بُر اِیت منزل انگت دور اِنت ءُ باریں دگہ چنت روچ ءَ راہ ءَ بہ اِت، اے بس ءِ تہ ءَ ناں ترا آپ رس اِیت ءُ ناکہ ورگ، پد ءَ نیم راہ ءَ ایر کا ئے کہ من بہ زانتیں اے گاڑی ءِ سواری ءَ یک ازابی یے من پیسر ءَ سوار نہ بوتگ اِتاں. گڑا ترا ھمے گاڑی ءِ شاگرد پسہ دنت ترا اے چیز گاڑی ءَ سوار بوگ ءَ چہ پیسر زانگی ءُ جست کنگی اَت، بلے تو بے جست ءُ پُرس ءَ لِک بست ءُ سوار بوتگ ئے.

مئے نیمگ ءَ مردم انچش اِت اَنت ناں جستے ناں پُرسے بس بیا ھرکس لِک بند سوار بو ا،ے ھمے وھد اِنت مئے نیمگ ءَ جاور شر ات اَنت دگہ چُشیں ترسے چیزے نیست ات، ھرکس شپ ءَ وتی لوگ ءَ وپتگ اَت ءُ ھمے مردماں گوشت کہ زندگی ھمش اِنت. وھدیکہ وھد دیم ءَ جُنزان بوت جاور ھم نگیگ بوان اِت انت، بلے لشکر انگت نندوک نہ اَت مئے ھلک ءُ دمگاں اگاں آئی ءَ زوراکی ءِ کنگی بوتگ گُڑا چہ کیچ ءَ درتکگ ءُ آتکگ ءُ مئے دمگ ءَ سر بوتگ ات.ایشی ءِ دیم ءَ ھرچ بازار ءُ میتگ آتکگ آئی ءَ آ میتگ ءُ بازاراں آس روک کتگ، اگاں جھدکارے ءِ لوگ دیست آ ھچ مھتل نہ بوتگ ات، پٹرول زُرت لوگ مانداشت پد ءَ پُشت پر کت ءُ کیچ ءَ شت، بلے جاور انگت شر اِت اَنت ھمے واستا کہ دمگ ءَ لشکر نندگ جاہ نیست اَت بزاں کہ بُنجل، وھدیکہ شپ بوت آ پد ءَ لوگ ءَ آتک ءُ سر اِش ایر کت ءُ وپت اَنت، دنیگتا انگت ایشاں تکلیپی ندیستگ اَت .

وھد جنزان اَت ءُ جاور ھم روچ پہ روچ نگیگ بوان اِت اَنت ءُ چیزے مدت ءَ پد لشکر ءَ مئے دمگ ءِ چاریں نیمگاں انگیر ءَ کُت ، بازار یا چار راہ بہ بنت درست گپت ءُ نشت، جاھے بُنجل ءُ جاھے چوکی ئِے جتگ اَت ،نی جاور انچش نگیگ اِت اَنت ھر روچ بازاراں بیڑ ئِے برت ءُ مھلوک ئِے لَٹ ءُ شاپ کت ءُ وتی ھمراھی ءَ برت ئِے. نی چُشیں روچے نہ اَت ھال مارا سر بوگ ءَ نہ اَت کہ بیا اِت پلان بازار ءَ مرچی لشکر ءَ لشکر کشی کتگ ءَ باز مردم چست کتگ ءُ لوگانی مڈی برتگ ءُ لوگ مانداشتگ ءُ دراھیں دمگ ءِ مردمانی دل ءَ ترسے ودی بوتگ اَت ءُ درست ترس ءِ آماچ اِت اَنت، ھرکس ھمے ودار اَت باندا کئی باریگ بیت کہ چست بیت ءُ کئی کئی لوگ ماندارگ بیت.

ایشانی تہ ءَ لھتے پہ شوک شان ءُ لھتے پہ وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ گون ات گڑا اے ھم سک تُرس ءِ آماچ اِت اَنت پرچاکہ آ وھد بدل بوتگ اَت ءُ پیسرگی وڑ نہ اَت ءُ روچ ءَ لشکر ءَ آتکگ ءُ پد ءَ شپ ما وتی لوگ ءَ آتکگ ایں ءُ وشیں وابے جتگ بلے نی یاگی بوَگی اَت ءُ لوگ ءَ وپت کُت نہ کت اش. ایشانی ھمد ءَ جیڑگ بندات بوت پُھ سرمچاری چُشیں گرانیں کارے ما بہ زانت ایں ما وت ءَ اے چیزانی تہ ءَ دور نہ داتگ اَت ءُ ناں اد ءَ مارا وابے ھست ءُ ناکہ مارا آرام، ناں مارا لوگ ءُ ناں مارا جاگہ گُڑا ھمے میان ءَ ھرکس پہ شوک ءُ ھرکس پہ وتی مکسد ءَ جھد ءِ ھمگرنچ بوتگ اَت آھاں آھستہ آھستہ وتی دست چست کنان کت اَنت ءُ لھتے لگور بوت ءُ لھتے تتک درملک ءَ شت ، بلے ھاں مئے دمگ ءَ مھکمیں سرمچار باز اَت ءُ آیاں اے چیزانی ھچ پرواہ نہ کت ءُ ھمے دمگ ءَ لھتے جھدکار ھست اَت کہ لشکر ءَ مدام آیانی لوگاں بیڑبرت ءُ لوگانی مڈی بُرت اَنت. من ءَ یات اِنت لشکر ءَ کساس ھپت رند ءَ ایشانی لوگاں بیڑبرتگ اَت ءُ لوگ ءِ تہ ءَ ھچ پش نہ گیتگ اَت مدام چُک ءُ جنین زاہ بد کت اَنت کہ پلانی کج اِنت بہ گوش بیا سرنڈر بو اگاں ناں شمئے لوگاں ماندار ایں ،ھر روچ بیھار اَت بلے اے مھکمیں سرمچاراں اِت اَنت ءُ ایشاں ناں لوگانی پکر اَت ءُ ناکہ وتی ،بس اے تھنا ڈیھ ءِ پکر اَت آ ڈیھ ءِ شیدا اِت اَنت ءُ لشکر ءَ سرپد نہ اَت کہ اے منی بیھاراں نہ ترس اَنت بلے لشکر ءَ وتی زوراکی برجاہ داشتگ اَت یکرندے پد ءَ ھمیشانی لوگاں بیڑبرتگ ءُ سرجمیں لوگ ءُ جاگہ مانداشت اَنت پُر کت اَنت ، کھول ءِ مردماناں یکرندے پد ءَ بیھار اش دات کہ وتی چُکاں بہ گوش اِت بیا اِت سرنڈر بہ بہ ات اگاں ناں نی جنیناں چست کن ایں، بلے اے سرمچنڈ انگت مھکم اِت اَنت ءُ ایشاں لشکر ءِ بیھار وتی گوشانی کرّ ھم نہ گوازینت اَنت ءُ ایشاں لشکر ءَ را ھمے کلوہ داتگ اَت کہ تو مئے لوگ مانداشتگ اَنت ءُ اے سرپد مبو کہ ما وتی جھد پد کنز بہ ایں ءُ سر جھل کن ایں ، بلکیں ما مرگ ءَ وش آتک کن ایں ءُ تئی گوما دیم پہ دیمی جنگ دے ایں داں شھیدی وتی نام ءَ مہ کن ایں بلے لگور نہ بہ ایں.

