TBP Balochi

آزمانک
ماہ گنج لاش ءِ دیم ءٙ کندگ ءٙ اٙت

الی ایاز

دی بلوچستان پوسٹ

مرچی ماہ گنج ءِ گِس ءِ دیم ءٙ مردمانی مُچی اَت، آ سٙک گل اَت تو گُش ئے آ زندگی ءٙ اے وڑ گٙل نہ بُوتگ کہ مرچی گٙل اَت، مرچی پد ءَ مئے ھُشکیں زمین ءِ دلبند ءٙ ترمپ گوارگ ءٙ اِت اَنت ءُ آ اے ترمپانی تھا سر در ءٙ اُشتاتگ ءُ سرجمیں جھان ءٙ سیل کنگ ءٙ اَت، آئی ءَ زمین ءِ دلبند ءٙ یک کّنڈوک ءِ جٙت ھمد ءَ نشت ءُ ھمیں کنڈوک ءِ گوما سر ءُ چیر اٙت داں ساھتے ءَ رند چاراں ھمیں کنڈوک آپ ءٙ پُر بُوت آئی ءٙ ھمیں کنڈوک ءِ آپ وارت اَنت ءُ پد ءَ وتی چم شُشت اَنت، آ پد ءَ شُت سُجدہ ءٙ ھُدا ءِ گور ءٙ کپت دست ئِے بُرز کُت اَنت گوں وتی دل ءٙ گپ ءٙ اٙت ھنچو گِندگ بُوت کہ مرچی آئی ءِ بارگیں بالاد ءٙ الم ءٙ چیزے ءٙ کُدینتگ، بلے مئے وڑیں نہ پوھیں انسان اے پیمیں مردم ءٙ ماریت نہ کنت ءُ سرپد نہ بیت۔

لھتیں مردم گُشگ ءٙ اٙت آ گنوک اِنت کہ مرچی چُشیں اجب اجب رنگ پیشدارگ ءٙ اِنت آئی گِس ءِ توکہ یک مردمے واب اٙت ءُ گِس ءِ دپ بند کُتگ اَت ءُ کسے ءٙ را گِس ءِ توک ءَ پُترگ ءٙ نیلگ ءٙ اٙت، مردم مُچ اِت اَنت کہ آئی ندار ءٙ چارگ ءٙ اِت اَنت بَلے ماہ گنج ءٙ مردمانی سما نیست اَت ء آ بس وتی دُنیاں ءٙ گُم اٙت، آ بس وت ءَ وت نِدار ءٙ کنگ ءٙ اٙت، ھمیں گٙپ ءٙ گُشگ ءٙ اٙت منی چُک ءِ پادا تالارے گٙٹ راہ کُتگ ءُ منی چُک ءٙ زندگی گُو روچ ءٙ کُتگ ساھگ ءِ ندیستگ مرچی ھشت سال ءٙ پد منی چُک ساھگ ءٙ واب اِنت، شُما مرو اِت پاد ئِے مکن اِت، آئی ءَ بل اِت ھشت ءِ سال ءِ واب ءٙ جنت ءُ آرام بیت، اگاں منی چُک واب ءٙ پاداٙتک زار کنت ءُ اد ءَ نہ نِند اِیت ءُ روت، شُما سرپد اِت اے ھشت ءِ سال منی دل ءٙ چُو گوستگ، من ءَ زھیراں ھنچو کُرت ءٙ اے زھیراں گوں من روچے ھزار رند ءٙ مُرتگ آں، مرچی منی چُک منی دیم ءٙ اِنت من ھمے واستا امباز ئِے نہ کناں کہ آئی ءِ واب ھراب بیت ءُ آ واب چہ پاد کیت ءُزار کنت ءُ روت۔

اے منی چُک اِنت، منی دیدگ اِنت، منی ساہ اِنت، مردم گُشگ اَنت ما تئی چُک ءٙ چار ایں ءُ آئی ءِ گُڈی دیدار ءٙ کن ایں، بلے ماہ گنج گُشگ ءٙ اٙت کہ نا آئی ءَ بِل اِت کہ واب اِنت ءُ پمیشکا من شمارا آئی ءِ دیدار ءٙ من نیل آں.

آئی ءَ را ھشت سال اِنت کہ کس ءَ ندیستگ ،شُما ھم مگند اِت ئِے، آ کس ءَ چارگ نہ لوٹ اِیت ،من رواں لیلو ئِے دیاں بِلے پاد نئیت ،من کسانی ءٙ لیلو داتگ ءُ واپینتگ ، آ منی لیولوانی تہ ءَ واب کپ اِیت ءُ پد ءَ ھچ بُست نہ کنت من رواں لیلو ئِے دیاں بِلّے بُست نہ کنت۔

سمی وتی گِس ءِ کُنڈ ءٙ وتی مات ءِ گپاں گوشدارگ ءٙ اٙت ءُ آ ارس ئِے شلان اِت اَنت، وتی ارساں سپا کنان اٙت ءُ دگہ ھچ گُشگ ءٙ نہ اٙت،آئی ءِ چم ھمے گِس ءٙ سک اِت اَنت کہ آئی ءِ لاڑکیں برات ءٙ مرچی وتی ھون زمین ءِ دلبند ءَ ریتکگ اِت اَنت ءُ آئی ءَ را گُلزمین ءِ دلبند ءٙ وپسگی اٙت، بلے سمی ءِ مات آئی ءَ گِس ءِ تہ ءَ واپینتگ ءُ آئی ءٙ زمین ءِ میار کنگ ءٙ نیلگ ءَ اَت.

سمی دپ ءٙ ھبر درآھگ ءٙ نہ اٙت کہ ماہ گنچ ءٙ گُشت” سمی برو منی اسپتیں گُداں بیار کہ من رواں وتئی بچ ءٙ لیلو دیاں “.
ماہ گنج مردمان ءٙ گُشگ ءٙ اٙت شُما منی گِس ءٙ چہ برو اِت، چی ءَ مرچی دراہ ھوری ءٙ اٙتکگ اِت ءُ منی زھگ ءٙ واب ءٙ نیل اِت؟ آ وھد ءٙ کہ آ رُنگراھاں سپر جنان اٙت، گِس ءٙ نیااٙتکگ،شُما یکے منی دردانی مارگ ءٙ نیاتک، گڑا مرچی چی ءَ اٙتکگ اِت، مرچی من پریشان نہ آں ،مرچی من سٙک وش آں کہ منی دیدگ اٙتک ءَ.

ماہ گنج نشتگ ءُ وتی وپتگیں بچ ءٙ لیلو دنت ءُ پد ءَ کندیت ،کندگ ءٙ گُوں ٹھک دنت ءُ ترمپ کپان اِت اَنت، ترمپاں گوں موسم مرچی سک دلکش اَت کہ زمین زادگے مرچی نمیران اِنت ءُ گِس ءِ دپ ءٙ سر اِنت، آئی ءِ مات ءِ دل ءٙ آ واب اِنت، بلے آ نوں واب ءٙ پچ نہ لرزیت ءُ آئی گًُڈی جاہ اِنت ،ھنچو بس گُلزمین ءِ میار بہ بیت، ماہ گنج وتی بچ لاش ءِ دیم ءٙ نشتگ ءُ کندگ ءٙ اَت.

استان ءِ بیرک چہ بلوچستان ءَ ولگوج کنگ بیت

نبشتہ کار: شیردل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

مھمد ھسین اُرپ شھزاد بلوچ واجہ ءِ آریپیں پت ءِ نام شپی مھمد اِنت ءُ مالدار ءُ شپانکے بُوتگ ،جھاؤ نوندڈی وتی ڈگار ئِے ھست اَنت ءُ وتی ڈگارانی سر ءَ جھمنند بُوتگ، ھور ءِ آپ ءَ ڈگار کِشت ءُ کشار بنت ءُ چہ پت ءُ پیروکاں زمینداری ءُ مالداری کُتگ اِش ڈُکالیں سال ءَ کوچگانی نیمگ ءَ اتکگ اَنت ـ

مرچگیں ھالت ءُ دنیا ءِ دیمروئی ءَ گوں دگہ کاراں بندوک اَنت ، مالدار ءُ شپانکی ءِ کنگ ءَ کستریں تیار نہ اَنت، پہ روزگار ءِ ھاتر ءَ ولایت ءُ دگہ جاھاں رو اَنت، انچو ھمئے چُک شُتگ اَنت ءُ دنیا اِش دیستگ وتی راج ءِ ءُ وتی زندگی دیستگ انچیں جاور ھالاں ھمے چُک جیڑگ پرماتگ اَنت، اے چوناھیگا پہ پوریاگیر ءِ واستا تربت ءَ مند ءَ اتکگ اَنت ـ

شھید ھسین گوں وتی ناکو ایدگہ کھول پہ کار ءِ ھاتر ءَ ھمینگو کیت، اے ھمے زمانگ بیت بی این ایم ءُ بی ایس او آزاد بلوچستان بازیں کُنڈاں راجکاری کنگ ءَ بنت بلوچ پرزندانی گر ءُ بند کنگ ءِ گام چہ استان ءِ نیمگ ءَ ھم ھست اَنت، وھدیکہ ڈاکٹر اللہ نذر، اکتر ندیم، اَلی نوازگوھر، گلام رسول ءُ ڈاکٹر یوسُپ چہ کراچی ءَ استان ءِ چیریں گلانی کارندھانی دست ءَ چست کنگ بنت ءُ بیگواہ بنت، بی ایں ایم، بی ایس آزاد ءُ ایدگہ راجدوستیں گل تیوگیں بلوچستان ءَ روانک کشگ بیت بلوچستان ءِ ھر نیمگ ءَ زھرشانی کنگ بیت، ڈاکٹر اللہ نذر بلوچ ءُ ایدگہ بلوچ پُسگاں گوں استان ءِ زلم زورکیاں گند اَنت ـ

نواب اکبرھان، کُشگ ءُ آئی ءِ کُنٹ نہ دیگ تیوگیں بلوچ راج ءَ وتی بے شرپی زانتگ آجوئی گلانی جوانتریں گامگیجاں کوم ءَ را یکجاہ کُتیں ھمک بلوچ پُسگ ءَ پہ جیڑگ ءَ لاچار کُتیں استان ءِ زوراکی تیوگیں راج ءِ دیم ءَ پدر بُوتگ اَنت ءُ دومی نیمگ ءَ بیرگریں بالاچ نام پد ءَ یکرندے نوک بیت ، نواب ھیر بکش مری ءِ چُک بالاچ مری ءَ وتی واجھیں پت ءِ پنت ءُ نسیت زُرتگ اَنت، (اس جنگ کو ٹھنڈا نہ ہونے دیا جائے) نواب ھیربکش مری ءَ چُک نواب زادہ بالاچ مری ءَ گون کُنگریں ھمراھاں اے جنگ گوں تمردی ءَ دیم ءَ بارت اِنت، بی ایل اے (BLA) ءَ سرلٹ بگر تاں جھاوان ءَ استان ءِ تیل ءُ گیس، ایدگہ کمپنیانی سر ءَ ٹوھیں اُرش کُتگ اِش، راجکاریں گلاں راجکاری ءَ ھور جنگی گلاں شَرّیں پیم ءَ وتی کار دیم ءَ بُرتگ اَنت، بلوچ راج ءِ بدبھتی بیت، بالاچ شھیدکنگ بیت اِنت ـ نوں آجوئی ءِ کاروان راجی جُنز ھما جاہ ءَ رس اِتگ اَت، بلوچ ءِ ھمک پُسگ بالاچ ءِ پگر ءِ وارس بُوتگ اَنت ـ

