استاد پہ ھرکس ءَ مھروان اَت!
نبشتہ کار : رُژن بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
پھل کن استاد من گوں کاراں دستگٹ بوتگ آں پہ ترا چیزے نبشتہ بہ کن آں دل ءَ لوٹگ اِتگ بلے وھد نہ رس اتگ –
استاد من ءَ یکین اَت کہ تو لگور نہ بہ ئے باز ءَ گْوشتگ اَت کہ مراد لگور بیت من وتی گپ ءِ سر ءَ اوشتاتگ اِتاں ناں اے شمئے گلتی پھمی اِنت شما ھرچی گوش ئے بہ گْوش ئے بلے منی اے ایمان اِنت کہ استاد چُش نہ کنت پرچاکہ آ من دیستگ اَت ءُ آئی ءِ دیوان ءَ ھم نشتگ آں –
من مراد ءِ نام پیسر ءَ اِش کُتگ اَت بلے ندیستگ اَت انچش وھد گْوزان گْوزان من ءَ یات اَت سال دوھزار سیزدہ اَت من گوں استاد مراد ءَ دوچار کپت آں ءُ آئی ءِ دیوان ءَ نِشت آں ءُ دروت ءُ دْرھبات ءَ چہ رند ھال اھوال کُت داں دو سے روچ ءَ ھمود ءَ مھتل بوتاں پد ءَ در کپت آں وتی میتگ ءِ نیمگ ءَ شُت آں
گُڑا آ روچ ءَ چہ پد من آں گوں استاد مراد ءَ نزیکی بوت وھد وھد ءِ سر ءَ دوچار کپت ایں برے وتی ھند ءُ برے آئی ءِ ھند ءَ بلے من ھما روچ ءَ چہ پد زانت کہ استاد یکیں مھروانیں مردمے آئی ءِ تہ ءَ پہ مردم ءِ واستا مھر ھست اِنت دومی آ سکیں دل پھکی اَت گوں مردماں ھور ءُ تور بوتگ آئی ءَ نہ چارتگ منی دوست اِنت یا کہ منی دشمن اِنت بس مھروان اَت پہ ھرکس ءَ –
استاد جان ترا یات اِنت وھدیکہ ترا ھالدیں چُک بوتگ اَت ھالد جان تئی اولی زھگ اَت نوک ودی بوتگ اَت سک گریوگ ءَ اَت ھچ وڑ سھاڑگ ءَ نہ اَت تو شُت ئے دستانی دل کُرت آؤرت ڈن ءَ تو ھمے گْوشت کہ ابید من ءَ دگہ کس گوں نہ سھاڑ اِیت واکی ھمے وڑ بوت وھدیکہ تو دستانی دل ءَ کُت ھالد جان ھما دمان ءَ بے توار بوت گریوگ بند ئِے بوت اَنت، ھالد جان ءَ تئی مھر دیستگ اِت اَنت بلے الی جان تئی مھر نہ رستاں ناں تو الی جان دیست نانکہ ترا الی جان ءَ دیست الی جان بے بھتی اَت تئی دستانی دل ءَ نہ بوت داں مزن بیت ءُ مات گْوش اِیت تئی پِت سک وداریگ بوتگ پہ تئی دیدار ءَ بلے تئی بھت ھمے کرونا وڑیں یک وبایے اَتکگ اَت راہ ءُ دُرست بند اِت اَنت ما تئی پت ءَ چہ گستا بوت ایں –
بلے تئی پت گنوکے اَت پہ زمین مدام پہ زمین ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءَ شپ جاہ روچ جاہ بوتگ الی جان پد ءَ ھمے روچ ءَ وتی پت سر ءَ پھر بند اِیت من بدبھتی نہ آں بلکیں وش بھتی آں من کہ وڑیں پتے ءِ لوگ ءَ ودی بوتگاں –
الی جان ءَ چہ ابید من ھم پھر بنداں پہ مراد ءِ سر ءَ کماش ترا یات اِنت رمزان ءِ ماہ اَت من تئی نیمگ ءَ اَتکگ اِتاں تو پد ءَ کمو رند اَتک ئے ترا لھتے ورگی چیز گون اَت تو من آں جُست کُت تو روچگ ئے، من گوں ھو تو پد ءَ کند اِت ھھھھھ ءُ مزاک ءَ سر ءَ گْوشت اڑے مارا روچگی پر نہ بیت ما انگت گلام ایں –
بلے یار کماش من آں انگت باور نہ کنت تو چہ مارا گستا بوتگ ئے تئی گستا بوَگ من آں یکین نہ کنت تو سک دوست بوتگ ئے کماش ایں نام من پہ ترا دوستی ءَ پر کتگ استاد اگاں من زندگ بوتاں موہ رس اِت ھالد ءُ الی جان وھدیکہ مزن بنت منی دیم ءَ کپ اَنت من تئی چُکانی گْور ءَ الّم تئی بامردی ءِ کسھاں کاراں –