آ کہ مھکم اِنت آ ھچبر پُشت نہ کنز اِیت دانکہ آ زندگ اِنت آ دیم ءَ روت اِت اَنت ءُ جھد کنت ءُ وتی جھد ءَ برجم دار اِیت .نی من دل وش آں کہ مئے جھد ءِ تہ ءَ دراھیں کوگ گیچگ بوتگ اَنت ءُ اُمیت کن آں مارا چو پیسرگیں وڑ ءَ تاوان نہ رس اِیت.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

وابیں چاگِرد

نبشتہ کار: جابر مُراد

دی بلوچستان پوسٹ

چاگِرد بزاں بازیں مردمانی یکجاھی ، ھمے ھساب ءَ ما بلوچ ھم یک چاگِردے ءَ گوں بندوکیں پرچا کہ ما ھم انسان این ءُ مئے یکجاھی ھست اَنت ، ما ھم چوش آدگہ راجانی وڑ ءَ زندگ این ، بلے مئے زندگی بس بے مانائیں رُنگراھے کہ آئی ءَ آسری ھچ نیست ، گشگ ءِ مُراد ایش انت کہ ناں ما زندگیں راجانی تہ ءَ ھواریں ءُ ناں کہ گار ءُ بیگواہ بیتگیں راجانی تہ ءَ ،
ما بے مانا ایں ، ما بس پہ وتی مرچیگ ءَ زندگ ایں ، مرچی گُشگ ءِ مُول ءُ مراد ایش اِنت ،کہ مئے تہ ءَ پہ وتی پدریچ ءِ باندات ءِ روژنا کنگ ءَ ھچ وڑیں سوچ ءِ پکر نیست ،

ما بے زانگی ءِ ھما ( کنڈگ ءَ، ھد ءَ) داں سر بیتگیں کہ انچوش بہ زان کہ مئے تہ ءَ جیڑگ ءِ جند نیست ،
ھر یکّے بھر ءُ بانگ اِنت
ھر یکّے ءَ الگ یک راھے زُرتگ ءُ ھما راہ ءَ ایوک ءَ سپر کنگ ءَ انت ،
مئے ھچ کار ءِ تہ ءَ مُچّی نیست، تپاکی، نیست، مئے ھچ کار آسر نہ اِنت ،
ھر یکّے گُش ایت اگاں گپ منی نہ اِنت گڑا کسی نہ انت۔

ما وتی دومی برات ءَ ھچ وڑ ءَ اوپار نہ کن ایں اے چیزاں چہ پد ھم جیڑہ اے نہ اِنت کہ ما پد منتگیں راجین بلکیں مستریں جیڑاہ ایش اِنت کہ مئے تہ ءَ جیڑگ نیست۔

بزاں ھمے نزوری ھمے پد منتگی کہ مئے تہ ءَ ھست اَنت ما اشانی در کنگ ءِ جُھد ءَ نہ کن ایں، ایشی ءِ بزانت و ایش اِنت کہ مئے تہ ءَ جیڑگ نیست ناں ؟، کجام یک چیزے کہ تو جوڑ کن ئے یا کہ آ چیز پیسر ءَ ھست اِنت آ ھراب بیت گڑا تو پد ءَ زاھر اِنت کہ نند ئے ءُ جیڑ ئے ھیال کن ئے ھما چیز کہ تو جوڑ کتگ ایشی ءِ تہ ءَ کجام چیز ءِ کمی ھست کہ ناسرجم اِنت ، یا ھما چیز کہ پیسر ءَ ھست انت ءُ ھراب بیت تو اے جیڑ ئے کہ ایشی ءِ چی ھراب بیت۔
ھمے ھساب ءَ مئے پد منتگی بزگی نزوریانی سر ءَ ترا الم جیڑگی اِنت ءُ آھانی گیش ءُ گیوار کنگی اِنت۔

بلے کجا ناں کجا ما بس لوٹیں کہ مئے برات ءِ دست ءَ ردی یے بہ بیت ءُ مارا موہ بہ رس ایت آئی ایر جنگ ءِ ،آئی ءِ درستیں شریں کار مئے دیم ءَ ھچ نیا اَنت بس ھما یکّیں ردی دیم ءَ کیت ءُ ما آئی ءَ ھما وھد ءَ داں ایر جن ایں ، داں دگہ برات ءُ کسے دست ءَ ردی یے مہ بیت ، اگاں دگر ءَ ردی یے کُت گڑا پد ءَ ھمائی ءِ بڈّ ءَ کپ ایں ، ھمے ھساب ءَ ما بس دگر ءِ ایر جنی ءَ گوں بندوک ءُ روانیں۔

ما ھمینچک بے سسائیں ٹولیانی تہ ءَ بھر بیتگ ایں کہ مئے تہ ءَ ھما سسا ءُ زانتکاریں مردمانی ھساب آرت ءِ تہ ءَ واد ءِ برابر اِنت،بلے گپ چہ اد ءَ آسر نہ انت ، مستریں ردی ایش اِنت کہ ھما شریں سسایانی واھُند ھم وتی کارانی سر ءَ ایماندار نہ انت ، آھاں گوں ھوار درستیں چاگِرد ءِ مردم بے زانگ اَنت بے سما اَنت چہ ھر چیز ءَ زبھر اَنت ، بلے کدی ھم اے نہ جیڑ اَنت کہ پرچا۔

میریں بلوچ ھر وھد ءَ دگہ راجانی ستا ءُ کاراں گوں بندوک مہ بی کمے در بیا وتی بارہ ءَ بہ جیڑ سوچ کن وتی نزوریاں در کن وتی برات ءَ اوپار کن ءُ بلکیں تو اے سرپد بہ ئے کہ بس من ترا گشگ ءَ آں اناں تو ایوک ءَ اگاں ھر ھساب ءَ شر بہ بہ ئے بلے تو انگت ناسرجم ئے داں تو وتی ھمراھی ءَ وتی راج ءَ شریں راہ ءِ شون ءَ مہ دے ئِے آئی ردیانی گرگ ءِ سوج ءَ آئی ءَ مہ دے ئِے ، بس یک مردمے ھرچ وڑ ءَ شر بہ بیت شریں کار بہ کنت داں آ وتی ھمے شری ءُ شریں کاراں دگر ءِ تہ ءَ میار ایت گڑا ھمائی ءِ بیران بیگ ءَ پد آئی ءِ شرّی ءُ شریں کار ھما ھاکانی تہ ءَ ھوار بنت گوں ، داں ھما وھد ءَ کہ آ وتی اے شریں کارانی پنتاں دگر ءَ مہ دنت۔

ھمے ھساب ءَ بہ جیڑ ءُ بزان وت ءَ شر کن راج ءَ شر کن ، وتی کش ءُ کرانی مردماں چہ واب ءَ ٹوھین آھاں ردیانی اھساس ءَ بہ دے آھاں وتی کاراں گوں ایمان دار بیگ ءِ سوج ءَ بہ دے ، آھاں چہ واب ءَ پاد کن ءُ جیڑگ ءَ پرما۔