راجی آجوئی ءِ گل بی این ایم ، بی ایس او آزاد ءُ بی آر پی ءَ راجکاری ءَ بلوچستان ءِ کُلیں ھند ءُ دمگاں تیز کنگ بُوتگ اَنت ، بہ گند ئے کہ استان مستریں نزوری ھمیش اَت ، راجدوستی ءِ تاگت ءَ سرپد نہ بوتگ اَت، زورکی یے کارمرد بنا کنگ بندات کُتگ، بی این ایم ءِ کارمستر واجہ گلام مھمد، کمک کارمستر واجہ لالا منیر ءُ بی آر پی ءِ رھشون واجہ شیرمھمد چہ تربت ءَ کچکول الی ایڈوکیٹ ءِ کارگس ءَ آوار جتگ نھ اپریل ءَ ماں مرگ آپ ءَ کُنٹان اِش چگل دات اَنت گوں واجہ زی ءِ کُنٹ ءِ دَور دیگ استان ءِ درستیں گلانی کار اُشتے ءِ آماچ بنت بلوچ راج نیمگ ءَ ترندیں زھرشانی کنگ بیت بینک، وانگجاہ، نادرھجاہ ءُ ایدگہ کارگس پھک بند بنت، استان پوجی بُنجلاں ایوک ءَ استان ءِ بیرک مِک گندگ بیت ءُ ایدگہ جاھاں استان ءِ بیرک ولگوج کنگ بیت بلوچستان،دومی نیمگ ءَ تیوگیں پوجی بُنجلانی سر ءَ ھر روچ سرمچار تیرگوری کن اَنت ءُ ٹوپ ءِ آس دے اَنت ـ

چد ءُ پد استان ءَ وت ءَ را پہ زور داشتگ بلوچ راج ءَ وتی پیسلہ کُرتگ وتی آجوئی ءَ ھر ھساب گیپتیں، استان ھر روچ بلوچ پُسگاں بیگواہ کنگ ءَ اِنت، زھگ ءُ زالبول ءِ لٹ کُٹ ءَ ھور لوگ ءُ جاھاں ماندارگ ءَ اِنت، کُنٹاں کوہ ءُ گیاباناں چگل دیگ ءَ ھور کُل کسارت کنگ ءَ اِنت ءُ راجی جھد ءِ تہ ءَ ھجبر نزوری گندگ بُوَگ ءَ نہ اِنت ـ

شھید ھسین جان واری ءُ بزگی ءِ سبب ءَ مند ءَ پوریاگیری ءَ روت ءُ کیت استان ءِ پوج آئی سر ءَ شک بیت یکرندے گیپت دار اِیت ءُ ھمے گُش اِیت تو کوہ ءَ بُوتگ ئے، آ مردم کار اِیت باور کنائینت من پہ کار ءِ ھاتر ءَ مند ءَ بُوتگ آں ءُ پد ءَ ھسین جان گوں آجوئی ءِ گل بی این ایم نزدیکی کنت چیزے وھد ءَ رند گل ءِ باسکے بیت ـ

پہ پوریاگیری ءِ ھاتر ءَ پد ءَ روت مند ءَ سالے ءَ رند واتر کیت ءُ ھندی دلار پد ءَ گرائین اَنت ئِے ءُ اے رندی پوج ءَ باز جَتگ ءُ پد ءَ ھمے شَرّت ءَ یلہ کنگ بیت تو پمن کار بہ کن پجار کارڈ دارگ بیت، گڑا شھید ھسین جان واتر گس ءَ نہ روت اِنت ءُ انگت پجار کارڈ ئِے ماں جھاؤ کیمپ ءِ مزنیں بنجل ءَ ایر اِنت ءُ جند ئِے پہ آجوئی ءِ گل، راجی آجوئی سنگر ءِ بُنجل ءَ سر بیت سرمچارے بیت ءُ یکروچے ناگت گس ءَ روت ءُ دلار پوج ھال دے اَنت ،سیزدہ ، بھاراں دو ھزار شانزدہ ءَ میتگ سرجم انگیر بیت ءُ ھسین جان شھید کنگ بیت ماں جھاؤ کلاتو ءِ گُڈی وابجاہ ءَ سیرواب ءُ نمیراں اِنت..

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

دو چم ءُ تھاریں کوٹی

 زمین زھگ

دی بلوچستان پوسٹ

مُدام گوں دزگھاراں بیگاہ ءِ وھد ءَ مئے میتگ ءَ چَہ کمیں دُور مسیت ءِ پُشت ءَ مُدام پہ وانگ ءَ شُت آئی بس بروان ءُ چم زاھر اِت اَنت، بُروان چو تیرکمان ءَ کُنڈ اِت اَنت ءُ وتی گوں آسکی دیدگاں سک ڈولدار اَت۔ دزگھاراں گوں ھواری ءَ ٹھک دیان ءُ یکّے دومی ءَ کلاگ گران، من ءَ ھوار میتگ ءِ ھمُک مردم، ھردیں کہ بیگاہ بوت گُڑا ناکو پیرل ءِ ھوٹل ءِ دپ ءَ نشت اَنت۔ چوناھا ءَ ناکو پیرل ءِ ھوٹل ھر وھد ءَ رش اِنت، بلے وھدے کہ بیگاہ بیت گُڑا میتگ ءِ بازیں ورنا ھمود ءَ کیت ءُ ءَ نِند اِیت دیوان دِرّی کنت۔

ھمایاں چہ یکے من آں،،
وھدے کہ آ چُٹی کنت ھمے ھوٹل ءِ دیم ءَ چِہ گْواز اِیت، منی چم مُدام ھمائی ءَ سک اَنت.
لھتے وھد ءَ پد گرماگ ءِ چُٹی بوت اَنت
باز وھد گْوستگ اَت کہ من آ نہ دیستگ اَت ، نیکہ من آئی ءِ نام زانتگ اَت ءُ نیکہ زانتگ اَت کہ آ کئی چُک اِنت؟ بس ھمے رھسر ءِ مِنّت ءَ من آرا گوں آئی ءِ دزگھاراں دیستگ اَت.
آئی ءِ چمّاں ابید من آئی ھچ پجّا نیار آں ، بلے آئی ءَ مُدام شیرچاہ رنگ ءِ بُرکھے سر ءَ اَت ءُ یک روچے منی ماس ءَ من ءَ گْوشت مرچی شاری ءِ ھنّی اِنت من ءَ بر سرکن ۔ من گُڑا مات پرپٹ ءِ پُشت ءَ نادینت ءُ وتی گھارُک دیم ءَ سوار کُت ءُ دیم پہ سیر ءَ رھادگ بیت آں، بازیں زالبُولے گوں وتی چُکّاں پادانی ءَ جُنزان اَت،گُڑا یک گْورے لھتین ءَ دمبُرتگ اَت کہ دم ءِ سارت کنگ ءَ درچک ءِ چیر ءَ کورے توک ءَ نشتگ اِت اَنت۔ ھمیشانی تہ ءَ کسے ءَ شیرچاہ رنگ ءِ گِرچادرے سر ءَ اَت ءُ من دِل ءَ گْوشت بوت کنت ھمیش اِنت کہ مُدام چہ ناکو پیرل ءِ ھُوٹل ءِ دیم ءَ گْوز اِیت۔ ھمے ھیال ءُ گُمان ءِ اندر ءَ من پرپٹ تیز بُرت ءُ مات ءَ آواز دات کہ منی چُک آستو آستو برو ، گُڑا من مات ءِ گپ زُرت ءُ آستو آستو روان بیت آں ۔ من کہ وھدے مات ءُ وتی گھار ایرکت اَنت ءُ وت واتر اتک آں چاراں ھما جاہ ءَ کس نیست ءُ من پد ءَ پہ بےچاڑی وتی لوگ ءَ شُت آں.

وھد ھمے وڑ گْوزان اَت کہ چُٹی آسر ءُ من گل ءَ بال بیت آں، گْوش ئے کسے ءَ منی سیر ءِ گپ جت۔ من پد ءَ چو آشکانی ڈول ءَ ھما ھوٹل ءِ دپ ءَ نشت آں ءُ رھچار بیت آں بانُک ءِ مُدام پیش ءِ ڈول ءَ چمّ ئِےجھل جت اَنت ءُ مئے دیم ءَ چہ گوست۔ من یک روچے اناگت ءَ جیڑہ اِت
من ءَ ھچ نہ چار اِیت۔۔۔۔۔
زاناں منی وڑیں اے میتگ ءَ باز اِنت
کہ راھانی سر ءَ نِند اِیت، گُڑا من ناکو پیرل ءِ ھوٹل ءِ رؤگ ھم یلہ دات.

