نمدی یے پہ مکھیں ماس ءَ
نبشتہ کار: سکی ساوڑ بلوچ
وھد: شپ ءِ یازدہ ءُ نیم
روچ: دہ سوچکان 2020 ماسانی میان استمانی روچ
دروت منی مکھیں ماس ءُ منی ارواہ
اُمیت اِنت تو گوں وتی زھگ ءُ نواسگاں وش ءُ جوڑ ئے ءُ من چَہ ھداوند ءَ شمے وش ءُ سلامتی ءِ لوٹوک آں.
منی باگیں بھشت، من ءَ پھل کن سُھبی ئیں روچے کہ من جیڑگ ءَ بوتگ آں کہ پرتو چے نبشتہ بہ کن آں؟ پرچاکہ مروچی ،،ماسانی میان اُستمانی روچ،، اِنت، مروچی سرجمیں دنیا ءَ ھمے روچ دارگ بوگ ءَ اِنت، بلے امئے ھند یا امئے چاگرد چَہ اے وڑیں روچاں زبھر اِنت، یک زھگے وَ چوناھا مدام وتی مکھیں ماس ءِ دیم پہ دیم ءَ نندگ لوٹ اِیت ءُ ھمے واھگدار اِیت منی مھرانی جَنّت مدام منی چمانی دیم ءَ بہ بیت ءُ من ئِے زیارت بہ کن آں، ماس اوں انچوش پہ وتی زھگ ءَ تلوس اِیت ،آ ھم لوٹ اِیت منی چمانی روک مدام منی چمانی دیم ءَ بہ بیت ءُ من آئی ءِ بچکند ءُ بالاد ءَ بہ گند آں دانکہ اے نزوریں دیدگ روژنا بہ بنت.
منی چمانی روک ءُ منی کبلہ، مروچی ھزاراں ماس وتی بیگواھیں بچانی وداریگ اَنت کہ کدی آ کاینت ءُ امئے تھاریں دیدوکاں روژنا کن اَنت، ھزاراں بچ پہ وتی ماسانی بھشتیں امبازانی مرادیگی اَنت کہ ما کدی وتی بھشت ءِ امبازانی باھوت بہ بہ ایں، ماس پہ زھگ ءَ ءُ زھگ پہ ماس ءَ تلوسگ ءَ اِنت.
منی ارواہ ءُ منی دیدوکانی روکیں چراگ منی مکھیں ماس، مروچی یک انچیں دَورے آھتگ کہ زھگ ءَ را چَہ ماس ءَ ءُ ماس ءَ را چَہ زھگ ءَ زندگ ءَ زندگ جتا کنگ بوگ ءَ اَنت، یک نہ اوشتوکیں دَورے بنا بوتگ، انگت اے زالمیں دَور ءَ را ھلاس بوگ ءِ وڑ نیست، باریں چِنکس ماسانی بچ وتی ارجان جنت، بازیں دگہ چنکس ماس وتی بچانی وداریگ ءَ ءُ گوں وتی زند ءِ زھیراں زمین ءِ باھوٹ کنگ بہ بیت، باریں چنکس کماش جون وتی نزوریں کوپگانی باھوٹ کنت، کَس نہ زانت کدی منی باریگ کیت ، ھر یکے ءِ تہ ءَ ھمے ترس ءُ وھم ودی کنگ بوتگ.
منی وداریگیں ماس، من زان آں تو اے روچ ءِ بارو ءَ سرپد نہ ئے ءُ نہ زان ئے ھم کہ اے روچ پرچا دارگ بیت ءُ کدی پہ دارگ بوگ ءَ اِنت، تو بس ھمے وداریگ ئے کدی چمانی روک کیت من وتی امبازانی باھوٹ ئِے بہ کن آں، زھگ ھم اے نہ چار اِیت کدی ھمے ،، ماسانی میان استمانی،، روچ بئیت ءُ من ماس ءَ را یاد بہ کن آں، اے وڑ نہ اِنت زھگ ھم مدام ماس ءِ دیدار ءِ واستا تلوسگ ءَ اِنت، نہ زان آں دنیا ءَ پرچا ماسانی یاد کنگ ءِ واستا یکروچے برجاہ دارگ بنا کرتگ، ماس یک روچے ءِ وَ مھتاج نہ اِنت، زھگ پہ ماس ءَ مدام تلوس اِیت ءُ آئی ءِ واستا بیست ءُ چار ساھت، سال داں ماہ، دمان داں ساھت، ماس ءِ یادانی تہ ءَ بیت ءُ ھمے روچ ءَ دار ایت.
