ابدمانیں چراگ وتن دیوانگیں شیھو
نبشتہ کار :عائشہ یوسف
دی بلوچستان پوسٹ
زندگی یک سپرے ما دراہ اے کشک ءَ سپر کنگ ءَ اِیں، بلے لھتیں مردم اے کشک ءَ چیدگ مِک کنان اِنت، دانکہ آھوکیں مردم وتی ھستی ءَ چہ بے زانگ مہ بنت اگاں اے گپ ءَ ریس ءُ پریس بہ کن ئِے یا ارزانتِر بُگش آں ، آ کارست وتی مچانکی (اجتماعی ) لوٹانی ھاتر ءَ وتی زاتی سِیت ءُ نَپاں مان نَیار اَنت، وتی ھر واھگ ءَ گُٹگیر کننت ،پہ ھمے مادنیں راہ ءِ ھاتر ءَ وتی ساھانی کربانی ءَ دے اَنت-
ھمے کشک ءِ مساپرانی تہ ءَ یک نامے منی زند ءِ شوکتریں کارست اسد یوسپ پنام شیھک ئیگ اِنت کہ 31 مارچ 2019 روچ ءَ چہ مارا جسدی رنگ ءَ جتا بیت بلے آئی ءِ پِگر ءُ سسا مدام بلوچ پدریچ ءِ رھشونی ءَ کنت اِنت۔
شئے ھما وھد ءَ چہ لوگ در کپتگ اَت مئے ھَند ءُ میتگاں مردم گلامی ءِ سِلیں نادراھے ءِ بابت ءَ اِنچو آشنا نہ اِت اَنت۔گلامی تھنا زمین ءِ کبز ءَ کنگ ئے نام نہ اِنت بلکیں ھما وشی ءُ لالچ ھما تُرس ءِ نام اِنت کہ گلام ءِ دل ءِ توک ءَ اِیر نند ایت گلامی تئی کرنی پجار ءَ وارت ءُ ھلاس کنت آ ترا چہ ھزار سالی دود ءُ ربیدگاں چہ سندیت
پمیشکا شیھو ءَ راجی گلامی مار اِتگ اَت آئی ءَ وتی زند ءِ درائیں وشی کربان کُت اَنت۔ ھما راہ گچین کُت کہ پہ بلوچ ءِ وشیں باندات ءِ نیمگ ءَ روت ۔ ھما راہ ءَ کہ بے وابی ، گژنگی ، بے لوگی درائیں چیز سَگگ کپ اَنت ترا ھر ھما چیز یل کنگ کپ ایت کہ ترا گوں آئی ءَ مھر اِنت۔
شئے تھنا پہ من براتے نہ بیتگ بلکیں پہ من یک کاملیں رھدربر ءُ رھشونے بیتگ من ءَ ھما روچ یاد کاینت شئے وھدے کہ لوگ ءَ چہ در کپتگ اَت مھلوک اتک منی مات ءَ ھمے شگان جت اِش کہ ”بی بی ترا بَچ نام ءَ نہ بوت ، تی بَچ ءَ ترا بزگ کُت ،تئی بچ بَچی روچے نہ بوت “ بلے منی شیرزالیں مات ءَ مدام ھمے مردمانی گپ گوشداشت اَنت ءُ آیان ءَ سرپدی دات کہ منی بچ مئے شمئے ازت ءُ ننگ ءِ رکینگ ءَ شُتگ آئی ءَ ھما راہ گچین کتگ کہ ھر گیرت مندیں بلوچ آ راہ ءَ گچین کنت اِنت-
شئے یک اُمیتے پہ مئے باندات ءِ واستا، شئے ءَ مارا مدام ھمے دلبڈی ءُ سکین داتگ کہ کیت یک روچے اے گلامی ءِ سانکل پُرش اَنت، بلوچ راج دنیا ءِ وشھالیں راجانی تہ ءَ شمار بیت۔ ھروچ گَم ءُ رنجانی سیاہ گوات نہ بیت یک روچے وشیانی جمبر شَنز اَنت ما وتی زمین ءِ وتواجہ بہ ایں یک ایمنیں زندے گوازین ایں-