ھانی ءِ نمدی پہ وتی پت ءَ

نبشتہ کار : داد بلوچ شاشانی

دی بلوچستان پوسٹ

دْروت ءُ دْراہ بات ئے منی اَبا جان

ابا جان من تئی لاڈکیں جنک آں ءُ من وش ءُ سلامت آں ءُ ترا گوں کھول ءَ ھَوار مدام سلامتی ءَ لوٹ آں ۔
اَبا جان من ھما تئی لاڈکیں جنک آں کہ کسانی ءَ من ءَ کسے ءَ پہ مِھر چار اِتگ تو من ءَ چیر داتگ کہ منی جنک ءَ کس چو ھورت مہ چار اِیت ،بلے بہ بکش من یک گپے مُدام چَہ تو چیر داتگ کہ من ءَ ھما گپ یات اَتکگ کہ ترا بُہ گْوش آں ءُ تو من ءَ پد ءَ انچو چیر دے ئے کہ کسے من ءَ مہ گند اِیت، ھمے تُرس ءَ مرچی من ءَ انچیں اڑے ءَ دَور داتگ کہ کسہ نہ بیت، ھر مردُم مرچی سرپد اِنت کہ من ءَ گوں چے چے بُوتگ ۔ چونائی ءَ مردُم گْوش اَنت زالبول بے برداشتیں زاتے ، بلے مردُم دروگ بند اَنت انچو برداشت کہ زالبول ءَ ماں ھپتاد کاریگر ءَ ماں نیست ، زالبول ھر وڑیں تنگی ءُ درد ءُ دُودْ برداشت کنت۔
من ھر کُجام کسہ ءَ بکن آں انگت منی ھیال ءَ کسہ آسر نہ بیت، اے گپ ءَ کسے منّ اِیت یا نہ منّ اِیت،بلے زالبول ءِ کسہ ھچ بر آسر نہ بیت، ھر روچ یک نوکیں کسھے بندات بیت۔ من مرچی شال ءِ مزن شاہ دربرجاہ ءَ یک نازبوُہ ءِ درچک ءِ چیر ءَ نشتگ آں ءُ گوں ترا ھم دیوان آں ۔
ابا جان چہ زھگی ءَ بگر داں مرچی من ھر وڑیں جیڑھاں دوچار بوتگ آں ءُ سرجم ءَ من ءَ چو کُرانی آیاتاں دل یات اَنت. کدی کدی کہ جیڑ آں گُڑا تھنا نند آں ءُ گریواں ءُ پد ءَ وتی ارساں گُشان ءِ باھوٹ کن آں ءُ گْوش آں کس ءَ ھال مہ دئے کہ نام ءُ دپ باں ۔
مرچی من بے سوب بوتگ آں چَہ راز داری ءَ پمیشکا اُومان کُتگ کہ ترا ھال دیاں کہ گوں من چے چے بوتگ ۔ دْرستاں ساری ترا گوں دست بندی کن آں اگاں منی ند ءَ گوں من ھمراھداری نہ کُت سرجمیں کسہ من نبشتہ کُت نہ کُت گُڑا بزان کہ من ءَ ارساں بے وار کُتگ پمیشکا کسہ ناسرجم بوتگ ،بلے جُھد کن آں کہ سرجم بہ بیت ۔
ترا یات بیت تو من ءَ گْوشت بوان کہ وانگ بلوچ ءَ پہ المی اِنت ءُ وتی، منی ءُ راج ءِ نام ءَ روشِن کن ۔ پھل کن تئی دل ءِ واھشت گوں من سرجم نہ بوت اَنت، پھل کن کہ من ھچ کُت نہ کُت ءُ تئی سرجمیں واھشت گوں ھاکاں ھُور بوت اَنت ۔ گندئے تو من ءَ میتگ ءِ وانگجاہ ءَ بُرت ءُ تسلّا دت کہ بوان اے اُستاد تئی ءُ منی دوستیں مردُمے ءُ تئی ھیالداری ءَ کنت ءُ ترا ھچ تنگ ءُ رنجیگ نہ کنت ءُ مئے میتگ ءِ مردُمے ءُ وانشت ءُ زانتکارے ، بلے آ ھچ بر منی ءُ تئی درد وارے نہ اَت، ھر روچ من ءَ یک وڑے نہ وڑے ءَ گریوائینتگ ئِے ءُ زالم ءَ من ءَ گوں رنجیگیں دل ءَ گِس ءَ دیم ئِے داتگ ءُ پد ءَ ھمے گْوشت ئِے کس ءَ ھال مہ دئے کہ نام ءُ دپ بہ ئے گڑا من چہ تُرس ءَ ھچ کس ءَ ھال دات نہ کت ءُ من چَہ آ وانگجاہ ءَ در کَپت آں ءُ بیگاہ تو من ءَ مدرسہ ءَ بُرت کہ کُران ءَ بوان کہ مئے مزھب ءِ نام ءَ روشِن کن ءُ اے مھشر ءِ کتاب اِنت .
گپے زان ئے ابا جان اِد ءَ ھم ملا ءَ من ءَ سَبک ءِ نیمون ءَ وتی کوٹی ءَ بُرت ءُ ملا پہ منی آزات کنگ ءَ چَہ وانگجاہ ءِ اُستاد ءَ دہ گام دیم ءَ تر اَت ءُ پد ءَ ھما گپ اَت کہ ھچ کس ءَ مہ گْوش کہ نام ءُ دپ بئے پمیشکا من ھچ کس ءَ را گْوشت نہ کُت کہ منی پِت ءُ کھول ءِ مردُمانی نام بنام بیت.
ھمے رنگ ءَ شھر ،بازار، میتگ سور ءُ مُچی بہ بنت یا دگہ جاگہ من ءَ دْرست ھما اُستاد ءُ ملا ءِ رنگ ءَ گندگ بوت اَنت بلے انگت من برداشت کُت ءُ ھچ نہ گْوشت کہ نام ءُ دپ بہ آں ءُ اِمرُوز من ءَ ھراب ءُ بدیں جنکے گْوش اِیت. ھمے وڑ ءَ دانکہ من شاھدربرجاہ ءَ سر بوت آں کہ بلکیں اد ءَ آ رنگ نہ بیت ءُ اد ءَ وَ بلاہ بلائیں ادب ، زانتکار ءُ سرپدیں مردُم اَنت ءُ من گل بال ات آں کہ نوں من ازابانی پند آسر کُتگ ءُ نوں گوں دل ءِ واھگاں وان آں داں تئی دلی مُراداں سرجم بہ کن آں، بلے من انگت رد اَت آں ءُ پد ءَ بے سوب بوت آں ءُ چو گنوکیں کُجک ءَ ھر کُجام ھونڈ ءَ سر چیر دات داں یک نھارے پہ دپ جَنَگ ءَ وپتگ اَت ءُ من انگت کسے ءَ را نہ گْوشت کہ نام ءُ دپ بہ آں ءُ شال ءِ مزن شاھدربرجاہ ءِ ھال ھم ھما وانگجاہ ءُ مدرسہ ءِ وڑ ءَ اَت ۔
ابا جان تو سرپد ئے کہ چیزّے روچ ساری ھالے شنگ بوت کہ شال ءِ مزن شاہ دربرجاہ ءِ جان شودانی توک ءَ چیریں کیمرہ ءَ جنگ بوتگ ءُ جنکانی برھنگیں تامُر پہ نام ءُ دپ کنگ ءِ ھاتر ءَ کَشگ بوتگ کہ دانکہ جنک مئے دست ءِ چیر ءَ بہ بنت ءُ اگاں کسے ءَ مئے دل ءِ واھشت سرجم نہ کُت اَنت گڑا ما آئی ءَ نام ءُ دپ کن اِیں ۔
ابا جان نوں ھبر چَہ الوتّ ءَ گْوستگ ات ءُ پمیشکا گپ نوں من ءَ گوں چیر دیگ نہ بوت پرچاکہ نوں اے گپ ھر ھند ءُ دَمگ، کوچگ ءُ کوھاں سر بوتگ اَت ءُ ھر مُلکانی ھالتاک ءُ رسانکدراں سر اَت ءُ نوں من زانت کہ راز سرجم ءَ پاشک اِنت پمیشکا ترا ھال دیگ ءَ آں ءُ من زان آں تو من ءَ ھچ بر اے گپ ءَ پَھل نہ کن ئے کہ تو پرچا من ءَ پیسر ءَ ھال نہ داتگ ۔
منی مھروانیں ابا جان من ءَ پھل کن کہ من پہ وانگ ءَ شیدائی بوتگ آں ءُ اے منی اِشک بوتگ اشک کہ من ھچ گْوشت نہ کتگ ءُ تو ھم زان ئے کہ اشک یل کنگ نہ بیت، پمیشکا ترا ھال نہ داتگ کہ تو من ءَ پہ وانگ ءَ روگ ءَ بند کن ئے ءُ اے سرجمیں درد ءُ رنج من پہ تئی واھشتانی آسر کنگ ءَ کُتگ آں دانکہ تئی دل ءِ مُراداں سرجم بہ کن آں ، بلے انگت من بے سوب بوت آں۔
کسہ سک باز اَنت من ترا پیسر ءَ گْوشت اگاں من کسہ سرجم نہ کُت گُڑا بزان کہ ارسان بے وار کُتگ ۔ اگاں زند ءَ وپا کُت زندگ باں گڑا گندگ باں

