نمدی یے پہ وتی بْرات گونگیں ھمبل خالد حیدر ءَ
نبشتہ کار: اعظم صالح
دی بلوچستان پوسٹ
سلام ءُ دروت منی نمیرانی ھستی، تو دائم ءَ نمیران ئے ءُ تئی لنٹانی سر ءَ بچکند مدام تالان بوتگ انت، وھدے تئی اکس ءَ گند آں تئی بچکنداں گند آں گڑا مار آں کہ تو انگت مئے میان ءَ موجود ئے، بلے چہ راستی ءِ دیم گرگی نہ انت ءُ راستی ھمیش انت کہ نو تو اش ما سک دور شتگ ئے ءُ تئی شھادت ءَ دو سال سرجم بوگی انت ءُ اے دو سال ءِ توک ءَ سک باز بر ءَ تو منی واب ءَ اتکگ ئے ءُ مدام ھما وھدے پیم ءِ تئی لنٹانی سر ءَ بچکند تالان بوتگ۔ چوناھا من ءَ وتی واب ھچ بر ھوش نہ بوتگ اَنت بلے ھما اِنت کہ تو آگاھی ءَ منی گوما گند ءُ نِند کوتاہ کتگ گڑا ھما انت نوں بس وابانی تہ ءَ من تئی چارگ ءَ کایان ءُ آ واب ءَ پد ءَ دل ءِ انچیں تاکے ءِ سر ءَ نبشتہ کن آں کہ آ چو تئی ابد مانی ءِ وڑ ءَ ابد مان بہ بیت۔
یار لالا جان ترا گپے بہ گشاں! تو چو زان ئے من چی ءَ پہ تو نمدی یے روان دیگ ءَ آں، اسل ءَ من کمک چہ ترا گلِہ آں چی ءَ کہ آگاںی ءَ تو پمن چم چست نہ کتگ ءُ گڈی واب ءَ تو پہ منی واستا تُپنگ شھار اِت، ھمے واستا وتی گلہ ءَ پہ تو نمدی یے دروشم ءَ روان دیگ ءَ آں ءُ من لوٹاں بزاناں کہ منی میار چی اَت ءُ امیت کن آں تو منی پَسو ءَ الم دی ئے۔
خالد جان، انچوش کہ من ترا پیسر ءَ گشت کہ منی ءُ تئی دیدار نو بس وابانی تہ ءَ بیت، بلے آ وابانی تہ ءَ تو مدام بچکندگ ءَ بوتگ ئے بلے منی اے گڈی واب ءَ کہ تو اتک ئے اشی ءَ منی گویانک پورہ برت منی جان ءِ پُٹ بال ھور اِت اَنت، ترسے ءَ دل ءَ جاہ کت، وت ءَ ڈوبارگ ءَ لگ ات اَنت-
ھالد جان دوشی من زان ئے ترا چوں واب ءَ دیست؟ من دیست کہ من ءُ تئی ھمجگریں بْرات عابد جان! کہ تئی مرگ ءَ پد آ ھوں بلکیں ھزار رند ءَ مرتگ ءُ زندگ بوتگ، ھو تئی ھما لاڑوکیں برات عابد کہ ترا پہ چَمّے چارگ ءَ دل نہ بوتگ ءُ مرچی تئی جدائی ءَ آئی ارس ءِ بدل ھون انت، من ءُ آ جاگھے ءَ لوگے ءَ نشتگ ات ایں کہ تئی مکھیں مات گشاد گشاد ءَ پہ پریشانی ءَ پہ ما اتک ءُ گشگ ءَ لگ اِت کہ پادا ات بہ تچ اِت کہ خالد جان سک جزباتی ءُ زھر، پہ شما پیداگ انت کہ شمارا جن آں۔
اما جان ءِ لاڈکیں بچ، تو زان ئے! اما ءِ اے گپ ءَ گوں ما گُڑ ات انت ءُ چینچو کُھتیگ، ابکہ ءُ ھیران بوت ایں ءُ پاد اتکیں وت پہ دراوزگ ءِ نیمگ ءَ سر کت، تاں واکی ترا تپنگ دست ءَ انت ءُ پہ دِرک پہ ما پیداگ ئے۔ گڑا ما ھمد ءَ ھشک ءُ ھیران بوت ایں ءُ جیڑگ ءَ لگ ات ایں کہ مئے میار چی انت ات تو چی ءَ مئے جنَگ ءَ پیداگ ئے۔ تو انچوش مئے سر ءَ زھر ءَ پور ات ئے کہ کمکے بچ ات کہ تو وتی تپنگ ءِ دراھیں تیراں مئے سر ءَ ھالی بکن ئے ۔ھمے جیڑگانی تہ ءَ من گُڑ اِتاں ءُ چہ واب ءَ پچ درہ اتاں گنداں! کہ من سرجم ءَ ھیدا جان شود آں-