بلے یک روچے اناگت ءَ من چہ شھر ءَ پیداک اِت آں، من ءَ مئے مسیت ءِ مُلا ھم گون اَت ءُ ملا من ءَ لوگ سر کنگی اَت۔ مُلا من بُرت لوگ ءَ سر کُت ءُ ملا ءَ من ءَ ستم کُت کہ بیا لوگ ءَ آپ ءُ چاہ ئِے بور ءُ دم ءَ سارت کن.
من گْوشت نہ مُلا من رو آں کہ دیر بُوَگ ءَ اِنت
ھمد ءَ من ءُ ملا گپ ءَ ایں گُڑا چہ مئے پُشت ءَ لھتے زالبُول ءِ آواز اتک ،من چک ترینت چار آں ھمے ھم گون اِنت ءُ مُلا ءِ در ءَ پُترت اَنت۔

من واتر شُت آں لوگ ءَ ،ھمُک شپ ءِ وڑ ءَ اے شپ ءَ ھم منی دیم ءَ زاھر اَت۔ اے دگہ روچ ءَ کہ نیمروچ ءَ ناکو پیرل ءِ ھوٹل پچ بوت ءُ من شُت آں چاھے زرت ءُ ڈیکی ءِ سر ءَ تِکہ بوت آں ، اے وھد ءُ پاس ءَ اولّی مردم من اِت آں کہ نشتگ اِت آں ۔
ھمے جیڑگ ءُ ھیالانی وت ماں وت جیگ پہ جیگ بُوَگ ءَ رند چار آں ھمیش اِنت گوں دزگھاراں رؤگ اِنت ..
من سک چار اِت
بلے! اے روچ ءَ من ءَ ھم سک چارت ئِے ءُ چیزّے دور دات ئِے ۔
من اینکس ھیال نہ کُرت چی یے چگل ئِے دات ، چی ءَ کہ منی چم بس آئی چمّاں سک اِت اَنت ءُ وھدے من ءَ ھمے کاگد ءِ نیمگ ءَ اشارگے کُت گُڑا من شُت آں ھمے کاگد چست کرت چار آں پونی نمبرے نبشتہ اِنت ۔ من نمبر زُرت ءُ سک گل ءَ بال بیت آں۔ ھما دمان ءَ دِرکّ پہ گِس ءَ بست آں۔ گوں گِس ءِ سر بُوَگ ءَ ھوار ودار ءِ گْرانیں ساھت ءُ دمان دیم پہ دیم ئِے جُنزگ ءَ زانگ ءَ نہ اَت۔ من ھمے ودار ودار ءَ کہ چُٹی ءِ وھد کدی بئیت، چُٹی ءِ کہ وھد گْوست منی دل ءَ لرزگے چیر کپت کہ پون ئِے بکن آں چے بہ گْوش آں ءُ پد ءَ دل ءَ اُوپار نہ شُت ءُ من پون کُت ۔
چہ جوڑی ءَ رند
من ءَ پُرست ئِے
تو کَے؟ ؟
من گْوشت …
من سمیر آں
گْوشت ئِے کُجام سمیر؟
من پسّو دات سمیر ھمے کہ مُدام راھانی سر ءَ نِند اِیت تئی چارگ ءَ پہ …
گُڑا کند اِت ءُ گْوشت ئِے “ترا چے کار ھست تو پون کُتگ” ؟
من گْوشت” کار نیست تو من ءَ دوست بَہ ئے۔ من مُدام چو مُرید ءَ تئی راھانی سر ءَ نند آں ءُ ترا چار آں ،تئی دیدگ، تئی رواج، تئی لاگریں ڈیل ءُ بالاد ، تئی شھد ءُ بینگّیں کندگ من ءَ سک دوست بنت”.
گُڑا گْوشت ئِے” ابّا پیداک اِنت رند ءَ ترا پون کن آں”.
من گل بیت آں ءُ دل وس وس کنگ ءَ اَت کہ پد ءَ دوبر پون بکن۔ چی ءَ کہ آئی ءِ توتی الھانیں آواز من ءَ سک دوست بوت۔ چہ ھما روچ ءَ رند ھمُک شپ پون ءَ ما دانکہ دیر ءَ گپ جت ءُ وتی زِرد ءِ ڈبّ اِتگیں ھیال درشان کُت اَنت۔ یک روچے من ءَ گْوشت ئِے” من ترا گندگ لوٹ آں”.

من گْوشت “تو و من ءَ دیستگ، بلے من تئی دیدگاں ابید ترا پجّا نیار آں ، منی مکسد۔۔۔۔ من تئی دیدار ءَ کنگ لوٹ آں”.
مگرب ءِ نماز ءِ وھد ءَ من ءَ کلوہ ئِے کُت بیا اسکول ءِ پُشت ءَ پَل ءِ کش ءَ۔ من کہ شُت آں چار آں ھمود ءَ پیسر ءَ نشتگ پیش ءِ وڑ ءَ اے رندی ھم بُرکہ ءَ گوں وتی دیم ئِے مانپوش اِتگ اَت کہ کُنڈیں بُروان ءُ گُونڈلیں دیدگ چو ماہ ءَ تِرپگ ءَ اِت اَنت۔
من گْوشت” بانُل من تئی چارگ ءَ اتکگ آں تئی دیدگ ءُ کُنڈیں بُروان من دیستگ اَنت، گوں منی ھمے گپّاں ھوار کند اِت ءُ
ءُ دیم ئِے پچ کُت ءُ گوں نازرکیں لُنٹاں ءُ شیپگیں پونز ءَ سک زیبا اَت ،گْوش ئے چاردھی ماہ زمین ءَ اتکگ۔

کمیں گپ ءُ رپ ءَ پد گُشت ئِے من رو آں کہ من ءَ دیر بُوَگ اِنت۔ دِل ءَ نہ گْوشت بلے من پہ نادِلکشی موکل دات ءُ رُکست کُت ۔ وھدے پہ مُوکل کنگ ءَ دست ئِے منی دست ءَ دات گُڑا اے دمان چو زمین جمب ءَ جُمبک ءَ اَت۔ آ دیم پہ وتی گِس ءُ من پہ وتی گِس ءَ۔
شپ ءَ من ءَ پد ءَ پون ئِے کُت.
گْوشت ئِے بیا ھما جاہ ءَ
من پہ گنوکی در کپت ءُ ھما جاہ ءَ شُت آں.
کمیں ودار ءَ پد بانل اتک ءُ من ءَ وش آتک ئے کُرت ءُ منی کش ءَ نشت، ھمے وش گپّیانی مْیان ءَ آئی وتی سر منی کُونڈ ءَ ایر کُرت ءُ آزمان ءَ سک چارگ ءَ اَت من جُست کُت
چے چارگ ءَ ئے؟
گْشت ئِے اگاں ما(بزاں من ءُ تو) دوئیں چہ ھمے استالاں دو استال بوتین ایں چوں وش اَت۔
من کند اِت ءُ گْوشت” من ءُ تو اَنوں ھم ھمے استالاں”.
من ءَ گْوشت ئِے”من ءَ بِھ یلہ مہ دے ، منی ھمراہ بہ بُو چو ساھگ ءَ “.
من گْوشت تئی گپتگیں دستانی سوگند اِنت نوں ترا نہ دْروہ آں۔۔۔
گُڑا گْوشت ئِے
من گپّے بُہ گْوش آں
من گْوشت یکّے نہ ھزار بُہ گْوش
تو من ءَ یلہ نہ دے ئے ؟
من گْوشت نہ ھچبر ۔۔۔۔۔ترا کدی یلہ کُت نہ کن آں۔۔۔
گْوشت ئِے “منی سیر ءَ سالے بیت کہ بوتگ”.
من گْوشت کئی گون ءَ ؟
گْوشت ئِے” شُمئے مسیت ءِ مُلا منی ناکو اِنت”.
گُڑا من جُست کُت تئی مرد کجا اِنت زاناں ؟
گْوشت ئِے مرد مزنیں شھر ءَ کار ءَ اِنت ھپتگ ءِ سر ءَ دو روچ ءَ کیت۔۔۔۔
من ءَ پُرس اِت ئِے تو بِہ گندئے جیڑہ ئے من چونیں جنکے آں کہ مرد ھست ءُ گوں تو اے شپ ءِ تھاری ءَ تھنا۔۔۔۔۔تئی امبازاں۔۔۔۔۔
من گْوشت نا
من ءَ گوں تو مھّر اِنت تو ھر وڑ ءَ من ءَ سک دوست بَہ ئے.
گُڑا من ءَ بگل ءَ کُت ئِے ءُ داں دیر ءَ پد گْوشت ئِے” نی من رو آں ءُ باندا منی مرد ھم پیداک اِنت، بوت کنت من ترا ھال مہ کن آں بلے پد ءَ کہ ھردیں روت ترا الم ھال کن آں” .

آکہ روگ ات منی چم آرا سک اِت اَنت اناگت ءَ چکّ ئِے ترینت ءُ چمُکے جت ئِے منی دپ ءَ اجب رنگیں بچکندے در کپت ، من بچکندگاں گوں شُت آں لوگ ءَ نپاد ءِ سر ءَ وپت آں ءُ آ منی دیم ءَ زاھر اَت …
پد ءَ کہ مرد شُت گڑا من ءَ ھال ئِے کُت ءُ گْوشت ئِے” بیا کہ دیر اِنت تئی دیدار نہ بوتگ بلے مئے لوگ ءَ بیا “.

من چو دُز ءَ پسیل ءِ سر ءَ دور کُت لوگ ءِ دیم ءَ چارگ ءَ اِت آں کہ اِیشی ءِ لوگ کُجام اِنت،داں کلوہ کُت ئِے ھمے در کہ پچ اِنت ھمیشی ءِ توک ءَ بیا

من شُت آں ءُ من ءَ آئی ءَ بگل ءَ کُرت ما وپت اِیں ءُ آئی وتی سر منی کوپگ ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ منی دست آئی ملگورانی تہ ءَ مانپتاتگ اَت ءُ آئی منی دپ وتی دپ ءَ کُرت ءُ من پشک لیٹینت ءُ دست پہ ھانجگ ءَ بُرت ءُ پچ کنگ ءَ گُلائیش بوت آں چار آں اُپپپپے کشّ اِت ئِے.
من گْوشت چی بوت
گْوشت ئِے ھچ
من چار آں ھمد ءَ دِگہ ٹپّ اَنت.
من جُست کُرت
اے ٹپ چونین اَنت؟
گْوشت ئِے منی مرد ءِ دست ءِ سگریٹ کپتگ ءُ سُتکگ.
بلے گِندگ ءَ اے ٹپّ سگریٹی ٹپّ نہ اِت اَنت، گْوش ئے زاناں کسے ءَ زور داگ داتگ اَت۔ پشک من پد ءَ پِر دات ءُ کش ءِ وپت آں
من ءَ گْوشت ئِے چی بوت ..
من گْوشت ھچ نہ بوت ءُ تو آدینک ئے تئی دست جنگ من ءَ تُرس اِیت کہ ٹپّ مہ بَہ ئے.، گوں ھمے گپ ءَ من ءَ امبازے کُرت ءُ گریوگ ءَ لگ اِت،
من گْوشت گنوک پرچا گریوگ ءَ ئے؟
پسّو ئِے نہ دات ءُ گریت ئِے ءُ من گوں وتی دستاں ارس پھک کُرت اَنت ءُ گْوشت
ترا جستے بکن آں ؟
گْوشت ئِے ھَو بکن
من گْوشت تئی مرد ترا دوست دار اِیت ؟
گْوشت ئِے ھَو سک بلے بس ناپگ ءَ چہ جھل ءُ کونڈاں بُرز۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من جیڑگ ءَ مُلمہ بوت آں کہ بوت کنت من ءَ ھم …
بلے من ءَ ءُ ایشگی مرد ءَ بس ھمے پرک اِنت کہ اے تھاریں کوٹی ءَ آیگی مرد آرا ھرچی بہ کنت نہ آرا میتگ ءِ مردم گپّے گْوشت اَنت ءُ نیکہ دگہ کسے …
بلے من ھچ مہ کن آں اگاں کسے من ءَ بِہ گِند اِیت بوت کنت من ءَ بُہ کُش اَنت۔۔۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بندیں کوٹی ءِ جِنک
(دَھُمی بھر )

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

جُتائی ھَرکجام مردمے ءَ تورین اِیت بَلے پہ زندگی ءَ جتا بیت گڑا مردمے دل یکوئی دِل دِلُک بیت کہ کجام نا کجام روچ ءَ آئی ءَ دُچار بہ آں ،من ءَ یات اِنت کہ منی کستریں برات سَے روچ ءِ تہ ءَ یک نادراھی یے ءِ سوب ءَ بیران بیت کہ آئی ءَ را دل ءَ دروہ اِتگ اَت ھمے سوب ءَ بیران بیت،اے ھما وھد اَت کہ من وتی مات یل کُرتگ اَت اے جاپان ءِ زورگری ءِ زمانگ اَت اے روچ ءَ پد دُرست ھلاس بیت اَنت دُرست اَچ من جتا بیت اَنت ءُ چریشی ءَ پد من آئی ءَ چَہ وتی کسانی بارو ءَ آئی ءِ بارو ءَ ھِچبر جست ءُ پرس نہ کرتگ.