تئی لاڈکیں جنک ۔۔۔۔۔۔ ھانی بلوچ

بیست ءُ ھشت سارتان ۔۔۔ دوھزار نوزدہ ۔۔۔ کُلانچی

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بندیں کوٹی ءِ جِنک

(سَیمی بھر )

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

ھما روچ ءِ سُھب ءَ من بس سادیک ءَ چَہ گپتگ اَت چہ اود ءَ منی مات جِنکانی یک اسکولے ءِ سروک بیتگ، اسکول ءِ چُٹی ھلاس بیتگ اَنت، بلے نی من ءَ یات نہ اِنت کجام چُٹی بیتگ اَنت ءُ منی مات ءَ ھما اسکول ءِ نیمگ ءَ کوٹی یے دیگ بیتگ ات ءُ ھما کوٹی ءَ مئے گزرانک بیتگ ءُ ھما روچ ءَ من سائیگون ءَ وتی بورڈنگ اسکول ءَ واتر روگ ءَ بیتگ آں ءُ دمگی مردمانی واستا بس سادیک ءِ نھادی ءِ چار راہ ءَ رھادگ بیتگ، ھمک روچی ءِ وڑ ءَ مات بسانی اَڈہ ءَ منی ھمراھی ءَ داں اتکگ ءُ آئی ءَ من ءَ بس ءِ ڈرائیور ءِ میار کرتگ ءُ آئی ءَ ھروھد ءَ من ءَ سائیگون ءِ بسانی ڈرائیورانی میار کرتگ، دانکہ کجام ھم ویلے ءَ آس، یا دگانی ویل یا کجام ھم ویلے ءَ آ منی چار ءُ گزار ءَ بہ کن اَنت ءُ ھمک روچی ءِ رنگ ءَ بس ءِ ڈرائیور ءَ من ءَ وتی کش ءِ نزیکیں سِیٹ ءِ سر ءَ نادینتگ کہ اے سِیٹ انگریزانی واستا بیتگ اَنت ءُ ایشانی سر ءَ ایوک ءَ سھر رنگیں انگریز نندوک بیتگ اَنت.
اے ھما سپر بیتگ کہ ھمے وھد ءَ ھما اکس گار بیتگ ءُ آ پَشکپتگیں اکساں چَہ جتا بیتگ، اے اکس ءِ چھرگ ءَ جَنت، یک اکس کارے ءَ گپتگ، کجام ھم دومی اکس کارے ءِ نیمگ ءَ، دگہ یک جاھے، دومی رنگ ءُ جاوراں، بلے آ اکس کار ءَ نہ گپتگ، آئی ءِ چھرگ ءُ وانگ یک اجب رنگے ءِ باتن بیتگ اَنت کہ آئی ءِ بابت ءَ کَس جیڑ اِت نہ کنت ءُ اے اکس کاری ءَ ھما کُرت کنت کہ اگاں کَسے ءَ منی زندگی ءِ بابت ءَ پیسر ءَ سرپدی ئِے ھست.

کور ءِ آ دست بیگ ءِ ویلاں، وھدیکہ اے ویل آیگ ءَ بیتگ کسے ءَ ھم ایشی ءِ بنکی بابت ءَ سرپدی نہ بیتگ ءُ بس تھنا واجہ ھداوند ءَ زانتگ اَت، ھمے سبب بیتگ کہ اے اکس وتی بنکی جاہ ءَ نہ اِنت ءُ ایشی ءَ چَہ ابید بیت کنت چے؟ کہ ایشی ءِ بنکی رنگ گار اِنت، پمیشکا اے یل کنگ بیتگ، اے بیھال کنگ بیتگ، اے جتا کنگ نہ بیتگ، اے دومیگ ءَ چَہ گِستا کنگ نہ بیتگ ءُ ھمے ایشی ءِ شَری یے کہ اے اکس گِرگ نہ بیتگ، اے کجام ھم رنگ ءَ یکے ءِ رھشونی ءَ کَنت ءُ وتی ھم کارِست بنت.

اے جاور میکونگ ءِ کور ءِ آ دست بوگ ءَ دیم ءَ آتکگ اَنت، وِن لونگ ءُ سادیک ءِ میان ءَ رؤکیں بوجیگ ءَ زِرباری کوچن چین ءِ برزیں ھاکوٹ ءُ برنجانی مزن مزنیں جوھانانی سر ءَ نشتگیں مُرگانی مُچی، وھدیکہ من چہ بس ءَ ایر کپ آں گڑا جنگل ءِ نیمگ ءَ چماں شانک دیاں ءُ دیم پہ جنگل ءَ رواں، وھدیکہ من کور ءِ نیمگ ءَ چماں شانک دیاں گڑا منی مات من ءَ گْوش اِیت کہ من ءَ وتی سرجمیں زندگی ءَ اے وڑیں ڈولداریں کور ءُ سبزاوگیں جنگل ھِچ جاہ ءَ گِندگ ءَ نیاتکگ.

میکونگ ءُ آئی ءِ کَش ءَ لھڑ جنوکیں کور جُھل جُھلیں جُرانی تہ ءَ لھڑانی آپاں تِرینزین ایت ءُ دور دور ءَ داں چماں ایشی ءِ لھڑ گندگ ءَ بنت کہ ھنچُش سما بیت کہ لھڑ وھدیکہ کاینت گڑا ھمے سما بیت کہ زمین سَر ءُ چیر بیت ھاک لھڑاں ھوار اَنت ءُ روان اَنت.
وھدیکہ من بوجیگ ءِ گور ءَ سر باں، گڑا من ھر وھد ءَ چو بس ءِ پیم ءَ جھل ءَ ایر کپ آں، شپ ءِ وھد ءَ ھم، پرچاکہ من ءَ تُرسانکیں رنگے ءَ گِندگ ءَ کیت، من ءَ تُرس اِیت کہ ساد مہ سد اِیت ءُ من آپ ءِ لھڑانی تہ ءَ مہ کپ آں، ترندیں لھڑاں من وتی زندگی ءِ گُڈی روچاں گِندگ ءَ آں، لھڑ ھنچُش ترند اَنت چو مستیں لیڑو ءَ دِریپّان آ ھر چیز ءَ وتی نیمگ ءَ کَشان کن اَنت ءُ بڈین اَنت، کوھاں ھم، ریکی بُٹگ ءُ یک شھرے ءَ بڈینت کن اَنت کور ءِ تہ ءَ یک توپانی جُلگموک اِنت، ترندیں گوات کَش اَنت.

