اپریل پُول ترا مراد بات
چارمی نمدی یے پہ مھرل ءَ
نبشتہ کار: سکی ساوڑ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
رمس: 1 کرّا( یک اپریل) 2020
وھد: نیمروچ ءِ 01:10
دروت مھروانیں مھرل
اُمیت اِنت تو وش ءُ جوڑ ئے ءُ وشیں زندے ءِ باھوٹ ئے، منی اوں دُوا چہ ھداوند ءَ مدام ھمیش اِنت وشیانی ساھیل تئی سر ءَ ساچان بات اَنت.
مُھرل! چوناھا ءَ منی سیمی نمدی پہ ترا گُڈی نمدی اَت ،منی ھیال ھم ھمیش اَت کہ نوں من سگ ءُ اوپار کن آں ءُ پہ ترا نمدی نبشتہ نہ کن آں بلے من چے کرت کن آں، منی ھال ءَ تو شرتر سرپد ئے کہ دل اِنت ناسرپد کہ سرپد بوگ ءِ جھد ءَ نہ کنت، برے برے انچیں ھیال ءُ درد یا انچیں روچ کاینت کہ مردم لاچار بیت کہ ھما درداں کاگدانی باھوٹ بہ کنت.
من اوں مروچی ھمے روچ ءِ درداں کاگدے ءِ باھوٹ کنگ ءَ آں، بوت کنت اے کاگد پہ ترا سر بہ بیت یا بوت کنت بیگواہ بہ بیت، بلے من ءَ ھمے اوست اِنت کہ اے کاگد کدی بیگواہ نہ بیت ءُ الّم پہ ترا سر بیت.
مروچیگیں روچ پہ من ءَ یک گرانیں روچے کہ ھمے روچ ءَ ترا ءُ من ءَ جتا کرت ءُ دگہ راھے ءِ مساپر کرت، بوت کنت تو اے روچ ءَ یک روچے مہ پھم ئے ءُ یات مہ کن ئے بلے اے روچ پہ من ءَ کیامتے، اے روچ چو دوزہ ءِ آس ءَ جل دیان اِنت، بوت کنت اے روچ ءَ تو یات بہ کن ئے ءُ گیش شادمانی بہ کن ئے کہ من سکی یلہ کرتگ ءُ پہ وت وشیں زندے شوھاز کرتگ.
منی مھروانیں مھرل! دریگتیں تئی ھما کلوہ کہ تو 1 کرّا( یک اپریل ) 2015 ءِ بزاں اپریل پول ءِ روچ پہ من ءَ روان داتگ اَت کہ” سکی مروچی ءَ پد ناں من ءَ پون کن ءُ ناں کلوہ روان بہ دے، تو من ءَ بے ھیال بہ کن ءُ من ترا، ھمے بہ پھم کہ تو من ءَ نہ زان ئے ءُ من ترا، اے سے ئیں سالانی مھراں یک وابے بہ پھم ءُ بے ھیال اِش بہ کن”.
دریگتے تئی اے کلوہ یک مسکرایے بوتیں ءُ پد ءَ تو شپ ءِ دوازدہ ءَ ھمے بہ گْوشتیں سکی مروچی اپریل پول بوتگ ءُ من مسکرا کرتگ ءُ اللہ مارا ھجبر جتا مہ کنت ءُ مارا مدام یکجاہ، وش ءُ سلامت بہ کنات!.
منی ناسرجمیں واھگانی واھگیں مھرل! تئی ھما دیم داتگیں کلوہ ءَ یکبرے من ءَ پروشت ءُ دَور دات بلے پد ءَ من ءَ ھمے یاد اھت کہ مروچی اپریل پول اِنت ءُ بازیں دروگ ءُ مسکرائی بیت گڑا من سک گَل بوت آں کہ تو گوں من مسکرائی کنگ ءَ ئے، دریگتے کہ انچوش بوتیں.
ھما روچ ءَ من ترا نہ زان آں چینچو کلوہ روان دات کہ تو اے وڑیں گپ مہ کن کہ شر نہ اِنت، اے اپریل پول ءَ سوچ کہ اے منی ءُ تئی روچ نہ اِنت بلے تو وتی لمبر بند کرتگ اَت ءُ داں روچ ء مروچی یک کلوھے ءِ پسو ھم نہ دات.
منی کارستیں مھرل! من روچ ء مروچی ھیران آں کہ تو پرچا چوش کرتگ؟ تو پرچا وتی راہ گیش اِینت؟ تو پرچا وتی سوگندانی پاسداری نہ کرت ءُ نہ اوشتات ئے؟ تو پرچا منی یک نمدی یے ءِ پسو نہ دات کہ من دلجم بہ باں کہ تئی جتائی مول ءُ چے اِنت؟
دومی روچ ءَ من شمے گِس ءَ ھم اھت آں ءُ ترا جُست کرت “تو پرچا چو ناسرپدی کنگ ءَ ئے ءُ وجہ چے اِنت کہ تو وتی لمبر بند کرتگ ءُ یک کلوھے ھم روان نہ داتگ “؟
بلے تو ھمے گپ گْوشت” من بزان آں ءُ منی زندگی، من وتی پیسلہ ءَ وت کن آں ءُ وت کرتگ”.
من ترا سرپد کنگ ءِ جھد کرت ءُ گْوشت” منی ارواہ، مھر ایوک ءَ نہ بیت، مھر من ءُ تو کرتگ گڑا پیسلہ ھم ایوک ءَ بوت نہ کنت بلکیں ما ھردو پیسلہ کن ایں، اگاں جیڑھے ھست گڑا الم توجیلے ساز ایں بلے تو ھچ نہ گْوشت ءُ دیم پہ چُل ءَ رھادگ بوت ئے کہ اے گپ ءَ نوں ھلاس بہ کن.
منی ارواہ ءِ چراگ! من نہ زان آں پہ ترا چے نبشتہ بہ کن آں ؟ من نوں زان آں کہ تو آروس کرتگ ءُ پہ من ءَ واتر نہ کن ئے بلے دریگتے تو مھر ءِ ارزشت بہ زانتیں ءُ داں ابدی بے ھیال مہ کرتیں ءُ جتائی ءِ وجہ بہ گْوشتیں.
ھیر باز نبشتہ نہ کن آں ءُ یکبرے پد ءَ جھد کن آں کہ ترا نمدی نبشتہ مہ کن آں بلے سوگند نہ ور آں کہ من وتی ھساب ءَ نہ آں، اگاں ترا وھد رس اِت گڑا منی نمدی ءَ بوان، دست ءَ تئی بوت گڑا الّم پہ وتی ابدال ءَ چار دانک نبشتہ بہ کن ءُ روان بہ دے دانکہ جتائی ءِ سبب ءَ سرپد بہ باں.
من ءَ اینچو اُمیت اِنت روچے نا روچے من ءُ تو دوچار کپ ایں یا تو منی نمدیانی پَسواں دے ایں.
اللہ ءِ باھوٹ ئے
تئی درتہ پُچیں ءُ وداریگیں ھمبل سکی ساوڑ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