منی واستا منی مات، منی کستریں برات ءِ مرگ ءِ ھمراھی ءَ مُرتگ اَت، ھمے وڑ ءَ کہ منی مستریں برات، من آ بیم ءُ تُرس ءَ ھِچبر بیھال نہ بہ آں کہ آئی ءَ منی تہ ءَ ھنچیں یک سوچناکیں دردے ودّینتگ کہ منی گْور ءَ آئی ءِ ھِچ وڑیں ارزشت نیست آ روچ ءَ پد من ءَ آئی ءِ بارو ءَ ھِچ وڑیں سرپدی ھم نیست اِنت.من انگت ءَ ایشی ءَ پوہ نہ بیتگ آں کہ آئی ءَ چون اے سود وارانی زُرتگیں زَرانی ھلاس کنگ ءَ چون سوبمندی بیتگ؟

یک روچے ءَ آ آیگ ءَ بند بیت من ءَ انگت ءَ ھما چمانی دیم ءَ اوشتوک اِت اَنت کہ آ سادیک ءِ لوگ ءِ کسانکیں مھمان سرو ءَ نشتگ اَت ءُ آئی ءَ سادیک ءِ اسپیتیں چِرکے پاد ءَ اِنت، آ بے تواری ءَ اود ءَ نند اِیت ، ماھانی ماہ، سالانی سال، منی مات ءِ توار اشکنگ بیت آ گریوگ ءَ اِنت ءُ آئی ءَ زاہ دیگ ءَ اِنت ءُ آ وتی کوٹی ءِ تہ ءَ اِنت، آ اود ءَ چَہ درایگ نہ لوٹ ایت، آ کوکّار کنگ ءَ اِنت، آ توار کنگ ءَ اِنت کہ آئی ءِ رندگیری ءَ یل بہ کن اِت،آ کَر اِنت، بے توار اِنت کندگ ءَ اِنت ءُ اود ءَ چَہ نہ سُر اِیت، ءُ پد ءَ یک روچے ءَ آئی ءَ آیگ بند کُت آ نِی مُرتگ مات ءُ دوئیں برات ءِ یاتانی واستا باز دیر گْوستگ ءُ نِی من ءَ اشاں چَہ ھچ وڑیں مھر نیست، نِی من ءَ اے ھم ھیال نہ کنت کہ من ءَ اشاں گوں مھر بیتگ من آ یل کرتگ اَنت.

منی مجگ ءَ ناں کہ آئی ءِ بدن ءِ وشبو، ناکہ منی چماں آئی ءِ چمانی رنگ، من ءَ نِی آئی ءِ توار ھم یات نہ کنت بید ء بیگاہ ءِ وھد ءَ دمبرتگیں رنگے ءَ وش تواریں رنگے ءَ بس انچش کہ آ بیگاہ ءِ وھد ءَ اتکگ آئی ءَ نَرم نَرم ءَ گپ جتگ ،ھما گپانی تہ ءَ آئی ءِ چَمانی اَرس ھم ریتکگ اَنت مدام آئی ءَ بزگیں رنگے ءَ گوں ما گَپ جتگ ،کندگاں من ھم اشکنگ ءَ نہ آں نا کندگے ھست ناکہ کوکّارے ھست ،نِی درست ھلاس بیتگ اَنت، نِی من ءَ ھِچ یات نہ اِنت ھمے سوب اِنت کہ نِی من آئی ءِ بارو ءَ الکاپی ءَ نبشتہ کُرت کن آں، نی آ پَچیں نِمدی ءِ وڑ ءَ روان اِنت.

آ زال سائیگون ءَ نوزدہ سد ءُ سِی ءُ دو ءَ تاں نوزدہ سد ءُ چِل ءُ نھ ءَ نندوک بیتگ ، منی کستریں برات نوزدہ سد ءُ چِل ءُ دو ءَ بیران بیتگ، نی آ ھِچ جاہ ءَ شُت نہ کنت ھمے سوب اِنت کہ آ ھم ھمے مانش ءِ میار بیتگ ،آ نِی ھمود ءَ مانِش ءِ گور ءَ نندوک اِنت آ گْوش ایت کہ بلکیں آ گڈی ءَ پَرانس ءَ واتر کیت، منی چُک ءِ اُمر دو سال بیتگ کہ ما یکے دومیگ ءَ دچار بیتگ ایں ءُ یکجاھی ءَ نِی باز دیر گوستگ اَت اولی گام ءَ سما بیتگ اَت کہ نی یکجاھی ءِ واستا ھِچ پَشت نہ کپتگ.

آئی ءِ واستا مستریں چُک ءَ ابید دُرست ھلاس بیتگ اِت اَنت، آ جھمنندی ءُ مَرگ ءِ واستا آ روباہ ءُ شیرانی وڑ ءُ پیمیں لوگے ءَ بیتگ اَنت چُشکہ لوئی چاردھمی میتگ ءِ رنگ ءَ بیتگ اَنت.

من شُت آں

آ “دُو ” ءِ ھمراھی ءَ جھمنند بیتگ اَنت، آئی ءَ شپ ءَ تُرس اِتگ آئی ءَ وتی پھازگ ءَ یک توپکے زُرتگ “دُو ” میتگ ءِ گڈی لمب ءَ بالاھان ءَ نشتگ ءُ دھکان کاری ءَ بیتگ ءُ آئی ءَ وتی چُک ءِ واستا آمبوآز ءِ نزیک ءَ لھتے زمین گپتگ اَت ،اود ءَ کسانُکیں جنگلے بیتگ چُک ءَ آ درست برائینتگ اَنت.

آئی ءَ ھمے زَراں چَہ پیرس ءَ یک بیکراٹ کلبے ءَ جْوانیں لیبے ءَ گوازین اَت اَنت جنگل ءِ درچک یکیں شپ ءَ پروشی آماچ بیت اَنت، ھمود ءَ کہ منی نگاہ کم کپ اَنت ءُ ھمود ءَ برات ءِ واستا منی ارسانی ھار شَل اَنت.

آ جنگل ءِ اے زَرانی روگ ءَ پدی ندارہ اِنت ھرچی کہ من ءَ یات اِنت ءُ آ ھمے کہ وتی گاڑی ءِ ھمراھی ءَ موں پارناس ءِ دمگ لاکو پول ءِ دیم ءَ وپتگ ءُ شِلِنگ اِنت ءُ آ مِرگ لوٹ ایت.

چریشی ءَ پد من ءَ ھِچ یات نہ اِنت کہ آئی ءَ آ زال ءَ ھرچی کہ وتی میتگ ءِ ھمراھی ءَ کُرتگ، آئی ءِ پریچگ ھم سک گران اِنت ءُ اے آئی ءَ درست وتی مستریں چُک ءِ واستا کرتگ اَنت، چُشکہ اَنوگی آئی ءِ اُمر پنجاہ سال اِنت بلے انگت ءَ کار ءِ بودشت ءَ سر نہ بیتگ.

آ بجلی ءِ انکیوبیٹری ءِ گِر اِیت ءُ آئی ءَ لوگ ءِ پشتی نیمگ ءَ مزنیں نندگ جاھے ءِ کوٹی ءِ تہ ءَ کنت ءُ گیش آئی ءِ نزیک ءَ شَش سد چِیپک ودی بیت چِل گز جاگہ چِیپکانی واستا پُر بیت ءُ چریشی ءَ چَہ انکیوبیٹری ءِ کَلیں ویراں لھتے رد بیت اِنت، گڈی ءَ ھمے بیت کہ لھتے چیپک دان وارت نہ کنت شش سدیں چِیپکانی چُمب یک نیمگے جھل ءُ برزی ءِ سوب ءَ الکاپ ءَ وتی دپ ءَ بند کُرت نہ کن اَنت،ھمے وڑ ءَ آ تُن ءُ شد ءَ مِر اَنت ءُ پد ءَ آ ھِچ بر چیپک نہ دار ایت من ھیک ءَ لگوشتگیں چیپکانی روچ ءَ میتگ ءَ اتکگ اِت آں اد ءَ درستیں توار پرشتگ اِت اَنت ،چریشی ءَ پد مرتگیں چیپک ءُ آیانی ورگانی بدیں بو ھنچُش ترند اَت مات ھمے لوگ ءَ نشتگ ءُ ورگ ءِ ورگ ءَ اَت ءُ من ءَ اُلٹی اتکگ.

آ دو ءُ آ مرد ءِ میان ءَ بیران بیتگ اَت ھما مرد کہ وتی چُک ئِے لیک اِتگ اَت، برزی تبک ءَ مستریں کوٹی ءَ کہ ھمائی ءَ آئی ءَ وتی گُرانڈ ئِے واپینتگ اَنت.

سال ءِ گڈی سارتیں مولمانی وھد ءَ کھریں مولماں چار ءَ بہ گر داں شش گُرانڈ آئی ءِ بِنڈانی نزیک ءَ وپتگ ،ھمے آئی ءِ گُڈی لوگ روبائی ھونڈ آ وتی ھروھدی ءِ روگ ءُ آیگ ءَ ھلاس کنت اے کھول ءِ گڈ سر ءَ من اے گنوک داب ءَ الکاپ ءَ گِندگ ءَ آں، من چار آں اے راست اِنت کہ منی مات گنوکے بیتگ ءُ من ءَ نِی سما بوّگ ءَ اِنت کہ دُو ءُ منی برات ءَ اے گنوک زانتگ، من ءَ اے زانت نہ بیتگ،من انگت ءَ اے نہ زانتگ کہ من وتی مات ءَ گنوکی جاوراں گِند آں ، بلے آ گنوکے بیتگ پیداگ بُوَگ ءِ وھد ءَ گنوکے بیتگ ،آئی ءِ رگانی تہ ءَ پینژار بستگیں ھوناں چَہ گنوکی ءِ ریشگ بیتگ ھمے سوب ءَ آ بِھ نادراہ نہ بیتگ آ جان سلامتی ءَ وتی زندگی ءَ گوازینگ ءَ بیتگ.