من ءَ تھنا ریشمی ءِ گد گور ءَ اِنت ءُ ریشمی ءِ گُد ھم ھنچُش ڈال ڈالیں اوتاگ اَنت کہ آئی ءِ سربُر ءَ منی جان ھم گِندگ ءَ آیگ ءَ اِنت ءُ اے پشک پیسر ءَ منی مات ءِ بیتگ بلے آئی ءَ چگل داتگ آئی ءِ ھیالاں ایشی ءِ رنگ شُتگ ءُ کوھن بیتگ ءُ نِی آئی ءَ من ءَ داتگ ءُ اے پشک ءِ آستیک نیست ءُ اشی ءِ گٹ جھل ءَ چَہ سِستگ ایشی ءِ رنگ شُتگ، باز کارمرد بیتگ بس ریشمی ءِ گُدے ءِ رنگ ءَ زانگ بیت، اے یک ھنچیں پَشکے کہ ایشی ءِ یاتگیری من ءَ ھمک دمان ءَ کیت، منی وتی ھیال اِنت کہ من ءَ سک باپ ءُ گرم کنت، من وتی کوٹی ءَ پوست ءِ پیتی جوڑ کرتگ ، بیت کنت کہ اے پیتی منی براتانی بیتگ، بلے نِی من ءَ یات نہ اِنت کہ آ زمانگ ءَ کجام رنگیں چمپل اِش پاد ءَ بیتگ ءُ من ءَ بس لھتے گُد یاتگیری ءَ کیت، گیشتر بید ءِ جُراباں برز برزیں چَمپل اِش پاد ءَ بیتگ.
من سائیگون ءِ اسکول ءِ زمانگ ءِ گپ ءَ آں من چریشی ءَ پد ھر وھد ءَ چمپل پاد ءَ کرتگ، آ روچ ءَ من ھنچیں ڈولدار ءُ برزیں چمپل پاد ءَ کرتگ اَت پرچاکہ تنی وھدی ءَ من ءَ آ وڑیں چمپل دز نہ کپتگ کہ من ھما روچ ءِ یاتاں بہ کپ آں، پرچاکہ منی مات ءَ کم نھادی ءَ آ زُرتگ اَنت اے برزیں چمپلاں پاد ءَ کن آں دیم پہ اسکول ءَ رواں.

من بیگاہ ءِ وھد ءَ ھمبلانی ھمراھی ءَ اے ھما چمپلاں پاد ءَ کن آں کہ آ چُو تامرکارانی پیم ءَ رنگ ءُ روگن کنگ بیتگ اَنت اے منی دل ءِ واھشت اِنت کہ من ءَ بس اے چمپل وشیں رنگے ءَ گِندگ بنت ءُ اَنی ھم من ءَ اے دوست اَنت اے منی زندگی ءِ اولی برز تریں چمپل بیتگ اَنت باز ڈولدار اَنت ءُ آئی ءَ آ دگہ درستیں چمپل سِستگ اَنت کہ آئی ءَ پیسر ءَ پاد ءَ بیتگ اَنت، چُش کہ گوازی ءُ تچگ ءِ وھد ءَ جھلیں چمپل ءُ اسپیتیں کدے ءَ چَہ جوڑینگ بیتگ اَنت .

آ روچ ءَ کہ ھر ھما چیز کہ کسانکیں جِنکوے ءَ اجب نیزگاریں رنگے ءَ چارگ بیتگ اَنت کہ آ اے چمپل نہ اَنت.

آ روچاں کہ ڈولدار ءُ نامناکیں چیزے بیتگ کہ جنکُکیں چُک ءَ مردین ءِ کلاھے سر ءَ کرتگ آئی ءِ جھلی لمب نرم نرم بیتگ اَنت آئی ءِ رنگ ھاک ءِ رنگ ءَ بیتگ ءُ آئی ءَ یک سیاہ رنگیں پیتے ھم پِر بیتگ.

روان اِنت کِسہ سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ

بندیں کوٹی ءِ جِنک
(دوھمی بھر )

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

بلے مارا یک کاردارے بیتگ، اے راستگیں گپے کہ بَرے بَرے ما ناروائیں وردن ھم وارتگ، کسان کسانُکیں گوج ھم وارتگ، بلے اے ناروائیں وردن مئے نوکر “کاردار” ءَ جوڑینتگ اَنت ،ھمائی ءَ پتکگ ءُ مارا داتگ ءُ مارا پیش ئِے ھم داشتگ اَنت ءُ برے برے ما پہ زھر نہ وارتگ اَنت، ما ورگ ءِ سر ءَ نازگری ھم کُرتگ.

وھدیکہ من ھژدہ سال ءِ اُمر ءَ سر بیتگ اِت آں لھتے ھنچیں جاورھال منی دیم ءَ گْوست چریشی ءِ سبب ءَ اے چھرگ وتی رنگ ءَ آتک، راستگیں گپے کہ شپ ءِ وھد ءَ دیم ءَ آتکگ، من ءَ وتی سر ءَ تُرس اَت، من ءَ ھدا ءَ چہ ھم تُرس اَت.

وھدیکہ روچ بیتگ من ءَ کم تُرس اِتگ ءُ مرگ ءِ ھیال ھم کمتر یات آتکگ، بلے ھروھد ءَ آ منی کَش ءُ گْوراں لونجان بیتگ، من ھون کنگ ءَ دلمانگ بیتگ آں، من وتی مستریں برات ءِ کُشگ ءِ دُمب ءَ بیتگ آں.

آئی ءَ من زیردست کنگ ءِ واستا یک رندے، بس یک رندے آئی ءِ مِرگ ءَ چارگ لوٹ اِتگ ات، آئی ءِ دروگیں مھرانی دور کنگ لوٹ اِتگ ات،مات ءَ آئی ءَ چَہ اینکس گیش، اینچُک سِلگتیں رنگے ءَ مھر کنگ ءِ واستا سزا دیگ ءُ گیشتر وتی کستریں برات ءِ رکینگ ءِ واستا کرتگ اَنت.

اے ایوک ءَ منی جند ءِ ھیال اِت اَنت، منی کستریں برات، منی زھگ، منی مستریں برات ءِ بے وسیں زندمان ءُ آئی ءِ زندگی ءِ سر ءَ تیلانک اِت اَنت.

روژنائی ءِ سر ءَ آئی ءِ پوش اِتگیں ساھے، آئی ءِ برجم کرتگیں کانودے، آئی ءِ چیھال کرتگیں کانودے، یک انسانے ءَ ءُ یک دَلوتے ءِ کانود بیتگ ءُ آ کہ کستریں برات ءَ ھمک روچ ھمک دمان ءَ زندگی ءِ ترسناکیں کردگاراں یاتگیری دیگ ءَ اَت.

یک روچے داں آئی ءِ دل ءِ توک ءَ سر بیتگ ءُ آئی ءِ مرگ ءِ سبب جوڑ بیتگ.