لالا جان تو زان ئے یکبرے وَ من چَٹ ھیران بوت آں کہ تو چی ءَ مئے جنگ ءَ اتک ئے؟ بلے پد ءَ زوت ھیال کت کہ واکی ترا میار نیست، تو چی ءَ مئے سر ءَ زھر مہ بے ما تئی واستا چی کتگ، آ کھر آماچیں روچ ءَ کہ ترا تئی نہ جباریں سنگتاں انگر کتگ ءُ پہ تئی تپنگ ءَ بیڑ اش برتگ، گڑا تئی سر ءَ چی گوستگ کہ تو آ اش بْراتے ءَ گیش وتی پھم اِتگ انت، وھدے کہ تو وتی دست پہ تپنگ ءَ برتگ گڑا چاریں نیمگ ءَ تپنگانی دپ پہ تو پچ بوتگ ءُ تئی بالاد ءِ سُمب سُمب کتگ ءُ پد ءَ زدگی ھالات ءَ تئی دراھیں سنگتاں ترا یلہ کتگ ءُ درنگ درنگ بوتگ انت، تو آ سرجمیں شپ ءَ باریں چینچو درد ءُ کولنج سگ اتگ چینچو تکلیپ بوتگ ئے ءُ باریں چنت ساھت ءَ رند گوں نگیگیں جاوراں ساہ داتگ، آ درد ءُ کولنجانی وھد ءَ واکی ما اش تو دور بوتگ ایں تئی درد وارت نہ کتگ بلے نو تئی مرگ ءِ دو سال ءَ باد ما تئی واستا چی کتگ تئی کشندہ مرچی ھم پہ دلجمی ھمے چاگرد ءَ ترگ ءَ انت ءُ ما آیانی یک مود ءِ ٹالے زوال کت نہ کتگ، بوت کنت تو ھمے واستا اش ما گلہ ئے ءُ مئے سر ءَ زھرئے کہ آ بْرات کہ پہ بْراتی ءَ ھچ کت نہ کنت گڑا آیی زندگ بوگ ئے چی پائدگ-
ھالد جان ترا سما اِنت کہ آ شپی تاں سک دیرا منی جان ھیداں نہ بر اِت چی ءَ کہ آ واب ءَ منی نُک ھشک کتگ ات ءُ پہ نُک ءِ تر کنگ ءِ ھاتر ءَ باریں اے شپ ءَ من چینچوک گلاس آپ نوش اِتگ اَت۔ گڑا وھدے کہ من گلاسے گڈی تنگ ءِ آپ وارت اے بلوچی بتلے من ءَ یات اتک کہ، “یک گلاس آپ ور ءُ سد سال وپا بکن” اے بتل ءَ باد من جیڑ ات کہ گڑا تو گوں اے زمین ءَ باز مھر ءُ وپا کتگ، سرجمیں دوازدہ سال ءَ ھمے زمین ءِ مات بنداں سپر کتگ ءُ اے کوھانی باریں چنت کانیگ ءَ آپ نوش اِتگ، پہ وتی ماتیں زمین ءَ باریں چونیں واھگ داشتگ چینچو کربانی داتگ ، ناں سرد چارتگ ناں گرم، تئی بستر ءِ بدل اے زمین ءِ سبزیں ریک ءُ بالاشت بدل سنگ بوتگ انت، گڑا تو چوں گوں ھمے زمین ءِ پُسگاں مارا بے وپائی ءِ درس ءَ دی ئے، اگاں تئی دراتکگیں راہ ءَ چہ لھتے سنگت بج اتگ یانکہ زر ءُ لالچے دام ءَ مان اڈ اتگ، سر بتگ بوتگ انت وتی راستیں کشک ءِ گار کتگ بلے پد ءَ ھم آ ھمے زمین ءِ پُسگ انت تو چوں اش آیاں وتی بیر گرگ ءِ سکین ءَ مارا دی ئے۔
پل جان، تو چو زان ئے وھدے کہ گوں زمین ءَ من تئی مھر کربانی دیست انت یک برے پد ءَ منی جان ءِ پُٹ بال ھور اتاں ءُ جیڑگ ءَ لگ اتاں گڑا بوت کنت تو ھمے واستا پہ ما تپنگ چست کتگ ھمے واستا گوں ما گِلہ ئے، چی ءَ کہ تئی مرگ ءَ باد باز بر ءَ ما جزباتی بوتگ ایں بازیں دیوان ءُ چاگردی رسانکجاہ ءَ ما پہ تئی کشندھانی واستا تْرپش ءُ سوچاکیں گپ جتگ آ ایر جتگ انت، بوت کنت ترا اے چیز برداشت نہ بوتگ، بگندئے ھمے واستا تو منی واب ءَ اتکگ ئے ءُ من ءَ گوں زمین ءَ گوں زمین ءِ پسگاں مھر ءُ یکجاھی ءِ درس ءَ دیگ ءِ ءُ مارا وتی بیم چیرا کنگے جھد ءِ کتگ تانکہ تئی ھما رپتگیں راہ ءِ ما تئی واتی کنٹگ مہ بیں، بلے پھل کن لالا جان، بوت کنت تو منی اے گپ ءَ دل گران بہ بئے ءُ بوت کنت منی نمدی ءِ پسوا ھم مدی ئے بلے من اے گپ ءَ انگت گشاں کہ اگاں ما جنگ کت نہ کن ایں-
بلے من گوں اے بتل ءِ وتی نمدی ءَ آسر کن آن ءُ ترا اے کلوہ ءَ دی آں کہ” آ بکنت کھر ءُ من مھر بکن آں چوش بوت نہ کنت”۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہ ءَ درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ءِ جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