دو ءُ آئی ءِ مستریں چُک ءَ ابید دگہ کَس ءَ آئی ءِ بارو ءَ نہ زانتگ، مات ءَ ھمک وھد ءَ جوانیں مھروان بیتگ ءُ آئی ءَ سالانی سال مھرواناں گوں مھر بیتگ ءُ آئی ءَ ھروھد ءَ نوکیں مردم پہ وت ءَ پَٹ اِتگ ءُ گیشتر ورنائیں مردم بیتگ اَنت، دیریں میتگاں جھمنندیں آپسر بیتگ اَنت ،ھمے وڑ ءَ تورین ءَ ھم آئی ءَ باز مھروان بیتگ چریشانی تہ ءَ گیشتر ھما پرانس ءَ نوک آبادی ءَ چَہ واتری اتکگیں مردم بیتگ اَنت.

آئی ءِ کَش ءُ گوراں ھروھد ءَ یکے ناں یکے بیتگ چُشکہ کجام اُمر ءِ مردم بیتگ اَنت مردمانی مجگے دروشم ءَ ھمے سمائی بیتگ کہ آ اے وڑیں زندگ دلیں انسان ءُ اے وڑیں پَچ بالادیں مردمے آئی ءِ وش روئی، چریشی ءَ مردم ءَ بِھ دم نہ برتگ.

کِسہ روان اِنت سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ

ناول : زیرو پوائیٹ پر کھڑی عورت

گِدارنویس: ڈاکٹر نوال السھدوی

چمشانک: داد بلوچ شاشانی

اے گِدار مسری چاگِرد ءِ سر ءَ نبشتہ کنگ بوتگ ،بلے اے گِدار مئے چاگِرد ءَ گوں ھم دپ اِنت ،مئے چاگِرد ءَ ھم چو پردوس ءَ ھزارانی ھساب ءَ زالبول لگتمال کنگ بوتگ ءُ انگت لگتمال اَنت. اے گِدارنویس یک نامداریں نبشتہ کارے ءُ اے گِدار ءِ تہ ءَ پردوس وتی کسہ ءَ وت کنگ ءَ اِنت ءُ اے گِدار نوزدہ سَد ءُ ھشتاد ءُ ھَپتاد( 1987 ) ماں اَربی زُبان ءَ شنگ بوت، پد ءَ سرجمیں ارب مُلکاں کوکار کُت ءُ زھر شانی کُت گُڑا مِسر ءَ را وَ اے گِدار ءِ سر ءَ بندش جَنگ بوت، بلے انچو زھرشانی ءَ پد اے گِدار سک باز زُبان ءَ رجانک کنگ بوت۔

اے گِدار ءِ تہ ءَ پردوس یک کوچّگی جنکے، آ کوچّگ ءَ میر ءُ سردارانی بادشائی اِنت اود ءَ کس ءَ اے موکل نیست کہ بے میر ءُ سردار ءِ جُست ءَ کارے بہ کن اَنت ، مئے چاگِرد ءَ اوں انچیں بازیں کسہ ھست ۔

پردوس یک دھکانے ءِ جنک اِنت، کسانی ئِے گوں پَت ءِ زُلم ءُ زوراکیاں گْوز اِیت، اِد ءَ گِدار نبیس ھمے کلوہ ءَ دیگ لوٹ اِیت کہ زُوراکی کہ وھدے سر زُر اِیت گُڑا وتی منّارینگ ءَ وڑ وڑیں پندل ساز اِیت ۔ اے کوچّگ ءَ مُدام ھمے واز گندگ بیت کہ مرد زالبول ءِ مُرشِد اِنت بزاں دوھمی ھُدا اِنت، بے مرد ءِ جُست ءَ یا بے مرد ءِ موکل ءَ زالبول آپ ھم وارت نہ کنت بزاں مرد ءَ گْوشت آپ ءَ وَر گُڑا زالبول آپ ءَ وارت کنت اگاں مرد ءَ گْوشت آپ مہ وَر گُڑا زالبول آپ ھم وارت نہ کنت، اگاں زالبول ءَ بے موکل ءَ آپ وارت بزاں زالبول برگشتگ ءُ مرد ءِ ھبر نہ منّ اِتگ گڑا مرد ءَ را موکل اِنت کہ زالبول ءَ را کُجام وڑیں سِزا دنت ءُ دات کُت کنت.آ کوچّگ ءَ زالبول ءَ را موکل نیست مرد ءِ دیم پہ دیم ءَ مِہ نند اِیت یا وتی چماں مرد ءِ دیم ءَ چِست بہ کنت ءُ بہ چار اِیت ۔

پردوس ءِ پَت پردوس ءِ سر ءَ سک زُلم ءُ زُوراکی کنت، وھدے کہ آئی ءِ پَت ءُ مات مِر اَنت گُڑا پردوس ءِ ناکو پردوس ءَ گوں وت شھر ءَ بارت، اود ءَ وانگجاھے ءَ وانین اِیت ئِے، پہ پردوس ءَ دگہ بدلی نئیت بس یکیں بدلی ھمیش بیت کہ ناکو وانگجاہ ءَ دیم ئِے دنت، زُلم ءُ زُراکی ھما اَنت کہ پَت ءَ گوں آئی ءَ کُتگ اَنت ۔

وھدے کہ آئی ءِ ناکو سور کنت گُڑا پہ آئی ءَ گِس دْوزھے(جھندم) بیت ھر روچ لَٹانی دیمپان بیت ،وھدے کہ آ شاہ دربرجاہ ءِ وانگ ءَ آسر کنت گُڑا آئی ءِ ناکو ءُ ترو بزاں ناکو ءِ جَنّ ھمے شَور کن اَنت کہ پردوس ءَ سور دے ایں دانکہ مئے سر ءَ دور بہ بیت گڑا آئی ءَ را گوں شست ءُ سے(63) سالیں مردے ءَ سور ئِے دے اَنت ، اے وھداں پردوس ءِ اُمر 17، 18 سال بیت ، پردوس ءِ مرد آئی ءِ سر ءَ چَہ پَت ءُ ناکو ءُ ترو ءَ گیش زُلم ءُ زُوراکی کنت، ھر روچ ءُ شپ جَنت ءُ تُسّین اِیت ئِے ، پرودس بے زار بیت ءُ گِس ءَ یل کنت گڑا شھر ءُ بازار ءَ روت، اود ءَ ورگجاہ ءِ مسترے آئی ءَ وتی کِر ءَ بارت ۔ اود ءَ پردوس گوں ھمے رنگ بیت ھر شپ یک مردے کیت گوں آئی ءَ وَپت ءُ وابی کنت ۔ یک شپے پردوس چہ اود ءَ تَچ ایت ءُ دگہ جاھے ءَ روت، اود ءَ پرودس ءَ زالبولے وتی کِر ءَ بارت ءُ ھمے رنگ ءَ گوں آئی ءَ بیت کہ ساری ءَ بوتگ ءُ پیداک انت ۔ وھدے آ زالبول ءِ دست ءَ چہ آجو بیت گُڑا نیم راہ ءَ پولیس گیت ئِے گوں وت بارت ءُ بدکاری کنت ءُ پد ءَ یلہ ئِے کنت ، دیم ءَ دگہ مردے کیت ءُ وتی گاڑی ءَ ئِے سوار کنت ءُ وتی گِس ءَ بارت ءُ بدکاری کنت ءُ یل ئِے دنت ۔

اِد ءَ گِدار نبیس ھمے کلوہ دیگ ءِ جُھد ءَ کنت کہ ھما چاگِرد ءَ زُوراکی وتی آس ءَ روگ کنت گُڑا بزاں کہ کس پشت نہ کَپ ایت ،ھر کس وتی نِزوُرین ءِ سر ءَ زُوراکی کنت ءُ زالم بیت، کس وتی نِزوُریں ءِ سر ءَ زُلم ءَ پہ چَک ءُ پد نہ بیت ، پانگو (پولیس) ، مرد ، ناکو ، پَت ، درآمد ، زالبول ، زالبول ءِ سر ءَ ھم رھم نہ کنت گڑا اود ءَ انسان ءُ انسانیت یکجاہ مِر اَنت ءُ ساہ دے اَنت ، اود ءَ ھُدا ھم لاچار بیت ءُ ھچ کُت نہ کنت گڑا دستاں سر ءَ کنت ءُ نند اِیت، بس ندارہ کنت ۔

چاگِرد مردُم ءَ پہ زور بدکار کنت، پہ زور بے وس کنت کہ آ دگہ بدیں کارے بہ کنت، نِزوُر ءَ پہ راہ دَر پشت نہ کَپ اِیت ءُ بے وس بیت کہ پہ وت اَلّم راھے شوھاز کنت ۔

اے زُلم ءُ زوراکیاں پد گڑا پردوس یک مزن کارجاھے ءَ پہ کار ءَ روت ءُ اود ءَ کار بندات کنت، وتی روچاں پہ ازت ءَ گْوزینگ لوٹ اِیت، بلے سد ارمان بیت کہ آ ھر کُجا روت ھر کارے کنت مُدام بے سوبی ءَ دگہ ھچ آئی ءِ بھت ءَ نہ بیت ،اود ءَ پردوس ءَ گوں ابراھیم نامیں مردے ءَ مِھر بیت کہ ابراھیم وت ءَ یک انسان دوست ءُ پوریاگِرانی درد وارے کنت، بلے پہ بزگیں پردوس ءَ ابراھیم ءَ ھم رھم نہ بیت ،گُڑا پہ آئی ءَ دگہ راہ پشت نہ کَپ اِیت ابید چَہ بدکاری ءَ ۔

اے بر ءَ پردوس وت وتی نام ءَ یک بدکاری یے دُکانے پچ کنت ءُ گوں دلجمی ءَ کار ءَ بندات کنت ، اود ءَ پد ءَ آ بے سوب بیت کہ پانگو (پولیس) روچے یک ڈنی مُلکانی مردُمے بڈا کنت ءُ کار اِیت کہ گوں ایشی بدکاری بہ کن بلے پردوس رازی نہ بیت گُڑا زندانانی باھوٹ بیت۔

گُڑا ھمد ءَ مردے کیت پردوس ءَ وتی دست ءِ چیر ءَ کنگ لوٹ اِیت بزاں پردوس ءِ زَر ءُ مالانی ءُ جان ءِ شَریدار وت ءَ کنگ لوٹ اِیت گڑا پردوس ءِ وس نہ روت کہ پولیس گوں مرد ءَ شَور بیت یک روچے پردوس اود ءَ چہ تَچگ ءَ بیت ،مرد آئی ءَ روگ ءَ نیل اِیت گُڑا پردوس ءُ مرد دست ماں دست بنت کہ پردوس مرد ءَ را پہ چاکو جَنت ءُ کُش اِیت ئِے ءُ در کیت ءُ بازار ءَ گَردگ ءَ بیت ارب شھزادگے کیت ءُ آئی ءَ گوں وت بارت ءُ بدکاری کنت.