من وتی کھول ءِ اے مردمانی بابت ءَ باز نبشتگ کُرتگ ،بلے آ اے وڑ کنگ ءَ بیتگ اَنت انگت ءَ زندگ بیتگ اَنت، مات ، منی برات ءُ من آیانی کَش ءُ گوراں نبشتگ کرتگ ءُ اے چیزانی کَش ءُ گور ءَ بید ء اے چیزانی کش ءُ گوراں دگہ چیزانی میان ءَ شتگ آں.
منی زندگی ءِ ھِچ کِسہ نیست، آئی ءِ ھم ھِچ نیست، آئی ءِ ھِچ وڑیں بنجل نیست ناں کہ دگہ راہ ءُ در ناں کہ دگہ تچکیں کِشک ءُ لکیر،باز ھنچیں جاہ ھست کہ مردم ٹِک ءُ نشان دے انت کہ اد ءَ یک مردمے بیتگ، اے راست نہ اِنت ھِچ کَس نہ بیتگ.

وتی شکر ورنائی ءِ کسانُکیں کِسھے پیسر ءَ نبشتگ کرتگ منی گوشگ ءِ مول ءُ مراد ایش اِنت کہ لھتے ھنچیں چیز اَنت آیانی جھلانکی ءَ رو اَنت ءُ من تچک ءَ ھما بھر ءِ گپ ءَ آں کہ کور ءَ آ دست گوزگ ءَ آں، ھرچی کہ اد ءَ من گپ کنگ ءَ آں آ جتا اَنت بلے نزیک بنت.

من زندگی ءِ روژنائیں پکر ءِ بارہ ءَ گْوشتگ اَت کہ آ شومّے اَت ، اد ءَ من ھما ورنا ءِ چیر کرتگیں گپانی بارہ ءَ گپ کنگ ءَ آں کہ آیانی چیردیگی ءَ لھتے ھنچیں کارپد اَنت، ھیال پرینگی ءُ لھتے ویلانی تہ ءَ کُتگ اَنت.
من یک ھنچیں چاگردے ءَ نبشتگ کنگ بندات کُرتگ کہ من ءَ تچکی ءِ نیمگ ءَ بران اِش کُرتگ ءُ آئی ءِ چماں نبشتگ کنگ یک سِنچے ءِ رنگ ءَ بیتگ.

مروچی ئیں وھد ءَ ھمے سما بیت کہ گیشتر ھِچی نہ بیتگ ءُ ھِچی نہ اِنت، برے من ھمے سرپد باں کہ نبشتگ کنگ ھِچے نہ اِنت ءُ گڑا نبشتگ کنگ اے نہ اِنت درستیں چیزانی آڑول ءُ مڑول کنگ، وت ساچی ءُ گواتی گپ ءِ یل کنگ ءِ نبشتگ ھِچے نہ اِنت ءُ وھدیکہ نبشتہ کنگ اے نہ اِنت گڑا ھروھد ءَ کجام بے سیت مندیں درشان ءِ بنکی دروشمے سبب ءَ دُرستیں چیزاں یکیں چیز ءِ تہ ءَ آڑول ءُ مڑول کنگ گڑا نبشتگ تچک ءَ ھِچے نہ اِنت ،بید ء تاکانی زوال کنگ ءَ بلے گیشتر منی ھِچ وڑیں مارشت نیست من کہ چاراں دراھیں دَر پَچ اَنت ءُ ھِچ وڑیں دیوال نبشتہ کنگ نیست.
چیر بوگی ھِچ وڑیں جاہ نیست نبشتہ کنگ ءِ واستا، وانگ ءِ واستا، کہ آئی ءِ بنکی ءَ نہ منّوکیں منّانکے اَت، بلے من آئی ءِ بارہ ءَ گیش نہ جیڑاں.

نی من چاراں کہ من کساناں، ھژدہ سال ءِ اُمر ءَ پانزدہ سال ءِ اُمر ءَ، منی چھرگ آ چھرگ ءِ مٹ ءَ جَنگ ءَ اِنت کہ من شراب ءِ سبب ءَ میانی اُمر وتیگ کُرتگ ءُ شراب ءَ ھما کرد پیلو کرتگ کہ ھدا ءَ نہ کرتگ، شراب ءَ من ءَ کُشگ ءِ سکین داتگ، اے شرابی ئیں چھرگ من ءَ شراب ءَ چَہ پیسر رَس اِتگ، شراب بس آئی ءِ راست کنگ ءَ آتکگ، منی تہ ءَ آئی ءِ واستا جاہ بیتگ، آ دگہ مردمانی پیم ءَ من ھم زانتگ ءُ پو بوتگاں، بلے ابکھی گپے کہ وھد ءَ پیسر، اے راستگیں گپے کہ منی تہ ءَ ھَنچُش واھِشتاں وت ءَ جاہ داتگ اَت، پانزدہ سال ءِ اُمر ءَ منی چھرگ ڈولداریں رنگے ءَ بیتگ بلے ڈولداری ءَ آشنا نہ بیتگ، اے چھرگ باز گِندانک بیتگ، منی مات ءَ ھم ھژدری ءِ واستا چار اِتگ.
منی براتاں ھما وڑ ءَ گِندگ آتکگ کہ منی واستا درستیں ھما وڑ ءَ بندات بیتگ اَنت، آ گِندانکی، پَچین ءُ بچکندیں دیم، چمانی گرد ءُ گول بیگ، وھد ءُ زانشتاں چَہ پیسر.
پانزدہ سال ءُ شَش ماہ ءِ اُمر ءَ من کور ءَ آ دست گوزگ ءَ اِت آں وھدیکہ من سائیگون ءَ واتر باں گڑا من ءَ سپر سما بیت، گیشتر ھما وھد کہ من بس ءَ سوار بیتگ آں ءُ سپر ءَ بیتگ آں.

روان اِنت کِسہ سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

شال دردیگیں اکسے

نبشتہ کار: سنگر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مرچی من اجب ھیران آں کہ بالاد تھاریں کوٹی ءِ کُنڈ ءٙ نشتگ ءُ ارس گوارگ ءٙ اِنت، بالاد چُشینے نہ بُوتگ کہ بِگریت. من بالاد ءِ کر ءَ شت آں چاراں بالاد گیریت ءُ اسکاریت وھدے کہ بالاد ءٙ تّسلہ دیگ ءِ جھد ءٙ کن ئے بالاد ھمے توار ءٙ گوں کُوکار کنت ءُ گُشیت کہ شُمارا کلام بہ بارت شُما نوں انسان ات.

من ھیران آں مرچی بالاد ءِ ھمراھی ءٙ من ھم دست سرا کُت آں ءُ نشت آں کہ بالاد ھچ رنگ ءٙ رازی نہ بیت ءُ بالاد ءٙ مرچی من ءَ دم براھینت ۔

ھُدا بزانت کہ بالاد مرچی وتی زِد ءٙ شُتگ یا کہ بالاد ھنچو کنگ بُوتگ کہ بالاد ھمے گُش ایت من وتی تھاریں کوٹی ءِ تہ ءَ شّر آں ،شُمارا منی کار گُوں کار نیست. من ھیران آں بالاد ءٙ ھرچی گُش آں تو گپ کن تو کسہ کن تو کند ءُ مارا کندیں ءُ تو کسہ کن ما تئی کسھاں گُوشداشت بہ کن ایں ، بلے تو ھچ وڑ ءَ گپ ءٙ تیار نئے تو بس نِشتگ ءُ ارس گوارگ ءٙ ئے، بالاد اے وڑ نہ بیت۔

بالاد گوں دردناکیں توار ءٙ گُشگ ءٙ اٙت کہ من ءَ.بِل یار منی کار زند ءٙ ھمیں بُوتگ، من ھرکس کندینتگ من ھر مُچیانی تہ ءَ گپ کُتگ، من ھرجاہ ءَ کسہ آورتگ ءُ من وتی وس ءَ باز کُتگ ،من گپانی تہ ءَ گپ پیداک کُتگ، من دردانی تہ ءَ درد دیستگ، ھما درد کہ آھانی چارگ پہ انسان زندگیں لاش جُوڑ بیت تو ھمے لوٹ ئے نہ من پد ءَ ھما وڑ بہ باں، من پد ءَ دردانی تہ ءَ درد بہ شوھازاں۔