اماں جان تو ھم ودارگ بوتگ ئے ءُ وداریگ ئے منی بچ کدی کیت ءُ دیدارے بہ کن آن ئِے ءُ من ھم اے وداریگ نہ کرتگ ءُ نہ کنگ ءَ آں کہ کدی ماسانی میان ءُ استمانی روچ کیت من ترا یاد بہ کن آں ءُ تو منی ءُ من تئی چمانی دیم ءَ بہ باں ،منی سر ماں تئی زانسراں ایر بہ بیت، من ترا مدام یاد کرتگ ءُ کنگ ءَ آں، چوشیں روچے یا ساھتے نہ بوتگ من ترا یاد نہ کرتگ یا کنگ ءَ نہ آں.
منی دردواریں ھستی، من برے برے نند آں گڑا تئی مھراں ءُ وتی کسانی ءَ یاد کن آں کہ تو پمن ءَ چے چے نہ کرتگ، انگت من ءَ ھما روچ یاد اِنت کہ من سک بیمار اِت آں ءُ ترا ھمینکس زر نیست اَت تو من ءَ داں ڈاکٹرے ءَ بہ بر ئے ءُ اے وھد ءَ منی کماش ھم میتگ ءَ ساڑی نہ اَت، داں چار روچ ءَ من ءَ تپ ءَ سُد نیست اَت باریں چار روچ ءَ پد تو کجا چَہ زَر دَزبدل کرتگ اَت ءُ ڈاکٹرے آورتگ اَت ، ڈاکٹر ءَ من ءَ دَوا ءُ درمان کرت ءُ شُت، ترا ھمینکس زَر نیست اَت تو پہ من ءَ نیبگ یا دِگہ چیزے بگر ءُ بیار ئے دانکہ من ءَ دَرمان ءُ سوچن بیوار مہ کن اَنت، من گْوشت ” اماں من سک گُژنگ آں”.
ھمے وھد ءَ تو چَہ منی کرّ ءَ پاد آھت ئے بلے من انگت دیست ھمے وھد ءَ تئی چمانی ارس یلہ بوت اَنت بلے تو زوت دیم آنگر کرت ءُ دیم پہ کُڈّک ءَ شُت ئے، دہ دمان ءَ پد ترا نان ءِ یک ھُشکیں چُنڈے ءُ کمو چاہ گون اَت تو آھت ئے، من ءَ وتی بگل ءَ داشت ءُ نان وارینت ءُ دہ روچ ءَ پد من دراھجان بوت آں.
اے دھیں روچاں تپ ءَ من زرد ترینتگ اَت بلے تئی لُنٹاں تَل بستگ اَت ءُ چم سُھر سُھر اِت اَنت ، تئی رنگ ھم بدل بوتگ اَت ءُ تو سیاہ سیاہ تر اِتگ اِت ئے، ھمے وھد ءَ من ترا گْوشت ” جیجا تو پرچا وت ءَ اینچو پریشان کرتگ، من ءَ ھچ نہ بیت، بچار نوں من وش ءُ سلامت آں ءُ تئی چمانی دیم ءَ آں”.
تو من ءَ وتی امبازاں زُرت ءُ گْوشت” منی گْونگ من ھچ پریشان نہ آں، ھر وھد کہ من پریشان بہ آں گڑا من تئی دیدار ءَ کن آں داں منی درستیں گم ھلاس بنت، بس اللہ ترا وش بہ کنت من پریشان نہ باں.
منی پُرگنجیں ماس،تئی اے وڑیں مھر ءُ ارس من باز دیستگ، من ءَ تئی مھر ءُ بزگی یک پہ یک ءَ یاد آں، بلے من ءَ پھل کن کہ تئی اے گناھگاریں، میاریگیں ءُ نابودیں بچ ءَ ترا یکروچے وشھال نہ کرت کہ تو وشان بہ بَے، من شپ ءُ روچ یکیں پاد ءَ بوشت آں ءُ اللہ اللہ بہ کن آں مشکل اِنت کہ یک دمانے ءِ مھر ءُ کولنجانی دیم ءَ در بیا آں.
منی سر ءَ اُوست بستگیں ماس، تو منی سر ءَ باز اوست بستگ اَت کہ من تئی پیری ءِ اسا بہ باں یا ترا چَہ اے پدمنتگی ءُ بزگی ءَ در بہ کن آں بلے پھل کن نہ من پہ وت مردمے بوت آں ءُ نہ پہ شما.
گوں من گیش نبشتہ کنگ بوگ ءَ نہ اِنت کہ نا نَد ھمراھدار کنگ ءَ اِنت ءُ نا چمانی ارس اوشت ءِ آماچ بوگ ءِ وڑ ءَ اَنت، اے وھد ءَ من وتی کوٹی ءِ تہ ءَ نشتگ آں ءُ جیڑگ ءَ آں.
اللہ شمے مدت ءَ بات
تئی نابودیں بچ گْونگ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانکدار ایشانی منّوک بہ بیت یا اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