یکروچے مرد ءِ کوش ءَ پانگو ءِ دست ءَ پرودس گِرگ ءُ جیل کنگ بیت ، کیس ءَ پد کازی آئی ءَ را پاھو دیگ ءِ جار ءَ جَنتءُ پردوس پاھو دَیگ بیت۔

،،اے گِدار ءِ تہ ءَ سرکار ، انسانیت، مردیں، نیکراھی، زردار، چاگِرد، انساپ ، وَکیل، ڈاکٹر، جَج،آمیدگِس، دْرست بھا بنت ءُ دْرست پہ زَر ءَ وتی ایمان ءَ دے اَنت،،.

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

بندیں کوٹی ءِ جِنک
(نُھمی بھر)

اکیل مراد

دی بلوچستان پوسٹ

بَرے بَرے مردم وتی جند ءِ بارو ءَ نبشتہ کنگ لوٹ اِیت بَرے دگرانی باور ءَ ھم نبشتہ کَنگ لوٹ اِیت منی زانت ءِ رِد ءَ تو وتی بارو ءَ وھدیکہ نبشتہ کُرت کن ئے گڑا دِگرانی بارو ءَ ھم نبشتہ کنگ اینچُک گران نہ بیت، ھما وھد ءَ کہ تو وتی نَد ءَ الکاپیں راھے ءَ رھادگ بہ کن ئے تاں تئی وانوک ءُ زانوگ بہ زان اَنت کہ نَدکار وتی ھیالانی درشانگ ءِ ھمراھی ءَ دگرانی ھیالاں ھم ھمگرنچ کنگ ءَ اِنت

من ءَ یات نہ کنت باریں من مات ءِ زھرانی بارو ءَ نبشتہ کرتگ یا ھما مھرانی باور ءَ نبشتہ کُرتگ کہ ما یکے دومیگ ءِ سر ءَ مھروانی کرتگ زھرناکی ھم کُرتگ

ھما زھرانکی، ھنچُش دنتانانی نِجگینگ کہ مئے ٹک ءِ کشت ءُ کوشی ءِ ھمگرنچیں کِسہ بیتگ،

مئے ٹک ءِ تہ ءَ مھروان ھم ھست ءُ زھروان ھم ھست ءُ ایشی ءِ پسو انگت ءَ من نہ زانتگ منی مجگ ءَ ھِچ وڑیں سرکچ نہ بیت منی اندر ءِ باتن ءِ چِی گْوش اِیت منی ھیال چتور پریچ بنت

نوک نوک ودی بیتگیں چُکانی پیم ءَ کہ کور اَنت چَم اِش بند اَنت ھما وڑ ءَ آ ھنچیں جاھے کہ ھرچ وڑ ءَ دلیر ءُ بامردے بہ بیت بلے اود ءَ بے توار بیت،

ھرچی کہ اود ءَ جَل اِیت گڑا آ بس تھنا بے تواری اِنت کہ جَل اِت کنت،

منی زندگی ءِ روانی بوج من انگت ءَ داں اے گنوکو ءِ چُکانی دیم ءَ اِنت اے چِریت چِریتاں چہ گِستا من ھِچبر ایشانی بارو ءَ نبشتگ نہ کرتگ

اشی ءَ سرپد بیگی اِنت من نبشتہ کرتگ اشی ءَ ھم سرپد بیگی اِنت کہ من مھر نہ کرتگ بلے ایشی ءَ بہ زانت کہ من مھر کرتگ بلے من یک بندیں کوٹی یے ءِ دروازگ ءِ دیم ءَ ودار کرتگ اشی ءَ چَہ ابید دگہ ھِچ نہ کرتگ،

وھدیکہ من میلونگ ءِ بوجیگ ءَ سوار بیتاں اے ھما روچ اِنت کہ سیاھیں لیموزین منی دیم ءَ کَپت،

منی مات ءَ بیراج ءِ زمین انگت ءَ یل نہ کرتگ انگت ءَ ما برے برے رو اِیں اود ءَ پیسری وڑ ءَ شپ ءَ ما وھدیکہ ما ھرسئیں رو ایں اود ءَ لھتے روچے گوازینگ ءَ اود ءَ ماڑی ءِ برانڈھے ساھِگ ءَ نندیں دیم ءَ گوں سیام ءِ سیاہ تابیں کوھانی نیمگ ءَ کن ایں پد ءَ اود ءَ چَہ ما پاد کا ایں رو اِیں،

اود ءَ آئی ءَ ھِچ کار نیست بلے پد ءَ ھم ما اود ءَ رو ایں،

من ءُ منی کستریں برات آئی ءِ ھمراھی ءَ برانڈھے چیر ءَ ایں جنگل مئے چمانی دیم ءَ اِنت،

نِی ما مزن بیتگیں، نی ما کَور ءَ اوژناگ ھم نہ کن ایں، ناں کہ ما جنگل ءَ رو اِیں ناکہ ما میتگ ءِ مرچانی باگ ءَ ترگ ءَ رو ایں مئے کَش ءُ کِراں درست رُستگ ءُ مزن بیتگ اَنت،

نی ناِ کہ کسانکیں چُک گوکاں سوار بنت ناں کہ دگہ چیزے ءِ سر ءَ کَسے سوار بیت، ما ھم مھمانی پیم ءَ بیتگیں،

نِی ھما بیکاری کہ مات ءِ سر ءَ بوج بیتگ، آ نی مارا داں سر بیتگ، ما ھِچ در نہ برتگ، جنگل چار اِتگ ءُ ودار کرتگ،

گِریتگ جھلی زمین ھروھدی ءَ شُت دھکان برزی زمین ءِ سر ءَ کِشت ءُ کِشار کنت ءُ ما آئی ءَ نہ چار اِیں آئی ءِ چار ءُ گزار ءَ ھم نہ کن ایں، آ اود ءَ بے زَر ءُ مال ءَ نشتگ،

آ کمے جوڑ بیتگیں کِشت ءُ کشاراں وت ءَ والین ایت، کہ آ مات ءَ کِشتگ اَنت، آ مارا ھنچُش مھر کنت کہ انچش سما بیت ما آئی ءِ ٹک ءِ مردم ایں آ ھنچُش کار کنت کہ ھمے وڑ ءَ یک ماڑی یے ءِ تہ ءَ کنت ءُ ھنچُش دلپھکی ءَ کنگ ءَ اِنت،

مئے کم نھادیں زُرتگیں ریگزاریں ھیران ءُ اوزار گار نہ اِنت درست ایر کنگ بیتگ اَنت ھَورانی سبب ءَ پروشتگیں چَت کم کم ءَ ھلاس بوّان اِنت بلے جُل کالیناں ھمک روچ سپاہ کنت ءُ ماڑی ءِ رنگ ھنچُش ساپ اِنت کہ اگاں کَسے دگ ءِ سر ءَ گوزگ ءَ ایں آ وت ءَ چو آدینک ءِ پیم ءَ دیست کنت،

ھمک روچ دروازگ پچ کنگ بنت دانکہ اود ءَ گوات بئیت ءُ لوگ ءَ جتگیں آپاں ھُشک بہ کنت ءُ شپ ءَ وروکیں کُچک ءُ کوھی دُزانی تُرس ءَ دروازگ ءَ بند کنگ بیت،

اود ءَ لس مھلوک ءِ کنٹین ھم نیست من ترا بہ گْوش آں کہ انچش کہ من پیسر ءَ نبشتہ کُرتگ اَت کہ ھمود ءَ سیاہ رنگیں لیموزین گاڑی والا گوں زَرداریں مردے ءَ منی دُچاری بیتگ اَت

اے زمین ءِ یل کنگ ءَ پد دو سال یا سَے سال ءَ پد بوجیگ ءِ تہ ءَ ھما روچ ءِ گپ اَنت کہ ھما مُجتگیں روچ ءُ گرماگی لھڑ ءِ روچ اَت

منی اے دُچاری ءَ چہ یک سالے ءَ پد مات گوں ما واتر پرانس ءَ شُتگ اَت آ وتی سرجمیں جُل کالین ءُ لوگ ءِ الماریاں بھا کنت، آ پد ءَ گُڈی بر ءَ بیراج ءَ روت آ روچ ءِ ایرشُتی ءَ داں برانڈھ ءِ چیر ءَ نند اِیت،

یک رندے ءَ پد ءَ سیام ءِ کوھانی نیمگ ءَ چار اِیت گڈی بر ءَ پد ءَ بِھ نہ چار اظیت، آ وھد ءَ پد ءَ پرانس ءَ یک رندے یل کنت،

وھدیکہ آ پد ءَ شَوراں مَٹ کنت ءُ آ واتر ھندوچین ءَ وتی گُڈی زندمانی ءَ سائیگون ءَ گوازینگ ءَ کیت،

آ پد ءَ بِھ اے کوہ ءِ نیمگ ءَ نئیت، جنگل ءِ گیمرتگیں تاکانی سربر ءَ سبز رنگیں آسمان ءِ چارگ ءَ

ھاں من پد ءَ بہ گْوش آں کہ آئی ءَ وتی زندگی ءِ گڈی بھر ءَ آئی ءَ پرانسیسی زبان ءِ وانینگ ءَ یک اسکولے ءِ بنھِشت ایر کرتگ

نوویل ایکول پرانسیز، چریشی ءَ چَہ آ اے زور ءَ بیت کہ منی وانینگ ھرچ ءِ یک بھرے سگ اِت بہ کنت ءُ وتی زندگی ءِ گڈی بھر ءَ داں وتی مستریں چُک ءِ چُک ءَ سر ءَ پہ روزگاری ءَ بہ کن آں

کِسہ روان اِنت سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ

گوھرام، ایمانداری ءِ چیدگ

واجُل دشتی

دی بلوچستان پوسٹ

اکتوبر 2010 روچ من ءَ یات نہ اِنت بیگاہ ءِ وھد ءَ من ءَ شھید باھڑ ءَ پون کت ءُ لھتے سامان گُشت کہ تو ھمشاں بُزور من یکّے ءَ گُشتگ ترا مئے کرّ ءَ کار ایت ءُ سر کنت، من سامان زُرت اَنت ءُ ھما مردم ھم گوں پرپٹ ءَ اتک کہ من ءَ سنگتانی کرّ ءَ سر بہ کنت، من ءَ سنگت ءَ زُرت دیم پہ ھمانگر راہ ءِ نیم ءَ ما گوں شھید باھڑ ءَ ڈیک وارت، آئی ءَ پرپٹے گون اَت ءُ دگہ سنگتے ھم آئی ءِ ھمراہ اَت دیم پہ شھر ءِ نیمگ ءَ رؤگ ءَ اِت اَنت، آ دومی سنگت شھید ساگر اَت کہ اوّلی رند ءَ من دیستگ اَت ءُ پد ءَ رَند ءَ آئی ءِ گوما شرّیں وڑے ءَ پجاروکی بوت آیاں گشت کہ شما جاگہ ءِ سر ءَ برو اِت ما پد ءَ واتر ھمود ءَ کا ایں ۔