استاد پہ وتی سنگتاں انچش مھروان اَت تو سرپد بو آئی ءَ وتی سنگت برات سرپد بوتگ اَنت سک دوست بوتگ اَنت ئِے آ دل ءَ انچش ڈڈّ بوتگ وھدیکہ سنگتے مالی جاوراں نزور بوتگ آئی ءَ چہ وتی کِسگ ءَ زر کش اِتگ ءُ سنگتاں داتگ ءُ سنگت مالی کُمک کُتگ اَنت آئی ءَ وتی راج ءِ بزگی مار اِتگ وت ءَ ھچبر بُرز ئِے سرپد نہ بوتگ من آں چہ اُمر ءَ مستر بوتگ وھدیکہ منی گور ءَ نِشتگ وت ءَ انچش پیش داشتگ گوشیگ ءَ من آں چہ کستر اِنت بزاں مردم ءِ ازت سک کُتگ آئی تہ ءَ اے ھستی درست بوتگ اَنت-
وھدیکہ شکار ءِ وھد بوتگ اَت بازیں سنگتانی نیمگ ءَ شکار مہ کن کنگ بوتگ اَت بلے استاد مراد ءَ وتی سنگت درست کڑّن ءُ مہ کن کتگ اَنت اگاں کسی کیت پہ شکار ءَ اگاں شما آھاں دوچار کپت ئے شما وتی راہ ءَ بہ رو اِت ناں آیاں مہ کن بہ کن اِت پہ شکار ءِ ھاتر نانکہ تُپنگ ءَ بہ بر اِت اگاں من آں ھال رست شما شکار کنوک بے زت کتگ اَنت گُڑا شما ھیر نہ اِنت آئی چُشیں چیز کار نداشتگ اَنت آئی ءَ زانتگ کہ کوہ ءُ زمین اشانی وتی اَنت ما آھاں چون مہ کن کُت کن ایں ھاں مردماں وڑ وڑیں بھتام جتگ کہ چُش اِنت آ اِنت بلے درست وتسریں بھتام بوتگ اَنت پہ گْوشگ ءَ وشنام نہ بیت بَنّام استاد ءِ تہ ءَ اے دراھیں ھستی بوتگ اَت-
استاد انّگیں مردمے نہ اَت آئی ءَ دیر اَت کہ گوں جُھد ءَ بندوک اَت درکسانی ءَ آ روانک بہ بنت یا کہ زھرشانی درستاں ھوار بوتگ استاد شھید گلام مھمد ءِ سوچ مردمے بوتگ وھدیکہ دوھزار ھپت ءَ شھید ڈاکٹر ھالد ءُ شھید دلجان شھید کنگ بنت ءُ چیزے روچ پد شھید استاد مراد گوں دگہ سنگتے ءِ ھمراھی ءَ رونت سور آپ ءَ جاگہ چار ءُ ٹپاس کنگ ءَ بلے اے وھد ءَ لشکر ھم ساڑی اَت سور آپ ءِ کش ءُ گور ءَ بوتگ استاد گوں سنگت ھمود ءَ سر بیت لشکر استاد ءَ انگِر کنت ءُ دزگیر ئے کنت ءُ بارت ءِ داں چیزے روچ ءَ ھمد ءَ مند ءِ بُنجل ءَ دار اِیت ئِے پد ءَ دیم پہ کیچ ءَ بارت ئِے اود ءَ وڑ وڑیں اَزیت دیَگ بیت لَٹ کُٹ کنگ بیت دشمن سرپد نہ اَت کہ استاد پہ اَزیت پُشت نہ کنز اِیت آ مھکمیں سنگتے اَت چو اَرزان ءَ پُشت نہ کنز اِیت بازیں مدتے آ بندیگ جاہ ءَ بندیگ بیت دشمن گل اَت نی استاد چُشیں کار نہ کنت نند اِیت بیچارگ تو چی ءَ سرپد اِت ئے آ پہ زمین شیدا اَت آ پد ءَ در کپت دیم پہ کوھاں ھما مراد بوت وتی زند گیشتر کوھاں گْوازینت برے ماں سیاھجی برے ماں مزن بند ءِ گَٹ ءُ گراں برے ماں شیراز ءُ کُلبر ءَ ودگ اَت
استاد تو سرپد ئے ھالد ءُ آئیشہ ءَ ماھین ءُ الی جان تئی راہ چار اَنت آ انگت سرپد نہ اَنت مئے پِت پہ وتن نمیران بوتگ آ واتر بیت بلے مزن بنت وت سرپد بنت مئے پِت پرچا واتر نیتکگ –
استاد من ھمے درداں تئی گُڈی دیدار منی نسیب ءَ نہ بوت بلے ترا بیھال نہ کن آں تئی گپ ءُ دیواناں تئی مھروانی ءَ درستاں یات کن آں –
تو مئے دلانی تہ ءَ زندگ ئے ابدمان ئے!
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