ھما روچ ءَ کہ شئے کوہ ءَ چہ لوگ ءَ اتکگ گڑا ما ھپتیں گوھاراں لوگ ءِ کُنڈ کُنڈ گیرہ کتگ شئے ئے پاسبان بوتگ اَنت ءُ مات ءَ آئی ءِ سیکل ءَ توشگ لَڈ اِتگ ”شئے ءَ گُشتگ کہ اماں من ءَ بٹ ءُ گوشت بہ وارین، ایش دال ءُ لوبیا من کوہ ءَ بی نہ وارتگ گَرکیں من ءَ ھچ دوست نہ بیت “ گڑا ھما ورگ کہ شرتر بیتگ مات ءَ شیھو ءَ داتگ۔ شئے وتی لوگ ءِ نِھال سک دوست اِت اَنت انچش کہ دربند ءَ پُترت دیم پہ باگ ءَ شُت ، او مات ءَ را گُشت ئِے ، اماں تو لوگ سک شر داشتگ من گڑا پریشان نہ باں کہ لوگ ءَ مردین نیست ءُ تو بزگ ئے۔
شئے ءِ ھمراہ مارا چو ھمائی ءِ پیم ءَ دوست اِت اَنت ھما ساھتاں کہ شئے گوں وتی سنگتاں لوگ ءَ اتکگ گڑا آ دمان مئے واستا ائید بوتگ۔ ما برے برے گوھاراں گشتگ شے نوں مرو ما ابیتک بہ ایں ، آئی ءَ پَسّو داتگ ”پُلواں نوں کسے اے راہ ءَ رپت گڑا آ دوبر نئیت ۔۔۔ دوبر آیگ گڑا مئے مَرگ بیت اِنت۔
آ وھد ءَ شئے کہ زندگ اَت۔ گڑا لشکر ءَ مئے میتگ ءِ درائیں لوگانی سر ءَ اُرش کُت،بازینے ءَ شئے بَد ءُ ھَبر گُشت ، بازینے ءَ وتی سیادی ھلاس کُت ، بس لھتیں پشت کپتگ اَت مئے درد ءِ مارگ ءَ۔ شئے ءَ مدام گُشت کہ ”منی زند ءِ گُڈی واھشت اَمیش اِنت کہ من وتی مادریں زمین ءِ دلبند ءِ سر ءَ شھید بہ باں ءُ منی دیم ءَ ھچ مبات کہ منی گُڈی دیدار ءَ شُما شَر کُت پِکن اِت۔
شئے تو گندئے انگت کمو مھتل بوتین اِت تو باز کار کتگ اَت۔ وتی آھوکیں پدریچ ءِ بَھر کمتر کُتگ اَت۔ من ءَ تئی وشیں گپانی ھاتر ءَ پہ زھیر کنت۔ نوں پہ تی چارگ ءَ منی چم تلوس اَنت۔۔بلے راستی ھمیش اِنت کَسے کہ رپت رپت آ نئیت دوبر۔
اے راستے کہ تئی نازرکیں بالاد من ءَ پہ ڈوک ءُ ڈلاں دل نہ بیتگ۔ بلے پہ زمین ءِ ھاتر ءَ شئے مئے ھر واھگ ھر وشی ھر مھر کربان اِنت کہ اے سکین مارا تو داتگ۔
تئی پگر ، تئی لیکہ ، بلوچ راج ءَ زندگ داشتگ ترا چہ رند ھم اے جنگ نہ اوشتاتگ بلکیں تئی ھمبلانی کوپگ ءَ اِنت دیم پہ منزل ءَ روان اَنت۔مرچی تئی رپتن ءَ چار سال سرجم اِنت کہ چہ مارا گِسر بوتگ ئے بلے من ءَ ھروچ ھمے سما بیت کہ تو زی رپتگ ئے ، تئی روگ ءِ درد ھروچ ھر دمان گیش بوان اَنت۔ چہ تئی روگ ءَ پَد ھر وشی لَڈ اِتگ ،ھر ندارہ بے رنگ انت ، زندگی پورا یک دمکے ءِ توک ءَ اوشاتگ ءُ ھمود ءَ مھتل اِنت-
شئے من تئی سر ءَ پھر بنداں کہ من تی وڑیں یک نرمزارے ءِ گوھار آں ، اے کوہ ، اے درچک ، اے کئور ، اے سنگ ءُ ڈل درست شاھداں تو پہ بلوچ پجار ءُ بلوچ زمین ءِ رکینگ ءَ وتی ھر وشی ھر دمان ءِ کربانی داتگ۔ تئی رتکگیں ھون یک وشیں بانداتے ءِ مانزمان انت-
بس شئے مستریں گِلہ گوں تو ھمیش انت کہ تو سک مھلا رپت ئے ءُ ما ترا پد ءَ دوبر نہ دیست اے ابیتکی ، ملوری ایوکی نوں ھر دمان زندگی ءِ چماں چول جن انت -تئی ارواہ مدام زمین ءِ میار بات ایمن بات-
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