شھید باھڑ گوں دگہ لھتے سنگت ءَ شھر ءَ کارے ءَ اَتکگ اِت اَنت ءُ آیاں گوکدان ءِ نزیک ءَ جاگھے داشتگ اَت ءُ من ءَ سنگت ءَ ھما جاگہ ءَ بُرت ءُ سر کُت وت پد ءَ واتر بوت-
ساھتے ءَ رند شھید باھڑ ھم اَتک من ءَ انچو گمان بوگ ءَ اَت کہ سنگت اد ءَ چہ دَر کپ اَنت پرچا کہ آیاں وتی کُلیں سامان یکجاگہ کُتگ اِت اَنت، بلے باھڑ ءَ گُشت ما سنگتے ءَ ودار داتگ آ کیت گڑا در کپ اِیں-

ما کساس دو ادار ءَ گیش ودار کُت پرپٹے اَتک دو سنگت اِت اَنت، آیاں مئے واستا ورگ ھم گون اَت، میان کدّ ءُ بالاد ءُ مُوداں توک ءَ چہ رَندوکیں گوھَرام من ھمد ءَ دیست ھمے سنگتاں چہ یکے گوھرام اَت ھما سنگت ءِ کہ ودار اَت آ گوھرام اَت-

گوھرام ءِ گوما ھمے یکیں شپ ءَ منی نزیکی، پجاروکی ءُ سنگتی انچو بوت چو گُش ئے ما دیریگیں سنگت اِیں، شام ءَ چہ پد ما دگہ نیمگے شُت ایں جاگھے داشت لھتے سنگت پہ کارے ءَ دَر کپت ،من شھید باھڑ، شھید گوھرام ءُ شھید ابوبکر ءَ ھوار دگہ یک سنگتے ھمد ءِ مھتل بوت ایں، گپ گپ ءِ تہ ءَ من سرپد بوتاں کہ گوھرام بی آر اے ءِ سنگتے، اد ءِ سنگتاں دست گپتگ ءُ بی آر اے ءِ اوتاگ ءَ دیم دینت ئِے، شھید ھمّل، دُرجان ءُ شھید ماجد ھم گوھرام ءِ چارگ ءَ اتکگ اِت اَنت، بلے آ پد ءَ زوت واتر بوت اَنت-

گوھرام ءِ تبیت شر نہ اَت ءُ آئی ءِ سر سک درد ءَ اَت ، پد ءَ سنگت گُشگ ءَ اِت اَنت کہ (مواداں) سر درد داتگ سنگتاں (مواداں) چہ (مین) تراک جوڑ کتگ، ھمے مواداں نگیگ کتگ-

آ وھد ءَ کہ گوھرام من دیست سکیں ھاموش ءُ کم ھبریں سنگتے اَت نزاناں ما پہ آئی ءَ نوک اِت اِیں گپ کم کُت ئِے یا دگہ سوَبے، ھمے شپ ءَ رَند ما درست یک یک بوت اِیں ءُ گوھرام ءَ منی موبائل نمبر زُرت ءُ وھد وھد ءِ سر ءَ ھال اھوال برجاہ اَت-

یکروچے گوھرام ءَ من ءَ پون کت ءُ گشت کہ من رؤگ ءَ آں مستونگ ءِ نیمگ ءَ ھمانگر مارا سنگتاں لوٹ اِتگ، ھمے پون ءَ چہ رَند من سے ماہ ءَ گیش گوھرام نہ دیست ءُ پون ءَ ھم مئے ھال نہ بوت رَند ءِ من سرپد بوتاں کہ آ پہ ٹریننگ ءَ اوتاگ ءَ شُتگ اے میان ءَ مئے ھچ وڑیں ھال نہ بوت-

کساس سے ماہ ءَ پد یکروچے آ گوں دگہ سنگتے ءِ ھمراھی ءَ ھمود ءَ شھر ءَ اَتک ما داں دیراں نِشت اِیں گپ ءُ ھال بوت دیگر ءِ وھد ءَ آیاں من ءَ اجازت کُت در کپت اَنت، نوں من سرپد بوتاں کہ گوھرام مند ءِ نندوک اِنت، اے دومی گِندُک ءَ پد یکرندے پد ءَ مئے ھال اھوال برجاہ بوت، وھد وتی گاماں دیم ءَ بران اَت من پہ وانگجاہ ءِ (چُھٹیاں ) موکلاں وتی میتگ ءَ شُتاں گڑا ھمود ءَ گوھرام اَتک، آیاں ھمے دمگاں لھتے تُپنگ زُرتگ اَت ءُ ھمیشانی رَند ءَ اَتکگ اَت بلے اے وھد ءَ آئی ءَ بی آر اے یل داتگ اَت ءُ بی ایل ایپ ءَ اَت-

2011 ءَ آ پہ کار ءُ روزگار ءَ بھرین ءَ شُت (آئی ایس آئی)چیریں ادارہ آئی ءِ کستریں برات کیام ءَ آوار جنت ءُ پد ءَ شھید کنت، گڑا گوھرام پد ءَ واتر وتی سرڈگار ءَ کیت تچک ءَ سنگتانی کرّ ءَ رؤت نوں ما ھم شھر یل ءَ داتگ اَت ما گیشتر وھد ءَ یکجاہ اِت اِیں-

گوھرام سکّیں ایماندار ءُ مُکلسیں سنگتے اَت زاتی زِندگی ءَ سک چِڑ اِت جزباتی بوت بلے وھدیکہ گپ گل ءُ راجی جُنز ءِ بوت گڑا سک مھروان ءُ ایماندار اَت، سکیں تچک ءُ راست گُشیں سنگتے اَت ،آئی ءَ رَدی ءُ نزوری بِھ اوپار نہ کُت ھرکس کہ رَد اَت آئی ءَ دیم ءَ گُشت ءُ گل ءِ درگت ءَ آئی ءَ کسّی رِیا نہ کُت وتی گپّانی سر ءَ اوشتوکیں سنگتے اَت-

آئی ءِ توک ءَ لب ءُ لالچ نیست اَت ءُ نیکہ آئی ءَ وتی جِند ءِ لوگ ءُ چُکّانی واستا جیڑ اِت، آ راج ءِ شیدائی اَت سرڈگار ءِ ھاتر ءَ گنوک اَت اسول ءُ رھبندانی سر ءَ سک تُرند اَت، یک سرجمیں سرمچارے اَت-

پازُل جان پنام ء گوھرام بلوچ ایمانداری ءِ چیدگ اَت آئی ءَ شھری نیٹ ورکانی مُھکم ءُ سرگرم کنگ ءِ ھاتر ءَ سک باز جُھد کت، آئی ءَ گل ءُ اوتاگ ءِ گِھتری ءُ جوانی ءِ سر ءَ مدام جیڑ اِت گپ ءُ باوَست ئِے کت-
برات ءِ شھادت، لوگ ءِ تنگدستی ءُ ھندی مُکبر ءُ ایجنٹانی زوراکی ءُ پندلاں آ پروش دات نہ کت، مُھکم ءُ تمرد اَت ءُ دانکہ گُڈی ساہ ءَ گوں وتی گل ءُ راجی جُنز ءَ ایماندار اَت-

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

زِندگیں راج وتی شھیداں کدی بےھیال نہ کنت

کمال بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

بلوچستان بلوچانی ڈگار اِنت، بلوچ مُدام پہ وتی سرڈگار ءِ رکّینگ ءَ زُوراک ءِ ھِلاپ ءَ پاد اَتکگ ءُ چو کوہ ءَ مِک بوتگ ءُ دُژمِن ئِے بے سوب کُتگ ۔ دومی اے ھم راجدپتری راستی یے کہ بلوچ پہ وتی گُلزمین ءِ واستا ندْر بُوَگ ءَ ھچبر چک ءُ پد نہ بوتگ نیکہ بیت ، چے ءَ کہ بلوچ وتی ڈیھ ءَ را ماتیں وتن گْوش اِیت، پرے ھاتر ءَ پہ وتی ماتیں زمین ءِ رکّینگ ءَ ھچ وھد ءَ نِزوُر ءُ بے توکل نہ بوتگ ۔ جنگی سِلا ءُ ازباب نہ بُوَگ ءِ سَوَب ءَ ابید ھم یک جزبگے ءِ ھُدابُند بوتگ ، چے ءَ کہ آئی ءَ گوں وتی ماتیں وتن ءَ یک ابرمی مھرے ھست ۔

من اے نہ گْوش آں تھنا اے مھر گوں بلوچ ءَ ھست ، بلکیں آزادیں ھر راج گوں وتی گُلزمین ءَ مھر کنت ءُ آئی ءِ واستا وتی ھر گراں کیمتی ئیں شے ءِ کُربان کنگ ءَ جاڑی اِنت ،ھمے مھر پہ گُلزمین ءَ من گوں وتی چمّاں بلوچ سرڈگار ءِ سر ءَ دیستگ کہ ھزارانی ھِساب ءَ ورناھاں پہ زیبائیں گُلزمین ءِ واستا وتی نگرھیں زندگی ندْر اِش کُرتگ۔ مرچی اے گپ مئے واستا یک پھر ءُ شان ءِ ھبرے کہ دگہ راجانی دیم ءَ ما اے گْوشت کن اِیں کہ مئے ڈگار ءِ دامُن ءَ ھزاراں زمین زادگ ھست کہ آ وتی زمین ءَ پھاز اِت کن اَنت ۔

دُگنیا ءِ تہ ءَ منی ڈگار ءِ مٹ دِگہ یک جاھے بوت نہ کنت ، بلے اے راستیں ھبرے کہ بلوچ انیگیں وھد ءَ وتی جِند ءِ سرزمین ءِ سر ءَ یک گُلامیں زِندے گْوازینگ ءَ اِنت ءُ اے ھبر ءَ مرچی کُلّیں دُگینا شر سرپد اِنت کہ کُجام جاہ ءَ گُلامی بیت گُڑا آئی ءِ رسم ءُ رواج ، دُود ءُ ربیدگ ، زُبان ءِ ھواری ءَ کُلّیں شے لگتمال کنگ بَہ اَنت ۔