نہ بالاد منی مُراد اے نہ اِنت کہ تو دردانی تہ ءَ درد بہ شوھاز ،تو وتی اسل جیڑہ ءٙ بُگوش دانکہ ما تئی کُمک ءٙ کُت بہ کن ایں.
بالاد ءٙ پسو دات “نا شُما کئی دل ءِ درداں ھوار بُوت کن ات،شُما کئیگاں مار ات کن ات، شُما کئیگاں گوشداشت کن ات،شُما کہ وت کر ءُ گُنگ ات، شُما زاناں ھچ چیز ءٙ سرپد نہ بہ ات، اے کہ زاکر جان ءِ مات ءِ اکس مرچی چاگردی رسانکدار ءٙ یلہ اِنت اے ھُشکیں اکسے نہ اِنت، شما اے دیستگ ءُ اے درد ءٙ ھوار بُوتگ ات،شما سرپد ات کہ ایشی ءٙ چہ مستریں درد نیست ۔”

من گُشت “ھو بالاد تو چے گُش ئے مئے کرد اے بابت ءَ چے بہ بیت”؟
بالاد ءٙ گُشت” تو پد ءَ من ءَ کندین ئے یا کہ من ءَ وتی وڑیں گنوکے پھم ئے”؟
من گُشت” بالاد ترا گٙپے تچک ءٙ گُش آں، ما اے وڑیں زانتکار نہ ایں کہ تئی گپ ءٙ بہ پھم ایں ءُ ترا من گُشاں گپ ءٙ تچک کن شرتر انت”۔
بالاد ءٙ گُشت” یار شُما گپ ءٙ تچک کنگ لوٹ ات گُڑا گوشدار برو ات ھمے مات ءُ گھارانی درداں شریدار بہ بہ ات ءُ ھمیشانی ھمراہ بہ بہ ات ،پہ ایشاں کوپگ جوڑ بہ بہ ات ءُ اے ھُشک ءٙ شال ءِ دلبند ءٙ سردی ءِ سر ءَ نہ نِشتگ انت، ایشانی باتن ءٙ ھزار درد کٙل اِنت، ایش پہ باندات ءِ اُمیت ءٙ زندگ ات، ھما اُمیت کہ مئے شُمے کُلانی اُمیت اِنت”۔
من سرپد بُوتاں کہ بالاد شال ءِ اکس ءٙ کُدینتگ

بندیں کوٹی ءِ جنک
اولی بھر

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

یک روچے ءِ گپ نہ اِنت، نوک بندات ءَ وتی گام مزن اُمری ءِ نیمگ ءَ ایر کرتگ اِت اَنت، چہ لس مھلوکی نندگ جاھے ءَ یک مردمے منی گْور ءَ آتک ءُ آئی ءَ وتی پجار کُرت ءُ من ءَ گوشگ ءَ لگّ اِت کہ بازیں وھدے بیت من ترا زان آں ، ھمک مردمانی گوشگ اِنت کہ تو ورنا بیتگ ئے، سک شوک بیتگ ئے۔

من ترا ھمے گْوشگ ءَ آتکگاں کہ منی نِز ءَ تو ورنائی ءَ چَہ گیش اَنی ڈولدار تِر ئے من ءَ تئی شکر ورنائی ءِ چھرگ ھِچ دوست نہ بیتگ کہ مروچی تئی چھرگ ءِ سر ءَ من پرشتگ ءُ ٹُکراں

من گیشتر ھما اکس ءِ بارہ ءَ جیڑاں کہ آئی ءَ تھنا من دیست کنان ءُ آئی ءِ بارہ ءَ من ھِچ ھیال درشان نہ کرتگ ،

اے اکس ھروھد ءَ بے تواریں لِزتے ءَ منی چمانی دیم ءَ ایر اِنت، اجکھی ءَ گیمرتگیں رنگے ءَ ھِچ نہ گْوش اِیت برے برے من ءَ بس تھنا گپ پرما اِیت

من ءَ چہ وتی درستیں اکساں بس ھمے اکس دل دوست اِنت، اے اکس ھما اکس اِنت کہ من وت ءَ پجاہ کاران ءُ ایشی ءَ وھدیکہ من گِنداں من ءَ باز وشی سما بیت

منی زندگی ءَ زوت ءَ چہ زوت وھد گْوستگ، ھژدہ سال ءِ اُمر ءَ ھم باز دیر گْوستگ اَت، ھژدہ سال ءُ بیست ءُ پنچ سال ءِ میان ءِ وھد ءَ منی چھرگ ءَ اجب رنگے ءَ وت ءَ سر کُرتگ اَت،

من ھژدہ سال ءِ اُمر ءَ ھم کماش بیتگ آں، من نِی نزان آں کہ گوں سَجھیں مردماں ھمے وڑ بیت،

من چہ ھِچ کَس ءَ اے نہ پُرس اِتگ، من ءَ سما بیت کہ من ءَ کَسے ءَ گْوشتگ اَت کہ وھد بَرے برے اے وھد ءُ دمان ءَ گْوزان بیت وھدیکہ ما وتی زندگی ءِ شکر ورنائی ءِ ءُ جوانیں روچاں گْوازینان بہ ایں گڑا بزاں ترندیں پاداں ترامپولی کنان کنت ءُ گْوز ایت،

من آ سر ءَ داں پادانی پِنچاں چاران کُرت ءُ وتی مَجگ ءِ تہ ءَ درستیں ھیال ایرگیجان کُرت اَنت ءُ آئی ءِ دیم ءِ چھرگ مٹ بوان اَت، چماں گیش مزن کنان اَت، ھنچُش بزگی ءَ چارگ ءَ اَت، دپ ئِے ھُشک بیان اَت، پیشانیگ ءَ دراج دراجیں کْرچک کرچکیں لکیر من دیست اَنت،

بَلے اے ترسناکیں دیم ءِ ترسگ ءَ اَبید من وتی چھرگ ءَ شنگ بیتگیں مزن اُمری ھنچشیں رنگے ءَ چاران کُرت کہ ھنچُش کہ من یک کتابے پہ وانگ ءَ زوراں،

ءُ من ایشی ءَ ھم زانگ ءَ آں کہ منی اے ھیال رَد نہ بیتگ کہ اے جاور یک روچے ءَ سُبک سُبک ءَ وتی جاورانی گاماں ایردیان کنت،

ھما مردم کہ آیاں من ءَ ھبدہ سال ءِ اُمر ءَ پرانس ءَ یک سَپرے ءِ وھد ءَ دیستگ اَت،

آھاں من ءَ دو سال ءَ پد نوزدہ سال ءِ اُمر ءَ دیست سک باز اجکہ بیت اَنت، آ چھرگ، نوکیں چھرگ، داں انوگ ءَ منی گْور ءَ اِنت

اے منی چھرگ بیتگ بیسہ کنگی گپے کہ گیش مزن بیگ لوٹ اِتگ بلے ھمینچُک کہ چہ آئی ءَ کمتر بیگی بیتگ، منی چھرگ ءِ سر ءَ جُھلیں کِرچک ءُ ھشتگیں رنگ، ترک اِتگیں دیم،

بلے اے چھرگ آ وڑ ءَ نئیت، چُش کہ لھتے ایر موشیں چھرگانی ٹِکانی وڑ ءَ گِندگ بنت، آئی ءِ بن ھمائی ءِ رنگ ءَ جاڑیگ اِنت بلے آئی ءِ بنکی ءِ رنگ پرشتگ اَت، منی چھرگ یک پرشتگیں چھرگے ءِ رنگ ءَ اِنت،

نِی گُڑا من ترا بہ گُش آں، منی اُمر پانزدہ سال ءُ شَش ماہ اِنت،

من میکونگ ءِ کور ءِ گوزگ ءَ یک بوجیگے ءَ سواراں، اے جھلانکیں کور ءَ گوزان اَنت ءُ من ءَ ھما سرجمیں ھیال پیداک اَنت،

من پانزدہ سال ءُ شَش ماھی بیتگ اَنت، اے ڈیھ ءَ ھِچ وڑیں مولم نیست اِد ءَ یک جتائیں مولمے ءَ گوں ما نشتگ ایں، لھڑ ءُ جَلانی مولم یکے نیمگے سارت ءُ گورانی مولم یک نیمگے ما اد ءَ زمین ءِ جَھل تِریں جاھے ءَ نندوک ایں کہ سک گرم اِنت، اد ءَ ناں مولم بھارگاہ اِنت ناں ساچان اِنت،

من سائیگون ءَ سرکاری یک بورڈنگ وانگجاھے ءَ نندوکاں، منی ورگ ءُ چَرگ ءُ تُن پروشی ھمے جاہ ءَ اِنت

بلے وانگ ءَ “پرانسیسی ھائی اسکول ” ءَ رواں، منی مات یک اُستادے کہ آئی ءِ واھشت اِنت کہ منی دُتّکیں جِنک جْوانیں زانتے در بہ بارت ءُ جْوانیں پدانکاں سر بہ کپ ایت،

منی مات گْوش ایت تی واستا ھژدری اِنت کہ تو ھائی اسکول ءَ ھلاس بہ کن ئے، ھرچی کہ آئی ءَ درکار بیتگ، بلے آ آئی ءِ دُتُکیں جِنک ءِ واستا سرجم نہ بیتگ اَنت،

بنداتی ءَ ھائی اسکول ءُ پد ءَ ریازی ءَ یک جْوانیں ڈگری یے ءِ گرگ ءَ تانکہ یک مزنیں اُستادے جوڑ بیگ ءَ ترا کمے وھد ھم درکار بہ بیت،

اے گپاں ھروھد ءَ وتی اسکول ءِ بنداتی ءَ چَہ اِشکُنگ ءَ آن ءُ آیان آں،

من ھِچ بر اے نہ جیڑ اِتگ کہ من ریازی ءِ ڈگری ءِ گرگ ءَ آئی ءِ پُشت ءَ چُش کپ آں، من ءَ ھمے جاہ ءَ سک وشی بوّگ ءَ اَت کہ منی مات ءِ واھشت سرجمی ءِ نیمگ ءَ روان اِنت

من ھروھد ءَ وتی مات دیستگ کہ وتی چُکانی آیوکیں باندات ءِ واستا شَوربندیانی سَوڑگ ءَ کنگ ءَ اِنت،

پد ءَ یک روچے آتک کہ آئی ءَ وتی چُکانی واستا مزن مزنیں شَوربندیاں چَہ پَشت کِنزی بیت پروشی بیت تُست، گڑا آئی ءَ دومی شَور بندیانی سَوڑگ بنا کُرت، گَرنچاں لھتے بستگیں شَور بندی کہ آیوکیں باندات ءِ واستا آئی ءَ گون اِت اَنت

بلے آ ھم یک ناں یک رنگے ءَ مول ءُ مراداں سرجم کنگ ءَ اَت پرچاکہ آ آیوکیں وھد ءَ دارگ ءَ اَت، من ءَ کستریں برات ءِ درستیں دز نویسی یات اِت اَنت کہ آئی ءَ یونیورسل کارسپونڈنس ءِ وانگجاہ ءَ کرتگ اِت اَنت، ھمک سال ءِ ھمک کلاس تئی واستا باز ھژدری اِنت کہ تو وتی وانگ ءَ سرجم بہ کن، منی مات ءَ آئی ءَ را گْوشتگ اَت، بلے اے سلسلگ سَے روچ ءَ داں برجاہ اَت، چار روچ ءَ ھِچ بر ناں، ھِچ بر ناں،

وھدیکہ مات ءَ دگہ جاھے ءَ کار بیتگ گڑا مارا آ یونیورسل وانگجاہ ءَ رسینگی بیتگ، ھمے وڑ ءَ یک رندے پد ءَ ھما سلسلگ ءُ ھبر بنا بیت اَنت، مات ءَ دَہ سال ءَ داں وت ءَ مھکمی ءَ داشتگ اَت، بلے دُرست پہ مپت، کستریں برات سائیگون ءَ یک اکاؤنٹنٹ “بزاں ھساب دارے ” جوڑ بیت،

پرچاکہ اے میتگ ءَ دگہ ھچ وڑیں زانتی ٹیکنکل وانگجاہ نیست اَت ھمے واستا مستریں برات ءِ سر وانگ ءِ دربرگ ءَ پرانس ءَ کپت

لھتے سال ءَ پرانس ءَ بیتگ کہ آ شریں وانگجاھے ءَ زانشتی ءَ دربرت بہ کنت، بلے آئی ءَ وانگ سرجم کُرت نہ کُرت، منی مات ءَ اے گپ ءِ سر ءَ الم دلجمی اَت بلے چے کہ آئی ءِ لاچاری بیتگ کہ آئی ءَ روان بہ دنت جھان ءِ تژن ءُ شگانانی ایرموش کنگ ءَ جْوانتر اِنت کہ بہ روت ،

آ چُک ءَ چہ دومی چکاں گِستا کنگ ھژدری بیتگ، بازیں سالاں چَہ آ ٹک ءِ بھرے ھم نہ بیتگ کَسے ءَ نہ زانتگ، آئی ءِ جاڑیگ نہ بوگ ءِ وھد ءَ مات ءَ زمین بھا زُرتگ، کہ روزگاری یے بیت، بلے ما اے چُک کہ آئی ءِ گْور ءَ بیتگ ایں، اے آئی ءِ واستا اینکسیں جیڑوے نہ بیتگ کہ اینچُک کہ شپ ءَ چُکانی جاڑیگ بوگ کوشکارانی آماچی ءِ شپ،

من ءَ ھروھد ءَ گْوشتگ ئِے کہ چہ ایشی ءِ سبب ءَ سرجمیں کسانی تپتگیں روچ ءِ چیر ءَ گْوازینتگ، بلے من ھِچ آئی ءِ سر ءَ بیسہ نہ کرتگ،

من ءَ اے ھم گْوشگ بیتگ کہ آئی ءِ سبب ءَ ھما ھیال کہ آیاں مارا نیزگاری ءِ آس ءَ سوتکگ، بلے اناں، سبب اے ھم نہ اِنت، سر ءَ مِک بیتگیں شُد لاپی ءِ سبب ءَ چُک چو پیر مردانی پیم ءَ، بلے ما اناں، ما ھِچ شُدیک نہ بیتگ ایں، مئے چھرگ اسپیت اسپیت چو شیر ءَ بیتگ، ما شرمندگی ءَ وتی اوپار کُرت نہ کرتگ، چریشی ءَ ما وتی پرنیچر بھا کرتگ اَنت، بلے ما شُدیک نہ بیتگ ایں

روان اِنت کِسہ سپر ماں پرانسی جِنک ءَ۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