دُژمِن مرچی پہ بلوچ راج ءِ دائِمی گار ءُ بیگواہ کنگ ءَ گوں وتی زُور ءُ واک ءَ ھچ راہ یل نہ داتگ، بلے کدی ھم سوبمند نہ بوتگ، چے ءَ کہ بلوچ ءَ گوں یک پگری مارِشتے ءَ وتی مزاھمت برجاہ داشتگ ءُ دیم پہ مِنزل ءَ جُنزان اِنت، مرچی بلوچ ءِ ھر زھگ وتی راج پھازیں پُسّگانی سر ءَ پھر بند اِیت کہ آیاں وتی دُود ءُ ربیدگ ءَ ھوار ماتیں وتن ءِ پھازگ ءَ وتی نگرھیں جان اِش بکشاتگ اَنت، بلے پد نہ کِنز اِتگ اَنت، پمیشکا من گْوش آں آیاں کہ وتی زِندمان پہ مئے رُوژنائیں آکبت ءَ ندْر کُتگ گُڑا اے مئے ھم راجی پرز ، ڈُبّہ ءُ زمہ واری اِنت کہ ما چہ آیاں کدی بے ھیال مہ بَہ اِیں ۔

ھمے وڑ ءَ اگاں ما بچار اِیں سندھ ءِ تہ ءَ یک اسمبلی یے ھست اُود ءَ سندھی ، سندھی ءَ ھبر کن اَنت، پنجابی ، پنجابی ءَ ھبر کن اَنت بلے بدبھتی ءُ گُلامی ءِ چیردستی ءَ بلوچستان ءُ خیبر پختواہ تہ ءَ اردو ءَ ھبر بیت، گُڑا اِد ءَ کمیں سرپدی لوٹ اِیت کہ مارا چہ وتی زُبان ءُ راجدوستی ءَ چتور دُور کنگ بُوَگ ءَ اِنت ،اگاں کسے اِیشی ءَ سرپد بُوَگ ءَ نہ اِنت بلے من ھمے گْوش آں کہ چرئے کارِستاں مئے راج ءِ راج دُژمنی کنگ بُوَگ ءَ اِنت ءُ اے گپّے مستریں منّانک مئے دیم ءَ پدّر اِنت کہ مارا مئے وانگجاھانی تہ ءَ نہ بلوچی وانینگ بیت نیکہ براھوئی ، پرچا ؟ چے ءَ کہ گُلامیں راجاناں زُوراک مُدام اے مارِشت ءَ دنت کہ تو کَے ءُ من کَے آں ؟

ترا چہ وتی پجّار ءَ پرے ھاتر ءَ دُور کنگ بیت دانکہ تو وتی راجدپتر ءَ چہ بے ھیال ءُ شموشکار بِہ بَہ ئے ، بلے راجدپتر ءِ زانگ ءُ وانگ مئے راجی زمہ واری اِنت دانکہ وت ءَ بزانیں کہ مئے راجدپتر مارا چے گْوش اِیت ۔ ھمایاں کہ راجدپتر پھم اِتگ ءُ در بُرتگ ،آیاں وتی ھیسی ئیں سر بکشاتگ اَنت بلے پہ ھلو ھالو دُژمِن اِش وش آتک نہ کُتگ ۔ مرچی ھما پُسّگاں کہ وت ءَ ندْر کُرتگ آ مئے راجی بامرد اَنت، پمیشکا زندگیں راج وتی شھیداں کدی بے ھیال نہ کنت ءُ اگاں ما وھدے وتی راجی بامرداں سرپد بَہ اِیں ءُ آیاں یات کن اِیں گُڑا من سرپد باں کہ ما وتی راجی ءُ اِنسانی پرز پیلو کُتگ ءُ کنگ ءَ ایں ۔

۱۳ گوپشان (نومبر) پہ ڈیھ ءَ ندْر بوتگیں بلوچ بامردانی روچ اِنت کہ ما اِیشی ءَ ھمُک سال برجم دار ایں، چے ءَ کہ اے ھر بلوچ پُسّگ ءِ راجی پرز اِنت کہ چہ وتی شھیداں بے ھیال مہ بیت ءُ آیاں مُدام گیر بیار اِیت ءُ ھما راہ کہ مارا مئے شھیداں شون داتگ آ راہ ءَ پند بُرگ مارا مئے مِنزل ءَ سر کنت ، بزاں چہ گُلامی ءَ در کنت ءُ آجوئی ءِ ھُدابُند جوڑ کنت ۔

اے بابت ءَ مئے زانتکار ءُ کواسانی راجی ڈُبّہ ءُ زمہ واری بیت کہ آ گوں وتی اِلم ءُ زانت ءَ اِیردستیں بلوچ راج ءِ راہ دربری بکن اَنت ، بلے بدبھتی ءَ مئے بازیں زانتکار ءُ کواس دُژمِن ءِ بیھار ءُ پادتراپاں گُنگ ءُ بے توار اَنت ، بلے چرئے ھبر ءَ کدی بے ھیال مہ بَہ اَنت کہ راجدپتر ھرکس ءَ گوں آئی ءِ کِرد ءَ گیر کار اِیت ۔ اے درگت ءَ واجہ سبا دشتیاری ءِ نام مئے دیم وت چیدگ اِنت بس زانت ءُ پھم ءِ درکار اِنت،پمیشکا من گْوش آں واجہ سبا ءِ شون داتگیں راہ شُمئے ودارِیگ اِنت۔

ھر وھدے ۱۳ گوپشان بیت گُڑا ھر بلوچ وتی لوگ ءَ پہ بامرد ءُ شھیدانی یات کنگ ءَ چراگ روشن بِہ کنت ءُ اے سرپدی ءَ راج ءِ اندر ءَ تالان بِہ کنت کہ ما ھم ھما کاروان ءِ مُساپِر اِیں کہ آیاں وتی ھیسی سر پہ ڈیھ ءِ آجوئی ءَ ندْر اِش کُرتگ اَنت ،بلے دُژمِن ءِ زُوراکی نہ منّ اِتگ اِش ۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔

آزمانک
ناسرجمیں واھگ

سنگر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

ھانل اے روچ ءٙ سک گل اٙت ءُ آئی ءٙ ھنچو سما بوگ ءٙ اَت کہ آئی ءِ دل ءٙ کُلیں جھان مرچی ڈولدار اِنت پرچا کہ ھانل ءِ جند مرچی زندگی ءِ وشیانی تھ ءَ گوازگ ءٙ اٙت، آ دگہ درد ءٙ مارگ ءٙ نہ اٙت ءُ آئی ءَ را ھمیں سما بُوگ ءَ اَت بگند ئے سرجمیں جھان چُو آئی ءِ ڈول وتی دلی واھیشتانی روچ ءٙ اِنت، ھرکس وتی مھرانی سرجمیں کسہ ءٙ سربوان اِنت، ھرکس وتی دیدوکاں گِندان اِنت ،ھانُل پمیشکا گٙل اٙت کہ آئی ءَ را وتی آروس ءِ پُچ گور ءَ اِت اَنت ءُ میتگ ءِ کاڑ رُمب ءِ ات اَنت.
مرچی ھُانل سمبھتگ کہ ھانُل بانور اِنت ،ھانُل وتی وشیانی منگیر ءٙ اِنت ءُ ھانُل ءِ دست سرگوپ ءٙ ھنی کُرتگ ءِ اِت اَنت، بس آ نوں ھمیں ودار ءَ اٙت کہ باندا شٙپ آئی ءِ کسہ سرجم بیت ءُ آ مرادانی منزل ءٙ سر بیت، آ وتی دوست ءِ مھروان ءٙ وتی کش ءٙ نِدگ ءٙ گند اِیت ءُ پد ءَ آ را گوں وتی زند ءٙ وتی مھر بُوتگ مرچی اے مھر ءِ برورد اِنت کہ دوئیں یکجاہ بُوگ ءٙ اٙنت ءُ یکے دومی ءِ مراد سرجمی ءِ نیمگ ءٙ روگ ءٙ اٙنت. ھانل پمیشکا دگہ ھچیز سیل نہ کنت بس وتی دُنیا ءٙ بیگواہ اِنت ۔

ھانل ءٙ دست ءِ سر ءَ گُوں ھنی ءٙ ھانل ءِ مھروان ءِ نام نبشتہ اِنت، آ مرچی چہ گل ءٙ نان ھم نہ وارت، آ ھمیں مارگ ءٙ اٙت کہ منی نوں زندانی ھم ھلاس بیت ءُ دلکشی ءِ مھرانی دروشم ءُ زیبائی ءٙ سیل کنان اٙت، آ گوں پچیں دیدوکاں وابانی کسہ ءٙ وانگ ءٙ اٙت ءُ وتی جنین چُکی ءٙ ھیال کنگ ءٙ اٙت، مھرانی سرجمیں کسہ ءٙ وانان اٙت، شے مُرید ءُ ھانی ءِ وانگ ءٙ اٙت ، چہ گالاں دل ءٙ سینگارگ ءٙ اَت کہ وھدے مھروان بئیت من اے ڈول ءٙ گپ کناں۔

من وتی لاڑوکیں گھار سمی ءِ بارواہ گُشان ئِے کہ من ءَ سک دوست بیت، ھانُل اے نگیگ جاورانی بابت ءٙ ھچ پوہ بُوگ ءٙ نہ اَت ءُ ھچ جیڑگ ءٙ نہ اٙت.

ھانل گوں وتی کٹاریں گالاں نوک کنگ ءِ جھد ءٙ اٙت ءُ گُوں وت دلگوش اٙت، وتی زندگی، وتی واھیشتانی ھساب ءٙ سیل کُنگ ءَ اَت. ھانل اے پوہ بُوگ ءٙ نہ اٙت کہ زندگی وتی واھشتانی پورا بُوَگ ءِ نام نہ اِنت، اگاں کسے ھمیں گُش ایت منی زندگی منی واھیشتانی ڈول ءٙ بروت گڑا آ زندگی ءٙ مارگ ءٙ نہ اِنت، اسل گپ ایش اِنت کہ زند ءٙ واھشت پورا بُوت نہ کن اَنت، اگاں کسے ءِ لوٹ پورا نہ بنت، آ وت ءَ پاھو ءٙ درنجیت، وتی زندمان ءٙ ھلاس کنت، زندگی ءٙ دیم ءٙ چارگ نہ لوٹ ایت، ھانل ھم ھمیشانی ڈول ءٙ ھمیں وڑ ءٙ اٙت، زندگی ءٙ وتی لوٹانی ھساب ءٙ پیلو کنگ ءٙ اٙت۔

بلے ھانل ءِ مُراد سرجم نہ بُوتگ اَنت ءُ دومی روچ ءٙ کہ آئی ءِ مھروان ھانل گور ءَ آھگ ءٙ اٙت، آ چہ دگ ءِ ویل ءٙ بیران بُوت، ھانل ءِ واھگ سرجم نہ بُوت اَنت ءُ ھانُل ءِ دل ءٙ دُگنیا سرجم نہ اِنت، آئی ءِ دل ءٙ نوں کیامت اِنت، آ وت ءٙ پاھو ءَ درنجگ لوٹ ایت، ھانل مردماں گِر ءُ چل کُرتگ.